ErotischeVerhalen.com: Linda’s reis door een duistere wereld (vervolg) door Lucifer deVille

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal ineens daaraan? Ze wist absoluut niet wat, maar wel dat McRay ineens een heel weekend weg was. Linda herinnerde dat weekend nog goed, ze had ruzie gemaakt met Annemiek en het was de laatste keer dat ze elkaar spraken. Soms miste ze haar oude vriendin wel. En nieuwe vrienden maken was niet makkelijk. Niet nu ze zoveel te verbergen had. Want zo voelde ze het. Net als McRay nog veel verborg want ze wist zelfs na een jaar nog niet hoe hij zijn tijd doorbracht. En na dat weekend was hij een tijdje anders, somber en nog ondoorgrondelijker dan gewoonlijk. Het was wel beter geworden, maar ook Igor en Angela konden hem niet opvrolijken. Ze vond Igor nog steeds een vreemd figuur, hij maakte haar bang. Gelukkig hoefde ze geen ‘meester' tegen hem te zeggen, al maakte ook hij gebruik van haar lichaam als hij dat wilde. Zo heel erg vond ze het niet, Igor was de beste vriend van McRay dus accepteerde Linda dat ze uitgeleend werd, af en toe. Daar zou ze een jaar geleden woest om zijn geworden. Het water kookte. Met een volle theepot liep ze terug naar haar kamer. De twee jongens probeerden indruk te maken. Ze zag het aan hun houding. Ze schudde haar hoofd en liep om de dozen heen. Later zou ze wel zien wie daar kwam te wonen. Die ene was wel leuk. Het studieboek bleef dicht. Linda zat teveel in gedachten bij alle gebeurtenissen het afgelopen jaar om nog te kunnen concentreren op economie. Het was heel wat, bedacht ze. Van een meisje dat zichzelf niet begreep tot een jonge vrouw die wist wat ze wilde, en dat ook kreeg. Ze had al een hele weg afgelegd en zelfs Igor was onder de indruk. Linda wist dat die nog harder en strenger was dan McRay. Over een paar maanden werd ze twintig. En als ze zichzelf vergeleek met andere meiden uit haar studiegroepen, vond ze zichzelf oud. De meeste jongens waren voor haar nog pubers, meer geïnteresseerd in een snelle wip dan in iets anders. Ze wist dat ze zelf hoog op de hitlist stond. Hoeveel punten zou ze waard zijn? Petronella was niet zo veel waard, dacht ze. Twee jongens die ze per ongeluk gehoord had, hadden haar 100 punten gegeven, terwijl Carolien, die ijsklomp, er 250 kreeg. Misschien pijpte die beter. Haar gedachten schoten meteen naar het weekend waarin ze leerde hoe ze moest pijpen. Nu moest ze glimlachen, maar toen was het vreselijk. Angela deed het voor bij Igor en zij moest het precies nadoen bij McRay. Haar kaken deden een week zeer. Maar ze had het geleerd. Daar was ze best trots op. Het smaakte nog steeds niet lekker, maar dat ze nu zonder aarzeling alles doorslikte, vond ze een overwinning op zichzelf. En ze had zichzelf al vele malen overwonnen. Niet alleen met seks, maar ook met andere dingen. Zoals die keer dat ze in zijn sportwagen mocht rijden, een oude Porsche Carrera. Zijn Cadillac mocht niet, maar die was ook veel te groot voor haar. Nee, dan liever dat Peugeotje die hij voor haar had gekocht. Ze was nog steeds een van de weinige studenten die een eigen autootje had. Eerst wilde McRay voor haar de oude Porsche uit zijn garage halen, maar dat vond ze niks. Die was haar de baas, zei ze. Ze wilde liever een kleine en gewoon sportief, geen racemonster. Voor haar negentiende verjaardag kreeg ze de sleutels van een zwarte 206 CC. Zo kwam er niks van. Linda riep zichzelf tot de orde en deed de oefeningen om haar geest kalm en leeg te maken. Ze pakte het studieboek en verdiepte zich in de hoofdstukken. "Volgens mij is je buuv een geil mokkeltje, man. Je valt met je neus in de geile boter." De andere jongeman knikte afwezig, schroefde nog wat aan de poot van de tafel Ook hij vond haar een knappe meid. Maar eerst de tafel. "Zo, die staat recht." Hij richtte zich op en keek naar zijn vriend. "Ik ben benieuwd of ze een vriendje heeft. Waarschijnlijk wel, die knappe meiden hebben altijd een vriendje." "Ach, jij woont naast haar. In de buurt voor hulp met huiswerk enzo." Hij grinnikte. "Jammer dat ik niet hier kan wonen, ik wist het wel." De buurman van Linda keek hem aan. "Jij neukt met elke vrouw die in je slappe praatjes trapt. Ik heb liever iets verfijnders." "Ja, meneer heeft een dure smaak. Heb je trouwens dat CC-tje gezien?" Al snel ging het gesprek over auto's. En hoe je daarmee meiden kon oppikken. Een paar uur later hadden ze alles geplaatst en ingeruimd. De twee wilden net een paar flesjes bier openmaken, toen ze beseften dat er nog een ding ontbrak: de flessenopener. Rommelen in de keukenla leverde niets op, totdat Erik op het idee kwam op zijn nieuwe buurvrouw te vragen. Hij klopte op haar deur en probeerde een stoere houding uit. Linda riep ‘binnen' en hij stapte over de drempel. Ze zat in een stoel te lezen. "Ehm, hoi." Plots wist hij niet meer hoe hij verder moest. Erik staarde naar het hangertje dat in de open hals van haar blouse bungelde en zag niets anders meer dan het glinsteren van het zilver tussen twee heuvels. Hij slikte. "Hoi terug." "Ehm, ik ehm." Linda glimlachte. "Nou ja, ehm, ik ben Erik. Je ehm, buurman." "Ik ben Linda. Je buurvrouw dus." Zo vlotte het niet, voelde Erik. Hij raapte zijn verstand bij elkaar en schraapte nog maar een keer zijn keel. "We, ehm zochten een flessenopener. Maar die is nergens te vinden." Linda knikte. "Die zal Patrick meegenomen hebben, maar ik heb er nog wel een, wacht even." Vlot sprong ze overeind en liep naar een kastje. Erik kon zijn ogen niet van haar afhouden, ze leek net een fotomodel. Eenvoudige spijkerbroek, behoorlijk strak, lichtblauwe blouse erop. En dan die ogen. Erik slikte en keek even niet begrijpend naar haar uitgestoken hand. "De flessenopener. Breng hem straks maar terug." Hij knikte, pakte pas na nog een lange blik op haar hangertje de opener aan. "Dank je." Linda gooide de deur achter hem dicht en zuchtte. Nog een hoofdstuk. En dan was ze klaar voor vandaag. Die Erik leek haar wel leuk, ze hoopte hem vaker te zien. Erik en zijn vriend dronken bier en rookten sigaretten. Ondertussen werd Linda uitgebreid besproken. Erik voelde wat wrevel toen Hans weer over platneuken begon. "Volgens mij is ze niet zo. Je denkt ook altijd meteen dat alle meiden plat gaan voor jouw smoelwerk." Hans grinnikte. "Natuurlijk gaan ze plat voor mijn smoelwerk. En als ze mijn andere kwaliteiten geproefd hebben, willen ze nooit meer overeind." "Ja hoor, tot nu toe heb je nog niemand vaker dan twee keer gezien." Hans zuchtte. "Doe nog maar een biertje, dan ga ik zo op huis aan. Ma wacht met eten denk ik." Een half uur later lag Erik alleen op de bank. Hij zapte wat op de televisie, maar zijn gedachten waren voortdurend bij zijn buurvrouw. Linda. Hij proefde de naam op zijn tong en verzonk in fantasieën waarin hij haar veroverde en meenam naar zijn kamer. Uiteraard brachten ze elkaar veelvuldig naar gigantische hoogtepunten. Linda grinnikte zachtjes. Maar pas nadat ze de telefoon had neergelegd. McRay had weer iets in gedachten. Ze moest inkopen doen voor ze naar hem toekwam. Het lijstje wond haar al op, ze was benieuwd wat hij daarmee wilde. Een paar dingen kon ze wel bedenken, maar de rest? Ze hoopte dat ze alles kon vinden. Het zou in elk geval een heftig weekeinde worden. En dat was precies wat ze nodig had, na die tentamenronde. Ze hoopte dat McRay het binnenbad al klaar zou hebben, de laatste keer was het al bijna af. Het zwemmen miste ze erg, nu het te koud was voor het buitenbad. Ze had het gewoon gevraagd, de laatste keer dat ze bibberend en klappertandend uit het ijskoude water klom. En tot haar grote verbazing dacht hij maar heel even na en stemde in met haar wens. Dat was een aangename verrassing. Ze kon ook gewoon met hem praten, haar wensen vertellen zonder dat ze in hun rol als meester en slavin zaten. Ze had al meer dan een half jaar alles met hem besproken, over haar gevoelens, haar school en de ruzie met Annemiek. Linda glimlachte. Ze was nog steeds verliefd, maar het zat nu veel dieper. Hij was haar vriendje, haar vader. En haar leraar, haar meester en soms ook gewoon iemand waarbij ze kon uithuilen. Maar zelfs in de meest intieme momenten zei ze ‘u' tegen hem en hij had zijn voornaam nog niet genoemd. Dat moest ze maar eens gaan vragen, dacht ze. En ze kon nog mooi even achter haar pc kruipen voordat het bedtijd was. Zacht geklop haalde Linda uit een verhaaltje op internet. Ze keek op de klok, zag dat het alweer negen uur was en riep ‘binnen'. Erik stapte naar binnen, meteen weer verlegen. Linda knikte en glimlachte. Deze jongen was niet zo'n branie als die andere. Hij was zelfs verlegen. Ze zag de flessenopener in zijn hand en wees naar de tafel. "Leg daar maar neer." Erik stapte naar de tafel, legde de opener neer en draaide zich om. Meteen kleurde hij en ze voelde gewoon dat hij verbaasd was. Ze glimlachte. "Ben je al ingericht?" Hij knikte, staarde naar het scherm en zuchtte even. Linda zag zijn verwondering en knikte. "Tja, ook meisjes kijken wel eens plaatjes en lezen verhaaltjes. Is dat zo vreemd?" Hij schudde zijn hoofd, maar Erik vond het eigenlijk wel. Vooral omdat het plaatje niet de standaard blonde stoot liet zien, maar een roodharige met kettingen om haar hals en polsen. Hij probeerde iets te zeggen, maar staarde naar het scherm. Met moeite trok hij zijn ogen los en probeerde opnieuw woorden te vormen. Linda grinnikte bij zichzelf en sloot de pagina. "De meeste die hier zo binnenvallen zijn het wel gewend. Patrick, de vorige bewoner van je kamer, die keek regelmatig mee en dan gaven we samen commentaar. Hij had best een goede smaak." Patrick was ook de enige geweest die wist wat het hangertje betekende. Hij kwam er zelf mee, nadat ze elkaar al een paar keer gedag gezegd hadden. Ze had gezegd dat ze niet vrij was en hij begreep dat. Drong ook niet meer aan en dat was jammer, Patrick was een leuke jongen. Een beetje zoals Erik, alleen minder verlegen. Daar moest ze wat aan doen. "Je hoeft echt niet verlegen te zijn hoor. Ik bijt niet." Het duurde even, maar eindelijk slaagde Erik erin zich te herstellen. Ze gaf hem een glas cola en vroeg naar zijn studie. Iets met computers, begreep ze. "Kun je goed rekenen?" Hij knikte. "Mooi, dan kun je me helpen, ik ben een ramp met cijfers." Erik knikte en glimlachte. Cijfers was hij goed in. Ze werd steeds leuker, dacht hij. Dat ze wel eens naar ondeugende plaatjes keek was ook een goed teken. Nu nog uitvissen of ze al bezet was. Hij hoopte vurig van niet. "Je hoeft zeker deze tentamens niet mee te doen?" "Nee, ik heb maar een vak en dat cijfer heb ik al binnen. Dus lekker vrij." "Kun je de stad bekijken, we hebben hier leuke dingen hoor." Linda stond op en pakte een mapje uit de kast. "Hier, lees die morgen maar. Er staan veel leuke cafeetjes in, wat musea en ook goedkope restaurantjes. Altijd handig voor als je iemand uitnodigt." Ze kleurde ineens, wat bezielde haar? Dit was een regelrechte uitnodiging voor hem om haar uit te vragen. Ze maakte een gebaar met haar hand en plofte weer op de stoel. "Ik zal blij zijn als ik de tentamens gehad heb. Krijg ik weer een beetje rust." Erik knikte en draaide het boekje in zijn handen. Had ze hem nu uitgedaagd haar mee uit te vragen? Durfde hij dat wel? Hij opende het boekje en bladerde wat. Bij de musea viel zijn oog op een tentoonstelling van middeleeuwse werktuigen. Er stond een uitroepteken bij en hij vroeg zich af waarom. "Ehm, ik zie hier een tentoonstelling. Over werktuigen. Erhm, middeleeuwse zelfs. Wil je daar heen?" Ze voelde zich iets roder worden. Dat was het laatste jaar al heel wat minder geworden, maar nu leek het alsof ze weer dat achttien jarige meisje was dat net ontdekte hoe haar wereld in elkaar stak. Ze knikte. "Ik wil daar naartoe ja. Alleen heb ik nog geen tijd gehad." Ze voelde de volgende vraag aankomen en was hem voor. "En ja, ik wil je wel meenemen. Maar pas na komend weekend." Nu kleurde Erik weer. Ze had hem net uitgenodigd. Hij slikte en knikte. "Leuk." Middeleeuwse werktuigen leken hem helemaal niet leuk, maar een paar uur optrekken met die knappe Linda maakte dat wel goed. Hij knikte, voelde dat hij nu snel weg moest voor hij iets stoms deed. "Dank je. Ik zal morgen dat boekje lezen en dan kunnen we na je tentamens iets afspreken. Ze knikte terug, ook wat roder, zag hij. Terug op zijn kamer probeerde hij zijn bonzend hart tot rust te dwingen. Nog geen dag hier en nu al een afspraakje met een knappe meid. Erik kon niet wachten tot hij Hans gebeld had. Die zou stikjaloers zijn. De zoemer liet weten dat de studenten nog een kwartier hadden. Linda zuchtte en keek voor de laatste maal haar antwoorden door. Ze had haar best gedaan, maar vreesde dat ze het niet zo goed gedaan had als ze wilde. Maar daar kon ze nu niks meer aan doen. Ze pakte haar tas in en wachtte tot ze weg mocht. Nog even de laatste dingen van het lijstje van McRay halen en dan naar huis. Eerst haar ouders, daarna drie dagen naar hem. Buiten wachtte Erik. Hij was in de laatste dagen al wat minder verlegen geworden. "Hoi, hoe ging het?" Ze knikte. "Aardig, wel voldoende maar ik weet niet of ik boven de 7,5 uitkom." "Maak je niet druk, een 5,5 is ook voldoende om te slagen." Ze glimlachte. Je best doen was geen 5,5 halen, maar zo hoog mogelijk. Erik hield zijn paraplu boven haar hoofd en grijnsde. "Ga je mee wat drinken?" Hij probeerde het in elk geval. Dat vond Linda best leuk, maar ze had geen tijd. "Nee sorry, ik moet nog een paar inkopen doen en dan ben ik weg." "Je mysteryweekend." Linda stapte over een plas heen. "Ja, dat kun je wel zeggen." Ze haalde diep adem en wist van te voren al dat ze iets stoms ging zeggen. "Kom mee joh, dan kun je helpen dragen." Ze liep naar haar auto. Erik keek verbaasd. "Die is van jou?" Ze knikte en opende de deur. Ergens vond ze het leuk hem te imponeren. Met een kalm gangetje reed ze het parkeerterrein af. De eerste stop was een ijzerhandel. Ze liep snel door de winkel, Ze pakte een paar hangsloten. Vier grote en vijf kleintjes. Daarna twee rollen touw, een stanleymes en als laatste stevig plakband. Tien rollen, wat Erik verbaasde. Hij maakt een opmerking over veel plakwerk. De folie hadden ze niet meer, zei de verkoper. De tweede winkel was een kledingzaak. Ze liet Erik blozen toen ze de verkoopster vertelde een paar jurkjes te willen, die je makkelijk kapot kan trekken. Ze hing een verhaaltje op over een toneelgezelschap en Erik haalde opgelucht adem. Daar kon hij zich tenminste wat bij voorstellen. De derde winkel deed hem echter twijfelen. Christine LeDuc, in mooie letters op de ruit. Nadat Linda zonder blikken of blozen naar binnen stapte, kon hij niet achterblijven. De verkoopster leek Linda te kennen en groette vrolijk. Linda knikte terug, knipoogde en wees op Erik's rode hoofd. De verkoopster lachte. Linda snuffelde even tussen de dildo's tot ze vond wat op het lijstje stond. Als ze het goed had, zou het een erg heftig weekend worden. Zou ze eraan toe zijn? Zich eindelijk, na meer dan een jaar, ook daarin laten overhalen? McRay had haar bezworen op dat gebied nooit te dwingen. En hij kon heel goed dwingen, wist ze. Ze wist nog dat hij dat de eerste keer voorstelde. Ze was boos geworden, Dat nooit, had ze gezegd. Maar nu? Ze twijfelde. Een vinger was tot daar aan toe, als ze goed opgewonden was, maar verder? Ooit zou het er wel eens van komen, dacht ze. Maar dit weekend al? Angela deed het zonder probleem, zei dat het heerlijk was. Maar ja, Angela was een geval apart. Erik stootte haar aan. "Een echte is fijner, lijkt me." Ze kleurde. Snel stopte ze de doos in het mandje en liep naar het volgende rek. Ze wilde hem terugpakken. Ineens wist ze hoe. "Erik?" Hij stapte naast haar. "Ik moet nog een nieuwe voorbinddildo hebben. Eentje met een harnas. Wil jij even de verkoopster vragen? Ze weet de maat wel." Hij kleurde. Ze glimlachte. 1-1. Een tikje strijdlustig bekeek ze de rest van het lijstje. Nieuwe lustballetjes en meteen indoen, stond er. Ze slikte. Waar Erik bij was? Of in een pashokje? Gelukkig droeg ze een rok. Ze keek even om zich heen, zag dat Erik moed stond te verzamelen bij een stel bladen en pakte een stel zilverkleurige balletjes. Snel keek ze nog eens en trok de verpakking los. In een vlugge beweging trok ze haar rok op, haar slip opzij en liet de balletjes in haar glijden. Ze kreunde even. Net op tijd had ze haar rok naar beneden en legde de lege verpakking in het mandje. Straks bij de kassa zou Erik wel iets vermoeden, dacht ze en glimlachte. Dat werd 2-1. Nieuwe klemmetjes, cadeautje voor Angela. Ze pakte de zwaarste. Bij elke stap moest Linda zich bedwingen niet te kreunen. Ze stond gewoon op springen en die balletjes brachten haar tot bij de afgrond. Als ze zich niet wist te beheersen, zou er wat zwaaien. Een tikje ongemakkelijk liep ze naar de kassa. Erik was rood, vuurrood. Hij stond bij een rekje met halsbanden. Onder hingen de versierde leren en ijzeren exemplaren, maar daarboven was een rijtje met minder opvallende collars. Even diep ademhalen en zo nonchalant als ze kon opbrengen pakte ze een eenvoudig leren halsband met een grote ring. "Vind je die leuk? Doe hem eens om?" Erik keek beduusd en aarzelde. Toen leek hij even peinzend te kijken en pakte hem aan. Onhandig frunnikte hij aan de sluiting, liet hem bijna vallen maar slaagde erin de band om zijn hals te leggen. Vanuit een ooghoek zag Linda de verkoopster knipogen en knikte. Erik frunnikte nog aan de sluiting. Linda zette het mandje op de grond en trok zijn hand weg. "Laat mij maar even." Snel klikte ze het riempje dicht en stapte achteruit. "Leuk joh. Staat je prima." Ze voelde zich vreemd. Opgewekt, vrolijk zelfs en tegelijk met haar maag in een knoop. Ze kon nu de baas spelen, dacht ze. Speelde dat eigenlijk al. De verkoopster bracht een riem. "Heel leuk, Lin, maar er mist iets." Snel klikte ze de riem aan de ring en gaf Linda het uiteinde. "Zo is het beter, toch?" Erik keek nog beduusd van de een naar de ander. Wat hier gebeurde kon hij niet helemaal vatten. Ergens had hij zich laten overhalen en nu had die knappe Linda hem aan de riem. Dat vond hij vreemd prettig en tegelijk was hij angstig. Die Linda had duidelijk ervaring met dat sm-gedoe. Hij wist niet of hij dat wel leuk vond, maar tegelijk wond het hem wel op. Hij wilde de riem en de halsband afdoen, maar de verkoopster hield hem tegen. "Dat mag pas als je toestemming hebt, jochie. Eerst netjes vragen aan Linda. En wel heel beleefd hoor, ander pak ik een zweepje." Ze had er duidelijk lol in. Linda niet. Die besefte dat zij de dominante rol had en dat maakte haar onzeker. Erik slikte en keek van de een naar de ander. "Linda, mag ik die halsband af? Alsjeblieft?" Even aarzelde ze. Daarna knikte ze. "Hang hem maar terug, ik reken vast af." Snel liep ze naar de kassa, haar hele lichaam trilde. De verkoopster hield de lege verpakking van de lustballetjes omhoog. "Hmm, volgens mij weet ik waar ze gebleven zijn. Kon je niet wachten?" Linda schudde haar hoofd en pakte met een hand haar hangertje. "Ah, ik begrijp het. Hij wilde dat. Tja, wel, dan wordt het 290 euro precies. Op zijn rekening?" Ze kende McRay ook. Linda knikte. Ze zou blij zijn als ze weg kon, het gebeuren zat haar dwars en daar moest ze over nadenken. En over praten. Gelukkig had de Gamma een paar rollen folie. Erik hielp haar met inladen. Hij had geen woord meer gezegd sinds ze uit die winkel van Christine LeDuc waren gekomen en Linda probeerde niet om een gesprek te voeren. Ze zou hem afzetten bij het studentenhuis en daarna snel naar haar ouders gaan. Ze kon zich veel moeilijker beheersen met Erik in de buurt. Die balletjes begonnen haar echt gek te maken. Pas vlak bij het huis zei hij weer wat. "Vond je dat leuk? Met die halsband?" Ze keek opzij, zag hem rood en verlegen en strijdlustig tegelijk. Ze knikte. "Ja, dat was leuk. Ben je boos omdat ik je overhaalde?" Hij schudde zijn hoofd. "Ik begrijp er niks van." Ze kon maar een ding zeggen, besefte ze. Hetzelfde wat McRay ooit tegen haar zei. "Dat komt nog wel, Erik. Dat komt nog wel." Ze zette hem af en reed naar haar ouders, met haar gedachten bij Erik, de halsband en die verdomde balletjes die haar gek maakten. Haar ouders waren blij haar te zien. Linda vertelde over haar studie, dat ze dacht wel redelijk gescoord te hebben bij de tentamens en vroeg naar haar familie. Na het avondeten en nog meer bijkletsen ging ze vroeg slapen. De paar glazen wijn hadden haar slaperig gemaakt en nadat ze zorgvuldig haar geest leeggemaakt had, sliep ze zo in. Het grauwe weer nodigde niet uit tot vroeg opstaan, maar Linda besteedde geen aandacht aan de bewolking. De radio voorspelde regen, mist en meer narigheid. Ze haalde haar schouders op. Ontbijten, als vanouds in de keuken met alleen haar vader die rustig zijn krant las. Hij bromde iets over de ellende in de politiek, zeurde een beetje over weer nieuwe drempels die volgens hem door garagehouders uitgevonden waren en vroeg ineens, tussendoor aan Linda wat ze nou zag in een vent die zo'n beetje twee maal zo oud was. Linda knipperde. Die discussie hadden ze eerder gehad. "Nou gewoon. Hij is lief en aardig en zorgzaam. En ik ben gewoon verliefd op hem." Haar vader bromde en vroeg of zijn geld er niks mee te maken had. Linda zuchtte. Ook dat had hij eerder gevraagd. Waarom kwam hij daarop terug? "Dat geld is leuk, maar zonder zou hij net zo aantrekkelijk zijn." Weer gebrom. Ze dronk haar melk en stond op om koffie in te schenken. "De auto kostte me vorige week weer een godsvermogen. Ik zou hem eigenlijk moeten vervangen. Maar ja, ik ben niet zo'n rijke stinkerd als die McRay." Linda knikte. Het bekende verhaal. Iemand die aan een vriendinnetje zoveel geld uitgaf kon ook haar ouders wel eens wat toestoppen. Vooral nu haar vader weer die promotie gemist had. Ze snapte het wel. Zij had een comfortabel leventje, maar haar ouders merkten nauwelijks dat hun dochter hen geen geld meer kostte. De studie en haar studentenkamer, zelfs haar kleren: alles werd door hem betaald. Ze produceerde een grimmig lachje. Deze discussie had ze al vaak genoeg moeten aanhoren en ze had er geen zin in. Snel dronk ze haar koffie en liep naar de slaapkamer van haar ouders om haar moeder gedag te zeggen. Ze wilde haar goede humeur niet bederven met een zinloze discussie. Een uur later parkeerde ze haar auto naast de grote Cadillac van McRay. Ze glimlachte. Haar autootje leek ineens heel erg klein. Angela kwam al naar buiten, naakt natuurlijk, en hielp haar de spullen naar binnen te slepen. Linda merkte een rode vlek op haar schouder op. Ze wilde ernaar vragen maar de blik van Angela hield haar tegen. Sommige dingen vertelde ze niet. Ze haalde haar schouders op en deed snel haar kleren uit. Binnen liep ze altijd naakt rond, behalve als er gasten waren die niet op de hoogte waren. Ze had de balletjes voordat ze ging slapen wel uitgedaan, maar meteen na het plassen weer in haar poesje gestopt. Ze voelde de tintelingen, kon er nog tegen, maar ze hoopte wel dat McRay haar nu snel zou verlossen. Een zacht klopje op de deur naar zijn studeerkamer was genoeg om zijn stem te horen. Ze liep snel naar zijn stoel, knielde en boog haar hoofd. Dit vond ze niet zo erg meer als in het begin, maar leuk was het nog steeds niet. Hij liet haar een paar minuten wachten, voordat hij haar omhoogtrok en kuste. "Fijn dat je er bent, kleintje. We hebben een druk weekend voor de boeg." Plagerig streelde hij even een tepel, die meteen omhoog en vooruit sprong. "En kleintje, hoezeer sta je op scherp?" Die vraag was geen verrassing. Linda wist al een beetje wat McRay wilde met haar. De aankopen hadden haar op een spoor gezet. "Ik kan nog wat hebben, maar niet zoveel meer meester. En we moeten praten, gewoon praten." De eeuwige sigaarlucht dwarrelde haar neus binnen. "Nu meteen of later?" Ze haalde haar schouders op. "Dit weekend zeker. Maar misschien, als het mag, eerst..." Ze liet haar stem wegsterven. McRay lachte. "Je staat echt wel op scherp nu. Welnu, dan zullen we daar even wat aan gaan doen. Je weet de weg naar de kelder. Vraag Angela of ze je helpt met de schandpaal." Linda kleurde. Dat vond ze niet het leukste, maar tegenspreken kwam niet bij haar op. "Ja meester." Ze repte weg. Ze kreunde. Meer kon ze niet uitbrengen. Minstens een eeuw hield hij haar al op het randje van een heftig orgasme. Net genoeg ervoor om te blijven branden, maar niet zover dat het weg kon zakken. Ze had al gesmeekt, maar hij had haar genegeerd. De grote dildo in haar kutje vibreerde langzaam terwijl haar billen gloeiden. Pijn en genot. Een prima combinatie om haar tot het uiterste te brengen. Angela hing voor haar in een takel, nahijgend van het denderende orgasme wat Linda haar had gegeven met tong en lippen. Ze proefde de smaak van Angela in haar mond en kreunde om haar eigen verlossing. Igor streelde haar rug en fluisterde zachtjes dat ze bijna zover was. Bijna. Het woord alleen al was een marteling voor haar. Wat konden ze nog meer doen? Die twee mannen hadden haar tot het uiterste gebracht. McRay had haar net de rug toegedraaid en nu zou Igor nog verder gaan? Ze wilde niets meer, alleen nog klaarkomen, eeuwig en eeuwig klaarkomen. Igor scheen het niet te merken, liet zijn hand afwezig over haar rug glijden. Plots voelde ze hoe zijn vingers over haar billen gleden. Een drong ineens hard en diep in haar anus. Ze had geen kracht meer om te protesteren, alleen kermen en kreunen. De vinger gleed terug, weer dieper en weer terug. Ergens diep in haar rommelde het en plots denderde de lawine door haar lijf. Het werd zwart voor haar ogen. Niet lang. Maar lang genoeg. Ze lag nog op de tafel, stevig vastgebonden. Maar Igor en McRay stonden naast haar, streelden haar wang en rug en het was niet martelend, niet treiterend of opwindend. Gewoon lief en teder. Linda zuchtte. Zodra ze zich in staat voelde iets te zeggen, bedankte ze de twee mannen. Igor knikte, glimlachte vrolijk en kuste haar op de wang. Daarna draaide hij zich om en liep naar Angela. McRay maakte haar voorzichtig los en hielp haar overeind. Hij zei niets, hoefde niets te zeggen. Linda wist dat McRay haar perfect aanvoelde. Ze leunde even tegen zijn sterke schouder en liet haar tranen de vrije loop. De opgekropte spanning was weg. Nog niet helemaal, maar dat beetje wat nog over was, deerde haar niet. McRay hield haar een glas water voor en gulzig dronk ze. Knipperend tegen de tranen liet ze zich hangen tegen hem. In het begin had ze zich geprobeerd te herpakken, wilde ze zo snel mogelijk weer haar oude zelf zijn. Het hoefde niet, had hij gezegd, ze mocht zich laten gaan. Linda had geglimlacht en sindsdien probeerde ze het niet meer, liet alles over haar heen komen. McRay hielp haar van de tafel af en droeg haar naar de slaapkamer. Ze doezelde een beetje, maar wilde niet slapen. Nu nog niet. Traag stak ze haar hand uit en klopte op het bed. Het was een van die momenten dat ze gewoon samen waren. McRay zette zich naast haar, afwachtend. Langzaam streelde ze zijn dijbeen, beroerde zijn halfslappe penis en voelde dat die harder werd. Hij leek altijd wel te kunnen, nooit te vermoeid te zijn. Meer dan wat plagen, strelen en wrijven kon ze niet. Al snel liet ze haar hand op de dekens vallen en vroeg of ze ook de baas kon zijn. McRay zei niets, trok alleen een wenkbrauw op. Een beetje sloom van de vermoeidheid vertelde ze over Erik, over de halsband in de seksshop. McRay glimlachte bij het verhaal. Hij knikte toen Linda vertelde het leuk en prettig te vinden, maar dat ze tegelijk zo onzeker was. Ze besloot met de vraag die haar als belangrijkste voorkwam. "Ben ik nu gewoon nieuwsgierig? Of is het meer dan dat?" "Wat weet hij van onze levensstijl af?" "Weinig, denk ik. Hij doet niet alsof hij weet wat mijn collar betekent." McRay streelde haar zachtjes. "Ga maar slapen, morgen is het vroeg dag." Linda sloot haar ogen en was in slaap nog voordat McRay de kamer uit was. Angela wekte haar. Op een erg prettige manier. Ze voelde hoe de nagels over haar lichaam krasten, hoe haar lippen zachte kusjes drukten op haar borsten en geeuwend rekte Linda zich uit. Kermend liet ze haar armen zakken. "Goffer, spierpijn." Ze glimlachte en zag hoe Angela zich tussen haar benen wurmde. Automatisch spreidde Linda haar benen en liet zich door Angela wakker likken. McRay liep binnen met een groot dienblad. "Goedemorgen kleintje. Vandaag ontbijt op bed." Linda knipperde met haar ogen. Het leek wel de omgekeerde wereld. Ze werd uit de droom geholpen toen Angela stopte voordat ze echt geil was. De blonde vrouw pakte een paar handboeien van het nachtkastje en deed die bij Linda om de polsen. De andere uiteinden werden aan de spijlen van het bed gemaakt. Linda glimlachte. Dat zou een interessant ontbijt worden. McRay zette het dienblad op bed, wenkte Angela en zette zich in een van de stoelen. Net als de grote slaapkamer van McRay zelf had ook deze een tafeltje met stoelen, een televisie en hifi-set. Linda was snel gewend geraakt aan de luxe. Angela kroop tussen de benen van McRay en greep in zijn kruis. Dat vond Linda minder leuk, eigenlijk wilde ze hem niet delen. Zelfs niet met Angela, die zo langzamerhand haar beste vriendin was geworden. McRay liet zich even verwennen door Angela. Hij duwde haar echter al snel weg en vertelde dat Igor op reis was, zodat Angela onder zijn hoede stond. Die knikte en glimlachte. Linda wist dat Angela alleen haar meester en McRay gehoorzaamde. Linda voelde hetzelfde, maar dan omgekeerd. Igor was haar tweede meester, al hoefde ze naar hem dat nooit te zeggen. Ze keek toe hoe Angela op de aanwijzingen van McRay weer op bed kroop. Ze pakte een broodje, smeerde daar boter en jam op en voerde Linda dat. Wel grappig, maar niet echt opwindend. De eerste hap ging goed, maar de tweede niet. Linda knoeide en een beetje jam bleef op haar kin achter. Angela likte dat schoon. Nog een hap, maar nu liet Angela een dikke druppel jam in de hals van Linda vallen. Ze giechelde en Linda kromde haar tenen. Zo'n ontbijt dus. Lekker. Angela voerde Linda en knoeide erg veel. Ze moest het steeds weer schoonlikken, wat Linda leuk vond. Maar het kietelde ook en echt verweren kon ze zich niet. Een tweede broodje, nu met smeerkaas. Een plak toast met paté, en een glas melk. Dat leverde een nat bed op, maar Linda vond dat niet erg. McRay ook niet, die keek glimlachend toe hoe de twee vrouwen met het eten speelden. Al het knoeien, en vooral het schoonmaken, wond Linda op. Met kleine kreetjes probeerde ze Angela te sturen, daar te laten knoeien waar Linda graag gelikt wilde worden. Die plaagde haar, wat weer gekreun opleverde. Linda genoot. McRay stond op, zei Linda haar ogen te sluiten en niet open te doen voor hij dat zei. Linda sloot haar ogen, benieuwd naar wat McRay van plan was. Ze hoorde hoe zijn kamerjas op de grond viel en hoe Angela van het bed kroop. Daarna alleen wat gezucht van McRay, gevolgd door een zachte kreun van Angela. Linda merkte dat een van de twee op bed kwam en op haar borst plaatsnam. Ze voelde dat het McRay moest zijn, aan de harige benen. Ze snapte wat ze moest doen, opende haar mond en wachtte tot hij zijn pik tussen haar lippen duwde. Ze proefde chocolade en murmelde een goedkeurend kreetje. Voorzichtig sabbelde ze, likte ze en slikte ze de chocoladepasta door. Met kleine kreuntjes van plezier probeerde ze zo langzaam mogelijk te doen. Ze was dol op chocolade. Alleen kon ze zich niet beheersen toen Angela tussen haar benen plaatsnam en met haar tong over de binnenkant van haar heupen likte. Kreunend bewoog ze sneller haar eigen tong, haar lippen en elke keer als Angela eventjes een schaamlip of zelfs haar klitje raakte, zoog ze hard op de pik van McRay. Al snel was de chocolade verdwenen. Hij haalde zijn pik weg en de bewegingen op bed vertelden haar dat een verse lading door Angela aangebracht werd. Linda grijnsde, opende bereidwillig haar mond en begon weer opnieuw de chocolade van zijn pik af te sabbelen. Het was lastig om dat langzaam te doen, want Angela gebruikte nu ook een vinger om Linda te plagen. En weer verdween de chocoladepasta veel sneller dan Linda had gewild. Maar nu stopte ze niet, zoog en sabbelde steeds sneller en harder, terwijl Angela steeds sneller met haar tong over het klitje van Linda gleed. Kermend en kronkelend probeerde Linda haar eigen orgasme tegen te houden, hijgend likte ze de eikel van McRay. Ze voelde hoe zijn hoogtepunt naderde en probeerde nog sneller, nog dieper te gaan. Plots verdikte zijn eikel zich en Linda's mond werd gevuld met zijn sperma. Slikkend probeerde ze alles binnen te houden, maar dat lukte niet, ze voelde de druppels langs haar kin glijden. Het deerde haar niet, zelf was ze ook bijna zover. Alleen kon ze nu niet vragen of ze mocht klaarkomen, met haar mond vol. McRay zei haar haar ogen open te doen. Linda sperde ze open, nog steeds vechtend tegen haar orgasme, terwijl Angela haar bleef likken, vingeren en steeds sneller, harder, dieper ging. McRay keek in haar ogen, knikte. Linda ontspande zich, kreunde met haar mond vol en liet de storm over haar lijf, door haar lichaam razen. Ze werd niet losgemaakt, maar moest toekijken hoe Angela de pik van McRay schoonlikte. Daarna kroop Angela op bed en likte Linda schoon. Ze wilde nu graag los, douchen en vooral naar het toilet. Ze vroeg het, maar McRay schudde zijn hoofd. "Straks, kleintje." Hij verdween, met Angela in zijn kielzog. Dat deed hij wel vaker en Linda vond het niet prettig. Veel keus had ze niet, want de handboeien hielden haar armen nog stevig vast aan het bed. Ze zuchtte, probeerde de druk op haar blaas te negeren en sloot haar ogen. Een beetje dutten kon geen kwaad, dacht ze. Hij was vast nog meer van plan. Erik verscheen in haar gedachten. Even stelde ze zich voor hoe hij hier zou liggen, geboeid en geblinddoekt, terwijl zij en Angela hem zouden plagen met slagroom, chocoladepasta en jam. Ze vond het een opwindende gedachte. Een half uurtje later werd ze wakker gemaakt. Angela maakte haar los en nam haar mee naar de badkamer. Linda douchte en plaste snel. Nog voor haar haren helemaal droog waren, trok Angela haar al mee. Ze had een zenuwachtig lachje op haar gezicht dat Linda niet helemaal beviel. Maar meer dan afwachten kon ze toch niet, dus haalde ze inwendig haar schouders op en liet zich meevoeren. Ze werd naar buiten getrokken, de kou in. Ze wist inmiddels dat achter het zwembad een stuk bos lag. Dat hoorde ook bij het huis, maar werd nauwelijks gebruikt. Het was ook niet goed afgezet, zodat af en toe anderen daar wandelden. En heel soms vond Linda daar sporen dat een paartje meer gedaan had dan wandelen alleen. Ze was al eens op een warme herfstdag daar aan een boom gebonden, maar daarvoor was het nu te koud, hoopte ze. Angela trok haar mee naar een open plek bij een groepje jonge bomen. McRay stond daar met een grote tak in zijn handen een vuurtje op te stoken. De beide jonge vrouwen knielden, waarbij Angela stevig een hand van Linda vasthield. Alsof ze bang was dat Linda weg zou lopen? Ze grinnikte. Dat zou ze niet doen, niet voor ze wist wat er met haar ging gebeuren. "Waarom lach je, Linda?" Ze slikte, werd even roder en keek naar McRay. "Om Angela, meester. Misschien is ze bang dat ik weg zal rennen?" Ze plaagde haar vriendin graag, maar het serieuze gezicht van McRay deed haar plots beseffen dat het misschien geen grapje was. Hij knikte afwezig en porde in het vuur met de tak. De vlammen gaven voldoende warmte om de kou draaglijk te maken. Linda slikte weer. Wat was hij van plan? Het stompje van zijn eeuwige sigaar werd in het vuur gegooid, Linda zag het even opvlammen. "Igor heeft iets beloofd aan Angela." Zijn stem klonk vlak, even voelde Linda angst. Ze voelde ook hoe Angela harder kneep in haar hand. Zij wilde niet voorkomen dat Linda wegrende, maar ze zocht steun! Een golf van bezorgdheid sloeg door haar maag. Als Angela dat nodig had, moest het iets heel erg pijnlijk zijn. McRay porde in het vuur. Hij leek te aarzelen. Ook dat was nieuw voor Linda. Een paar minuten bleef het stil, op het knetteren van de vlammen na. "Igor heeft aan mij gevraagd om die belofte uit te voeren." Linda knipperde met haar ogen. "En eerlijk gezegd, ik aarzel om het te doen. Ik weet niet of jij er klaar voor bent, Linda." Nu rilde ze niet meer van de kou. Die merkte ze zelfs niet meer. Vragen, bange verwachtingen. Haar hoofd tolde even. Wat was die belofte? McRay pakte een nieuwe sigaar uit zijn borstzakje. Dat hij zo snel alweer een andere opstak, liet zien dat hij echt nerveus was. Linda slikte weer en probeerde haar geest leeg te maken, alle angstige gedachten te negeren. Hij zou haar toch nooit iets aandoen wat ze niet wilde? Wat ze niet aankon? Toch? Maar een belofte, dat was iets wat je niet kon negeren, dat had ze van haar ouders wel meegekregen. Wat je belooft, moet je doen. Wat had Igor beloofd? McRay bukte en pakte een tas op die naast hem op de grond stond. Hij stak een hand erin en rommelde. Linda hoorde metaal tegen metaal en elke beweging, elk geluid werd dreigend, duister, beangstigend. Ze bleef slikken. Keek toe terwijl ze niet wilde kijken, wilde weten en tegelijk weer niet. Ze kende Angela, Igor en natuurlijk McRay nu goed genoeg om iets te kunnen afleiden aan hun lichaamstaal, hun gezichten. McRay haalde een metalen halsband tevoorschijn. Die wierp hij voor de voeten van Linda, gevolgd door zware metalen boeien en kettingen. Hij knikte naar Angela. Die pakte de boeien en begon Linda te binden. De metalen halsband, eigenlijk een dikke ring, zat niet lekker. Hij drukte tegen haar keel en maakte het slikken moeilijk. Angstig liet ze toe hoe Angela haar polsen en enkels voorzag van de boeien. Linda liet zich meetrekken naar een van de bomen, waar ze met de kettingen aan vast werd gezet. Huiverend van angst keek ze toe hoe Angela terugliep naar het vuur en daar knielde voor McRay. Linda trok even aan de kettingen. Meer om te proberen hoe stevig ze vast zat, dan in een poging los te komen. Ze zat heel goed vast, merkte ze. Zelfs als haar polsen los zouden zijn, bleef ze stevig aan de boom zitten met de kettingen om haar enkels, haar middel en de halsring. Wat was die belofte? In het vage licht van de vlammen zag ze Angela en McRay. Ze waren aan het praten, maar Linda kon ze niet horen. Af en toe pookte McRay in het vuur met de grote tak in zijn handen. Angela's gezicht werd dan nog roder door de oplaaiende vlammen. De tweede sigaar van McRay werd vervangen door een derde. Ze bleven praten, al leek het dat vooral Angela aan het woord was. Alsof ze McRay ergens van moest overtuigen, maakte ze met haar armen en handen gebaren. Linda begreep niet waar ze het over konden hebben. Zelfs met de lessen van McRay in het lezen van lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen kon ze het onderwerp niet raden. Wat Linda wel begreep, was dat het iets heel ergs moest zijn. Zo erg dat McRay het eigenlijk niet wilde. Zo erg dat Angela hem moest overtuigen, ondanks de belofte van Igor. Linda rilde, al was de kou volledig uit haar gedachten. Na wat een eeuwigheid leek, gooide McRay zijn sigaar in het vuur en stak nummer vier op. Linda slikte, nu ging het gebeuren. Ze herkende de gebaren en wist dat hij een besluit genomen had. En Angela reageerde alsof ze een overwinning geboekt had waar ze niet blij mee was. Linda merkte dat tranen over haar wangen liepen. Van de rook, hield ze zich voor. Ze knipperde en plots was McRay verdwenen. Linda haalde even diep adem en keek naar haar vriendin. Die stond op, liep langzaam op haar af en kuste haar op de lippen. "Het spijt me werkelijk dat ik je moet vastbinden, Linda." "Ach, ik ben het gewend." Het kwam er stoerder uit dan ze zich voelde. Angela glimlachte en kuste haar weer. "Met liefde, Linda. Met heel veel liefde." Linda snapte het niet. Ze wilde vragen wat Angela bedoelde. Die gaf haar geen kans, kuste haar nogmaals en maakte haar handen los. "Niet bewegen, lieve Linda." Linda kon alleen knikken, te verbaasd over het gebeuren. Nog verbaasder keek ze hoe Angela haar een paar dikke wanten aantrok. Ze keek toe hoe Angela de paar stappen naar het vuur nam, met de stok daarin porde en tenslotte iets eruit haalde. Het leek een ijzeren staaf met een scherpe punt. Roodgloeiend van de hitte. Met zichtbare aarzeling liep Angela terug. Linda begon iets te begrijpen. Haar handen, beschermd tegen hitte. De staaf, rood van het vuur. Angela die een pijnslavin is. Linda schudde haar hoofd. Dit wilde ze niet, kon niet, mocht niet. Ze pakte de staaf aan. Angela kuste haar nog een keer, knikte even en mompelde weer. "Met liefde, heel veel liefde." Vervolgens stortte ze zich op de staaf, haar borst naar voren. Gillend werd Linda wakker. Het beeld voor haar ogen deed haar hart in haar keel kloppen. Haar hele lichaam zweette, rillingen liepen over haar rug. Het laatste beeld in haar droom bleef hangen. Angela. Gespietst op de ijzeren staaf in de handen van Linda. Gebroken ogen, slap lichaam. Ze moest overgeven. McRay dreunde de deur open, keek snel rond en richtte daarna zijn ogen op haar. Linda schrok. Hij leek ineens twintig jaar ouder te zijn. Linda negeerde hem verder, viel half uit bed en spurtte naar de deur. De slaapkamer van Angela lag naast de hare. Die was leeg, het bed onbeslapen. Ze rende het hele huis door, zelfs tot in de kelder. Nergens zag ze Angela. Tenslotte liep ze haastig naar buiten, keek in de garage en het tuinhuis. Ze botste op het terras tegen McRay op. "Waar is ze?" "Angela?" Ze schreeuwde. McRay draaide zich om, liep naar het huis. Boos riep Linda hem na. "Waar is ze verdomme!" Hij wenkte haar. Op de trap haalde hij een grote sleutelbos tevoorschijn. Linda snapte het ineens. De gesloten kamer. De enige kamer waar ze nooit mocht, en ook niet kon komen. Ze slikte. McRay deed de deur van het slot, stapte het duister in. Diep ademhalend schuifelde Linda achter hem aan. Onwillekeurig viel haar hand in zijn hand, drukte ze zich tegen hem aan in een poging haar angsten, haar nachtmerrie weg te jagen. De deur klapte dicht. Vanuit de verte leek een vaag lampje steeds groter te worden. Het waren haar eigen ogen, besefte ze, die gewend raakten aan het kleine beetje licht. Angela lag in een houten kist. Haar armen gekruist op haar borst en haar ogen gesloten. De uitdrukking op haar gezicht was er een van tevredenheid. Linda liet zich op de knieën vallen en huilde. Na een eeuwigheid stond Linda op, schuifelde voorzichtig naar de kist en stak een hand uit. Ze durfde haar vriendin niet aan te raken. Ze lag zo mooi, tevreden. Alsof ze sliep. En Linda had haar vermoord. Tranen rolden over haar wangen, de pijn in haar hart was erger dan alle zweepslagen bij elkaar. Zij had haar gespietst. Het was geen droom. Angela lag in de kist, heel erg mooi en vooral ook heel erg dood. Linda stak weer haar hand uit, probeerde zichzelf te overtuigen dat ze Angela kon aanraken. Maar het lukte niet. Ze zag de ijzeren staaf in haar hand. Roodgloeiend, scherpe punt, de ogen van Angela die braken. Linda viel, liet zich vallen, eindeloos lang vallen. Linda waardeerde de poging van McRay om haar te hypnotiseren, haar de herinnering te ontnemen. Maar het werkte niet. Angela was dood, zij had haar gedood. Doelloos zwierf ze door het huis. Alles herinnerde aan haar. En nooit meer zou Angela haar lach door een kamer laten schallen, haar gekreun was voor altijd uitgestorven. Eten hoefde Linda niet. Drinken ook niet. In geen enkele kamer kon ze langer dan een paar ogenblikken blijven, teveel herinneringen, teveel gedachten aan haar. Linda was allang gestopt met huilen, geen tranen meer. Ze moest eigenlijk nadenken over een begrafenis, familie of zo die op de hoogte gesteld moest worden. Ergens kwam ze McRay tegen, die haar even in zijn armen hield, maar ook hij kon de drang om rond te dwalen niet wegnemen. Uiteindelijk kwam ze in de kelder terecht. Een minuscuul stukje stof, ooit een pikant slipje. Van haar. Linda raapte het op, snikte even en voelde tranen brandden in haar ogen. Ze mompelde, "Met liefde. Heel veel liefde." Plots zat ze op haar kont, klemde haar armen om haar opgetrokken benen en staarde naar McRay die in de deuropening toekeek. Ze las zijn verdriet in zijn ogen. Zijn pijn. Haar pijn. Het gevoel was er ineens, alsof iemand dat in haar geplant had. Ze keek naar McRay, die als een standbeeld in de deuropening stond. Ze knikte bij zichzelf. Misschien had hij het gedaan, misschien ook niet. Maar hij kon wel iets doen. Iets wat misschien haar pijn kon verminderen, of vervangen. Ze stapte op het andreaskruis af en leunde tegen de houten palen. "Bind me, sla me. Doe me pijn." Ze sloot haar ogen, wachtend tot ze zijn handen voelde. Geen beweging, geen geluid. "Straf me ergens voor, laat me pijn voelen." Laat me iets voelen! Nog niets. Ze opende haar ogen, zag hem nog staan met die pijn en het verdriet in zijn ogen. Boos rukte ze zich weg uit zijn blik, liep naar de tafel, greep een zweep en sloeg hem, haar Meester. "Sla me, pijnig me!" Ze riep het, luider en luider bij elke slag van de zweep tot haar stem in een gekrijs afbrak. Uitgeput liet ze de zweep vallen, liet zichzelf vallen. Ze voelde hoe ze opgetild werd, hoe sterke armen haar wegdroegen en teder in bed legden. Niet slapen, niet wakker worden, nooit meer slapen. Ogen dicht, wegdrijven. Nooit meer wakker worden. Linda sliep. Het moest een droom zijn geweest. Een akelige droom, een nachtmerrie. Linda rolde uit bed, liep slaapdronken naar de badkamer en vandaar door naar de kamer van Angela. Ze moest zichzelf geruststellen. Het was een erg nare droom. Angela's bed stond onbeslapen in de kamer. Linda herinnerde zich teveel van die droom. Met een rood hoofd zag ze zichzelf weer haar Meester slaan met een zweep. Ze sloop naar beneden, bang om hem nu tegen te komen, hij zou het weten en haar straffen voor een droom. Niemand te zien. Ontbijten in de keuken, haastige boterhammen. Straks moest ze zich melden en of er dan nog tijd was voor eten wist ze niet. De woonkamer was opgeruimd, zelfs de bloemen, die eigenlijk al dagen geleden weggegooid hadden moeten worden, waren nu weg. Buiten scheen een vrolijk zonnetje. Linda glimlachte. Ze waren vast ergens bezig. Misschien wel in de kelder. Ze liep naar beneden. Niemand. Alleen een vergeten zweep op de grond, vlak bij de deur. Buiten ook niemand. Een vlugge blik in de garage leerde dat de Cadillac weg was. McRay was dus weg. Linda voelde een steekje jaloezie. Angela was vast met hem mee, om iets leuks te doen. En zij mocht niet mee. Terug in huis rommelde ze doelloos door de kamers totdat ze de studeerkamer indrentelde. De grote boekenkasten. Ze pakte een oud boek, iets over middeleeuwse martelwerktuigen. Ze las, vergat de tijd. De geur van een sigaar deed haar opkijken. McRay stond voor haar, sigaar in de ene hand, een doos in de andere. Een driedelig pak met stropdas. Ze lachte, hij zag er niet uit zoals in de droom, niet meer twintig jaar ouder. Maar zijn blik maakte haar wel onrustig en haar lach stierf weg. "Dag Meester. Waar is Angela?" Hij schudde zijn hoofd. Linda werd zich ineens bewust van iets in haar maag, haar hoofd, haar benen waren als lood, haar vingers trilden. Het was geen droom. Versteend keek ze naar hem. Zag een vage rode striem over zijn wang. Voelde iets op haar maag drukken, iets heel zwaars. Zwijgend stond ze op, liep naar hem toe en nam de doos over. Hij was zwaarder dan ze verwachtte. Ze zette hem vlug op de grond en pakte zijn hand. McRay keek naar haar, ze voelde zijn blik. Zwijgend boog ze haar hoofd en wachtte af. Pas na een lange tijd nam hij haar kin in zijn andere hand en tilde haar hoofd achterover. Zijn blik was vreemd, anders. Angst gierde ineens door haar keel. Dit was niet de McRay die ze kende. Wilde kennen. Linda slikte moeizaam. "Was het geen droom?" Hij schudde zijn hoofd. Linda zag de trieste blik en liet zijn hand los. Ze zakte door haar knieën en vocht tegen een misselijk gevoel in haar maag. "De begrafenis?" Haar woorden kwamen nauwelijks uit haar mond. Haar tong leek verdoofd. Ze was helemaal verdoofd, niet in staat om iets te doen. Het was dus geen droom. Angela was dood. Zij had haar gedood. Vaag hoorde ze McRay iets zeggen dat alles geregeld was. Ze voelde zijn hand op haar hoofd, ergens ver weg. Ze voelde zich alsof ze in een grote kom zat. Geluid drong vaag tot haar door, ze zag wel, maar het raakte haar niet. Verscholen in haar kom. Haar gedachten alleen bij Angela, bij wat er gebeurde. Haar dood. Pas na een lange tijd begonnen haar hersens weer te functioneren. Traag alsof ze van watten waren, langzaam modderend door dikke olie. Angela dood en begraven. Ze moest verder. Maar hoe kon ze verder? Zij had haar gedood. Haar vriendin, haar maatje, dood. Even schoten haar gedachten naar iets wat ze niet kon zien, niet kon raken. Ergens voelde iets niet goed. Ze moest beter kijken, dacht ze. Dieper naar die zwarte plek waar haar gedachten zich verscholen. Ergens ver weg werd haar lichaam opgetild, naar de bank gebracht en zachtjes neergelegd. Een glas werd in de handen van haar lichaam gedrukt. Scherpe drank deed haar lichaam proesten en kuchen. Een hand streelde het lichaam waarin ze zat. Teder, vriendelijk. Rakelings langs haar borsten. Haar tepels richtten zich op, onbewust van haar geest gaf haar lichaam een reactie op de aanrakingen. Haar lichaam vroeg om meer, haar geest negeerde alles. De hand streelde daar waar het lichaam vroeg. Haar lijf reageerde op de gebruikelijke wijze. Ver weg, oninteressant voor haar geest. De hand verdween even, maar raakte toen met kracht haar wang. En nog eens, een rake klap die een rode vlek achterliet. Een derde, vierde klap. Linda kreunde, schudde haar hoofd en keek naar McRay. De vissenkom was weg, alles dreunde in haar geest met een kracht die haar deed huiveren. "Ik heb haar gedood." Hij knikte. "Maar waarom?" "Omdat Igor dat beloofde." "Waarom?" Hij schudde zijn hoofd. "Dat kan ik je nu niet vertellen." Ze zuchtte. "Er is zoveel wat ik niet mag weten. Zoveel waar ik nog niet klaar voor ben." McRay knikte. "Het komt goed, alles komt goed." Ze lag ineens in zijn armen, huilde en rilde. "Ik hoop het, ik hoop het echt." Ze kuste hem, vroeg hem met haar te vrijen, langzaam en teder. Hij kuste haar op de lippen, tilde haar op in zijn armen en droeg haar naar de slaapkamer. Ze keek hoe hij zich uitkleedde. Snel maar zonder haast. Ze glimlachte door haar tranen heen, opende haar armen. Naast haar zittend liet hij zijn handen strelen, overal over haar lichaam. Ze voelde zich loom worden. Traag streelde ze terug, liet haar hand dwalen over zijn lichaam. Hun lippen raakten elkaar, hun tongen vochten tussen tanden en gehemelte. Zijn lippen maakten zich los van de hare, gleden langs haar hals, over haar borsten. Ze kromde haar rug, genoot van zijn tong, lippen, tanden en vingers. Kermend vroeg ze meer, veel meer. Linda kreeg meer. Zijn hoofd gleed over haar navel, bleef rusten op haar dijen. Linda spreidde haar benen, huiverde van het genot dat zijn tong en vingers haar gaven. Ze duwde hem om, kroop tussen zijn benen en bukte zich over zijn liezen. Ze dacht aan cornetto's, raketjes. Ze hoorde zuchten, zachtjes kreunen. Linda boog zich verder over hem heen en liet zich zakken, haar billen op zijn heupen, tot ze volledig gevuld was. Langzaam bewoog ze, geleid door het ritme in haar, door zijn vingers op haar borsten. Sneller nu, het gevoel moest dieper, intenser. De vingers kneedden harder, haar longen maakten raspende geluiden. Nog sneller, zweetdruppels gleden over haar rug, adem kwam in korte stoten uit haar geopende mond. Nog wilder, natte haren in slierten over haar gezicht, blazend, hijgend en kronkelend. Het was nog niet genoeg. Ze draaide zich om, steunend op armen en benen liet ze hem het ritme bepalen, knelde haar handen rond de stang aan het hoofdeinde, kermde om meer, alles. Uitputting, maar nog niet genoeg. Ze hijgde, kermde zonder geluid, stil in een race naar een finish die oneindig ver weg op haar wachtte. Hij beukte, ramde, stootte. Ze ontving, nat van zweet, van haar en zijn vocht. Krijsend om meer. Sneller dan ooit, wilder en woester en harder en dieper en de wereld brak in stukken. Maandagochtend. Dinsdag weer college, dus Linda moest 's avonds vertrekken. Ze wilde niet. McRay lag naast haar in het bad, rookte een sigaar en liet het hete water stromen. Hij glimlachte en vroeg haar of ze zich al beter voelde. Linda knikte en glimlachte terug. "Een beetje ja. Zouden de buren me gehoord hebben?" Hij grijnsde. "Of kan ik met goed fatsoen niet meer op de koffie bij ze?" Hij leek blij om haar grapje, ook al was die flauw. Maar ze voelde zich ook beter. Alsof met de woeste vrijpartij het pus uit de wond was gehaald. Angela. Ze keek weer even sip, maar hernam zich. Ze moest verder. Hoe wist ze nog niet, maar het lethargische wilde ze kwijt. Iets doen, iets wat haar volledig bezighield. Linda vroeg het aan McRay. En weer die glimlach, alsof hij allang wist wat ze wilde. Soms was het ergerlijk. Ze sloeg hem op zijn borst. "U heeft allang iets bedacht. Etter!" Hij trok een brede grijns. "Je weet niet half hoe mooi je bent als je boos bent." Ze sloeg hem weer, speels, op de borst. Even keken ze elkaar in de ogen. Linda pakte de sigaar uit zijn hand en drukte die uit in de asbak. Daarna kuste ze hem, proefde tabak en passie en liet zich door hem naar prettige oorden brengen. Allebei aangekleed in de studeerkamer. Ze droeg een spijkerrok en het oude houthakkersshirt. Geen combinatie, maar erg comfortabel. Een tas met spullen stond naast haar, twee anderen lagen al in haar auto. McRay beende op en neer tussen de boekenkast en zijn bureau. Af en toe zei hij wat in de mobiele telefoon, maar meestal luisterde hij. Het was geen vrolijk gesprek. Linda wachtte af, zat op de bank met een glas frisdrank en bladerde in een studieboek. Een erg oud studieboek over bondage. Ze had al twee pagina's gemerkt met een papiertje. Als een stille hint voor haar Meester. Ze zou het boek ‘vergeten' op te ruimen. Haar gedachten zaten bij het gesprek dat ze hadden in de slaapkamer. Hij zittend op de rand van het bed, zij bezig met aankleden en inpakken. Niet meer aan denken, gewoon verder gaan. Pfff, dat zou erg lastig zijn. Hoe kon ze het vergeten? Hoe moest je verder? Maar ja, McRay had ook wel weer gelijk. Niet bij de pakken neerzitten, doorgaan. Ze glimlachte bij zijn laatste opmerking: ‘Speel maar lekker met die Erik, dat zal je wel wat afleiden. Draai de rollen regelmatig om en laat hem uiteindelijk kiezen welke hem het meest bevalt. En wat jouw bevalt.' McRay beëindigde het telefoongesprek, haalde diep adem en plofte in de grote stoel tegenover de bank. "Als je vragen hebt, stel ze dan. Als je iets nodig hebt, aarzel niet om te vragen. Niemand weet en kan alles. Neem de tijd die je nodig hebt." Ze knikte. "Ik heb uw mobiele nummer en uw e-mail." "Goed." "Meester, ik vind het erg jammer dat we elkaar een tijdje niet zullen zien." "We zien elkaar snel genoeg weer, kleintje. En tot die tijd hebben we allebei drukke tijden voor de boeg." Om vier uur parkeerde Linda haar Peugeotje voor de deur van het studentenhuis. Erik kwam net naar buiten en keek blij verrast. Ze lachte naar hem, voelde zich meteen wat vrolijker. Misschien was ze toch een klein beetje verliefd op hem. Hij hielp haar met de tassen en vroeg of ze een leuk weekend gehad had. "Niet echt. Ik ben blij dat ik je zie." Ze moest dat weekend snel van zich afzetten, anders kwam ze nooit verder. Ze glimlachte over haar schouder. Hij werd rood. McRay had gezegd dat zij het initiatief moest nemen. En houden. Ze vervolgde de klim op de trap en wist dat hij naar haar billen keek. De glimlach zweefde om haar lippen. Ja, het zou haar goed bezig houden. De pijn verminderen. Vergeten kon ze niet, maar ermee leren leven? Dat moest wel lukken. Hoopte ze. Ze hield de deur open voor Erik,. "Dat museum van middeleeuwse werktuigen. Wat dacht je van woensdagmiddag? Dan hebben we toch geen college." Hij liet de tassen vallen, draaide zich om en probeerde te glimlachen. "Lijkt me leuk Linda. Heel leuk." Ze knikte, bedankte hem en liet hem uit. Stil staarde ze uit het raam. Leger nu hij weer weg was. Ze hoopte dat ze straks kon slapen zonder te dromen. Linda koos haar kleding met zorg. Een zwarte rok, eigenlijk net te degelijk, maar haar heupen en billen kwamen er mooi in uit. Een zachtbruine blouse, twee knoopjes los zodat je net de aanzet van haar borsten kon zien. Ze bolden stevig tegen de stof, maar niet teveel. In het decolleté het hangertje met het rode medaillon. Haar lange haren in een paardenstaart en donkere make-up. Ze zag er goed uit, degelijk en sexy tegelijk, behalve dan die kringen om haar ogen. Slapen was een nachtmerrie. Met wat meer make-up werkte ze die kringen iets weg. Ze twijfelde of ze meer moest doen, maar besloot dat het genoeg was. Peter, de docent drama, had gezegd dat suggestie belangrijker was dan wat je werkelijk zag. Linda hoopte dat ze het juiste gevoel op Erik overbracht. Hij keek gelukkig wel oprecht onder de indruk. "Tjee, je bent een knappe meid." Het schoot er zo spontaan uit dat ze allebei moesten lachen. Hand in hand liepen ze door de ingang van het museum. Erik had verwacht dat het saai zou zijn, maar daar vergiste hij zich in. Linda was erg aangenaam gezelschap, wist een heleboel te vertellen over de uitgestalde voorwerpen. Hij vroeg haar of ze niet stiekem geschiedenis als hoofdvak had. Haar glimlach deed hem gloeien. Na een rondgang langs de meest gebruikelijke werktuigen, kwamen ze bij een half geopende deur. Het duister nodigde niet uit, maar Linda trok Erik mee. Hij bleef verbaasd staan. "Kom joh, dit is het leukste deel." Eerst aarzelend, maar al snel volgde hij haar met een verlegen grijns. De ruimte liet middeleeuwse martelwerktuigen zien. Van een groot rad tot kooien en rekbanken. Schandpalen, takelwerktuigen en allerlei toestellen waarvan hij alleen kon raden waar ze voor dienden. Linda bleek ook van deze toestellen veel af te weten. Erik vroeg zich af waar ze die informatie vandaan had. Hij wilde het vragen, maar bedacht zich. Een paar toestellen maakten gevoelens in hem wakker die hij niet erg aangenaam vond, maar tegelijk stond zijn pik hard overeind. Dat snapte hij niet zo, maar misschien kwam het door Linda, haar mooie billen en dat hij zomaar hand in hand liep met het mooiste meisje van de stad. Zij leek het niet te merken, maar trok hem mee van het ene naar het andere toestel. Erik liet zich meetrekken, genietend van het uitzicht op haar billen en hopend dat hij vaker met haar mee uit kon. Na het museum liepen ze een cafeetje binnen. Ongemerkt had Linda nog een knoopje losgemaakt en Erik zag nu een randje van donker kant. Hij wiebelde wat ongemakkelijk, met die stijve paal in zijn broek. De serveerster bracht koffie. Linda babbelde over de tentoonstelling. Erik wilde dat ze alleen waren, dat hij haar durfde te kussen, dat zij hem kuste. Bij andere meisjes had hij meestal de branie om ze te veroveren, maar bij haar durfde hij niet. Hij luisterde maar half, keek naar haar hangertje en hoopte dat Linda hem nu niet oninteressant vond. Plots zweeg ze en hij besefte dat hij een vraag gemist had. "Sorry Linda, ik was even weg." "Ja, dat zag ik, bevalt het uitzicht je?" Hij kleurde rood en richtte zijn blik snel hoger. "Ik ehm, ik keek naar je hangertje." "Ja, dat zag ik, en je kon natuurlijk niet vermijden dat je ook iets verder keek." Linda zei het op een ondeugend toontje, waardoor Erik hoopte dat hij onzichtbaar werd. "Het is een mooi hangertje." En heel oud, dacht hij, antiek. Linda speelde even met het medaillon en leek ver weg in haar gedachten. "Het is van een vriend, een heel speciale vriend." Erik voelde bijna letterlijk zijn dromen uiteen spatten. Ze was dus bezet. Handje vasthouden en een zoen op haar wang mocht nog, maar verder niet. Hij kon de teleurstelling niet uit zijn blik weren. Erik sprak niet veel op de weg naar huis. Linda had het dak van de auto opengemaakt, waardoor haar lange haren in de wind wapperden. De kou namen ze voor lief. Ondanks zijn teleurstelling, vond Erik het een goed bestede middag. Hij hoopte dat ze 's avonds nog wat tijd samen konden doorbrengen, maar het leek er niet op. Linda kuste hem op de wang, knipoogde en verdween in haar kamer voordat hij de moed kon verzamelen haar nog iets te vragen. Erik ging maar in zijn eigen kamer op bed liggen. Het was verwarrend. Meestal was hij niet zo verlegen, nam hij het initiatief. Maar nu leek het andersom. Als ze hem tenminste leuk genoeg vond. Dat hangertje zat hem dwars. Een speciale vriend, dat betekende dat hij weinig kans maakte. Als ze tenminste inderdaad een vriend had. Misschien waren het slechts woorden, om hem af te schrikken. Of aan te moedigen beter zijn best te doen. Sommige meisjes deden zo. Maar die meisjes hadden niet zulke mooie billen als Linda. En geen duur sportwagentje. Zou die echt van haar zijn? Had ze zulke rijke ouders? Allemaal vragen. En geen antwoorden. Hij moest wat aan het eten doen, maar voelde zich niet hongerig. Een patatje misschien. En dan maar wat zappen op de televisie. Als het kreng het deed, zijn pa had hem een oudje van zolder cadeau gedaan. Linda woelde in haar bed. Ze was express heel vroeg gaan slapen, misschien kreeg ze dan wat meer slaap dan de afgelopen dagen. En ze hoopte dat de nachtmerrie weg bleef. De hele zaterdagmorgen schoot elke nacht als een film voorbij. En niet een keer, maar elke keer opnieuw. Traag, haarscherp en zonder dat ze in kon grijpen. En ze wist precies wat er ging gebeuren. Om half elf gaf ze het op. Elke keer als ze haar ogen sloot, zag ze Angela, de ijzeren staaf en voelde ze weer hoe haar vriendin zich op de scherpe punt stortte. Haar gedachten gleden naar McRay, die ergens ver weg was, zonder kans haar te troosten, haar gewoon even in zijn armen te houden. Ze dacht ineens aan Erik. Snel schoot ze een nachthemd aan en stommelde naar hem toe. Hij deed verrast open, nog helemaal aangekleed. Aan zijn gezicht kon Linda zien hoe ze eruit moest zien. Hij vroeg wat er was en voor ze het wist zat Linda op zijn ouwe stoel te vertellen. Dat ze iets heel vervelends had meegemaakt in het weekend en daar nachtmerries over had. Dat ze haar vriend miste, zijn armen. Erik hoefde dit keer niet na te denken. Hij trok haar overeind en sloeg zijn armen om haar heen. Zo bleven ze staan; Linda met haar ogen dicht, haar hoofd tegen zijn borst. Erik met een arm om haar middel en de andere op haar schouderbladen. Hij voelde haar borsten tegen zijn lichaam drukken. Een vage glimlach over zijn gezicht. Een geknetter verstoorde het moment. Erik gromde. "Klotekast." Linda moest onwillekeurig even giechelen. Ze stapte achteruit, keek naar het rookpluimpje dat uit de televisiekast omhoog kringelde en grijnsde. "Dat deed je natuurlijk express om bij mij te kunnen kijken." Erik moest ook lachen. "Ja, werkt het?" "Kom mee joh. Misschien is er een goeie pornofilm." Erik schudde zijn hoofd. Ze was een raadsel voor hem. Maar hij liet zich gewillig meetrekken. Dat ze het over zo'n film had, gaf hem hoop op meer dan een knuffel. "Hup, alles uit Erik." Hij keek verbaasd. Ze liet er geen gras over groeien, leek het. "In mijn bed mag je alleen als je naakt bent." Erik trok een grimas en wist niet hoe snel hij zijn kleren van zich af moest rukken. Linda trok het nachthemdje uit en voordat hij kans kreeg haar goed te bekijken, lag ze al onder het laken. Ze pakte de afstandsbediening. Zonder zijn kleren kon hij niet verbergen al behoorlijk opgewonden te zijn. Linda glimlachte. "Mooie penis heb je. Misschien, als je heel lief bent, speel ik er straks even mee." Hij kleurde weer en stapte naast haar. Ze knipte met de afstandsbediening een paar zenders langs. Midden in een ouderwets griezelverhaal bleef ze even kijken. De oude film, nog in zwart-wit, ging over een vampier. Linda grinnikte. "Eng hoor. Wist je dat ze toen in de bioscoop een EHBO-post hadden gezet? Voor mensen die flauw vielen van de spanning." Erik lachte. ‘"En wij kunnen hier alleen om lachen." "Oh kijk, ze wordt ontvoerd. Ik hoop dat ze haar vastbinden." Erik trok een wenkbrauw op. Het meisje in de film werd inderdaad aan een boom gebonden. Linda glimlachte. "Hartstikke nep, ze kan zo los." "Kun jij het beter dan?" Linda knikte. "Denk van wel." "Bewijs dat maar dan." Erik flapte het eruit voor hij zichzelf tegen kon houden. Hij voelde gewoon dat een tomaat maar bleekjes was vergeleken met zijn wangen. Maar Linda scheen het niet te merken. Ze knikte hem toe met een uitdrukking die hij niet kon plaatsen. "Ogen dicht, Erik, en dicht houden tot ik het zeg." Hij deed het en hoorde haar uit bed stappen. De neiging om te gluren was groot, maar hij wilde de kans op meer niet verknallen. Ze rommelde wat in een doos en keerde terug naar het bed. "Ga op je buik liggen en leg je handen op je billen." Haar stem klonk alsof ze verwachtte dat hij gewoon zou gehoorzamen. En tot zijn eigen verbazing deed hij dat ook. Ook al wist hij dat hij degene was die vastgebonden werd. Hij vond het niet erg, merkte Erik. De ene verbazing na de andere. Linda sloeg snel een paar slagen touw om zijn polsen en trok die stevig aan. Een dikke knoop en Erik voelde zijn handen strak tegen elkaar zitten. Hij dacht niet dat hij makkelijk los kon komen. Linda knoopte nu ook zijn enkels aan elkaar. Hij lag hulpeloos op haar bed. Helemaal niet prettig, maar zijn pik was harder dan ooit. Hij voelde zelfs al een druppel voorvocht. De neiging om zijn ogen te openen werd groter, maar hij kneep ze stevig dicht. Hij wilde niet stoppen, wat waarschijnlijk zou gebeuren als hij gluurde. Erik vond het vervelend, naakt en vastgebonden door een knappe meid op haar bed, maar tegelijk was dat vervelende ook prettig. Even zag hij een glimp voor ogen van het meisje uit de film, weerloos vast aan een boom. De stem van Linda klonk van ver. "Til je hoofd op." Hij deed het, moeizaam. Een doek werd voor zijn ogen gebonden. "Blijf even liggen, ben zo terug." En daar lag hij dan. Naakt, geblinddoekt en vastgebonden op haar bed. Dezelfde gevoelens als die dag in de sekswinkel raasden nu weer door zijn lijf. Hij begreep het niet echt. Natuurlijk hadden hij en zijn vrienden wel eens gepraat over boeien en zweepjes, maar altijd was het een superknappe meid die door hen werd vastgebonden. En het was altijd een leuk spelletje. Niet zoiets als dit, met die gevoelens erbij. Erik begreep er maar weinig van. Rustig blijven liggen was lastig, zijn paal klopte, zijn armen voelden als dieplood en die doek om zijn hoofd zat ook niet prettig. Maar zij zei hem te blijven liggen. Dus bleef hij liggen. Waarom eigenlijk? Waarom deed hij dit? Liet hij dat toe? Teveel vragen. En geen antwoorden. Erik hoorde Linda terugkomen. "Voordat je in bed stapte, Erik, zei ik dat ik met je piemel zou spelen als je heel braaf zou zijn. Dus laat maar voelen hoe braaf je bent. Draai je om." Hij deed het. Een golf van opwinding schoot door hem heen. Was het de situatie? Of dat zij zo bazig deed? Erik lag nauwelijks op zijn rug, wat vervelend was met zijn armen onder hem, of Linda stapte op bed en plantte haar knieën naast zijn hoofd. "Likken, jochie. En goed." Zij kreeg voor elkaar wat nog geen enkele meid was gelukt. Erik stak zijn tong uit en likte haar kutje. Zijn neus voelde maar weinig schaamhaar. Zou ze zich scheren? Dat wond hem nog meer op. Hij likte, streelde met het puntje haar lipjes. Erik voelde hoe nat Linda werd van zijn tong. Het was de eerste keer dat hij dat deed, en op de een of andere manier deed hij het wel goed. Linda hijgde een beetje en slaakte een klein kreuntje toen zijn tong tussen haar lipjes gleed. Ze bewoog haar heupen, reed op zijn mond. Erik had moeite met ademhalen en slikte moeizaam. Ze smaakte zoet, leek het. Of was dat zijn verbeelding? Zijn eigen geilheid zou hem wel parten spelen. Hij likte harder, sneller. Beffen was zoiets als pijpen, bedacht hij en deed dus ongeveer wat hijzelf lekker zou vinden. En Linda kreunde wat luider, hijgde meer. Erik voelde hoe ze twee vingers naast zijn tong legde en haar lipjes uit elkaar trok. "Lik mijn klitje." Hij likte, sabbelde en bleef slikken om het vocht weg te krijgen dat nu over zijn kin stoomde. Zijn kaken en nek begonnen zeer te doen, hij raakte buiten adem. Nog even versnellen, ze moest toch zo komen? Dieper met zijn tong, harder sabbelen, zuigen op haar schaamlippen. Plots hoorde Erik haar kermen, voelde hoe haar heupen schokten en haar knieën tegen zijn oren klemmen. Ze bleef even zitten, leunde met haar handen op het bed naast hem. Zachtjes hijgde ze even en boog haar hoofd. Haar lange haren streelden zijn gezicht en Erik voelde een kus op zijn lippen. "Niet slecht jochie." Hij glimlachte. Blij met het compliment. Linda rolde van hem af en liet daarbij even een hand over zijn borstkas glijden, Haar nagels krasten, zijn tepels voelden plots als harde puntjes aan. Dat was hem nog niet eerder overkomen. "Je hebt het best aardig gedaan, jochie, maar je moet nog goed oefenen voordat je echt goed wordt." Hij wilde wat zeggen, maar ze legde een vinger op zijn lippen. "Stil zijn. Ik weet nog niet of je braaf genoeg bent geweest voor je beloning." Het was te gek. Hij moest doen wat zij wilde, alleen voor een pijpbeurt? Maar veel keus had hij niet, zo vastgebonden. Niet het wat uitmaakte, want hij wilde weten hoe ver ze zou gaan. En hij was nog niet vaak zo geil geweest. Erik hield zijn mond, wachtte af en hoopte dat het net zo geweldig zou zijn als in zijn gedachten. Linda lag naast hem, keek naar zijn verwarring en voelde zich een stuk vrolijker. Hij had talent met beffen, het was erg lekker wat hij deed. Ze probeerde zich te gedragen zoals McRay dat deed bij haar: als de regisseur, met een scheutje plagen en kleinerend toespreken. Zelf vond ze dat vervelend, maar tegelijk prettig. En Erik ook, zag ze. Ze moest het heft in handen houden, wist ze. Hem geen kans geven initiatief te nemen. Ze overdacht de volgende stap. Hem pijpen zou de beloning worden voor hem. Maar nu ze mocht genieten, zelf bepalen wat er ging gebeuren en hoe vaak ze klaar kon komen, nu wilde ze daar de tijd voor nemen. Misschien zou ze moe genoeg worden om eindelijk een nacht goed te slapen. Haar blik viel op de knoppen van de poten. Ze glimlachte. Plagen. Dat kon leuk worden. "Kom overeind jochie." Ze zag hoe dat woord hem raakte. Hij vond het niet prettig, maar accepteerde het. Moeizaam worstelde hij, maar Linda maakte geen aanstalten hem te helpen. Toen hij op de rand van het bed zat, knoopte ze zijn polsen los. "Ik neem aan dat je nu wel weet dat ik beter kan vastbinden dan in die film, maar je bent nog niet van me af. Tenzij je niet meer wilt?" Het was gemeen, dat wist ze zelf ook. Erik was te opgewonden om nu te stoppen, hij wilde zelf natuurlijk ook aan zijn trekken komen. Aarzelend knikte hij. "Ik wil nog wel hoor." Linda glimlachte en trok hem op zijn rug op bed. "Doe je armen boven je hoofd." Erik gehoorzaamde en ze bond een pols vast aan de poot van het bed. Snel knoopte ze zijn enkels los en bond met dat touw zijn andere pols vast. Erik liet het gebeuren, ademde zwaar maar deed niets. Zodra Linda zeker wist dat hij niet zomaar los kon komen, liep ze zachtjes een paar meter weg. Zo geruisloos mogelijk pakte ze het deurtje van haar kledingkast. Het lukte haar om die zonder te kraken te openen. Erik zou wel proberen te raden wat ze zou doen, maar Linda wilde dat een verrassing houden. Hij zag dan wel niks, maar toch. Wat ze zocht, vond ze gelukkig snel. Sinds ze bij McRay hoorde, waren haar spullen altijd keurig netjes opgeborgen. Sluipend door de kamer pakte ze nog een paar stukken touw en met snelle slagen bond ze de enkels van Erik ook vast aan het bed. Hij lag wijdbeens, weerloos. Linda onderdrukte het verlangen om zelf zo vast te liggen. Erik protesteerde niet toen ze hem zo vast bond. Dat verwachtte ze ook niet, want hij was vol verwachting over wat Linda nog meer in petto had. Dat kon ze wel zien. Zijn penis leek wel van beton en de druppels voorvocht maakte zijn schaamhaar al nat. En dat zou nog erger worden, dacht ze, als die blinddoek afging. Ze pakte het stapeltje kleren op en vertrok naar de gang. Gelukkig stond er niemand. Haastig trok ze aan wat ze meegenomen had en Linda stapte haar kamer weer in. Erik draaide zijn hoofd, maar dat negeerde ze. Op luchtige toon zei ze dat ze zijn blinddoek af zou doen. Ze trok die weg en zag de ogen van Erik groter worden. Met een ondeugende knipoog nam ze een bevallige houding aan. "Bevalt het je?" "Wow Linda, da's mooi. Je ziet er prachtig uit. Maar waarom heb je je aangekleed?" Ze hoorde de spanning in zijn stem. Linda stond voor hem in een lange zwarte jurk met een diep decolleté, een paar zwarte laarzen met hoge hakken en zwarte handschoenen die uitliepen tot over haar ellebogen. "We doen een spelletje, jochie." Haar stem zwierf weg en ze toonde het zweepje. Erik's ogen konden nog groter worden en hij probeerde de boeien uit. "Ik moet zeggen, Erik, dat je er zo heerlijk uitziet." Erik kreunde iets onverstaanbaars. "Niet zo zeuren hoor, ik wil eerst zelf mijn pleziertjes." Linda liet het zweepje plagerig over zijn borstkas strelen. Erik kronkelde. Ze giechelde. "Hmm, een vent die voor mij kronkelt." Ze liet de zweep op bed vallen. Met een hand nam ze zijn pik vast. De andere hand streelde zijn benen, steeds hoger totdat haar vingertoppen net zijn scrotum raakten. Erik kreunde en kronkelde. Dit vond ze leuk, prettig zelfs om een keertje van de andere kant te genieten. Ze boog zich voorover en likte even over de eikel. Linda merkte dat Erik nu op knappen stond. Ze grijnsde. Als ze lang plezier van hem wilde hebben, moest daar eerst wat aan gebeuren. Ze opende haar mond en hapte voorzichtig toe. Erik voelde meteen hoe de druk toenam. Dat zou hij niet lang volhouden. Hij wilde waarschuwen, maar was te laat. Zijn gekreun begeleidde zijn orgasme, zijn sperma spoot en nog altijd hapte Linda zijn pik stevig in haar mond. Hij zakte iets terug, zag hoe Linda opkeek en glimlachte. Even smakte ze, knikte en slikte. "Hmm, best wel aardig." Haar vingers streelden even zijn stam, die nu langzaam verslapte. "Pfff, wel wakker blijven hoor, we beginnen pas." Nu hij verlost was van de ergste druk, zakte bij Erik de opwinding iets. Zijn gedachten kwamen weer op gang. Ze had alles doorgeslikt! Dat had nog geen enkel meisje ooit gedaan. Dat gebeurde alleen in pornofilms of internetverhaaltjes. Hij wilde vragen of hij nu los mocht, maar de blik in de ogen van Linda hield hem tegen. Die glimlachte nog steeds en vroeg of hij dat lekker vond. Zijn wilde ja-knikken leverde een bredere glimlach op. "Mooi jochie, nu kunnen we gaan spelen." En heel langzaam begon ze aan een striptease, die Erik deed watertanden. Naakt op haar handschoenen en laarzen na stapte ze op bed. Linda pakte de pik van Erik weer en streelde die zachtjes. Hij was door haar striptease weer helemaal overeind gekomen, maar onder de aanrakingen van de jonge vrouw voelde Erik hoe hard hij werd. Als staal, dacht hij. Linda greep zijn paal stevig beet en kneep even. "Jouw taak is om mij te plezieren. Dat is je enige taak. En als je die taak goed doet, krijg je een beloning. Tenminste, als ik dat wil. En als je die taak niet goed genoeg doet, krijg je straf." Ze kneep wat harder en Erik hijgde even. "Mij plezieren kan op veel manieren, jochie. Op heel veel manieren." Ze likte haar lippen nat en blies over het puntje van zijn eikel. Ze keek half op naar hem. "Je mag pas klaarkomen als ik je toestemming gegeven heb." Linda likte nu, zachte aanrakingen die hem deden rillen. Na een paar minuten kroop ze op hem, liet zich op zijn heupen zakken en voelde hoe hij in haar drong. Ze zuchtte van genot en begon zich langzaam te bewegen. Dat hield ze niet lang vol. Ook Linda voelde de spanningen door haar lijf gieren en voor ze het in de gaten had, reed ze sneller en sneller. Kreunend en hijgend hakte ze met haar nagels in zijn borstkas, kermend beukte ze haar bekken op zijn onderbuik. Harder en sneller, totdat ze een laatste, diepe kreun slaakte en haar eigen orgasme door haar lichaam denderde. Uitgeput viel ze voorover en kuste Erik. "Lekker, hmm, kom ik maak je los Erik." Hij werkte nauwelijks mee, zelf ook vermoeid en weer vol onder druk van zijn brandende ballen. Hij mocht niet klaarkomen? Tjee, wat een apart spel. Maar erg lekker. Vooral dat Linda zo vol overgave aanviel, zich helemaal leek te geven, deed hem wel wat. Ze mikte het touw op bed en plofte zelf ernaast. "Pfff, welvermoeiend hoor, de baas spelen. Ik doe eventjes mijn ogen dicht." Erik zag het ondeugende glimlachje om haar mond. Een regelrechte uitnodiging om de rollen om te draaien. Hij grijnsde even, pakte toen het touw. Heel hulpvaardig draaide Linda zich om. Haar armen lagen makkelijk bereikbaar naast haar en Erik had dan ook geen moeite haar polsen samen te binden. Hij was het niet gewend, maar toch dacht hij dat ze niet los kon komen. Hij grinnikte. Dit was best een leuk spelletje. Waar lag die zweep? Linda hoopte in stilte. Het was maar een paar dagen geleden, maar ze miste McRay nu al. Dat kwam zeker omdat ze wist dat hij zeker twee maanden weg zou zijn. Erik zou wel op knappen staan en als hij maar geil genoeg was, vergat hij misschien die verlegenheid. Ze glimlachte toen hij wat voorzichtig de eerste tik uitdeelde. Ze voelde het nauwelijks. "Nou, nou, wat een bruut zeg." Met plagen kon ze hem misschien zover krijgen. Hij reageerde zoals ze hoopte: de twee tik was harder. "Hmm, volgens mij ben ik nog stouter geweest hoor." Linda hoorde Erik zachtjes lachen. "Oh? Een stoute Linda? Dan wil je zeker straf?" "Zo'n stout meisje als ik?" Pets. Die kwam goed aan. Aan de reactie van Erik merkte ze dat hij schrok. "Oeps, sorry." "Waarvoor? Ik ben toch stout?" Erik geloofde zijn oren niet. Hij had per ongeluk hard geslagen en ze vond het niet erg? Ze was een vreemd meisje, erg vreemd. Maar ja, als hij het mocht, waarom dan niet? En met steeds meer enthousiasme sloeg hij op de kont van Linda. Ze kermde een beetje, kronkelde wat en Erik grinnikte. "Leuk als een meisje voor me kronkelt." Linda grijnsde even, duwde haar billen omhoog en knipoogde. "Als je uitgeslagen bent, misschien dat je dan andere dingen wil?" Pardoes liet Erik de zweep vallen. Wat bedoelde ze nu weer? Wat kon hij dan doen? Alsof ze zijn gedachten geraden had, kronkelde ze zichzelf in een andere positie. Haar knieën opgetrokken onder haar buik en haar hoofd op het kussen. Haar billen staken uitnodigend omhoog. "Nu jij mij vastgebonden hebt, kun jij alles doen wat je wilt met me." Dat liet Erik zich geen tweede keer zeggen. Hij stapte op bed, schoof achter haar en prikte zijn heupen naar voren. Linda kermde even door de onverwachte stoot. Erik voelde dat als aanmoediging en stootte hard en snel. Hij stond al op knappen, dus lang duurde het niet. Erik gromde en duwde een laatste diepe stoot vanuit zijn heupen. Hij zuchtte, viel half over Linda heen en grijnsde. Tot nu toe was het de beste seks die hij ooit gehad had. Hij tikte Linda op haar billen. "Heerlijk meisje." Hij rolde van haar af en plofte zwaar naast haar op bed. Ze keken elkaar in de ogen. "Echt heerlijk Linda." Ze knipoogde. "En de nacht is nog niet voorbij." Erik kreunde. "Pfff Linda, ik weet niet of ik dat wel aankan hoor." Hij voelde zich wel geweldig, maar ook uitgeput. "Er is maar een manier om daar achter te komen Erik." Weer die schalkse knipoog. En ze lag nog steeds met haar polsen samengebonden op de rug. Linda leek het niet erg te vinden. Echt een gekke meid. "Zou je echt alles doen wat ik wil?" Weer even die blik. Hij had hem vaker gezien. Een blik die zei dat hij op gevaarlijk terrein kwam. Toen verzachtten haar ogen en kreeg haar gezicht weer die ondeugende uitdrukking. "Daar is ook maar een manier voor hè? Om dat te weten te komen." Erik werd roder. Zou ze alles doen? Dat kon hij eigenlijk niet geloven. Hij wilde wel wat dingen uitproberen, alleen wist hij niet of hij nog de kracht daarvoor had. "Je doet alles wat ik zeg, toch?" Linda knipperde niet eens met haar ogen, ze keek hem alleen maar aan. Hij werd weer onzeker zag ze. Tijd om daar weer wat aan te doen. Gehinderd door haar boeien kwam ze moeizaam overeind, draaide zich wat en boog over zijn buik. Haar lippen raakten zijn pik. "Zeg maar wat je wilt." En weer zat hij met zijn mond vol tanden. Zijn wens was haar bevel? Dit was wel de meest gekke vrijpartij die hij ooit beleefd had. Hij streelde even haar haren. Linda vatte dat op als een teken en begon met haar tong en lippen zijn eikel te bewerken. Hij liet haar begaan, leunde achterover en genoot. Wat het volgende was, wist hij al. Het werd al lichter toen Erik op zijn eigen bed neerviel. Uitgeput, lichamelijk en geestelijk. Hoe had hij het zover laten komen? En hoe zou het verder gaan? Ze was pas een paar minuten uit zijn blikveld en nu miste hij haar al. Zijn kop zat vol, hij kon niet denken. Het was de meest waanzinnige seks die hij meegemaakt had. En ze deed echt alles wat hij verlangde. Als tegenprestatie, zo merkte hij, moest hij natuurlijk ook alles doen wat zij verlangde. Nadat hij haar losgemaakt had, was het weer zijn beurt om geboeid te worden. Te gek, te vreemd. Te lekker. Maar ook te vermoeiend. Even de ogen dicht. De wekker zou hem wel redden. Linda lag op haar bed, haar handschoenen nog aan. Ze zuchtte van opluchting. Hij was lief en aardig en als ze hem goed aanpakte, kon hij nog best redelijk de zweep hanteren. McRay zou trots zijn op haar. Zij als slavin die een reservemeester ging opleiden. En tegelijk zou Erik haar slaafje worden. Ze had moeite haar ogen open te houden. De slaap lokte aanlokkelijk, maar daar had ze geen tijd voor. Met een kreuntje richtte ze zich op en slofte naar haar pc. Het duurde maar heel even, voordat ze glimlachte en verwoed begon te tikken. McRay zou blij zijn met haar mailtje. Linda was druk met haar studie en met Erik. Twee weken schoten voorbij. Ze merkte nauwelijks dat de nachtmerries verdwenen, dat ze de uren die ze sliep ook uitrustte. Erik veranderde, ze kon het merken. Nog steeds een tikje verlegen, maar hij werd nu al niet meer zo rood toen ze hem de winkel van Christine LeDuc introk. Hij begon steeds meer te ontdooien, eigen initiatief te nemen. De eerste keer dat ze hem in een pauze naar de wc trok, werd hij vuurrood. Maar twee weken later trok hij haar achter de fietsenstalling. Hij was verliefd, dat was zeker. Slechts een ding zat hem dwars. De schaduw van haar speciale vriend, de man die haar de collar gaf. Dat kon ze merken. Erik wist nu wel wat dat kettinkje inhield. In de weken na die eerste vrijpartij had hij al behoorlijk wat gehoord over haar geheime leven. En de rest kon hij zelf wel verzinnen. Linda deed dus alles voor hem, ook als ze het niet wilde. De schaduw van die speciale vriend hing af en toe tussen hen in. Hij wilde die weg hebben, haar voor zichzelf alleen hebben. Zijn naam zei hem niets. McRay, klonk schots. Het zou wel een bijzondere man moeten zijn, om zijn Linda onder de duim te kunnen houden. Erik wist van Linda dat zij regelmatig contact had met die man. Via e-mail en telefoon. Van hem had ze dat autootje gekregen. Hij betaalde haar studie. Hij was haar meester. En dat zinde Erik niet. Hij wilde haar niet delen. En als dat al moest, dan zeker niet met een schimmige figuur die ergens op de achtergrond zweefde. Hij had al eens geprobeerd om meer te weten te komen, maar Linda hield de boot af. Ze zei dat ze zelfs geen foto van hem had. Erik geloofde het niet zo. Misschien was het toch gewoon een rijke pa, en verzon Linda die McRay gewoon. Waarom zou ze dat doen? En hoe kon hij daar achter komen? Linda had hem al verteld dat hij nooit zonder toestemming achter haar pc mocht. En als hij dat mocht, dan zat zij erbij. Bang om wat hij zou kunnen zien? Of misschien ook niet zien? Erik zou eens een kijkje moeten nemen, de eventuele straf op de koop toe nemen. Hij had alleen een gelegenheid nodig. Zijn ervaring met computers zou de rest wel doen. En die gelegenheid kwam sneller dan hij dacht. Linda kreeg een telefoontje waar hij bij zat. Of liever: hij lag vastgebonden op haar bed. Ze moest meteen weg, zei ze. Gelukkig maakte ze hem wel eerst los voor ze de deur uitvloog. Nu had hij zijn kans. Hoewel hij niet precies wist hoe lang Linda weg zou zijn, zou het toch wel een uur zijn. Meer dan genoeg tijd om haar pc door te lichten. Het eerste wat hij zocht kwam gelijk naar voren. Tientallen mailtjes van en naar een adres dat in zijn ogen niet kon bestaan. Linda had ook msn geïnstalleerd, daar zag hij bij de contactpersonen een paar namen die ook al een onmogelijk e-mailadres hadden. De mailtjes waren erg interessant. Meestal over hem, zag hij. Linda vroeg regelmatig aan die McRay wat ze moest doen als ze de baas speelde. En de antwoorden kwamen hem akelig bekend voor. Ze schreef ook over een andere vrouw, Angela. Dat ze het nog erg moeilijk had. Hij had die naam nog nooit gehoord, maar uit al die mailtjes leek ze de beste vriendin van Linda te zijn geweest. Erik kreeg het gevoel dat die McRay misschien niet echt bestond, maar dat Linda zeker wel geloofde in zijn bestaan. En hoe zat dat met die Angela? Haar naam stond ook bij de msn contacten. Een van die onmogelijke e-mailadressen. Hij zocht verder en vond een mailtje dat Linda nog niet geopend had. Het dateerde van een paar weken terug en de titel was intrigerend: pas openen als je het aankunt. Erik wist wel methoden om Linda te laten denken dat het mailtje ongelezen was. Hij opende het. "Lieve Linda. Hoe lang is het nu geleden? Lang genoeg lieverd, als je dit mailtje leest. Ik moet gissen hoeveel je nu weet, maar Meester McRay zei me dat je het wel zou redden. Hij is stapel op je, maar je weet dat hij dat niet snel zegt. Meester Igor vindt jou ook geweldig en hoe ik over je denk weet je maar al te goed. Het zal nu niet lang meer duren, voor je zal doen wat je moet. Gek, dat ik dit schrijf nu op dit moment en weet dat je dit pas leest als het alweer lang geleden is. Ik weet al wat mijn afscheidswoorden zullen zijn. Een tijdelijk afscheid, want we zullen elkaar weer zien. In heel andere omstandigheden. Ik heb het nooit met zoveel woorden gezegd, maar herinner je het verhaal van Meester McRay nog over die grote liefde van hem? Je zult nu wel begrijpen dat zij Victoria heette. En dat jij in geest haar bent. Ik ben zelf ook in geest iemand anders. Nu kan ik dit wel vertellen, lijkt me. Dit lichaam behoort niet langer aan mij, zelfs niet langer aan Meester Igor. Het is tijd om te wisselen. Het tijdelijke voor het eeuwige. En tot de dag dat ook jij die wisseling doormaakt, zal ik je missen. Tot dan, liefste vriendin. Tot snel. Met liefde, heel veel liefde. Angela" Erik zat voor de pc naar het berichtje te kijken. De woorden gaven hem een angstig gevoel. Dit kon niet verzonnen zijn. Dit was een afscheidsbriefje. Een heel serieus briefje. Erik las het nog een paar keer en kreeg het gevoel dat Linda nog steeds heel veel voor hem verborgen hield. En dat was niet goed. Als ze samen verder wilden, moest ze praten. Over die McRay, over Angela en die Igor en alles. Ook dat ze zomaar zonder uitleg wegrende na dat telefoontje. Ze had hem toch wel iets kunnen zeggen? Erik sloot het mailtje, zette het weer op ‘ongelezen' en glipte de kamer uit. Hoe verder? Kon hij nog wel verder met iemand die zoveel verborgen hield? Hoeveel was echt? Dat de seks erg lekker was, dat hij Linda een geweldige meid vond en graag haar gehoorzame slaafje was en het prettig vond als zij zijn slavinnetje was, dat alles was niet genoeg. Hij wilde Linda. Helemaal. Zonder die geheimen. Hij moest met haar praten. Zo snel mogelijk. Voordat hij teveel in haar net gevangen zat. Hij moest het weten. Erik besloot te wachten op haar kamer, haar direct te confronteren zodra ze terug was. Hij greep een boek, daarmee kon hij de tijd wel doden. Linda viel haar kamer in terwijl de zon al de eerste zonnestralen over de aarde wierp. Ze knipte een lampje aan en zag Erik, slapend op haar bed. Ze glimlachte, ondanks haar vermoeidheid. Lieve en gekke vent, dacht ze. Zou ze hem wakker maken? Nee, er was ruimte genoeg op haar bed. Snel schoot ze uit haar kleren en dook onder de lakens. Ogen dicht, slapen. Ze werd wakker van geurende koffiedampen. Erik hield een mok onder haar neus. "Wakker worden, Linda. Ontbijt staat klaar." Ze knipperde met haar ogen. Nu al? Ze had ze net dicht? Een vlugge blik op de klok leerde dat ze toch nog een paar uur geslapen had. Zo voelde het niet. Ze greep de mok, graaide naar een boterham en kreunde. "Ohw, mijn benen! Spierpijn. Teveel gerend gister." "Waar was je nu ineens naartoe?" De toon was anders dan een gewone vraag van een bezorgd vriendje. Beschuldigend bijna, zelfs een beetje eisend om uitleg. Linda was te moe om eerst na te denken. "Gaat je geen flikker aan." Zelfs in haar eigen oren klonk het te scherp, te agressief. En onterecht. Erik deinsde terug, maar hield vol, de blik in zijn ogen zei haar genoeg. "Wat hou je voor mij verborgen, Lin? Wat mag ik niet weten over Igor en Angela en Victoria?" Linda zuchtte. Dit moment had ze gevreesd. Ze herkende de tekenen. Zelf had ze maanden geleden met McRay een soortgelijke botsing gehad. Toen was het op de eerste en tot en toe enige ruzie uitgelopen. Toen had ze zich na een halve week mokken onwillig neergelegd bij zijn opmerking dat ze nog niet zover was om alles te weten. Wat moest ze met Erik? Dit was een knooppunt in hun relatie, dat voelde ze. Moest ze hem vertellen over Angela? Over McRay en Igor en haar leven? Hoeveel moest ze hem vertellen? Ze had nog steeds het gevoel dat McRay hem dwars zat. Linda wenste even dat McRay nu bij haar was om het over te nemen. Dat Igor er was, met zijn Oost-Europese accent. En Angela. Maar die was dood, zij had haar gedood. En vannacht had ze haar zieke vader naar het ziekenhuis gebracht, nauwelijks geslapen en ze was al moe en nu kwam dat rotjong met dit aan! Ze wierp de mok koffie van zich af en knelde haar armen om haar opgetrokken benen. De tranen biggelden al over haar wangen. Linda voelde de armen van Erik om haar heen. Het gaf geen troost. Hij begreep het niet, kon het niet begrijpen. Haar hoofd en hart liepen over en ze kon het aan niemand kwijt. Alleen huilen, wachten tot de pijn en het verdriet weer tot bedaren kwamen. Ze zou alles geven om nu in de armen van McRay te liggen. Om zijn handen op haar kont te voelen, zijn stem te horen die opmerkte dat ze zich niet moest aanstellen. Ze moest sterk zijn. Ze moest doorgaan. Het lukte Linda even niet. "Gaat het om Angela?" Stil knikte ze. "Wat is er gebeurd liefje?" Hij klonk echt bezorgd nu. Maar ook behoedzaam. Bijna automatisch registreerde ze de stembuigingen. "Ze is dood." En voor ze zichzelf tegen kon houden, had ze alles aan Erik verteld. Over hoe zij bij McRay gekomen was, wat er gebeurd was, hoe ze Angela had leren kennen. En hoe zij Angela gedood had. Erik luisterde stil met zijn armen om haar heen. Het enige wat Linda niet vertelde, waren haar eigen vermoedens. Ze wist nu wel dat er iets niet klopte aan de dood van Angela. Er was geen enkele rouwbrief gekomen. Niemand had opgebeld om te condoleren. De begrafenis had ze niet bijgewoond, dus wist ze niet of die eigenlijk wel had plaatsgevonden. Er was ook geen politie gekomen om haar te ondervragen, geen ambulance om het lijk op te ruimen. Ze wist dat McRay haar kon hypnotiseren, haar dingen kon laten vergeten. Maar ze vermoedde dat hij ook dingen in haar geheugen kon zetten, haar laten geloven dat er iets was gebeurd wat helemaal niet werkelijk gebeurd was. Wat ze niet kon bedenken was het waarom. Waarom moest ze geloven dat Angela dood was? Waar was zij? Waarom voelde het verdriet zo echt? Erik zou niets begrijpen van haar gedachten. Beter hem niet te vertellen. Erik wist niet goed raad met de situatie. Het was een erg vreemd verhaal. Dat zijn Linda zo in de ban was van die McRay, dat kon hij wel begrijpen. Haar glimlach was voor hem genoeg om alles te ondergaan. Uit verliefdheid doe je gekke dingen. Maar de rest? Dat zij die Angela gedood had, dat was onwerkelijk. Onrealistisch. Als het een slechte film zou zijn, dacht Erik, zou Angela straks doodleuk binnenvallen en kwam alles goed. En wat moest hij nu met Linda? Het was overduidelijk dat ze van streek was. Dat zij door het telefoontje van de avond daarvoor, en het geren die nacht, helemaal van de kaart was. Het was ook niet niks, dacht Erik. Je moeder belt op dat je onmiddellijk moet komen, omdat je vader ziek is. Je komt en daar zie je hem liggen, met een paars gezicht. Hup naar het ziekenhuis, de spanning en angst. Het zou wel goed komen zei de dokter. Gelukkig maar. Nee, geen sinecure. Hij kon alleen bedenken wat zijn moeder hem gezegd had: een warm bad en een warm bed. Dus stuurde hij Linda onder de douche. Ze liet zich naar de badkamer sturen. Een half uur later sliep ze. Erik snuffelde met een onrustig gevoel in haar tas en viste haar mobieltje op. Hij zou vast het telefoonnummer van McRay vinden. Als die zo'n held was, mocht hij de puinhopen opruimen. Kon hij gelijk die vent zijn vet geven. Zijn Linda was helemaal van streek. Het nummer stond erin. Hij drukte op de beltoets en hoorde hem overgaan. Terug naar zijn eigen kamer, want Erik wilde Linda niet wakker maken. Een prettige mannenstem. "McRay." "Met Erik." Een moment stilte aan de andere kant. "De Erik van Linda, neem ik aan. Wat is er aan de hand?" "Ze is van streek. Erg van streek." "Ja?" "Nou, ik denk dat je beter even kunt komen. Ze raaskalt over gekke dingen. Dat ze iemand gedood heeft en zo." "Raaskallen nog wel. Mag jij haar telefoon wel gebruiken?" Iets in die stem maakte Erik zorgen. Een alarmbelletje in zijn hoofd ging rinkelen. Hij negeerde het. Zijn irritatie verstomde de alarmbellen. "Doet er niet toe. Ik neem aan dat je het adres wel hebt. Moet ik nog uitleggen hoe je moet rijden?" Hij verbrak de verbinding nadat het weer even stil was. Verdomme. Nu ja, misschien kwam die vent. Misschien ook niet. Erik pakte een dik boek over processors en liep naar Linda's kamer terug. Voor iemand anders zou het saai kunnen zijn, maar computers waren Erik's leven. Dus een verhandeling over de werking van de eerste processors boeide hem zozeer dat hij de tijd vergat. Ineens voelde hij iets en keek op. Een man stond naast het bed en keek peinzend op Linda neer. Erik was verbaasd. Maar voordat hij iets kon bedenken wat hij kon zeggen, draaide de man zich om en richtte zijn lichte ogen op Erik. "Jij bent Erik." Hij knikte. "Fijn dat je gewaakt hebt, maar ik kan het nu zelf wel af. Tenslotte kon ik het adres ook vinden nietwaar?" Erik voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen. "Dus jij bent McRay." De man knikte en pakte een sigaar. "Hoe lang slaapt ze nu?" Erik voelde de ogen door zijn schedel boren. "Een paar uur. En ik weet niet hoe lang ze vannacht geslapen heeft, maar dat kan niet lang zijn." McRay boog zich voorover, streelde even de haren van Linda en draaide zich daarna om. "Dank je, als ik je nodig heb, roep ik je wel." De hint was duidelijk. Ondanks zijn irritatie stond Erik op en liep naar de deur. Even aarzelde hij, keek om en wilde nog iets zeggen. De blik van McRay deed hem echter stil de deur openen en de gang op stappen. Linda rook zijn sigaar. Heerlijk, ze wist niet hoeveel ze die geur gemist had. Ook al vond ze het een vieze geur, de herinnering deed haar glimlachen. Aangename beelden schoten voorbij. Warme gevoelens overspoelden haar en de gedachte dat hij bij haar was maakte alles goed. Ze opende haar ogen. Maar de geur uit haar dromen verdween niet. Sterker nog, een rooksliertje gleed loom langs haar boekenkast. Haalde Erik een grap uit? Ze zou hem wel eens de les lezen. Linda draaide zich om. "McRay?" Dit was een droom, moest wel. "Meester? U hier?" Hij knikte met die bekende grimas op zijn gezicht. Maar dat kon toch niet? Ze sprong bijna uit bed in zijn armen. De sigaar werd verfrommeld en zijn stropdas zat ineens scheef terwijl ze zijn gezicht met kussen overlaadde. "Zeg me dat het geen droom is!" "Het is geen droom, lieve Linda." Stil trok ze zich terug. "Lieve?" Ze bloosde, voelde haar wangen kleuren. "Dat is voor het eerst dat u dat zegt." Kleurde hij nu ook iets? "Gek! Ohw heerlijk. Ik heb u gemist!" Hij hield zijn armen open en ze kroop op zijn schoot. "Hoe komt u hier?" "Met de auto, kleintje." Ze moest lachen. "Nee joh, dat bedoel ik niet." Linda kleurde nog meer. Zei ze net echt ‘joh' tegen haar Meester? Hij negeerde het. "Erik belde me met jouw telefoon. Hij leek me wat, wat verontrust." Linda was opgelucht. Nu kon ze tenminste haar verhaal kwijt. En dat deed ze ook, nadat ze haastig een pot thee gezet had. Uit de kamer van Erik klonken de geluiden van een schietspel op zijn computer. Dat speelde hij alleen als hij ergens mee zat. Omdat het geluid nu zo enorm hard stond, vreesde ze het ergste. Later, dacht ze. Nu was McRay er. Veel belangrijker. Ze vertelde alles. Ook haar vermoedens. Dat Linda zelf ook wel wist dat zich nu niet bepaald als een goede slavin gedroeg was niet van belang. Ze moest het kwijt. Alles. McRay luisterde, onderbrak haar alleen als ze even de draad in haar relaas verloor. Ze was al even uitverteld. Zijn tweede sigaar brandde rustig in zijn hand en de andere hand ondersteunde zijn kin. Zo peinzend had ze hem maar zelden gezien. Zijn lichte ogen staarden in de verte, leek het. Dwars door haar heen, naar een punt zo ver weg dat Linda wat zorgelijk werd. "Erik had gelijk, toen hij me zei dat ik hier moest zijn. Ik wist het eigenlijk zelf al op het moment dat je dat mailtje opende." "Mailtje?" "Ja, dat berichtje dat Angela je stuurde." Linda keek verbouwereerd. "Dat heb ik niet geopend?" "Er zat een melding achter, zodat ik zou weten wanneer je klaar zou zijn." "Klaar? Voor wat?" Weer die frons. "Je hebt een mailtje van Angela ontvangen. Met de titel dat je die pas later mag openen." "Ja, als ik er kaar voor ben. Ik heb hem niet geopend." "Dat zie ik nu ja. En ik had het moeten beseffen. Het tijdstip was onlogisch. Je was onderweg naar je ouders. De vraag is nu: wie heeft dat berichtje gelezen?" "Ik weet niet..... ja wel. Erik. Moet wel. Godverdomme!" Dat laatste kwam er zo hartgrondig uit dat McRay zijn wenkbrauwen optrok. "Ik zou dat graag uitgelegd krijgen, lieve Linda." Weer een verhaal. Nu over Erik. Ze twijfelde aan zijn gevoelens. En wat er gebeurd was voor dat telefoongesprekje, dat vertelde ze ook maar meteen erbij. McRay knikte. "Je hebt gelijk, het is een belangrijk punt in een relatie. En ja, wij hebben ook een dergelijk punt gehad. Wat niet bevredigend opgelost is." "Maar wat moet ik nou? Hij is lief en zo, maar volgens mij zou hij nooit accepteren dat u mijn Meester bent." "Wat wil je? Wil je met hem door? Of niet?" "Goffer, weet ik niet." "Laat het even rusten, we hebben andere zorgen nu. Kleed je aan, we gaan naar je vader." Linda's vader was blij om haar te zien. En ook dat McRay bij haar was. Zijn dochter en haar vent. Hij had nog niet geaccepteerd dat zijn kleine meid omging met een veel oudere man, maar die vent kwam wel snel op bezoek. Gewoon op een doordeweekse dag. Dat sprak voor hem. Dat die wat nerveus speelde met een onaangestoken sigaar was logisch. Ziekenhuizen zijn niet leuk, patiënten ook niet. En Linda keek wel heel verliefd naar hem, dat maakte ook wel wat goed. Lang blijven konden ze niet, op last van die rotdoktors. In de grote Cadillac zuchtte Linda. "Het komt wel weer goed, zeggen ze." McRay knikte. "Hij was blij ons te zien." "Ja echt wel. Wel lief van u hoor, om meteen mee te komen." "Familie, meisje, is belangrijk. En ik heb zelf geen familie meer." "Geen? Tjee zeg." "Voor mij is Igor familie. Een broer meer dan een vriend. En jij ook." Waarom was hij zo openhartig? Zo had Linda hem nog niet gehoord. Ze legde een hand op zijn arm en snoof even. "Ik ruik hamburgers. Ik lust er wel een paar." "Op naar McDonald's dan. We hebben een lange rit voor de boeg." "Oh?" "Niet vragen, merk je wel." Na de hamburgers gleed de oude Amerikaan via de snelweg naar het oosten. McRay had wel een sigaar in zijn mond maar Linda vond het toch wel prettig dat hij die niet aanstak. Haar gedachten gleden naar het gesprekje met Erik. Hij had dus in haar pc gesnuffeld. Dat zou hem duur komen te staan. Zelfs McRay vroeg het eerst, al verwachtte hij geen weigering. En dat hij zomaar persoonlijke mail las, dat stak. Het voelde alsof hij binnendrong in iets waar hij niet in mocht. Alleen wist ze ook niet waarom Erik dat niet mocht. Nu was het gewoon klote. Ze moest hem dat zeggen, kon het niet negeren. Wat bedoelde hij trouwens met Victoria? Dat moest dan in dat mailtje staan wat ze nog niet gelezen had. Zou het niet het makkelijkste zijn als McRay hem gewoon hypnotiseerde? Ze vroeg het. "Dat zou wel makkelijk zijn, maar niet goed." "Bij mij deed u het ook." "Ja, ik heb dat wel gedaan." "Nou dan." Ze zeurde, wist het zelf maar kon zich niet bedwingen. "Wat ik gedaan heb, was om andere redenen. Redenen die niet makkelijk te begrijpen of te aanvaarden zijn." "Probeer het eens." Ze was te ver gegaan. Wist het al voordat ze haar mond open deed. McRay keek even opzij, stuurde de auto naar de kant en stapte uit. Hij rukte haar portier al open voordat de wagen helemaal stil leek te staan en trok haar van de bank. "Leunen tegen het portier, kont omhoog." Zijn stem was vlak. Ze zou gestraft worden, ze wist dat ze dat ook verdiende. Dus schoof Linda haar rok omhoog en slip naar beneden zonder een woord van protest. De eerste tikken waren al hard, maar elke volgende leek steeds harder en gemener te worden. In no-time kermde ze tussen haar opeengeklemde tanden. In enkele ogenblikken sprongen de tranen in haar ogen. Dit was geen fijne straf, geen stiekem opwindend pak slaag op haar blote billen. Dit deed gemeen zeer. Gelukkig vroeg McRay haar niet mee te tellen. Maar ze telde ze wel, in gedachten. Zestig slagen, voordat ze een paar tikken miste. Daarna moest Linda een beetje gokken, maar toen ze eindelijk weer overeind mocht komen, waren het er meer dan honderd geweest. Voor een paar opmerkingen. Ze staarde nors voor zich uit, terwijl McRay verder reed. Haar gloeiende billen lieten haar niet met rust. Bij elke hobbel of kuil die de vering niet kon verwerken, trilden ze. In de bochten, waarbij de oude wagen wat overhelde, trokken haar bilspieren en schoten koude scheuten van pijn door haar lijf. Deze straf zou ze nog dagen voelen. En als ze eerlijk was, had ze die zeker allang verdiend. Linda wist het, haar gedrag was niet zoals McRay het wilde. En zijzelf wilde. Ze wilde een lief meisje zijn, horen dat McRay haar ‘lieve Linda' noemde. Dat hij tevreden was, blij was met haar. Nu ze zelf met Erik bezig was om af en toe de meesteres te zijn, snapte zo ook beter waarom McRay bepaalde dingen verlangde. Hij had het eens uitgelegd als het trainen van een hond. En nu begreep ze dat wel. Zij was McRay's hondje. Erik moest haar hondje worden. En ook al stond die gedachte haar niet zo aan, de vergelijking was wel duidelijk. Net als het branden van haar billen. Die straf was om haar in het gareel te houden. Haar gedachten sprongen naar Angela. Die had ooit gezegd dat ze zonder die leiding van Igor in de problemen kwam. Linda wist niet echt wat voor een problemen ze zelf zou krijgen, maar het was wel gewoon prettig dat iemand haar aan de hand nam. Maar moest hij dan zo verdomde hard slaan? Linda had niet opgelet waar ze naartoe reden. Ze voelde hoe de auto abrupt stopte, waardoor ze iets naar voren gleed. Haar billen lieten meteen weten dat niet op prijs te stellen. Een tikje verwonderd keek ze nog eens. En zag dat ze voor een grote poort stonden. Links en recht was een hoge muur te zien. Op het geluid van de claxon schoof de poort open. De oude Cadillac gleed door de poort en parkeerde naast een enorme boom. Linda zag een kasteel. Normaal zou ze verrukt zijn, maar met haar brandende billen kon het haar niet schelen. McRay wilde dat ze een gehoorzaam slavinnetje was? Nou, dan zou hij dat krijgen ook. Zonder zijn bevel zou ze niets doen. McRay gelastte haar uit te stappen. Hij kon haar stemming aanvoelen, dat wist ze. Ze hoefde maar heel weinig te vertellen over hoe ze zich voelde. McRay leek het altijd te zien. Dus verbaasde het niet dat hij wat ruw en bars deed. Wel dat hij een dikke halsband uit de enorme kofferruimte haalde en haar die omdeed. Een stel polsboeien en een ketting aan die halsband vertelden haar dat binnen mensen waren die op de hoogte waren. Linda zuchtte. Gelukkig mocht ze nog wel haar kleren aanhouden, het was koud. De ruk aan de ketting zei haar mee te lopen. Ze stapte vooruit. De voordeur stond open, McRay liep de hal in en wees op een stoel. "Ga zitten en hou je stil." Linda ging zitten, met moeite een kreetje onderdrukkend. Het ruwe hout sneed in haar beurse kont. McRay pakte een blinddoek en een tel later zag ze niets meer. "Blijf zitten, geen woord, geen geluid totdat ik dat verlang." Als hij zo deed, wist Linda, was hij niet in de stemming voor een klein beetje ondeugend gedrag. Alsof ze dat nog niet zou weten na dat pak slaag. Ze hoorde hem weglopen. De hal was stil, op het tikken van een klok na. Het bracht herinneringen boven. Toen, zo lang geleden, zat ze met haar vriendin op zijn bank in afwachting van de politie. Ze voelde zich toen zo bang. Nu was ze ook ongerust, niet wetend waar ze was. En waarom. En toch voelde het nu anders. Linda vertrouwde op hem, dat hij voor haar zou zorgen. Iemand kwam de hal in. Ze hoorde het rinkelen van een ketting en het zachte zuchtje van iemand die ging zitten. Nog wat gerinkel, een barse stem die zei dat die ander heel stil moest zijn. Ze was niet meer alleen. Linda wachtte. Na korte tijd weer voetstappen. Iemand stopte vlak voor haar. Het kuchje deed aan een man denken. Meer voetstappen, de man verdween. Dit maakte haar nog ongeruster. Linda moest hier wachten, samen met iemand anders die ze niet kon zien of horen.Hoe zou die ander zich voelen? Wat zou die denken bij de voetstappen? Een derde persoon werd op een stoel gemanoeuvreerd. Ook die moest stil zijn. Daarna hoorde ze lange tijd niets. Niets behalve de klok, die onverstoorbaar de seconden wegtikte. Haar billen gloeiden als kolen, verzitten kon ze niet zonder geluid te maken dus moest Linda de pijn verbijten. Hoe lang nog? En wat dan? Linda herkende haar stem zodra die door de hal galmde. Brenda. De lesbische die haar zo lang geleden wilde versieren en daarvoor een zware straf kreeg. Brenda herkende haar ook, getuige de verraste en blije uitroep. "Lin! Meid, wat super dat je hier bent. Ik hoop dat ik eindelijk met je mag spelen meisje." Linda beet op haar lip. Haar hart sprong op. Brenda was tenminste een bekende. Maar geluid maken mocht niet. Zou Brenda dat snappen? En wat als ze ongehoorzaam was? Angstig wachtte ze af, zich zo stil mogelijk houdend. Brenda grinnikte. "O jee, het meisje mag niks zeggen?" Linda bedacht zich dat ze misschien wel haar hoofd mocht bewegen, dus schudde ze traag. " O jee meid, wat een pech." De lach schalde door de hal. "Eerste keer hier?" Linda knikte. "Wees maar niet ongerust, je overleeft het wel." Haar lach stierf met haar voetstappen weg. Bijna meteen hoorde Linda meerdere personen de hal instappen. De stem van McRay klonk nog voor de voeten stilhielden. Hij sprak een taal die ze niet begreep, maar hoorde wel haar naam. Gemompel door minstens drie andere mannen. McRay pakte haar arm. "Kom meisje opstaan." Ze stond niet meteen op, haar maag raakte in een knoop. Haar hart bonkte ineens woest in haar keel. Wat er nu ging gebeuren wist ze niet, ze vreesde het ergste. McRay trok haar overeind. "Niet aarzelen, je gaat met een paar anderen mee. Doe wat ze zeggen, zorg dat ik trots kan zijn op je bereidwilligheid en gehoorzaamheid." Ze knikte schuw. McRay zei weer iets in die vreemde taal en iemand trok aan de ketting. Linda struikelde, herstelde zich en hobbelde mee. McRay liep door naar buiten, haalde een sigaar tevoorschijn en een doosje lucifers. Brenda kwam achter hem staan. "Ik maak me wat zorgen, Brenda." Ze knikte. "Lady Christo zei me naar u te gaan. Uw wens is haar wens." McRay knikte en blies een rookwolkje uit. "Ze is nog niet klaar, maar ik kan niet langer wachten. Ik hoop echt dat ze het haalt. Kom mee." Hij liep naar het terras, plofte in een van de stoelen en zuchtte. Brenda knielde op zijn handgebaar naast hem. Op haar gezicht lag verwarring. McRay stond niet bekend als iemand die snel zijn gevoelens uitte. "Lady Christo is een goede vriendin. En een van de weinigen die mij vertrouwt." Brenda knikte. "Zij spreekt altijd lovend over u." "En jij dus ook." "Lady Christo is mijn leven." "Wil je nog graag met Linda spelen?" "Ja Meester McRay. Ze is zo lief en knap." "Ja, dat is ze." "Weet ze echt nog van niets?" "Ik denk dat ze een paar vermoedens heeft, al zal ze die zelf niet eens goed beseffen. Maar echt weten? Nee, nog niet." Brenda sloot even haar ogen. Ze voelde zijn hand op haar hoofd. "Als alles loopt zoals ik hoop, krijg je jouw kans, Brenda. Al vrees ik dat Lady Christo wel een forse betaling verwacht." Brenda grinnikte met McRay mee. "Dat denk ik ook Meester McRay. Ik kijk er nu al naar uit." "Je klinkt als Angela." "We zijn allemaal toch een beetje zoals zij?" Langzaam viel de schemering in. De hand van McRay leidde Brenda's hoofd naar zijn liezen. In het laatste licht van die dag leken de ogen van McRay nog lichter dan gewoonlijk. Vanuit het kasteel scheen kaarslicht door de ramen. Flarden van muziek bereikten het terras. McRay en Brenda maakten hun kleding op orde en liepen naar binnen. Ze werden gelijk opgenomen in een vrolijke bedoening. Brenda kreeg een tik op haar billen en de opmerking dat ze maar plezier moest maken. McRay nam een volle fles en vertrok weer uit de zaal. In een van de donkerste hoeken zag iemand hem gaan. De wanstaltig dikke vrouw stond moeizaam op en schuifelde achter McRay aan. Ze vond hem na een half uur trappen lopen in een van de torenkamertjes. Hijgend en blazend plofte ze naast hem. "Alleen drinken is niet goed voor je." "Weet ik Monty." "Godver, je bent de enige die niet bang voor me is." "Naast Brenda dan." "Klote vent, grijp je verstand bij elkaar." "Jij bent naast Igor ook de enige die niet bang is voor mij." "Omdat ik je ken. En Igor ook. En nu zit je iets goed dwars. Je bent toch al geen gezelschapsdier, ouwe kraai, maar je zo afzonderen? Verdomme man, heb vertrouwen." "Zo simpel, Monty?" "Godver, je weet dat ik een hekel heb aan die bijnaam. Maar ja. Het is zo simpel. Dacht je echt dat de Raad jou dwars gaat zitten?" "Dat proberen ze wel." "Nee dat zullen ze niet doen. Jij bent de enige die dit zooitje nog een beetje bij elkaar houdt. Kolere vent, zonder jou zouden we een half jaar geleden elkaar de strot afgebeten hebben." "De nieuwe keuringsregel is er toch door." "Helaas wel, maar dankzij jou wel in afgezwakte vorm. Die heren van de Raad beseffen heel goed dat zonder jouw steun deze conventie uiteen dondert. En zij hun macht kwijt zijn. Dus zullen ze die lieve Linda van je niet te hard aanpakken." "Ik kon niet langer wachten." "Dat kon je wel. Godverdomme! Gebruik die hersenpan van je! En daarnaast, zij vertrouwt op jou, toch?" "Helemaal." "Nou dan, ouwe kraai. Vertrouw dan ook op haar." "Ik vertrouw haar wel, ze zal echt haar best doen. Maar de Raad, die vertrouw ik voor geen cent." Lady Christo slaakte een diepe zucht, die haar vlees deed sidderen. Mannen. Altijd ellende. Ze haalde een pakje uit haar gewaad. "Hier vent." "Wat is dit?" "Maak maar open. Ik vond het een tijdje terug op zolder." "Die zolder van jou is een schatkamer." "Veel kamer, weinig schat, schatje." "En daar heb ik een hekel aan, Monty." "Weet ik, daarom zeg ik het ook." "Ik vraag me wel eens af hoe Brenda het bij je uithoudt." "Ik ben haar leven. En als ze af en toe buiten mag spelen, blijft het dragelijk." "Zoals met Linda?" "Ja, dat wil ze graag. Ik ook wel, maar dat mag niet gebeuren, dat is funest voor dat lieve kind." "Zelfkennis." "Moeten we wel hebben, toch? En als jij dat nu ook nog gebruikt, komt alles goed." "Ja, maar met alle ontwikkelingen is dat gewoon lastig." "Je zeurt als een jongetje." "Ja ma." "Kijk dat hoor ik nu graag. De grote kraai die braaf en gehoorzaam is." "Pas op jij vleesberg. Ik weet nog wel wat om je op je plek te zetten." "Hmm, weet je nog toen in Praag?" "Ja, hoe kan ik dat vergeten?" McRay maakte het pakje open. "Een fotolijstje. Leuk." "Kijk verder dan die neus van je lang is, kraaitje van me." "Gaan we klef doen?" "Kijk nu maar." "De vrouw op de foto ken ik niet. Maar ze is wel knap." "Die ken je wel. Denk maar na. Als je het weet, hoor ik het wel. En laat die fles maar staan vent. Beneden wachten ze op je." Het feestgewoel had al een paar hoogtepunten gehad en het einde leek nog lang niet in zicht. Af en toe hadden een paar gasten zich teruggetrokken in donkere hoekjes of aparte kamertjes. Twee dikke, naakte meiden dansten wild op een van de grote tafels, onder aanmoediging van een paar mannen die verlekkerd keken. Naast de stoel waar Lady Christo weer neergeploft zat, keek Brenda naar de meisjes. Haar ogen schitterden. Lady Christo klopte op haar schouder. "Rustig meisje. Dit is alleen om te kijken." "Lekker." "Ja liefje, erg lekker. Maar stil wezen, ze raken hier aan het koken en dat is niet altijd leuk." Alsof iemand een teken gaf, hielden de meiden op de tafel stil. Ze werden door grijpgrage handen van de tafel geholpen. De muziek hield plotsklaps op en vanuit de diverse deuren verschenen gasten die haastig een plekje zochten op een van de stoelen of staand langs de wanden. Ook McRay liep de ruimte in, zocht en vond Lady Christo en stevende op haar af. Zwijgend maakten een paar anderen ruimte voor hem. "Zo ventje, weet je het weer?" "Die foto? Ja, ik herinner het me weer. En ik weet wat je daarmee wil zeggen. Dank je." "Graag gedaan schatje." "Vrouwen, zucht." Haar lach kraakte door de stille kamer. "Ontspan je kraai." "Moet ik nu weer ma tegen je zeggen?" "Alsjeblieft zeg. Gatver. Kijk, ze komen binnen." De stilte was ineens intens. Vier mannen in een lang rood gewaad, afgezet met zwarte biezen. Hoge hoeden op, wat een beetje potsierlijk aandeed. Twee aan twee stelden zij zich naast de deur op en gaven een buiging voor de vijfde. Iedereen in de zaal boog mee. Achter hem een viertal potige bewakers, gekleed in een leren broek en een glanzend lederen harnas. Een beulskap op hun hoofd maakte hen onherkenbaar. Elk van de bewakers had een ketting in handen. Ze trokken drie naakte vrouwen en een naakte man mee. McRay zuchtte even, Lady Christo tikte tegen zijn knie. Linda strompelde, half overeind gehouden door de dikke ketting om haar nek. Haar gezicht was vertrokken in dezelfde afschuw en pijn die op de andere drie gezichten stond. Zonder pardon werden de vier op de tafel gezet, waar eerst de twee dikke meiden dansten. De bewakers hielden de ketting vast, zodat de man en een vrouw moesten bukken om niet gewurgd te worden. De vijf leden van de Raad stelden zich naast de tafel op, haalden een stuk perkament tevoorschijn en schraapten hun keel. Ook al was de boodschap bekend, de zaal bleef afwachtend en gespannen. De middelste man begon met een gemompel, waarna de andere vier hem bijvielen. Hun stemmen klonken zacht en melodieus, werden langzaam steeds luider tot een laatste paar woorden in extase uitgebruld werden. De stilte die volgde deed pijn aan de oren. De middelste man haalde een sleutelbos met vier sleutels uit zijn gewaad. Drie sleutels waren goudgekleurd, een was van zwart ijzer. Gemompel in de zaal. Een van de vier had de keuring niet doorstaan. De vier andere leden van de Raad hielden een ander stuk perkament op. Vervolgens werd een naam afgeroepen. "Isabel." De man met de sleutels pakte een goudkleurige en wierp die naar een van de bewakers. De ketting om de nek van Isabel werd losgemaakt en met opluchting sloot een klein mannetje haar in zijn armen. Het raadslid dat de naam afgeroepen had, gaf het perkament aan de man en stapte naar de deur. Een tweede raadslid riep een naam. "Charlotte." Ook zij werd met een gouden sleutel bevrijd en stortte zich huilend van opluchting in de armen van een man. McRay's blik kruiste die van Linda. Zij sloeg haar ogen niet neer, maar keek terug. Ogen vol onbegrip, woede. Nog twee raadslieden, elk met hun perkament en op een van hen stond haar naam. De spanning was voelbaar, verschillende keken naar McRay, anderen naar hun voeten. De ogen van McRay waren lichter dan ooit, bijna wit. Hij keek hen die naar hem keken strak aan, met een gesloten gezicht. Op een enkeling na wendden zij hun blik af en keken naar hun tenen. Het raadslied dat zijn stem schraapte, kreeg tientallen ogen op zich gericht. "Angus." Een zucht van opluchting. Een kreetje van een vrouw. De vier bewakers sleepten de jongeman naar de deur. Linda bleef alleen op de tafel achter. McRay liet een grimas zien, Brenda sprong overeind en omhelsde hem. Lady Christo zuchtte voelbaar voor iedereen in haar omgeving. Haar trillende stem vermaande Brenda. "Op de plaats rust, meisje. Geen fratsen." Ze klonk niet erg overtuigend. De Raadsman met de sleutels hief zijn armen en meteen werd het weer doodstil. "McRay, wilt u even hier komen?" Hij stapte naar de tafel. Met een zwierig gebaar overhandigde het vierde raadslid zijn stuk perkament aan McRay. Hij las het snel door, met ogen die zichtbaar groter werden. "Wel, dat is aardig. Heel aardig zelfs. Dank u, Raadslieden." Hij kreeg de laatste gouden sleutel in handen, waarna de twee raadsheren vertrokken. Voordat ze bij de deur waren, viel de ketting al van Linda's hals. Hij hielp haar van de tafel en bracht haar naar Lady Christo en Brenda. "Zie je wel, ouwe kraai!" Haar stem bulderde zachtjes. Brenda had een brede grijns op haar gezicht, negeerde alle vermaningen en omhelsde Linda. "Wow meid, geslaagd. Goed gedaan. Nu mag je vast wel een beloning hebben." Haar ondeugende glimlach sprak boekdelen. Lady Christo keek even naar McRay, die glimlachend knikte, voor ze haar mond open deed. "Toe maar meisjes, veel plezier." Brenda trok Linda mee, die zonder tegensputteren meeliep. "Prachtig meid, hartstikke gaaf. Kom, ik weet een stil plekje, met een zacht bed." Linda wist wel wat Brenda wilde. En daar had ze zelf ook behoefte aan. Zacht en teder, na de verschrikkingen van de keuring. Ze werd zachtjes aan de arm meegenomen. McRay haalde de oude foto tevoorschijn. Het feestgewoel begon weer op gang te komen, zodat hij zijn stem moest verheffen. "Je hebt gelijk, Monty. Ik ben egoïstisch geweest." "Je bent de kraai, ik vergeef je." "Jij wel ja, maar Linda?" "Die ook. Als ze tenminste het hele verhaal weet." "Ik hoop het." "Ze lijkt op Victoria." "Ze lijkt er heel veel op." Lady Christo zuchtte. "Elisabeth gaf me die bijnaam, dat Monty." "Naar de graaf van Monte Christo ja." "Een man notabene, godver, ik had liever een naam als Jeanne d'Arc gehad." "Daar heb je het figuur niet voor." "Ook dat weet ik. Net als wat jij nu moet doen. Je hebt gezien hoe ze keek naar je." "Ja. Het is tijd om te vertellen." "Ik maakte diezelfde fout, kraai. En dat kostte me de liefde van mijn leven. Elisabeth heeft het mij nooit vergeven." "Je hebt Brenda." "Dat is een schat, ik hou van haar, maar ze is geen Elisabeth." "Ik zal je maar even alleen laten met je herinneringen, ouwe vleesberg." "Doe dat schatje. Als ik Brenda zie, stuur ik haar naar de torenkamer." Linda liet zich meetrekken naar een van de vertrekken op de eerste verdieping. Haar gedachten maalden om en om, zodat ze geen weerstand bood toen Brenda haar zachtjes op bed duwde. Linda voelde hoe haar benen gespreid werden en automatisch trok ze haar knieën op. De aanval van Brenda's tong begon met kietelen. Dat bracht Linda bij de les en ze hief haar hoofd om te zien wat ze voelde. Dat hield ze niet lang vol, Brenda bracht haar pijlsnel naar de aangename roes waarin Linda al haar remmingen verloor. Ze voelde vijf orgasmen door haar lijf razen voordat Brenda stopte en naast Linda ging liggen. "Goffer Brenda, je bent echt goed." "Wat wil je, met Lady Christo als leermeesteres." "Was dat die, die ehm, forse dame?" "Zeg maar gewoon dat ze dik is hoor." Linda bloosde wat. "En ja, dat is ze. Een superwijf." Linda knikte en rolde zich naar de heupen van Brenda. "Ik heb dit nog niet zo vaak gedaan hoor." "Gewoon doen, Lin." Linda voelde hoe Brenda haar derde orgasme kreeg. Een beetje trots grinnikte Linda en vroeg schalks of Brenda nog meer aankon. "Wow, ja tuurlijk. Maarre, kan jij nog wel?" Linda knikte. "Ja, dit is lekker. Niet zoals pfff, je weet wel." Brenda voelde hoe de stemming ineens omsloeg. "Kom hier." Linda rolde gehoorzaam in de armen van Brenda. "Ik wist gewoon niet wat me overkwam." "Dat weten de meeste niet, Linda." "Dat ze dat verzinnen, ik kan het eigenlijk nog niet geloven." Brenda sloeg haar arm vaster om Linda heen. "Het is nu voorbij." "Ze hadden het over een vervolg." Haar stem trilde. "Daar moet je niet over nadenken, dat duurt nog lang." En, zo voegde Brenda in gedachten eraantoe, dan weet je meer. Ze was niet van plan om iets te vertellen. Dat mocht McRay doen. Door de dikke muren klonk geen geluid. De ramen waren dicht en de stilte maakte de twee loom. Brenda voelde hoe Linda langzaam in slaap sukkelde. Voor haar duurde het spelen niet lang genoeg, maar ze begreep dat Linda nu andere zaken aan haar hoofd had. Er zou een volgende keer komen. Heel zachtjes maakte ze zich los uit de omarming en trok een laken over Linda heen. Een laatste blik, een glimlach en ze vertrok. McRay had een tweede fles geopend en al half leeg toen Brenda de torenkamer inliep. Verschillende sigarenpeuken lagen om de eerste, lege fles heen. "Meester McRay? Lady Christo vraagt of u met mij meekomt, naar Linda." McRay draaide zijn hoofd en knikte. Brenda zag zijn ogen en huiverde. Ze leken nu helemaal wit te zijn, zelfs de pupil was licht van kleur. Zo had ze hem een keer eerder gezien. De herinnering had ze diep weggestopt, alleen de gedachte daaraan deed haar al trillen. Met een ruk draaide ze zich om en liep voor hem uit naar de kamer waar Linda sliep. Zodra ze hem de deur aangewezen had, liep ze weg. Terug naar Lady Christo, om te vragen of ze weg mocht. Brenda wilde ineens ver weg zijn. Net als Brenda, keek ook McRay met een glimlach naar het slapende figuurtje. De lijnen van haar lichaam waren goed zichtbaar onder het laken. Het verbaasde hem niet dat een hand tussen haar benen lag en af en toe trilde. Zachtjes zette hij een stoel bij het raam en wachtte tot ze wakker zou worden. Het was als de dag ervoor, besefte Linda. Ze werd wakker van de lucht van zijn sigaar en was blij verrast. Totdat de herinnering weer in haar hoofd sprongen. Hij had haar dit aangedaan. En al was dat erg, nog verschrikkelijker vond ze dat zij niet voorbereid was. Zij mocht niets weten, terwijl de anderen al wisten wat van hen verlangd werd. McRay had het haar moeten zeggen, iets moeten vertellen. De boosheid stond op haar gezicht. Haar handen trokken het laken tot tegen haar kin op. Linda keek hem aan en wachtte. "Je bent boos." Ze knikte. "Terecht, Lin. Ik had dit moeten uitstellen. Die macht heb ik, al maak ik maar zelden gebruik daarvan." Een klein barstje in haar pantser, hij besefte wat hij gedaan had, dat was tenminste iets. "Helaas zag ik dat tot gistermiddag anders. Gelukkig heb ik vrienden die niet bang zijn voor me, die het af en toe mij durven zeggen als ik iets niet goed aanpak." Linda haalde adem. "Bang?" "Ja, ik heb een reputatie." McRay stak haar het stuk perkament toe dat hij eerder gekregen had. "Dit is je diploma." Ze pakte het aan met een trillende hand. De letters vloeiden in elkaar over, vormden woorden in een taal die ze niet eerder gezien had. "Dit kan ik niet lezen." "Dat kunnen maar heel weinig mensen, Linda. En binnenkort ben jij een van hen. Als je dat nog wil als ik je alles verteld heb." Linda kon het niet helpen, ze werd nieuwsgierig. "Maar dat verhaal vertel ik niet hier, in deze omgeving. Weet je waar je kleren gebleven zijn?" Ze schudde haar hoofd. McRay knikte en grijnsde. "Dan moet je zo maar mee. Aan de ketting?" Ze glimlachte met tegenzin. "Dat vraagt u anders nooit. En nee, nu even niet. Ik heb genoeg kettingen gezien voorlopig." "Prima, kom mee." McRay bleek in de auto extra kleding voor Linda te hebben. Een eenvoudig zomerjurkje, dat strak om haar schouders en heupen viel. Gelukkig brandde de verwarming in de auto. Het gezicht van McRay glansde in het licht van de straatverlichting. Hij keek af en toe opzij en glimlachte. "Je ziet er overheerlijk uit in dat jurkje." Haar stemming verbeterde iets. Even leek het alsof alles nog gewoon was. En ze zou eindelijk alles horen. Dat hij een sigaar aanstak in de auto stoorde haar dit keer niet. "Ik heb je een tijd geleden iets verteld over een vrouw." Linda knikte. De liefde van zijn leven. Lang geleden. "Je hebt ook een boekje gelezen, met een verhaal over Victoria erin." Ze herinnerde dat verhaal. En dat ze toen al dacht dat het over haar ging. "Het is dezelfde vrouw." Linda keek opzij met een verbaasde blik. "Dat kan toch niet?" "Waarom niet, Linda?" "Dat verhaal is al honderd jaar geleden gebeurd." "Eigenlijk langer, zo'n honderdvijftig jaar nu." "Kan niet. Dan zou je minstens honderd en eh zeventig jaar oud zijn!" "Ik word deze maand driehonderd en veertig." Even zat Linda perplex. Toen begon ze te giechelen. Het ging over in een luid gelach. Kon niet, waanzinnig. Net zo waanzinnig als dat kasteel, die keuring en alles wat er gebeurd was. Dit kon gewoon niet. Krankjorum. Getikt, nuts, gestoord. En zij moest dat allemaal geloven? Allemaal goedvinden? Eg nie. "Dat hangertje wat je van me kreeg, Linda. Ik had al gezegd dat het zo'n driehonderd jaar oud is. Ik weet het, want ik heb het zelf gemaakt." Tuurlijk. Gek en gestoord. Meepraten, gewoon meepraten. "Deze auto is uit 1957, ik heb hem nieuw gekocht. Net als die oude Porsche in de garage." Grapjas. "Lady Christo is ouder dan ik ben. Zij is dik vierhonderd. Brenda is honderdtachtig jaar oud." Allemaal oudjes, antiek. En gestoord. Geloofden ze het zelf? Ze hield op met lachen, het was niet leuk dat McRay zo serieus bleef. "Ik neem aan dat je me niet gelooft. Maar als je wat nadenkt, zul je vanzelf wat antwoorden vinden. Ik zal je meenemen naar een kerkhof in Engeland." "Leuk, maar daar ben ik niet op gekleed en ik heb college hoor." "Weet ik, dat regelen we eerst." Erik hoorde Linda wel haar kamer oplopen, maar hield zich stil. Zij moest nu maar naar hem komen, dacht hij. En dan moest er eerst gepraat worden. Dat hij de stem van die McRay hoorde, verbaasde hem niet. Ze had met hem gespeeld. Hij mocht met haar neuken, maar verder was hij niets voor haar. Lekker hoor. Het verbaasde hem wel dat ze op de deur klopte. "Hoi Erik. Ik kom even dag zeggen. Ik ga een paar dagen naar Engeland." "Nou, veel plezier, dag hoor." Hij gooide de deur bijna in haar gezicht dicht. Dit liep helemaal verkeerd. En zuchtend kroop hij weer achter zijn pc, zijn schietspel was al klaar om te starten. "Verdomme, hij moet me niet meer." "Dat, lieve Linda, is geen verrassing." "Vindt u? Nou ik wel." "Nadenken meisje. We hebben hem aardig op een zijspoor gezet. En hij voelt zich buitengesloten door het meisje waar hij gek op is. Het lijkt me dat Erik zich wat misbruikt voelt." "Misbruikt?" "Ja, dat je hem alleen gebruikte voor de seks." "Oh! Eg nie! Hij is aardig en lief en zo." "Dan mag je dat aan hem vertellen als we terug zijn." Alles in het plaatje klopte. Een klein gehucht, een oud kerkje met een vervallen kerkhof ernaast. De treurige bomen klopten in dat plaatje, net als de miezerige regen en de grijze lucht. Linda vond het perfect voor een spookfilm. En zij moest dat kerkhof op? Veel keus had ze niet, dus stapte ze maar achter McRay aan. Kleine paadjes, glad door de bladeren die niet weggeveegd waren door een bezem of de wind. Vervallen grafstenen met onleesbare inscripties. De weinige die ze kon lezen hadden oude jaartallen. Ze rilde. En niet alleen van de kou; de sfeer was spookachtig. Net een horrorfilm, dacht ze. Zo meteen komt er een zombie uit een graf. McRay voelde haar stemming en sloeg een arm om haar heen. Hoewel ze sinds ze vertrokken waren uit het kasteel afstandelijk gebleven was, accepteerde ze die arm. Al kon die de kou en de spanning niet wegnemen. Ondertussen luisterde ze naar het verhaal van McRay. "Ik ben geboren in een klein schots dorpje, waar ik zo snel als ik kon uit ontsnapt ben. Geen goede plek voor een jongeman vol ambitie. Ik kwam uiteindelijk in Londen terecht, waar ik Catharina ontmoette. Zij was toen al een paar honderd jaar oud, en ik wist nog van niks. Alleen dat zij een vrouw van de wereld was en ik een arme boerenpummel." Linda kon hem niet als een boerenpummel zien en glimlachte. "Wat die Catharina in mij zag weet ik niet. Maar ze nam me in haar huis en leerde me van alles. Ook stuurde ze me naar school. Ik was toen 17 en kon niet eens lezen en schrijven." McRay zuchtte. "Later, ik werkte voor haar als een soort rentmeester, ontdekte ik de waarheid. Mijn wereld stortte in en ik vluchtte. Toen was Amerika het beloofde land en dus nam ik de eerste de beste boot." "Wat was die waarheid dan? Dat zij was zoals u nu beweert?" "Inderdaad. Catharina was meer dan vijfhonderd jaar oud toen ik het ontdekte. Bij mijn weten leeft ze nog. Ergens." "Dan zou ze nu meer dan achthonderd zijn. Over oud gesproken." Ergens voelde Linda dat dit onzin was, maar ze praatte mee. Wat ze wel eens wilde weten was hoe dat kon. Zou hij een vampier zijn? "In Amerika probeerde ik een bestaan op te bouwen. Het lukte me aardig, totdat een paar jaar later een nicht van Catharina me vond. Zij vertelde me het hoe en waarom. Iets met een fout in de genen en het DNA. Wat niemand toen wist overigens, toen dachten we dat het iets in het bloed moest zijn. Die nicht vroeg me terug te keren, me bij de club te voegen." "En dat wilde u niet." "Inderdaad. Het idee was afschuwelijk. Maar volgens die nicht was ik als hen, die Catharina had me herkend als een van die weinigen die zo zijn." Ze stonden stil bij een zo mogelijk nog ouder en vervallener grafsteen. "Hier ligt die nicht." Linda keek en zag verweerde tekens. Alleen het jaartal was nog herkenbaar. 1816. "Ik heb haar gedood toen ze mijn beste vriend vermoordde. De broer van Igor." "Dus Igor is ook oud." "We schelen vijf jaar." Het paste in het verhaal, dacht Linda. Maar waar paste zij? "Ik wilde niet mee terug, maar had geen keus. Ze ontvoerde me gewoon. In Engeland werd ik gedwongen om bij hun te blijven. Het was geen fijne tijd." De sigaar werd vervangen door een vers exemplaar. "Maar ik bleek slimmer dan die nicht. Ik sloot vriendschap met twee broers, Igor en Vladimir. Wij zaten in hetzelfde schuitje en hielpen elkaar door die tijd heen. Totdat we Christine tegenkwamen. Jij kent haar als Lady Christo. Toen was ze al niet echt slank, maar erg mooi." Dat kon Linda zich niet voorstellen. "Vladimir werd verliefd op haar en bleef dat tot zijn dood. Hoewel zij al meteen verklaarde lesbisch te zijn, toen heette dat anders, maakte dat niets uit." Een andere grafsteen. Linda bukte en keek. Het verweerde steen liet zelfs geen jaartal meer zien. "Vladimir." De toon in zijn stem deed haar huiveren. Het deed hem pijn en ze voelde dat zelf door haar eigen ziel snijden. Onwillekeurig legde ze haar hand op zijn arm. "De wereld veranderde om ons heen. Velen werden ouder, maar wij niet. Vrienden stierven van ouderdom maar wij zagen nog een jong gezicht in de spiegel. Een oude man uit mijn geboortedorp herkende me eens op straat. Hij viel om van verbazing. Logisch, want het was de buurjongen, die even oud was als ikzelf. Hij was toen al over de zeventig. We zagen hoe elektriciteit in het leven kwam. De eerste automobielen en het vliegtuig. Alle wonderen die jouw generatie zo gewoon vindt, heb ik zien komen. We konden het eerst niet accepteren. Niet geloven ook. Hoewel de feiten voor zichzelf spraken. Wij werden gewoon niet ouder." "En nu drinkt u alleen bloed van maagden en zo." Tot haar verbazing lachte McRay hardop. "Ik ben geen vampier hoor, maar als je dat gelukkig maakt, Linda, dan word ik er eentje voor jou. Inclusief lange tanden om in dat lieflijke nekje van je te bijten." Ze bloosde. "Wat ik heb is een afwijking in het DNA. Het stukje dat voor veroudering zorgt, is afgestorven. Dus word ik niet ouder. Mijn lichaam blijft zich herstellen. Gaatjes in mijn tanden groeien dicht, mijn spieren blijven sterk en mijn ogen scherp." "De man van 6 miljoen zeker." "Zoiets ja, maar wel puur natuur." "Pfff." Linda stopte even, veegde een doorweekte haarlok uit haar gezicht en keek in zijn ogen. "En die zonnebril? Dat hypnotiseren?" "Die zonnebril is omdat mijn ogen gevoeliger zijn dan van andere mensen. En dat hypnotiseren is een oud Aziatisch trucje dat ik geleerd heb van Minko." "En wie is dat?" "De jongedame die ik ontmoette voordat ik Victoria leerde kennen. Erg knap meisje, die Minko. En heel wijs ook." "En?" "O jee, Linda, je maakt me nu erg blij." "Huh?" "Je klinkt jaloers." Was dat zo? Ja, besloot Linda na even nadenken. Ze was jaloers. Gek, niet leuk, maar tegelijk ook fijn. Ze liet de arm van McRay los en liep voor hem uit naar het oude huisje waar ooit de koster woonde. Twee ramen waren kapot, de deur hing scheef en het dak lag ongetwijfeld maar half vast. Toch had het nog wat charme en Linda vroeg zich af hoe het zou zijn om hier te wonen zonder elektriciteit of een computer. Saai, dacht ze. Geen levende ziel in zicht en het eerstvolgende dorp zeker twintig kilometer verderop. En McRay had hier gewoond? "Wij leefden in een groot huis een stukje verderop. In die tijden was privacy een privilege van de rijken." "Dus jullie waren rijk." "Best wel, zeker naar de maatstaven van toen. Igor en ik hebben het familiekapitaal toegeëigend na de dood van die nicht. En dat is alleen maar groter gegroeid." "Dus heb ik een rijke man aan de haak geslagen?" "Precies." "Gossie. Heb ik weer. Een rijke ouwe vent, maar dan wel een die niet dood gaat." McRay grinnikte. "Ik ben niet onsterfelijk, ik word alleen maar niet ouder dan ik nu ben." "En Angela?" McRay liep een paar passen naar het kerkje, dat leeg en verlaten oprees achter het huisje. Linda zag dat zijn hand even door het haar woelde. "Je wilt gelijk alles in een keer geloof ik." Ze hoorde het maar net. "Ja." Haar stem klonk hees. Linda besefte ineens dat dit misschien wel het belangrijkste moment uit haar leven kon zijn. "Ja, geen geheimen meer. Alles." McRay stak zijn hand uit. Linda pakte die en hand in hand liepen ze verder naar het kerkje. "Alles. Dat is nogal wat, lief kleintje." "Het moet. Geloof ik. Voel ik." "Je hebt gelijk, maar ik ben bang dat het teveel is voor je." "Maar het moet. Na die, die keuring." Linda zuchtte, het was moeilijk te zeggen wat ze voelde. "Ik snap Erik nu heel goed. Al die geheimen, al die dingen die ik nog niet mocht weten. Het komt tussen ons te staan, het staat al tussen ons in." McRay zuchtte diep. "Ik kan je nu eigenlijk geen kleintje meer noemen, je klinkt akelig volwassen." "Ik weet nog niet of ik je wel geloof. Of ik wil geloven." "Je bent een kind van je tijd, Linda, je wilt harde, tastbare bewijzen. Die heb ik niet voor je. Tenzij je tien jaar wil wachten, dan zul je zien dat ik er nog precies hetzelfde uitzie." "Ik heb nog nooit een foto van je gezien." "Ze zijn er wel. Een paar. Ik zal ze wel opzoeken." "Graag. Hoe heet je trouwens echt? Helemaal, je voornaam bedoel ik?" McRay grinnikte. "Die voornaam. Och hemel, die vergeet ik het liefst. Die gebruik ik nooit, ik heb er een hekel aan." "Ik wil het weten." "Hmm, ergens ben ik even mijn favoriete slavinnetje kwijtgeraakt, geloof ik." Linda bloosde. "Ja, door die keuring." McRay knikte. Linda zag dat hij het begreep. Het was een breekpunt en om de stukken te lijmen moest hij met de billen bloot. "En heb je zelf ook die keuring gehad?" "Toen ik lid werd van het genootschap, was er nog geen keuring." "Makkelijk hoor." "En mijn voornaam. Tja, ik kan wel zeggen: niet lachen, maar ik vrees dat het niet zal helpen. Maar goed, als ik ooit merk dat je die naam gebruikt, zwaait er wat voor je." "Ja meester." "Mijn vader was erg gelovig. Niet alleen in God, maar ook in een reïncarnatie van een verlosser. Hij wilde mij eerst Jezus noemen, maar de pastoor hield dat tegen. Toen werd het dus Mozes." Linda keek even omhoog, naar de vervallen kerktoren. "Nee, dat is niet om te lachen. Ik heb een klasgenootje gehad dat Aloisius-Leopold heette." McRay vertelde verder over zijn omzwervingen. Tot hij bij Victoria kwam. "Je lijkt heel erg op haar, Linda. Niet van buiten, want zij was blond en heel anders, maar van binnen. Heel verontrustend voor me. Ik zag jou zitten, met Annemiek in de badkuip. En mijn hart stond ineens stil toen je met die verschrikte blik naar mij keek." "Ik schrok me dood." "Zoals je vaker deed, afgelopen jaar." "Maar ik bloos al minder." "Ja, en ergens is dat jammer. Je was zo onschuldig, zo lief. En nu ben je, tja." "Niet lief meer?" Haar toontje was plagend. Tijdens het verhaal was haar stemming omgeslagen. Nog steeds wilde ze het hele verhaal horen. En de bewijzen zien. Maar ze begreep nu ook dat ze zelf nog zo weinig had meegemaakt, terwijl hij al vele levens moest hebben gehad. McRay tikte haar op de billen. Plagend. Ze glimlachte. En wist dat ze hem geloofde. "Al vanaf het eerste ogenblik was het raak. Zij was al op de hoogte van mijn leven. En Victoria wist al dat ze mij wilde dienen, op alle gebieden." "Een slavin." "Ja. Van haar leerde ik erg veel. Tot ze werd vermoord." Zijn stem verloor weer de klank. Linda sloeg nu haar arm om zijn middel en kuste hem even. "Ze wilde nog even snel een boodschap doen, ook al was het bijna sluitingstijd. Toen ze haar vonden, verloor ik voor de derde keer in mijn leven mijn zelfbeheersing. Ken je die televisieserie over die vampier, die Angel?" Linda knikte. "Hij is een watje vergeleken met mij als ik echt boos ben." Ze knikte. Dat geloofde ze meteen. "Ze hebben de twee mannen nooit gevonden. Kon ook niet, ik had hen zorgvuldig in mootjes gehakt. Letterlijk." Nu rilde ze, de onderdrukte woede in zijn lijf trilde via haar arm naar haar eigen ziel. Om haar eigen rillen te verbloemen rende ze het trapje naar de kerk op. Binnen was het droog. "Er is nog zoveel te vertellen, maar dat kan later, Linda. Ik leefde maar gewoon door, totdat jij in mijn badkuip stapte." "Annemiek zei dat het huis leeg was." "Ik had me verborgen, Annemiek is ook een knap meisje." Linda knikte. Ze plofte op een houten bank en keek naar de ramen. "Maar wat is dat nu met dat kasteel?" "De korte of de lange versie?" "Doe eerst de korte maar, het is koud." "Goed dan, kleine Linda. Het kasteel is eigendom van een genootschap dat ‘de conventie' heet. Alle leden zijn zoals ik. We worden niet ouder. Het doel is om elkaar te helpen door het leven heen. Er zijn namelijk nogal wat zaken veranderd, de laatste eeuwen." Linda knikte. Hier kon ze zich wel wat bij voorstellen. "Maar die keuring, moest dat nou?" "Ja. Je bent nu ook lid van het genootschap." "Maar ik word wel ouder, toch?" Of niet? De schrik sloeg haar om het hart. "Heel af en toe worden mensen geboren met een natuurlijke afwijking. Zoals ik. Maar anderen hebben dat niet en wij kunnen ze een handje helpen. Het genootschap doet erg veel onderzoek naar DNA, wij weten meer dan de meeste wetenschappers." "Helpen? Opereren of zo?" "Of zo. Jij bent normaal Linda, je zult oud worden. Grijs en zo." "En vindt u me dan nog lief?" "Ja." Ze bloosde weer. Het leek alsof de tijd wat teruggedraaid was. Ineens voelde ze zich weer een klein meisje dat voor het slapengaan een spannend verhaal las. Maar McRay was echt gek op haar, dat kon ze nu wel horen als hij dat soort dingen zei. "En als ik dood ben?" Haar stem moest het al verraden. "Niemand leeft eeuwig. Ook ik zal eens sterven Linda." Dat kon ze zich niet voorstellen. En zij dan? "Als een dierbare wegvalt, rouw je om die persoon. En na verloop van tijd ga je verder. Ik rouwde om Victoria, en nu heb ik jou gevonden." "En na mij?" "Na jou? Linda, kleintje, aan jou heb ik meer dan mijn handen vol. Na jou telt niet. Na jou bestaat niet." Sprakeloos liet ze haar opgeheven handen in haar schoot vallen. Ze besefte dat hij hetzelfde moest voelen als zijzelf. Een leven zonder hem, dat was ondenkbaar. Onvoorstelbaar, ondanks dit krankzinnige verhaal. Langzaam stond ze van de bank op, deed een paar passen naar hem toe. "Ik hou van je." Ze fluisterde het. En hij begreep het. Ze zag het in zijn ogen. Ze geloofde zijn verhaal, ze zou alles geloven. McRay pakte haar handen en trok haar tegen zijn borst aan. "Ik hou ook van jou, lieve Linda." Als vanzelf gleden haar handen over zijn overhemd. Als vanzelf zochten haar lippen de zijne. Haar vingers knoopten zijn overhemd los, haar tong worstelde met zijn tong. Zijn handen streelden haar kleren, knoopten knoopjes los en plots stonden ze naakt tegen elkaar aan. Een hartslag lang stond de wereld stil. Toen liet hij zijn adem ontsnappen, tilde haar met een machtige zwaai op en droeg haar naar de verhoging waar vroeger het altaar stond. Linda sloot haar ogen, voelde hoe hij haar teder neerlegde en greep zijn handen. Ze waren op de plek die haar vingers verwachtten. Langzaam, als in een vertraagde film, zakte hij over haar heen en bedekte haar met kussen. Ze knikte. Traag schoof hij op haar. Traag liet ze hem toe in haar, hard en zacht raakten elkaar en begonnen aan de oude liefdesdans. Begeleid door de muziek van hijgen en kreunen werd de dans steeds wilder, dansten ze sneller en harder en zwol de muziek aan tot een oorverdovende brul, een scheurende krijs. Terug in de auto haalde Linda diep adem. "En nu alles over Angela." Even leek McRay te verstrakken, maar toen zuchtte hij en knikte. "Angela is gestorven om opnieuw te leven." Linda schudde haar hoofd. "Dat snap ik niet." "Als je ouder wordt, komt een bepaald stukje DNA in actie. Dat zorgt ervoor dat nieuwe cellen minder vlot aangemaakt worden. Ouderdom, noemen we dat. Je haar wordt grijzer bijvoorbeeld, je huid slapper en je spieren dunner. Dat kan gestopt worden, door dat specifieke stukje DNA te verwijderen. Hoe dat precies in elkaar steekt kan ik je niet vertellen, maar dat hoeft ook niet. Om dat DNA te kunnen verwijderen en te vervangen, mag het niet actief zijn. En aangezien dat DNA in het hele lichaam, overal zit, kan dat alleen als het hele lichaam niet functioneert." Linda knipperde even met haar ogen. "Dus je moet dood gaan." "Precies." "Maar moet dat dan zo.. zo als Angela?" Haar stem brak bijna. "Nee, dat hoeft niet, maar Angela wilde een dramatische dood. Daar moest ze eerst Igor en daarna mij van overtuigen." "Ik snap het." Linda snapte het niet, maar wilde niet verder vragen. "Hoe ging het verder?" McRay zuchtte even. "Nadat je haar gedood had, heb ik je gehypnotiseerd." Linda knikte. Dat vermoeden had ze al. "Ik bracht Angela naar de afgesloten kamer, regelde dat ze opgehaald werd." "Ik herinner me wel wat." Ze dacht aan de kelder, waar ze hem geslagen had. Ze kleurde. "Ja, die hypnose werkte niet helemaal volgens plan. Maar goed genoeg om je overeind te houden." Hij zweeg lang genoeg om een sigaar aan te steken. "Gezien de omstandigheden toen vond ik het niet zo verwonderlijk dat je dat zweepje greep en me sloeg." Nog roder, Linda blies een beetje lucht uit. "Sorry." "Niet nodig. Je hele systeem zat in de knoop. En ik maakte het erger door je dingen anders te laten zien dan ze waren. Ik vond het noodzakelijk." Linda sloot even haar ogen. "Maar Angela is dood. En dood is toch dood?" "Ja en nee." "Huh?" "Om het goed uit te leggen moet je het een medicus vragen, maar ik zal een poging doen." McRay draaide het raampje open, zodat de rook kon ontsnappen. "In principe is dood gewoon dood ja. Definitief. Maar er is een ontsnappingsroute. Als je sterft, dan zit er nog zuurstof in je lichaam. Als je dan snel genoeg de juiste medische apparatuur en medicijnen gebruikt, kun je dat lichaam weer tot leven brengen. Al mogen dan natuurlijk geen vitale organen kapot zijn of zo. Het zit ingewikkeld in elkaar, maar denk maar het reanimeren van hartpatiënten of zo. Eigenlijk zijn die al dood, maar toch kan een dokter ze soms redden." Linda knikte. "Die apparatuur en medicijnen hebben we niet bij de hand, dus moeten we het voorbereiden. Vlak voor het ontbijt, toen die dag, heeft Angela een soort medicijn ingenomen. Dat zorgt ervoor dat we meer tijd hebben. Hoe dat werkt weet ik niet, maar dat het werkt heb ik meerdere malen gezien. We moesten snel zijn, Angela heel snel behandelen. En het werkte." "Dus? Echt?" "Ja. Angela leeft nog." "Klootzakken. Had dat meteen verteld!" "Dat kan niet. Niemand buiten de conventie mag dit weten." Linda begreep het. "Die keuring maakt me lid en daarom mag het nu wel." "Precies. Een afweging. Hoeveel kon je aan, hoever was je, wat wilde ik dat je nog te verstouwen kreeg." "Toch was het beter als ik het had geweten." "Had je het toen geloofd?" Minuten lang staarde Linda door de voorruit. Haar blik zag de regen die weer op de motorkap roffelde. Eindelijk zuchtte ze diep. "Ja, ik had het geloofd. Denk ik. Ik wil haar zien." McRay knikte en startte de motor. "Er is nog veel meer te vertellen, maar dat komt later. Eerst moeten we andere zaken afhandelen." Linda schudde haar hoofd. "Nee. Eerst Angela." McRay keek opzij. Zijn blik kreeg even iets kouds maar toen verzachtte zijn gezicht. "Het bewijs moet meteen geleverd worden." Geen vraag en Linda knikte. "Als Angela leeft, is dat het bewijs dat ik de waarheid gesproken heb." Ze knikte. "Over alles. Mijn leeftijd, vroeger, nu. Angela is het bewijs." Linda zuchtte. "Ja. Dat denk ik wel. Ik heb daar recht op. Na dit... dit alles." McRay aarzelde even voor hij sprak. "Je hebt gelijk. Ik zal het regelen. Maar snel, er is nog veel te doen." In hun hotelkamer belde McRay een nummer. Linda stond dicht naast hem, zodat ze kon horen wat er gezegd werd. Een man nam op. "Huize Dennerode." "Met McRay, ik wil dokter van Roden spreken." "Ogenblikje alstublieft." De lijn werd stil. "Met van Roden." "Met McRay." "Ah, heer McRay, prettig dat u belt." "In welke staat is Angela?" "Meteen to the point, beste kerel? Wel, even kijken." Geritsel van papier. "Ze is nog niet helemaal hersteld, eigenlijk hetzelfde als de vorige keer dat u belde." "Het duurt langer dan we verwachtten." "Inderdaad, maar het komt goed, daar ben ik van overtuigd. Wellicht dat een extra stimulans helpt." "Die heb ik bij me. We komen vanmiddag." "We? U weet" "Ja, niet meer dan een bezoeker. Maar dit is noodzakelijk." "Als u dat zegt." "Dat zeg ik. Tot vanmiddag." McRay verbrak de verbinding en draaide meteen een ander nummer. "Met McRay, ik moet direct naar Nederland. Twee personen, Rotterdam. Regel een auto daar." De man aan de andere kant bromde een bevestiging. "Linda, inpakken en wegwezen." Het was als uit een spionnenfilm. Snel hun beetje spullen bij elkaar pakken, de auto in en naar het vliegveld rijden. Daar wachtte een straaljager die hen snel optilde boven de wolken. "Over anderhalf uur zijn we in Rotterdam, Linda." Ze keek uit het raam. Angela leefde nog. Ondanks alles kon ze niet blij zijn. Teveel om over te piekeren. Want dat ze zat te piekeren wist ze wel. Alleen kon ze het niet helpen. Op het vliegveld werden ze afgehaald door een vrouw. Ze kuste McRay op de wang en gaf hem een stel sleutels. "Bel je me nog?" McRay knikte. Hij droeg hun koffers naar een knalblauwe auto. "Wat is dat voor een ding?" Linda liep een rondje om de auto. "Een Plymouth Cuda. Uit 1970 of zo." "Ook al zo'n oude kar. Hadden ze niks moderner?" "Vast wel meisje, maar deze is spannender." Ze zuchtte en stapte in. McRay trapte het gaspedaal diep in en Linda keek verschrikt. "Man, dit is een raceauto!" "Bijna ja. Haal de platen eraf en zet er slicks onder, dan kun je zo het circuit op." Hij schakelde en spoot weg. Linda voelde de kracht waarmee ze in de stoel werd gedrukt. "Je houdt alleen maar van oud hè?" "Oude auto's bedoel je. Maagden voor mijn dagelijks portie bloed moeten jong zijn." Hij keek opzij. Linda glimlachte. "Ik ben geen maagd meer." "Wat ik erg jammer vind." "Ja ja. Moet ik nu de maagd in het wit spelen?" "Hmm, lijkt me wel wat." "Oude viezerik." Ze was over haar boze bui heen. Het was nog niet helemaal goed, dat bewezen die piekergedachten die ze had wel. Maar dat ze het prettig vond om te plagen, en geplaagd worden, deed haar goed. Ze wilde niets liever dan dat alles gewoon zou zijn. Linda wist nog niet precies wat gewoon was, maar dat zag ze nog wel. McRay nam de snelweg naar het oosten. Huize Dennerode lag als een oase van rust net buiten het dorp. De herrie van de Cuda weerkaatste luid op de gevel en joeg een verschrikte verpleegster aan de kant. McRay draaide de sleutel om en in de plotselinge stilte zuchtte hij. "Twee dingen die je nu moet weten." Linda knikte. "Ten eerste is Angela nog niet bij kennis gekomen. Dat is niet zoals we verwacht hadden, maar niet zo ongewoon dat we ons zorgen maken." "Ze ligt in coma dus?" "Zo moet je het maar zien." "En de andere?" "Dit verpleeghuis is een onderdeel van de conventie. Er gelden hier regels die ook ik niet kan negeren." Linda knikte. Na de afgelopen dagen zou dat best wel moeilijk zijn, verwachtte ze. Zich weer overgeven na alles wat ze te horen had gekregen. "Kleed je uit. Helemaal." Ze knikte weer. "Daarna stap je uit." McRay stapte direct uit en rommelde in de kofferbak. Hij wenkte Linda zodra ze naakt uit de auto stapte. Hij legde een metalen ring om haar nek en sloot die met een hangslotje. Linda zuchtte. "Handen op je rug." Ze deed het en voelde de tegenzin in haar. Waarom moest dit nu? McRay klikte haar polsen aan elkaar en daarna met een ketting aan de halsring. Ze voelde haar armen onprettig hoog zitten. Een tweede ketting om de ring fungeerde als leiband. Hij hield een gag voor haar neus. "Denk je dat je de hele tijd je mond kan houden?" Ze knikte. "Goed, meekomen." Hij trok haar naar de hal van het verpleeghuis. In eerste instantie leek het op een gewoon verpleeghuis. Een jonge vrouw achter de receptie, twee mannen in witte jassen die met klemborden in de hand stonden te praten. Linda voelde zich rood worden en stapte met haar kin op haar borst mee. Volgens haar keek iedereen naar haar. Op de trap kwam een man hen tegemoet. Linda zag dat hij net zoals zij naakt en gebonden was. Ook hij was rood en keek snel naar zijn tenen zodra hij McRay en Linda zag. Op de eerste verdieping stond een verpleegster. "Goedemiddag meneer McRay, komt u maar mee." Vanuit de gang kwamen ze in een klein halletje. McRay tikte Linda op de schouder en draaide haar om. Hij hing de leiband aan een haak hoog aan de muur en drukte een vinger op zijn lippen. "Wacht hier." Ze knikte stuurs. Wachten? Terwijl ze Angela wilde zien? De verpleegster ging McRay voor naar de kamer. Ze kon piepjes horen, die metalen en elektronische geluidjes van medische apparaten. Ze hoorde ook zachte stemmen, maar kon de woordenniet verstaan. Vol ongeduld telde ze de seconden. Na een paar minuten werd ze opgehaald en mocht ze de kamer in. Angela lag stil op bed. Het was alsof ze duizelig werd. Allerlei kastjes en beeldschermen piepten en lampjes lichtten op in groen en oranje. Slangen en buisjes liepen van de apparaten naar Angela. Ze was stevig ingesnoerd met brede banden. Haar gezicht was bleek. Linda liet haar adem ontsnappen en keek naar een stoel. Ze moest zitten voordat ze omviel. McRay trok hard aan de leiband en ze struikelde richting het bed. Hij fluisterde. "Sta stil." De ketting tussen haar polsen en de halsband werd losgemaakt. Haar polsen werden bevrijd en daarna voor haar buik weer vastgezet. "Praat tegen haar. Maar zachtjes." Hij trok de verpleegster mee de gang op. Wat moest ze zeggen? Wat kon ze zeggen? "Hoi Angela. Ik ben het, Linda." Geen reactie. Had ze ook niet echt verwacht, maar toch wel gehoopt. "Ik weet niet of je me kunt horen, Angela, maar ik heb wel een boel te vertellen." Linda voelde zich stom. Hardop praten terwijl niemand iets terugzei? McRay stond ineens achter haar en boog zich over haar schouder. "Vertel over Erik, over de afgelopen dagen." Nog voor ze kon omkijken was hij alweer weg. Linda haalde adem. Ze vertelde aarzelend dat ze een jongen had ontmoet in het studentenhuis. En voor ze het wist, zat Linda honderduit te vertellen. De verpleegster stapte net binnen toen Linda uitverteld was. Zwijgend pakte ze de losse ketting en hield die omhoog. Linda knikte zuchtend. "Ik moet weer weg Angela. Snel wakker worden hoor. Ik mis je." Ze liet zich weer de polsen hoog op haar rug binden en meetrekken naar de gang. Igor botste tegen haar aan. Hij knikte vriendelijk en Linda glimlachte. Ze liet zich meetrekken door de verpleegster. Zou Angela haar gehoord hebben? Zou ze zich nog kunnen herinneren? Linda wist het niet. Ze hoopte maar dat het zou helpen. Haarzelf had het goed gedaan, om alles te vertellen. Ze wist nog niet of het verhaal van McRay echt waar was, al geloofde ze van wel. Het verklaarde wel een boel. Linda had sinds ze hem kende al verbaasd gestaan over zijn kennis. Hij leek alles wel te weten. En al doe oude boeken van hem. Dat snapte ze nu wel. Even moest ze glimlachen. Geschiedenis op school zou heel anders zijn geweest als ze dat eerder had geweten. Dat het geheim moest blijven begreep ze. Alleen die keuring om ingewijd te worden vond Linda verschrikkelijk. Moest dat echt? Ze wist nu wel dat ze bij McRay wilde blijven. Als slavin. Het zou wel moeilijk zijn om zich weer gehoorzaam te gaan gedragen. Zonder die keuring zou alles makkelijker zijn geweest. "Waar pieker je over, Linda?" McRay verraste haar. "Over die keuring. Ik snap het niet." "Ik begrijp dat. Ik heb zelf ook moeite daarmee. Je snapt dat je wel een soort inwijding moet doorstaan?" "Ja dat wel. Ontgroening en zo." "Precies. Tot vorig jaar was de keuring een lachertje. We hebben wat problemen gehad met een paar leden en de Raad wilde een andere, zwaardere keuring." "Dat is ze dan gelukt." "Nee, dat is ze niet gelukt. Dankzij mijn inspanningen, en die van Igor, hebben we wat dingen kunnen aanpassen." "Had je dan niet helemaal?" "Nee, we moesten een compromis vinden. Zonder een nieuw ritueel zou de conventie uiteen vallen, en met de voorstellen van de Raad zou ik opgestapt zijn. En met mij vele anderen. Dus moesten zij water bij de wijn doen." "Nou, veel water." "Het zit je nog dwars." "Vind je dat gek?" "Nee, zeker niet. " Ze werden onderbroken door Igor, die met zwaaiende armen en luid roepend de gang instoof. "Verpleegster! Dokter! Hier, NU!" Linda voelde even paniek en rukte zich los. Worstelend met de kettingen rende ze zo snel mogelijk naar de kamer van Angela. Vechtend tegen haar paniek stoof ze binnen en zag Angela met open ogen liggen. "Hoi Lin. Waar ben ik?" Ze wist niet of ze moest huilen of lachen of allebei. Tranen stroomden over haar wangen en met krassende stem zei ze hoi terug. "Je bent wakker." "Ja tuurlijk. Goffer, wat zie jij eruit?" "Regels." "Hmm, leuk." Een dokter duwde haar opzij. "Wegwezen slavin." Ze voelde een steek in haar maag. McRay trok haar aan de schouder naar buiten. Het moesten uren zijn, voordat Igor naar de kamer kwam waar McRay en Linda wachtten. Hij zag bleek, vermoeid en zijn ogen straalden. "Ze komt in orde. Het geheugen begint nu al terug te keren. Ga maar naar huis, jullie kunnen niets meer doen." Linda haalde opgelucht adem. "Mag ik haar nog even zien?" Igor keek meteen boos. McRay maakte een sussend gebaar en knikte. "Het is belangrijk voor je, ik denk dat het wel even kan." Hij keek naar Igor en Linda voelde even een spanning tussen die twee. De mannen knikten en Igor pakte de ketting die Linda nog omhad. "Geen woord, Linda." Ze knikte. Angela lag half overeind, gesteund door kussens. Ze glimlachte en knikte. Linda voelde de ketting los vallen en stapte naar het bed. Ze omhelsden elkaar en moesten allebei lachen en huilen tegelijk. "Blij dat je terug bent, An." "Ja, ik ook." Igor trok Linda weg. "Geen woord had ik gezegd. Meld je bij je Meester. Nu." Linda zwaaide snel naar Angela en verdween. McRay nam haar mee naar de auto. Daar vertelde ze dat ze toch wat gezegd had en McRay glimlachte. "Stout meisje dus. Dan verdien je straf." Linda knikte. "Ja, maar dat is het wel waard." "Dat weet ik." Hij maakte haar boeien los, behalve de ring om haar nek. Linda kreeg haar kleren terug en moest instappen. De ring om haar nek zat niet lekker en ze voelde dat iedereen naar haar keek. McRay reed met brullende motor naar zijn huis. Op de drempel moest ze haar kleren uit. De ring werd losgemaakt en naakt op haar hangertje na moest ze naar de studeerkamer. Ze rende bijna. McRay liet haar wachten en dit keer zat ze vol ongeduld op haar knieën bij de openhaard. McRay wenkte haar en leidde haar naar de kelder. "Schandpaal." Ze knikte en lag al met haar hoofd en handen in de gaten voor McRay uitgesproken was. Hij klapte de paal op slot en grijnsde. "Je wilt graag straf?" "Angela is wakker meester, dat maakt alles goed." "Mooi, blijf dan maar een uurtje staan hier, ik ga even een hapje eten." Hij verdween nadat hij haar een blinddoek had omgedaan. Linda zuchtte. Dit had ze niet verwacht. Ze had zich voorgenomen alles goed te vinden, elke straf te accepteren. Alleen al omdat ze zo blij was dat Angela wakker was. En nu moest ze gewoon in die schandpaal blijven staan? Dat was niet leuk. Daar voelde ze zich niet vrolijk onder. Het gaf haar wel gelegenheid om alles eens rustig te overdenken. Misschien dat McRay dat in gedachten had? Erik schoot in haar gedachten. Wat moest ze met hem aan? Ze vond hem aardig en wilde graag meer met hem doen. Maar kon dat als ze tegelijk de slavin van McRay was? Linda bedacht zich dat ze het eerst maar even moest uitpraten met Erik. En daarna? Ze zou wel zien. hoe lang stond ze daar nu al? McRay zou met een uurtje terug zijn. Maar hoe lang duurt een uur? Voor hem telde tijd zeker niet. Maar ja, voor haar dus wel. Ze wilde voelen. Ze was opgewonden, besefte ze. En ook best geil. Gewoon omdat ze opgelucht en blij was en dat moest uit haar systeem. En nu moest ze gewoon afwachten? Daar was geen lol aan. McRay stond ineens voor haar. Ze voelde het. En hij deed niks. "Dit is niet leuk hoor." "Ik vind van wel." "Ik niet." "Ow, de juffrouw wil animatie?" "Juffrouw? Dat klinkt zo ouderwets." "Ik ben ouderwets, meisje." "Pfff, ja maar dan hoef je toch niet zo te praten? En moet ik hier alleen maar blijven staan? Gebeurd er verder niks" "Je wilt actie? Jij wilt?" Met dat hij die woorden sprak, besefte Linda dat ze fout zat. McRay had haar vaak genoeg voorgehouden dat ze niets te willen had. Ze wist dat ze daar ook zelf voor koos. Zij had ‘ja' gezegd en daarmee haar wil aan hem gegeven. Ze moest hem gehoorzamen, zijn volgzaam slavinnetje zijn. Omdat ze dat zelf wilde. Dat mocht ze willen, meer niet. Linda wist dat ze ‘nee' kon zeggen, dan zou McRay haar losmaken en knuffelen en lief zijn. Maar ze wilde dat niet. Haar gezicht werd nog roder, voelde ze. Ze wilde niet losgemaakt worden, niet stoppen en geknuffeld worden. Ze wilde gehoorzamen. Ze wilde dat hij alles bepaalde, dat hij haar strafte als ze stout was en beloonde als ze lief was. En ze was nu erg stout, dat snapte ze. Ze slikte even en opende haar mond. "Alstublieft meester? Ik verdien straf. Ik ben niet lief geweest. Ik wil maar een ding. Uw slavin zijn." De stilte drukte op haar. De knoop in haar maag werd groter. Waarom zei hij niets? Linda voelde de spanning nog meer toenemen. Waarom deed hij niets? De klik waarmee de schandpaal losgemaakt werd liet haar even schrikken. Ze kwam overeind en voelde hoe haar blinddoek afgenomen werd. "Ga naar de badkamer. Haal de tondeuse en de scheerspullen. Opschieten." Linda knikte en rende. Terug in de kelder moest ze knielen op de grond. Linda legde haar handen op haar dijen en wachtte. De tondeuse begon even te zoemen en hield snel weer op. "Wat ben je?" "Ik ben uw slavin, meester?" Ze snapte de vraag niet, maar haar antwoord kwam vlot. "Wat houdt dat in?" Nu dacht Linda even na. "Ik gehoorzaam u." "Alleen dat?" Weer zo'n vraag. Linda snapte niet wat McRay wilde. Wat bedoelde hij? Ze schudde haar hoofd. "Je zegt dat je slavin bent, mijn slavin. Wat houdt dat in?" "Ik gehoorzaam u. Ik doe wat u verlangt." "Uiteraard, maar dat is toch niet alles? Wat is een slavin?" Linda meende dat ze begreep waar hij heen wilde. Ze knikte traag. "Een slavin gehoorzaamt in alles, doet alles wat de meester verlangt." "En?" En? Nog meer? Wat dan? Linda wist het niet. McRay leek te beseffen dat ze niet verder kwam. "Je hebt geschiedenis gehad op school. Amerika, burgeroorlog?" Linda knikte. Dat herinnerde ze zich. Die was vanwege de slavernij in het zuiden. "Slaven en slavinnen die gekocht werden." Ze kleurde. "Ik wil niet verkocht worden!" "Je hebt jezelf verkocht." Had ze dat? Hoe? Ineens daagde het. "Een slavin is eigendom?" "Je bent er bijna." "Ik ben slavin. Uw slavin. Uw eigendom?" "En wat houdt eigendom in?" Dat had ze laatst nog met een college recht gehad. "Vrij om over te beschikken." Ze voelde ineens kramp in haar maag en kreunde. "Godver. Ik snap het." "Wat ben je, kleintje?" "Slavin, uw slavin." "Dus?" "Dus uw eigendom en , en," ze haalde adem. "U beschikt over mij." "In alles." "Ja meester, in alles." De tondeuse zoemde weer, nu vlak bij haar oor. "Alles. Dus ook je haren." Linda rilde. McRay wilde haar kaal scheren. De gedachte vond ze vreselijk. Kaal? En dan over straat, naar college en haar ouders? Wilde hij haar dat aandoen? Die haren van haar waren mooi, iedereen zei dat. Hij had het zelf gezegd en nu wilde hij haar hoofd kaal? Ze richtte zich iets op en boog wat naar voren. Mocht hij dat? Wilde ze dat hij dat mocht? Was dat haar straf? Een hand pakte haar haren beet en trok die omhoog. De tondeuse zoemde in haar nek, ze voelde de trilling. Weer rillen, knopen in haar maag en angst die haar keel dichtkneep. Ze kon nee zeggen. Maar ze wilde dat niet. Ze probeerde te slikken, haar droge keel nat te maken. Een woord zou genoeg zijn, besefte ze. Drie letters. Dan hoefde ze niet. Maar nee zeggen wilde ze niet. Ze zuchtte. Zou hij echt? Ja, dat geloofde ze wel. Maar wilde ze dat? Als hij dat wilde, als het hem plezierde, dan? Dan wel? Of toch niet? Zijn stem fluisterde in haar oor. "Wat ben je?" Linda richtte haar handen op. Ze moest even weg, alleen zijn en haar gedachten op een rijtje krijgen. Ze stond op en merkte dat McRay haar los liet. Drie stappen, de trap op en naar de keuken. Hij volgde haar niet. In de keuken nam ze een groot glas cola en liep naar zijn studeerkamer. Ze had nog geen nee gezegd, en geen ja. Ze pakte een boek uit de kast en liep naar de woonkamer. Doelloos bladerde ze. Had ze dat voor hem over? Wilde ze dat doen voor hem? Ze wist het niet. Het leek zoveel belangrijker dan anale seks of zo. Haar haren eraf. Duidelijker kon ze het zich niet voorstellen. De hele wereld zou weten wat ze was. Een slavin. Eigendom van. Hij kon vrijelijk over haar beschikken, zelfs haar haren afscheren. Wilde ze dat? Zou ze dat toelaten? Was ze wel echt een slavin? Kon ze trots zijn op zichzelf dat ze echt alles toe zou laten? Echt haar lot in zijn handen zou leggen? Zo voelde het voor haar. Linda wist wel dat haar haren zouden groeien. Met een paar maanden zou niemand meer weten wat ze gedaan had. Niemand behalve McRay en zijzelf. En toch was het voor haar groter dan een tatoeage, groter dan alles. Wilde ze echt definitief slavin zijn? Zijn slavin? Het was al donker toen ze terugliep naar de kelder. Haar handen trilden en ze haalde nerveus adem. McRay had de lichten uitgedaan. Ze zuchtte en liep naar de studeerkamer. Hij las een boek. Hij keek op en keek haar aan. Op de tafel lag de tondeuse. Achteloos en dreigend. Ze knikte en zuchtte een trillende ademtocht. Haar vingers kromden zich even. Ze keek terug, voelde de rust in haar lichaam komen. Ze wist dat het moest. Van haarzelf, voor haarzelf. Met twee stappen was ze bij de tafel. Snel nu, voor ze ging twijfelen. Ze knielde voor hem, pakte haar haren en haar ene hand en klemde de tondeuse in haar andere. Het apparaat zoemde, ze bracht hem naar haar hoofd. "Ik ben van u. Uw slavin. In alles." McRay trok in een vlugge beweging de tondeuse weg en smeet die op het bureau. Hij trok haar overeind, nam haar in zijn armen en kuste haar. "Een kleine tatoeage lijkt me gepaster liefje. Zonde van die mooie haardos." Linda zong een vrolijk liedje mee wat McRay op het grote geluidssysteem draaide. Queen denderde door het hele huis heen. De gitaarsolo van Brian May liet de ruiten rinkelen. "Breakthrough" werd opgevolgd door ‘It's a kind of Magic.' McRay vond het vreselijke muziek, maar vandaag mocht het zo hard als ze aankon. Voor haar had haar meester tientallen winkels en het internet afgezocht naar die paar nummers die ze wilde horen. En die schalden oorverdovend door alle kamers. Ze grijnsde bij de gedachte aan wat komen ging. Angela had het haar uitgelegd. Het zou moeilijk zijn, en lastig, en vervelend. Maar het was wat ze wilde. Wat Hij wilde. Wat ze allebei wilden. Het drankje was al klaar en Linda wist al hoe ze het ging doen. Voor Erik zou het nog moeilijker worden dan voor de rest. Hij hield van haar en wist nog niets. Ze kon zich zo goed voorstellen wat hij moest voelen en denken. Maar hij zou het gaan begrijpen. Zoals ze het zelf ging begrijpen, toen. Angela hielp haar. Een ritueel van geliefde zusters. Eerst het vieze drankje. Dan naar de badkamer. Het leek haar gepast daar te eindigen. Daar waar het begon, zo lang geleden. Ze stapte in het hete water en liet zich zakken. Langzaam, totdat alleen haar hoofd nog boven water stak. Linda grijnsde, McRay glimlachte en sloeg zijn arm om Igor heen. Voor hem was het ook moeilijk. Vijf procent faalde. Samen vertrokken ze. Erik drentelde mee. Angela kuste haar en keek diep in haar ogen. Snel nu. Linda grijnsde. "Met heel veel liefde, An." Linda liet zich onder water zakken en ademde uit. De lucht werd paars. Daarna zwart. Tijd stond stil, draaide razendsnel. Zwart werd grijs, daarna wit. Een ziekenhuisbed. En McRay op een stoel naast haar. "Welkom terug kleintje." Linda glimlachte en keek om zich heen, naar buiten door de grote ramen. Een nieuwe dag brak aan met warme zonnestralen. ©2005 Lucifer deVille

Linda’s reis door een duistere wereld (vervolg) (vm:dominerende man, 30577 words)
Auteur: Lucifer deVille	Toegevoegd: Feb 05 2005	Kijkers/Lezers: 8750/9216 [105%]	Waardering (verhaal): 7.00 (1 stem)
Het vervolg op het epos over Linda en haar ontdekkingsreis door een duistere wereld