ErotischeVerhalen.com: Vrijgevochten, deel 12 door Lucky Eye [deel 12]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal weet dat hij het beste voorheeft met de jongen, jullie zoon!" Zo zijn moeder al een antwoord had gegeven, Rinze kon het in elk geval niet horen. Snel sloot Rinze de deur en plofte weer neer op de stoel zich een zo nonchalant mogelijk houding aanmetend. Hij hoorde de voetstappen op de trap en toen de deur openging, nam hij niet de moeite op te kijken. Zijn vader stond breed in de deuropening en zijn moeder daarachter. Het was vreemd. Ze wees nadrukkelijk op Rinze's bed zich schuilhoudend achter de rug van haar man. Rinze wist niet wat hij ermee moest. "Sta op!" zo klonk het bars. Rinze stond op. "Vanaf nu heb je huisarrest. Dat betekent dat je de komende tijd het huis niet zult mogen verlaten. Contact met mensen van buitenaf is uitgesloten. De kabel van het internet ligt eruit dus mailen is ook niet mogelijk." Rinze hoorde het aan maar het deed niets met hem. Hij had het verwacht. Karl en hij hadden zich erop voorbereid en het trucje om je te richten op je ademhaling deed wonderen. "Reacties?" Shit! Zijn vader vroeg hem om commentaar. Rinze was niet van plan die te geven, het enige dat hij deed was zijn schouders ophalen. "Doe me je id-kaart." "Die heb ik niet," zei de jongen zonder enige nuance in zijn stem. "Natuurlijk heb je die wel!" "Ik heb er niet een! Het enige dat ik heb is een kopie ervan omdat jij me niet verantwoordelijk genoeg achtte om de kaart bij me te houden." Rinze pakte zijn rugtas en haalde de kopie, die Karl gemaakt had van het origineel, tevoorschijn. "Alsjeblieft," zo reikte hij het vodje aan. Zijn vader bekeek de kopie met het nodige wantrouwen. "Waar is het origineel?" "Weet ik veel waar jullie die dingen opbergen!" Aiii, sprak Rinze zichzelf toe. Niet te brutaal worden want anders ... "Ik zal wel even in het kistje met waardepapieren kijken," stelde zijn moeder voor en liep weg. Eerst bleef zijn vader geduldig staan wachten maar toen het hem te lang duurde voor zijn vrouw terugkwam, ging hij verder. "Doe me je mobiele telefoon." Rinze haalde die uit zijn broekzak en wilde hem uitzetten. "Niet uitzetten, geef hem hier!" Rinze gaf het apparaat af. Het eerste dat zijn vader deed was het controleren van het adresboek want meteen vroeg hij: "Heb je maar zo weinig nummers erin staan?" Oké, waarom had hij dat gecontroleerd? Waren ze nog steeds op zoek naar contact met John? "Ik ken de nummers van mijn vrienden uit het hoofd en het is beter je geheugen te blijven trainen dan maar stom zo'n nummer uit je telefoonboek te halen." Rinze zag zijn moeder terugkomen en opnieuw wees ze nadrukkelijk op zijn bed zonder dat zijn vader het kon zien. Hij begreep er nog steeds niets van. Later maar eens checken. Zijn telefoon verdween in vaders broekzak. "De id-kaart van Rinze ligt bij die van ons in het kistje," zo zei ze. Zijn vader leek tevredengesteld. Rinze was meer dan verbaasd. Zijn id-kaart zat in de portemonnee van Karl hoe kon zij dan... Had hij een bondgenoot??? "Kleed je uit." "Wat?" "Kleed je uit!" herhaalde de man op hardere toon. "Waar jullie bij zijn?" vroeg Rinze met de nodige verontwaardiging in zijn stem. "Doe wat ik je zeg, jongen!" De stem van zijn vader was hard en Rinze begreep dat er geen ontkomen aan was. "En jij," zo sprak hij tot zijn vrouw, "haal zijn kasten leeg." Terwijl Rinze zich begon uit te kleden, haalde zij een paar wasmanden op. Terug op zijn slaapkamer begon ze de inhoud van Rinze's kast over te pakken in de wasmanden. Rinze had zich tot op zijn boxer uitgekleed en bleef met de armen over elkaar geslagen uitdagend staan. Zijn moeder was nog drukdoende. "Die kan ook uit Rinze!" "Kom op zeg!" reageerde hij hogelijk verontwaardigd. "Ik ga toch echt niet strippen hier hè!" "Uit dat ding anders trek ik hem uit!" Rinze besloot eieren voor zijn geld te kiezen en trok het laatste kledingstuk uit voor de ogen van zijn vader. Toen hij opkeek naar het gezicht van zijn vader zag hij diens ogen groter en groter worden. "Hoe kom je zo bruin?" Shit... nooit aan gedacht, dacht Rinze. Het verschil tussen zijn lichaam onder de boxer en de gedeelten die hij zondagmiddag had blootgesteld aan de zon was inderdaad duidelijk zichtbaar. Meteen wist hij ook waarom Karl erop gestaan had de weddenschap niet meteen in te lossen. Alles grinnikte in hem. Die Karl had een vooruitziende blik! "De zon heeft geschenen het afgelopen weekend, pa. Weet niet of je het gemerkt hebt maar het is zo!" Aiiiiii, stommerd zo schreeuwde het in Rinze's hoofd! Je zou niet reageren! Nergens op! "Brutale vlegel! Je hebt niet eens een korte broek! Hoe kom je dan zo bruin?" Rinze beet zich op zijn lippen. "Geef me antwoord anders sta ik niet voor mezelf in!" Rinze vond dat hij al te veel gezegd had en klemde zijn kaken stevig op elkaar. Geen woord! Geen woord meer zou hij spreken! Hij zag de beweging van zijn vader en wist dat die niets goed voorspelde. Zijn vader maakte zijn riem los en trok die uit de lussen. Meteen sprong zijn moeder tussen haar man en zoon in. "Eruit jij!" schreeuwde ze met een stem die Rinze deed huiveren. "Dit is niet afgesproken! Eruit!" Met haar kleine vuisten sloeg ze in op de brede borst van haar man en deed verwoede pogingen hem de kamer uit te werken. "Stom wijf laat me m'n gang gaan. Die hoer verdient een flinke afranseling. Die zondaar..." "ERUIT!!!" Toen ze haar man uit de kamer gewerkt had, kwam ze terug en wees nogmaals uitdrukkelijk op het bed. Ze pakte de wasmanden op en verdween om nadat ze deze op de overloop gezet had de deur dicht te slaan. Rinze haalde opgelucht adem. Toch niet geheel en al opgelucht want zodra de deur dicht geklapt was, was het geraas en getier op de overloop begonnen. Zijn vaders stem voerde de boventoon maar zijn moeder liet zich niet eronder krijgen. Schreeuwend moesten ze daar tegenover elkaar staan, zo stelde Rinze zich voor. Iets dat hij nog nooit had meegemaakt. Zijn moeder was altijd gedwee geweest en nu... nu leek het alsof ze vocht met alles wat ze in zich had. Een keiharde klap maakte een eind aan de woordenwisseling. Rinze vloog op de deur af om zijn moeder te helpen maar toen hij de deur opentrok, werd deze meteen daarna vanaf de andere zijde dichtgetrokken. "Stom wijf! Zorg dat die deur op slot blijft!" Woeste stappen die naar beneden stampten waren te horen en het zachte gehuil van zijn moeder. "Ma! Ma!" riep Rinze zo luid hij durfde om zijn vader niet naar boven te lokken." "Alles is goed jongen. Doe wat ik je gezegd heb!" zei ze op fluistertoon en liep naar beneden. Wat had ze hem gezegd? Eigenlijk niets! Ze had alleen maar gewezen op zijn bed. Om niet verrast te worden met ongewenst bezoek schoof Rinze de leunstoel die op zijn kamer stond voor de deur. Als er dan al iemand naar binnen wilde, zou die toch even tegengehouden worden. Hij tilde zijn dekbed op en keek zijn ogen uit. Karl had een aantal uren goed geslapen toen hij tegen halfzeven zijn buurvrouw opzocht. Eigenlijk had hij het gesprek bij de deur willen afhandelen maar al haar charmes in de strijd werpend wist zij hem binnen te krijgen. En natuurlijk kon hij toen een kopje koffie niet weigeren. Ze was een leuke vrouw en in elk geval niet zo'n roddeltante als er al zoveel woonden in deze flat. Het leek alsof die dames niets anders deden dan constant naar buiten kijken om iedereen goed in de gaten te houden om dan vervolgens elkaar op te bellen om door te geven wie er nu weer bij wie was geweest. Gelukkig was mevrouw Sonninga niet zo. Tijdens de koffie bracht hij het onderwerp van zijn komst naar voren. Hij gaf aan dat hij een tijdje op vakantie zou gaan en vroeg haar of zij dan wellicht op zijn flat zou willen passen. Het zou neerkomen op het leeghalen van de brievenbus in de hal beneden en het verzorgen van zijn planten. "Natuurlijk! Dat is geen enkel probleem toch! We zijn er om elkaar te helpen en rond de Kerstdagen heb jij toch ook nog op mijn poes gepast!" Als je het over de duivel hebt, dacht Karl toen hij de rode gecastreerde kater binnen zag wandelen. Het beest nam hem aandachtig op en sprong toen op de plaats naast hem om zich vervolgens op zijn schoot te nestelen. Karl had het eigenlijk niet zo op katten en het leek alsof ze daar een antenne voor hadden want ze kwamen altijd bij hem zitten. "Oh jah. Op dit moment is een vriend van mij toevallig ook op vakantie en ik heb zijn auto op het parkeerterrein hier achter gezet dus zou u die ook een beetje in de gaten willen houden?" "Ik hoef er toch niet mee te rijden of zo hè?" "Nee, mevrouw Sonninga dat hoeft echt niet. Gewoon af en toe vanuit uw keukenraampje in de gaten houden is prima. Ik geef u mijn telefoonnummer dat ik voor u opgeschreven heb, de sleutel van mijn brievenbus, mijn flat en van de auto." "Welke is het?" vroeg ze terwijl ze hem voor ging naar haar keukentje. Karl wees de witte auto aan. Na een vriendelijk afscheid verliet hij haar en terug in zijn eigen flat begon hij de koffers te pakken. De gehele inhoud van de klerenkast verdween in drie grote koffers. Daarna smeerde hij een flinke lading boterhammen want met Rinze wist je maar nooit hoeveel honger hij had, dacht hij glimlachend. Ook zorgde hij voor voldoende drinken. Toen was het wachten op een teken van leven. Rinze lag met zijn ogen dicht op bed maar slapen deed hij niet. Hij was te gespannen om ook maar een oog dicht te doen. Wel probeerde hij kalm te blijven door zich volledig te concentreren op zijn ademhaling. Toen hij het dekbed had opengeslagen, had hij zijn ogen uitgekeken. Een complete zwarte uitrusting lag er onder het dekbed. Zijn zwarte All Stars die zijn moeder net voor hem had gewassen, een zwarte lange broek, een zwart T-shirt, een zwarte sweater met capuchon en een zwarte boxer. Okay, zijn moeder stond dus heel duidelijk aan zijn kant. Dat mocht nu wel duidelijk zijn want ze had hem voorzien van kleren zodat hij in elk geval niet bloot de straat op hoefde. Snel sloeg hij het dekbed weer dicht want hij hoorde iemand de trap opkomen. Ook de stoel verschoof hij snel zodat - als er iemand de kamer binnen wilde komen - het leek alsof er helemaal niets aan de hand was. De voetstappen waren ook weer verdwenen. Rusteloos was hij heen en weer gaan lopen. Rusteloos omdat hij niet wist wat hij nou eigenlijk moest doen. Karl nu al bellen, vond hij te riskant. Dan maar even achter de computer en een spelletje spelen. Volgens zijn vader nutteloos tijdverdrijf maar hij had daar zin in op dit moment! Daarmee had hij zich beziggehouden tot zijn vader de deur van zijn kamer ontsloot en binnenkwam met een dienblad met daarop het avondeten. Zonder een woord te zeggen, had hij het neergezet en de kamer weer verlaten. De deur ging natuurlijk weer op slot. Rinze was niet zo stijfkoppig dat hij niet wilde eten wat zijn vader hem bracht. Hij had honger en wist dat hij de energie nodig zou hebben. Zijn ouders zouden nu ook aan het eten zijn en daarom haalde hij, na de stoel eerst weer voor de deur geschoven te hebben, zijn mobieltje uit de Millenium Falcon. Snel tikte hij een SMS'je voor Karl met de tekst: "Weet niet hoe laat. Station!" Dat zou duidelijk genoeg zijn. Karl zou desnoods de hele nacht wachten als het nodig mocht zijn. Daar was Rinze van overtuigd. Nadat hij gegeten had, had hij gewacht tot het dienblad weer opgehaald zou worden. Zijn vader was gekomen en gegaan zonder opnieuw een woord te zeggen. En nu, nu lag hij daar terwijl hij kalm probeerde te blijven maar het lukte niet meer. Een tijdlang was het goed gegaan maar nu begon - zo leek het - alles in hem te borrelen. Hij sprong op van het bed dat erg ongemakkelijk lag vanwege de spullen die nog steeds onder het dekbed verstopt lagen en maakte zich op om de yoga-oefeningen die hij bij Karl geleerd had te gaan doen. Keer op keer deed hij ze in de vaste volgorde en dat leidde hem voldoende af. Karl was meteen bij zijn mobieltje toen hij de bliep van een binnenkomend bericht hoorde. Een kort berichtje maar duidelijk genoeg. Hij zou zorgen dat hij tegen elven bij het station zou staan en dan maar afwachten hoelang hij op Rinze zou moeten wachten maar dat maakte niet uit. Het belangrijkste was dat hij er zou zijn! Tegen halftien al hoorde Rinze gestommel op de trap en het was onmiskenbaar de tred van zijn vader. Verwachtend dat deze zijn kamer binnen zou komen voor een laatste controle, staakte hij zijn oefeningen en ging ongeïnteresseerd op zijn bureaustoel zitten of liever gezegd hangen. De deur ging echter niet open. Hij hoorde zijn vader in de badkamer en toen daar het licht uit werd gedaan, werd er nog wel eventjes gecontroleerd of zijn deur goed op slot zat. Rinze glimlachte. Ja, de gevangene zat stevig opgesloten! Op de vaste tijd dat zijn ouders normaal naar bed gingen, hoorde hij zijn moeder naar boven komen. Toen die uiteindelijk zich ook ter ruste begaf, haalde Rinze de kleren vanonder het dekbed vandaan en begon hij zich aan te kleden. Hij deed de lichten in zijn kamer uit en bleef in het pikkedonker zitten. Nu was het wachten op een zet van zijn moeder. Wordt vervolgd... Grote dank ben ik verschuldigd aan EP die als mijn editor me op heel veel fouten, kleine en grote, heeft geattendeerd en me daarnaast goede vondsten heeft aangedragen. Daarnaast is de titel van dit verhaal van zijn hand. EP, bedankt! Reacties zijn welkom op: lucky_eye2@yahoo.co.uk © Lucky-Eye, september 2007 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Vrijgevochten, deel 12 (mm:overige, 3154 words) [12/20] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Nov 03 2007	Kijkers/Lezers: 5684/4480 [79%]	Waardering (deel): 9.00 (1 stem)
vervolg

Dit is deel 12 van totaal 20 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel