ErotischeVerhalen.com: Sjoerd deel 6 door Hans Bernard [deel 6]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal inzetbaar zou zijn en dat er dus naar een vervanger uitgekeken zou moeten worden. Daar moesten ze dan maar een advertentie voor zetten want hij zou zo een, twee, drie ook niet iemand weten. "Waar zit je met je gedachten?" vroeg Paul aan hem. Door de vraag van Paul werd de stilte verbroken en begon ineens iedereen door elkaar te praten. Ieder had zo zijn of haar eigen mening over de actie van Peter, hoewel men het wel met elkaar eens was dat dit optreden van durf getuigde. Omdat het een enerverend weekend was geweest, wilden Paul en Sjoerd het deze zondag niet zo laat maken. Bovendien wilde Paul nog even langs zijn ouders. Daarom besloot hij om half zes op te stappen, bij zijn ouders een hapje mee te eten en op tijd zijn bed in te duiken. Hij had een zware studieweek voor de boeg. En Sjoerd vond het wel lekker om vanavond wat tijd voor zichzelf te hebben, zodat hij wat achterstallig werk kon afmaken. Ze namen innig afscheid van elkaar in de hal en deze keer keek Sjoerd niet angstig naar buiten of hij iemand zag. Dorus zat voor verhoor op het politiebureau en Peter zou zich niet meer met zulke praktijken inlaten. Vrolijk zwaaide hij Paul na, toen die de straat uit reed. Na het eten ging hij onmiddellijk naar boven en zette de pc aan. Zo gauw hij Messenger had gestart, zag Sjoerd dat Lex online was. Even bijpraten was zijn eerste gedachte. Hij hoefde echter niet zelf contact te maken want in de balk onderin knipperde de naam van Lex al. "Hey Sjoerd, je bent er al vroeg bij vandaag." "Hoi Lex, ik heb een vrije avond want Paul moest nog naar zijn ouders en wilde op tijd naar bed." "Ik zou het wel weten als ik pas een vriendje had. Ik zou ook vroeg naar bed willen maar niet om te slapen." "Denk erom dat je geen kwaad woord over Paul zegt hoor,"zei Sjoerd quasi boos. "Ha ha ha ha " was de reactie van Lex. "Komt goed." En Lex stapte over op een ander onderwerp: hij vertelde dat hij op zoek was naar een bijbaantje, want hij wilde eigenlijk toch liever maar stoppen met zijn huidige baan. Op de vraag van Sjoerd waarom nu zo opeens, antwoordde Lex, dat zijn eerste roman heel goed bij de uitgever ontvangen was. Maar er wachtte nu zoveel werk dat hij het er niet naast zijn dagelijkse baan nog bij kon doen. Hij wist al langer, dat hij zou moeten kiezen, als hij van schrijven zijn beroep wilde maken. Hij vertelde dat hij na lang nadenken en voor- en nadelen tegen elkaar afwegen, tot de slotsom was gekomen, dat het moment nu aangebroken was om die beslissing te nemen. Maar om niet al te vlug in de problemen te komen, wilde hij graag een bijbaantje om financieel wat ruimer te zitten. Met een lach vroeg hij aan Sjoerd of die toevallig niet iets voor hem wist. Sjoerd dacht natuurlijk meteen aan de vrijgekomen plaats nu Peter niet meer kon werken. Maar zou dat wel iets voor Lex zijn? En zou hij daar zelf wel iets voor voelen? "Hey dromer, ben je in slaap gevallen?" "Nee hoor, klonk een verontwaardigde Sjoerd, ik was aan het denken voor een baantje. En weet je, ik heb waarschijnlijk wel iets voor je." "Ow, laat eens horen." "Voel je er iets voor ons team van gastheren in de schouwburg te komen versterken." Sjoerd gaf uitleg en vertelde meteen maar wat er die middag bij hun thuis allemaal gebeurd was. Lex maakte ondanks de ernst van de zaak toch nog een grapje, dat wat hij allemaal hoorde, zich uitstekend zou kunnen lenen voor een nieuw verhaal. Hij zou er eens over nadenken. "Je doet maar, als je onze namen maar verandert. Ik hoef niet zo nodig met mijn eigen naam in jouw verhaal en zeker niet in die seksscènes, die jij altijd schrijft:" typte Sjoerd. Lex moest hier hartelijk om lachen. "Maar zonder onzin, voel je iets voor het gastheerschap?" "Ik vind het lief aangeboden, maar ik moet er even over nadenken," zei Lex. "Vertel me er nog maar eens iets meer over. Ik heb wel een idee, maar voor ik ja zeg, wil ik graag weten waar ik aan begin." En Sjoerd vertelde nu uitgebreid over de ins en outs van de werkzaamheden voor de gastheren. "Het is me duidelijk, ik slaap er eerst nog een nachtje over en laat het je zo gauw mogelijk weten. Maar ben je ook niet nieuwsgierig naar mijn boek avontuur?" "Natuurlijk ben ik benieuwd. Ik wist niet dat je al zo ver was. Maar vertel, ik ben een en al oor." Lex begon te typen en langzaam ontrolde zich voor de ogen van Sjoerd het hele traject dat afgelegd moest worden: van de plannen om een boek te gaan schrijven, het schrijven zelf en daarna het aanbieden van het manuscript aan de diverse uitgevers tot het zenuwachtig eindeloos wachten op reacties en het uiteindelijke jawoord van een uitgever. Sjoerd kon uit het enthousiasme waarmee Lex over zijn boek sprak wel opmaken, dat hij er heel gelukkig mee was. En hoewel hij er naar vroeg, wilde Lex geen nadere bijzonderheden over de inhoud geven. "Je koopt er maar een; die arme schrijver moet ook kunnen leven:" zei hij gekscherend. Sjoerd zag dat het intussen al bijna half elf was en kondigde aan, dat hij wilde gaan slapen. Hij had het namelijk erg druk op kantoor en uitgerust zijn deed wonderen. "Slaap lekker en droom zacht:" wenste Lex hem toe. "En werk ze morgen." "Welterusten voor straks en droom jij maar lekker van je boek." "Doeg." "Doeg." Sjoerd sloot de pc af en liep naar beneden om ook daar welterusten te wensen. Echter halverwege de trap hoorde hij het melodietje op zijn gsm van een sms-je. Hij las: ‘Dag lieverd, slaap ze, ik houd van jou, Paul.' Sjoerd ging op de trede van de trap zitten en sms-te terug: 'Welterusten lieverd, ik ook van jou, Sjoerd.' Hij voelde zich helemaal gelukkig nu alles achter de rug was en Peter op de goede weg; neem daarbij de opgeloste kwestie met Judith, zijn liefde voor Paul en niet te vergeten Dorus voorlopig achter slot en grendel. Zie hij was met recht de gelukkigste man op aarde. Lachend stapte hij de huiskamer in met een klein sprongetje, schoof uit op het matje bij de deur en belandde languit onder de eettafel. Gelukkig had hij zich niet bezeerd, de gevallen man. De familie deed, nu ze zagen dat er niets ernstigs was, alle moeite om hun lachen in te houden. Het was ook zo'n komisch gezicht. Sjoerd zei quasi verontwaardigd dat hij wel zijn nek had kunnen breken en trok daarbij een ernstig gezicht. Ook hij zag echter het komische in van de schuiver die hij gemaakt had en lachte dus vrolijk met de anderen mee. Op hetzelfde ogenblik besefte hij, hoe goed hij het met zijn ouders en zus had getroffen. Het leek wel dat de sfeer thuis veel opener was geworden sinds zijn coming out. Meer als volwassenen onder elkaar. Zou Vonne er ook zo over denken als hij? Dan moest hij toch eens met haar daarover praten. Hij wenste iedereen welterusten en stapte behoedzaam over het matje de kamer uit. Achter hem werd smakelijk gelachen. Het was ruim een week later en het gewone leventje had weer zijn aanvang genomen toen Sjoerd een sms-je van Peter kreeg: ‘ Hallo, moet straks in Tilburg mijn straf uitzitten. In totaal heb ik twee maanden gekregen minus mijn voorarrest. Heb je er nog aan gedacht de zaak over mijn gastheerschap met Hamers, de adjunct, te bespreken? O ja, ik mag als het zover is bezoek ontvangen, maar het is natuurlijk belachelijk om jou te vragen een keer langs te komen. Daar zul je na alles wat er gebeurd is helemaal geen zin in hebben. Ik ben jullie nog steeds dankbaar voor jullie begrip zondagmiddag. Groeten, Peter.' Peinzend zat hij naar zijn gsm te staren. Moest hij nu iets terug laten horen? Hij zou het met de anderen en met Paul, die hij vanavond toch zag, bespreken. Omdat pa niet thuis kwam eten was er besloten om straks pizza te halen, iets waar zijn vader helemaal niets om gaf. Hij had er echt zin in want het was al weer even geleden. Bovendien zag hij Paul weer en misschien was Ma wel over te halen om hem bij Paul te laten blijven slapen. Hij las nogmaals het sms-je en ging weer verder met zijn werk. Aanstaande zaterdag moest hij invallen bij de gastheergroep en zou hij Lex ook zien. Hamers had het prima gevonden om Lex de plaats in te laten nemen van Peter. Lex had overigens al een keer met de groep meegedraaid en zowel van zijn kant als van de groep waren er alleen maar positieve geluiden geweest. Sjoerd zat toch een beetje met Peter in zijn maag en dan vooral met de hint om hem te komen bezoeken. Hij wilde juist nog wat opruimen voor hij naar beneden ging toen er geklopt werd en Vonne vroeg of zij binnen kon komen. "Kom maar." "Hoi broertje, wat ben je vroeg thuis vandaag?" zei ze en stapte zijn kamer in. "Ik ben vanmorgen extra vroeg begonnen vanwege het mooie weer." "Groot gelijk, wat was het warm vandaag, vond je niet?" "Op de administratie ging het wel. Je weet we hebben airco. Maar luister Vonne ik heb een sms-je van Peter. Vertel me eens wat jij daar van vindt." En Sjoerd gaf haar zijn gsm zodat ze het zelf kon lezen. Hij keek aandachtig naar haar gezicht om te zien of hij kon raden hoe zij over de inhoud dacht. Maar alles wat hij kon opmaken was dat zij nieuwsgierig de tekst las en er een glimlach op haar gezicht verscheen. "Ga je als Peter straks in Tilburg zit bij hem op bezoek?" was haar eerste vraag. "En mag ik dan mee?" Sjoerd keek haar verrast aan, dit had hij niet verwacht. Hij had gezien, dat ze bij de tweede vraag lichtelijk kleurde. "Of ik op bezoek ga weet ik nog niet, maar waarom wil jij mee als ik ga?" vroeg hij hoogst verbaasd. "Oh, zomaar. Ik heb nog nooit een gevangenis van binnen gezien en nu heb ik de kans als jij mij ten minste meeneemt." "Je doet net of het een plezierreisje is met aansluitend een museumbezoek:"antwoordde Sjoerd enigszins geprikkeld. "Je hoeft niet boos te worden. Ik wil je alleen maar gezelschap houden zodat je niet alleen hoeft en tegelijkertijd kan ik een gevangenis van binnen zien." "Wie zegt dat ik alleen ga, als ik ga?"vroeg Sjoerd met opgetrokken wenkbrauwen. "Gaat Paul dan mee?" "Luister, ik weet echt nog niet of ik ga en met wie. Ik beloof je nog niets maar zal eerst eens vragen of je mee mag, of pa en ma het goedvinden." "Beloofd broertje" en met een verdwaalde kus ergens op zijn haren als dank, verdween zij dansend de kamer uit. Nu had hij nog niet aan Vonne gevraagd, of zij ook vond dat zij met zijn vieren, hier in huis anders met elkaar omgingen, sinds zijn uit de kast komen. Dan maar een volgende keer. Hij vroeg zich wel af waarom ze zo uitgelaten gereageerd had. Hij kon zich niet herinneren haar ooit geïnteresseerd gezien te hebben in het gevangeniswezen. Eerst maar eens horen hoe zijn ouders erover dachten. Kijkend in de spiegel of alles in orde was, bereidde Lex zich voor op een tweede avond in de schouwburg als gastheer. De eerste avond een weekje terug was hem erg meegevallen en hij was verrast door de collegialiteit onderling. Men had hem op alle mogelijke manieren geholpen. Alleen Paul, de vriend van Sjoerd had zich nogal afzijdig gehouden. Hij had gemerkt dat de groep onderling goed met elkaar overweg kon. Als hij het goed gezien had, waren de meesten na de voorstelling samen nog iets gaan drinken. Hij had het jammer gevonden dat Sjoerd die avond niet moest werken. Hij had het er over gehad met Paul, maar die had iets onduidelijks gemompeld en was daarna meteen met het meisje, dat aan de andere kant naast hem zat, in gesprek geraakt. Lex had de hint begrepen en geen moeite meer gedaan om met Paul te praten. Terwijl het bijna tijd was om hun plaatsen in te nemen, ving hij nog juist op dat er afspraken werden gemaakt voor na de voorstelling. Anja was jarig geweest en nodigde iedereen uit om bij haar thuis nog een borrel te komen pakken. "Het geldt natuurlijk ook voor onze nieuwe gastheren, die pas bij de groep zijn: Paul en Lex. Ook jullie zijn van harte welkom. Als ik jou was Paul zou ik zeker maar komen, want ik heb Sjoerd ook uitgenodigd." Paul keek blij verrast, daarom had Sjoerd zo geheimzinnig gedaan toen hij had gevraagd of hij naar de schouwburg wilde komen als ze klaar waren zodat ze samen nog ergens naar toe konden. Sjoerd had gezegd:"dat zien we nog wel. Geef maar een seintje als je klaar bent dan kijken we wel wat we gaan doen." Lex voelde zich wat ongemakkelijk. Wat moest hij doen? Hij was nogal wat ouder dan de mensen uit de groep. Bovendien viel hij eigenlijk maar in voor Peter. Dus zou het maar beter zijn om naar huis te gaan. Hij liep naar Anja en zei dat hij niet zou komen en vertelde haar ook de beide redenen. Maar Anja wilde van geen weigering weten en liet hem beloven straks ook met de anderen mee te komen. Ze zei zeker te weten dat er niemand was die er bezwaar tegen zou hebben als hij ook kwam, ook al was hij een invaller. ‘Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.' De gong klonk rollend door het gebouw: ‘dames en heren uw plaatsen innemen, de toegangsdeuren worden geopend en de bezoekers komen de schouwburg binnen.' De groep stond als één man op en ieder liep naar de plaats, die voor vanavond was toegewezen. Lex en Paul hadden garderobedienst en liepen dus gezamenlijk in de richting van de garderobes. Maar ook nu bleek Paul niet van plan om wat tegen Lex te zeggen. Hij nam zijn plaats in achter de balie en pakte de jassen aan van de eerste bezoekers, die binnen druppelden. Toen de laatste bezoekers hun weg gevonden hadden naar de zaal, kon de groep weer naar de artiestenkantine om de pauze af te wachten. Lex had de vorige keer al gemerkt dat het heel gezellig was in de kantine. Zij kregen gratis koffie of thee en voor een glas fris betaalde je een schijntje. Het was echter niet toegestaan tijdens je werk alcoholhoudende drank te gebruiken. Toen hij de artiestenkantine binnenkwam haalde hij eerst een colaatje en keek waar er in de kring nog een plaatsje was. Anja klopte met haar hand op de lege stoel naast haar en Lex was blij dat ze aan hem gedacht had. Hij voelde zich meteen wat meer opgenomen in de groep. Hij zat nu tussen Anja en Roel in. Toevallig had hij de eerste avond dat hij moest werken met Roel buffetdienst gedraaid in de pauze. Roel had hem snel wegwijs gemaakt en hem geholpen waar nodig. Roel was wat ouder dan de meesten, die zo tussen de twintig en de vijfentwintig jaar waren. Hij schatte Roel rond de dertig, dus altijd nog zes jaar jonger dan hij. Hij keek de kring eens rond. Wie kende hij nog van naam sinds de vorige keer? Naast hem zat Anja, pas getrouwd en erg belangstellend voor iedereen. Naast haar twee vriendinnen, Anne en Iris, die allebei al twee jaar gastvrouw waren en ook getrouwd. Dan kwam Paul, de vriend van Sjoerd en naast hem zat Marlies, weer een vriendin van Anja. Marlies had wel enkele verwaande trekjes maar was een alleraardigste meid. En tot slot had je Ruud, een rustige jongen, die nogal eens verhinderd was door ziekte en voor wie Sjoerd dan inviel. Lex volgde even het gesprek van Anja met Anne en Iris. Echt vrouwenzaken, het feit dat men tegenwoordig zo slecht gekleed naar de schouwburg ging. Liefst in sportieve kleding en mannen zag je alleen nog maar in spijkerbroek en trui. Het interesseerde Lex eigenlijk maar matig en hij besloot een praatje te maken met Marlies, naast hem. "Wat heb jij voor dienst, zo dadelijk,"opende hij het gesprek. "Bardienst, net als jij. Had je nog niet door dat wij in de pauze allemaal de gasten van een drankje voorzien? "Nee, nu je het zegt realiseer ik me dat pas. Natuurlijk doet iedereen in de pauze hetzelfde om zo snel mogelijk ieder van koffie, thee of drankje te voorzien." "Maar ik begrijp dat wel Lex, zo heet jij toch is het niet, dat je dat allemaal niet in één keer in de gaten hebt." En ze begon op een schoolmeesterachtige toon, het hele programma uit te leggen. Lex kreeg er geen speld meer tussen en luisterde lijdzaam naar de ook nog eens monotone stem van Marlies. Zo gauw hij echter de kans zag om een ander onderwerp aan te snijden vroeg hij Marlies wat zij in het dagelijkse leven deed. Hij had het kunnen weten: ze was schooljuffie. Wel dat was te merken ook. Ze bedoelde het echter goed en hij was getroffen door de liefde waarmee ze over de school en haar groep sprak. Een snerpend belletje maakte een eind aan het luieren. Er moest gewerkt worden want ieder moment kon de zaal leeglopen en ontstond er een run op de drankjes. Lex liep met Anne en Iris mee naar de grootste bar, midden in de foyer. Hier werd met drieën bediend. De volgende 20 minuten was het poot aan spelen en behoorlijk moe liepen zij een half uurtje later terug naar de kantine, om te wachten op de eindgong. Toen Lex de kantine in kwam zag hij meteen Sjoerd, die naast Paul was gaan zitten. Maar op het moment dat Sjoerd hem zag, stond hij onmiddellijk op kwam naar hem toe. "Hey Lex, hoe is het gegaan, ben je al een beetje ingeburgerd?" vroeg Sjoerd. "O het gaat prima; wat ik niet weet, kan ik vragen. Iedereen is zo behulpzaam. Ik heb het heel erg naar mijn zin, je wordt meteen in de groep opgenomen. Terwijl hij met Sjoerd stond te praten, keek hij stiekem over diens schouder naar Paul. Wat hij zag, stemde hem niet vrolijk. Paul zat met een verongelijkte blik boos voor zich uit te staren. Hij liet duidelijk blijken niet gecharmeerd te zijn van de aandacht, die Sjoerd had voor Lex. Die kon er niets aan doen, dat hij leedvermaak had met Paul. Tjonge, die was snel jaloers. Daar kon Sjoerd nog van innemen, dat was zo goed als zeker. Hij keek de kring eens rond en zag dat hij beslist niet de enige was, die de houding van Paul was opgevallen. Paul had zich behoorlijk in de kijker gespeeld. 2009 © Hans Bernard

Sjoerd deel 6 (mm:romantisch, 3916 words) [6/8] Toon alle delen
Auteur: Hans Bernard	Toegevoegd: Sep 05 2010	Kijkers/Lezers: 4116/3570 [87%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Wie biedt er zijn excuses aan? Zal Lex gastheer worden? Wie is er zo jaloers?

Dit is deel 6 van totaal 8 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel