ErotischeVerhalen.com: Tommy deel 6 door Rickyboy [deel 6]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal bewondering voor de virtuoze stuurmanskunst van onze chauffeur steeg met de minuut! De gestadig neerdruppende regen maakte het allemaal nog eens extra spannend... Zo nu en dan werd er gestopt, om wat te eten en te drinken, en bij die gelegenheden sloeg de klamme vochtige tropenhitte je als een natte dweil in het gezicht... Even na vijven arriveerden we dan in Bukit Lawang. Het hotel (het enige hotel dat het dorp rijk is) ligt aan de rand van het dorpje, vlak bij het riviertje wat het dorpje doorkruist, en aan de buitenkant lijkt het wel oké... De kamers zijn groot, hebben een mooi groot bed, en het is er schoon gelukkig....er is één klein minpuntje: de douches hebben alleen koud water..... het gemopper onder de groepsleden was bepaald niet van de lucht.... Maar och, je bent midden in een tropisch regenwoud of je bent het niet, he..... Tijdens het diner kwamen twee inlanders uitleggen wat morgen allemaal de bedoeling was, en uit hun enthousiaste beschrijvingen sprak heel wat avontuur.... We hadden er allemaal zin in! Rond negen uur hadden we het wel zo'n beetje gehad, en de meesten trokken zich terug op hun kamers, zo ook Floris en ik. De primitieve airco presteerde niet of nauwelijks, en het zou bepaald een zwoele nacht worden.... Als extra attractie kropen er legio hagedisjes over het plafond en over de muren van de kamer, maar zolang er maar geen gif of wurgslangen onder of op mijn bed kruipen vind ik wel best zo.... We legden alvast de zaken die we morgen nodig zouden kunnen hebben gereed, ik werkte op m'n laptop het reisverslag bij, en na een heerlijke en vooral intense vrijpartij gingen we tegen 23.00 uur slapen. Zondag 9 augustus Om 6.30 uur ging de wekker..... Opstaan, douchen (brrrrrr, koud! Maar door samen te douchen was het nog nét te verdragen!) en ontbijten; klokslag 7.30 uur stonden gidsen bij onze tafel. We liepen met z'n allen door het dorpje, langs de rivier tot de plaats waar we met de kano over moesten; dat oversteken was niet zo'n probleem, het erin komen wel..... We werden in groepjes 3 of 4 naar de overkant getrokken. Vanaf daar trokken we eerst naar het bezoekerscentrum, waar we IR 50.000 moesten betalen voor het gebruik van onze camera's, uiteraard komt al dat geld ten goede van het in stand houden van de apen populatie. Daarna verder naar de plek, veel hoger gelegen, waar om 8.30 uur de eerste voedersessie van die dag zou plaatsvinden (tweede was om 15.00 uur). Het was overigens een hele klim, maar dat was nog een peulenschilletje vergeleken wat ons verder die dag te wachten stond...... Ik had vage gedachten over gezellig pratend over mooie bospaadjes lopen, nou, vergeet het maar! Er waren dus geen paadjes, alleen maar rotspartijen, bomen, struiken en hellingen, sommige van wel 70 %, waartegen je omhoog moest klimmen, al dan niet met behulp van lianen en úitstekende rotsen.... Mijn hemel! Binnen de kortste keren was ik dus helemaal doorwéékt.... Floris keek me meerdere malen grijnzend aan, maar die had makkelijk praten met zijn afgetraind lichaam... Verder naar de 1e voederplaats.. We hebben zo'n half uurtje gewacht bij de voederplaats, maar geen aap te zien, dus maar verder de jungle in, o.l.v. onze gids - Sigr - en nog drie hulpgidsen. Dat laatste was echt wel nodig, althans in mijn geval, want het omhooggaan en soms ook het afdalen was heel erg moeilijk, vaak ook nog over glibberige paadjes. Maar goed, m.b.v. de assistenten lukte het allemaal uiteindelijk, vooral nadat twee jongens hadden aangeboden mijn tasje en mijn fototas voor me te dragen. Om 11.00 uur ergens halt gehouden voor een korte pauze, er werd allerlei soorten fruit uitgedeeld. Weer verder, en rond 13.00 lunch, bereid door de 4 gidsen. Allemaal heel erg lekker: nasi met kip en kroepoek, diversen soorten fruit na. Drie keer tijdens onze jungletocht hadden we dan toch het geluk apen te ontmoeten: de eerste keer een Orang Oetang alleen, die redelijk dichtbij durfde te komen, vervolgens een aantal van dezelfde beesten, en vlak voor het einde van de tocht een aantal grijs-witte aapjes die de locals "Thomas leaf monkeys" noemden, ach, what's in a name, zou William Shakespeare zeggen, nietwaar? En toen kwam dan de beloning voor onze intensieve fysieke inspanningen..... Sigr (mooie vent trouwens...) had ergens verder op in de bomen een grote Orang Oetang gespot (het woord "Orang Oetang" betekent trouwens "Bosmens"), dus hielden we halt. We kregen allen wat banaantjes, en nu maar wachten of het mannetje honger genoeg had en zou toehappen... Hij kwam langzaam naderbij, en uiteindelijk liet hij zich heel traag uit de boom zakken, waar we dicht bij stonden. Gelukkig stonden Floris en ik vooraan, vlak bij de bewuste boom, en konden alles dus perfect zien, en vooral: mooie foto's maken! Het beest hing nu net boven ons hoofd en keek ons peinzend aan. Nu kon ik duidelijk zien dat we dus van de apen afstammen, want zijn gezicht was ronduit menselijk..... Ik zal nu niet beweren dat het beest op pa lijkt, maar de gelijkenis was wél treffend.... Ik hield de adem in en probeerde doodstil te zijn..... Floris toverde zijn liefste en mooiste glimlach op zijn lippen en reikte met zijn linkerhand omhoog, en het wonder geschiedde.... De Orang Oetang liet zich een stukje verder zakken en stak een van z'n armen uit en nam het banaantje uit Floris' hand, en stak het vervolgens snel in z'n mond. Ik liet de camera maar klikken, en hoopte dat ik al die mooie momenten goed had vastgelegd... Floris stond nog steeds doodstil onder die boom en strekte z'n beide handen omhoog, waarop de aap heel voorzichtig opnieuw een van z'n armen uitstrekte en Floris' hand vastpakte. Een zucht ging door de menigte, iedereen was ontroerd denk ik....alleen al hiervoor had ik deze reis nooit willen missen! Na deze mooie ervaring liepen we verder, richting hotel. Rodney van Amstel kwam naast me lopen en begon enthousiast te vertellen. ‘Wow, dat was vet gaaf man!' ‘Ja, inderdaad, ik had het ook niet willen missen! En nu maar hopen dat de foto's gelukt zijn....' ‘Och, iedereen heeft foto's gemaakt, en als we na de reis tzt foto's uitwisselen, zullen er altijd wel tussen zitten die meer dan de moeite waard zijn.' ‘Daar heb je ook weer gelijk in.' Gezellig keuvelend liepen we verder, richting hotel, waar we tegen 15.15 uur aankwamen, ontzettend moe natuurlijk, maar uiterst voldaan.. Nog even wat drinken in het restaurant en toen naar de kamer en uitrusten. Hoewel, uitrusten..... We lagen naakt op bed, en uiteraard, zoals dat met gezonde Hollandse jongens nu eenmaal gaat, waren we binnen de kortste keren zo geil als ik weet niet wat..... De rest laat zich raden.... Gaan douchen en haar wassen, dit alles onder koud water.... Om 17.00 uur zijn we met bijna iedereen het dorp ingelopen, alleen Paul en Marleen waren er niet bij. Vlak bij de brug hebben we met z'n allen wat gedronken, aan het riviertje. Verder het dorp ingegaan om wat te eten. Het eerste Italiaanse restaurant zijn we weer uitgelopen, want de bediening was wel érg traag. Helaas heb ik toen mijn zaklamp laten liggen, die natuurlijk verdwenen was toen ik even later terug was gegaan om hem te zoeken.... Het tweede restaurant was beter, trouwens ook een Italiaan, en blijkbaar eigendom van de zus van de eigenaar van het eerste restaurant. Het eten was heel erg lekker en niet duur: ik moest 54.000 IR betalen, ruim € 6.50. Tijdens het eten viel al het licht uit, in het hele dorp trouwens, maar dat ging weer snel aan. Even later - zo tegen kwart voor 9 - viel weer het licht uit, dit keer definitief. Dus zijn we rond 21.00 uur in het donker naar het hotel teruggelopen, en met behulp van 3 zaklantaarns ging dat prima. Ik maakte een paar keer van de gelegenheid misbruik, en gaf Floris een paar steelse kusjes.... Moet kunnen! Rond 21.00 uur weer thuis, en we zijn direct doorgegaan naar onze hotelkamer, want we waren toch wel erg moe..... Uitgekleed, weer in de douche gegaan (we zijn uiteindelijk in de tropen, nietwaar), en ik heb verder het reisverslag bijgewerkt. Daarna, geloof het of niet, zijn we meteen gaan slapen! Hoofdstuk 23 Maandag 10 augustus. 7.00 uur opgestaan, en rond 8.00 uur vertrek richting Medan. Over dezelfde glibberige en quasi onbegaanbare weggetjes als voorheen... Deze keer zat ik achteraan de bus, naast Yvette en Caroline, gezellig te kletsen. We wisselden indrukken uit, en het stel was al net zo enthousiast als ik. Toen maakte Yvette een opmerking, waardoor ik me bijna in m'n cola verslikte... ‘Het is zo leuk om te zien hoe jij en Floris elkaar "gevonden" hebben! Caroline vindt ook dat jullie zo écht bij elkaar passen!' Ik werd vuurrood en vroeg me af, hoe ze dat nu eigenlijk bedoelden.... Verdorie! Was het allemaal zo duidelijk dan??? ‘Bij..b b bij elkaar passen?' stamelde ik. ‘Ja, jullie vormen een leuk en fijn stel samen, absoluut!' lachte Caroline. ‘Maar, is dat dan zo duidelijk te zien? O, lieve hemel....' ‘Sj, rustig maar! Wij zien het, maar ik maak me sterk dat het iemand anders is opgevallen, hè lieverd?' ‘Nee, ik denk het niet, MAAR jullie kijken wél heel vaak verliefd naar elkaar...' Ik kreunde. Ook dat nog! ‘Ik ben nog niet out, en ik wil dat absoluut zo houden! Ik ben dóódsbang dat m'n ouders er achter komen.....' Yvette gaf me een zoen. ‘Lieverd, bij ons zal jouw geheim veilig zijn, wees maar gerust; our lips are sealed!' Ik vertelde een beetje over wat er de laatste tijden zo allemaal door me heen was gegaan, en vreemd genoeg voelde ik me daardoor gesterkt: de wetenschap dat ik er - hier in de Gordel van Smaragd - twee bondgenoten had bij gekregen...maar goed, voortaan dus wel op m'n qui vive zijn....oppassen dus... Om 12.00 uur lunch. Bij het uitstappen zei Floris quasi verongelijkt: ‘Nou lieverd, je bent me wel erg snel ontrouw geworden! Kick je nu op lesbiennes?' ‘Nee!', snauwde ik, ‘en voor jouw informatie: die lieve lesbiennes zijn wél op de hoogte van wat er tussen ons gaande is!' Hij haalde zijn schouders op. ‘So What? Die houden dat wel voor zich, als ik ze een beetje goed inschat, Tom, niet zo ongerust zijn, en vooral niet zo boos kijken, dat staat je niet écht!' Ik draaide me om en liep zonder verder commentaar richting restaurant. Het eten was uitstekend, alleen het restaurant zelf was zo'n ouderwetse vreetschuur, reuze ongezellig, om er suïcidaal van te worden..... Na het eten gingen we weer de bus in voor een tour door Medan. Ik was weer naast Flor gaan zitten en bood m'n verontschuldigingen aan voor m'n boosheid. ‘Geeft niets, lieve schat, en je hebt natuurlijk wel gelijk, we moeten ons wat discreter gedragen, is wel zo handig....' Hij kneep even ongezien in m'n hand. Zo tegen 13.00 uur reden we dan door het centrum van Medan, vreselijk druk uiteraard, en het stinkt er vreselijk, o.a. naar uitlaatgassen. Een kwartiertje later bezoek aan een van de Chinese tempels in Medan; Medan telt ongeveer 200.000 Chinezen, ongeveer 10% van de totale bevolking, en dat is in heel Indonesië het geval. We reden na een 20 minuten door voor de volgende bezienswaardigheid: het paleis van de Sultan. Na het bezoek aan de Chinese tempel was trouwens mijn smartcard vol, en dat betekent dat ik tot dit moment al ongeveer 450 foto's gemaakt heb! Dat belooft wat voor de rest van de reis... Na het paleis doorgereden naar de nabijgelegen moskee. Daar zijn we tot een uur of 3 bezig ge-weest, en dat was mooi, maar vooral ook lachen, want de vrouwen moesten een soort sarong aan en uiteraard een hoofddoekje, maar sommige mannen dus ook een sarong, om de benen te bedekken! Uiteraard maakte Jack (!) weer van de gelegenheid misbruik om - mét sarong en al - een heuse travestie show op te voeren, nota bene bijgestaan door mijn Floris! Ik lachte me rot natuurlijk en keek zo onopvallend om me heen, om te zien hoe de anderen reageerden. En toen viel ik dus bijna van m'n geloof, toen ik zag hoe pa het hardste lachte van allemaal... Pa toch, je hebt meer kwaliteiten dan ik je altijd had toegedicht...... Na het moskee gebeuren verder door naar het hotel, het Tiara Medan hotel, vlak bij het eigenlijke centrum van Medan. Het is een uiterst luxe en comfortabel hotel, voor de afwisseling best wel leuk, zeker na 2 dagen alleen maar koud water gehad te hebben...... Floris wilde buiten nog wat foto's maken, maar ik trok me terug op onze kamer en schreef een paar e-mails (ik had gelukkig draadloos Internet tot m'n beschikking), aan de buren, en natuurlijk ook aan Jordy en Kevin. Ik zond alvast wat foto's mee, en hoopte stiekem dat mijn vrienden stik jaloers zouden worden..... Floris kwam even later terug van zijn wandeling, en we wilden samen gaan douchen, tenminste dat was wel de bedoeling, maar.... Na een zeer gepassioneerd intermezzo (houdt die geilheid dan nooit op....) hebben we ons gedoucht en omgekleed. Tegen 18.00 uur naar beneden, en wachten op de rest van het gezelschap om gezamenlijk de stad in te gaan. Na een kleine 10 minuten was iedereen die mee de stad in wilde gaan onder in de lobby, en gingen we richting centrum, mét de Tuk Tuk!! Jazeker! Een hele onderneming, op zich al spannend genoeg, maar wat het nóg opwindender maakte was dat nogal wat Medannezen (zoals al gauw bleek) het niet zo nauw nemen met de verkeersregels, met alle gevolgen van dien.... Ik zat natuurlijk met Floris in een Tuk Tuk, en net toen we een kruispunt overstaken - snoeihard uiteraard - kwam van links een auto aancrossen, die duidelijk niet van plan was om voorrang te verlenen..... De bestuurder van onze Tuk tuk gaf een ferme ruk aan het stuur, wat tot gevolg had dat ons karretje bijna kapseisde! Ik gaf een enorme gil, en misschien was ik wel dat ding uitgelazerd, als Floris me niet heel snel had vastgepakt en zo erger voorkwam.... De bestuurder grijnsde en stak z'n duim omhoog... ‘Dank je', fluisterde ik. ‘Graag gedaan Tommy, met liefde, want ik wil je nog niet kwijt...' Na dit spannend voorval verder, richting centrum... Rianne van Gelder wist m.b.v. haar Lonely Planet reisgids een leuk restaurant: Tip Top. Het was idd erg goed, en niet duur, Floris en ik hadden een aspergesoep vooraf, ossentong als hoofdgerecht, en nog een heerlijk ijsje na, twee glazen Guiness, en dat voor nog geen € 10,- de man! Daarna (tegen 10.30 uur) met de Tuk Tuk terug naar het hotel. We werden het met de bestuurders helaas niet eens over de prijs; wij wilden IR 20.000 betalen per Tuk Tuk, en zij wilden hetzelfde bedrag per persoon ontvangen. Uiteindelijk kwamen we uit op 30.000, en dat is nog geen € 3, - voor 2 personen.... Valt nog mee... Tegen kwart voor 11 terug in het hotel, en daar in de bar nog wat gedronken met Paul en Marleen, er was levende muziek, best goed maar wel enigszins droevig..... Een half uurtje later zijn Floris en ik naar onze kamer gegaan, ik heb verder het reisverslag bijgewerkt, laatste dingen weer ingepakt, en rond middernacht zijn we gaan slapen. Ja, echt waar...... Hoofdstuk 23 Dinsdag 11 augustus, precies een week geleden vertrokken.... Om 7.00 uur opgestaan. Douchen, koffers inpakken en aankleden. Kwart voor 8 naar het restaurant gegaan voor het heerlijke en zeer uitgebreide ontbijtbuffet. Volgens plan vertrok de bus om 8.30 uur richting luchthaven. Aankomst een kwartier later. Inchecken, en toen bleek dat ik 5 kilo boven het toegestane gewicht zat.... Gelukkig hoefde ik niets bij te betalen, raar genoeg. Daarna tot 10.30 uur in de Crown rest lounge gaan zitten om koffie te drinken. Inchecken om 10.30 uur. Het vliegtuig vertrok volgens plan om 10.50 uur. Aankomst Jakarta om 13.00 uur (er is hier geen tijdsverschil met Sumatra). Jakarta is de hoofdstad van de republiek Indonesië, en de naam betekent zoveel als ‘stad van de overwinning'(karta betekent stad, en jaja betekent overwinning in het Javaans). Onze gids Tony stond al klaar om ons naar het Lumire hotel te brengen, zo ongeveer in het centrum van Jakarta, ook weer - net als gisteren - een luxe hotel. Aankomst 14.30 uur. Welkomstdrankje in de bar, en overhandigen van de sleutels. Ik was alweer doodop, en ben maar even op bed gaan liggen; Floris wilde graag naar het grote winkelcentrum gaan, naast het hotel, maar er waren nog enkele anderen van onze groep die dat ook wilden, dus stelde ik voor dat we om 4 uur sámen zouden gaan. Floris vond het prima, en kwam naast me liggen... Na een verkwikkend slaapje van een uur zijn we rond 16.00 uur met Kim, Rianne, Mijn ouders, die van Floris, en Jack naar de mall gelopen. Jack wreef zich bij voorbaat al in z'n handen en zei onomwonden: ‘Dit is voor mij voorlopig een van de hoogtepunten van deze reis, want er niets wat een rasechte nicht liever doet dan shoppen!' Bijna iedereen lachte, want Jack kon het heel komisch brengen, alleen mijn pa keek uiterst zuinig, en bij het woord "nicht" leek hij wel een beetje ineen te krimpen..... Eerst maar op de begane grond naast de ingang met z'n allen een kopje van de befaamde 'kopi Luwak' gedronken; dat is een speciale koffie, gemaakt voor een deel dan van bonen die door een soort eekhoorns ingeslikt zijn en later weer uitgepoept zijn....... Daarna nog zo'n 2 uurtjes doorgebracht met winkels kijken; het winkelcentrum is gigantisch groot met een ruim gevarieerd aanbod van diverse winkels. Tegen 18.00 uur zijn we weer teruggelopen naar het hotel. Douchen en omkleden, vervolgens naar het Japanse restaurant op de begane grond voor het welkomsdiner dat om 19.00 uur begint. Het eten was heel lekker, maar het ging wat snel helaas. Er was nog een andere groep van ongeveer 18 mensen in het restaurant aanwezig, ook uit Nederland, maar verder elkaar leren kennen was er (nog) niet bij. Tegen 21.00 uur naar de Karaoke bar gegaan, later kwam daar een deel van de andere groep bij en hebben we ons voorgesteld. Er waren een paar leuke mensen bij, ook 2 jongens van mijn leeftijd, Jos en Aart, een tweeling van 17 jaar uit Amersfoort, en Floris en ik hebben nog een tijdje gezellig met hun gekletst. Tegen 22.30 uur naar bed, want morgen weer vroeg dag..... Woensdag 12 augustus... De tijd vliegt voorbij, en ik doe veel moeite om alle vreemde indrukken vast te houden en te verwerken..... Inmiddels is het reisgezelschap min of meer uiteengevallen in 2 kleinere groepen. Floris, ik, Kim, Rianne, Paul en Marleen, Yvette en Caroline vormden meestel de ene groep, en de anderen de andere groep. Het was niet heel strikt, want soms wisselde wel eens de samenstelling. Kim grapte meer dan eens: ‘De ouderen versus de jongeren', maar dat was niet helemaal waar, want Rodney en Johny wilden graag met ons mee, als we vrije momenten over hadden tussen de excursies door, maar dat vonden hun ouders niet altijd goed, tot verdriet van de twee jongens.... Rodney van 15 zocht vaker mijn gezelschap en scheen zich op m'n gemak bij me te voelen. Voor zijn leeftijd kon hij best ernstig zijn, soms wel eens iets té, maar omdat ik soms ook wel een beetje zo ben, voelde ik me in dat opzicht best wel tot hem aangetrokken.... Zo langzamerhand begon ik het vermoeden te krijgen dat we een zesde clublid in ons midden hadden, maar dat moest de toekomst maar uitwijzen, hij moest er zelf maar over beginnen... Ik zelf voelde me als was ik de hoofdrolspeler in een fantastische droom..... Ik sliep naast een van de leukste en liefste jongens ter wereld, en dat allemaal in een van de mooiste landen ter wereld, denk ik. Er was één minpuntje: aan het Toba meer had ik een verbranding opgelopen, door de zon, en dat begon steeds meer zeer te doen... Mijn buik zag nog steeds knalrood, en ook mijn bovenbenen zagen er niet uit!! Lastig, vooral als je hevig aan het seksen bent..... Ma spreekt een beetje Javaans en was in een soort drogisterij wat zalf gaan kopen tegen zonnebrand, en dat hielp wel een beetje, al deed het soms nog best zeer, met name als ik te warm water over me heen kreeg (lastig met douchen), of in de felle zon liep.... Deze dag staat verder in het teken van enkele mooie excursies in Jakarta en daarbuiten, en dat was allemaal prachtig, maar ook heel erg heet.... Rond 9 uur 's morgens was het al tegen de 40 graden, en hoewel ik goed tegen de hitte kan, was het deze keer bepaald onprettig.... Door mijn verbrandingen voelde ik voortdurend de zon op m'n huid branden, ondanks de 2 T-shirts die ik als voorzorgsmaatregel maar had aangetrokken.... Tegen het avondeten waren we dan in Bandung, waar we in het hotel verwelkomd werden met een (niet alcoholisch) welkomstdrankje, én een traditionele Javaanse welkomstdans. Exotisch en verrassend, vooral toen Jack Krantz de danseres probeerde te imiteren, onderuitging en daarbij bijna zijn poot brak..... Ik was zo afgemat door het vele reizen en alle indrukken, dat ik geen lust meer had om nog het hotel uit te gaan; dus gingen we nadat we ons omgekleed hadden gezellig met z'n zessen aan een tafel in het hotel eten: Mijn ouders en ik, en de familie de Noéville. Tegen middernacht zijn we gaan slapen. Hoofdstuk 23 Donderdag 13 augustus..... Onze wekker liep af om 6.00 uur...... Als ik dit later thuis vertel geloven ze mij voor geen meter!! Ik heb de reputatie een notoire langslaper te zijn, en normaal ben ik mijn bed niet uit te bránden... Nu liggen de zaken natuurlijk wel anders, en zo meteen gaan we weer allerlei wonderlijke en mooie dingen beleven, daar kom ik graag op een godsonmogelijk vroeg tijdstip m'n bed uit....hoewel....Floris lag naast me en hield me vast..... Ik mompelde iets van opstaan en douchen en zo, maar Floris had hele andere ideeën.... Vooruit dan maar! We knuffelden wat, kusten elkaar langdurig, en binnen de kortste keren was mijn opwinding tot zulke hoogten gestegen, dat ik graag alle excursies had willen cancellen.... Floris was heel virtuoos met zijn mond mijn piemel aan het bewerken, en ik vreesde ieder moment te moeten spuiten. De knul merkte dat en hield direct op met pijpen. ‘Niet klaarkomen, Tommy, ik had wat anders in gedachte voor jou....' En wat dat was, werd snel duidelijk toen hij op z'n buik ging liggen... Ik slikte, en bedacht dat dit de eerste keer zou zijn dat ik een jongen zou gaan neuken... Mijn hart ging als een razende te keer... Ik maakte met m'n tong zijn kontje nat, wat hem een giga gekreun ontlokte, en vervolgens wreef ik wat spuug op het topje van mijn lul. Ik bracht mijn gereedschap in stelling, en duwde met m'n eikel tegen z'n sterretje aan. Jezus, dát was geil, en nu maar hopen dat ik niet meteen zou hoeven spuiten.... Heel voorzichtig duwde ik door tot ik in hem was. Floris slaakte een kreet, maar maande me toch vooral verder te gaan! Heel langzaam en voorzichtig duwde ik m'n pik verder bij hem naar binnen, en op het moment dat ik voelde aankomen dat ik het punt "Of No Return" bereikte stopte ik even. Deze manoeuvre herhaalde ik een paar keer, en uiteindelijk.... Hij zat er helemaal in! Langzaam begon ik heen en weer te bewegen, om het genot voor mijn lieve vriend, en dat van mij natuurlijk zo lang mogelijk te laten duren... Ik versnelde, en aan het heftige gekreun onder mij kon ik opmaken dat ik goed bezig was... Ik voelde me super! Ik ging steeds sneller, en naaide Floris of m'n leven er vanaf hing.... Na een paar minuten voelde ik mijn schat onder me hevig verkrampen, en met een woeste kreet ontlaadde hij zich in de handdoek, die we van te voren veiligheidshalve hadden klaargelegd.. Hij kneep z'n billen bij elkaar, en ja, ik kon natuurlijk niet achterblijven.... Ik ging nog een keer op en neer, begon ook te schreeuwen en spoot vervolgens mijn kokende zaad in Floris' darmen........ Het orgasme ervoer ik als zo heftig, dat ik eventjes van de wereld was........ Ik rolde van m'n vriend af en gaf hem een innige omhelzing. ‘Dank je, Tommy, WAT WAS DAT HEEEERLIJK!!!! Oh, my God! Dank je, schatje....' Na enige minuten waren we weer een beetje bijgekomen. Normaal zou ik het heerlijk gevonden hebben om nog lange tijd na te blijven genieten, maar helaas, busje komt zo...... Dus de gebruikelijke dingen..... Tegen zevenen waren we dan beneden voor het ontbijt. We hebben vandaag helaas een paar zieken onder ons: Rianne heeft behoorlijk veel last van buikkrampen, en besluit uiteindelijk wel mee de bus in te gaan, maar niet of nauwelijks aan de activiteiten deel te nemen. En toen we met z'n allen in de hotellobby verzamelden om te vertrekken bleken Caroline en Yvette er niet te zijn. Onze gids,Tony belde uiteindelijk maar eens naar hun kamer, en toen bleek dat Caroline een migraine aanval had, en zo beroerd was dat beide dames besloten hadden om maar de hele dag in het hotel te blijven. Jammer, en we hadden allemaal echt met hun te doen. We gingen op pad. Tegen 9 uur aankomst in het vulkanisch gebied. Het laatste stuk bestond uit een flinke stijging met de bus over een smal en slecht geasfalteerd weggetje. We kwamen uit op een soort plateautje. Uitgestapt en naar de WC gegaan,en toen moesten we met z'n alleen in een soort treintjes, die ons nog een stuk hoger zouden brengen. Bovenaan gekomen bevonden we ons aan de rand van de zogenaamde Koningsvulkaan, een momenteel niet werkende vulkaan, tenminste dat hoopten we maar.... Vervolgens gingen we met een aantal gidsen een soort bospaadje naar beneden. Het was niet echt stijl en ook niet echt vreselijk moeilijk, zoals eerder in de jungle, maar toch nog zwaar genoeg... De twee gidsen waren uiterst behulpzaam bij het afdalen, en hielpen degenen die er wat moeite hadden het paadje af, over boomstronken en glibberige rotsblokken. Floris had ogenschijnlijk nergens moeite mee, en sprong kwiek van het ene obstakel naar het andere, en zijn kwek stond geen moment stil.... Mijn ouders bleken niet zo handig te zijn als ze wellicht gehoopt hadden, en moesten zich meer dan eens door een van de gidsen laten helpen. Mijn moeder vond het prachtig (volgens mij kickte ze écht wel op die mooie Indo jongens....), maar pa zat zich zichtbaar te ergeren... Tot mijn immense vreugde gingen de 2 gidsen er op een gegeven moment toe over om ze "Opa en Oma" te noemen, en dat ging dan van: ‘Don't be afraid, Opa and Oma, we'll help you!' Ze bedoelden het natuurlijk als een aardigheidje, maar pa werd met de minuut nijdiger... ‘Ja, dat komt er nu van ouwe', dacht ik met veel leedvermaak, ‘als je de ruige bink uithangt, maar wél twee pakjes sigaretten per dag rookt'. Enfin, na een paar kilometer lopen waren we dan beneden. We gingen over de bodem van de vulkaan lopen, die merkwaardig genoeg de naam "Tomas" draagt.... Het was een fascinerend geheel van lavarotsen, kokende poelen en grote wolken van zwavel waterdamp. Het stonk er verschrikkelijk naar rotte eieren.... We hebben nadien nog even wat gedronken, en ik heb in het souvenir winkeltje drie stenen eieren gekocht, want die verzamel ik, en ik heb er al een hele hoop van. Vervolgens weer een paar kilometer geklommen, maar dat ging vrij geleidelijk aan, dus niet al te zwaar. Weer in de bus, op weg naar een zwembad, vlak in de buurt van de vulkaan, en gevuld met sterk zwavelhoudend water. We arriveerden er om ongeveer 11.30 uur. Omkleden en het heerlijke water in, dat een aangename temperatuur van 39 graden heeft. Floris begon als een jonge hond in het water te keer te gaan, en betrok al snel Paul, mij, Rodney en John in zijn spel. Hij probeerde iedereen onder water te krijgen, ook mij natuurlijk, en toen het hem uiteindelijk lukte mij kopje onder te krijgen, kneep hij als extraatje niet bepaald zachtzinnig in m'n ballen.... Toen ik proestend weer bovenkwam zei hij in m'n oor: ‘Hier ga ik vanavond eens een uitgebreide studie van maken...' Tussendoor hebben we wat gedronken in de bar, annex restaurant, die pal aan het zwembad lag. Daar hebben we uiteindelijk ook met z'n achten heerlijk geluncht. Rond 13.15 uur vertrokken we weer, richting hotel; niet iedereen ging mee op excursie naar een Angklung muziekschooltje, en dezen werden eerst bij het hotel afgezet. Tegen 14.30 uur aankomst hotel, vervolgens vertrek naar het Angklung gebeuren om 14.45 uur. De voorstelling begon om 15.30 uur, duurde tot tegen 17.30 uur en was heel leuk en afwisselend; uiteindelijk kreeg het publiek ook Angklungs uitgereikt en mochten we met de band meespelen, heel leuk! Na enige instructie was het wel duidelijk voor de meesten hoe je zo'n Angklung moest bedienen, en hoe het allemaal werkte. Met een paar 100 mensen gingen we vervolgens - samen met de band - "Do Re Mi" vertolken, een van de leukste liedjes die ik ken, uit een van m'n favoriete Musicals, "The Sound of Music", DE ultieme homo musical..... Tegen 17.30 uur vertrek richting hotel. Een aantal mensen wilde direct in de binnenstad afgezet worden, de rest wilde eerst nog douchen en dan per taxi naar het uitgaanscentrum gaan. Floris en ik hadden al besloten niet meer de stad in te gaan. Floris was doodop, en ik had nog te veel te doen, was ook behoorlijk moe, en moest ook nog eens mijn koffer helemaal opnieuw inpakken, omdat ik gisteren in het hotel de was heb laten doen. Het was natuurlijk loeidruk in de stad, dus kwamen we pas tegen 18.30 uur bij het hotel aan. Ik ging eerst m'n koffer verder uitpakken en wat opruimen, toen naar beneden om m'n was op te halen, maar die zou pas tegen 20.00 uur klaar zijn werd mij door iemand van de receptie verteld. In de lobby kwam ik Floris weer tegen, en we besloten ter plekke om dan maar gezellig samen in het restaurant van het hotel te gaan eten, heel romantisch...... Onze ouders waren naar de stad teruggegaan, dus we hadden het rijk alleen..... We gingen weer terug naar onze kamer, douchen en omkleden, (nee, geen seks deze keer...). Ik heb nog wat aan m'n reisverslag gewerkt, terwijl Floris zich door een of ander dik boek aan het heen worstelen was (Tolstoi of zoiets....), en om 19.30 uur gingen we naar beneden, richting restaurant. In het hotel restaurant heb ik erg lekker gegeten met "mijn" Florisje, en met hem een paar hele fijne gesprekken gevoerd. Ik was erg verliefd, voelde heel veel verwantschap met hem, en was dankbaar dat ik op deze reis zo'n fantastisch maatje had gevonden! Ik voelde me op en top romantisch, en moest voortdurend opletten niet te zeer de verliefde jongen naar hem uit te hangen, want er zou wel eens een bekende kunnen langs of binnenkomen..... of erger nog, onze ouders..... Om 21.30 uur weer naar boven, nadat ik de was bij de hotelbalie had opgehaald. Floris hield zijn belofte, eerder die middag gedaan, gestand, en na een wonderbaarlijk heerlijk uurtje zijn we dan tegen 23.00 uur gaan slapen. Hoofdstuk 24 Vrijdag 14 augustus... Om 5.45 uur liep helaas alweer de wekker af. Floris en ik kreunden om het hardst... Echt wakker waren we bepaald niet, en ikzelf had het idee dat ik een uur geleden het licht had uitgedaan.... De gebruikelijke dingen verricht, waarna rond 8.00 uur vertrek met de bus naar het station van Bandung. Op het station heb ik nog geprobeerd geld te pinnen, maar dat lukte om de een of andere reden niet, oeps...... Ik zat er niet echt over in, en in geval van nood heb ik nog altijd een tweede bankpasje, én uiteraard mijn thuisbankier, Patrick van den Berg geheten!! De trein vertrok keurig op tijd, richting Banjar, een reis van ruim 3 uur. De reis was werkelijk spectaculair: dwars door de bergen, en vooral aan de linkerkant zag je van alles: reisvelden, palmbomen, enz. Onderweg krijgen we nog een lunch aangeboden, bestaande uit nasi met kip, maar die heb ik toch maar aan me voorbij laten gaan, geen trek. De treinen zijn daar op Java heel anders dan bij ons, veel primitiever om te beginnen, en de buitendeuren blijven gewoon openstaan, zodat er voortdurend een frisse tocht door de tropisch warme coupé's ging. Behalve voor de broodnodige verfrissing hadden de openstaande deuren nog een ander voordeel: je kon naar buiten leunen, en op die manier nóg spectaculairdere foto's maken. Daar moet je overigens wel goed bij opletten, want het treinstel rammelde nogal heen en weer, maakte soms een scherpe bocht, en voor je het weet mieter je de trein uit.... Er kwamen een aantal prachtig aangelegde rijstvelden voorbij, een schitterend panorama, en Floris wilde daar een paar mooie foto's van maken, maar staande in de deuropening fotograferen was nu even geen optie, daarvoor schudde het treinstel te zeer. Floris ging dus op z'n buik op de vloer liggen, een kwart van zijn lichaam buiten de trein, terwijl ik op zijn verzoek zijn benen stevig vasthield, om te voorkomen dat hij de trein zou uitglijden... De waaghals!! Hij maakte enkele foto's, draaide zijn hoofd en zei gekscherend: ‘Als jij nu per ongeluk mijn benen loslaat ben je al voor je 20e weduwnaar...' Van schrik liet ik bijna tóch nog z'n benen los! Onze ouders zaten weliswaar verderop in de treincoupé, maar Rianne, Paul en Marleen, Peter van Amstel stonden wél op het balkon, en zouden Floris' opmerking wel eens verkeerd kunnen uitleggen... Er werd gelachen, en natuurlijk werd het opgevat als het bedoeld was, namelijk als een grapje, meer niet! Aankomst Banjar 11.40 uur. Om 12.00 uur vertrek met de bus richting Pangandaran. Om 13.00 uur nog een korte tussen stop gemaakt van 20 minuten, geen koffie helaas, maar wél een mooi uitzicht. Toen begon de afdaling naar Pangandaran, liefelijk gelegen aan de Indische oceaan. Ook hier heeft in 2006 de tsunami flink toegeslagen, waardoor uiteraard het toerisme een flinke knauw heeft opgelopen. We zijn langs het dorp gereden voor nog een boottochtje over een rivier in de buurt. De boottocht begon om 14.30 uur, en het deel van de rivier waar we overheen voeren wordt ook wel de "Green Canyon" genoemd. De natuur is adembenemend mooi daar, we zagen er leguanen, en ook hier en daar een slang.... Verderop bij een vernauwing konden we het bootje uit om een stel glibberige rotsen op te gaan, eventueel om te zwemmen, maar er waren zo ontzettend veel toeristen op en nabij de rotsen, en de rotsen zelf zo ontzettend glibberig dat ik het er maar niet op gewaagd heb; ik ben dus in de boot blijven zitten. Floris, en eigenlijk alle andere ‘jongeren' klommen dus wél de glibberrotsen op, en já hoor, weldra werd ik voor "mietje" uitgemaakt, nota bene door onze Maastrichtse nicht Jack! Maar hij lachte breeduit toen hij dat zij, en het was duidelijk als grapje bedoeld..... Een uur later begon de terugvaart. Vertrek naar het hotel 15.30 uur, aankomst een uurtje later. Voor de tweede keer deze reis bleek dit hotel volgeboekt, en kregen we een alternatief aangeboden, vlak aan het strand gelegen. Het hotel was vrij shabby, wel schoon, maar primitief, bijvoorbeeld het sanitair, en verder totaal geen extra voorzieningen, zoals een bar of internet bijvoorbeeld. Maar och, het bed is heel goed, en er is tenminste airco aanwezig, dus de nachten zouden er niet klam of zwoel zijn, of het moest door Floris en mij komen..... Het welkomstdrankje is koffie of thee, in de ontbijtbar die gelegen is aan het zwembad. We besloten met een paar mensen eerst nog wat te gaan drinken voor iedereen ging badderen. Floris en ik gingen met Kim, Rianne, Rodney en John, Paul en Marleen, en tot mijn verrassing mijn ouders een straatje verder om wat te drinken. Tegenover het restaurantje zag ik een ATM apparaat, morgen opnieuw maar eens gaan proberen of ik deze keer wél geld kon krijgen. Ik had de hele dag nauwelijks wat gegeten en had best wel honger, de rest had ook wel trek, dus we besloten een kleinigheidje te eten. Floris, mijn ouders en ik namen een vissoep die verrassend goed was. Terug naar het hotel gelopen. Ik was inmiddels doodop van al dat reizen. Douchen en omkleden, maar daar werd ik ook niet wakkerder van..... Op dit soort momenten ben ik wel eens jaloers op Floris' zijn goed getrainde lichaam, en zijn fantastische conditie... Om half 8 gingen we met de bus het centrum in, naar een speciaal visrestaurant. Tony had dit aanbevolen, en terecht! Van te voren kon je de vis naar jouw keuze in een van de aquaria uitzoeken en bepalen doe die moest worden klaargemaakt. Ik koos voor garnalen in een ketjap saus, heerlijk! Per persoon waren we uiteindelijk iets van 60.000 IR kwijt, nog geen € 6, -! Weer terug met de bus naar het hotel...... Pas 10 dagen in Indonesië, en ik kan al bijna geen bus meer zien! Ik was te moe om uit m'n ogen te kijken, Floris eigenlijk ook wel, dus we wilden direct gaan slapen. Floris trok z'n hemd uit (een wel erg wild geval met oogverblindende kleuren), haalde een pakje sigaretten uit het borstzakje en liep richting deur. ‘Ik ga even daarachter bij het zwembad een peuk roken, als je het niet erg vindt...' Ik keek hem bestraffend aan. ‘Ja, ik weet het, sooooorry....maar dit is pas m'n 5e vandaag...' Ik haalde m'n schouders op, en kleedde me verder uit, op m'n boxer na. De kamerdeur stond open, en dat liet ik maar zo, want vanaf zee was er een heerlijk verkoelend briesje opgestoken, en ik hoop dat dit enige verkoeling in onze kamer zou brengen. Na een paar minuutjes werd er zacht geklopt. ‘'Wat zijn we beleefd schatje!' riep ik, ‘maar dat hoeft echt niet hoor! Je hebt m'n pik nu al vaak genoeg gezien, geen punt, echt niet, bovendien staat mijn Tommyboy fier rechtop en smeekt erom door jou verwend te worden.....' Ik draaide me om, en zag de deur opengaan. Mijn moeder stapte de kamer in...... Maastricht,14 mei 2010 © Rick Debie DEEL ZES ALWEER.... EN EEN VAN DE LANGSTE DELEN TOT NU TOE. MAAR IK WIL TOM'S BELEVENISSEN IN INDONESIË NIET VLUCHTIG VOORBIJ LATEN GAAN, DUS DAT BETEKENT DAT IK EEN EN ANDER WILDE UITDIEPEN, EN RUSTIG WIL VERTELLEN. VOORLOPIG ZITTEN WE NOG WEL EVEN OP INDONESIË, EN NAAR HET ER NAAR UITZIET HEEFT ONZE TOMMY EEN KLEIN PROBLEEMPJE... BLIJF SCHRIJVEN!!

Tommy deel 6 (mm:romantisch, 7050 words) [6/11] Toon alle delen
Auteur: Rickyboy	Toegevoegd: May 16 2010	Kijkers/Lezers: 4402/3965 [90%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Tommy geniet intens van Sumatra en Java, én natuurlijk van Floris..... Als je een liefdesrelatie met een jongen hebt, moet je van de andere kant wél heel voorzichtig zijn, als je tenminste niet wilt dat je ouders er lucht van krijgen...

Dit is deel 6 van totaal 11 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel