ErotischeVerhalen.com: BLANCO deel 2 - hoofdstuk 10 door Lucky Eye

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal verteld. Zo moest het wel gegaan zijn want Marcel was zijn vriend en zou die tegen hem liegen? Nee. Dat deed hij nooit. Nou ja... Lex staat op en begint heen en weer te lopen in de cel. In een cel! Verdomme! Voor de allereerste keer in zijn leven zit hij opgesloten in een cel terwijl hij alleen maar zijn vrijheid had gewild! Hij had thuis bij zijn ouweheer vrij willen zijn en die had hem dat misgund met zijn eeuwige gezeik over niet te veel alcohol en geen drugs gebruiken. Elk weekend was het weer precies hetzelfde. Hij wilde zelf weten wat hij zou doen! En zeker toen hij achttien was geweest, wilde hij zelf zijn eigen keuzes kunnen maken. Was daar toen ook niet die ruzie door ontstaan? Ja, dat was het geweest. Een enorme scheldpartij over en weer. Van zijn kant vooral verwijten in de richting van zijn vader. Shit! Hij had vrijheid gewild en bemerkt nu dat hij eigenlijk nooit vrij is geweest. In al die jaren tussen die rottige ruzie en nu is hij nooit vrij geweest. Natuurlijk heeft hij niet opgesloten gezeten zoals nu maar... echt vrij kun je het ook niet noemen. Niet als je steeds maar weer opgeroepen wordt voor het een of andere klusje. Als je niet je eigen agenda kunt indelen maar afhankelijk bent van Marcel. Shit! Als... als je echt afhankelijk bent van Marcel omdat die je het spul verstrekt dat je zo hard nodig hebt omdat je die vreselijke perioden tussendoor waarin je niet gebruikt niet meer aan kunt... Lex begint kwaad te worden. Net nog noemde hij de ‘volgelingen' van Marcel idioten maar nu beseft hij maar al te goed dat hij zelf net zo'n idioot is. Met zijn mooie praatjes had Marcel ervoor gezorgd dat hij afhankelijk van hem werd. Hij verschafte hem de drugs die geen kwaad konden. Toch? Nee, de jointjes niet maar het andere goedje later wel en toen... toen had hij niet meer kunnen stoppen. Het maakte dat hij zich vreselijk ziek voelde als hij te laat iets nam. En dus... was hij afhankelijk van Marcel. Zijn baan bij Essent verloor hij omdat hij steeds te laat kwam. Hoe lang geleden was dat ook alweer? Lex kan het zich niet meer herinneren. Heel veel lijkt wazig in zijn verleden. Was er ook niet iets met de auto van zijn vader? Ja, zo weet hij even later. Marcel en de anderen hadden steeds maar weer het gesprek op zijn vader gebracht. Ze noemden hem een burgerlijke klootzak die iedereen zijn ouderwetse moraal en ethiek wilde opdringen. Iemand die een lesje nodig had en zo hadden ze met z'n allen op een avond zijn auto gepikt en die ver buiten Zwolle in de hens gestoken. Een vreugdevuur hadden ze ervan gemaakt totdat de sirenes hen hadden verdreven. Dat Lex toen zijn baan kwijt was, had Marcel geen probleem gevonden. Hij zou wel voor hem zorgen. Ja... zorgen. Maar dan wel zo dat Marcel er als enige beter van werd. Woedend haalt Lex uit naar de muur en slaat zijn knokkels kapot op de wand. Hij weet wat hem te doen staat, nu. Eindelijk zal hij dan de verantwoordelijkheid nemen waarvan zijn vader hem vroeger altijd verweet, dat hij die niet nam. Zijn vader... een steek van pijn trekt door zijn buik. Zijn vader, de enige familie die hij heeft en die hij zo eenvoudig heeft laten zakken. Hadden vaders nou eenmaal niet altijd ruzie met hun kinderen? Waren ze niet altijd veel te rechtlijnig? Maar hij... hij had ervoor gekozen om na die ruzie totaal geen contact meer te willen hebben. Zijn vader had hem diverse keren gebeld op zijn mobiele telefoon. De eerste keren had hij hem steeds weggedrukt en toen hij dat op een gegeven moment spuugzat was, mikte hij de telefoon met een grote boog in de stadsgracht. Maar nu zal hij staan voor dat wat hij gedaan heeft en zich niet laten intimideren. Door niemand! Ook niet door Marcel! Even is er angst. Heel duidelijke angst die zich kenmerkt door een rilling over zijn rug en zweet dat hem uitbreekt. Als Marcel te weten komt wat hij gaat doen, dan is hij zijn leven niet meer zeker! Dat weet hij maar al te goed. Maar toch... toch moet hij het doen. Hij kan het niet langer aan om een gevangene te zijn. Hij wil vrij zijn en de enige manier om dat te bereiken, is het dragen van de last die hij zelf op zich geladen heeft. Hij schreeuwt keihard en gaat daar net zolang mee door, tot er wordt gereageerd. Het luikje in de deur gaat open en er wordt hem gevraagd wat er aan de hand is. "Ik wil met iemand bellen!" De agent wil weten met wie. "Met mijn advocaat." "Zou je niet wachten tot die er is bij het eerste verhoor?" "Nee! Ik wil nu een volledige bekentenis afleggen. Nu meteen." De agent neemt de jongen in de cel goed op en ziet zijn bloedende hand. "Ben zo terug." Het luikje gaat dicht. Even later zit de politieman naast Lex en maakt hij diens gewonde hand schoon om hem daarna te verbinden. "Weet je het telefoonnummer van een advocaat of wil je het telefoonboek." Lex noemt de zeven cijfers van een telefoonnummer in Zwolle. Het is het nummer van zijn vader. Het is geen leugen. Zijn vader is advocaat en hoewel hij weet dat hij hem nooit zal kunnen verdedigen, wil hij toch eerst met zijn vader praten. De agent weifelt. "Het is zijn privénummer," zegt Lex. "Het is toch Hemelvaartsdag vandaag?" De agent knikt. "Zijn kantoor is gesloten." Dan staat de politieman op en verlaat hij de cel. Even later komt hij terug met de boodschap dat hij gebeld heeft. Ook heeft hij een paar dekens meegenomen voor Lex, omdat hij ziet dat de jongeman het koud heeft. Hij rilt helemaal in elk geval. De afrekening. Zo hadden ze het wel genoemd steeds. Wraak voor Marcel op Jasper die hem bedrogen had. Een plan was in elkaar gezet. Een klein groepje vertrouwelingen, waaronder hijzelf, had er samen met Marcel en Herman over gepraat. Ideeën waren geuit, verworpen en uitgewerkt. Totdat het plan klaar was. Toen was het tijd geweest om Jaspers doen en laten te observeren. Anderen werden ingezet. Na een dag of wat hadden ze een aardig goed beeld. Jasper was in de weekends vaak bij iemand achter Westenholte. De jongen met wie hij Marcel bedrogen had? Op een zondagavond was het de bedoeling hem op te wachten op het stukje van het winkelcentrum, waar hij afgezet werd door zijn nieuwe vriend, naar huis dat hij altijd alleen fietste. Die avond mislukte het omdat er ineens iemand van een erf was komen lopen met een hond. Snel waren ze verdwenen. Marcel was furieus geweest. Mislukt! Herman had hem gerustgesteld en gezegd dat er nieuwe kansen zouden komen. Opnieuw wachten. En ja... gisteravond kwam ineens het bericht dat ze vertrokken bij het huis in Westenholte. Snel hadden ze gereageerd en waren naar de Wijheseweg gescheurd. De mist was prachtig, had Marcel gezegd. Een draad werd gespannen over het fietspad en even later lag Jasper op de grond. Wat er daarna gebeurde wil Lex zo snel mogelijk zien kwijt te raken. Hij begint te rillen en ongecontroleerd te schokken. Zijn dit de eerste verschijnselen... shit... kan hij zo wel zijn vader onder ogen komen? Ja... het moet... hij wil nu eindelijk zijn vrijheid en... kan dat niet alleen. Hij heeft hulp nodig. Het was heel erg geweest allemaal. Eerst wat slaan en stompen maar het was steeds harder gegaan. Ze hadden zich allemaal laten opzwepen door de gekheid van Marcel. En... gewoon gedaan wat hij zei zonder daarbij na te denken. Op een gegeven moment had Marcel... shit... niet aan denken. Toen Marcel en Herman allebei ineens een mes tevoorschijn gehaald hadden en Jasper daarmee hadden gestoken, was voor hem en de anderen de maat vol geweest. Toen kwam ineens keihard het besef dat het veel en veel te ver ging. Te ver was gegaan. Ze hadden geroepen dat dit niet de bedoeling was maar Marcel had gezegd dat ze hun bek moesten houden, dat hij dat rotjoch zou vermoorden! Eerder waren er al sirenes te horen maar toen was er ineens veel meer tumult geweest. Jongens met een hond, een auto die van achteren kwam aangereden, een trekker en... uiteindelijk waren de vier jongens gevlucht. Ze hadden Herman en Marcel achtergelaten met Jasper. En dat... dat steekt hem nu nog het meest. Hij wist wat ze van plan waren en in plaats van op te komen voor Jasper, had hij die twee gekken bij hem gelaten... Hij en David waren naar een wagen gerend en de twee anderen naar een andere. David had als een gek gereden. Wild was hij de bocht omgereden de Hollewandseweg op waarbij hij zowat een tegenligger ramde. Het ging allemaal net goed. Overal klonken sirenes, zo leek het. Al van ver zagen ze beiden dat er op het kruispunt twee politieauto's dwars op de weg stonden als een soort van blokkade. David had abrupt geremd en had willen omdraaien maar dat ging niet. Hij kwam naast de weg terecht en de wielen zakten weg in de sompige berm. De motor sloeg af en toen hij opnieuw wilde starten, werden beide portieren opengerukt en voor Lex het geweten had, lag hij op zijn buik in het natte gras. Een agent had zijn armen op de rug gedraaid en hem handboeien omgedaan. Daarna was hij in een klaarstaande wagen gestopt en weggereden. David of een van de anderen had hij niet meer gezien. Shit! Verdomme!... Het zweet staat hem op het voorhoofd... hij rilt...hij klappertandt en zijn hele lijf schudt. Dan gaat de deur naar de gang open en ziet hij ineens zijn vader staan. "Je had me niet gezegd dat je je vader had gebeld," zegt de agent enigszins gepikeerd. "Ik weet niet of ik dit mag doen maar... je hebt een kwartier. Meer niet!" Zijn vader komt binnen en gaat naast hem zitten. "Het spijt me, pa," huilt Lex. "Ik... ik... ik had... had alles anders moeten doen." "Vertel me wat er is gebeurd." Wordt vervolgd... Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, augustus 2011. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

BLANCO deel 2 - hoofdstuk 10 (mm:overige, 2479 words)
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Sep 12 2011	Kijkers/Lezers: 4072/3223 [79%]	Waardering (verhaal): 10.00 (1 stem)
vervolg