ErotischeVerhalen.com: Vrijgevochten, deel 17 door Lucky Eye [deel 17]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal "Zou misschien heel goed kunnen maar het is niet meer dan gissen van mijn kant. Vergeet dat niet." "Denk je dat ze vaak door mensen teleurgesteld is geweest?" "Ik weet het niet lieverd en probeer je er geen zorgen over te maken. Je moet proberen vooruit te kijken." "Maar het heeft wel gevolgen voor het nu. Want op dit moment durft zij dus Matthieu niet te vertrouwen en krijg ik dus geen contact met haar!" "Daarin heb je helemaal gelijk. Maar helpt het je als jij je hier zorgen gaat zitten maken?" Rinze overdacht het en kwam tot de conclusie dat Karl gelijk had. Het zou hem inderdaad helemaal niets helpen als hij zich hier te sappel zou gaan zitten maken over hoe de zaak ervoor stond. "Je hebt gelijk Karl. Dat helpt me... ons echt niet. Maar snap je hoe nutteloos ik me voel op dit moment?" "Ja, lieverd. Dat snap ik best." Hij sloeg een arm om Rinze's schouder en trok hem tegen zich aan. "Hetzelfde geldt voor mij, lieve jongen. Ik zie dat jij je ongerust maakt over je moeder en ook ik kan niets doen. Niets doen om jou rust te laten krijgen want zolang jij niet met je moeder verenigd bent, weet ik dat jij geen echte rust zult hebben." "Stom van me?" "Nee, Rinze! Absoluut niet stom. Morgen gaan we terug naar Euverem. Dan zijn we in elk geval sneller bij je moeder dan wanneer we van hieruit moeten vertrekken." "Ik jaag je wel op kosten." "Hoezo?" "Je hebt voor de hele week hier betaald en we ..." "Niet zeuren schatje. Geld speelt geen rol." "En die rekening van je broer dan?" Karl keek Rinze met ogen groot van oprechte verbazing aan. "Denk je echt dat hij me een rekening zal sturen?" "Niet dan?" Karl verborg zijn gezicht in Rinze's krullebol en kuste hem. "Echt niet Rinze. Zo gaat dat niet bij ons in de familie. We helpen elkaar als dat nodig is en we houden niet bij wie wat voor wie gedaan heeft en met geld heen en weer schuiven doen we al helemaal niet!" "Maar die opmerkingen van hem dan?" "Plagerijtjes Rinze. Dat heb je in grote families en dat is iets dat jij niet gewend bent dus. Je zult eraan moeten wennen schatje. Mijn ma en pa zullen je uit de wind houden als ze de kans krijgen maar de rest zal je uitproberen zoveel als ze kunnen." "En jij? Steek jij ook een vinger uit om me te helpen?" "Echt niet! Je moet er maar aan leren wennen!" "Oww lekkerrrrr, dus ik kan mijn borst alvast nat maken." "Mmmm geen slecht idee schatje om opnieuw te douchen." Rinze gaf zijn vriend een stomp. "Ik weet een heel lekker standje voor onder de douche." Een tweede aanval volgde en meteen daarop ging de telefoon. Het was Matthieu. De ingeving van Rinze bleek een goede te zijn geweest. Matthieu had telefonisch contact gehad met de secretaresse. Nadat hij haar verteld had waar hij naar zocht had ze een korte weergave gegeven van het gesprek. Een volledige plaatsnaam was er niet genoemd. Eerst had Rinze's moeder zich alleen maar gemeld met haar naam maar de secretaresse, die wist dat Matthieu naar haar op zoek was, had speciaal gevraagd waar ze vandaan belde. Ze had deze willen noemen maar het uiteindelijk ingeslikt en niet geheel en al uitgesproken. Matthieu meldde trots dat het ging om een plaatsje dat begon met 'Valt...' of iets dergelijks. Het register van 'Het Grote Boek van de Weg' had hem Valthe en Valthermond opgeleverd. "Zegt je dat iets? Familie of zo, ik weet dat ik het eerder gevraagd heb maar ...?" "Absoluut niet. De familie van mijn vader komt allemaal uit Gelderland en van mijn moeders kant is er geen familie meer." "Beide plaatsjes liggen in Drenthe," ging Matthieu verder. "En Emmen is dan inderdaad het dichtstbijzijnde station. Oké wat nu?" Rinze viel stil omdat hij het echt eventjes niet wist. "Doe me mijn broertje maar," zei Matthieu toen Rinze niet meer leek te antwoorden. En terwijl Rinze nog steeds wezenloos voor zich uitstaarde en zich het hoofd pijnigde over het feit wat zijn moeder in hemelsnaam in die regionen deed, bespraken de broertjes van Houthem de plannen. Toen ze alles geregeld hadden en elkaar gegroet hadden, schudde Karl Rinze wakker uit zijn overpeinzingen. "Kom op makker. Aankleden en de spullen inpakken." Rinze reageerde haast niet, zo diep zat hij nog in zijn hoofd. "We gaan naar Euverem schat. Binnen anderhalf uur zijn we daar en dan gaan we morgen naar Drenthe. Owww, zowat vergeten heb je een foto van je moeder?" Toen Rinze nog niet reageerde, trok Karl hem van het bed omhoog, ging recht tegenover hem staan en zette zijn handen op de bovenarmen van de jongen. "Rinze!" riep hij. Toen pas 'ontwaakte' de knaap. "Oké wat gaan we doen?" Karl lachte. "Heb je iets meegekregen van wat ik verteld heb?" Rinze schudde hoofd en Karl deed zijn verhaal nog een keer om opnieuw te eindigen met de vraag naar de foto. "Ja, die heb ik maar het is wel een oude." "Dat maakt niet uit." Rinze dook in zijn rugzak en haalde de foto's eruit die hij uit het album had gehaald op de avond dat hij van huis vluchtte. "Zijn deze goed?" Rinze liet de foto's aan Karl zien en deze koos de meest geschikte foto eruit. Eentje waarop zijn moeder alleen stond en duidelijk was te herkennen. "Kom op, aankleden en dan rijden we naar de receptie in de hoop dat ze deze foto voor ons kunnen faxen." Bij de receptie waren de lichten echter al uit maar Karl was niet voor één gat te vangen. Hij liep naar het restaurant en vroeg daar of ze hem wellicht konden helpen. De bereidwilligheid was er en de jongen achter de bar ontsloot het kantoortje achter de receptie en wees hen het faxapparaat. Met de opmerking dat ze de sleutel straks even terug moesten brengen, liet hij hen alleen. Karl bekeek het apparaat oppervlakkig, legde de foto op de daarvoor bestemde plaats, tikte het nummer in dat hij van Matthieu had gekregen en drukte ten slotte op de groene knop die ervoor zorgde dat het apparaat begon met verzenden. Ze brachten de sleutel van het kantoortje terug naar de jongen achter de bar en overhandigden hem ook de sleutel van het huisje. Hij zou het de volgende ochtend afgeven aan de receptie zo beloofde hij. In de auto gezeten, vroeg Rinze Karl expliciet om wel voorzichtig te rijden. 'We hebben geen haast,' zo sprak hij, 'en ik wil wel dat we heelhuids aankomen.' Karl bezwoer hem dat hij voorzichtig zou zijn, zoals hij altijd was en dat ze de tijd aan zichzelf hadden en dat er dus geen enkele reden was tot haast. Rinze was gerustgesteld en kuste Karl op zijn mond. Toen ze uitgekust waren, belde Karl zijn moeder op om te zeggen dat ze eraan kwamen. Daarna draaide hij de sleutel in het contact om, startte de motor en reed het park af de donkere weg op. Ruim een uur later reden ze de verlichte oprijlaan van Karls thuis in Euverem op. Hanna kwam meteen naar buiten en verontschuldigde Toine want die was al naar bed gegaan. Karl vroeg bezorgd als hij was of zijn vader zich niet goed voelde maar zijn moeder wimpelde dat meteen weg. "Pa voelt zich prima jongen en heeft weer helemaal het idee dat hij erbij hoort." "Hoe bedoel je ma?" "Nou sinds Matthieu naar Zwolle is gegaan, houdt hij toezicht op kantoor en dat gaat hem goed af. Hij geeft hem het gevoel dat hij niet gemist kan worden." Een knipoog volgde. Rinze kon er geen touw aan vastknopen en vroeg om uitleg. "Hoe bedoelen jullie want ik snap er even niets van! Ik heb begrepen dat je vader gestopt is met werken en dat hij dat best lastig vindt maar was er een aanleiding dan om te stoppen met werken voor hem?" "Kom nou maar eerst binnen jongens dan praten we tijdens het eten wel verder want je ziet er hongerig uit Rinze." "Mam, je moet die jongen niet volstouwen met eten." "Hou je mond jij," reageerde Rinze plagerig, "je moeder kent me beter dan jij! Ja mam, ik heb best zin in eten!" Tijdens de soep met brood hoorde Rinze het verhaal over Karls vader. Zijn eerste hartaanval zes jaar geleden die hem waarschuwde om rustig aan te gaan doen maar die waarschuwing werd in de wind geslagen. Niet uit onwil maar puur en alleen omdat hij het werk zo mooi vond en dat het zoveel voldoening gaf. Vorig jaar was er een tweede hartaanval gekomen en toen was het echt kantje boord geweest dat Toine het er goed vanaf bracht. Toen was inderdaad dus ook gesteld door vrouw en kinderen dat hij zich definitief moest terugtrekken uit de zaak. Met veel gemopper en tegenzin had hij uiteindelijk daarin toegestemd maar het was niet van harte gegaan. Het was meer het inzicht dat het nodig was, dat het tijd werd om wat rustiger aan te doen. Realiteitszin tegenover compassie. "Moet heel moeilijk voor hem zijn geweest," stelde Rinze. "Zeker," zei Hanna maar ik heb hem liever nog een tijdje bij me jungske." "Ja, dat kan ik me ook heel goed voorstellen." "En nu met Matthieu's afwezigheid heeft hij de open plek ingevuld dus?" vroeg Karl. "Ja. Niet uit eigener beweging hoor maar omdat Matthieu het hem heeft gevraagd en juist dat heeft je vader ontzettend goed gedaan. Je broer heeft hem heel nauw betrokken bij de zaak en daar zag je hem gewoon van opbloeien. Je vader heeft het contact gelegd met die oude advocaat in Zwolle toen bleek dat zijn zoon niet aanwezig was en via via hebben ze dan de jongeman... ik ben zijn naam kwijt... " "Nijsingh," vulde Karl in. "Ja die! Toen hebben ze dus de jonge Nijsingh kunnen bereiken op zijn vakantieadres. En nu zou hij morgen het liefst met jullie meereizen naar Valthermond om daar actief mee te werken aan de zoektocht naar je moeder Rinze, maar dat heb ik hem uit het hoofd weten te praten. Zoiets is niets meer voor hem. Ger en Michel reizen morgen met jullie mee." Rinze keek verbaasd bij het horen van de namen. "Ook broers van Karl," lichtte Hanna toe. "Je hebt hem toch wel familiefoto's laten zien hè!" sprak ze lichtelijk verwijtend in de richting van haar jongste. "Nee ma, daar hebben we nog geen tijd voor gehad. Ik ken hem nog maar zes dagen. En in die zes dagen hebben we het alleen maar druk gehad." "Ik weet de aantallen wel," gniffelde Rinze, "maar over namen, behalve dan die van Ana, hebben we het nog niet gehad." "Daar zal ik dan zorg voor dragen," zei ze, stond op, liep naar de boekenkast en kwam terug met een fotoalbum. "Het lijkt me het beste om dan maar te beginnen met het album van vorig jaar zomer," zei ze nadat ze naast Rinze aan tafel was gaan zitten. Ze sloeg het boekwerk open en begon mensen aan te wijzen en namen te noemen. Ze deed het heel gestructureerd. Ze benoemde eerst haar eigen kinderen en de aangetrouwden en pas in een later stadium kwamen de kleinkinderen aan de beurt. Toen ze zag dat het Rinze na enige tijd duizelde, klapte ze het album dicht. "Een andere keer gaan we wel verder, jungske. En het is echt niet erg als je de namen allemaal weer vergeet." Ze aten hun soepkommen leeg en toen Rinze nog wel wat lustte en Karl bedankte voor een tweede kom zei Hanna hem dat hij de bagage maar naar binnen moest halen. Karl liet zich sturen door zijn moeder. Heel vertrouwelijk begon Hanna met Rinze te praten. "Laat je morgen niet gek maken door die clowns van zonen van mij, Rinze." "Hoe bedoel je?" vroeg Rinze. De rest van het gesprek werd op fluistertoon met elkaar gevoerd en toen Karl binnenkwam onderbraken ze het fluisteren zelfs even en wachtten tot hij naar boven was verdwenen. Daarna ging het weer op vertrouwelijke toon verder. Bij de terugkomst van Karl werd het gesprek beëindigd en afgesloten met een vette knipoog over en weer. "Hebben jullie geheimpjes voor mij?" wilde Karl weten. "Nee hoor, schat," sprak Rinze. "Je moeder heeft me alleen maar een paar familieroddels verteld en die weet jij allang." Karl trok een gezicht waarmee hij aangaf er geen woord van te geloven maar drong niet verder aan. Het was al ver na elven en tijd om naar bed te gaan. "Hoe laat zijn Ger en Michel hier morgen," vroeg hij zijn moeder. "Ze vonden acht uur een mooie tijd om te gaan rijden en dus zullen ze er dan ook zeker zijn," zei Hanna haar zoons kennende. "Dus ga nu maar slapen jullie dan zijn jullie morgen fris als je weer zo'n eind moet rijden." De nachtzoenen werden gegeven en daarna togen de jongens naar de tweede verdieping van Karls ouderlijke huis. Na hun tanden gepoetst te hebben, kropen ze in bed. Van slapen kwam echter nog niets. Ze waren beiden te wakker en te speels. Rinze had zijn hand al meteen in Karls kruis begraven en deze streelde met de zijne over de rug van zijn vriendje. Een tijdje speelden ze zo met elkaar tot Rinze fluisterend het woord nam. "Karl?" "Ja." "Zou je mij willen neuken?" Karl keek verbaasd. Natuurlijk wilde hij dat dolgraag maar eigenlijk had hij niet verwacht dat Rinze er op dit moment mee zou komen. Hij wist dat de jongen gespannen was, hij wist dat hij zich niet echt helemaal op zijn gemak voelde en dan toch deze vraag? "Ik weet wat je nu allemaal denkt Karl van Houthem," zei Rinze terwijl hij zijn vriend speels bij zijn oor beetpakte. "En echt ik wil het heel graag. Ook al ben ik nu wat gespannen door allerlei dingen die er zich om ons heen afspelen, ik wil het heel erg graag. Eén keer moet mijn eerste keer zijn schat," zei hij terwijl hij Karl op zijn mond kuste. "En waarom dan niet nu?" "Omdat je er de eerste keer waarschijnlijk niet echt van zult kunnen genieten en dat is wat ik je gun Rinze. Dat je er met volle teugen van geniet." "Ik heb altijd begrijpen schat, dat een eerste keer nooit de allerbeste ervaring is." "Ja, denk dat je gelijk hebt," reageerde Karl instemmend. "Tenminste mijn eerste keer was absoluut niet lekker en van Leo heb ik begrepen dat die het die eerste keer ook helemaal niets vond." "Dus..." Karl lachte. "Dus met andere woorden, ik voel me al kut dus laten we dit dan ook maar doen?" "Nee, schat! Zo bedoel ik het niet!" En Rinze kneep nog eens stevig in Karls oor. "We hoeven er voor mij geen speciale ceremonie van te maken die eerste keer. Het hoeft niet bijzonder romantisch of zo te zijn. Ik wil geen spektakel zo van kijk eens wat we nu doen! Het is gewoon een eerste keer en ik hoop dat er nog heel veel keren zullen komen. Ik wil het gewoon meegemaakt hebben en als het die eerste keer niet lekker is, oké. Het maakt me niet uit. Ik hou van jou Karl." "En dat wil je bewijzen door mij dat te gunnen?" "Nee, daar is geen sprake van! Ik wil het alleen omdat ik het wil!" "Dan is het goed lieverd. Want dat maakt dus voor mij het verschil." Ze glimlachten naar elkaar nu ze wisten dat het om de juiste redenen zou gebeuren en dat er geen sprake was van een verplicht nummertje dat afgewerkt moest worden om het een of ander te bewijzen. "Zal ik het voortouw nemen?" Rinze knikte. Karl stelde voor dat de jongen zijn pik zou berijden. Daarbij kon hij zelf bepalen hoe snel en hoe diep de penetratie zou gaan. Rinze leek dat een goed idee want hoewel hij heel graag wilde, was er toch iets van angst. Angst voor iets dat hij niet kende. Maar bovenal voelde Rinze de wil om het te doen. Om te willen weten hoe het zou zijn volledig met Karl verenigd te zijn. Karl liet de jongen eerst op handen en knieën op het bed plaatsnemen. Hij ging achter hem zitten en streelde de mooie, gladde billen. Geen reden nog om daar met een scheermes overheen te gaan, dacht hij. Glad van zichzelf mmmmm. Daarna deed hij de billen iets uiteen en bracht zijn tong tegen de bilspleet aan. Langzaam maar zeker van zijn zaak begon hij hem te likken. Eerst de hele spleet en later alleen het gaatje. Zijn tong ging in Rinze en deze kreunde diep. Het was een heerlijk gevoel. Karl deed zijn best om de jongen te laten genieten omdat hij wist dat wat hij straks zou gaan doen in het begin absoluut niet genieten zou zijn. Hij kende het gevoel goed en nog steeds deed de penetratie hem pijn. Toen Karl het idee had dat de jongen glad genoeg was, pakte hij uit zijn tas het glijmiddel waarmee hij het gaatje goed insmeerde. Samen met zijn speeksel zou dat het gemakkelijker moeten maken om de jongen straks zijn pik te laten berijden. Toen hij met dit karweitje klaar was, smeerde hij ook zijn eigen harde lul in om vervolgens op zijn rug op het bed te gaan liggen. "Kom op me zitten, liefje." Rinze deed wat hem gezegd werd. Hij plaatste een knie aan weerszijden van Karls lichaam en na wat heen en weer schuiven op aangeven van Karl had hij het idee dat zijn gaatje nu precies boven Karl stijve moest zijn. Karl pakte zijn harde beet en Rinze liet zich naar beneden zakken. Nee, nog niet helemaal goed. Rinze verschoof nog iets en toen hij het opnieuw probeerde, voelde hij Karls flink natgemaakt eikel tegen zijn gaatje duwen. Hij beet zich op zijn lippen. "Nog niets gebeurd toch?" informeerde Karl. Rinze schudde het hoofd en zei dat hij een schijterd was. Karl suste hem. "Je bent niet een schijterd lief! Je hebt gezegd dat je het wil maar je kunt nog altijd terug hoor." Daar wilde Rinze echter niets van weten. Hij probeerde het opnieuw. De natte eikel duwde tegen zijn gaatje. Hij haalde diep adem en bij de uitademing duwde hij zichzelf op de rechtopstaande worst. Het ding kwam naar binnen. Rinze slaakte een kreet. Hij had het idee helemaal in brand te staan. Alsof de spieren daar probeerden te verhinderen dat het zou gaan gebeuren. Karl gaf aanwijzingen hoe Rinze zich zou kunnen ontsnappen en legde uit dat de kringspier opgerekt werd en dat dat een heel branderig gevoel kon veroorzaken. Rinze voelde het inderdaad zo. Hij beet opnieuw op zijn onderlip maar haakte niet af. Niet nu, nu het ding er al een eindje in zat. "Wip iets omhoog, schat," adviseerde Karl, "om je dan vervolgens weer te laten zakken." Karl hield hem bij nu bij zijn schouders beet, zo voorkomend dat Rinze te ver omhoog zou wippen en de eikel het warme plekje zou verlaten. Rinze haalde opnieuw diep adem, ging iets omhoog en liet zich weer zakken. Een nieuwe kreet klonk. De eikel ging dieper erin. Karl werkte iets mee door zijn heupen omhoog te werken op het moment dat zijn vriend zich naar beneden liet zakken. Rinze vond het niet erg. Er was dan wel afgesproken dat hij zelf kon bepalen hoe snel en hoe diep het zou gaan maar bij het bedrijven van de liefde waren er nou eenmaal altijd twee partijen, nietwaar? "En wat je ook zou kunnen proberen is, is zelf druk te zetten op je darm alsof je moet poepen," stelde Karl voor. "Je was toch een schijterd!" Karl lachte en Rinze gaf hem een mep. Rinze paste het toe en inderdaad, het werkte. Na enige tijd liet Rinze de omzichtigheid voor wat het was en wachtte niet meer op de aanwijzingen van Karl. Met de aanwijzingen die hij gekregen had, ging hij uit zichzelf omhoog en liet zich weer zakken. God nog aan toe! Het deed pijn maar hij voelde wel hoe de stijve van Karl dieper naar binnen ging. De spanning in de kringspier was er nog steeds maar het werd langzaamaan minder branderig. Opnieuw omhoog en weer terug naar de basis, dacht Rinze bij zichzelf bij de volgende beweging. Dit keer ging het ding er wel heel ver in en eventjes had hij het gevoel dat de adem hem benomen werd. Karl vroeg hem iets maar het drong niet tot hem door. Het was een vreemd gevoel in zijn achterste maar tegelijkertijd wist hij dat ze enorm met elkaar verbonden waren op dit moment en dat maakte alle pijn en rare fysieke gevoelens ongedaan voor hem. Opnieuw maakte hij dezelfde beweging en meteen daarna nog een keer. Elke keer schoof Karls ding ietsjes verder naar binnen. Rinze bemerkte dat hij nu hij zelf in beweging bleef Karl zijn heupbewegingen had gestaakt. Hij wilde niet te gehaast dus. Rinze glimlachte naar Karl en strekte een hand naar hem uit. Karl pakte deze beet en hun vingers verstrengelden zich. De volgende twee bewegingen kwamen en toen die beëindigd waren, had Rinze het gevoel helemaal volgestopt te zijn met het geslacht van zijn maat. Karl kreunde onder hem en zei opnieuw iets. Rinze moest het navragen want wederom had hij het niet goed gehoord. "Ik zit helemaal in je schatje," herhaalde Karl enigszins hees zijn opmerking. Rinze keek alsof hij het niet kon geloven. "Echt waar?" "Ja, schat! Je bent nu echt van mij! En wip eens wat door lief, want ik hou het niet langer haast!" De laatste opmerking ging vergezeld van een vette knipoog. Rinze wipte een behoorlijk eind omhoog en liet zich weer zakken. Het was geen kreet dit keer die over zijn lippen kwam maar veeleer een diepe kreun. Karl deed precies hetzelfde. Nogmaals ging de jongen omhoog om meteen daarna de harde stang weer geheel en al te omhelzen. Op dat moment spoot Karl zich leeg. Rinze voelde de eruptie in zich en sloot zijn ogen. Hij wilde het voelen met hart en ziel en er zich helemaal op kunnen concentreren. Wordt vervolgd... Grote dank ben ik verschuldigd aan EP die als mijn editor me op heel veel fouten, kleine en grote, heeft geattendeerd en me daarnaast goede vondsten heeft aangedragen. Daarnaast is de titel van dit verhaal van zijn hand. EP, bedankt! Reacties zijn welkom op: lucky_eye2@yahoo.co.uk © Lucky-Eye, september 2007 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Vrijgevochten, deel 17 (mm:overige, 4286 words) [17/20] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Nov 30 2007	Kijkers/Lezers: 5050/4334 [86%]	Waardering (deel): 9.00 (2 stemmen)
vervolg

Dit is deel 17 van totaal 20 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel