ErotischeVerhalen.com: Treinreis door Lucifer deVille

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal Luc voelde haar spanning, begreep haar gedachten beter dan ze besefte. Hij trok zijn hand terug en klapte de computer dicht. "Genoeg gedaan, voor nu. En aangezien we toch moeten wachten, kunnen we het onszelf maar beter gemakkelijk maken." Hij stond op en deed zijn jasje uit. De stropdas volgde. Ze keek naar hem, hij voelde haar ogen in zijn rug prikken terwijl hij spullen opborg en ruimte maakte. "Sta op." Petra schrok op en keek naar hem. Ze voelde haar benen bewegen en ondanks dat ze eigenlijk niet wilde, kwam ze overeind. Ze besefte wat er ging gebeuren. Ze wist wat de volgende stap was. Ze wilde het, alles vervaagde tot ze slechts een gedachte had. En tegelijk wilde ze niet, een stem in haar hoofd die haar riep, haar toeschreeuwde dat ze niet mocht, niet wilde, niet kon. Ze stond en wachtte op hem. "Kleed je uit." Ze knikte, wilde niet gehoorzamen, deed wat hij wilde, verlangde naar hem, vol afschuw omdat ze zichzelf niet in controle had, vol opwindende verwachting. Haar jasje viel op de bank, haar rok en pumps op de vloer. Langzaam viel haar blouse van haar schouders. Slechts een beha en slip nog als muur tussen hen in. Luc deVille keek slechts. Hij maakte geen beweging, zei niets, wachtte af. Ze maakte de sluiting van haar beha los. Als in een vertraagde film viel het laatste stukje stof van haar lichaam. Naakt stond ze voor hem en voelde hoe zijn ogen over haar lichaam zwierven. Ze verafschuwde het, het wond haar op. Hij gebaarde met zijn hand, maakte een cirkel in de lucht. Gehoorzaam draaide ze een rondje, toonde haar lijf aan de man tegenover haar. Zodra ze weer met haar gezicht in zijn richting stond, kwam Luc overeind en pakte haar hand. Als vanzelf stapte ze naar hem toe, ze omhelsden elkaar en ze voelde zijn lippen op de hare, zijn tong die langzaam in haar mond drong. Ze beantwoordde zijn kus. Ogen dicht, tollende achtbaan, tintelingen over haar lijf. Een hand streelde haar schouder, haar bovenarm en daarna haar borst. Ze voelde haar tepels overeind komen. Twee harde puntjes die haar verlangen verraadden. Vingers over de tepels, zacht strelen, teder wrijven en knijpen. De achtbaan rolde verder, duizelingwekkend snel nu. Ze voelde zich opgetild worden, zachtjes neergevlijd op de bank. Twee handen die haar borsten streelden, een tong die de twee ijzerharde tepels likte. Ze hoorde zichzelf kreunen, zachtjes hijgen toen tanden zich eventjes vastbeten. Ze voelde hoe haar benen uit elkaar weken, hoe een hand haar streelde, lager, steeds lager. Ze was warm, nat en gewillig. Zijn handen op haar dijen, vingers die langzaam het middelpunt zochten. Ze wilde het, wenste het, vroeg het. Een vinger, toen twee. Langzaam, traag en martelend zalig. Een haardos, tegen haar buik aan, een tong die flitsend bewoog. Harder kreunen en sneller hijgen. Haar benen wijder, wensend, smekend om meer. Alle rede, elk verstand: weggevaagd door gevoel, lust, passie. Vingers en tong, sneller, harder en dieper. Haar mond open, hijgende kreunen. Heupen die op het ritme meebewogen, kronkelend. En eindelijk, na een eeuwigheid het enige wat ze nog miste. Harder dan staal, een stormram die de laatste gedachten wegbeukte in een moordend ritme van in en uit, heen en weer. Volledige overgave aan het ritme, alles in dienst van die ene hemelse beweging, in en uit, heen en weer. Een roes van een leven lang, niets bestond meer dan die ene beweging. De achtbaan rolde donderend, huiveringwekkend omlaag, dieper, sneller, harder. Een beweging, overdonderend. Heen en weer, in en uit. Het enige wat nog telde in het hele universum. Wild en woest. Wilder en woester. Natuurgeweld, aardbeving, vulkaanuitbarsting. Ze besefte dat ze gilde, krijste en kermde. Kronkelend sloeg ze met haar benen tegen hem aan. Wild hijgde ze, armen om zijn torso. Ze voelde zijn hart kloppen, haar hart bonken. De wereld werd groter, de achtbaan kwam langzaam tot stilstand. Ogen open, een wazige blik. Met een zucht gleed hij van haar af. Met een gevoel van verlies liet ze hem gaan. Ogen dicht, haar hart bonkte minder wild, haar adem minder woest. Een gevoel van rust, voldaan en tevreden. Ze opende haar ogen weer. En hing scheef op de bank van een stilstaande trein. Boek op schoot, een vinger bij een pagina ergens in het midden. Ze keek op en zag een man tegenover haar. Benen over elkaar, een sigaar in zijn hand. Met vriendelijke ogen glimlachte hij naar haar. Petra keek hem aan en voelde hoe ze rood werd. "Fijn gedroomd, jongedame? Mijn naam is trouwens Luc, Luc DeVille. Ik geloof dat de trein hier nog een dik uur blijft stilstaan." (c)2002 Lucifer deVille

Treinreis (vm:een-op-een, 1530 words)
Auteur: Lucifer deVille	Toegevoegd: Jul 26 2002	Kijkers/Lezers: 8071/5654 [70%]	Waardering (verhaal): 8.60 (5 stemmen)
Een jonge vrouw, een man en een lege treincoupe. Moet er meer gezegd worden?