ErotischeVerhalen.com: Carlo en Marco gaan trouwen, deel 4 door klimbeer-jack [deel 4]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal Eenmaal aangekleed kwam ik te voorschijn en met een heel serieus gezicht zei Tristan, "dat staat je heel leuk Carlo", waarna hij een aantal foto's begon te maken. Het was een enorme zwarte plofbroek met aan de zijkanten witte strepen, op de voorkant zaten acht plooien die de broek nog wijder deden lijken, het maakte me wel tien kilo dikker. Het jasje, ook zwart had een heel smal kraagje wat tot op mijn buik doorliep. De knopen waren van glanzend koper, het was echt geen gezicht, de dames waren voor de zekerheid maar gaan zitten op de stoelen die er stonden, maar goed ook want anders ik had ze alle drie op moeten rapen. "Ik geloof niet dat dit het wordt", zei ik tegen Tristan. "Dat geloof ik ook niet, maar leuk is het wel, dit gedoe met die pakken". De drie moeders zagen dit alles met heel erg veel lol aan en konden dan ook niet stoppen met lachen. "Toch maar iets anders proberen dan", vroeg ik aan Tristan, en weer begon hij te snuffelen in de rekken met pakken, nu kwam hij met een wit pak aan, qua model was het in ieder geval een stuk beter maar die kleur. Grinnikend gaf hij het pak aan mij en ik ging weer het kleedhokje in om me om te kleden. De gek had het zelfs voor elkaar gekregen om een zuurstokroze overhemd te vinden. Toen ik weer naar buiten kwam liet de lummel een harde fluittoon horen zodat iedereen in de zaak naar mij keek en ik een rode kleur op mijn snuit kreeg en weer klikte het fototoestel van Tristan. "Laat dat", zei ik tegen hem, "nou moeders hoe staat dit"? "Het model is wel mooi maar de kleur is volkomen fout", zei mijn moeder, de andere dames mompelden dat ze het er mee eens waren. De kleur van het overhemd is anders wel jou kleurtje hoor Carlo, zei de lummel. Na nog eens twee complete fouten pakken, de nodige foto's en een uur later, zei mijn moeder, "kom eens mee Tristan ik denk dat je in dit rek moet zoeken" en ze lieten mij in een volkomen belachelijk pak bij de twee andere moeders achter. Al die tijd dat wij zo bezig waren met die kostuums heeft die verkoper gewoon met Tristan meegespeeld, je zag gewoon dat hij er ook van genoot en ook de andere bezoekers van die zaak, want wij waren echt niet de enige daar binnen. Terwijl we zaten te praten met elkaar kwamen ze terug, Tristan droeg het pak in zijn handen en gaf het aan mij met een overdreven grijns op zijn gezicht. "Nee hé, niet weer zo'n fout kostuum", zei ik tegen hem. "Niet zeuren Carlo, trek het nu maar aan, dan zien we dadelijk wel verder". In het kleedhokje hang ik het pak op en zie meteen dat dit het pak is wat ik graag wilde, het was een donker blauw pak, met een strak sluitende broek, een colbert tot net over de knie, een licht geel overhemd en een in hetzelfde donker blauw een stropdas met licht gele dunne streepjes. Het past perfect, op de lengte van de broek na dan, maar dat kan vermaakt worden, als ik in de spiegel kijk zie ik dat het als gegoten aan mijn lijf zit, trots stap ik uit het kleedhokje en toon mij aan de moeders en aan Tristan. "En, wat vinden jullie ervan", vroeg ik ze. Mijn moeder schoot vol toen ze me zag, ook mijn schoonmoeder en moeder de Wijs vonden het prachtig, "en jij Tristan wat vind jij ervan"? "Heel mooi Carlo, heel erg mooi", zei hij terwijl het fototoestel weer flink begon te flitsen. "Dank je maatje, ik vind het ook prachtig". "Nou nog een paar zwarte schoenen en ik ben klaar voor onze bruiloft". "Op een ding na dan", zei Tristan tegen me. "En wat mag dat dan wel wezen", vroeg ik argwanend aan hem. "Dit", zei hij en het rot joch hield leren slip omhoog, die hij lachend naar me toe gooiden. "Je kunt veel van me verwachten jongen maar dat trek ik dus echt niet aan hé, geen denken aan man". "Waarom niet, niemand ziet dat toch"? "Nee, maar jij weet het en als ik je een beetje ken weet het iedereen op die dag, dus nee jongenman ik trek dit echt niet aan, bovendien is zo'n slip toch veel te warm, dan loopt de boter uit je reet". "Ik trek gewoon een boxer van mezelf aan en daarmee is deze discussie gesloten". "Oké dan, maar ik vind het wel jammer". "Pech voor jou, sorry", nadat er een nieuwe afspraak was gemaakt om nog een keer te komen passen gingen we terug naar huis, in de auto passeerde de dag nog eens met veel lol. Thuis heb ik natuurlijk in geuren en kleuren verteld wat Marco allemaal te wachten stond als hij aan de beurt was om te gaan shoppen, het zweet brak hem al uit bij de gedachten alleen al. Natuurlijk heb ik niets over mijn pak verteld want dat moet geheim blijven, tenminste dat vindt Tristan dus. En omdat hij het mocht organiseren houd ik me aan zijn regels, afspraak is afspraak. 's Avonds in bed hebben we er nog uitgebreid om liggen lachen, "weet je Marco dat ik bijna niet kan wachten tot jij geweest bent, je gaat wat meemaken jongen". "Nou ik kijk er al naar uit", zei hij met een overdreven pruillip. Ik geef hem een kus op zijn mond en zeg, "maak je niet druk man maar geniet het is echt heel leuk geloof me maar en hou die lip ook op de dag dat jij aan de beurt bent, levert een leuk plaatje op", zei ik grinnikend. "Ik geloof je maar die kus vond ik ook heel leuk, weet je dat"? Grinnikend geef ik hem weer een kus op zijn mond, nu doet hij zijn mond een beetje open en likt met zijn tong tegen mijn lippen, op mijn beurt doe ik mijn mond ook open en lik het puntje van zijn tong. Marco komt boven op me liggen en drukt zijn tong zachtjes in mijn mond, een hete tongzoen is het gevolg, met mijn handen kneed ik zijn rug tot op zijn lekkere strakke billen, gesmoord ligt hij te kreunen, ik voel onze palen hard worden en tegen elkaar omhoog kruipen. Minuten lang liggen we heerlijk te tongen, tot Marco zich los maakt van mijn mond en naar mijn tepeltjes gaat, waar hij op zuigt en in bijt, ik kreun het uit van genot. Langzaam kussend gaat hij van mijn tepeltjes naar mijn lul en neemt alleen de eikel in zijn mond en zuigt er hard op, terwijl hij met zijn tong het toompje beroert. Ik word er bijna gek van, ik ga dan ook met mijn onderlijf stoten en stoot mijn paal in een keer en zijn keel, trek me terug en stoot meteen weer naar binnen. Marco pakt ondertussen mijn ballen en begint die heerlijk te kneden, na een vijftal minuten duw ik hem van mijn pik vandaan, hij kijkt mij aan, "ik wil nog niet klaarkomen jongen, neuk me met die grote paal van je". Lachend komt hij naar mijn mond en kust me zacht en teder. "Draai je eens om Carlo", ik doe dat en net als ik lig voel ik al een tong door mijn spleetje gaan, ik til mijn heupen op zodat hij er beter bij kan, diep drukt hij zijn tong in mijn neukgaatje, mijn kreunen wordt nu meer grommen, diep vanuit mijn keel. Marco drukt twee vingers in mijn kont en neukt in een lekker hoog tempo zijn vingers in en uit mij. "Kom Marco neuk me alsjeblieft", smeek ik hem, ik hoor het laatje van het nachtkastje open en dicht gaan, meteen daarna voel ik een koude vloeistof op mijn sterretje en weer zijn vingers die het naar binnen brengen. Met zijn handen op mijn heupen zet hij zijn dikke eikel tegen mijn gaatje, "duw hem zelf maar erin maatje", langzaam druk ik mijn kont tegen zijn paal en voel hem bij me naar binnen schuiven, tot ik zijn schaamhaar tegen mijn billen voel druk ik door. Rustig beweeg ik me over zijn dikke, lange paal op en neer en houd dat tempo lang aan. "Harder Carlo", vraagt Marco, "als jij harder wilt dan doe je dat zelf maar", zei ik plagerig. En met een knal harde stoot ramt hij zijn dikke lul bij me naar binnen, "zo dan"? "Wow, ja schat ga door", en met dat tempo en met die kracht neukt Marco zich naar zijn hoogtepunt en spuit hij mijn gaatje vol met zijn liefdessap, tot en met de laatste druppel ramt hij zijn paal in mijn holletje. Uitgeput laat hij zich op mijn bezwete rug vallen, hij kan nog maar een ding zeggen, "Carlo". Marco gaat op zijn rug op bed liggen en geniet nog na van deze harde neuksessie. Lang duurt dat genieten echter niet, want Carlo gaat in standje 69 op hem liggen en duwt zijn lul in zijn mond, terwijl hij met de ballen van Marco ligt te spelen neukt hij de keel van Marco. Hij is nu zo geil dat het niet lang duurt en zijn zaad diep in de keel van zijn vriend spuit, dikke stralen sperma verdwijnen en de mond van Marco die alles verlekkerd opdrinkt. Carlo draait zich om en gaat bovenop Marco liggen en geeft hem een gepassioneerde tongzoen, waarbij hij zijn eigen zaad nog proeft. Na een tijdje staat hij op, gaat naar de badkamer om zich van het zaad te ontdoen komt weer terug in de slaapkamer waar hij zich heerlijk in de sterke armen van zijn vriend draait. Nog even liggen ze te praten met elkaar om daarna lekker in slaap te vallen. De zondag verliep als alle andere, ik eerst lekker in mijn bad, om daarna of op visite te gaan of gewoon lekker thuis blijven en maar kijken wat we zouden gaan doen. Bij ons op het werk waren we nu het gesprek van de dag, want iedereen wist nu wel dat wij gingen trouwen en dan komen natuurlijk ook de flauwe grappen, wie van jullie trekt er de jurk aan, wie mag het boeketje dragen, heb je een lange sleep Carlo, en meer van dat soort flauw spul. Tot ik het op een dag flink beu werd, "waarom moeten jullie hier nou zo flauw om doen, is dat bij jullie ook gebeurt, hebben ze aan jullie ook gevraagd wie de jurk aantrekt"? "Nee, bij ons was dat duidelijk toch", zei er een. "Bij ons niet dan", antwoordde ik kwaad. "Als ik iemand met een jurk naast me had gewild had ik dat wijf van jou wel gevraagd eikel", zei ik woedend. "Kom op Carlo niet kwaad worden, het is maar een grapje, ik bedoel er niets mee". "Hou er dan een keer over op wil je, voor jullie is het normaal om te trouwen en nu wij dat ook kunnen moet het door de mangel gehaald worden, ik ben die grapjes van jullie meer dan zat", en boos liep ik weg. In no time stond Marco bij me, "hé, maatje, ik heb gehoord wat er in de kantine gebeurt is, laat je toch niet zo opnaaien man, zo hebben ze er alleen maar meer lol van, gewoon laten gaan". "Sorry, jongen maar dat kan ik niet, ik verdom het om iedere keer door de zeik gehaald te worden, ze moeten nu onderhand maar eens begrijpen dat het bij ons net zo normaal is om te trouwen als bij hun". Toch bleven de grappen komen, ik raak er nooit aan gewent maar ik heb wel de raad van Marco ter harte genomen en loop zonder iets terug te zeggen gewoon door. Onze trouwdag is geplant op vrijdag 24 september, nu was het nog maar begin mei, ik had dus nog ruim vijf maanden te gaan van plagen en flauwe grappen. Maar eerst was er nog het pakken pas avontuur van Marco, ook hij moest er aan geloven. Zo ging ook hij met de drie moeders en zijn zoon naar Rotterdam om in de zelfde zaak zijn pak uit te zoeken. Toen ze daar binnen kwamen begon de verkoper al te lachen en toen een van de andere dames wilde gaan helpen, zei hij, "laat maar Monieque ik ga wel ik heb zijn partner ook geholpen". Breed lachend kwam hij op het stel af, "wat kan ik voor U doen, ook een jurk voor meneer", vroeg hij aan Tristan. "Nee, ik denk dat ik dat bij mijn pa maar niet moet doen, ik zoek wel even". "Geen onzin uit halen hé", zei Marco. "Niet zeuren pa, gewoon aanpassen die handel", en ja hoor, ook bij Marco presteerde hij het om met een afschuwelijk pak aan te komen. Met een grote grijns op zijn snuitje gaf hij het pak aan zijn vader, die wilde protesteren, maar een blik van zijn moeder weerhield hem ervan en liep naar het pashokje om het aan te doen. Je moet er natuurlijk van houden, maar een billentikker vinden wij en Marco al helemaal uitermate afschuwelijk, maar toch trok hij het aan, en net als bij mij klikte het fototoestel er weer lustig op los, meteen als hij uit het pashokje komt maakt Tristan een foto. Die gestreepte broek de jas met die domme panden van achteren en dan nog die hoge hoed, Marco vond het echt erg en wilde zo snel mogelijk uit dat pak. Toch vonden de dames het wel chique staan en lieten dat weten ook. Maar Marco vroeg zijn zoon om zo snel mogelijk een ander pak uit te zoeken, wat die met een lach ook deed, alleen was zijn vader hier nog minder blij mee, de lummel had het voor elkaar gekregen om het aller belachelijkste pak uit de collectie te vinden en dat zijn vader aan te laten trekken, vraag me nu niet waarom wij dit allemaal deden maar achteraf was het toch wel leuk. Toen kwam hij met het pak wat Marco wel zag zitten, hetzelfde als wat hij voor mij had uitgekozen, maar dan zwart in plaats van blauw en met dezelfde licht gele kleur in overhemd en stropdas en ook nu weer schoten de dames vol. Als alles achter de rug is dacht Tristan dat hij met deze opdracht klaar was, alleen Marco had voor zijn zoon nog een verrassing in petto. "Nou dan zijn we wat jou betreft klaar pap", zei hij. "Wat mij betreft wel, maar wat jou betreft nog niet vriend, want jij moet ook nog een pak voor de bruiloft en dat ga ik nu uitzoeken voor je, nu ben jij aan de beurt". Dit had Tristan niet aan zien komen en de verrassing was dus compleet, bij de jongen. "Da's niet eerlijk, ik zou dit allemaal regelen, dus mag ik ook mijn eigen pak uitzoeken", protesteerde hij, "niet na wat je met ons hebt uitgehaald bengel, wacht hier maar even". Na een paar minuutjes was Marco terug met een heel erg dom matrozenpakje, "hup naar het pashokje en aan doen die handel", Tristan richtte zijn smekende ogen op zijn oma's maar die gaven nu even niet thuis, zodat hij zich om ging kleden. Terwijl hij zich omkleedde had Marco het foto toestel gepakt en stond ermee klaar toen Tristan uit het pashokje kwam en meteen ging het, flits, en was de foto gemaakt, van een elf jarige jongen in een matrozen pakje met korte broek, het zag er werkelijk niet uit en iedereen stond hard te lachen om de uitdrukking op zijn snuitje, "dit is niet leuk pap", zei hij beteuterd. "Wij vinden van wel, maar ik weet het goed gemaakt met je, omdat Carlo en ik van elkaar niet mogen weten wat voor wij pakken wij hebben, ga je met de oma's nog maar een keer terug om voor je zelf wat uit te zoeken en dan zullen wij het pas zien op onze bruiloft, goed"? "Dank je pap, maar mag ik nu uit dit domme pak, ik heb nu lang genoeg voor lul gestaan vind je ook niet"? "Ja, hoor knul kleed je maar weer om dan kunnen we naar huis". Ook van alle pakken die Marco aan had gehad waren er, net als bij mij, foto's gemaakt en we konden er natuurlijk donderop tegen zeggen dat die foto's op onze bruiloft te voorschijn zouden komen. Onder het avondeten hebben we er uitgebreid om zitten lachen, en wat die foto's betreft wat hij daarmee van plan is weten we nu nog steeds niet, maar het belooft volgens mij niet veel goeds. Hoofdstuk2. Tristan was naast zijn huiswerk volop op zijn kamer aan het knutselen, als wij zijn kamer op wilde ruimen was zijn deur altijd op slot, tot ik het nodig vond dat daar toch eens een keer gesopt moest worden. Ik wachtte tot hij thuis kwam van school, "Tristan, morgen moet ik je kamer een goede beurt geven, dus als jij wilt dat ik niets te zien krijg zou ik maar als ik jou was als de bliksem alles opruimen voor ik binnen kom morgen goed"? "Kom op Carlo dat kan toch nog wel even wachten"? "Even wachten, jou kamer is al zeker vijf weken niet meer uitgesopt, nee knul morgen ga ik je kamer schoonmaken, of je het nu leuk vind of niet, maar laat ik je nog een tip meegeven, als je nog meer moet maken doe dat dan bij een van de opa's thuis, dan hoef jij je daar geen zorgen meer over te maken, oké"? "Oké, dan mag ik wel even opa van Santen bellen"? "Ga je gang". Hij liep naar de telefoon en drukte het nummer van mijn vader en moeder in, "hoi, opa met Tristan, ik heb een probleempje hier, Carlo wil ineens mijn kamer schoonmaken, kunt U vanavond komen om alles naar jullie te brengen"? "Carlo hoe laat kan opa komen"? "Over een uurtje is je vader thuis en dan gaan wij om boodschappen laat hem dan maar komen". Mijn vader was mooi op tijd en toen Marco en ik om boodschappen gingen laadde zij alles in de auto van mijn vader en gingen ze daar verder met waar ze mee bezig waren. Een mooie bijkomstigheid was wel dat de drie opa's en oma's nu zoveel met elkaar optrokken dat ze steeds meer met elkaar gingen doen ook als het niets met onze bruiloft te maken had en dat vonden Marco en ik wel heel erg leuk. We hadden het goed samen, natuurlijk hadden we ook onze verschillen van mening, wie niet, een van die meningsverschillen ging over een werkster, Marco wilde er absoluut niet aan en ik wel, waarom, zoals je weet is Marco geen poetser en ik had er genoeg van om ieder weekend het hele huis schoon te moeten maken, er over praten wilde hij ook niet. Dus heb ik het over een andere boeg gegooid en bleef op zaterdag eens lekker lang in bed liggen, tegen de middag kwam ik er een keer uit en begon voor mezelf een lekker verlaat ontbijtje te maken, toen dat bij Marco opviel vroeg hij, "moet er niets gedaan worden in huis, om de boodschappen nog maar niet te noemen". "Kijk dat bedoel ik nou Marco, jij gaat er maar vanuit dat ik de boel hier schoonmaak en de boodschappen mee ga doen, ik wil wel met je om boodschappen maar het poetswerk is deze keer voor jou", ik keek hem zwijgend aan. Toen dat wat lang duurde, zei ik. "Zie je nu wat ik bedoel"? Hij keek me nogal bedenkelijk aan. "Het is toch niet normaal jongen dat ik alleen maar loop te poetsen en jij niet"? "Dat weet ik wel Carlo maar heb er zo'n grote hekel aan, dat ik me er niet toe kan zetten om eraan te beginnen". "He, nieuws bericht voor je, ik doe dit ook niet voor mijn lol, ik werk net als jij ook een hele week en dan wil ik ook in het week end vrij zijn net als jij". "Dus wat wordt het vriend een werkster of jij gaat de boel mee schoon houden". Nu zag hij ook wel in dat het zo niet langer kon en liet het aan mij over om een goede werkster te vinden. Dat is niet zomaar een twee drie gebeurd, je moet eerst een advertentie zetten en daarna gaan selecteren, maar uiteindelijk is het toch gelukt, ik vond een vrouw van half in veertig die voor vier uur per kwam poetsen. Na een aantal weken vond Marco het toch wel heerlijk als wij op vrijdag thuis kwamen van ons werk en het hele huis was aan kant, zo weer een meningsverschil opgelost, en dit keer in mijn voordeel, hahaha. Het ging ons verder voor de wind, we hadden beide lol in ons werk en op het thuis front ging ook alles van een leien dakje, de bruiloft werd voor ons geregeld, tot die ene woensdag in juni, Marco had een dag vrij genomen om de tuin een grote beurt te geven en dan het afval naar de milieustraat te brengen. Het was een van de eerste warme dagen in juni, de zon scheen uitbundig en Marco had goede zin, met een paar ritjes naar de milieustraat, zou hij alles weg hebben en lag de tuin er weer mooi bij. Bij de eerste beste rit ging het al fout, bij het opdraaien van de inrit van de milieustraat moest hij de weg oversteken, van de andere kant kwam er een auto verschrikkelijk hard aangereden, die kon niet meer op tijd stoppen, Marco zag hem te laat en probeerde nog te remmen in een flits zag hij de auto dichterbij komen, toen die ongelooflijk harde klap, brekend glas airbags de open ploften, het leek op een wilde rit in een achtbaan, Marco werd voor zijn gevoel alle kanten uitgeslingerd, toen was er die doodse stilte, die auto had hem vol in de zijkant geraakt. Marco is zeker drie keer over de kop geslagen, gelukkig had hij zijn gordels aan, anders had ik weer voor een crematie moeten zorgen, maar hij was wel zwaar gewond naar het ziekenhuis gebracht. Ik zat op het werk in de kantine van een paar lekkere broodjes gezond met een beker melk te genieten toen ik twee agenten binnen zag komen, een vrouw en een man, "oh jee ze komen je al halen Carlo", zei een collega, "hij kan niet meer wachten jongen, jullie zien elkaar dan ook constant hé", we zaten te lachen om zijn opmerking. "Ik heb hem al een halve dag niet meer gezien", zei ik nog grinnikend terug. De agenten liepen naar de balie van de kantine en vroegen de juffrouw iets, zij wees mijn kant op, ik schrok, kwamen ze dan toch voor mij? "Zie je wel", zei die collega, "hij laat je opladen maat, heb je, je huwelijk soms afgezegd", hard lachend sloeg hij zichzelf op zijn benen. Maar ik zat met open mond te trillen op mijn stoel, instinctief wist ik dat het niet goed was, hier zat iets vreselijk fout. De agenten kwamen op toe gelopen, "meneer van Santen", zei de vrouw, "ja", zei ik met trillende stem, "wilt u even met ons mee komen, we hebben een naar bericht voor u", het werd ineens ontzettend stil om me heen, trillend stond ik op, ik liep met ze mee naar een rustig gedeelte van de kantine, daar kreeg ik het vreselijke nieuws van Marco's ongeluk te horen. Hij was nooit buiten kennis geweest en had meteen om mij gevraagd, ik zat even verdwaast voor me uit te kijken, "ik moet naar hem toe", zei ik na een paar minuten, "wij brengen u wel even naar het ziekenhuis", zei de vrouwelijke agent. "Oké", zei ik, ik stond op om met ze mee te gaan, "moet u hier niets regelen, meneer van Santen"? "He,... ja ik denk het wel", maar ik stond weer voor me uit te kijken. "Neemt u eerst nog even een kop koffie om van de schrik te bekomen", zei de agent. "Nee, laat maar, ik wil zo snel mogelijk naar hem toe". "Meneer de Graaf ligt nu in de operatiekamer, heb ik begrepen van het ambulancepersoneel, u kunt daar nu toch niets doen dan wachten, dus neemt u eerst maar die kop koffie", de man ging naar de balie en bestelde de koffie, even later kwam de kantinejuffrouw met drie koppen koffie voor ons. Toen kwamen mijn vragen los, wat is er gebeurd, hoe erg was zijn situatie, wie had er schuld aan dit ongeluk, of dat er iets toe deed, maar ik stelde de vraag wel, ik kon niet goed meer nadenken. Nadat de koffie op was ben ik naar de telefoon gelopen en heb mijn baas gebeld en gezegd dat ik de rest van de week vrij nam. "Dan ga ik me maar omkleden", zei ik. "Loop maar met hem mee Jan", zei de vrouw, "god weet wat hij uithaalt, hij is er niet helemaal meer bij geloof ik". Samen met de agent liep ik naar de kleedruimte, maakte mijn kastje open en begon me om te kleden, nadat ik mijn kastje gesloten had liepen we terug naar de kantine, daar zat mijn baas met de andere agente te praten, toen ze ons zag stond ze op, "dan brengen we meneer van Santen nu maar naar het ziekenhuis, bedankt voor uw begrip". "Carlo waar zijn je autosleutels", vroeg mijn baas. Ik zocht wezenloos in mijn broekzak en vond ze. "Hier", zei ik, Marco en ik hadden nog steeds onze eigen auto, maar normaal reden we met elkaar mee naar het werk. "Geef ze maar aan mij, dan zorg ik wel dat je auto veilig thuis komt", zonder dat ik er erg in had pakte hij ze uit mijn hand en liep ik met de agenten mee, ze lieten me achter in hun dienstauto in stappen, een paar collega's die het gezien hadden keken verbaast, maar al snel was het rond verteld op het werk. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ze nog steeds aan het opereren waren en dat ik nog even geduld moest hebben, in eens dacht ik aan Tristan. Net toen de agenten afscheid wilde nemen van me zei ik, "oh god Tristan". "Wie is Tristan meneer van Santen"? "Onze zoon, hij weet natuurlijk nog van niets, ik moet hem waarschuwen, shit wat zal die jongen schrikken". "En onze ouders, oh god hoe moet ik dat allemaal geregeld krijgen", ik raakte in paniek, de agenten zagen het en grepen in. "Waar is uw zoon nu meneer van Santen"? "Op school hier in de stad". "Welke school", vroeg de vrouw. "Het Muller College, klas 1b". "Ik ga even wat telefoontjes plegen dan kom ik terug, laat hem niet alleen Jan". "Ik blijf bij hem ga maar", de agente klopte een keer op mijn schouder, "alles komt goed meneer van Santen, rustig maar, alles komt goed". Na een kwartier kwam ze terug, ze had eerst slachtofferhulp gebeld, die zouden meteen iemand sturen, daarna had ze de school van Tristan gebeld, de directeur zou Tristan uit zijn klas ophalen en op zijn kantoor op de hoogte stellen en daar kan Tristan wachten tot hij opgehaald werd door de agente. De agent die bij mij gebleven was, bleef op me inpraten, hij stelde allerlei vragen en voor ik het wist was ik die man van alles aan het vertellen, hoe wij elkaar kende en ontmoet hadden, de tragedie die voor onze ontmoeting had plaats gevonden, over het aanstaande huwelijk, en het passen van de pakken natuurlijk, hierbij moest ik toch wel even lachen toen ik daar aan terug dacht. Binnen een half uur was de agente met Tristan terug, aan het eind van de gang zag ik ze aan komen lopen, de agente had haar arm troostend om Tristan's schouder liggen, maar toen hij me zag zette hij het op een rennen, ik stond op en hij sprong meteen in mijn armen, toen kwamen mijn tranen los en stonden wij huilend in de gang van het ziekenhuis. Tristan kneep zo hard dat het bijna mijn adem ontnam, maar ik hield ook hem stevig vast, tot de agent me op mijn schouder tikte, "gaan jullie even zitten", zei hij, Tristan liet me los ik zette hem terug op de grond en ging op de bank zitten, Tristan kwam dicht tegen me aanzitten en hield mijn arm stevig vast, die ik om hem heen had geslagen. We kregen wat te drinken, er kwam een vrouw op ons afgelopen, zei bleek van slachtofferhulp te zijn. "Meneer van Santen", zei ze toen ze haar hand naar me uitstak, die nam ik aan en zei, "ja". "Ik ben Mieke van Dijk, van slachtofferhulp, ik kom u bijstaan en helpen waar ik kan". "Dank u", zei ik verdwaasd, de agenten namen afscheid van ons en lieten het verder over aan de vrouw van slachtofferhulp. "Moet er nog familie in kennis gesteld worden, meneer van Santen"? "Ja, onze ouders en de familie de Wijs". "Mag ik u bij uw voornaam noemen, dat praat wat gemakkelijker". "He.... Ja, ik heet Carlo en dit is onze zoon Tristan". "Mooi dan noemt u mij maar gewoon Mieke, hebt u de telefoonnummers van die familie's". "Niet bij de hand en uit mijn hoofd kan ik het nu niet zeggen, sorry", wat ik ook probeerde hoe ik ook nadacht het wilde niet komen, ik zat als verdoofd op de bank in de gang. "Geeft niets Carlo, geef mij hun adressen maar dan zoek ik het wel op in de telefoongids". Nadat ze alles had genoteerd ging ze even weg om onze familie's in te lichten. Toen ze terug kwam had ze weer wat te drinken voor ons bij, we zaten even met elkaar te praten toen er een dokter aan kwam lopen. "U bent de vrouw van het slachtoffer", zei hij. "Nee, ik ben van slachtofferhulp, dit zijn de naaste familieleden". Hij gaf me een hand, "sorry voor het misverstand". "Geeft niets dokter, ik ben Carlo van Santen de vriend en dit is Tristan de Graaf de zoon van Marco, hoe is het met hem"? "Dat is nog te vroeg om daar wat over te zeggen, zijn benen daar heeft hij geen gevoel meer in, maar of dat permanent is weet ik niet, hij is wel gestabiliseerd en ligt nu op de IC afdeling". "Mogen wij naar hem toe gaan"? "Ja, maar doe wel rustig hij is nog niet bijgekomen uit de narcose en schrikt u niet als u hem ziet liggen hij is op nogal wat apparaten aangesloten". "Ik kom straks wel even langs, sterkte meneer van Santen en jij ook Tristan", we bedankte de dokter en liepen de afdeling op, daar werden we opgevangen door een verpleegster die ons naar Marco bracht. Hij lag stil met zijn ogen dicht op bed, overal zag ik slangen en snoeren en verschillende apparaten die stonden te piepen, in zijn gezicht had hij een paar schrammen en een oog was blauw, ik ging naast hem zitten en pakte zijn hand en wreef daar zachtjes over, de tranen stonden weer in mijn ogen, Tristan kwam op mijn schoot zitten en keek naar zijn vader, "mag ik hem een kus geven Carlo"? "Natuurlijk mag je dat maatje". Hij bukte zich naar zijn vader en drukte een kus op het voorhoofd van Marco, alsof hij daarop gewacht had, deed hij voorzichtig zijn ogen een beetje open, het was meer knipperen eigenlijk, maar het was een reactie. Marco sloot zijn ogen weer en het duurde een hele tijd voor hij ze weer open deed, maar nu wel wat langer, hij keek ons beide aan en gaf een klein lachje, mij kneep hij zachtjes in mijn hand. "Hoi, schat hoe voel je, je nu"? Weer alleen maar een klein lachje, ik lachte terug naar hem, maar wel met de tranen in mijn ogen, ook Tristan stond zachtjes te huilen, hij wilde niet dat zijn vader dat hoorde, ik trok hem nog steviger tegen me aan om hem te troosten. De kamerdeur ging open en een verpleegster kwam binnen, "meneer van Santen er staan een paar mensen op de gang die meneer de Graaf graag willen bezoeken, maar er mogen maar twee mensen tegelijk bij hem". "Geen punt zuster wij gaan wel even naar de gang", ik draaide me naar Marco, "ik ga even op de gang ik denk dat jou ouders er zijn, straks kom ik weer terug schatje", met een kus en een knipoog verlieten wij de kamer, om zijn ouders bij hem te laten, zij waren natuurlijk ook erg geschrokken en wilde hem zo snel mogelijk zien. Toen wij op de gang kwamen zag ik ze staan Marco's ouders mijn ouders en vader en moeder de Wijs, Mieke van Dijk was er ook nog en praatte met de ouders, ik viel bij mijn moeder in haar armen en begon weer te huilen, ze klopte me zachtjes op mijn rug. "Gaan jullie maar eerst zei ze tegen pa en ma de Graaf, hij is tenslotte jullie zoon hé, wij wachten wel even". We gingen zitten, ik zag toen pas vader en moeder de Wijs, "zijn Ad en Silvia al gewaarschuwd", vroeg ik ze. "Nee, nog niet Carlo, dat doen wij wel als we thuis zijn straks, goed"? "Dank je wel", zei ik. Mieke nam van ons afscheid met de belofte snel weer contact met ons op te nemen om te kijken wat ze voor ons nog meer kon doen, ik bedankte haar voor hulp en steun. We zaten zwijgend bij elkaar op de gang, Tristan was bij oma de Wijs op schoot gaan zitten omdat mijn moeder nog steeds haar arm om heen had geslagen. Na een kwartiertje kwamen vader en moeder de Graaf weer naar ons toe, en gingen mijn vader en moeder naar binnen, meteen kwam Tristan naar me toe en kroop op mijn schoot. We zeiden weer niet veel tegen elkaar, ja wat zeg je op zo'n moment, iedereen was te verslagen om überhaupt wat te zeggen. Ook mijn vader en moeder bleven maar een kwartier aan het bed van Marco, en werden afgelost door pa en ma de Wijs. Toen zei ook terug kwamen, kwam er een verpleegster op ons af, "het lijkt me goed dat jullie nu wat gaan eten of zo, meneer de Graaf moet nu rusten". "Mag ik nog even naar hem toe om te zeggen dat ik straks weer terug kom", vroeg ik. "Niet langer dan een paar minuutjes dan, hij heeft echt zijn rust nodig hoor", ik bedankte haar en liep zijn kamer binnen. "Hoi schatje, ik moet nu gaan maar straks kom ik weer terug hoor", Marco gaf me een klein lachje, ik kuste hem op zijn voorhoofd en liep weer naar de deur, daar draaide ik me om gaf hem een lach en een knipoog en verliet zijn kamer. Pa en ma de Wijs waren al naar huis gegaan om Ad en zijn vrouw te bellen, Tristan en ik gingen met mijn ouders mee om daar te gaan eten,'s avonds zouden we elkaar weer zien in het ziekenhuis, zo namen we afscheid van elkaar en liepen naar de parkeerplaats naar de auto van mijn ouders en reden naar hun huis om te eten. "Ik moet straks nog wel even naar huis om spullen voor Marco te halen, voor we naar hem toe gaan hoor". Die avond zijn Ad en zijn vrouw ook even op bezoek geweest, onze ouders bleven maar kort aan zijn bed zodat Tristan en ik het langst bij hem konden blijven, ik was nu voldoende gekalmeerd, de grootste schrik was eraf. We zaten weer aan zijn bed, ik had zijn hand vast, hij sprak zachtjes, "ik weet niet eens wat me geraakt heeft Carlo, het ging zo razend snel, ik zette mijn richtingaanwijzer uit en net toen ik de inrit op wilde draaien was daar die knal, meer weet ik niet, ik weet zeker dat ik niet buiten westen ben geweest, maar toch weet ik helemaal niets meer". "Dat geeft niets schatje, de politie komt morgen uitleg geven, dan weet ik meer". "Hoe is het met de chauffeur van dat andere voertuig, vroeg hij". "Daar heb ik helemaal nog niet aangedacht, ik was alleen maar met jou bezig". "Zou je dat voor me uit willen zoeken alsjeblieft"? "Doe ik morgen wel, misschien dat de politie meer weet, hou jij je nu maar kalm". "Er is nog iets wat ik je moet zeggen Carlo". "Dat kan wachten Marco", onderbrak ik hem, "nee Carlo dat kan het niet", zei hij. "Luister even naar me Marco, je hebt een behoorlijk ongeluk gehad ik wil dat je nu rust en weer zo snel mogelijk beter wordt, over een paar dagen zien we wel verder en kan je alles vertellen wat je wilt, rust nu eerst maar eens uit". "Maar de dokter is daarstraks nog geweest, hij weet niet of ik ooit nog wel kan lopen, dat duurt nog wel een tijd voor ze daar zekerheid over hebben". "Dan zien we dat dan wel, maak je daar nu geen zorgen om". "Maar wat als ik nooit meer kan lopen, hoe moet het dan met ons"? Ik zag de tranen in zijn ogen en niet alleen bij hem ook bij Tristan werden zijn ogen vochtig. "Wat bedoel je met ons, ik laat jullie nooit in de steek hoor, wat dacht jij dan"? "Ik weet niet meer wat ik moet denken maat". "Dan laat dat denken voorlopig maar uit je hoofd en concentreer je op je genezing, daarna zien we wel verder, maar ik blijf mijn hele leven bij jullie, ik hou van jullie, jij en Tristan zijn nu ook mijn gezin, vergeet dat nooit schat". "Ik hou van jou Carlo". "En ik van jou jongen, probeer maar wat te slapen dat is goed voor je". Marco deed zijn ogen dicht en na een tijdje voelde ik zijn grip op mijn hand verslappen, hij zakte weg in slaap, ik liet zijn hand los en legde die zachtjes op zijn buik, ik tikte Tristan op zijn schouder en wees met mijn hoofd naar de deur. Onderweg naar huis dacht ik toch na over wat hij me wilde vertellen, waar was hij, nu hij zo in het ziekenhuis lag toch mee bezig, dat hij waarschijnlijk niet meer zou kunnen lopen, of was er wat anders, ik zou het wel te horen krijgen een deze dagen. Nu zat ik iedere dag in het ziekenhuis en net als met het overlijden van Erik, had mijn baas me ziek gemeld, zodat het mij geen dagen zou kosten. De dagen zagen er nu allemaal het zelfde uit, 's morgens eerst Tristan naar school helpen, dan thuis de boel een beetje aan kant doen, want nu bleef er wel meer werk voor de hulp liggen, maar ze vond dat niet erg en snapte het allemaal wel, vervolgens Marco's tas klaar maken en dan naar het ziekenhuis waar ik dan de rest van de dag door bracht, 's avonds eten koken en na de afwas samen met Tristan weer terug naar Marco. Hij lag nu voor de derde week in het ziekenhuis en op het gevoel in zijn benen na begon hij aardig op te knappen, ik liep op een woensdag zijn kamer binnen, "goede morgen schatje zei ik vrolijk", ik kust hem op zijn mond, maar hij kuste me nauwelijks terug, ik keek hem aan en zag een zorgelijke blik in zijn ogen. "Is er iets", vroeg ik aan hem. "Ik wilde je toch wat vertellen drie weken geleden, jij hield me toen tegen". "Ja, dat klopt, wil je het nu zeggen dan"? "Ga even zitten want dit is niet niks wat ik je ga vertellen", ik schrok en pakte trillend een stoel en ging aan zijn bed zitten. Hij keek me even zwijgend aan, "ik weet dat je veel van me houd Carlo en ik weet ook dat wij plannen gemaakt hebben voor de toekomst, maar ik kan er in deze omstandigheden niet mee doorgaan". Ik vloog van mijn stoel en begon meteen te huilen, "hoe bedoel je, waar kan je niet mee doorgaan, met ons"? "Met ons weet ik nog niet maar zolang ik niet kan lopen wil ik niet trouwen, ik ga niet in een rolstoel rijden op onze bruiloft". "Maar waarom niet, wat maakt het uit, duizenden mensen rijden in een rolstoel, ik hou van je Marco ik wil je verdomme niet kwijt man, snap dat dan en hard sloeg ik met mijn vuisten op het bed". Hij streelde over mijn arm, ik was verbaasd, boos verdrietig en ik voelde me heel erg machteloos, dit had ik niet aan zien komen, ik zou alles voor hem over hebben, alles voor hem doen, nu had ik het gevoel dat hij de deur voor mijn neus dicht sloeg. "Ik hou ook van jou jongen". "Trouw dan met me, zoals afgesproken en doe niet zo lullig". "Sorry, Carlo maar mijn besluit wat dat betreft staat vast, ik trouw pas als ik weer kan lopen". "En je besluit of je met mij verder wilt gaan, staat dat ook al vast, ik wil nu weten waar ik aan toe ben, Marco". "Ik weet niet".... Toen ging zijn kamerdeur open en stapte zijn ouders binnen, die hadden meteen door dat er iets niet goed zat. "Zullen we straks maar terug komen jongen", vroeg zijn moeder. "Nee ma, blijven jullie maar even bij hem ik heb even frisse lucht nodig, ik kom straks weer terug" en met een kus op zijn wang liep ik zijn kamer uit, buiten ging ik op een bankje zitten. Ik moest nu goed nadenken, ik wilde hem absoluut niet kwijt, of hij ooit nog zou lopen of niet, dat stond voor mij als een paal boven water. Maar van Marco was ik nu niet zo zeker meer en hoe zou Tristan hier op reageren, moest ik het hem nu al vertellen, eerst maar met Marco over hebben straks. Ik had zo'n half uur buiten gezeten en heel diep nagedacht, ik sloeg mezelf op de knieën, zijn besluit mocht dan wel vast staan maar het mijne ook en dat zal ik hem even gaan vertellen, vastberaden stond ik op en liep terug naar zijn kamer om het hem te vertellen, in zijn kamer zaten zijn ouders en Marco te huilen, ik liep naar hem toe, ging op zijn bed zitten en sloeg mijn armen om hem heen, ik kon wel raden waar dat gesprek over gegaan was. "Ik moet je nog wat vertellen Carlo", "vertel dat straks maar", onderbrak ik hem, "nee, maatje dat doe ik nu, want ik hou van je en ik wil je echt niet kwijt, maar ik wil jou ook niet tot last zijn". "Stoppen nu Marco, nu zal ik het jou eens haarfijn uit de doeken doen jongen, jij zult mij nooit tot last zijn en weet je waarom niet, omdat ik zo verdomd veel van je hou dat ik er alles aan zal doen om het voor jou zo goed mogelijk te maken". "Al het geld dat ik overgehouden heb aan de verkoop van mijn huis zal ik besteden om ons huis, hoor je wat ik zeg, OM ONS HUIS zo in te richten dat wij daar samen gelukkig kunnen worden, heb jij dat goed begrepen Marco de Graaf"? "Ja, maatje", zei hij heel zachtjes, met zijn ogen neergeslagen. "Goed dan is deze discussie voorgoed van de baan en hebben we het er nooit meer over, en als het aan mij ligt hoeft Tristan hier niets over te horen", daarbij keek ik van Marco naar zijn ouders, die knikte een keer naar me ten teken dat ze hun mond zouden houden tegen die jongen. Na zes weken werd er van Marco weer een scan gemaakt, er was niets op te zien wat zou kunnen wijzen op permanente verlamming van zijn benen. Toen de dokter kwam zat ik ook weer aan zijn bed, hij gaf ons beide een hand, "ik heb goed nieuws en slecht nieuws, laat ik met het goede beginnen, op de scan hebben we niets meer kunnen zien wat jou verlamming veroorzaakt, dus denken wij dat het tussen je oren zit meneer de Graaf, dat is dan meteen het slechte nieuws", echt subtiel was de man niet. "Wat wij nu gaan doen is het volgende, U gaat naar een revalidatiecentrum, daar gaan ze met U trainen om het gevoel weer in Uw benen terug te krijgen, wij kunnen niets meer voor U doen hier, ik stel voor dat U a.s. maandag naar het centrum wordt gebracht met een ziekenauto, en met een blik naar mij zei hij, zorgt U voor voldoende kleding en andere spullen die hij daar nodig heeft"? "Komt in orde dokter", zei ik. "Ik weet dat U veel heeft meegemaakt en de klap was behoorlijk hard, maar U moet door en ik denk dat het aan U zelf ligt of U weer loopt of niet, ik klink misschien wat hard maar het is de realiteit, ik kan er niets anders van maken, het ligt nu helemaal aan U zelf". "Dat kan goed zijn dokter, maar als U denkt dat ik niet meer wil lopen dat zit U er goed naast, ik lig hier verdomme niet voor mijn plezier, ik kan denken tot ik een ons weeg dat ik het gevoel in benen terug wil, maar ik voel helemaal niets". "Rustig jongen", zei ik tegen Marco. "Niks rustig", hij werd nu verschrikkelijk boos, "ik zou de hele wereld er voor over hebben om weer te kunnen lopen, te kunnen rennen met Tristan en ravotten in de tuin en dan komt hij met zo'n kut verhaal". "Ik kan Uw boosheid heel goed begrijpen, iedereen reageert zo, maar wij kunnen echt niets meer voor U doen hier, het spijt me echt heel erg, maar het moet nu toch echt van U zelf afkomen, vaak komt het door wat U in het verleden allemaal heeft meegemaakt en komt dat nu naar boven, misschien zijn er dingen die U nog niet verwerkt heeft, of niet voldoende". "Probeert U in ieder geval even kalm te worden meneer de Graaf, ik kom morgen weer even met u praten, dan hebben we allemaal een nacht gehad om te kalmeren". "In de loop van middag komt de fysiotherapeut nog even bij U langs om het programma met U door te nemen, tot morgen heren", hij bood zijn hand aan die ik wel aannam maar Marco niet, die draaide zijn hoofd van hem vandaan. Toen de dokter weg was keek Marco me aan, ik zag de boosheid in zijn ogen en wist dat ik er nu niet over door moest gaan. Ik streelde over zijn haar, "laat het maar een nachtje rusten en praat morgen weer met die arts en vanmiddag met die therapeut, goed"? "Maar ik snap het niet Carlo, hoe kan ik nou zelf niet willen dat ik kan lopen, dat wil toch iedereen". "Het zal wel met alles te maken hebben jongen en dat ongeluk heeft misschien meer losgemaakt dan wij denken, ik weet het ook niet, rust voor nu maar lekker uit, je hebt voor vandaag weer genoeg voor je kiezen gehad, vind je ook niet". Hij gaf me een klein lachje, "ik hou van je". "En ik van jou Marco, ik ga naar het restaurant om te eten, ik zie je straks wel" en met een dikke kus op zijn mond ging ik zijn kamer uit. De gesprekken met de fysiotherapeut die middag en met de dokter de volgende morgen zijn goed verlopen, de laatste heeft hij zijn excuses gemaakt en om uitleg gevraagd en gekregen. Op maandag ging hij behoorlijk sceptisch naar het revalidatiecentrum, eerst werd hij ingecheckt en daarna kreeg hij een rondleiding van zijn therapeut. Hoofdstuk 3. Nu zagen we elkaar niet meer iedere dag, ik was ook weer gaan werken, op woensdag ging ik naar hem toe en na een paar weken kwam Marco in het weekend naar huis. Mieke van dijk, van slachtofferhulp is nog een paar keer bij ons thuis geweest, heeft ons goed geholpen, hoe wij ons huis nu het beste in konden richten, welke instantie's er waren die ons konden helpen en met ons gepraat, vooral ook veel met Tristan, want ook voor hem was de schok zeer groot geweest. De eerste keer was heel erg ontroerend, ik was naar het centrum gereden om hem op te halen, ondertussen had Tristan met onze ouders en die van Sonja het huis en de tuin versiert. Toen wij bij ons huis aankwamen stonden ze allemaal in de voortuin te wachten, ik stopte voor de voordeur, haalde de rolstoel uit de achterbak van de auto en tilde Marco erin, hij reed zelf naar de deur, iedereen applaudisseerde voor hem, met de tranen in zijn ogen reed hij voor het eerst in een lange tijd ons huis weer binnen. De meubels waren zo gezet dat hij er met zijn rolstoel gemakkelijk overal tussen door kon rijden, toen hij het zag keek hij me aan met een lachje, maar ik kon aan hem zien dat hij het niet leuk vond dat dit allemaal voor hem was gedaan. Mijn moeder had voor gebak gezorgd en was koffie aan het zetten, Marco's moeder en moeder de Wijs zette het gebak op tafel en zette ook de kop en schotels klaar. Marco keek zwijgend de kamer rond, ik knikte een keer naar hem, maar niets zeggen nu dacht ik, laat hem maar even wennen. Het werd toch een gezellige middag, we hebben lekker met elkaar zitten kletsen en zelfs Marco deed mee, dat viel me reuze mee van hem, want sinds zijn ongeluk had ik een kant van hem leren kennen doe ik nog niet gezien had, hij kon vreselijk sacherijnig zijn, zo erg zelfs dat ik wel eens op het punt gestaan heb om weg te gaan toen ik bij hem op visite was in het centrum. Net voor het eten gingen ze allemaal naar huis, ook AD met zijn vrouw, die waren later nog even gekomen. Toen ze allemaal weg waren begon ik de rommel op te ruimen, "zal ik even helpen", vroeg Marco me en zonder me een ogenblik te bedenken, zei ik, "graag dan kan ik met het eten beginnen". Ik liep naar de keuken en liet hem met de rommel achter in de kamer, zoek zelf maar een oplossing dacht ik en die vond hij ook. Dit had ik geleerd van Mieke en van Stan, zijn therapeut waar ik mee gesproken had, hij moest zoveel mogelijk zelf doen, en toch zeker als hij het zelf aanbood. Net na mij kwam hij de keuken ingereden en pakte van het aanrecht een dienblad, zette dat op zijn schoot en reed terug, ik hoorde hem met de kop en schotels vechten en stiekem moest ik toch een beetje lachen, maar hij kreeg het voor elkaar en triomfantelijk kwam hij met alles in de keuken terug. "Nou hoe heb ik hem dat geflikt"? "Prima jongen geef dat blad maar aan mij kan je me mooi helpen met koken", ik pakte het dienblad van zijn schoot en legde daar de snijplank op. "Wat moet ik hiermee, Carlo"? "Uien snijden", zei ik en gaf hem vier grote uien en een mes lachend ging ik door met aardappelen schillen. "Kwal", zei hij, maar hij sneed ze wel. Even later kwam Tristan de keuken in en keek met grote ogen naar zijn vader, "is dat wat ze je leren in het centrum, koken"? "Onder andere ja, maar ik moet ook aan fitness doen om mijn spieren weer sterk te maken". "En lukt dat een beetje, pap"? "Een beetje ja", lachte hij naar zijn zoon. "Tristan dek jij even de tafel", vroeg ik. "Oh laat mij maar, dat kan ik ook". "Niks daarvan jij kunt gewoon doorgaan met uien snijden, anders sta ik hier weer te janken". "Tiran", zei hij grinnikend en gooide een stukje ui naar me toe. "Niet met het eten gooien pa", zei Tristan, zo stonden we met veel lol het eten klaar te maken. Na het eten ruimde Tristan en ik de tafel af, Marco rustte wat uit, hij was toch behoorlijk moe geworden van alles, het was dan ook best wel een zware dag geweest. Toen Tristan 's avonds naar bed ging hadden wij even tijd voor elkaar, ik had hem uit zijn stoel geholpen en zat naast hem in de bank, ik sloeg een arm om hem heen en kuste hem op zijn mond. Marco streelde mijn wang en deed zijn mond een stukje open, ik liet mijn tong bij hem naar binnen gaan en hij begon me hartstochtelijk te kussen, maar zo wilt hij was begonnen zo plotseling hield hij ermee op. Ik keek hem aan, "wat is er jongen"? "Laat maar Carlo, het was lief van je maar ik kan het gewoon weg niet". "Waarom niet, het was toch lekker"? "Maar dit is alles wat ik je kan geven, verdere seks kan je wel vergeten". "Nou en, als ik hiermee tevreden ben, wat maakt het dan uit wat we doen, nu ik je weer thuis heb mag ik toch wel laten zien dat ik van je hou, of niet dan"? "Laat me maar even maatje, het was me allemaal te veel vandaag, morgen zal het beter gaan". "Oké, dan gaan we maar naar bed, kan je zelf naar boven of moet ik je helpen"? "Houd jij onder aan de trap mijn rolstoel maar vast dan klim ik zelf wel de trap op", hij reed zichzelf naar de trap, klom uit zijn rolstoel en ging op de trap zitten. Met zijn handen drukte hij zichzelf achterwaarts de trap op, ik zag de spieren in zijn boven armen aanspannen, zijn benen bungelde levenloos achter hem aan, ik moest even slikken toen ik hem zo zag, maar het lukte hem, zijn rolstoel zette ik naast de trap in de nis waar ook onze jassen hangen. Op bed hielp ik hem wel met uitkleden en in no time lagen we weer naast elkaar in bed. "Zou je me vast willen houden maatje, daar heb ik behoefte aan". "Maar natuurlijk jongen, dat hoef je toch niet te vragen", ik ging tegen hem aanliggen sloeg een arm om hem heen en trok hem stevig tegen me aan. "Oh, god wat heb ik dit gemist, Carlo". "Wat dacht van mij dan, ik had dan wel jouw zachte kussen, maar dat zegt zo weinig", meteen kreeg ik een klap tegen mijn schouder. "Mijn armen werken nog prima hoor", grinnikte hij. "Dat voel ik ja, shit, die kwam aan, ik ga maar slapen voor ik morgen bont en blauw wakker word". "Welterusten maatje", "welterusten Marco", met een dikke zoen gingen we slapen. De volgende morgen, was hij een stuk minder vrolijk, hij had weer eens een van zijn vreselijke sacherijnige buien. Niets was goed, zelfs tegen Tristan ging hij verschrikkelijk te keer, ik had het even aangezien, maar na zijn uitval tegen Tristan, die eigenlijk nergens op sloeg, werd ik kwaad. "En nou is het afgelopen met jou, Tristan laat ons even alleen wil je, ga je maar douchen". Ik wachtte even tot ik boven een deur dicht had horen gaan. "Nu moet jij eens goed naar mij luisteren jongen, ik heb deze buien van jou nou lang genoeg meegemaakt, in het centrum heb ik het maar geslikt van je maar nu is dat afgelopen, dat ventje heeft jou niks gedaan en dan hoeft hij niet door jou zo afgesnauwd te worden". "We leven allemaal met je mee, en we vinden het allemaal vreselijk, maar nu wordt het tijd dat je daar zelf ook eens overheen raakt". "Want wat je ook bent, je bent niet zielig, versta je me, ik ben het beu om iedere keer dat ventje te moeten troosten omdat jij zo nodig tegen hem uit moet vallen om niks, en waarom, ik weet het niet, als jij daar een antwoord op heb hoor ik het graag van je". Hij bleef stil en keek me even aan, toen wilde hij zonder iets te zeggen weg rijden. "Oh nee, maat, praten zal je, je blijft het constant maar wegstoppen, zo kom je er nooit overheen". "Denk je dat ik voor mijn lol in die kut stoel zit, nou, denk je dat"? "Nee, natuurlijk niet, maar wat kunnen wij er aan doen"? "Niks dat snap ik ook wel", hij begon steeds harder te praten, "maar een beetje hulp mag ik wel van Tristan verwachten of niet soms". "Weet jij verdomme wel wat hij allemaal gedaan heeft sinds jij in dat centrum zit, nou weet je dat", ik kon me nu niet meer inhouden en ook ik verhief mijn stem. "Die knul heeft iedere week de tuin gedaan, de auto gewassen en heel de kamer misschien wel tien keer verandert om het voor jou zo gemakkelijk mogelijk te maken, is dat niks soms"? "Maar weet je wat het is, jij bent sinds dat ongeluk zo ongelooflijk sacherijnig, en in jezelf gekeerd, zo heb ik je in al die jaren dat ik je ken nog nooit gezien, ook niet in die jaren voor wij iets met elkaar hadden". "Maar het enige wat jij kunt doen is jezelf zielig vinden, nou ik heb nieuws voor je, dat ben je niet, het is heel erg dat dit gebeurt is en dat je nu in een rolstoel zit, maar je bent niet zielig, Tristan en ik houden nog steeds verdomd veel je, maar op de een of andere manier wil je dat niet zien, ik ga me nu ook maar douchen, ik heb gezegd wat ik wilde zeggen, denk daar maar eens over na, tot straks", boos beende ik de kamer uit naar boven. Ik hoorde Tristan op zijn kamer huilen, ik ben naar binnen gegaan en heb met hem gepraat en getroost, daarna ben ik gaan douchen. Toen ik weer beneden kwam zat Tristan bij zijn vader op schoot, beide hadden de tranen in de ogen, ik was nog steeds een beetje boos. "Ik neem aan dat jullie een zinnig gesprek gehad hebben", zei ik nors. "Ja, Carlo en het spijt me van daarstraks, ik had nooit zo uit mogen vallen tegen jullie, je hebt me goed aan het denken gezet, bedankt". Ik liep naar hem toe gaf hem een dikke pakkerd en zei, "goed zo jongen en nu geen onzin meer uithalen hé". We zijn nog in het dorp gaan wandelen en meteen wat boodschappen gehaald en 's avonds lekker met ons drieën naar de tv gekeken. Zondagmiddag moest Marco weer binnen zijn en bracht ik hem samen met Tristan weg, daar hebben we nog wat in de tuin gewandeld en tegen etenstijd zijn we naar huis gegaan, wel na een lang afscheid dan hé. Zo ging het week in week uit, maand na maand ging ik hem ophalen en bracht ik hem weer terug, we merkte wel dat zijn spieren sterker werden en Marco begon steeds vrolijker te worden, ik had het idee dat hij zich bij zijn lot had neergelegd, maar niets was minder waar. En daar kwam ik heel snel achter, toen ik hem op een vrijdagmiddag weer op ging halen, ik kwam Stan, zijn therapeut al voor in de gang tegen, hij hield me aan en begon tegen me te praten. Hij vertelde me over de vooruitgang van Marco, hoe een geweldige patiënt hij wel was en wat ze vandaag nog gedaan hadden, ik merkte dat hij mij een beetje wegdraaide van de gang. Ik vond het allemaal heel interessant maar ik wilde zo snel mogelijk naar huis, over een uur zou Tristan thuis zijn en dan wilde ik er ook al zijn en het in de auto zetten van Marco was niet zomaar gebeurd, dus dat zei ik tegen Stan. Hij keek een keer langs me heen de gang in, lachte een keer en zei, "je hebt gelijk ik zal je laten gaan", ik draaide me naar de gang en zag aan het eind Marco staan in zijn rolstoel, hij zag er opmerkelijk vrolijk uit, ha dacht ik fijn kunnen we zo weg. Ik wilde zijn richting uitlopen toen Stan me met een hand op mijn schouder tegen hield, "wacht even Carlo, kijk maar", ik wist niet wat ik zag, Marco stond eigenhandig op uit zijn rolstoel en kwam heel voorzichtig stapje voor stapje, op krukken, langzaam naar me toe lopen. Ik trilde en voelde de tranen op mijn wangen komen, halverwege de gang stond Marco even stil, ik wilde naar hem toe om te helpen. "Niet nodig Carlo, hij kan het gemakkelijk tot hier halen", ik bleef staan waar ik stond, Marco kwam weer in beweging, lachend als een klein kind kwam hij naar me toe, bij de laatste stap kon ik me niet meer inhouden, ik ging naar hem toe, hij viel moe in mijn armen, beide stonden we te huilen, "wat zeg je er van maatje", zei hij tussen zijn tranen door. "God, Marco wat is dit goed van je". "Ik wilde je verrassen daarom heb ik zo weinig verteld over mijn vooruitgang". "Nou daar ben je in geslaagd jongen". "Nu wil ik met je trouwen schat", zei hij huilend. Zo hebben we een hele tijd gestaan, tot een verpleegster zijn rolstoel kwam brengen, "jij bent nu wel weer lang genoeg bezig geweest, ga maar zitten Marco", snikkend ging hij in zijn rolstoel zitten en liepen we samen naar de auto, waar hij nu zelf instapte. Onderweg naar huis begon hij te praten. "Weet je maatje, nadat wij die ruzie hebben gehad ben ik heel goed na gaan denken, ik heb er ook met Stan over gepraat, jij was het duwtje wat ik nodig had om door te gaan, want eigenlijk had ik de moed al opgegeven, maar ik durfde je dat niet te vertellen, toen kregen wij die ruzie en dat was voor mij de aanleiding om door te gaan". "Dan ben ik blij dat wij heel soms wel eens ruzie hebben schatje, oh wat was dat een prachtig gezicht om jou weer te zien lopen", en weer kwamen er tranen in mijn ogen, ik veegde ze met de rug van mijn hand eruit. "Het is nog maar een begin Carlo, ik moet nog steeds met die krukken lopen en lang kan ik het niet volhouden". "Marco je bent op de goede weg man, dit had ik absoluut nog niet verwacht, ik ben ongelooflijk trots op je, en wat dacht je van Tristan, wacht maar tot die je ziet". Thuis stond Tristan voor de deur te wachten, want we waren nu wat later dan normaal. "Zal ik je helpen met uitstappen, Marco"? "Nee, maatje ik wil zelf naar Tristan toe lopen, ik wil zijn reactie wel eens zien". Tristan stond verveeld tegen de zijgevel van het huis te wachten, net toen hij wat wilde zeggen deed Marco zijn deur open stapte uit, zette zijn krukken naast zich op de grond en liep voorzichtig naar hem toe. De jongen kon geen woord meer uitbrengen, ook hij stond met zijn mond open en de tranen in zijn ogen naar zijn vader te kijken, alsof hij aan de grond stond vastgenageld. Ik was bij de auto blijven staan, laat ze maar even een vader, zoon moment hebben. Marco kwam bij zijn zoon en keek hem glunderend aan, Tristan zei nog steeds niets, alsof hij niet kon geloven dat het toch echt zijn vader was, toen Marco zijn handen op de schouders van Tristan legde, brak de jongen open en viel huilend bij zijn vader in de armen, ik hield nu ook niet meer droog, sloot de auto af en liep naar ze toe. "Zullen we maar naar binnen gaan", zei ik half snikkend, half lachend. "Ga maar voor Tristan" en met een hand op de schouder van zijn zoon, liet Marco zich naar binnen leiden, een pracht zicht was dat, hoe trots kan een zoon op zijn vader zijn. Binnenshuis liep Marco, maar als wij om boodschappen gingen zat hij nog in zijn rolstoel. Nu ging het snel met hem, hij kon steeds grotere stukken lopen, alleen de trap op naar boven had hij mijn ondersteuning nog nodig. We planden een nieuwe datum voor ons huwelijk, want de oorspronkelijke datum was al verstreken en alles was al afgezegd. De nieuwe datum viel nu in de winter, ik wilde zo snel mogelijk, maar Marco wilde eerst zeker zijn dat hij het een hele dag lopend vol kon houden, dus dit jaar werd niets meer, de nieuwe datum werd 25-02-2005. Ook was hij op het werk geweest, veel collega's hadden hun waardering uitgesproken dat hij er weer helemaal bovenop kwam, wat niemand eigenlijk had verwacht. Het enigste waar ik nu bezorgt om was, waren onze pakken nu nog wel goed, die waren eigenlijk voor de zomer gekocht en niet voor de winter. We zijn toen met ons drieën weer terug naar de winkel in Rotterdam gegaan voor een oplossing en eigenlijk lag die voor de hand, simpel gewoon een winterjas kopen en klaar was Kees, of in ons geval Tristan. Dat hebben we ook meteen gedaan, dus dat was het enige kledingstuk wat we van elkaar gezien hadden, want de pakken bleven waar ze waren, bij de winkel dus. Vijf maanden hierna werd Marco uit het revalidatiecentrum ontslagen en kon hij in het dorp bij ons naar de fysiotherapeut om verder te trainen. Ook was hij weer voor een paar uur per dag aan het werk gegaan, hij kreeg aangepast werk op kantoor. Het ging weer goed met hem en het leven lachten ons weer toe, met grote dank aan Mieke van Dijk, een dijk van een vrouw en een hele grote steun voor ons en onze familie's. Einde deel 4 groetjes J.

Carlo en Marco gaan trouwen, deel 4 (mm:een-op-een, 11843 words) [4/9] Toon alle delen
Auteur: klimbeer-jack	Toegevoegd: Mar 17 2008	Kijkers/Lezers: 4733/3713 [78%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Het is dan eindelijk zover, Carlo en Marco gaan trouwen, alle voorbereidingen zijn in volle gang, als......

Dit is deel 4 van totaal 9 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel