ErotischeVerhalen.com: ANDERS ... een kerstverhaal - hoofdstuk 5 door Lucky Eye [deel 5]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal Als de eerste gasten tegen het middaguur binnenlopen staan drie rijen stoelen klaar voor de palm in zijn immense pot. Op elke stoel ligt een kaartje. Ik begroet ze voor de portierslogé en schud alle binnenkomers de hand en maak een kort praatje met hen. Een half uur later neem ik plaats achter het spreekgestoelte, vouw mijn op schrift gestelde toespraak uit en voel hoe de zenuwen door mijn keel gieren. Zou ik toch niet beter ... "Nee!" spreek ik mezelf ferm toe. Dit jaar doe ik het anders! Het enige dat ik niet anders doe is de traditionele opening. 'Lieve buren, collega's, familie, vrienden!' meteen nadat ik deze woorden heb uitgesproken zie ik vanuit een ooghoek dat er ergens achter de rijen met stoelen nog een deur open en dicht gaat. Een laatkomer? Iemand die nu al genoeg heeft van mijn toespraak? 'Hartelijk welkom bij deze kerstviering op de ambassade van het Verenigd Koninkrijk. De formaliteiten heb ik uitgesproken en vanaf nu zal ik mij tot jullie richten zonder me te houden aan mijn keurig voorbereide speech omdat ik het vandaag anders wil doen.' Ik kijk mijn bezoekers aan vanaf het iets verhoogde katheder en stap er dan vanaf. Ik heb mijn tekst nog steeds in mijn rechterhand. Demonstratief maak ik een prop van de A4'tjes en gooi die over mijn schouder. Ik hoor Igor "OHHH" roepen en stel hem gerust door te zeggen dat ik het straks zelf zal oprapen en opruimen. 'Ik doe het anders, dit jaar,' ga ik verder. 'Anders omdat er sinds gisteren voor mij allerlei dingen anders zijn gegaan. Waar het erop leek dat het een kerst zou worden net als alle andere jaren met op de eerste dag de familie en de dag erna deze bijeenkomst, werd het anders. Heel anders. En dat omdat de grote oude eik op zijn hoge leeftijd waarschijnlijk geen zin had om meteen in het nieuwe jaar geopereerd te moeten worden. Hij moet gedacht hebben "Aan mijn lijf geen polonaise!". Ik denk dat hij er genoeg van had. Hij was oud, moe, liet het hoofd erbij hangen en stortte zich ter aarde.' Ik hoor wat gegniffel bij mijn toehoorders. 'En die val ... zorgde er dus voor dat mijn dag anders begon. Of nee, misschien moet ik nog iets verder terug. Liggend in bed merkte ik al op dat de dag anders was. Het sneeuwde niet meer, de wind was afgenomen en ik had het idee dat het in mijn slaapkamer niet meer zo koud was als de vorige dagen.' 'Moet je ook eens gewoon 's nachts je raam dicht doen!' wordt er vanuit mijn publiek geroepen. 'Dank je, Olan!' spreek ik mijn broer aan die ik aan zijn donkere bas heb kunnen herkennen. 'Ook dat is dus anders aan deze toespraak. Hij blijkt interactief te zijn.' Ik heb de lachers op mijn hand en dat zorgt ervoor dat Olan een hoofd als een boei krijgt. 'Anders. Nog maar eens een keer gezegd. De grote oude eik viel en wel zodanig dat hij de ruiten van de grote zaal vernielde en deels naar binnen drong. Veel lawaai, grote schrik bij mij en meteen had ik de alarmcentrale aan de lijn. Of ik maar meteen naar de veilige kamer wilde gaan. Niet dus. Geen zin in. Ik was ervan overtuigd, zeker toen ik een blik door het raam naar buiten had geworpen en de boom languit zag liggen, dat het niets met terrorisme of iets dergelijks te maken had en ging goed aangekleed naar beneden. Meteen na binnenkomst zag ik mijn beide buurmannen. Meteen werd er hulp aangeboden en meer helpende handen meldden zich al heel snel. De eerste kerstdag die in de ochtend voor mij heel rustig zou zijn geweest werd meteen heel anders.' Ik verplaats me en loop naar de deuren van de grote hal. 'Gisterochtend lag daar de grote oude eik. En straks kunnen jullie met eigen ogen zien dat er helemaal niets meer te zien is. Nou ja ... niets meer te zien van de grote oude eik in elk geval. Er is genoeg te zien straks ... maar dat doen we later. Gisteren werkten we met vereende krachten om een klus te klaren. Daarbij werd er niet gekeken naar ... naar wat dan ook. Het was niet van belang dat mijn buurman Nils, hoewel hij een echte Noor is, Franse voorouders en dus een Franse achternaam heeft. Er werd niet gelet op het feit dat mijn andere directe buur uit Rusland komt. Iedereen hielp. De hele straat liep uit. Kinderen staken hun handen uit de mouwen en zorgden ervoor dat de klein gezaagde takken op sleetjes naar achter in de tuin werden getransporteerd. En ondertussen werd er door anderen aan de innerlijke mens gedacht. Werken vergt energie en dus moest er gegeten en gedronken worden. Samen hadden we een laat ontbijt en sloten de dag af met een gezamenlijke maaltijd op de Russische ambassade hiernaast. De maaltijd was een soort van, en met mijn verwoording wil ik helemaal niemand en geen enkel gerecht beledigen, een soort van samenraapsel. Iedereen nam dat mee wat op het menu stond voor die dag en alles werd gezamenlijk ingebracht en genuttigd. En er waren ook gasten van buiten de straat. Mijn eigen familie reken ik daar niet bij. Die zijn hier kind aan huis. Maar wel die glaszetter die het zo vreselijk gezellig vond en maar wat graag wilde blijven eten en zijn gezin belde om hierheen te komen. En die twee beveiligers, die ook de hele dag hard hadden gewerkt, bleven eten. We deden het samen en dat zorgde ervoor dat ik mijn toespraak besloot te veranderen.' Heel even neem ik de tijd om op adem te komen. Ik vind het nog steeds spannend om het zo te doen. Langzaam loop ik terug in de richting van mijn vertrekpunt. 'Samen kunnen we dingen doen, zo is mij gebleken. Samen staan we sterk. Is een grote klus redelijk snel geklaard. En daarbij hoeven we helemaal niemand uit te sluiten. Niemand uit te sluiten op grond van land van herkomst, grootte van je neus, kind of volwassene, man of vrouw, kleur van je huid, religie, kleur van je haar, cultuur of wat dan ook. En als wij dat hier op kleine schaal kunnen. Als wij hier, op kleine schaal, die verschillen kunnen overstijgen waarom kan dat dan straks, na de kerst, niet meer?' Opnieuw las ik een rustmoment in en daarin loop ik verder naar de kant van de straat om op de lege stoel naast Igor te gaan zitten. Zachtjes begint de muziek te spelen en op de muur verschijnt een tekst. Imagine there's no heaven It's easy if you try No hell below us Above us only sky Imagine all the people Living for today... Imagine there's no countries It isn't hard to do Nothing to kill or die for No religion too Imagine all the people Living live in peace... You may say I'm a dreamer But I'm not the only one I hope someday you'll join us And the world will be as one Imagine no possessions I wonder if you can No need for greed or hunger A brotherhood of man Imagine all the people Sharing all the world... You may say I'm a dreamer But I'm not the only one I hope someday you'll join us And the world will live as one Tekst: John Lennon Stel je voor er is geen hemel Het is simpel als je het probeert Geen hel onder ons Boven ons alleen lucht Stel je voor dat alle mensen Leven voor vandaag Stel je voor er zijn geen landen Het is niet moeilijk te doen Niets om voor te doden of te sterven Ook geen geloof Stel je voor dat alle mensen Samenleven in vrede Je zou kunnen zeggen dat ik een dromer ben Maar ik ben niet de enige Ik hoop dat op een dag je bij ons komt En de wereld zal een eenheid zijn Stel je voor geen bezitten Ik vraag me af of jij het kan Geen lust naar hebzucht of honger Een gemeenschap van mensen Stel je voor dat alle mensen De wereld samen delen Je zou kunnen zeggen dat ik een dromer ben Maar ik ben niet de enige Ik hoop dat op een dag je bij ons komt En de wereld zal een eenheid zijn Als de muziek wegsterft sta ik op en loop ik terug naar het spreekgestoelte. Niet om er weer op te stappen maar om ervoor te blijven staan. 'Soms kan ik een dromer zijn. Dat mag je gerust van mij zeggen. Want ik ben van mening dat heel veel prachtige dingen ooit als droom begonnen zijn. Een droom die een mens tot werkelijkheid maakte. Makkelijk? Soms wel. Soms kost het wat meer moeite. Soms heel veel moeite.' Het is enorm stil in de hal. Zo stil dat ik een speld zou kunnen horen vallen. 'Maar ... laat het niet alleen maar een droom blijven. Gisteren voelde voor mij als een prachtige dag en ... daarom zou ik zo graag willen dat wij ... dat wij ... dat wij dat wat wij gisteren met elkaar hebben laten zien, hier in Oslo, in Noorwegen, voortzetten. Dat het niet een eenmalige gebeurtenis is omdat de grote oude eik omviel. Ik wil graag dromen dat het een vonk is die ervoor zorgt dat het overal anders zal worden. Dat we eindelijk eens ophouden met het kijken naar de verschillen die ons van elkaar scheiden. Dat we oog leren hebben voor het gemeenschappelijk, dat wat ons met elkaar verbindt. En ... dat begint vaak met verder kijken dan onze neus lang is. Op jullie stoel lag een kaartje. Niklas, mag ik jou vragen wat er op dat kaartje staat?' Niklas kijkt op, haalt zijn kaartje tevoorschijn en zegt: 'Merry Christmas and a Happy New Year natuurlijk.' "Nee!" hoor ik iemand roepen. 'Wie riep daar nee?' 'Ik,' zegt Francine en ze gaat staan. 'Er staat Merry Everything and a Happy Always.' 'Juist, Francine. En Niklas, ga nu niet denken dat je een analfabeet bent. Toen dit kaartje op de ambassade was binnengekomen zei Anna tegen mij dat ze de tekst op dat kleine kaartje zo mooi had gevonden. Ik was verbaasd. Hoezo mooi? En dat zei ik haar ook letterlijk zo. Ze haalde het kaartje van de wand in mijn kantoor, legde het voor me neer en vroeg me er nog eens naar te kijken. En ... ik zag het nog niet. Pas toen ze het mij voorlas, zag ik waar ik de fout was ingegaan. We kijken vaak niet goed genoeg. We herkennen een paar woorden en menen te weten wat er staat. En ... dat doen we niet alleen met lezen zo. We nemen veel te vaak een standpunt in zonder alle kanten van een probleem goed bekeken te hebben. We menen het zo vaak zeker te weten! Maar wat weet je nou zeker? Vraag het je eens af of het wellicht anders zou kunnen zijn, dan jij meent te zien! En geloof me ... we gaan vaak met dat zeker weten van ons de fout in. Net als ik en Niklas, met de tekst van het kaartje. We oordelen, we veroordelen, we splitsen ons af, we gaan onderscheid maken en ... dat terwijl we dat gisteren niet hebben gedaan. Toen ... was het anders!' Iets van een euforisch gevoel begint zich meester van me te maken. Het is me gelukt! Ik ben er bijna! 'Ja ... noem mij maar een dromer. Maar ik weet zeker dat ik niet de enige dromer ben. Ik hoop dat jullie je op dag als dromers bij deze dromer,' ik wijs daarbij naar mezelf, 'zullen aansluiten zodat de wereld een eenheid zal zijn.' Pffff ... niemand hoort mijn zucht van opluchting. Ik maak een klein knikje en laat het applaus over me heen komen. Als mijn toehoorders gaan staan slaat de verlegenheid in me toe maar ik laat dat gevoel komen zoals het komt. Het is goed. Ook dat is goed op dit moment. Ik laat mijn blik over allen glijden en glimlach. Van achter de palm komt een tot vuist gevormde hand tevoorschijn waarvan de duim omhoog gestoken wordt. Nu weet ik wie als laatste binnengekomen is. Het applaus lijkt maar niet op te houden en als ik even later opnieuw in de richting van de grote palm kijk zie ik nog net de deur erachter dichtvallen. EINDE Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, december 2018 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

ANDERS ... een kerstverhaal - hoofdstuk 5 (mm:overige, 2681 words) [5/5] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Dec 25 2018	Kijkers/Lezers: 2061/1685 [82%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Vervolg

Dit is deel 5 van totaal 5 delen.
vorig deel	toon alle delen