ErotischeVerhalen.com: MORGENSTER - hoofdstuk 21 door Lucky Eye [deel 21]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal Jocelyn had de telefoon wel horen overgaan maar had het opnemen overgelaten aan haar vriendin. De telefoon stond aan haar kant van het bed en dus ... Even later had Jo haar wakker gemaakt. Eerst was ze hogelijk verbaasd geweest vanwege het vroege tijdstip maar daarna ook meteen klaarwakker. Ze was meteen onder de douche gestapt, had haar ochtendyoga gedaan en had in haar werkkamer al wierook aangestoken en een muziekje opgezet. Ze was er helemaal klaar voor. 'Goedemorgen, Richard, Goedemorgen, Max,' begroette ze haar bezoekers. 'Vroeg hoor, maar geen enkel probleem.' 'Echt niet?' vroeg Richard op een toon waaruit duidelijk bleek dat hij het zich niet kon voorstellen. 'Nee. Ik weet wat ik gezegd heb. Meestal maken cliënten er geen gebruik van mij maar jij wel en daar ben ik blij om.' 'Oh.' 'Je hebt iets van me nodig, Richard, en misschien klinkt dat gek, maar het geeft mij een goed gevoel. Een gevoel vooral dat je vertrouwen in mij stelt. En dat is in de relatie die wij hebben opgebouwd de afgelopen tijd heel erg belangrijk. Snap je?' 'Ja.' En dat was niet zomaar een antwoord maar hij begreep heel goed wat zij bedoelde. 'Max blijft erbij vanmorgen?' 'Ja,' antwoordde Richard voor Drummond, 'en als het kan, zou ik ook graag willen dat als het nodig is hij deelneemt aan het gesprek dat wij gaan hebben. Ik weet niet of dat kan maa... ' 'Alles kan, Richard, jij bepaalt.' 'Dank je. Ik weet niet of het nodig is maar het kan zijn dat hij iets kan aanvullen of zo en misschien heb ik gewoon even nodig dat ik hem in de ogen kan kijken.' Het klonk vaag in zijn eigen oren maar het was wel hoe hij het voelde. Max was belangrijk voor hem. Net als Edith dat ook was. Hij wist dat hij altijd op hen kon terugvallen. Hij slikte. Hij had het moeilijk. Jocelyn merkte dat Richard met zijn gevoel worstelde. Het was haar duidelijk dat hem iets hoog zat. Hij tobde ergens over. 'Ga maar zitten. Dan gaan we beginnen.' Toen Richard was gaan zitten, of beter gezegd liggen, begon ze met haar vaste opening om hem tot rust te laten komen. Ze had diverse variaties op dat begin. Ze besteedde aandacht aan de ademhaling. Gaf aan dat de adem een rustpunt kon zijn omdat het altijd aanwezig was. Soms snel, dan weer langzaam maar wel altijd present. En toen ze zag dat Richard met zijn ogen gesloten heel rustig in de stoel lag, begon ze met het stellen van vragen. Doodgewone vragen waarop Richard als automatisch antwoordde. Na een tijdje stopte ze en vroeg ze hem waarom hij vanmorgen was gekomen. Wat de aanleiding was. 'Het gaat om de broodtrommel,' zei Richard. 'Er is iets met een broodtrommel,' concludeerde Jocelyn. Haar geheugen was heel erg goed. Ze kon razendsnel eerdere gesprekken terughalen. Ze werkte alles uit en zette dat in haar computer maar dat diende vaak alleen als naslagwerk. Dat wat Richard had gezegd over zijn broodtrommel kwam naar boven. Ook wist ze ineens weer dat het toen geleken had of hij in gedachten heel ver weg was geweest, alsof ... alsof hij ergens aan was blijven hangen in zijn geheugen. 'Ja. De vorige keer dat we dit deden vertelde ik dat ik van tafel was gestuurd maar het niet erg vond omdat ik nog wel iets in mijn broodtrommel had, of zoiets. In elk geval ... daar kwam het op neer.' 'De woorden die je toen gebruikt hebt, zijn niet het belangrijkste, Richard. Veel meer is het van belang wat voor gevoel er bij jou was op dat moment. Het gaat om je broodtrommel. Er zat nog brood in. Was dat een opluchting voor jou?' 'Ja. Het was ... ' Opnieuw was Richard weg. Jocelyn merkte het meteen op. Ze keek naar de oogleden van de jongen en zag ze hevig trillen. 'Richard,' drong ze aan, 'probeer er bij te blijven. Vertel me wat de aanleiding was om te denken aan die broodtrommel. Het was een winterse dag, je was thuisgekomen uit school. Vertel me daar eerst eens iets over.' Ze hoopte met dit uitstapje hem terug te krijgen naar een beschouwende positie en niet naar iets waar hij middenin zat. Richard zuchtte diep. Het leek of hij wakker werd maar het gekke was dat hij de vraag van Jocelyn wel had gehoord. 'Op school hadden we al in de sneeuw gespeeld: sneeuwballen gegooid, een sneeuwpop gebouwd, baantje gegleden. Allemaal leuke dingen en dat wilde ik thuis ook. Met de schoolbus ging ik naar huis. Ik stapte uit bij de vaste plaats en moest toen nog anderhalve kilometer lopen ongeveer. Geen probleem. De weg was aardig schoon. Thuisgekomen zette ik ... ' En weer was hij weg. 'Waar blijf je aan hangen, Richard? Wat haalt je uit je verhaal van die dag?' 'Die broodtrommel! Hij kan 's avonds nooit in mijn rugzak gezeten hebben want ... ik heb hem toen ik thuiskwam meteen in de vaatwasser gedaan.' Max begreep ineens volledig waarom dat vreemd moest overkomen. Een broodtrommel die in de vaatwasser gezet was, kon 's avonds niet ineens met brood erin in een rugtas zitten. En toch ... en toch was dat wat Richard had gezegd. 'Ik kan me heel goed voorstellen dat dit vreemd op je overkomt, Richard, maar laat het los voor dit moment. Ik wil met je naar een andere dag. Opnieuw een dag die voor jou niet makkelijk zal zijn geweest. Op jouw verzoek sluiten Max en ik steeds alles kort. We overleggen. Jij hebt aangegeven dat je dat graag wilt zodat wij en Edith jou goed kunnen begeleiden.' Richard knikte. Dat was zijn wens geweest. Het voordeel voor hem was ook dat hij niet steeds alles weer opnieuw hoefde te vertellen. Het was gemakkelijker en minder pijnlijk soms. 'Ga even terug naar je adem. Richt je alleen op je ademhaling. Voel wat er gebeurt in je lijf. Voel de adem.' Richard liet los. Bij Jocelyn was hij dat gewend inmiddels. Ook in de gewone sessies - zoals hij ze noemde - gebruikte ze dit vaak om even een moment van rust in te lassen als ze voelde dat hij dat nodig had. Als de emoties hem even te veel werden bijvoorbeeld. 'Probeer, als je weer rustig genoeg bent, eens terug te gaan naar een andere dag. Een dag waarop jij in elk geval van tafel werd gestuurd of niet aan tafel mocht verschijnen van hem. Een vervelende dag die wellicht vol zat met ruzie en gedoe. Het zal niet gemakkelijk zijn. Je zult het opnieuw beleven en dat vergt veel van je. Probeer, als het kan, aan al die gevoelens voorbij te gaan. Houd je stevig vast aan je ademanker en blijf in het moment. Richt je daarna volledig op je broodtrommel.' Richard vond het vreemd. Dat van die broodtrommel hadden ze gehad toch? Waarom nou opnieuw zich richten op die broodtrommel? 'Kijk eens wat er met die broodtrommel is gebeurd die dag. Misschien vind je het een rare vraag maar probeer het eens. Geef me het voordeel van de twijfel, Richard. Vertrouw op me.' Dat laatste zorgde ervoor dat hij toch deed wat ze zei; hij vertrouwde haar volledig. Hij zocht in zijn geheugen en kwam uit bij een andere dag. Een dag die als zoveel andere bol stond van gedoe. Toen hij en Stan thuiskwamen uit school had hij laveloos op de bank gelegen. Ze maakten te veel lawaai bij het binnenkomen volgens hem. Het kwam vaker voor dat hij overdag thuis was. Dat compenseerde dan zijn uren met het Canadian Footballteam van zijn school dat hij begeleidde. De competitie werd vaak in de avonduren afgewikkeld en soms waren er toernooien in de weekenden. Ze kwamen met te veel lawaai binnen. Stan was stuurs geweest om de een of andere reden en had zowat een klap gekregen maar hij was er tussen gesprongen en ving de klap op. Ging tegen de grond. Stan begon te huilen en rende op zijn aanwijzing naar boven maar moest terugkomen van hem. Hij bande de rest van de herinnering uit. Het deed hem te veel pijn. De broodtrommel. Hij moest zich richten op die broodtrommel dat had Jocelyn van hem gevraagd. 'Houd je gedachten aan die dag niet voor jezelf, Richard. Deel het met mij en Max. Laat ons weten wat er zich op die dag afspeelde.' Hij begreep het. Het delen zou het draaglijker maken, zo wist hij inmiddels. Jocelyn spoorde hem altijd aan om te praten. Want daardoor kon hij het kwijt, was haar mening. En dat was ook zo. Het verlichtte hem als het ware. Het maakte het allemaal iets minder zwaar. Alsof hij een zware rugzak af mocht doen en hij het verschil meteen voelde. Hij vertelde haar en Max wat hij zo-even had gezien. 'Maar ik zal me richten op de broodtrommel,' zo besloot hij zijn samenvatting. 'Na ... na het gedoe zetten we die beiden in de vaatwasmachine. Zij ... zij kwam tegen de tijd dat we moesten eten thuis en maakte snel iets klaar. Hij deed nooit iets aan het eten. Als zij er niet was met het eten dan werd er pizza besteld. We hebben vreselijk veel pizza gegeten.' Hij moest lachen. 'Gek eigenlijk, nog steeds vind ik pizza lekker.' 'Gelukkig heeft dat geen nare herinneringen achtergelaten, Richard.' 'Toen het eten klaar was en we aan tafel gingen zitten, snauwde hij dat wij op moesten rotten. Stan was volgens hem brutaal geweest en ik had zijn gedrag goedgekeurd en dus moesten we ... Zij was boos op hem. Had hij dat niet eerder kunnen zeggen, dan had ze niet zoveel hoeven te koken. Ze maakten ruzie. Stonden tegenover elkaar te kijven en Stan en ik namen onze schooltassen mee naar boven.' 'Die stonden toen nog beneden dus.' Richard knikte. Dat was vaste gewoonte. 'Als we 's avonds naar boven gingen dan pas gingen onze schooltassen mee naar boven.' 'Waarom?' 'Weet ik niet. Het was een gewoonte.' Jocelyn merkte dat Richard aan het denken sloeg en probeerde hem daarvan af te houden. 'Je geeft het weer zoals het was, Richard, en dat is prima. Zoals jij je het herinnert is het een feit.' 'Oké ...' 'Vertel wat je bemerkte, Richard,' drong Jocelyn aan. 'De broodtrommels ... ze ... zaten in onze rugzakken ... waren gevuld. We hadden te eten. En ... dan ... ' Jocelyn zag de tranen over Richards gezicht stromen. Hij stamelde, hakkelde en kwam niet meer uit zijn woorden. Het leek haar toe dat hij heel veel wilde zeggen maar dat het hem niet wilde lukken. 'Richard! Richt je op je ademhaling! Laat niet toe dat je herinnering met je aan de haal gaat. Gebruik je ademhaling als een anker, zoals je dat vaker hebt gedaan. Je in- en uitademing zijn er altijd. Het maakt niet uit hoe ze zijn, maar ze zijn er. Soms snel, gehaast en hoog in je lijf en andere keren rustig, kalm en diep onder in je buik. Het maakt allemaal niet uit hoe het voelt nu maar concentreer je op je ademhaling.' Ze zag hoe de jongen tegenover haar zijn uiterste best deed om weer rustig te worden. Ze zag dat het hem lukte ook. 'We besluiten deze sessie nu om daarna met z'n drieën erover te praten. Kom terug naar het nu, Richard, en laat alles los.' Het zich richten op de ademhaling was een uitkomst geweest. Ook nu weer want ... het ene dat hij had vastgesteld op dat ogenblik had consequenties voor iets anders en dat had hem vreselijk ... benauwd. Had hij het verkeerd gehad? Had hij ...? Nee, terugkomen uit het toen en er samen met Jocelyn en Max over praten. Dat was het enige dat hij op dit moment kon doen. Hij opende zijn ogen en keek in het stralende gezicht van Jocelyn. 'Voelt het goed voor jou?' 'Ja. Maar ...' Verder kwam Richard niet en ook niet nadat Jocelyn hem nog enige tijd had gegeven om zijn opmerking af te maken. Daarom nam zij het woord. 'Je hebt je vragen, en dat kan ik me voorstellen. Ben je eraan toe om het met ons te bespreken?' 'Ja. De broodtrommel zat bijna altijd in onze rugzak en was bijna altijd vol als we weggestuurd werden van tafel. Soms niet. En dat betekent dat zij, want hij zal dat absoluut nooit gedaan hebben, ervoor zorgde dat er brood in onze broodtrommels zat. Zij heeft ervoor gezorgd dat wij te eten hadden op die momenten en als zij het voor elkaar kon krijgen. Waarschijnlijk was het ook haar regel dat die schooltassen pas naar boven gingen na het eten. Dat weet ik niet zeker maar .. als dat allemaal zo is, en ik ben er bijna honderd procent van overtuigd dan ... dan heb ik haar steeds verkeer... ' 'Ho! Stop!' Onderbrak Max haastig Richards conclusie. 'Volgens mij ga je nu te ver. Corrigeer me alsjeblieft als ik het verkeerd zie maar ik heb het idee dat je nu wilt beginnen aan een gevolgtrekking die niet helemaal juist is, wellicht volledig onjuist is.' Jocelyn ging haast als automatisch verder. Waar Max was gestopt, stapte zij in. Dat vond Richard altijd een prachtig moment. Het leek alsof die twee - en hij wist dat het absoluut niet zo was - helemaal op elkaar ingespeeld waren, alsof ze elkaars partner in de beroepsuitoefening waren. Hij luisterde en liet zijn eigen gedachten los. 'Je wilde zeggen dat je haar steeds verkeerd beoordeeld hebt. En, als je teruggaat naar je eigen woorden over haar dan weet je dat dat niet waar is. Over hem heb je steeds een heel duidelijke mening gehad en aan ons verteld. Over haar ben je steeds vaag gebleven gewoon omdat je, je eigen woorden, het niet wist. Je hebt haar nooit veroordeeld. "Ik weet het niet," kreeg ik vaak van jou te horen als ik probeerde haar rol duidelijker te krijgen. En ik weet dat ook Max in het allereerste begin heeft geprobeerd om voor zichzelf duidelijk te krijgen wat haar rol was en dat ook hij dat "Ik weet het niet," te horen kreeg. Ga dus nu niet beweren dat je haar altijd verkeerd hebt beoordeeld. Je hebt haar niet beoordeeld. Ben ik duidelijk naar jou toe, Richard?' 'Ja. Jullie hebben helemaal gelijk. Dank je, Max, dat je ingegrepen hebt.' 'Volgens afspraak, jongen, jij bent altijd heel duidelijk geweest en hebt me gezegd dat ik in moest grijpen als je te ver zou doordraven, en dat deed je volgens mij nu.' 'Goede afspraak, jongens,' was Jocelyn van mening. Richard begon te glimlachen want hij had precies dezelfde afspraak met haar gemaakt toen hij voor de eerste keer bij haar op therapie kwam. Maar nu wilde hij toch verder. 'Maar ... wat moet ik nu met dit beeld?' 'Het mag duidelijk zijn dat jouw verklaring over haar de juiste is geweest. Je wist het niet. Het was onduidelijk voor jou. De bijna altijd gevulde broodtrommel die ervoor zorgde dat jullie beiden vaak wel te eten hadden, en ook haar actie naar de politie toe op de dag dat Stan daar weg werd gehaald laten een beeld zien van iemand die zich toch ... ' Jocelyn zocht naar woorden. Even wist ze het zelf ook niet. Het beeld van de vrouw was voor haarzelf ook heel erg onduidelijk. Ze was blij toen Richard haar tegemoet kwam met de woorden: "Het is moeilijk, nietwaar?" 'Ja,' zei Max, 'zoiets is heel erg moeilijk. Een ander mens beoordelen, zeker als je met grote tegenstrijdigheden van doen hebt zoals in dit geval, is heel erg moeilijk.' 'Laten we het er in elk geval op houden,' herpakte Jocelyn zich, 'dat zij tegenstrijdig is in dat wat wij nu van haar weten.' 'Ja.' Richard richtte zijn blik op Max. 'Weet jij al meer van haar?' 'We hebben de afspraak gemaakt dat ik pas iets bekend zou maken als ik over alle antwoorden zou beschikken. Toch?' 'Ja. Dat is onze afspraak en die wil ik eigenlijk ook zo houden. Maar ... ' Zo zeker voelde Richard zich niet meer. De afspraak die hij gemaakt had met Max was duidelijk geweest en hij had het zelf zo voorgesteld. Max had nog allerlei mitsen en maren willen inbouwen maar daarvan had juist hij helemaal niets willen weten. En nu ... wat moest hij nu? Dat wat hij nu wist over de broodtrommel bracht hem aan het twijfelen en natuurlijk ook haar gedrag op de dag dat Stan was opgehaald. Dat was ook al bijzonder geweest. Alles bij elkaar ... hij wist het niet en verwoordde dat ook zo. 'Misschien is het goed dat Max en ik er samen even over praten,' stelde Jocelyn voor. 'Het is niet dat wij jou er buiten houden of zo maar ... het is goed, zo denk ik, dat wij het er samen even over hebben. Vind jij het goed, Richard? Zeg het ons ook als jij het geen goed idee vindt en liever hebt dat wij er met z'n drieën over praten.' 'Jouw voorstel is prima. Maar ... wat doe ik dan in de tussentijd?' 'Jo is vast en zeker in de keuken. Of bezig met een uitgebreid ontbijt of met haar nieuwe hobby waar ze maar geen genoeg van kan krijgen. Je weet de weg.' En dat was waar. Hij wist inmiddels de weg in het huis. Hij kwam er vaak genoeg tenslotte. En dat niet alleen als cliënt van Jocelyn maar hij was er ook al een paar keer geweest samen met Max en Edith als die op visite waren geweest hier. De eerste keer hadden Stan en hij een rondleiding gekregen en daarom wist hij waar het atelier was en onderweg naar de keuken kon hij het niet laten om daar even naar binnen te gaan. Het was een en al ochtendlicht dat er binnenkwam door de glazen wand die uitkeek op het strand en het dak dat ook voor het grootste gedeelte uit glas bestond. Waarschijnlijk zat Jo hier heel vaak in de ochtenduren, zo kon Richard zich voorstellen. Hij liep langs een aantal schilderijen. Verschillende stijlen, zo had ze hem toen ook laten weten. Zelf kon hij helemaal niets op creatief gebied en daarom vond hij het allemaal heel erg knap wat ze maakte. Hij rukte zich los uit zijn overpeinzingen en ging verder naar de keuken. Daar zat Jo bij een tafel voor het raam. Ze was inderdaad met iets bezig. Hij kon haar rechterhand zien bewegen. 'Hoi,' groette hij haar. Even leek het alsof ze hem niet had gehoord en net toen hij nogmaals iets wilde zeggen, draaide ze zich naar hem om. 'Hé, Richard, wil je ontbijt?' 'Ik heb al wat gehad.' 'Kom, je gaat me toch niet vertellen dat een gezonde jonge vent als jij niet nog wat wilt! Bovendien zou het maar zo kunnen dat je je nu opgelucht voelt na je gesprek met Jocelyn en dat er ruimte is ontstaan of dat je gewoon weer zin hebt.' Richard was naar haar toegelopen en keek naar wat ze aan het doen was. Hij zag een klein vierkant papiertje met afgeronde hoeken met daarop ... tja ... hoe noemde je zoiets. 'Wat ben je aan het doen?' 'Ik tangle.' 'Huh?' 'Dat zei ik ook toen ik het voor het eerst hoorde. Ik snapte er niets van.' En daarna begon ze uit te leggen. Richard was naast haar gaan zitten en hoorde dat het een tekenmethode was die officieel Zentangle® heette en bedacht was door Rick Roberts en Maria Thomas. Het doen ervan noemden ze niet zentanglen maar gewoon tanglen. Het ging erom, zo kreeg hij te horen, dat je een bepaalde vorm van de basis af aan begon op te bouwen. En ... 'Daar snap ik al niets van. Ik ben niet creatief. Ik kon vroeger alleen maar kleuren. Maar wel netjes binnen de lijntjes.' Jo moest lachen. 'Jammer, zeg! Buiten de lijntjes kleuren is vaak veel leuker. Die lijnen beperken je zo.' 'Maar Zentangle is een methode, zo zeg je. En daar zullen dan toch ook wel weer regels voor zijn?' 'Een aantal eigenlijk. Een heel belangrijke is dat het niets hoeft voor te stellen. Een andere regel is dat je er plezier aan moet beleven en die vind ik het allerbelangrijkste. Bovendien zijn er zat mensen die tanglen bepaalde regels aan hun laars lappen. Je kunt regels dus heel goed tussen aanhalingstekens plaatsen. Zelf zal ik bepaalde regels altijd wel blijven hanteren omdat ze van alles met de filosofie erachter te maken hebben.' Richard krabde zich met zijn linkerhand achter het linkeroor. 'Theorie, dude! Niet zo moeilijk kijken!' 'Maar dat soort dingen is altijd zo moeilijk.' 'Nee, juist niet.' Ze pakte een boek en liet hem een plaatje zien. 'Vind je dit mooi?' Een reactie duurde Joëlle te lang. 'Nou?' 'Ja. Het is heel mooi om te zien. Ik zie dat het abstract is en het hoeft dus niet iets voor te stellen, niet ergens op te lijken, en dan lijkt het makkelijker om te maken.' 'Dat vind ik ook. Zou je het zelf ook kunnen?' Daarover hoefde Richard geen moment na te denken. 'Echt niet!' Zoiets was gewoonweg onmogelijk. 'De bedenkers van deze methode hanteren als motto "Alles is mogelijk, streepje voor streepje". Denk je nu anders over mijn laatste vraag?' 'Nee. Ik kan zoiets gewoon niet. Ik ben totaal niet creatief.' Joëlle was nog niet van plan het op te geven. Ze pakte het boek er weer bij en sloeg het open in het begin. 'Kijk eens mee, als je wilt.' Richard deed wat ze hem zei. Het boek was opengeslagen op de eerste echte pagina, na het voorwoord en de inleiding. Ze wees hem op de geschreven dingetjes onderaan. 'En dat? Kun je dat tekenen?' 'Nou ja ... dat is niet zo moeilijk.' Het waren een stip, een streepje, een haakje waar je tekst tussen kunt plaatsen, een S-vorm en een rondje. Bovendien waren ze met de hand gemaakt en niet helemaal strak. Ook belangrijk voor hem. 'Dan kun je het. Dat is de overtuiging van de schrijvers van dit boek die ook de bedenkers van de methode zijn.' Nog steeds was er een denkrimpel in het voorhoofd van Richard te zien. Ze bladerde terug naar het plaatje dat ze hem eerder had laten zien. 'Richt je eens op dit gedeelte van deze tekening.' Ze wees het met de wijsvinger aan. 'Zou je dat kunnen tekenen?' 'Nee.' 'En ik ben ervan overtuigd dat je het wel kunt maar ... en dat is de truc ... je moet weten hoe het is opgebouwd. Bij Zentangle gaat het om allerlei patronen die opgebouwd zijn uit de lijntjes die ik je net liet zien. Steeds maar weer. Streepje voor streepje bouw je zo'n patroon op. En als je naar het totale plaatje kijkt zie je dat er meerdere patronen gebruikt zijn. Kijk maar.' Opnieuw volgde hij haar vinger. En ja, nu zag hij dat het geheel opgebouwd was uit verschillende gedeelten. En dat zo'n gedeelte - Jo noemde het een segment - ingevuld was met een patroon. 'En dat zou ik ook kunnen?' Nog steeds klonk er groot ongeloof in Richards stem door, zo bemerkte ze. 'Ja.' Aan één woord had Jo genoeg. Richard liet het even voor wat het was en kwam met een andere vraag: 'Het woord zen zit in de naam van deze methode maar zen heeft toch te maken met meditatie?' 'Ja. En daarom hebben ze ook heel duidelijk voor deze naam gekozen. Het is als het ware meditatief tekenen doordat je geconcentreerd alles stapje voor stapje doet.' 'Ik heb wel eens gelezen of gehoord dat je zen overal kunt doen. Dat het ... ' even zocht hij naar de juiste formulering om het onder woorden te brengen '... je kunt alles zen noemen als je het maar doet met je aandacht er volledig bij.' 'Klopt. Je kunt afwassen zen noemen als je alleen maar bezig bent met de afwas en niet alvast denkt aan wat er na de afwas gaat komen of niet de dag nog eens doorneemt in je hoofd.' 'Lastig.' 'Ja. Kan ik me voorstellen. Maar het werkt wel heel bevrijdend. Je hoeft helemaal niets anders dan bezig te zijn met dat wat je onder handen hebt. Alleen maar bezig met de kopjes, het bestek, de borden in het teiltje met warm water.' 'Jullie hebben toch wel een vaatwasser?' liet Richard uitermate verbaasd horen. 'Echt niet! Dan mis ik een zenmoment!' Meteen barstte ze in lachen uit. Richard kon niet anders dan ook lachen want haar lach werkte enorm aanstekelijk. 'Maar ... sorry hoor dat ik blijf prat.. ' 'Niet zo vaak sorry zeggen, Richard, nergens voor nodig. Je zit ergens mee en je vraagt ernaar. Heel goed juist.' 'Iets wat ik nog af moet leren, waarvoor ik ook bij Jocelyn kom.' 'Luister eens hiernaar,' ze stond op en liep naar een CD-speler op de buffetkast. Ze drukte er een USB-stick in en even later begon de muziek. Ze verstond er nog steeds niets was. Het was Nederlands, zo wist ze, maar het had voor haar net zo goed Zweeds, Deens of een heel andere taal kunnen zijn: gewoon niet te verstaan. 'Daar begrijp ik dus niets was,' liet Richard al weten voor het liedje helemaal uitgezongen was. 'Ik ook niet maar van de vertaling die ik gekregen heb van een vriendin van ons in Nederland weet ik dat het een geweldig mooie tekst is. Tenminste dat vind ik. Het gaat over loslaten. Vind je het goed dat ik het je opstuur?' 'Ja. Dat is goed. Maar nog even terug naar zen ...gebruik je dat ook als je schildert?' Jo was duidelijk in haar antwoord. Voor haar kon het niet anders, zo was ze van mening. Als ze schilderde werden subject en object één. Was er geen schilder, was er niet iets dat geschilderd werd, ging ze helemaal op in dat wat ze aan het doen was. En ja, dat was volgens haar zen. 'Maar vind je het leuk om eens samen met mij te tanglen?' 'Ik kan mijn rechterhand nog niet gebruiken. 'Geen probleem. Met links kan het ook.' 'Maar ik kan niet eens fatsoenlijk schrijven met links!' 'Geen probleem. Als je bewust gaat tanglen met je linkerhand zet je je hersenen flink aan het werk omdat ze ineens iets moeten doen dat ze nog nooit gedaan hebben. Een prima oefening. Bovendien zijn er genoeg mensen die af en toe tanglen met rechts en dan met links. Sommigen gebruiken er zelfs een dobbelsteen voor. Even is rechts, oneven links, of andersom natuurlijk. Nou?' Haar opmerking over de dobbelsteen maakte hem aan het glimlachen vanwege zijn eerdere gesprek met Max maar zijn scepsis bleef. 'Wil je mij dat echt leren dan?' 'Anders had ik het niet gevraagd, dude! Ik wil het je heel erg graag leren. Voor mij is het ook leren want ik wil weten of ik dat wat ik weet ook kan overbrengen. Op jou dus. En het kan makkelijk genoeg. Je komt twee keer in de week bij Jocelyn. Als je je nou gewoon wat eerder laat brengen, dan leer ik het je. Steeds beetje bij beetje. En je zult zien dat je al snel zelf iets kunt maken. En haal nou eindelijk eens die denkrimpel uit je voorhoofd, dude!' Haar laatste opmerking maakte hem opnieuw aan het lachen maar toen hij de keukendeur zag opengaan was er ook meteen weer het denken. Max en Jocelyn kwamen binnen en hij wist meteen wat hij hen wilde zeggen. Hij had een besluit genomen. Hij wilde toch iets over haar weten en vatte dat ook meteen in woorden. Verbaasd keken de twee binnenkomers elkaar aan waarna Jocelyn het woord nam: 'Dat leek ons ook het beste, Richard. Maar als je helemaal niets wilt weten of toch meer dan dat, kunnen wij ons dat ook voorstellen.' 'Nee, dat is wat ik graag wil weten.' Tot de volgende keer... Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, juni 2017 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

MORGENSTER - hoofdstuk 21 (mm:overige, 5188 words) [21/32] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Oct 27 2017	Kijkers/Lezers: 2477/1912 [77%]	Waardering (deel): 8.50 (2 stemmen)
Vervolg ...

Dit is deel 21 van totaal 32 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel