ErotischeVerhalen.com: Vakantie 2002 - deel 3 door Lucky Eye [deel 3]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal toe. Hij wenste me een prettige dag en ik stapte op. Het kleine stukje naar de grote weg leerde ik al meteen dat het flink schakelen zou worden hier in dat gloeiende landschap. Thuis had ik bij wijze van voorpret al de nodige fietsroutes over de weg uitgezet en vandaag had ik gekozen voor de route richting Vaals en dan België in. Over Slenaken zou ik dan weer terugkomen in Epen. Het begin van de rit ging door de Vijlnerbossen en toen ik eenmaal het bos uitkwam, had ik een prachtig vergezicht over het dal waar Vaals in ligt. Natuurlijk fietste ik via het Drielandenpunt bij Vaals. Zoiets mag je natuurlijk niet missen maar zoiets is wel een flinke aanslag op je conditie en je spieren. Het viel me echter reuze mee. Natuurlijk moest ik wel flink hijgen toen ik boven was maar ik veroorloofde me niet om daar meteen al een pauze in te lassen. Kom! Ik was wel meer gewend! Manmoedig waagde ik me aan de afdaling het Vlaamse land in. Gemmenich was het eerste plaatsje dat ik tegenkwam en meteen viel mij op hoe anders hier gebouwd werd dan bij ons in Nederland. Een huis niet gebouwd uit een steensoort, nee hier gebruiken ze er rustig drie verschillende. Echt lapwerk soms. De wegen, alhoewel die bij ons de laatste jaren ook steeds meer op lapjesdekens lijken, zijn daar helemaal erg. En dan die bovengrondse elektriciteits- en telefoondraden. Werkelijk geen gezicht! Vind ik tenminste. Het landschap buiten het plaatsje was ook ineens zo heel anders dan het Zuid-Limburgse Heuvelland. Dat straalt iets uit. Iets van ... hoe moet je het noemen ... voorspoed? Ja misschien wel. En dit was soms armoe troef leek het wel. Wel was ik enorm onder de indruk van een spoorwegviaduct dat uit keurig natuursteen gebouwd was over een dal. Een enorm bouwwerk waar ik echt voor van de fiets ging. Ik ben niet een fietser die het alleen maar gaat om een afstand zo snel mogelijk af te leggen. Ook wil ik van de omgeving genieten zoals je wellicht al begrepen hebt. Via La Chapelle, Montzen, Birken en Lontzen kwam ik uit bij Welkenraedt. Vandaar was het nog maar een klein eindje naar de plaats waar ik mijn middagpauze zou nemen: Eupen. Het laatste stukje naar het centrum vond ik een crime: vreselijk gewoon! Een en al industrieterrein links en rechts van de weg. Ontzettend veel verkeer en stank van auto's en fabrieken. Wat me wel opviel was dat de McDonalds in België geen ‘drive in' hebben maar een ‘drive throu'. Kan het Belgischer??? En misschien hebben ze ook wel gelijk. Je rijdt er tenslotte niet naar binnen maar door! Het centrum van Eupen was mooi. Duidelijk te zien dat het een oude vestingstad moet zijn geweest uit waarschijnlijk de Romeinse tijd. Grote hoogteverschillen ook en op de kleine klinkertjes was het verdraaid lastig fietsen. De stad was mij echter te druk en daarom besloot ik na een kleine stop om mijn kaart te bestuderen door te rijden naar het stuwmeer een eindje verderop, dat zo mooi ‘Barrage de la Vesdre' heette. Een paar kilometer extra dus nog en heuvelopwaarts maar toen ik daar aan de rand van het meer me in het gras zette, wist ik dat het de moeite waard was. Heerlijk rustig, ver weg van de drukte van de grote stad die Eupen toch was. Nadat ik mijn lunch had opgegeten, strekte ik me uit voor een dutje. De stilte maakte dat ik al snel in slaap viel. Pas tweeëneenhalf uur later werd ik wakker. Oei, dat was nou ook weer niet echt de bedoeling geweest maar ... gedane zaken nemen nou eenmaal geen keer. En ik had het waarschijnlijk nodig gehad want anders kon ik overdag nooit zo goed slapen. Wel had ik een paar muggenbulten opgelopen zag ik toen ik merkte dat mijn benen op bepaalde plaatsen behoorlijk jeukten. Thuis maar even wat op doen. Eerst echter de weg terug. Voor ik van start ging, keek ik uitvoerig op mijn kaart en las ik de route die ik op mijn lijstje had staan. Eerst ging het helemaal terug naar Welkenraedt en vandaar via een andere richting terug naar Epen. Hier kwam ik onder andere langs Henri-Chapelle waar een grote begraafplaats van oorlogsslachtoffers uit de tweede wereldoorlog is gelegen. Toen verder via de ‘beruchte' Voerstreek naar Nederland. Regelmatig gaven leuzen geschilderd op boerderijen aan waar het hier om ging: de eeuwige taalstrijd tussen Franstaligen en Vlaamstaligen. En toen ik vlak voor Slenaken de grens overkwam, voelde ik me weer thuis. Slenaken, een prachtig dorp. Echt zo'n pittoresk plaatsje uit het Heuvellandschap. Bij een cafetaria aan het eind van het dorp stopte ik voor wat drinken. Het laatste eindje wachtte me nog en uit de autorit van zaterdag wist ik dat het geen kattenpis was dat allerlaatste stukje van hooguit 8 kilometer. Na een flesje appelsap voelde ik me weer gesterkt en reed ik verder. En inderdaad in een auto gaat zo'n heuvel op best wel lekker maar op de fiets ... valt het niet mee. In de allerkleinste versnelling ging het heel moeizaam vooruit. Maar het voordeel is dat als je eenmaal boven bent je weet dat het weer naar beneden zal gaan. En dan hoef je bijna niets te doen. En zo reed ik met een duizelingwekkende vaart Epen binnen. Recht op de supermarkt af. Hard nodig om bij te remmen want anders lig je zo tussen de groenten. De haakse bocht om naar rechts en het dorp door. Dan weer met de bekende slingers het dal door tot over de Geul en daar, daar was mijn ijscoverkoper. Zou ik? Nee, ik trapte flink door. De heuvel achter Epen op naar Camerig toe. Voorbij de camping en dan nog een klein eindje. Dan naar rechts en daar was ik weer thuis. Halfvijf in de middag en ruim 80 kilometer erop. Geen topprestatie maar ik had al gezegd dat ik daarvoor niet fietste. Met de fiets aan de hand liep ik het terrein op en het hek door. Ik zag Ken en zijn vader bij de tafeltennistafel staan. De knaap droeg de van mij geleende korte broek niet. Vrolijk werd ik begroet. "Ging het goed," vroeg Jan. "Ja, prima. Uitstekend weer om te fietsen en prachtige dingen gezien onderweg." "Niet saai zo helemaal alleen?" vroeg Ken. "Nee, niet echt!" Ik glimlachte naar hem. "Zou jij ook eens moeten gaan doen jongen. Wat fietsen. Goed voor je spieren!" "Weet niet," antwoordde de jongen en ging weer op zijn plek staan. Ik stalde mijn fiets en keek hem meteen na. Het grootste vuil haalde ik van de ketting en daarna liep ik naar binnen om een pak appelsap leeg te drinken. Als ik zo door zou gaan, moest ik morgen wel boodschappen gaan halen. Nadat ik wat uitgehijgd was, stapte ik onder de douche. Een ijskoude douche om dat warme lijf van mij wat te laten afkoelen. Het was heerlijk en lang liet ik de stralen over me heen komen. Uiteindelijk draaide ik de kraan dicht om mijn haren en lijf te wassen en daarna spoelde ik me met wat warmer water weer schoon. Op mijn slaapkamer droogde ik me af. De badkamer was namelijk erg klein. Ik trok een korte broek en T-shirt aan en ging naar beneden. Op mijn terras wilde ik verder gaan met mijn boek. "Zin in een spelletje?" vroeg Ken. "Awwwwww, ik zit net," kreunde ik. "Oké. Een andere keer dan." "Ik heb toch geen ‘nee' gezegd wel?" "Nee, dat niet maar ... ik dacht ..." "Moet je niet te vaak doen, Ken. Word je alleen maar moe en moedeloos van. Neem het van een kenner aan." Ik stond op en liep met hem naar de tafel. Natuurlijk lukte het me nu helemaal niet. Ik was gewoon te moe. Fietsen doe ik graag maar zo'n eind ging me toch wel in de benen zitten. Drie keer op rij verloor ik. "Heb je je pa ook zo vaak verslagen vandaag?" "Nee. Maar drie van de zes keer." "Hé, hoe had je dat nou? Niet in vorm?" "Denken!" zei hij met een uitdagende glimlach in mijn richting. "Ai! Ik zei het je al." "Maar ja, toen had ik je waarschuwing nog niet gehoord, natuurlijk!" verdedigde hij zich. Op dat moment werd er heel luid ‘KEN' geroepen. "Ik moet gaan eten. Ben je vanavond ook nog beschikbaar voor een spelletje of kun je je dan helemaal niet meer bewegen." "Maak dat je wegkomt, aap van een jongen!" En plagerig haalde ik naar hem uit. Hij rende weg. Ik moest lachen om hem. Hij was leuk. En als hij zo doorging, zou hij binnenkort een stuk vrijer met me omgaan en dat stond me wel aan. Een uitgebreide maaltijd maakte ik die avond voor mezelf klaar en met recht kan ik je zeggen dat het me uitstekend smaakte. De afwas daarna vond ik minder en ik was dan ook heel blij toen er op de deur geklopt werd. Het was Ken die door alleen maar het batje omhoog te houden aangaf wat hij wilde. Blij toe dat ik de afwas kon laten voor wat hij was, liep ik met hem mee. Het grapje van de knaap was werkelijkheid geworden want het bewegen ging nog minder soepel dan die middag. Ik begon stram te worden. En die rotterd maar lachen als ik me weer eens flink moest rekken hetgeen steevast leidde tot een geweldig gekreun. Ik vertel je de setstanden maar niet want het was desastreus. "Wat ga je verder doen vanavond," vroeg ik hem. "Er komt zo een film voor. Denk dat ik die ga zien." "Welke zender?" "RTL4 geloof ik. Hij heet ‘Suzie Q'." "Oké ga ik zo ook kijken na het Journaal dan hebben we morgen in elk geval iets om over te praten als we elkaar zien." Hij lachte. "En hoe vond je die aardbeving." "Huh, niets van gemerkt hoor." "Wat???" riep ik niet-gelovend uit. "Helemaal niets van gemerkt???" "Nee, ik lag nog op een oor. Had ik er wakker van moeten worden dan?" "Je bent me er eentje Ken. Kun je dergelijk natuurgeweld van dichtbij meemaken en dan slaap je erdoorheen. Ongelofelijk gewoon! Dat je daar niet wakker van geworden bent!" "Ik slaap waarschijnlijk erg goed. Maar ik ga anders klinkt straks die yell weer." Verbaasd keek ik hem aan. Hij zette zijn handen aan zijn mond en riep: "KEN". Natuurlijk heel zachtjes maar ik begreep zijn bedoeling. Met een snel ‘c ya' was hij verdwenen. De film was onderhoudend en daarmee was dan ook alles wel gezegd. Slap verhaal en ook qua acteerprestaties niet bijster goed. Tien uur was hij afgelopen en omdat de temperatuur nog heel behoorlijk was, ging ik nadat ik binnen nog een stukje gelezen had op mijn terras zitten. De vermoeide en stramme benen uitgestrekt op een stoel. Opa zat! De vleermuizen vlogen in het donker heen en weer tussen de bomen en lang keek ik naar hun wilde vluchten. Het leken net kamikazepiloten die zich doldriest op een boom stortten maar toch net op tijd dan, en dat in tegenstelling tot die Japanners, voor het obstakel uitweken. Prachtig om van zo dichtbij gade te slaan. Ineens werd mijn aandacht getrokken door een klein lichtje links in de tuin. Eventjes dacht ik aan een vuurvliegje maar al snel concludeerde ik dat het om het lichtende puntje van een sigaret ging. Een stiekeme roker? Ik stond op en schuifelde voorzichtig naar het lichtje toe. "Nee, niet uitmaken joh! Ik ben het maar," zei ik toen ik zijn schrikreactie merkte. "Ik had je niet horen aankomen." "Nee, zielig voortschuifelen zoals ik doe, heeft ook nog zijn voordelen dus." Ik zag zijn blinkende tanden in het schaarse licht van de maan. "Wil je dat ik hem uitdoe?" "Jouw keuze Ken. Maar ik zeg je wel dat roken hartstikke ongezond is maar dat hebben waarschijnlijk al heel veel mensen tegen je gezegd." Hij nam nog een trekje. "Waarom rook je eigenlijk?" Na nog een paar trekjes antwoordde hij pas. "Omdat ik het niet mag. Reden genoeg?" "Voor mij wel." "Vind je me saai?" "Natuurlijk niet." "Dus wel!" "Hé! Ik zeg ‘natuurlijk niet'. Moet ik nog duidelijker zijn. Je bent niet saai Ken. Ook al vind de hele wereld je saai, ik niet. Je bent een leuke aardige vent! Duidelijk!" Hij bromde wat. "Waarom vind bijna iedereen me wel saai dan en jij toevallig niet?" Ja, daar sta je dan met je mond vol tanden. Goede raad was duur en ik nam bewust lang tijd om te overdenken wat ik zou moeten zeggen. Uiteindelijk wist ik het. "Waarom anderen zo over jou denken weet ik natuurlijk niet. Ik weet alleen wat mijn oordeel over jou is." "En dat is?" "Ik zie je als een heel leuke jongen die door omstandigheden het nog niet helemaal aandurft om zichzelf te zijn." Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij me aan en maakte zijn sigaret uit. "Er zit iets van een rem op je, Ken! Zodra je die eraf haalt, en heel af en toe zie ik dat gelukkig, ben je een prachtknul!" Hij glimlachte. "En wat zijn die omstandigheden?" "Wil je dat ik ze voor je benoem?" "Nee, laat maar. Ik weet het wel en dat is genoeg." Zwijgend zaten we daar in die donkere tuin naast elkaar. "Waarom draag je je korte broek niet?" "Mijn ouders wilden het niet hebben. Vonden het te koud vandaag voor een korte broek en bovendien willen ze dat ik hem aan je teruggeef. Ze houden niet van geleende spullen." "Shit," antwoordde ik kort. "Ja, dikke shit!" We lachten beiden en hoorden toen voetstappen op het pleintje. "Kom je binnen, Ken?" hoorde ik zijn moeder zeggen. "Ik kom er zo aan mam." "Wacht niet te lang jongen want het begint erg koud te worden." "Nee mam!" De voetstappen gingen weer terug en langzaam stond Ken op. "Ik moet gaan. Je hebt het gehoord." "Ik heb het gehoord maar moet je echt gaan?" Hij keek op me neer en glimlachte. "Lijkt me wel het beste. Tot ziens maar weer." Ik keek hem na terwijl hij het trapje op liep en hoorde zijn sloffende voetstappen. Vreselijk zoiets te moeten horen. Geheel in gedachten verzonken bleef ik zitten en schrok me halfdood toen ik ineens een hand op mijn schouder voelde. "Hier!" zei de jongen. "Je korte broek. Ik moest hem terugbrengen van mijn ouders." "Oké." Zonder verder iets te zeggen nam ik hem aan en Ken draaide zich om en liet me weer alleen achter. Lang bleef ik niet meer zitten. Ik ging naar binnen en naar bed. Had nergens zin meer in. Het was een leuke dag geweest maar die leuke dag was rot geëindigd. Dinsdag 23 juli: Dinsdagochtend was ik voor mijn doen laat op en toen ik tegen negenen in mijn keukentje stond om mijn ontbijt te maken hoorde ik de familie Walters vertrekken. Alledrie met een rugzak op liepen ze het terrein af. Ken liep achter zijn ouders: het hoofd gebogen. Ik voelde een steek in mijn borst. Had ik medelijden of misschien beter gezegd medeleven met hem? Ja! Ik vond het doodzonde dat zo'n leuke, jonge vent zo onder de plak bij zijn ouders zat. Dat hij met ze op vakantie ging was helemaal niet erg. Hij was tenslotte nog maar 16 maar ze konden hem toch verdorie wel dingen zelf laten beslissen. Met woeste kauwgebaren werkte ik mijn ontbijt naar binnen. Daarna deed ik wat rek- en strekoefeningen om mijn stramme been en armspieren weer wat in conditie te krijgen na die fietstocht van gisteren. Eenmaal wat opgewarmd, stapte ik in de auto om in Vaals inkopen te doen. Natuurlijk had ik voordien een lijstje gemaakt met dingen die ik in elk geval nodig had. De rit leidde langs dezelfde weg die ik gisteren genomen had. Alleen ging ik nu vlakbij Vaals niet naar rechts maar naar links in de richting van het centrum. Vlak voor de Edah vond ik een parkeerplaats. Gelukkig straks geen gesleep met de boodschappen dus. In korte broek en T-shirt was het best koud in de supermarkt en zo snel mogelijk sloeg ik dan ook de dingen in die ik nodig had. Toen ik mijn auto vollaadde zag ik dat het weer aan het veranderen was. Dikke, donkere wolken gleden langs de eerder die morgen nog blauwe lucht en dat beloofde niet veel goeds. Ik liep de hoofdstraat nog even in en kocht bij een kiosk een krant. Zo bleef ik toch wat op de hoogte van het nieuws. Bij een restaurant dronk ik een kopje koffie en toen ging ik weer op huis aan. Net thuis en de auto leeg, begon het te regenen. Met een versgezet kopje koffie nestelde ik me op de bank en kroop ik in mijn boek. De rest van de dag, slechts onderbroken door een lunch en een snel gemaakte warme maaltijd, las ik. Het boek werd met de bladzijde boeiender en tegen zeven uur sloeg ik de laatste pagina op. Een paar minuten later had ik hem uit. Geweldig goed geschreven en de rest van de stapel die ik meegenomen had, zou ook zeker gelezen worden. Ik rekte me uit en zag ineens Ken voor het raam staan. Hij tikte tegen het glas en net als gisteren hief hij een batje in de lucht. Ik knikte. Even later was ik bij hem buiten. Voordat we echter konden gaan spelen, moesten we de tafel droogmaken. Snel haalde ik een droogdoek op en daarmee veegde ik de grootste plassen van de houten tafel. Toen dat eenmaal gedaan was, konden we beginnen en warempel ... je zult het haast niet geloven ... ik versloeg Ken! Zij het met het kleinst mogelijke verschil maar het lukte me om met 23-21 van hem te winnen. Wild danste ik om de tafel heen en ging zowat uit mijn dak. Ken bulderde van het lachen maar ineens ... ineens verstarde hij. Vanuit mijn ooghoeken zag ik waarom ... zijn vader stond vlakbij ons en keek mij merkwaardig aan. Ik besloot te doen alsof ik niets gezien had en danste mijn indianen-overwinningsdans luid lachend. "Gewonnen?" vroeg Walers senior en ik stopte. "Ja, geweldig nietwaar!" zei ik met een stralende lach. "Voor de allereerste keer heb ik hem," en daarbij wees ik nadrukkelijk naar Ken, "verslagen!" En nogmaals liet ik een luide kreet horen. De man mocht van mij denken wat hij wilde. Ik was vrolijk en wilde dat laten merken ook en hoopte dat ik zo misschien Ken iets uit zijn schulp zou kunnen krijgen. "Nog een spelletje?" vroeg ik gretig. "Wij zouden nog even een wandelingetje maken," zei Jan, "dus dat kan niet helaas." "Maar Ken zou toch wel hier kunnen blijven?" probeerde ik. "Denk dat het beter is dat Ken met ons meegaat." Ik zag het hoofd van de jongen tussen zijn schouders inzakken maar ik was nog niet verslagen. "Maar ik ben nu juist in de ‘winning mood' Jan. Alsjeblieft laat hem hier blijven en door mij ingemaakt worden." Eventjes zag ik een glimlach om Jans lippen glijden. "Ik weet het niet. Ik vind dat hij veel te veel beslag op jou legt en dat vinden mijn vrouw en ik niet goed. Bedankt maar nee. Kom Ken!" De discussie, zo die er al was, was gesloten want hij draaide zich om en liep weg. Ken haalde moedeloos zijn schouders op en sjokte op zijn gebruikelijke wijze weg. Daar stond ik met het batje en een balletje nog in de handen maar zonder een tegenspeler. Ongelofelijk vond ik het gewoon. Eerst haalde de man me zelf in iets waar ik toen nog helemaal geen behoefte aan had en nu ... nu dankte hij me zomaar weer af!!! Een tijdje bleef ik nog staan en denken maar omdat er toch niets wezenlijks uitkwam, besloot ik er maar het beste van te maken. Ik trok andere kleren aan en reed met de auto naar Valkenburg. Een stad waar altijd wel wat te beleven valt en ook in de avonduren wel. Cafés en bars voldoende en ook genoeg leuks om naar te kijken. Eerst liep ik wat heen en weer door de straten die nog steeds behoorlijk druk waren en uiteindelijk koos ik een café uit. Ik ging aan de bar zitten en bestelde een biertje. Op mijn kruk gezeten, liet ik mijn ogen door het pand gaan. Overal groepjes jongeren en vooral veel jongens. Luidruchtig en sommigen zo vroeg op de avond al behoorlijk aangeschoten. Mijn ogen bleven rusten op een jongen in het shirt van Manchester United. Je weet wel zo'n rood shirt met de reclame van Vodafone erop. Onze blikken troffen elkaar en beiden draaiden we onze ogen weg maar even later vonden we elkaar toch weer. Hij glimlachte naar me en ik glimlachte terug. Opeens stond hij op en liep naar de toiletten toe. Ik achter hem aan. Naast elkaar stonden we daar. "Je ziet er lekker uit," opende hij. "Jij niet minder!" "Dank je. Zin in iets." Mijn lichaam reageerde duidelijk op hem want mijn pik werd hard en ik kreeg er in die toestand geen druppel uit. "Zeker wel." Ik hoorde hoe hij zijn gulp dichtritste en deed hetzelfde. Hij ging me voor naar buiten. Op straat aangekomen vroeg hij of ik mee wilde naar zijn hotelkamer. Ik knikte. Ik wilde deze prachtige jongen. Hij was een vlotte babbelaar en ik genoot van zijn enthousiasme. Zo vrij. Zo vrolijk. Het werkte aanstekelijk en ook ik voelde me op mijn gemak bij hem. Aan de receptie in het hotel vroeg hij de sleutel van zijn kamer en daarna liepen we de trappen op naar de derde verdieping. Hij ontsloot de deur en liet me voorgaan. Het was een mooie ruime kamer. Ik hoorde de deur achter me in het slot vallen en draaide me naar hem om. Voor ik wist wat er gebeurde, stonden we dicht tegen elkaar aan elkaar te zoenen. Hij was ontzettend vurig en bracht zijn tong al heel snel bij mij naar binnen. En ineens ... ineens waren die stemmetjes er weer die in alle hevigheid gilden: ‘NEE, NEE, NEE'. Ik brak de tongzoen af en duwde hem iets van me weg. "Doe ik iets verkeerd? Gaat het je te snel?" "Nee, sorry. Het ligt aan mij." Hij trok zijn T-shirt over zijn hoofd uit en toonde me zijn prachtig gladde bovenlijf. Een klein spoortje haar leidde van zijn navel naar de rand van zijn jeans. Ik smolt zowat en was ontzettend hard. "Je wilt me toch wel?" "Jawel!" Hij pakte me bij de hand beet en leidde me naar het bed toe. Hij liet zich er ruggelings opvallen en trok me mee in zijn val. Ik lag boven op hem en stootte mijn kruis tegen het zijne. Hij kreunde. "Wow, wat een lekker ding heb jij daar zeg." Zijn handen gleden over mijn strakke T-shirt en bevoelden mijn tepels. Hij kneep er hard in. Ik kreunde nu ook. En weer die stemmen: ‘NEE, NEE, NEE'. Ik verstijfde over mijn hele lijf en draaide me van hem af. "Sorry, maar ik kan het niet. Het ligt niet aan jou het ligt aan mij. Ik kan het gewoon niet." "Maar je bent hartstikke hard man. Je wilt me ik voel het gewoon," probeerde hij me over te halen. "Ja, ik weet het en het zou ook zo moeten gebeuren maar iets ... iets weerhoudt me. Sorry, ik moet gaan." Ik stond op van het bed en liep snel zijn kamer uit. Beneden op straat bleef ik hijgend tegen de muur van het hotel staan. Wat was er met me aan de hand? Wat was er in vredesnaam met mij aan de hand! Dit was nu al de tweede keer dat ik ... ineens voelde ik zijn hand op mijn schouder. "Kom met me mee," fluisterde hij en voor ik wist wat er precies gebeurde trok hij me met zich mee door de donkere straten van Valkenburg. We liepen heel lang zonder te praten en kwamen uiteindelijk uit in een parkje. Daar drukte hij me tegen het gras en begon me opnieuw te zoenen. "Veel opwindender zo nietwaar?" Ik kon geen woord uitbrengen want hij drukte zijn mond meteen weer op de mijne. Hij was ontzettend sterk en ik kon me amper bewegen. Zijn hand gleed mijn broek in en ik voelde hoe hij zijn vingers om mijn stijve sloot. Ik wilde wat zeggen maar zijn lichaam op het mijne maakte het gewoon onmogelijk. Toen hij eindelijk naar adem hapte en zijn lippen van de mijne haalde, riep ik uit dat ik dit niet wilde. "Kom op zeg!" riep hij verontwaardigd. "Je bent hartstikke hard en vreselijk geil en dan wil je me niet. Maak dat de kat wijs man!" "Alsjeblieft?" smeekte ik hem. Hij staakte zijn pogingen en ging met opgetrokken knieën naast me in het gras zitten. Ik ging ook zitten. "Dan moet je maar met me praten," zei hij. "Praten?" "Ja, ik wil verdomme weten waarom zo'n leuke vent als jij die eerst zegt in te zijn voor iets leuks ineens terugkrabbelt!" Ik keek hem verdwaasd aan want dit had ik niet verwacht. "Nou vertel op!" eiste hij bijna en langzaam begon ik hem mijn verhaal te vertellen. Vanaf het begin af aan vertelde ik hem over mijn leven. Niets liet ik weg en langzaam merkte ik dat hij rustiger begon te worden en zelfs ontroerd werd want ik zag hoe hij een traan wegveegde uit zijn ooghoeken. "En nu ... nu weet ik het gewoon niet meer," beëindigde ik na lange tijd mijn verhaal. "Ik wil heel graag iets met een jongen maar steeds, dit is nu al de tweede keer, is er iets dat me tegenhoudt. Ik weet niet wat het is maar het is er duidelijk en ben heel bang dat als ik het negeer ik er vreselijk spijt van zal krijgen en dat wil ik gewoon niet. Als ik iets doe wil ik er later geen spijt van hebben. Dan moet het voor altijd een goede herinnering zijn en niet iets waar ik een nare bijsmaak aan overhoud." Het werd stil daar in dat donkere parkje. "Kun je me begrijpen?" "Ja, ik denk het wel. Sorry dat ik me zo kloterig heb gedragen." "Nee, doe dat nu niet. Geef je zelf er niet de schuld van. Ik had gewoon niet hier heen moeten komen want ik kwam bewust om iets leuks te versieren. Ik had het niet moeten doen. De fout ligt bij mij." In het donker zag ik een glimlach om zijn lippen komen. "Ik denk dat je er goed aan doet om naar die stem van binnen te luisteren," sprak hij. "Ik ben geen psycholoog of zo maar denk dat je het wel moet doen." "Dank je," antwoordde ik. Nog zeker een uur zaten we daar bij elkaar op het gras en praatten over van alles en nog wat. Toen vond ik het tijd om naar huis te gaan. Ik was bekaf en wilde alleen nog maar slapen. We stonden op en namen met een omhelzing afscheid van elkaar. "Als je weet wat het is dat je tegenhoudt en je wilt me nog steeds, dan kun je me altijd in dat café 's avonds vinden of anders een boodschap voor me achterlaten in het hotel." "Ik zal er rekening mee houden. Hé bedankt voor je begrip! Je bent een bijzondere vent weet je!" "Dank je." Ik draaide me om en liep weg naar de parkeerplaats waar ik mijn auto had staan. De weg terug naar Epen was vrijwel verlaten. Alle kleine dorpjes die ik passeerde, leken diep in slaap gedompeld te zijn. Tegen twee uur in de woensdagochtend kwam ik thuis. Ik poetste mijn tanden en kroop tussen de lakens. Licht uit! Slapen! Wordt vervolgd ... Reacties welkom op: lucky_eye@hotmail.com ©Lucky-Eye, oktober 2002 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Vakantie 2002 - deel 3 (mm:overige, 5365 words) [3/8] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Dec 06 2002	Kijkers/Lezers: 5542/4547 [82%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
De ontmoeting met Bram liep uit op een fiasco. Het lag niet aan Bram maar aan iets diep binnenin Rogier dat hem ervan weerhield seks met de jongen te hebben. Een nacht slecht slapen is het gevolg. Wat is er met hem aan de hand ...

Dit is deel 3 van totaal 8 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel