Klik hier voor het ErotischeVerhalen.com hoofd menu

hoofd menu   |   gay categorieën   |   auteurs   |   top verhalen   |   nieuwe verhalen   |   zoek   |   links   |   instellingen   |   opties voor auteurs
Lekkere meiden zitten achter de webcam op je te wachten! Klik hier!


Wie de schoen past ... - deel 3 (mm:overige, 7792 words) [3/8] Toon alle delen
Auteur: Toegevoegd: May 27 2005 Kijkers/Lezers: 6071/5108 [84%] Waardering (deel): 9.00 (1 stem)
vervolg
Bekijk OutPersonals - de grootste gay dating site
met veel Nederlands en Belgische gebruikers!



Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal


"Ik zeg je nogmaals dat we zover helemaal niet zijn." 

"Zover zul je ook niet komen. Het is algemeen bekend dat zij ..." 

"Vooroordelen, Peter! Als het inderdaad zo is dat heel veel Marokkanen
zo zijn, wil dat nog niet zeggen dat Farid ook zo is." 

"Jouw vriendje zal heus niet anders zijn. Als je er een gezien hebt, heb
je ze allemaal gezien." Ik drink mijn glas bier in een teug leeg en 
stap op. Peter volgt me naar de garderobe. "Kom op nou, Theo. Laten we 
het ergens anders over gaan hebben. Sorry dat ik zo doorzeikte." Iets 
in me zegt me dat ik gewoon weg moet gaan maar ik laat me overhalen om 
te blijven. De spanning tussen ons vieren lost wat op en ik begrijp dat 
Martin en Bob al een tijdje samen iets hebben. Reden voor een rondje, 
en nog een paar meer. De stemming komt er behoorlijk in en het is al 
heel vroeg in de ochtend als we uiteindelijk opstappen. Peter heeft 
echter een probleempje want hij heeft geen vervoer naar huis. Ik bied 
hem aan dat hij wel met mij naar huis mag. We laten ons met een taxi 
naar huis brengen. We zijn nog niet thuis of Peter begint opnieuw met 
zijn tirade tegen Marokkanen en andere buitenlanders. En ik baal als 
een stekker dat ik heb aangeboden dat hij wel bij mij kon blijven 
slapen. 

"Het spijt me echt," onderbreek ik zijn stortvloed aan woorden, "maar ik
ga slapen." En dat gezegd hebbende loop ik naar de logeerkamer. Hij 
volgt me zonder nog een woord te zeggen maar zodra ik de kast opendoe 
en er een hoeslaken uit te voorschijn haal, begint er iets bij hem te 
dagen. 

"Je gaat me toch niet zeggen dat ik op je logeerbed moet slapen hé!" 

"Wat dacht jij dan?" 

"Shit, Theo. Wat ben jij een eikel." 

"Je had toch niet gedacht dat je ..." 

"Natuurlijk wel man! Een goeie neukpartij en je zou voorgoed genezen
zijn van je Maroc!" Ik bal mijn vuisten maar houd me in. 

"Alsjeblieft Peter, houd je kop. Daar ligt de slaapzak. Goedenacht!" Ik
draai me om en knal de deur achter me dicht. In mijn slaapkamer slaak 
ik een paar keer een diepe zucht! Wat een EIKEL! Ik kleed me uit en 
kruip in bed. Voordat ik mijn ogen sluit, kijk ik nog eventjes of er 
nog telefoontjes zijn geweest. Er is een sms'je voor me: ‘Ik mis je.' 
Ja, hij moest eens weten hoezeer ik hem mis. 

Als ik aan het middageten zit, komt Peter geheel bloot de keuken
binnenzetten. Hij heeft duidelijk een verlate ochtendstijve die hij vol 
trots met een hand streelt. 

"Ik bied het je nog een keer aan," begint hij. Ik blijf zitten waar ik
zit, haal diep adem en geef dan pas antwoord. 

"Als jij niet snel je kleren aantrekt en maakt dat je opdondert, zet ik
je zo als je nu bent op de galerij. En ik hoop dat je dan een hoop 
bekijks zult hebben." Woest draait hij zich om. Nog geen minuut later 
slaat mijn voordeur met een harde knal dicht. Het einde van een 
vriendschap of is dat een te groot woord geweest. 

Als ik op de donderdag in de tweede week na het voorval van de vroege
dienst thuiskom zo tegen drieën, is Farid in mijn huis bezig met zijn 
huiswerk. We zoenen het eerste half uur alleen maar. Diepe tongzoenen 
maar ook heel lieve, kleine kusjes. Alles om te vieren dat we eindelijk 
weer bij elkaar zijn. Ik ben heet en wil best wat maar ... hij zegt dat 
hij het te druk heeft met zijn huiswerk en dat hij dat eerst klaar wil 
hebben. Jammer genoeg heb ik er begrip voor en terwijl hij verder gaat, 
strek ik me uit op de bank. Doe ik meestal eventjes na een vroege 
dienst. Veel opmerken doe ik niet meer want ik dut zo in. Als ik wakker 
wordt, ruik ik eten en verbaasd ga ik rechtop zitten. Eten? Wie heeft 
er dan gekookt? Mijn ogen zoeken de klok en ik zie dat het al bijna 
acht uur is. Ik moet echt af zijn geweest want anders slaap ik nooit zo 
lang op de bank. Terwijl ik mijn ogen nog uitwrijf, loop ik naar de 
keuken. Farid, staat achter het fornuis. 

"Zeg? Heb jij nog meer verborgen talenten?" Hij gniffelt en zegt dat hij
aardappelen en bonen in tomatensaus heeft gemaakt. 

"Het vlees heb ik maar niet gedaan omdat ik niet wist wat voor soort het
was." 

"Sorry, daar moet ik nog op leren letten. Zal er voortaan rekening mee
houden dat ik geen varkensvlees meer koop." 

"Mag je gerust voor jezelf doen hoor maar ik mag het niet hebben." 

"En voor mij is het beter van niet, want daar krijg je puistjes van." 

"Gelukkig bleef je lang slapen want anders had ik niet voor je kunnen
koken." Ik kijk hem verbaasd aan. Dan legt hij me de regels van de 
Ramadan uit. Geen seks, geen eten, geen drinken en niet roken overdag. 

Na een paar minuten zijn de aardappelen gaar en dan dient hij het op in
de woonkamer waar de tafel al keurig gedekt is. We eten er beiden goed 
van en dan, dan heeft ook Farid wel zin in iets anders lekkers. Hij 
komt naast me zitten en zit wat aan me. "Zegguh, doen we het nu of na 
de afwas." 

"Waarom niet nu en straks na de afwas nog een keer?" Dat idee is
natuurlijk een stuk beter. Stom dat ik daar zelf niet opgekomen ben. Al 
heel snel liggen we languit op de grond en rollen we om en om in een 
poging de ander onder te krijgen. Op zich ben ik sterker dan hij is 
maar ik heb er geen moeite mee om hem te laten winnen, zo af en toe. 
Als hij na een langdurige stoeipartij me onder zich heeft gekregen en 
hij zijn kruis tegen mijn billen stoot, voel ik dat hij keihard is. 
"Als we al zo ver zouden zijn dat we neukten," fluistert hij in mijn 
oor terwijl hij mijn arm op mijn rug draait om er zeker van te zijn dat 
ik blijf liggen waar ik lig, "zou ik het dan nu hard moeten doen of 
lief?" Hierover nadenken hoef ik niet. 

"Hard natuurlijk." Hij kreunt in mijn oor en stoot zijn stijve nogmaals
tegen me aan. Het is een heerlijk gevoel. Lieve seks is prachtig maar 
af en toe iets harder in een vorm van spel vind ik ook prima, geef ik 
hem te kennen. Hij is het daarmee helemaal eens.  "Maar." voeg ik er 
gevat aan toe, "zouden we dan niet beter onze kleren uit kunnen doen?" 
Hij lacht en laat me los waarna we heel snel beiden uit onze kleren 
schieten. Ik ben iets sneller dan hij is en ga op m'n buik liggen zoals 
ik zonet ook lag. Hij neemt plaats op me en nu voelt zijn stijve veel 
beter tegen mijn naakte lichaam. Ik kreun diep en laat het hem 
duidelijk horen. Hij streelt door mijn haren en zegt dat hij het lekker 
vindt. Ik vind het ook heerlijk maar ben een beetje in dubio wat ik 
moet doen. Ik ben er zeer aan toe dat hij me neemt maar ik weet niet 
hoe ver hij is en durf eigenlijk niet zo goed enig risico te nemen. 
Gelukkig hoef ik niet te besluiten want al heel snel vraagt hij me of 
het goed is dat hij tegen mijn billen aanrijdt. "Natuurlijk, joh. Ga je 
gang!" Zijn stijve glijdt heen en weer in mijn bilspleet en zijn 
bewegingen op mij laten mijn lichaam met eveneens een keiharde 
jongeheer tegen de vloerbedekking gaan. Hij is iets te opgewonden 
waarschijnlijk want al vrij snel geeft hij aan dat hij klaar gaat 
komen. Hij richt zich op en even later voel ik zijn lading tegen mijn 
billen aankomen. Na eventjes uitgehijgd te hebben, smeert hij met beide 
handen zijn zaad over mijn billen uit. Het is fantastisch zo lekker als 
hij dat doet. Soms glijden zijn vingers eventjes steels door mijn 
bilnaad en dan heb ik het helemaal niet meer. Dan ineens voel ik zijn 
tong over mijn billen gaan. Mijn hoofd veert op en ik slaak een luide 
kreet. 

"Lekker?" 

"Ja, man! Geweldig!" 

"Snap niet dat zoiets lekker kan zijn." Ik lach en zeg hem dat hij dat
nog wel eens zal merken. Hij lacht. 

"Draai je om," zegt hij dan. Mijn lul smacht om ontlading en het maakt
me niet uit als het nu ook bij trekken blijft. Verder zijn we nog niet 
gekomen, toch? Maar ... ik heb het mis. Farid is aan iets anders toe en 
zonder iets te zeggen, neemt hij mijn eikel in zijn mond. De verrassing 
en mijn geilheid zijn te groot om me lang goed te houden. Ik roep dat 
ik ga komen en hij laat meteen mijn pik uit zijn mond glijden. Een 
groot aantal stralen vindt een weg naar buiten uit mijn pulserende pik. 
"Hé, man! Ben ik er eindelijk aan toe je eens te pijpen en dan kom je 
zo supersnel klaar," klinkt het iets beteuterd. 

"Sorry, maar je was al zo lang, zo lekker met me bezig geweest maar toch
bedankt, lieverd." Hij ligt nu op zijn elleboog leunend naast me en 
laat zijn vingers door mijn sap gaan. Hij brengt een vinger naar mijn 
mond en ik lik hem af. "Zelf niet eventjes proberen?" vraag ik 
voorzichtig. Hij glimlacht en de volgende vinger gaat naar zijn eigen 
mond. 

"Niet slecht," zegt hij. 

"Afwassen dan nu maar?" 

"Nee, wacht nog even, ik wil je nog iets vragen." 

"Ohhh," laat ik verbaasd horen. 

"Je bent zo lekker glad overal hè, heb je er ooit over gedacht om ook je
haar hier," en hij wijst op mijn pluk haar boven mijn natte, slappe 
pik, "te scheren?" Ik kijk hem verbaasd aan. 

"Zou je dat leuk vinden?" 

"Nou ja, het was maar een vraagje." 

"Ja, dat van mij ook." Hij slaat zijn ogen neer. "Kijk me eens aan." Hij
richt zijn ogen op mij maar laat ze dan ook weer zakken. 

"Ik weet niet wanneer ik te ver ga met dingen vragen," zegt hij dan heel
zachtjes. Ik trek hem naar me toe en boven op me. 

"Als je te ver gaat, Farid. Dan zal ik je dat meteen laten weten, oké?"
Er breekt iets van een glimlach door. "En wat dat scheren betreft, ik 
wil het best doen voor je maar alleen als je met mij onder de douche 
gaat." Hoop dat ik nu niet te veel heb gevraagd en dat hij afhaakt. 

"Oké," zegt hij, "dan moet de afwas nog maar even wachten." We staan op
en ik bied hem mijn hand aan. Hand in hand als een verliefd stelletje, 
denk ik, lopen we naar de badkamer. De grootste plukken haal ik weg met 
een schaar en dan smeer ik de rest in met scheergel. Uiterst behoedzaam 
laat ik de mes over mijn huid gaan. Op zich toch wel een beetje eng. Ik 
spoel schuim en haren onder de douche weg en bewerk het nogmaals om er 
zeker van te zijn dat ik helemaal glad en kaal ben. Als ik na een 
tweede spoelbeurt het resultaat goedgekeurd heb, nodig ik Farid uit om 
er bij te komen. Hij knielt meteen voor me neer en terwijl zijn handen 
over mijn geheel gladde huid glijden, zuigt hij mijn piemel naar 
binnen. Het ding is nog slap maar neemt snel in omvang toe. Zijn handen 
strelen niet alleen het kleine stukje naakte huid boven mijn lid maar 
ook mijn billen. Met langzame bewegingen gaan zijn handen op en neer en 
heel af en toe waagt hij een uitstapje naar mijn spleet. Ik ga 
wijdbeens staan om hem wat uit te dagen en als hij naar me opkijkt, 
knipoog ik naar hem. Dan gaat er brutaal een vinger door mijn spleet. 
Ik kreun diep. Het is heerlijk om hem zo met mij bezig te zien. Het 
water maakt me goed nat en als hij het topje van zijn vinger 
voorzichtig naar binnen duwt, sta ik met open mond te kreunen om 
vervolgens klaar te komen. Ik heb hem niet op tijd kunnen waarschuwen. 
Meteen wil ik een verontschuldiging uitbrengen maar als ik zie hoe hij 
het warme, witte spul weglikt en blijft slikken weet ik dat hij het 
prima vindt. Ik streel hem door zijn donkere haren. Hij gaat staan en 
kust me vol op de mond. Twee tongen vinden elkaar terwijl we onze hete 
lichamen tegen elkaar aandrukken. Ik proef mijn eigen sperma. Het 
gevoel is enorm en ik voel me reuze opgewonden. Ook Farid is heet. Ik 
voel hoe hij hard wordt in zijn kruis. Ik laat mijn handen over zijn 
rug glijden en betast ook zijn billen die behoorlijk harig zijn. Hij 
laat me gaan en kreunt hard tegen mijn schouder. Gelukkig, denk ik. Ook 
dit kan ik doen dus. Ik zak op mijn knieën en neem zijn heerlijke 
besneden lans tussen mijn lippen terwijl ik zijn lekkere billen blijf 
strelen. Mijn tong draait rond zijn eikel en maakt hem helemaal gek. 
Hij schreeuwt van opwinding en genot en spuit me dan vol. Hij leert het 
wel. 

Als ik de volgende dag met mijn collega's onder de douche sta, heb ik
natuurlijk bekijks. Rik slaat de spijker op zijn kop voor ik ook maar 
iets kan uitleggen als hij vraagt of ik soms een vriendje heb. De 
anderen lachen en vragen hoe hij daar nou bij komt. Ik ben hem voor. 

"Kijk maar eens naar zijn eigen kruis. Is het jullie nog nooit
opgevallen dat zijn pik en ballen altijd netjes glad zijn?" Nog meer 
gelach. 

"Je hebt helemaal gelijk, maatje," zegt hij en trekt me grappend tegen
zich aan, "Marie pijpt me echt niet hoor als ik niet netjes geschoren 
ben." Als we klaar zijn met douchen en ons afdrogen willen ook de 
anderen best even een goede blik werpen op mijn kale geval. De meningen 
zijn verdeeld. 

Farids mening is echter de enige die er toe doet en elke keer dat we
elkaar bloot zien,  verzekert hij me dat hij het een prachtig gezicht 
vindt. De Ramadan loopt eind november af en Farid heeft me regelmatig 
iets over de Koran vertelt. Ik ben zelf niet religieus meer maar vind 
het wel interessant om dingen erover te horen. Hij vertelt ook dat hij 
tijdens de twee weken huisarrest een heel goed contact heeft gekregen 
met zijn oudste broer. Ali en hij hebben heel veel gesproken over de 
Koran en natuurlijk ook over homoseksualiteit. Tot elkaar gekomen zijn 
ze niet maar het was wel heel goed, zo vertelt Farid. Als ik hem vraag 
hoe het contact met Abdullah nu is, kijkt hij me aardig donker aan. Ze 
mijden elkaar! 

Farid viert het suikerfeest, het officiële einde van de Ramadan, met
zijn familie thuis en in de moskee. Begin december vat ik op de een of 
andere manier kou. Ik snotter en proest het nodige en denk dat het wel 
meevalt. Langzamerhand wordt het hoesten echter erger en als ik 
woensdagavond toch voor de late dienst verschijn, kijkt Rik me vreemd 
aan. 

"Was het niet beter geweest om thuis te blijven?" Ik schud het hoofd en
loop met hem en de anderen de fabriek in. Twee uur later laat hij me 
door een collega naar huis rijden omdat hij het niet meer verantwoord 
vindt dat ik doorwerk en ik heb het idee dat hij wel eens gelijk kan 
hebben. Mijn college legt mijn fiets achter in zijn stationcar, stalt 
bij mijn flat de fiets en brengt me dan tot aan mijn voordeur. 
Ontzettend moe strompel ik naar mijn slaapkamer, schop mijn schoenen 
uit en kruip zonder me uit te kleden in bed. 

De volgende ochtend heb ik, te voelen aan mijn voorhoofd, duidelijk
verhoging. Ik loop onvast naar de badkamer en trek de kleren uit die me 
aan het lijf plakken om me vervolgens te douchen. Klappertandend droog 
ik me af en trek in mijn slaapkamer een joggingpak aan om dan weer snel 
in bed te kruipen. Farid is er tegen twee uur en verbaast zich erover 
dat ik in bed lig. Normaal ben ik er na een nachtdienst altijd al wel 
uit. Hij kijkt zorgelijk als hij naast me zit en vraagt of ik ook een 
thermometer heb. Nee, dus! 

"Waar heb je je portemonnee liggen?" 

"Wat moet je daarmee dan?" 

"Ik ga je bestelen, man! Je bent nu zo ziek dat je me toch niet achterna
kunt komen!" grapt hij met een brede glimlach. "Ik ga een thermometer 
voor je kopen en wat eventueel nog meer nodig is." 

"In de la van de kamertafel. En zou je ook even willen kijken naar de
voorraad in de koelkast?" Hij is lief genoeg om dat te doen en vertrekt 
even later met een paar tassen. Anderhalf uur later is hij terug met 
twee volle tassen en een thermometer. 

"Hier, meteen even aanleggen voordat ik aan het werk ga." 

"Mmmm, misschien beter dat jij dat even doet," maak ik een grapje. 

"Schiet op man!" Ik doe wat mijn persoonlijke arts zegt en schuif de
koude thermometer bij me naar binnen. Na een minuut ongeveer piept het 
ding. 38.9 geeft hij aan. Valt nog reuze mee vind ik. Farid is echter 
niet zo tevreden lijkt het als ik hem de stand doorgeef. "Je ziet er 
niet goed uit. Je hebt knalrode wangen en je zweet hartstikke. Weet je 
zeker dat ik weg kan gaan?" Na hem verzekerd te hebben dat er met mij 
niets ernstigs aan de hand is, gaat hij weg. Halverwege de avond voel 
ik gewoon hoe mijn temperatuur begint te stijgen, daarvoor heb ik geen 
thermometer nodig. Ik val in slaap maar schrik regelmatig op uit mijn 
koortsige dromen. 

Tegen zeven uur de volgende ochtend word ik met een schrik wakker en zit
meteen rechtop in bed. Ik voel hoe het joggingpak doordrenkt is van het 
zweet en ook het beddengoed is zo nat dat het lijkt alsof ik in bed 
gepiest heb. Voorzichtig en heel langzaam probeer ik uit bed te komen. 
Alles doet me zeer. Ik trek het hoeslaken van het matras af en 
verwijder ook de molton onderlegger omdat ook die nat is. Dan haal ik 
het overtrek van het dekbek en het kussensloop van het kussen af en met 
deze lading loop ik naar de badkamer. Ik kom er echter niet. Halverwege 
moet ik op de grond gaan zitten, zo moe ben ik. Ik hoor de sleutel in 
het slot van de voordeur en hoor iemand binnenkomen. Het is Farid. 

"Wat doe jij uit je bed man!" zegt hij met stemverheffing. "Ik had je
toch gezegd dat ik er op tijd zou zijn." 

"Wanneer dan," verzucht ik. Ik kan me niet herinneren dat hij me zoiets
gezegd heeft. 

"Gisteravond na mijn dienst ben ik nog langs geweest." Ik kijk hem niet
begrijpend aan. "Weet je dat niet meer?" Ik schud mijn hoofd omdat ik 
me dat absoluut niet kan herinneren. "Shit, ik had je gewoon niet 
alleen moeten laten." 

"Wil je me even naar de badkamer helpen, ik moet naar het toilet en deze
kleren stinken en plakken aan mijn lijf." Hij helpt me overeind en 
stapje voor stapje loop ik dan, leunend op hem, naar de badkamer. 

"Wil je douchen," vraagt hij nadat ik mijn behoefte gedaan heb. 

"Nee, dat lijkt me geen goed idee." 

"Dan was ik je in elk geval eventjes." Hij zet me neer op het krukje en
ontdoet me langzaam van de plakkerige kleding. Heel vakkundig, alsof 
hij nooit iets anders heeft gedaan, wast hij me. Als hij klaar is, 
klappertand ik van de kou. Snel droogt hij me met een ruwe handdoek af 
en haalt dan nieuwe kleren. Gelukkig heb ik een tweede joggingpak. Hij 
installeert me op de bank met de slaapzak terwijl hij mijn bed opmaakt 
en als hij daarmee klaar is, stopt hij me in bed en dit keer legt hij 
wel de thermometer aan. De stand is schrikbarend hoog: 39.9. Ik dommel 
weg en hoor op de achtergrond allerlei geluiden maar die dringen niet 
echt tot me door. 

Een paar uur later moet het zijn als ik weer wakker wordt. Farid zit
naast het bed op een stoel en leest een boek. Ik vraag hem met een 
enorm krakende stem of hij niet naar school geweest is wat hij 
bevestigt. Verbaasd kijk ik hem aan maar ik ben te beroerd om met hem 
in discussie te gaan, laat staan te zeggen dat ik me goed voel, dat ik 
mezelf wel kan redden. Ik val opnieuw weg. Het is tegen twaalf uur als 
Farid me wakker maakt door voorzichtig aan mijn schouder te trekken. 

"Je moet iets eten of drinken, Theo. Anders droog je uit." 

"Ik wil niks," zeg ik omdat ik echt hondsberoerd ben. 

"Dat maakt me niet uit, je moet iets binnen zien te krijgen." Hij haalt
een bord uit de keuken met daarop witte rijst. Voorzichtig probeer ik 
wat kleine hapjes maar al snel krijg ik braakneigingen. Farid is 
gelukkig snel genoeg met een emmer en zodoende blijft in elk geval mijn 
bed schoon. Als ik uitgespuugd ben, kijkt hij wel heel zorgelijk. Dan 
probeert hij me wat te laten drinken maar alles wat erin gaat, komt er 
net zo snel weer uit. Hij kijkt nu wel heel zorgelijk. 

"Laat me maar liggen, Farid." Ik ga weer liggen en val al snel weer in
slaap. De koorts zorgt voor ijldromen en regelmatig wordt ik 
schreeuwend wakker, tenminste dat idee heb ik. Een paar keer is het ook 
echt het geval. Steeds is Farid dichtbij me als ik wakker word en dat 
is een hele troost. Zo voel ik me in elk geval niet helemaal alleen. 
Tegen de avond is de koorts nog steeds niet gezakt. Geen wonder ook 
want zelfs paracetamol houd ik niet binnen. Diverse keren heeft Farid 
geprobeerd me wat op te laten drinken maar m'n hele lichaam 
protesteert. Het moet al laat zijn als Farid nogmaals een poging 
onderneemt. Hij laat zich niet snel uit het veld slaan. Wederom lukt 
het niet. Hij zegt dat ik rustig moet blijven liggen dat hij even wat 
dingen moet regelen. Hij loopt naar de woonkamer en ik hoor hem 
telefoneren. Daarna val ik weer in slaap. Het is echter meer een 
sluimeren, diep in slaap val ik niet. Steeds weer droom ik en af en toe 
meen ik flarden van gesprekken te horen. Ik verbeeld me dat er mensen 
naar me staan te kijken maar als ik dan mijn ogen opendoe, is er 
niemand. Ook voel ik af en toe iets kouds op mijn voorhoofd. Zal wel 
een washandje of zo zijn, denk ik. 

Midden in de nacht word ik wakker uit een enge droom. Tenminste het
lijkt erop dat het midden in de nacht is. Ik ben elk gevoel voor tijd 
kwijt en draag ook mijn polshorloge niet. Waar is die gebleven? Ik hoor 
de wasmachine draaien en vraag me heel even af hoe Farid dat voor 
elkaar gekregen heeft. Dan val ik weer weg. 

Ik weet niet hoe laat het is als ik weer wakker word. Het is nog steeds
donker maar ik realiseer me inmiddels wel dat het december is en dat de 
dagen kort zijn. Als ik m'n hoofd opzij draai, zie ik Farid op de grond 
in de slaapzak liggen. Is hij blijven slapen? Hij wordt wakker van het 
kraken van mijn bed en heeft meteen zijn ogen wagenwijd open. 

"Ben je allang wakker?" Ik schud mijn hoofd voorzichtig om te voorkomen
dat het gaat bonken want ik heb best veel last van hoofdpijn. 

"Waarom ben je blijven slapen?" 

"Ik kon jou toch niet alleen laten. Je had nog steeds ontzettend veel
koorts en je ijlde. Dat was echt niet vertrouwd." 

"Maar hoe heb je dat met je thuis dan geregeld," wil ik weten. 

"Hoe is het nu," negeert hij mijn vraag. 

"Het gaat wel. Ik voel me niet meer misselijk in elk geval dus dat is al
een hele verbetering." 

"En de koorts?" Ik leg mijn hand op mijn voorhoofd en heb het idee dat
die flink gezakt is. "Aan de beterende hand." Hij staat op en met 
interesse kijk ik naar zijn bijna geheel blote lichaam. Yep, als ik 
daarvoor weer aandacht heb moet het inderdaad een stuk beter met me 
zijn. Alleen gekleed in een slip brengt hij mijn hoofd aardig op hol. 

"Hier," zegt hij terwijl hij mij de thermometer overhandigt, "even
checken!" 

"Wil jij hem niet ..." 

"Nee, dit keer niet makker. Heb het idee dat het al weer aardig goed met
je gaat." Schijn bedriegt echter en ook mijn hand blijkbaar. De 
temperatuur is nog steeds vrij hoog: 38.7. Het zieke gevoel is voor 
mijn idee een stuk verdwenen maar als Farid voorstelt dat ik me 
eventjes wat opfris merk ik dat ik nog echt ziek ben. Als ik op mijn 
beide voeten sta, val ik zowat ondersteboven. Ik ben gewoon hartstikke 
slap in de benen en alle spieren in mijn lijf lijken dienst te 
weigeren. Strompelend gaat het weer in de richting van de badkamer. 
Farid spoelt me met de doucheslang af terwijl ik op het krukje zit. Ik 
voel me echt een hulpbehoevende maar ben vreselijk blij dat ik iemand 
heb die er is om voor mij te zorgen. Dan droogt hij me af en brengt me 
naar de woonkamer. Hij kleedt me aan en verbaasd vraag ik me af waar 
dit rode joggingpak vandaan komt. Ik heb geen rood joggingpak! 

"Waar komen deze kleren vandaan?" 

"Straks is het vragenuurtje makker, nu nog niet. Ik heb eerst nog werk
te doen." Net als gisteren installeert hij me op de bank en dan gaat 
hij terug naar de slaapkamer waarschijnlijk om het bed te verschonen 
maar ook dat kan eigenlijk niet want ik heb maar twee stel beddengoed 
en die was van vannacht kan nu nog niet droog zijn. Ik moet maar even 
wat geduld hebben en zo denkende, val ik weer in slaap. Douchen moet 
vermoeiend zijn. 

Als ik dan weer wakker word, is het licht buiten. Tenminste wat voor
licht kan doorgaan in december. Het lijkt een grauwe, grijze dag buiten 
te zijn. Farid zit aan de grote tafel en zo te zien is hij bezig met 
zijn huiswerk. Hij heeft meteen door dat ik wakker ben en vraagt of ik 
iets wil eten. Ja, daar heb ik eigenlijk best zin in. Hij vraagt of ik 
wat rijst wil maar dat lijkt me niet iets. 

"Doe me maar een boterham met bruine suiker," stel ik hem voor. Hij gaat
naar de keuken en even later is hij terug met een boterham voor mij en 
ook eentje voor hemzelf. "Had je nog niet gegeten?" 

"Dat wel maar een boterham met bruine suiker gaat er altijd wel in,"
licht hij toe. Veel meer dan een paar stukjes krijg ik niet naar 
binnen. Het lijkt of ik ineens hartstikke vol zit. Farid kijkt bezorgd 
en ik beloof hem dat ik later het restant zal proberen op te eten. Hij 
lost een paracetamol voor me op in een glas water en met dat in mijn 
maag zit ik goed vol. Geen topprestatie, ik weet het maar gezien de 
omstandigheden toch wel aardig. Zeker in vergelijking met gisteren want 
toen is er volgens mij meer uitgegaan dan ingekomen. "Ik denk dat ik 
maar weer eens ga slapen," stel ik voor. Farid biedt de helpende hand 
en brengt me terug naar de slaapkamer. Het bed is fris gedekt met 
spullen die niet van mij zijn. Als ik mijn mond open wil doen om 
opnieuw mijn vragen te spuien, legt hij zijn vinger tegen mijn lippen. 
"Ga nou eerst maar eens slapen. Straks mag je me vanalles vragen en 
beloof ik je dat ik een antwoord verzonnen zal hebben." Ik moet het er 
maar mee doen want ik ben gewoon erg moe en wil alleen maar slapen. 

"Hoe laat is het?" roep ik naar de woonkamer als ik wakker geworden ben.
Farid komt aangelopen en zegt me dat het bijna vijf uur is. Idioot 
toch, dat je zo ontzettend lang kunt slapen! 

"Heb je zin in iets eten?" ik knik. Hij geeft me mijn ochtendjas aan en
vraagt me of ik ook dikke sokken of zo heb want tot nu toe heeft hij 
niets aan sokken kunnen vinden. Ik zeg hem dat ik een paar Noorse 
sokken heb liggen bij mijn schaatsen op de bovenste plank van de 
voorraadkast. Hoofdschuddend en glimlachend loopt hij weg. 

"Gevonden," zegt hij en enthousiast komt hij terug. "Zijn dit echt de
enige sokken die je hebt?" 

"Ik draag nooit sokken, man! Dat weet je inmiddels toch wel!" 

"Dat wel maar je zou ze toch in huis kunnen hebben. Ik draag ook nooit
een pyjama maar heb er wel een paar in de kast liggen, om maar wat te 
noemen." Ik zou hier iets op kunnen zeggen maar omdat ik geen zin heb 
in dit soort discussies reageer ik maar niet. Met de sokken aan mijn 
voeten loop ik met hem mee naar de woonkamer. Het gaat een stuk beter, 
heb ik het idee, want hoewel alles me nog steeds zeer doet, heb ik 
Farids steun niet echt nodig. Ik ga aan tafel zitten en even later 
dient Farid een pan met warme soep op. Ruiken doe ik weinig maar de 
damp slaat er vanaf als hij het deksel oplicht om op te scheppen. Ook 
nu weer eet ik niet veel meer dan een paar happen. "Je moet toch echt 
proberen wat meer te eten, Theo," zo dringt hij aan. 

"Ik zou heel graag willen, Farid maar ik krijg echt niet meer naar
binnen. Het heeft me trouwens heel goed gesmaakt." 

"Wel eerlijk blijven, makker! Volgens mij heb je helemaal je smaak niet
en heb je er dus amper iets van kunnen proeven." Ik lach naar hem. 

"Je hebt gelijk. Laat ik dan niet echt mijn smaak hebben maar ik heb het
wel lekker gevonden. Het hongerige gevoel dat ik zojuist had, is 
verdwenen." 

"Zeker weten?" 

"Zeker weten!" bevestig ik. Farid eet nog eventjes door en ik kijk toe
hoe hij nog een tweede keer vol schept. 

"Volgens mij ben je kilo's afgevallen," zegt hij als hij uitgegeten is
en me aan een grondige ogenschouw heeft onderworpen. Ik knik en zeg hem 
dat zijn vermoeden wel eens goed zou kunnen zijn en dat ik voorlopig 
uit de buurt van de weegschaal zal blijven. "Mooi niet! Zodra je straks 
weer wat beter bent, ga je op de weegschaal omdat ik wil zien hoe zwaar 
je nu bent en in de gaten wil houden dat je weer aansterkt." 

"Dank je moeder!" zeg ik grappend. 

"Geen grapjes maken over serieuze zaken. Hoe zwaar ben je normaal?" Ik
antwoord hem dat mijn normale gewicht zo tussen de 70 en 72 kilo 
schommelt. Hij kijkt zorgelijk en gokt dat ik dat nu lang niet zal 
halen. 

"We kijken later wel eens, oké?" Hij vindt het goed en ruimt af. Ik wil
niet weer meteen het bed in en ga op de bank zitten. Even later komt 
hij gezellig erbij. Hij schuift dicht tegen me aan. 

"Je bent net een kacheltje," zegt hij, "als je niet zo ziek was, zou ik
erom kunnen lachen." 

"Dat moet je nu ook doen, Farid. Ik heb het gevoel dat ik het ergste
gehad heb." Dan gaat de telefoon. Farid neemt op en met de hand over 
het spreekgedeelte zegt hij dat het Rik is. Ik neem de hoorn over en 
meld me. Rik begint meteen te praten. Een korte samenvatting van het 
gesprek is dat hij zich zorgen maakt om me en dat hij er pas vandaag 
aan dacht dat ik helemaal alleen ben. Hij voelt zich behoorlijk 
schuldig en ook al zeg ik hem dat ik prima verzorgd ben de laatste 
dagen heb ik het idee dat het hem niet helemaal lekker zit. "Rik, 
nogmaals. Ik heb echt een uitstekende verzorging gehad de laatste 
dagen." 

"Ja, maar ik had er eerder aan moeten denken. Ik vergeef mezelf dit
nooit." 

"Kom zeg! Niet zo dramatisch man! Zo ken ik je niet." 

"Ik mezelf ook niet. Normaal denk ik altijd aan dat soort dingen van
mijn mensen. En nu ... nu ben ik het helemaal vergeten." Na nog enig 
heen en weer gepraat krijg ik hem toch rustig en beloof ik hem dat we 
het later op werk zullen uitpraten. Ik weet niet of hij nu rustig zal 
slapen vannacht maar hoop het wel voor hem en zijn vrouw. Op de vraag 
of ik enig idee heb wanneer ik weer aan het werk kan gaan, moet ik 
ontkennend antwoorden. Ik weet het echt nog niet en laat dat ook 
duidelijk blijken. Rik geeft aan dat ik alle tijd moet nemen om goed 
uit te zieken. Met een groet en de wens dat het me snel beter mag gaan 
van zijn kant, beëindigen we het gesprek. 

"Je collega?" vraag Farid. 

"Ja. Mijn chef. Leuk dat hij belde maar wel een beetje overbezorgd." 

"Goed dat dat soort mensen er ook is," geeft Farid aan. Ik kijk hem aan
en kan niet anders dan het met hem eens te zijn. Als Farid me gevraagd 
had of hij bij me zou moeten blijven de afgelopen nacht, dan had ik hem 
vast naar huis gestuurd maar dankzij zijn bezorgdheid is hij gebleven 
en ik denk dat dat heel goed geweest is. 

"Maar nu mijn vragen," zeg ik en kijk hem recht in de ogen. Hij slaat
zijn ogen niet neer maar blijft me aankijken met een blik van ‘kom maar 
op'. "Ten eerste: hoe heb je het thuis uitgelegd dat je de afgelopen 
nacht bij mij bent blijven slapen? Ten tweede: hoe weet jij hoe je een 
wasmachine moet bedienen? Ten derde: van wie is dit joggingpak en van 
waar komt het beddengoed op mijn bed vandaan?" 

"Zooo, heb je lang erover nagedacht om dit te formuleren?" 

"Nee, en je mag ze in willekeurige volgorde behandelen als je wilt." Hij
lacht naar me en is heel ontspannen, zo lijkt het. 

"Je volgorde is prima en dus zal ik hem aanhouden. Toen ik jou
vrijdagochtend zo ziek aantrof, durfde ik je niet alleen te laten. 
Mezelf ziekmelden op school kon niet dus heb ik mijn moeder opgebeld en 
haar het een en ander uitgelegd." 

"Zij weet dus dat jij en ik ... " 

"Ja." 

"En?" vraag ik met grote vragende ogen omdat dit antwoord me heel
belangrijk lijkt. 

"Ze is bang voor wat ervan kan gaan komen." Ik begrijp het geloof ik
niet helemaal. Bang waarvoor? Voor het feit dat haar zoon wellicht 
homoseksueel is. Farid geeft meteen echter een toelichting. "Ze vindt 
het op zich niet erg dat ik eventueel homoseksueel ben maar is meer 
bang voor de gevolgen binnen onze gemeenschap." 

"En wat kunnen die zijn dan?" Dit keer geeft hij niet meteen antwoord.
Zijn ogen zijn wel op me gericht maar het lijkt alsof hij me niet ziet. 
Alsof hij dwars door me heen kijkt. Na een tijdje pas gaat hij verder. 

"Het is heel waarschijnlijk dat ik niet meer tot de gemeenschap zal
kunnen behoren. Homoseksualiteit is bij ons nog niet zo gewoon als op 
andere plaatsen in de Nederlandse samenleving maar ook in sommige 
christelijke kerken hier is het nog verboden. Of hebben ze constructies 
bedacht dat iemand wel homoseksueel mag zijn maar het niet mag 
bedrijven." 

"Ja. Idioten!" Ik sla mijn arm om hem heen en trek hem tegen me aan.
"Zijn er nog andere gevolgen." 

"Ja maar daar wil ik liever nog niet aan denken." Enerzijds heb ik
begrip voor dit ontwijkende standpunt maar anderzijds wil ik ook wel 
weten waar we aan toe zijn. 

"Vind je het erg als ik aandring? Als ik toch graag wil weten waar we
naar toe gaan met z'n tweeën als we zover komen?" Opnieuw is het een 
tijdlang stil. Zijn ogen dwalen door de kamer en het is heel duidelijk 
te zien dat hij zoekt naar antwoorden. Antwoorden die hij zelf nog moet 
formuleren, zo lijkt het. 

"Nee, ik vind het niet erg. Je hebt er recht op. Laten we afspreken dat
we vooral altijd open en eerlijk tegenover elkaar zijn. Ja?" Ik knik 
instemmend en beaam daarna ook zijn woorden nog eens om het kracht bij 
te zetten. Hij ademt diep in. "Als wij echt iets met elkaar krijgen dan 
... dan zal mijn familie me volgens de Koran moeten verstoten. 
Officieel mag ik dan geen contact meer hebben met mijn familie." Ik 
kijk hem met grote ogen aan. Ogen waarin afschuw te lezen moet zijn 
want zoiets is gewoon afschuwelijk. Hoe kun je zoiets doen! Zonder dat 
ik aan zijn woorden twijfel komt die twijfel toch over mijn lippen. 

"Echt?" 

"Ja, er zal dan een breuk ontstaan die nooit meer hersteld zal kunnen
worden." Stilte van beide kanten nu. Hij is bezig met zijn gedachten en 
ik ook. Zal ik ooit zoiets van hem kunnen vragen? 

"Zou je zoiets aankunnen?" 

"Ik weet het niet. Op dit moment in elk geval nog niet. Ik ben er nog
niet sterk genoeg voor, zit met mijn wortels nog te diep in mijn 
familie om hen zondermeer af te kunnen snijden." Een diepe zucht volgt 
en daarna een lange stilzwijgen. "Oké," zo verbreekt hij de stilte, "ik 
ben nog lang niet door je lijstje heen. Ik heb mijn moeder dus het een 
en ander uitgelegd en haar gezegd dat ik van school moest blijven omdat 
ik je niet alleen wilde laten. Ze heeft me ziek gemeld. Toen het 's 
avonds nog steeds zo beroerd met je ging begon ik best wat bang te 
worden en heb ik haar opnieuw gebeld. Ze zegde toe meteen te zullen 
komen en ik heb haar gevraagd wat kleren en beddengoed mee te nemen." 

"En eigenlijk heb je nu dus meteen alledrie de vragen in een keer
beantwoord." 

"Nee, nummer 2 nog niet. Ze heeft toen ze hier kwam me uitgelegd hoe de
wasmachine werkt." Hij glimlacht naar me en geeft me een kusje op mijn 
wang. "Tevreden?" Ik knik voldaan en geef hem een kusje terug. 

"Wiens joggingpak is dit?" wil ik dan toch nog weten. 

"Een oude van Ali. Hij is de enige die een beetje jouw postuur heeft,
vandaar." 

"Nog een vraagje." Hij knikt bij wijze van toestemming. "Je moeder is
dus hier geweest ..." 

"Ja en Ali ook. Die heeft haar hierheen gereden 's avonds." 

"Oké, je moeder en Ali zijn dus hier geweest. Ik ben grotendeels onder
zeil geweest maar heb toch gemeend flarden van gesprekken opgevangen te 
hebben maar ... niets doet me eraan herinneren dat ik Marokkaans heb 
horen spreken." 

"Nee, natuurlijk niet man! Ali begon wel meteen in het Marokkaans te
praten toen hij binnenkwam en hij me heel duidelijk maakte dat hij hier 
eigenlijk niets mee te maken wilde hebben maar ik heb hem, en mijn 
moeder, er meteen op gewezen dat ze hier in huis Nederlands moeten 
praten." 

"Waarom?" 

"Wel zo netjes toch? Zij zijn de vreemden hier in huis. Stel je voor dat
je minder ziek was geweest en ons in het Marokkaans had horen praten. 
Je had wel allerlei rare ideeën kunnen krijgen. En bovendien, zoals ik 
al zei, is het wel een stuk beleefder. Jij verstaat geen woord 
Marokkaans en dan vind ik het niet meer dan normaal dat iedereen hier 
in jouw huis de taal spreekt die jij kunt verstaan." 

"Ik geloof dat ik het al vaker gezegd hebt maar weet je dat je
ontzettend lief bent?" Hij gniffelt wat en nestelt zich nog dieper in 
mijn armen. "Weet je vader ook van ons?" 

"Mijn moeder houdt het voorlopig voor zich. Dat lijkt haar het beste en
wie ben ik om te twijfelen aan de wijsheid van mijn moeder." 

"En Ali? Houdt die zijn mond dicht?" 

"Denk het wel. Mijn moeder heeft hem heel duidelijk te verstaan gegeven
dat hij met geen woord mag reppen over ons. En Ali is de minste niet. 
Hij maakte dan wel meteen spats toen hij hier binnen kwam maar ... hij 
meent het niet zo. Natuurlijk is hij op zich wel tegen dat wij wat 
hebben maar ... de soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt 
opgediend, zal ik maar zeggen." 

"Ohh gut," roep ik ineens uit terwijl ik mijn hand voor m'n hoofd sla.
"Is het al Sinterklaas geweest?" 

"Ja, slome! Gisteren natuurlijk." 

"Kom op! Aan het werk jij! Hij heeft hier ergens cadeaus verstopt en die
moet jij gaan zoeken," zeg ik hem. Een beetje uilig kijkt hij me aan. 

"Meen, je dat echt?" Van mijn gezicht leest hij af dat ik serieus ben
maar toch blijft hij onverstoorbaar zitten op de bank. 

"Jongen, het blijkt dat je me nog lang niet goed genoeg kent. Ik hou van
het Sinterklaasfeest en dus houdt Sinterklaas van mij." 

"Het is een kinderfeest! Word volwassen!" 

"Nooit!" zeg ik heel pertinent. "In mij zal altijd iets van het kind
blijven, Farid. En geloof me, dat pas ik niet aan. Ook niet voor jou. 
Wen er maar vast aan! 

"Oké, ik zal gaan zoeken maar alleen als je me een beetje helpt." Met
het bekende ‘warm' en ‘koud' leid ik hem door de kamer. En na een dikke 
tien minuten vindt hij achter de bank twee kleurig ingepakte dozen. Een 
voor hem en een voor mij. Ik doe alsof ik verwonderd ben maar kan me 
bedwingen en laat hem eerst zijn cadeau uitpakken. Het is een paar 
gympen van het merk dat we beiden dragen. Hij is echt verrukt als hij 
ze in zijn handen heeft en bedelft me onder de kusjes. Dan is het mijn 
beurt. Ook ik krijg van de goede Sint een paar gympen. Maar goed dat 
hij niet weet wat we er allemaal mee doen! Opdat we toch nog een beetje 
Sinterklaas kunnen vieren haalt Farid chocolademelk uit de supermarkt. 
Als hij terug is drinken we het gezellig op. Ik een heel klein beetje. 
Het inspuiten van de schoenen laten we liggen voor een andere keer. Die 
avond blijft hij nog bij me. Hoewel ik hem in mijn tweepersoonsbed 
uitnodig, geeft hij er vanwege mijn van de koorts zwetende lijf de 
voorkeur aan in de slaapzak op de grond te slapen. Ik wijs hem erop dat 
hij dan wel het luchtbed moet gaan zoeken. "Had je me niet eerder 
kunnen vertellen dat je een luchtbed hebt?" luidt zijn commentaar. Als 
hij zondagmiddag weggaat, voel ik me ineens heel erg alleen en besef ik 
me dat ik het gedoe met de schoenen zou kunnen missen, de seks ook nog 
wel maar Farid absoluut niet. Ik had absoluut niet de bedoeling om zo 
verliefd te worden maar dat heeft er natuurlijk ook alles mee te maken 
dat ik niet wist wat verliefdheid was maar nu ... nu denk ik dat wel te 
weten. 

Wordt vervolgd ... 

Dank ben ik verschuldigd aan mijn (inmiddels) vaste corrector die me op
heel veel fouten, kleine en grote, heeft geattendeerd en me daarnaast 
goede vondsten heeft aangedragen. EP, bedankt! T. bedankt voor de 
aanzet tot de titel. 

©Lucky-Eye, mei 2005 





Dit is deel 3 van totaal 8 delen.
toon alle delen


Auteurs waarderen reacties!
Vergeet niet te stemmen, en schrijf de auteurs om te vertellen wat je al dan niet leuk vond aan het verhaal!
Lucky Eye heeft 90 verhalen op deze site.
Profiel voor Lucky Eye, incl. alle verhalen
Email: lucky_eye2@yahoo.co.uk
Geef je mening over dit deel:
(Je kan voor elk deel afzonderlijk stemmen)
 
Typ beneden tekst in voor een snelle, anonieme reactie aan de auteur
De auteur zal dit dan in zijn/haar email ontvangen.

Stuur dit bericht:

Anoniem (geen afzender, auteur kan niet reageren!)
(Voer een email adres in als "chat email" in de instellingen, en het zal hier verschijnen)
met dit email adres als afzender:

verhalen in "overige"   |   alle verhalen van "Lucky Eye"  



Sex dating | Hete Livecams (NL) | Erotic Gay Stories




(c) Copyright, 2001-2024 ErotischeVerhalen.com   email webmaster Art voor ondersteuning
Powered by StoryEngine v1.01