Klik hier voor het ErotischeVerhalen.com hoofd menu

hoofd menu   |   gay categorieën   |   auteurs   |   top verhalen   |   nieuwe verhalen   |   zoek   |   links   |   instellingen   |   opties voor auteurs
Lekkere meiden zitten achter de webcam op je te wachten! Klik hier!


EEN BIJZONDERE KERST - hoofdstuk 5 (mm:overige, 3518 words) [4/7] Toon alle delen
Auteur: Toegevoegd: Dec 23 2015 Kijkers/Lezers: 3549/2769 [78%] Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
vervolg
Bekijk OutPersonals - de grootste gay dating site
met veel Nederlands en Belgische gebruikers!



Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal

aandacht nodig. Ik heb het nodig dat iemand naar me om ziet en dan heb 
ik het niet over het ingehuurde kamermeisje, de gouvernante, de ... 
noem maar op wat. Allemaal mensen die op mij gepast hebben terwijl mijn 
ouders dat verdomden te doen! Ik ... ik wil dat niet meer. Ik trek dat 
niet meer! Ik wil ... liefde ... ja ook dat wil ik. Ik wil voelen dat 
mensen om mij geven." 

"Daar heb je ook recht op," liet Tinie haar stem een eindje dichter bij
het huis horen. Zij kwam, met Jem in haar kielzog, naar het tweetal 
toegelopen. "Iedereen heeft daar recht op, Henri." Ze sloeg haar armen 
om de jongen heen en trok hem dicht tegen zich aan. 

Toen kon Henri zich niet meer groot houden. Ook iets dat hij al jaren
lang deed. Nooit had hij gehuild om zijn verdriet maar nu ineens ... nu 
moest hij huilen. Zoveel aandacht, zoveel liefde ... en het deed hem 
goed ... maar het bracht ook de pijn van jaren naar boven. Maar ... al 
naar gelang de tranen bleven komen, kwam er ook een stuk gevoel in zijn 
lijf. Een gevoel van dat hij er hier wel toe deed. Dat hij er hier wel 
mocht zijn met zijn eigen mening, zijn eigen manier van doen. Dat hij 
hier zichzelf kon en mocht zijn. "Dank je," zei hij toen hij voelde dat 
hij rustiger werd, "dat had ik even nodig. Het spijt me dat ik me zo 
st... " 

"Waag het niet dat te zeggen!" sprak Tinie moederlijk. "Jouw gedrag is
niet stom. Je laat heel normaal menselijke gevoelens zien. En ja ... 
net als Jacob wil ik graag meer van jou horen. Stort je hart uit bij 
ons. Laat ons zien wie je bent. En ... vergeet dat niet ... de komende 
dagen ... Wanneer komen je ouders weer terug?" 

"28 december." 

"Blijf de komende dagen bij ons alsjeblieft. Je bent hier meer dan
welkom." Tinie merkte dat er opnieuw tranen kwamen bij de jongen. Ze 
liet ze toe en streelde met haar handen over zijn rug om hem te 
troosten. "Toe maar, huil maar." 

Jem stond erbij en voelde zich hopeloos. Hij beet op zijn onderlip en
hield het niet droog. Het verdriet van een leeftijdgenoot bracht hem 
aan het huilen en langzaam liepen de tranen uit zijn ogen en over zijn 
wangen. En dan heb ik het rot gehad, zo zei hij bij zichzelf. Dat wat 
ik heb meegemaakt stelt helemaal niets voor als ik deze ellende van 
Henri merk en zie. Toen waren er ineens ook armen om hem heen. Hij 
voelde de kracht van zijn oom en liet zijn verdriet gaan door zachtjes 
te huilen. 

Toen Jacob zag dat Tinie haar armen om Henri sloot, had hij heel goed
zijn neef in de gaten gehouden. Hij wist van het ene dat hij had 
opgebiecht aan zijn moeder maar nog niet van het andere dat zij hadden 
besproken. Desondanks kon hij zich heel goed voorstellen dat de jongen 
het moeilijk had. Daarom was hij zachtjes naar hem toegelopen en toen 
hij dacht dat het nodig was zijn armen om hem heen geslagen. En dat het 
nodig was, bleek maar al te zeer. "Rustig aan, Jem, alles komt goed." 

"Denk je dat echt of zeg het zomaar," klonk het snikkend. 

"Ken je mij op die manier? Nou?" 

"Nee. Het spij... " 

"Niet zeggen. Dat is niet nodig tussen ons." 

* * * 

Toen de rust weergekeerd was, gingen ze naar binnen. Tinie stelde voor
om wat anders te drinken en nam de bestelling op. Jem zei dat hij toe 
was aan een pilsje en keek zijn moeder met hoog opgetrokken wenkbrauwen 
aan. 

"Oké, niets mis mee. En wat wil jij, Henri?" 

"Mag ik ook een biertje?" 

"Van mij wel. Jij appelsap, Jacob?" 

Henri zag Jacob knikken en vroeg: "Vind je dat lekker of mag je vanwege
je medicijnen geen alcolhol?" 

"Ja en ja. Ik vind het lekker en ik mag geen alcohol vanwege mijn
medicatie." 

"Vind je het niet rot dat je dat niet mag?" 

Jacob had die vraag nog niet vaak hoeven te beantwoorden. Bijna niemand
wist dat hij medicijnen gebruikte en nam rustig de tijd om over de 
vraag van Henri na te denken. Hij antwoordde pas toen Tinie de kamer 
weer binnenkwam. "Nee. Ik vind het niet rot. Ik kan heel goed zonder. 
Legio mensen vinden dat alcohol sfeer maakt en ik vind dat grote 
flauwekul. Misschien ken je het wel van vrienden of zo: 'Drink gezellig 
een pilsje mee, man!' En dat soort uitspraken. Flauwekul. De mensen, 
jij en je vrienden maken de gezelligheid en niet de drank." 

"Helemaal mee eens," reageerde Jem. "Ik heb met m'n moeder afgesproken
dat ik buitenshuis niet drink tot ik achttien ben. En als ik dat 
volhoud, krijg ik van haar vijfhonderd euro." 

"Controleer je hem?" 

"Nee. Is een kwestie van vertrouwen." 

"Ik houd me heus wel aan mijn afspraken hoor! Wat denk jij nou, gast!" 

Henri schoot in de lach. Het was een grapje geweest dat hij had willen
lanceren om te kijken hoe Jem zou reageren en ... wat hij verwacht had 
was gebeurd: de jongen had het serieus opgenomen. "Sorry, Jem, ik 
plaagde je maar wat." 

"Oh. Niet zo netjes van je. Ik ... nou ja ... ik kan dat verschil vaak
niet aanvoelen en reageer dan altijd alsof mensen het serieus 
bedoelen." 

"Niets mis mee, lieverd." 

"Euh ... hoe oud ben je eigenlijk, Henri?" wilde Jem weten. 

"Ik ben zestien. Jij?" 

Jem vertelde dat hij in maart zestien geworden was en in de uitwisseling
van geboortedata bleek dat Henri op de dag af een maand ouder was. 

"Henri, wil je nu verder praten of wil je daar liever mee wachten?"
vroeg Jacob. 

Henri zuchtte diep. 

"Het hoeft echt niet hoor," was Tinie van mening. "Je hoeft niet te
praten als je dat niet wilt. We kunnen gerust een spelletje spelen of 
straks met z'n allen naar de nachtmis." 

"Als jullie naar de kerk willen, moeten jullie dat gewoon doen hoor. Ik
zag de crucifix hangen en dacht al dat jullie Rooms waren." 

"Zijn we niet," liet Jem kort en duidelijk weten. 

"Maar ... " 

"Die nachtmis is een stuk traditie. Iedereen in het dorp, of hij nou bij
de kerk is of niet, gaat daar heen in het dorp. Maar we slaan ook wel 
eens over." 

"Maa... " 

"Nee," onderbrak Jacob de jongen, "vanavond kies jij. Jij bent het
belangrijkst voor ons. Als jij wilt praten, ons iets wilt vertellen 
over jezelf en je leven, dan nemen we daar alle tijd voor." 

Opnieuw volgde er een diepe zucht. Henri vond het moeilijk. Hij was het
niet gewend om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Nou ja 
... toen hij klein geweest was wel. Toen was hij de oogappel van zijn 
vaste verzorgster en ... leek het er voor hem op alsof zij er altijd 
voor hem was. Dat was natuurlijk ook zo. Hij onderbrak zijn eigen 
gedachtestroom door te zeggen: "Ik weet niet waar ik moet beginnen." 

Tinie voelde heel goed aan dat Henri het er moeilijk mee had. Echter,
een niet praten omdat hij niet wist waar hij zou moeten beginnen vond 
ze moeilijk te accepteren. Ze kon hem helpen, zo wist ze maar of hij 
dat wilde was de vraag. En die vraag stelde ze hem nadat de stilte haar 
te lang had geduurd. 

"Ja. Probeer het maar," klonk het met een heel klein stemmetje. 

"Dank je, Henri. Ik begrijp, corrigeer me maar als ik het fout heb, dat
er bij jou thuis dingen anders gaan dan jij graag zou willen." Tinie 
hoopte dat haar manier van inkleden voldoende was en keek naar Henri. 
Ze zag de bevestiging toen hij knikte. "Kun je terughalen wanneer je 
dat voor het eerst merkte?" 

Lang nadenken hoefde Henri niet. Het voorval lag vers in zijn geheugen.
"De laatste schooldag voor moederdag. Ik ben niet meteen met m'n vierde 
naar de basisschool gegaan. Ik heet Van Houthem van mijn achternaam. 
Mijn ouders woonden eerst in België omdat het hoofdkantoor van mijn 
vaders bedrijf gevestigd was bij Brussel. In de zomervakantie na mijn 
vierde verjaardag zijn we verhuisd naar Nederland. Die verhuizing ging 
gepaard met het verplaatsten van dat hoofdkantoor naar Maastricht. Maar 
... ik denk dat de aanleiding was dat ik naar school moest en dat zij 
een voorkeur hadden voor het Nederlands onderwijs maar dat weet ik niet 
zeker natuurlijk. Ik had iets gemaakt voor mijn moeder net als alle 
andere kinderen en die laatste schooldag kreeg ik dat mee voor mijn 
moeder. Ik ging met de andere kinderen naar buiten en gaf het aan 
mevrouw Winter, mijn verzorgster, met de woorden: 'Dit is voor jou.' 
Zij was voor mij mijn moeder. De juffrouw hoorde het en corrigeerde me 
en zei dat het voor mijn moeder was. Ja? En? Mevrouw Winter was mijn 
moeder toch?" 

Jems gezicht was vertrokken. Had Henri niet eens geweten wie zijn echte
moeder was? Wat was dat voor een mens! 

"Op Moederdag zorgde mevrouw Winter er keurig voor dat ik het kunstwerk
aan mijn moeder gaf. Oké, zij was dus mijn moeder. De vrouw met wie ik 
af en toe tussen de middag at als zij er was. De meeste keren at ik met 
mevrouw Winter. 's Avonds at ik bijna nooit met de man en vrouw die dus 
mijn vader en moeder waren. Gewoon omdat ze altijd laat aten en ik al 
op tijd omdat ik als kleuter natuurlijk ook op tijd naar bed ging. Dat 
was voor mij de eerste keer dat ik merkte dat er iets vreemds was 
thuis." Henri beet op zijn lippen. 

"Is er nog iets dat je kwijt wilt?" 

"Toen ik bij het oud papier een krant moest halen die kon dienen als
onderlegger toen ik wilde tekenen een paar dagen later, lag de tekening 
voor mijn moeder tussen het oud papier." 

Toen Tinie merkte dat Henri brak, want de laatste woorden waren er
huilend uitgekomen, zat ze meteen naast hem. Ze trok hem tegen zich aan 
en liet hem huilen. Opnieuw liet ze hem toe dat hij zijn tranen bij 
haar plengde. Dat hij zijn verdriet kon uit. Ze moedigde hem met 
woorden aan om alles er uit te gooien en zich vooral niet groot te 
houden. 

"Mijn ouders ... " zei Henri met verstikte stem tussen zijn tranen door,
"zijn er bijna nooit voor me. Ze ... Ik weet gewoon niet waarom ze een 
kind gewild hebben. Ze ... hebben ... zich nooit bemoeid met mijn 
opvoeding. De eerste zes jaren was mevrouw Winter er. Ze woonde bij ons 
in en zorgde vierentwintig uur per dag en zeven dagen per week voor me. 
Daarna ... kwamen er gouvernantes, kindermeisjes of hoe je ze ook maar 
wilt noemen. Ik heb nu een persoonlijke begeleider. Eén van zijn taken 
is ervoor te zorgen dat ik mijn afspraken na kom." 

Jem had het relaas van Henri vreselijk gevonden maar een persoonlijk
begeleider, daar kon hij zich helemaal niets bij voorstellen en dat 
bracht hij dan ook zo onder woorden. 

"Ik heb verplichtingen en dan bedoel ik niet het naar school gaan.
Natuurlijk, dat moet ook maar dat is ook niet erg. Hij houdt in de 
gaten wanneer ik ergens moet verschijnen met mijn vader of met mijn 
moeder. Als er bijvoorbeeld ergens een nieuwe afdeling in een fabriek 
van mijn vader of zo wordt geopend. Dan moet ik daar bij zijn. Of 
tijdens het een of andere liefdadigheidsconcert dat mijn moeder heeft 
georganiseerd. Ook dan moet ik opdraven en daar zorgt Lodewijk dan 
voor. Hij ziet er op toe dat ik me netjes kleed en op tijd daar 
aanwezig ben. Haalt me van school af zelfs." 

"Dus tijdens schooluren ga je naar dat soort dingen?" vroeg Jem verbaasd
maar wel met een vrolijke twinkeling in zijn ogen want zoiets leek hem 
ook wel wat. 

"Ja. Dat kan omdat mijn vader supporter van de school is." 

"Huh?" 

Ineens moest Henri lachen. De verbaasde uitroep van Jem en het gezicht
dat hij er bij trok werkten op zijn lachspieren. Meteen kwam het ook 
echter in hem op dat het niet kon. Hij moest niet lachen om Jem want 
misschien ... "Ik lach je niet uit hoor, Jem! Ik moest gewoon lachen om 
de manier waarop je het zei en het gezicht dat je erbij trok. Zo vol 
van verbazing?" 

"Ja, vind je het een wonder. Supporter van school? Daar snap ik dus
niets van." 

"Mijn vader is eigenaar van een farmaceutisch bedrijf. We komen om in
het geld, om het grof te zeggen. En hij heeft bijvoorbeeld vorig jaar 
de school geld gegeven zodat zij een nieuw computerlokaal konden 
inrichten?" 

"Oké! Gul, zeg!" 

"Dat trekt hij af van de winst van zijn zaak, Jem!" Meende Jacob een
toelichting te moeten geven. "En dat levert hem dus belastingvoordeel 
op." 

"Ja. Zo werkt dat. Liefdadigheid met een achterliggende bedoeling,"
klonk het scherp uit Henri's mond. 

"Oh. Dan is het minder oprecht, lijkt me." 

"Dat vind ik ook. Maar het zorgt er wel voor dat hij in een goed blaadje
komt bij de schoolleiding en dus kan hij een tegenprestatie vragen en 
dus mag ik af en toe bij iets bijzonders weg van school." 

"Terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wilt?" Jem dacht dat hij de
spijker op zijn kop sloeg en kreeg gelijk. 

"Ik baal van dat soort dingen! Ik heb er een enorme hekel aan!" klonk
het woest. 

"Neem wat te drinken, Henri," spoorde Tinie de jongen aan. "Het is goed,
zo lijkt me, om even wat tot rust te komen." 

"Ja. Dank je." Hij nam een paar slokken uit het glas en liet het zich
goed smaken. "Mijn ouders leiden, zo lijkt het voor mij althans, ieder 
hun eigen leven. Hij met zijn werk. Zij met alle 
liefdadigheidsstichtingen en -fondsen waar ze in het bestuur zit in de 
een of andere functie. We zaten hier vanavond met z'n vieren rond de 
tafel maar bij ons thuis is de tafel drie meter lang. Mijn vader zit 
aan het ene eind en mijn moeder aan het ander eind. Als ik met hen eet 
dan zit ik ergens in het midden. Gezellig hè?" 

"Nee! Echt niet!" liett Jem verontwaardigd zijn mening horen." 

Henri wachtte niet op meer bijval maar ging meteen verder. "Ik heb Jacob
vanmiddag verteld dat ik op jongens val. Ik heb het mijn ouders verteld 
maar ... mijn vader wilde er niets van weten. Zei dat ik dat niet kon 
weten omdat ik nog nooit seks met een meisje he... " 

"Dat is stom!" 

"Jem!" reageerde Tinie op haar zoon die Henri had onderbroken, "laat
Henri eens uitpraten!" 

"Nee, niet doen. Gewoon reageren alsjeblieft. Ik wil geen geregisseerd
toneelspel. Dat heb ik thuis al veel te vaak. Laat je mening gewoon 
horen, Jem, en jullie beiden ook, laat weten wat je ervan vindt zodat 
ik ook weet of mijn gevoelens juist zijn of niet. Ik ... ik tast vaak 
in het duister ... weet niet wat ik met mijn gevoelens moet." 

"Hoe reageerde je moeder op je coming out?" 

"Zij kreeg een flauwte?" 

"Wat is dat?" klonk het opnieuw oprecht verbaasd uit de mond van Jem. 

"Als haar iets te veel wordt, zo interpreteer ik het in elk geval,"
legde Henri aan Jem uit, "dan krijgt ze het ineens benauwd en lijkt het 
alsof ze flauw valt." 

"Maar ... dat doet ze niet echt?" 

"Moeilijk ... ik heb vaak het idee dat ze het gebruikt om lastige
onderwerpen, zoals mijn coming out, te vermijden. Ze doet het vaker. En 
... altijd is er dan iets dat haar niet zint en dus valt ze flauw. En 
toen ... toen was mijn vader helemaal in alle staten! Verweet hij mij 
dat ik voor het onwel worden van mijn moeder had gezorgd! Verdomme! 
Sorry, ik moet niet vloeken." 

"Hè, gast, je zegt tegen ons dat wij moeten reageren en zo en als je
zelf reageert dan corrigeer je jezelf?" 

Henri bleef stil. Jem had een punt. Waarom zou hij zelf niet reageren
zoals hij het voelde? Het voelde verdomd rot voor hem en daarom had hij 
dat vloekwoord gebruikt. Maar ... hij wist ook waarom hij zich 
verontschuldigd had. "Ik ze sorry omdat ... nou ja ... vanwege dat 
kruisbeeld." Hij glimlachte. "Ik ben dan wel niet gelovig maar toch 
voelt het voor mij niet goed om in het bijzijn van zoiets te vloeken." 

"Oké, dan begrijp ik het," kwam Jem met een tegenreactie. 

"Maar blijft onverlet dat je je kan en mag uiten hier, zoals jij dat
wilt," gaf Jacob zijn mening te kennen. "Het is hier, en wij hopen dat 
jij dat ook zo voelt, een veilige omgeving. En in zo'n veilige omgeving 
kijken we er elkaar niet op aan hoe je reageert. Dat wat je uit, dat 
wat jij belangrijk vindt om te zeggen, is belangrijker dan hoe het er 
uit komt. Begrijp je me?" 

Henri knikte en beaamde het. "Zo voelt het voor mij ook. Al vanaf het
moment dat ik tegen je aan botste bij de brug in het centrum en ... je 
het voor mij opnam tegenover mijn achtervolgers." 

"Heb je dat gedaan, oom Jacob? " 

"Henri overd... " 

"Nee, echt niet! Hij nam het voor me op tegenover vier anderen en ...
als ik erop terugkijk denk ik dat als het op matten aangekomen was hij 
er flink op los geslagen zou hebben." 

"Jacob!" sprak Tinie quasi vermanend. 

"Soms moet je je ook op straat uiten zoals dat nodig is. Als de situatie
erom vraagt, dan kan ik heus wel wat klappen uitdelen." 

"En incasseren?" wilde Jem weten terwijl hij op het puntje van zijn
stoel op en neer wipte. 

Er werd gelachen. De spanning van het moment was gebroken. 

Wordt vervolgd ... 

Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal
geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk 

©Lucky Eye, december 2015 Niets uit deze uitgave mag worden
verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, 
fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder 
voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het 
auteursrecht. 





Dit is deel 4 van totaal 7 delen.
toon alle delen


Auteurs waarderen reacties!
Vergeet niet te stemmen, en schrijf de auteurs om te vertellen wat je al dan niet leuk vond aan het verhaal!
Lucky Eye heeft 90 verhalen op deze site.
Profiel voor Lucky Eye, incl. alle verhalen
Email: lucky_eye2@yahoo.co.uk
Geef je mening over dit deel:
(Je kan voor elk deel afzonderlijk stemmen)
 
Typ beneden tekst in voor een snelle, anonieme reactie aan de auteur
De auteur zal dit dan in zijn/haar email ontvangen.

Stuur dit bericht:

Anoniem (geen afzender, auteur kan niet reageren!)
(Voer een email adres in als "chat email" in de instellingen, en het zal hier verschijnen)
met dit email adres als afzender:

verhalen in "overige"   |   alle verhalen van "Lucky Eye"  



Sex dating | Hete Livecams (NL) | Erotic Gay Stories




(c) Copyright, 2001-2024 ErotischeVerhalen.com   email webmaster Art voor ondersteuning
Powered by StoryEngine v1.01