ErotischeVerhalen.com: Zonsondergang deel 5 door Peter [deel 5]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal om ons heen op weg naar het voordek. Ik ben hier in een soort lustoord beland. Geen complicaties het is niet te bevatten hoe gemakkelijk zij met elkaar omgaan. Jong en oud, hetero en homo, jongens en meisjes, spelen en seksen openlijk door en met elkaar, gewoon omdat zij dat fijn vinden. Voor mij zijn het engelen, zo niet, dan komen zij van een andere planeet. José had nauwelijks opgekeken, zijn concentratie is gericht op, daaaaar....., daar, waar mannen dat fijn vinden. Gebulder van motoren verstoren het gefriemel. Het geronk komt langszij het is de douaneboot, twee mannen in een groene uniformen staan op het voordek, zij kijken naar de meiden en naar ons. Ze glimlachen, zwaaien en vertrekken weer met veel geraas. "Peter je bent een heerlijk ding," zegt hij nadat de boot is vertrokken en staat op. "Nu ga ik aan dek wat lezen." De meisjes liggen op het voordek innig tegen elkaar gedrukt. "OK, ik kom ook." Ik ga zitten op mijn vaste plek aan stuurboord en overdenk opnieuw het gebeuren. Het is nu wel duidelijk. Dat gefriemel met mannen vind ik meer dan leuk. Ben ik Bi? Vraag ik mij af. Ja Peter, natuurlijk, je hebt jouw verzet er tegen al opgegeven. "Wil jij wat drinken, José? "Ja, een biertje." Ik loop naar de kajuit. Door de voorruit kan ik Maria zien zitten, voor haar ligt Anna op haar rug, haar armen liggen gestrekt naast haar lichaam de handen plat op het dek. Zij heeft haar benen rondom haar vriendin geklemd die op haar knieën zit met het gezicht naar het achterschip gericht. Haar bovenbenen rusten op de dijen van Maria. Vanuit mijn positie is mijn ooghoogte gelijk aan die van de borsten van Maria. Mijn blik rolt over het lichaam van Anna. Eerst rolt over haar stevige borsten dan verder over haar strakke platte buik en wordt gestopt door de hand van Maria. Ik zie haar hand friemelen en bewegen maar heb er niet direct zicht op. Door de weerspiegeling van de ruit kan Maria mij niet zien. Ik sta te gluren naar twee mooie meisjes die aan het spelen zijn. Anna heeft haar ogen gesloten. Maria zegt lieve en geile woordjes. Anna ligt ontspannen. Gebiologeerd blijf ik kijken. De hand versnelt. De ritmische beweging gaat nu sneller. Ik zie het lichaam spannen. Golven rollen over haar buik. Haar handen vormen vuisten. Haar schouders bewegen, haar hoofd beweegt heen en weer. Haar tenen graven zich in het dek. Zij richt haar bekken op, de buik trekt samen. De hand beweegt nog sneller. Haar bekken komt nog hoger................. Haar lichaam schudt, de vuisten bonken. De hand stopt. Haar lichaam glijdt van de knieën. Maria buigt naar voren en zoent haar op haar mond. Ik heb een stijve. Ik voel twee handen op mijn billen, ik schrik. Ik heb hem niet horen binnen komen. Handen glijden tussen mijn benen. Eén hand draagt mijn ballen de ander omklemt de schacht. Een neus perst zich tussen mijn billen een mond blaast hard. De hand knijpt zachtjes aan de top. Mijn billen spannen.........., Mijn tenen krommen. Opnieuw een blaas, de lucht streelt mijn kruis. De hand is nat. Ik ontspan. Wij zwijgen. Hij gaat zitten op de bank. Ik pak een handdoek. De meiden strelen elkaar. Ik ben kapot. "Kom wij gaan weer naar buiten. Neem je het bier mee?" Na een uur besluit de schipper naar de haven te gaan. Wij schieten in de kleding, om zes uur liggen wij vast. Het afscheid verloopt snel, de meiden geven een warme afscheidzoen. Zij springen op de kade, "hoop je snel weer zien Peter, doei." Ik help José met het in orde brengen van de boot. Hij loopt mee naar mijn boot, daar neemt hij afscheid met een hand en een lichte kus op de wang. "Welkom bij de groep." Hij loopt weg en zwaait nog even bij de hoek. Ik spring terug op de boot, aan het deurtje van de ingang hangt een briefje. Het is een velletje van de havenmeester. Bel mij vanavond rond acht uur, getekend, Philip. Morgen ga ik een nieuw mobieltje kopen, bedenk ik en wat zou hij willen, vraag ik mij af. Ik stap naar binnen, zet de radio aan en trek een schoon overhemd aan, lang hoef ik niet te zoeken het is de laatste. Het wordt tijd dat ik naar huis ga. Rond acht uur ga ik naar de kleine jachtclub, ik bestel een biertje uit de tap. Met de telefoon die naast de bar hangt bel ik het hotel. Mag ik kamer 215 vraag ik in het Spaans, ik word met één klik doorverbonden. "Met Philip," "Fijn dat je belt, Peter het zit zo, ik moet morgenochtend terug vliegen naar Nederland omdat ik een contract moet tekenen. En vrijdagavond kom ik dan weer terug met mijn vrienden....... ," hij wacht even en vervolgt, "Je gaat toch wel mee? Ik heb erop gerekend. Iets te snel zei ik, "Ja." "Leuk ik verheug mij erop en bedankt dan zie ik je vrijdag wel, vermaak je maar intussen." Voordat ik wat kan zeggen heeft hij opgehangen. Hoe heb ik mij zo snel laten ringeloren. OK, ik heb er nog niet goed over nagedacht, het voor en tegen niet uitgewerkt maar binnen een halve minuut heb ik toegehapt. Nou, ja in ieder geval verdien ik nog wat en dat Mallorca lijkt mij ook wel wat. Alleen, wat voor gezelschap en wie zijn die vrienden. De TV hangt te knetteren aan een beugel in de hoek van de bar. Ik besluit om hier maar te blijven en wat te eten, het is niet druk in de club. Het is zondagavond dus de meeste mensen gaan gewoon naar huis. Aan de bar zit een man en vrouw, het blijkt een Nederlands stel te zijn. Zij liggen met hun boot hier in Vilanova nu al voor het tweede jaar. Vorige week zijn zij aangekomen en willen tot de herfst hier op de kust blijven. Misschien wagen ze de oversteek naar de Balearen. Ze hebben het schip hier in de haven gekocht van een makelaar. Verleden jaar hebben zij langs de kust gevaren en de havens verkend. Maar hier vinden ze de haven en de stad het leukste, bovendien zijn de havengelden een stuk lager dan van de rest. Hun dochter komt morgen, die wil naar Ibiza, zij gaan liever naar Menorca. Dit alles kom ik te weten onder het genot van een pilsje en een leuk gesprek. "Ga jij nog naar de stad,?" vraagt de man. Nee, ik blijf hier wat eten, daarna ga ik naar boord. "Dan eten wij wat met je mee, als je dat goed vindt natuurlijk," zegt de vrouw, zij steekt haar hand uit, "Ik ben Els." "Aangenaam, ik ben Peter." De man lacht, steekt zijn hand uit en zegt, "aangenaam zo heet ik ook." Het wordt een geanimeerd gesprek. Hij heeft een groothandel in drukkerij producten in het noorden van het land. Zijn twee zoons hebben de boel overgenomen, zelf houdt hij op afstand de toko nog in de gaten. Stoere verhalen rollen over de tafel, op viltjes wordt getekend, de wijn vloeit ruim. Rond elf uur rol ik mijn kooi in. Ik denk terug aan die leuke jongen van het restaurant. Was het niet beter geweest om naar dat restaurant te gaan, dan had ik Josep even kunnen groeten, en misschien.......................................! Met een zeer voldaan gevoel val ik in slaap. Einde deel vijf. Een bundel zonlicht schijnt door de patrijspoort, precies in mijn gezicht. Het is zeven uur en ik besluit om er direct uit bed te springen

Zonsondergang deel 5 (bi:eerste keer, 1886 words) [5/9] Toon alle delen
Auteur: Peter	Toegevoegd: Sep 26 2009	Kijkers/Lezers: 5514/4421 [80%]	Waardering (deel): 9.00 (1 stem)
De meisjes verwennen elkaar. Gluiperig kijkt Peter toe maar ook hij geniet........

Dit is deel 5 van totaal 9 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel