ErotischeVerhalen.com: Wie de schoen past ... - deel 8 door Lucky Eye [deel 8]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal zijn verhaal. "Toen we afscheid genomen hadden, nam ik me voor om zodra ik terug zou zijn gemeenschap met jou te hebben. Je toe te staan mij te nemen, zoals ik al zo vaak jou had gedaan. Ik vond dat een goed idee om zo te laten merken dat ik echt verder met je wilde." Ik wil iets toevoegen maar zijn vinger op mijn lippen weerhoudt me ervan. "Later. Die weken in Marokko miste ik je enorm. Ik weet dat ik gezegd had dat we geen contact met elkaar moesten hebben maar achteraf vond ik dat enorm stom. Het was doodsaai daar in het huis van mijn aanstaande zwager en we verveelden ons allemaal enorm. Er was gewoon niets te beleven. Ik las veel en speelde spelletjes met de jongsten. Abduh wilde al heel snel weer terug naar huis. Maar mijn vader en moeder vonden dat we voor de vorm moesten blijven. We waren tenslotte uitgenodigd en te gast bij de toekomstige man van Fatimah. En dus ... schikten we ons. Op de laatste avond voor de huwelijksplechtigheid werden mijn vader, Ali, Abduh en ik uitgenodigd voor een feestje bij Omar. We keken reuze op want ik heb je al eerder gezegd dat hij het niet echt op ons begrepen had. Mijn vader mocht van mijn moeder niet mee omdat hij al de hele week behoorlijk ziek was geweest en ze het beter vond dat hij rustig aan deed zodat hij de volgende dag er in elk geval wel bij zou zijn. Heel begrijpelijk." Hij onderbreekt zijn verhaal met de vraag of ik misschien wat thee wil maken voor hem. Hij heeft last van zijn maag, licht hij toe. Ik sta op en loop naar de keuken om daar een klein potje water te koken voor wat venkelthee. Ik giet het water op en wacht dan nog een klein poosje tot het goed getrokken is. Met die break ben ik eigenlijk best wel even blij. Even op adem komen voor de volgende ronde. Terug op de bank ontstaat er iets van afstand als hij op zijn plek blijft zitten en niet dicht tegen me aankruipt. Of moet ik tegen hem aankruipen. Ik besluit maar eventjes rustig naast hem te blijven zitten. "Met de nodige tegenzin gingen we naar het feestje. Abduh was nog het meest obstinaat. Hij mopperde de hele tijd maar ja ... je kent hem. Ali was de wijste, zoals altijd, en zei tegen ons dat we ons moesten gedragen en dat we maar beter konden zorgen dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn. We kwamen binnen en Omar onthaalde ons alsof we prinsen waren. Er waren ongeveer 10 tot 15 andere mannen waarvan de meeste in traditionele gewaden, zo ook onze zwager. We kregen een plekje dicht bij hem op de kussens die op de grond lagen en een grote negerbediende hield ons een dienblad voor met daarop drie kleine glaasjes. Het spul rook enorm sterk en omdat ik niet van alcohol houd, keek ik zijdelings naar Ali. Zijn hoofdbeweging was duidelijk: niet zeuren, opdrinken! Ik sloeg het spul manmoedig achterover, zonder me te verslikken, maar het brandde vreselijk. En toen ... toen ineens werd alles wazig. Ik probeerde op te staan maar zakte net zo hard weer neer. De geluiden in de kamer waren ineens vreselijk schel en luid en daarna werd het zwart." "Een soort drug?" Farid knikte. "Inderdaad. Het sloeg ons alle drie in een paar tellen tegen de vlakte. De volgende morgen werd ik wakker op onze kamer. Toen ik mijn ogen opende, was nog alles wazig. Ik voelde een been vlakbij en toen ik langzaamaan mijn normale gezichtvermogen terug kreeg, zag ik dat het het been van Abduh was. Hij lag vlak bij me en toen ik zag dat hij spiernaakt was, merkte ik pas dat ik daar ook zo lag. Uit de badkamer kwamen niet al te frisse geluiden en toen ik probeerde op te staan was daar meteen een ontzettend misselijkmakend gevoel en een hevige pijn van achteren. Ik strompelde naar de badkamer en ging naar binnen. Ali zat bij de toiletpot en kotste als een reiger terwijl ik de wasbak vol spuugde. We keken elkaar daarna aan en wisten toen nog steeds niet wat er eigenlijk gebeurd was. Pas toen Abduh de badkamer binnenkwam, op het toilet ging zitten - nadat Ali had doorgespoeld natuurlijk - en we het bloed zagen vloeien, wisten we het. Eerst wilde ik het nog niet geloven maar ook bij mij was er de nodige schade aangericht en bij Ali niet minder." Ik schud mijn hoofd en tranen blinken in mijn ooghoeken. "Verdomme, Farid!" "Er werd op de deur geklopt en ik opende. Mijn vader zag me bloot staan en vroeg waarom wij nog niet aangekleed waren. De bruiloft zou al over een half uur beginnen. We deden ons verslag en lieten als bewijsstuk het bloed in de wc-pot zien. Hij was woest en rende weg. Even later was onze moeder er. Zij lichtte Fatimah in. In haar witte jurk kwam ze aangerend met de sleep omhoog gezeuld en rende daarna meteen weer weg. Wat ze precies gedaan heeft weet ik niet, niemand denk ik, maar een uur daarna reden we met z'n allen in twee taxi's rechtstreeks naar het vliegveld. We hadden het geluk dat er nog voldoende plaatsen waren en vlogen naar huis." Tijd om even heel erg stil te zijn, vind ik. Tijd om deze droeve ellende te overdenken. Als iemand van 17, nee, corrigeer ik mezelf, het maakt helemaal niet uit hoe oud je bent! Als je zoiets meemaakt, trekt dat een enorm diep spoor. "Mijn ouders hebben er alles aan gedaan om het onderwerp bespreekbaar te houden met ons maar we zijn er alledrie op onze eigen manier mee om gegaan. Abduh schreeuwt, vloekt en tiert nog steeds op Omar en heeft gezworen dat hij zich zal wreken. Ali, is Ali, neemt altijd alles - zoals altijd - heel rustig op en is na de paar weken thuis weer gewoon aan zijn werk gegaan. En ik ... ik heb me teruggetrokken in mezelf en kwam tot de conclusie dat ik je nooit meer onder ogen kon komen." "Maar waarom?" "Omdat iemand mij verkracht heeft, man! Snap je dat dan niet?" "Nee!" "Ik heb niet meer wat ik aan jou wilde geven?" Stomverbaasd kijk ik hem aan. "Ik ben geen maagd meer, Theo." "Alsof dat belangrijk is! Daar gaat het toch niet om?" "Nee?" "NEE!" "Theo ik zal het nooit meer met jou kunnen doen. Elke keer als we het zouden doen zou voor mij een hel zijn vanwege de herinnering aan het feit dat iemand mij verkracht heeft. Of misschien zijn het er wel meer geweest." Ik moet ongelofelijk stom gekeken hebben want zijn reactie was er meteen. "Snap je het dan niet?" "Nee, nog steeds niet. Ergens zit er iets in jouw redenatie niet goed, Farid." Ik sta op en begin te ijsberen. Heen en weer loop ik door de kamer terwijl hij ineengedoken op de bank zit. Shit, zal ik hem nou dan toch nog verliezen? Is dan alles voor niets geweest? Die maagdelijkheid kan me gestolen worden. Maar het kan toch niet zijn dat ik hem nu nog kwijtraak? "Het deugt van geen kant die redenatie van jou!" zeg ik ongelofelijk fel en bied hem daarom meteen mijn excuses aan. "Maar het klopt niet Farid!" Het zal verdomme goed komen. Ik weet dat het erin zit gewoon. Ik plof naast hem neer en verbreek meteen dat gevoel van afstand dat er zojuist was door zijn hand beet te pakken. "Herinner je je nog die allereerste keer dat je mij nam?" Hij knikt. "Waarom deed je het?" Hij kijkt me vragend aan. "Breng het onder woorden, Farid!" Eventjes is het dan stil maar dan komt toch het antwoord. "Ik deed het omdat ik nieuwsgierig was." "Was dat alles?" "Ik wilde gewoon weten hoe het was, oké?" "Nee! Je hebt toen iets gezegd dat veel beter was en dat, denk ik, veel meer gevoel in zich had dan alleen maar nieuwsgierigheid." Niet wetend waar ik op doel kijkt hij me verbaasd aan. "Voor jou was het niet goed genoeg toen, weet je nog. Je kwam te snel en was hevig teleurgesteld en toen ik zei dat je niet zo moeilijk moest doen zei je: ‘Ik neuk je niet alleen om mijn kwakkie te lozen. Ik wil ook dat jij er plezier aan kunt beleven.' En dat is iets dat je moet onthouden, Farid. Als ik je zal neuken doe ik dat om dezelfde reden." Zijn betrokken gezicht begon langzaam te veranderen maar nog niet tot de glimlach die ik zo graag zie op zijn gezicht. "Ik doe het omdat ik van je hou, Farid. Ik heb het geloof ik maar een keer eerder tegen je gezegd en vind mezelf een gigantische sufferd dat ik het niet eerder veel vaker gezegd heb. Een vergelijking tussen mij en degene die jou verkracht heeft, loopt compleet mank. Ik zal je neuken als jij dat wilt en alleen dan en het met zoveel liefde doen dat ik hoop dat je alleen maar aan dat moment zult kunnen denken." "Dat is heel lief gezegd, Theo. Dank je." "Ja, maar hoe lief ook gezegd het doet niets af aan die rotte ervaring die je hebt opgedaan." "Zeg, Theo. Begin jij nou niet te emmeren hè! Je zit me net op te beuren en te zeggen dat het met jou anders zal zijn en dan kom je met dit?" "Ja! Sorry hoor maar misschien ga ik te snel en te gemakkelijk aan jouw gevoelens voorbij omdat ik ..." "Omdat je van me houdt?" "Ja, omdat ik van je hou en je niet wil kwijtraken, Farid." "Ik hou ook van jou, Theo. En wil niet meer zonder je! Ook van mij is dit pas de tweede keer dat ik het zeg en dus ben ik op z'n minst een even grote sukkel als jij! Waarom hebben we daar eigenlijk zo moeilijk over gedaan!" "Omdat jij een lijstje had van dingen die je absoluut niet wilde in het begin." Hij lacht. "Een van die dingen was dat we niet zouden praten over ‘houden van' en ik heb me altijd strikt aan dat lijstje gehouden omdat ik bang was dat ik je kwijt zou raken." "Ontzettend stom van me." "Je wilde voorzichtig zijn," kom ik hem tegemoet. "Ja, te voorzichtig. Ik denk dat ik bang was voor mijn eigen gevoelens en niet durfde toegeven dat ik gewoon van je hield. Dat ik gewoon een homo ben. En daarom heb ik mijn gevoel heel lang uitgesteld en ondergeschikt gemaakt. En dat is eigenlijk enorm stom om te doen. Zul je me beloven dat we dat nooit meer doen?" "Dat beloof ik je, Farid. Ik zal me nooit meer laten weerhouden door van die stomme lijstjes van jou." We lachen beiden. "Maar vertel me nou eens, wanneer ben je van me gaan houden?" Hij kijkt me aan en ik leg hem uit dat hij me dat antwoord nog steeds zou geven, dat hij dat beloofd had. "Op het moment dat je zo verschrikkelijk ziek was, besefte ik ineens wat je voor mij betekende." Ik lach hem toe. "Dus op het moment dat ik op m'n allerslechtst was?" "Nee, niet op je allerslechtst man! Je had iemand nodig en ik was heel blij dat ik er kon zijn voor jou. Ik weet niet precies wat er over me kwam maar het was misschien iets als van zorg dat ik voor je voelde. Ik voelde me ineens verantwoordelijk voor iemand anders. Natuurlijk ben ik altijd wel iemand geweest die heel bewust in het leven heeft gestaan maar nu was er plotsklaps iemand afhankelijk van mij en dat was een heel vreemde gewaarwording. En dat gevoel noem ik liefde. Alles wat we gedaan hadden aan seks en zo deed er niet meer toe. Het leek alsof er een nieuwe dimensie was geboren." "Wauw, mooi gezegd." "En jij?" "Eerst was er alleen maar de fun met jou maar al heel snel kwam het gevoel dat ik jou in mijn leven wilde. Toen ik beter werd van die griep wilde ook ik niet meer zonder jou. Al die andere dingen waren leuk maar het er voor elkaar zijn vond ik veel belangrijker. Ik vond het prachtig als ik thuiskwam en jij er al was, de thee klaar was bijvoorbeeld. Het gaf me dan echt een heel huiselijk gevoel in mijn eigen huis zo met z'n tweetjes. Ja, dat trof mij toen. En het niet meer zonder die ander kunnen, dat is voor mij liefde." We kruipen dicht tegen elkaar aan en beginnen elkaar te knuffelen. "Misschien is het goed dat je eerst je ouders even belt," stel ik even later voor. "Weet niet Theo. Ze weten dan wel van ons maar ik vind het nog steeds heel moeilijk omdat ik bang ben voor de gevolgen voor wat betreft ons geloof." "Niet doen, lieverd." Ik open de la van de tafel en geef hem een dichtgevouwen A4'tje. "Lees maar." Farid pakt het blaadje aan en begint te lezen. Af en toe hoor ik hem sniffen en zijn neus ophalen terwijl op andere momenten er een glimlach op zijn gezicht zichtbaar is. "Wauw! Dit is het handschrift van mijn vader. Heeft hij dit echt zelf geschreven of heeft mijn moeder hem gedicteerd?" "Je vader heeft het grotendeels zelf geschreven. Heel af en toe merkte ik dat je moeder iets toegevoegd wilde hebben." "Nooit geweten dat hij zo goed over gevoelens kon schrijven." "Gerustgesteld nu?" "Ja. Hartstikke gerustgesteld. Echt een gigantisch pak van mijn hart. Wiens voorstel was het om die brief te schrijven?" "Het mijne." Meteen duikt hij op me en kust me hartstochtelijk. Als hij dan de kus verbreekt, zegt hij dat hij zijn ouders gaat bellen. De begroeting is in het Marokkaans maar dan gaat hij over in het Nederlands. Ik begrijp dat er aan de andere kant van de lijn behoorlijk gehuild wordt en als Farid het zelf ook teveel wordt, breng ik hem een zakdoekje en ga bij hem op de grond zitten. Ik leg mijn hoofd tegen zijn knieën en droom wat weg. Ik ben enorm blij dat alles goed gekomen is. Vanaf nu zal het alleen maar beter worden. Misschien dat het nog best eens heel moeilijk voor hem zal zijn maar we zijn er voor elkaar en samen zullen we het redden. Farid wekt me op uit mijn dagdromen en vraagt of het goed is als we op tweede kerstdag bij zijn ouders langsgaan. Geen enkel probleem natuurlijk. Als het telefoongesprek na heel lang praten beëindigd wordt, kijkt hij me heel lief aan en glijdt hij uit de stoel naast me op de grond. We leggen onze hoofden tegen elkaar aan en genieten van de invallende duisternis. Ongemerkt is het toch vrij laat geworden en de dagen zijn zo voor de kerst erg kort. Als het volledig donker is geworden zitten we nog steeds samen op de grond tegen elkaar aan en verlichten alleen de gekleurde lampjes van de kerstboom de kamer. "Ik heb honger," zegt hij dan. "Honger hebben alleen de kindjes in Afrika, jongen," reageer ik zoals mijn ouders ook altijd deden. "Of heb je jezelf werkelijk uitgehongerd," vraag ik dan meteen er achteraan op een erg bezorgde toon. "Niet echt. Maar ik kreeg er gewoon haast niets in vanwege de pijn in m'n maag." "Vandaar die spa en thee?" Hij knikt. "Ik begrijp het." "De bubbels hè! Nooit geweten dat je daar last van kon krijgen." We glimlachen naar elkaar. "Zal ik wat te eten klaar maken?" "We zouden ook uit eten kunnen gaan. Ik ben eraan toe. Ik wil dat de mensen ons met elkaar zien." "Hartstikke mooi jongen, maar als jij last van je maag hebt, kunnen we dat beter uitstellen. Ik zal iets gezonds voor je maken," zeg ik terwijl ik langzaam opsta. "Niet iets dat echt gezond is en smerig smaakt toch?" "Nee, hoor. Maak je maar niet ongerust. Gewoon aardappelen met appelmoes vandaag. Veel meer zin heb ik niet om te koken. Is dat goed, meneer?" "Zeker, lieverd. Ik zal je helpen." "Nee, dat doe je niet. Jij gaat eventjes lekker op de bank liggen uitrusten." En van dat idee laat ik me niet afbrengen ondanks al zijn protesten. Ik leid hem naar de bank en ga niet eerder weg dan dat hij zijn gympen (die hij van mij voor Sinterklaas heeft gekregen!) heeft uitgeschopt en languit op de bank ligt. Dan breng ik hem de slaapzak en drapeer die over hem heen. Ik geef hem een kusje en trek me dan terug in de keuken. Als ik de aardappelen aan de kook heb, ga ik even bij hem kijken en merk dan dat hij al in dromenland is. Ik hoop dat het prettige dromen zijn. Als ik het eten op tafel heb gezet, moet ik hem toch wakker gaan maken. Een kusje doet wonderen. Maar ... zorgt er ook voor dat het eten nog even onaangeroerd blijft want hij rekt zich uit maar het is meer een schijnbeweging. Meteen lig ik in een dubbele nelson (of hoe zo'n greep - waar je met geen mogelijkheid uit los komt - ook mag heten) en maakt hij van de gelegenheid gebruik me vol op de mond te kussen. De zin in aardappelen is bij mij ook ineens over. Ik strek me naast hem uit en we vrijen heel lang en lekker met elkaar. Het is heerlijk om hem weer zo dichtbij me te hebben. Het is genieten met dikke vetgedrukte hoofdletters in pitch 48. Een kwartiertje later zetten we ons dan toch maar aan de tafel omdat liefde alleen niet genoeg blijkt te zijn om te overleven en ook dat is weer enorm gezellig. Ik heb het vreselijk gemist om iemand bij me te hebben tijdens het eten. Eindelijk wordt er weer gepraat tijdens het eten. Met volle mond maakt geen klap uit vandaag! De afwas laten we voor wat die is en trekken ons terug in de slaapkamer. Terwijl Farid zich uitkleedt en in bed kruipt, haal ik de kaarsen uit de woonkamer voor de sfeer. Als ik er dan ook inkruip, na de kaarsen aangestoken en over de kamer verspreid te hebben, merk ik meteen hoeveel hij wel afgevallen is. Zijn slanke lijf voelt nu wel heel erg magertjes als ik hem tegen mij aandruk. "Je moet zorgen dat je snel weer goed gaat eten hoor," zeg ik tegen hem. Hij glimlacht in het schijnsel van de kaarsen naar me. "Zou je het erg vinden als we nu geen seks hebben?" "Je bent en blijft een sufferd, Farid. Waarom zou ik er bezwaar tegen hebben." "Nou ja," stamelt hij, "je hebt het net zo gezellig gemaakt hier en dan ..." "Dan moet jij niet verwachten dat ik meteen wat wil. Heb je me begrepen?" "Oké." "We kunnen toch ook gewoon heel gezellig hier bij elkaar liggen en dan langzaam in slaap sukkelen met z'n tweeën?" "Lijkt me een goed idee." Kleine kusjes gaan over en weer en al heel snel ligt hij in mijn armen te slapen. Waarschijnlijk heeft hij de afgelopen maanden niet zo heel goed kunnen slapen. Ik vind het best. Het allerbelangrijkste is dat we weer bij elkaar zijn en dat er een toekomst voor ons ligt. Kerstochtend breekt aan met een heerlijk gevoel. Nee, er is geen sneeuw gevallen maar er staat wel iets anders wits op het punt te komen. Farid zuigt heerlijk aan mijn ochtenderectie en ik sta op knappen. Met mijn ogen stijf dichtgedrukt kreun ik enorm hard. Het heerlijke gevoel was er al meteen toen ik langzaam wakker werd. In mijn slaap moet hij zich al over mijn stijve lid ontfermd hebben en terwijl ik steeds wakkerder word, neemt het overweldigende gevoel toe. Nu kan ik het haast niet meer houden. Een hand glijdt van onderen naar boven over mijn bovenlichaam en dan grijpen een duim en vinger zich stevig vast in een van mijn tepels. "Spuit joh!" hoor ik hem sissen als hij eventjes mijn pik uit zijn mond laat glijden. Nogmaals knijpt hij me hard en dan, terwijl ik mijn rug krom, spuit ik me leeg in zijn mond. Ohhhh de ontlading is enorm. Het gevoel fantastisch. Ik open mijn ogen en kijk toe hoe Farid alles wegslikt en me blijft likken. Dan kruipt hij omhoog en als onze gezichten op gelijke hoogte liggen, kust hij me op mijn mond. Zijn tong dringt wild bij mij naar binnen en ik proef de restanten van mijn lading. Hij is heet en stoot zijn onderlijf tegen mij aan. Yep, hartstikke heet en geil want zijn pik is keihard. Ik wil maar een ding en dat is die harde stang van hem diep bij mij van binnen. "Met of zonder voorspel," zucht hij als hij zijn tong eventjes uit mijn mond haalt. Ik wil het zonder dit keer, en zeg hem dat. Ik draai me op m'n buik. Hij spuugt wat speeksel in mijn spleet en wrijft dat uit in mijn gaatje om vrijwel meteen daarna bovenop mij te gaan liggen. Ik voel zijn speer in mijn bilnaad heen en weer glijden. Eventjes richt hij zich dan op, zet zijn eikel tegen mijn gaatje en dringt naar binnen. De top is dik en mijn gaatje ontzettend krap: te weinig gedaan de laatste tijd! Ik slaak een kreet. Gelukkig schrikt het Farid niet meer af en gaat hij gewoon verder. Verdomme! Best pijnlijk maar ik wil ook dat hij doorgaat. Shit! Hij is enorm goed en komt niet meteen in me klaar. Zijn joekel - die ik nog steeds een keer moet meten - gaat in een heel langzaam tempo steeds verder naar binnen. Het is puur genot en ik word steeds geiler op hem. Hij neemt me op een prachtige manier: heel gestaag maar zeker van zijn doel. Hij wil er diep bij mij in en roept regelmatig dat dat zijn doel is. "Ik ga er helemaal in lieverdje! Ik neuk je plat!" Ohhhh, zijn praten gecombineerd met de zekerheid van zijn zwoegende lijf bovenop het mijne windt mij enorm op. De pijn maakt plaats voor een heerlijk gevoel dat door mijn hele lijf tintelt. Zo ik nog niet zeker zou zijn geweest na gisteren van zijn liefde voor mij, nu kan het gewoon niet meer missen. Uit zijn hele benadering blijkt dat hij van mij houdt. Hij ramt zijn lat niet naar binnen om zo snel mogelijk klaar te komen maar doet zijn uiterste best om het zo lang mogelijk binnen te houden en mij ook te laten genieten. En dat doe ik! Volop! Mijn eigen pik wordt hard tegen het matras en door het heen en weer geschuif, kan ik het haast niet meer houden. Farid zegt dat ik moet volhouden dat ik nog niet mag spuiten! "We doen het tegelijk!" hijgt hij in mijn oor. Zijn pik zit er nu helemaal in. Ik voel hoe zijn ballen tegen mijn billen rusten en dan gaat dat hele lange eind er bijna weer helemaal uit. Ik slaak een diepe kreun en gil keihard als hij hem ineens weer terugplant in me. Pfffff wat een heerlijke spetter! Nog een keer doet hij het heel langzaam maar dan begint hij als een razende op me te wippen. Ik zie sterretjes en slaak allerlei wilde kreten uit. "Ik ga spuiten!" hoor ik dan en terwijl hij zich over me heen legt en me hard in m'n nek bijt, spuit hij zijn zak in me leeg en kom ook ik klaar. Het lijkt alsof hij maandenlang zijn zaad heeft opgespaard want aan die spuiter van hem komt maar geen eind. Ik voel het uit mijn kontgat lopen en langs mijn benen gaan. Tijdenlang blijven we zo liggen om na te genieten van deze heerlijk vrijpartij. "Je bent een kanjer, Farid," verzucht ik na enige tijd. "Je was er echt aan toe nietwaar?" Hij gniffelt, glijdt van me af en knikt dan bevestigend. "Ja, ik heb het enorm gemist." "Maar je hebt toch wel eens ..." zijn hoofd schudt heen en weer en ik hoef mijn vraag niet af te maken. "Stond het je tegen na dat wat er gebeurd is?" "Ja, ik vond seks ineens iets heel verschrikkelijks. Gewoon het idee dat zoiets moois, zoals wij het beleefd hebben steeds, ook zoiets vreselijks kan zijn. Dat was zo dubbel dat ik er helemaal niets meer mee van doen wilde hebben. Maar ja ... dan kom jij weer terug in mijn leven en is het celibaat weer bedorven." "Sorry jongen dat ik je van je goede voornemens heb afgehouden maar ik kan niet zonder seks. Ben gewoon verslaafd." "Heb je iemand anders gehad dan in de tussentijd?" "Nee natuurlijk niet man! Ik bedoelde maar te zeggen ..." "Ik begrijp het al. Ik plaagde je ook alleen maar een beetje." "Zeker weten dat je het niet serieus meende?" "Zeker weten. Ik ken jou toch!" Ik brom nog wat maar nestel me dan stijf tegen hem aan. Het is goed zo dicht bij elkaar te zijn. En dan dommel ik weer in slaap. Waarschijnlijk was het ook nog veel te vroeg om wakker te worden. Ik word wakker van het aanhoudende gerinkel van de telefoon en als ik dan uit bed spring vraagt Farid of we er echt al uit moeten. Hij is ook diep weg dus. Ik ren naar de telefoon toe en als de nummermelder aangeeft dat het mijn moeder is, moet ik wel opnemen. "Hoi mam, met Theo. Prettige Kerstdagen voor pap en jou." "Hoe weet jij ... ach ja natuurlijk," herinnert ze zich dan ineens de moderne snufjes van de techniek. "Jij natuurlijk ook heel prettige Kerstdagen jongen en ik weet wel dat we niets hebben afgesproken maar als jij nou niets bijzonders te doen hebt, zou je het dan leuk vinden om vandaag langs te komen?" "Euh," stamel ik. "Alleen als het goed uitkomt natuurlijk hè maar je vader en ik willen graag eens met je praten." Ik val zowat achterover. Praten? "Je vader luistert mee op het andere toestel en als hij iets wil zeggen, zal hij dat doen, oké?" "Ik geloof niet dat ik het meer goed kan volgen," zeg ik dan geheel naar de waarheid. "We hebben dingen niet altijd even goed gedaan en daar hebben we beiden heel veel spijt van jongen." Ik hoor mijn vader instemmend mompelen in de hoorn van het andere toestel en besluit om er maar bij te gaan zitten, ik snap het nog steeds niet. "Ben je er nog?" "Ja, natuurlijk mam." "Toen jij ons vertelde dat je homoseksueel was, kwam dat natuurlijk geheel onverwacht voor ons. We hadden daar nooit iets van gemerkt maar de manier waarop wij het toen hebben aangepakt is niet de goede geweest." "Mam, dat geeft toch niets. Iedereen ..." "Ja, jongen iedereen kan fouten maken. Ik weet dat je dat wilt zeggen en natuurlijk kan dat. Maar onze fout had wel moeten stoppen. Dat wij uit het veld geslagen waren, dat was heel normaal maar om er daarna nooit meer over te praten met jou en daarmee jou het gevoel te geven dat jij er niet echt meer bijhoorde dat is onze tweede fout geweest en daarvan hebben we beiden heel veel spijt." "Maar mam ..." "Laat me nog eventjes jongen, alsjeblieft?" Natuurlijk stem ik toe. Wie kan zoiets weigeren? "Het afgelopen half jaar hebben je vader en ik een praatgroep bezocht van ouders met homoseksuele kinderen ..." Gelukkig zit ik in de stoel want anders was ik nu subiet omgevallen "... en daar hebben we geleerd dat wat jij gedaan hebt, toen je nog maar 16 was, een heel moedige daad is geweest. Heel veel jongens durven er dan nog niet mee te komen en verzwijgen hun gevoelens voor hun ouders. Jij kon het waarschijnlijk niet langer voor jezelf houden en moest het aan ons kwijt. En wij ... wij hebben enorm gefaald door te reageren op de manier waarop wij gedaan hadden." "Maar mam," onderbreek ik haar dan toch, "het is toch heel logisch dat jullie het er moeilijk mee hadden." "Ja, dat zei ik net ook al Theo maar we hadden er wel overheen moeten zien te komen. Je vader en ik hebben er het stilzwijgen toegedaan Theo en dat is niet goed geweest. Zelfs al waren wij het er helemaal niet mee eens geweest dan hadden wij op een gegeven moment toch iets moeten zeggen! En dat hebben wij nooit gedaan en daarom zouden wij heel graag willen dat je vandaag bij ons langs zou komen om er met ons over te praten." "Maar het is toch niet de bedoeling dat jullie ..." Mijn moeder kent me te goed en valt in. "Nee Theo het is niet de bedoeling dat wij jou op andere gedachten proberen te brengen. Het leven dat jij kiest om te leiden jongen, is goed! En wij willen dat je weet dat wij het ook goed vinden zo. We hebben er geen moeite mee Theo. Je bent en blijft onze zoon, wat er ook gebeurt!" Dan komt de sentimentele gek in mij naar boven en komen de waterlanders. Meteen hoor ik de reactie in de slaapkamer. Farid komt het bed uit en loopt op me toe. Geluidloos vraagt hij me wie het is. Met de hand over het spreekgedeelte zeg ik dat het mijn moeder is. Hij gaat bij me zitten. "Ben je er nog jongen?" "Ja, ik ben er nog maar ik moest even wat traantjes wegpinken," zeg ik met verstikte stem. "Jongen toch ..." "Ik heb eigenlijk altijd wel geweten dat jullie het goed bedoelden mam en pap. Dat jullie er op de een of andere manier gewoon niet de juiste woorden voor konden vinden maar toch voelt dit wat jullie nu zeggen heel erg goed aan." "Zo is het ook bedoeld, zoon," hoor ik dan luid en duidelijk mijn vader. "We willen schoon schip maken en verdergaan waar we op het verkeerde spoor zijn geraakt." "Dus kom je thuis vandaag?" vraagt dan mijn moeder. "Mam en pap, ik heb een vriend op dit moment en ik moet dus even met hem overleggen." "Ohhh wat leuk," snottert dan mijn moeder. "Ik ben zo blij voor je! Hij mag natuurlijk gerust meekomen hoor!" "Ik weet niet of we daar al aan toe zijn eigenlijk," houd ik de boot nog wat af. De blik die Farid me toewerpt is een heel kwade. Hij pakt me de telefoon uit de hand, zegt dat hij wil zitten waar ik zit en voor ik het weet is hij in een druk gesprek met mijn ouders verwikkeld en ben ik de toekijker. Omdat die rol me niet echt past, besluit ik me maar te gaan douchen. Als ik al lang en breed klaar ben, merk ik dat hij nog steeds met mijn ouders belt en dat er af en toe flink gelachen wordt. Dit zit wel snor dus en dus gaan we vandaag naar mijn ouders, trek ik de enig juiste conclusie. Als Farid dan eindelijk neerlegt, grijnst hij van oor tot oor. "Je ouders zijn leuke mensen, Theo," zegt hij me. "Ja, ik weet het. Maar het heeft wel even geduurd voor ze het ook echt hebben laten zien." "Ik weet het Theo en begrijp ook heel goed dat dat jou vreselijk pijn heeft gedaan maar je moet me beloven dat je daar nu een punt achter zet en dat je nooit meer achterom zult kijken." Heb ik al eerder gezegd dat hij wijs is? Natuurlijk beloof ik hem dat want dat is ook mijn oprechte voornemen: Kijk vooruit en niet achterom! Dan schiet het me ineens te binnen dat ik Annelies nog niet eens op de hoogte heb gebracht van de laatste ontwikkelingen en terwijl Farid zich doucht, bel ik haar. "Hé zus, prettige Kerstdagen voor jou en Jolande." "Jij hetzelfde, broertje." "Trouwens, ik heb goed nieuws." "Vertel, vertel." En dan doe ik haar verslag van de afgelopen dagen. Te beginnen bij de bezoeken van Ali en Farids ouders en eindigend bij het herstel van onze relatie. Ze is hartstikke blij voor ons beiden en dan besluit ik voor mezelf dat het vandaag echt Kerst moet worden. "Is Jolande in de buurt?" vraag ik. Ze blijkt in de keuken te zijn. "Wil je haar even vragen om mee te luisteren want er is nog iets dat je moet weten." Omdat ik niet meteen wil zeggen wat het is, doet ze wat ik gevraagd heb met enige tegenzin maar uiteindelijk hoor ik de stem van Jolande dan toch. Eerst wisselen we natuurlijk de kerstgroeten uit en dan vertel ik hen van het zojuist gevoerde gesprek met mijn ouders om te besluiten met: "En dus alsjeblieft Annelies, smeed het ijzer nu het heet is. Je hebt nu een prachtkans om eindelijk te zeggen wat je al jaren wilt zeggen." "Ik weet het niet, Theo. Het overvalt me enorm." "Dat begrijp ik lieve zus maar waarop wil je nou nog langer wachten." "Ze wacht echt niet langer hoor Theo. Hoe laat gaan jullie naar je ouders?" "Wij gaan denk ik zo tegen elf uur voor de koffie en blijven dan eten en dan ... ja dan zien we wel. Farid heeft eigenlijk de afspraak verder geregeld dus weet ik niet precies wat me allemaal te wachten staat." "Reken er maar op dat wij er ook zullen zijn. Ik krijg Annelies wel zover dat we er zijn. Het lijkt me hartstikke leuk om jullie ouders eindelijk eens te ontmoeten en dan kan ik Annelies ook eindelijk mee nemen naar mijn moeder." "Ik laat het aan jou over Jolande." "Het komt goed Theo." En daarmee sluiten we af. Farid is in de slaapkamer bezig zich aan te kleden en als ik hem vertel wat ik gedaan heb, is hij helemaal opgetogen. "Het lijkt allemaal op een Kerst uit het een of andere zoetsappige verhaal," stelt hij. "Ja maar dit keer is het, hoe zoetsappig misschien ook, niets anders dan werkelijkheid." EINDE Reacties zijn van harte welkom op: lucky_eye@hotmail.com Dank ben ik verschuldigd aan mijn (inmiddels) vaste corrector die me op heel veel fouten, kleine en grote, heeft geattendeerd en me daarnaast goede vondsten heeft aangedragen. EP, bedankt! T. bedankt voor de aanzet tot de titel! ©Lucky-Eye, mei 2005 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Wie de schoen past ... - deel 8 (mm:overige, 6442 words) [8/8] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Jul 02 2005	Kijkers/Lezers: 5552/4734 [85%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
laatste deel