Klik hier voor het ErotischeVerhalen.com hoofd menu

hoofd menu   |   bisexual categorieën   |   auteurs   |   top verhalen   |   nieuwe verhalen   |   zoek   |   links   |   instellingen   |   opties voor auteurs
Lekkere meiden zitten achter de webcam op je te wachten! Klik hier!


EEN BIJZONDERE KERST - INTERMEZZO (mm:overige, 10749 words)
Auteur: Toegevoegd: Dec 25 2022 Kijkers/Lezers: 1152/818 [71%] Waardering (verhaal): 10.00 (2 stemmen)
Bij trouwe lezers van mijn verhalen zal wellicht een (kerst)belletje gaan klinken, want in 2015 schreef ik voor de kerst een verhaal met de titel "Een bijzondere kerst". De eerste zeven hoofdstukken van dat verhaal speelden zich af op kerstavond



Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal

gedachten bleven bij dat onderwerp. Jem had het idee gehad dat zijn 
moeder iets zou gaan doen, maar had niet geweten wat en wanneer. 
Langzaamaan ontvouwde er zich iets in zijn hoofd. Zou Tinie op bezoek 
zijn geweest bij de vader van Jem? Had ze meteen actie ondernomen? Hij 
probeerde haar te analyseren, en des te nader hij haar bekeek, des te 
meer hij ervan overtuigd raakte dat zij dat had gedaan. Waarom Jacob 
mee had gemoeten, werd hem echter niet duidelijk. Misschien gewoon om 
haar te begeleiden. Hij sloot zijn gedachten heel bewust af. Het was 
goed dat ze beiden weer thuis waren. Hij sloot zijn ogen. Begon zijn 
inademing en uitademing te tellen. Niet hardop natuurlijk. Het was een 
methode, die af en toe goed werkte bij hem om in slaap te vallen. 
Tellen tot tien, en dan weer beginnen bij één. Het werd  een janboel, 
want hij merkte ineens op dat hij bij zeventien was aanbeland. De 
gedachten in zijn hoofd hadden ervoor gezorgd dat hij niet bij tien was 
gestopt. 'Verdomme!' vloekte hij zacht. Opnieuw omdraaien dan maar. Wel 
voorzichtig. En dat vloeken, daar moest hij mee stoppen. 

Hij hoorde iets. Had hij geslapen? Hij checkte de wekker en zag dat het
bijna een uur later was. Ja. Even was hij weggeweest. Maar nu hoorde 
hij iets, en het was hem duidelijk wat het was: het geluid van een 
piano. Die had hij niet gezien hier in huis? Waar had dat ding gestaan? 
Het klonk mooi. Een kerstlied werd er gespeeld. Het was een aarzelende 
speler, zo constateerde hij. Iemand die niet echt veel speelde. Hij - 
Jacob - of zij - Tinie - bleef echter wel spelen. Het ene na het andere 
lied kwam voorbij. Hij genoot ervan. Voelde zijn vingers kriebelen. 
Maar al te graag zou hij zijn bed uitstappen, naar beneden gaan, en 
vragen of hij ook iets mocht spelen. Maar ... zou dat niet gek zijn? 
Hij was hier gast in huis. Hoorde te slapen. Het stilhouden van zijn 
vingers kostte hem steeds meer moeite. In slaap komen zou nu zeker niet 
meer lukken. Voorzichtig stapte hij uit bed. Zoeken in zijn tas naar 
sokken wilde hij niet, omdat hij bang was dat Jem dan wakker zou 
worden. Een badjas of iets dergelijks zou handig zijn geweest, want het 
was best koud. Hij wist dat de deur van Jems slaapkamer kraakte bij het 
open- en dichtgaan. Dus ook daar was hij omzichtig. Het ging goed. Hij 
sloop de trap af en kwam in de hal. Veel van het huis had hij niet 
kunnen zien toen hij met Tinie hier was aangekomen, omdat het donker 
was geweest. De voorkant met het afdakje boven de deur en de ramen 
links en rechts, waren alles wat hij van de buitenkant had gezien. In 
de hal was de kapstok, een trap naar boven, twee deuren. De ene leidde 
naar de keuken en de ander naar de woonkamer waar ook de grote eettafel 
stond. In de hal was ook de deur van het toilet. Vanuit de hal liep een 
gang verder het huis in. De piano had niet gestaan in de vertrekken die 
hij inmiddels kende. En daarom liep hij verder de donkere gang in. Hij 
merkte dat net boven de plint lampjes aangingen als hij er in de buurt 
kwam. Handig. Zo was het nooit helemaal donker. Hij kwam uit bij een 
deur. Weifelend bleef hij staan. Zou het niet beter zijn terug naar 
boven te gaan? Hij wilde niemand tot last zijn. Misschien had degene 
die in de kamer achter die deur piano speelde behoefte aan rust. 
Uiterst behoedzaam duwde hij de klink van de deur naar beneden. Pas 
daarna deed hij de deur langzaam open. 

'Hé! Kom binnen alsjeblieft.' 

Het was Tinie, zo hoorde de jongen. Hij sloot de deur en liep naar haar
toe. 

'Werd je wakker van mijn spelen?' 

'Nee. Ik was al wakker, geloof ik. Kon niet goed in slaap komen.' 

'Je rilt. Heb je het koud?' 

'Ja.' 

'Heeft Jem je geen ochtendjas gegeven?' 

'Denk dat hij dat vergeten is. Ik had er ook om kunnen vragen.' 

Tinie stond op van de pianokruk en zag de blote voeten van de jongen.
'Ik haal er een voor je op en neem ook meteen een paar dikke sokken 
voor je mee.' 

'Dank je.' Hij bleef bij de piano staan en keek naar de bladmuziek.
Daarna liet hij zijn blik door de kamer gaan. Er was een open haard 
waar twee fauteuils bij stonden. Er brandde een heel klein vuurtje in 
de haard. 

'Zal ik de haard opstoken?' 

'Weet niet.' 

'Hoeft ook niet. Mij lijkt het goed. Als jij deze ochtendjas en sokken
aantrekt, dan zorg ik voor een lekker brandend vuur.' 

Terwijl Tinie bezig ging met de haard, deed hij wat zij hem gezegd had.
Daarna keek hij wat zij aan het doen was bij de open haard. Bij hem 
thuis hadden ze ook een open haard, maar die brandde alleen als er 
visite was. Zijn ouders wisten absoluut niet hoe je daarin een vuur 
moest aansteken. Daar hadden ze personeel voor. Tinie was er heel 
bedreven in, zo merkte hij op. Al snel knetterde het hout dat zij op 
het vuur had gelegd. 

'Zullen we hier even gaan zitten?' zei ze terwijl ze op de stoelen wees.


'Euh ... ' 

'Heb je een ander voorstel?' 

'Ja. Als je het niet erg vindt, zou ik graag op de vleugel willen
spelen. Maar alleen als het mag natuurlijk.' 

'Geen probleem. Ga zitten, stel de kruk goed af, en ga je gang.' 

Het voelde meteen goed. De kruk moest iets lager voor hem. Toen die goed
afgesteld was, zette hij zijn vingers op de toetsen. 

'Wat wil je spelen, want dan pak ik de muziek voor je.' 

'Niet nodig. Ik speel veel uit het hoofd. En improviseer.' 

Tinie bleef bij de vleugel staan en werd al snel meegevoerd door de
prachtige klanken die Henri ontlokte aan het instrument dat van haar 
vader was geweest. Het ene na het andere lied speelde de jongen. Ze 
vloeiden naadloos in elkaar over en inderdaad, af en toe week hij 
speels af van de originele melodie. Het klonk prachtig. Ze raakte 
geëmotioneerd. Deze jongen had enorm veel talent. Ze liep van de 
vleugel weg en trok een stoel dichterbij. Daarin ging ze zitten. Zo kon 
ze genieten en uitrusten tegelijkertijd. Ze sloot haar ogen. Liet zich 
meevoeren door de muziek. Snel was ze terug in het verleden. Haar vader 
speelde op de vleugel. Deed dat ook altijd zonder bladmuziek. Zelf kon 
ze dat niet. Ze moest de noten voor zich zien, maar haar vader had dat 
niet nodig. "De noten komen vanzelf," had hij altijd gezegd als ze hem 
had gevraagd hoe hij dat toch deed. 

Henri stopte. Hij keek naar Tinie en zag hoe zij haar ogen opende. 

'Wauw! Dat was goed, Henri! Werkelijk verbluffend!' 

'Jij speelt ook goed.' 

'Ik oefen te weinig. Zou het meer willen doen, maar het ontbreekt me aan
tijd. Ga er iets mee doen?' 

'Hoe bedoel je?' 

'Als opleiding na wat je nu doet? Wat doe je trouwens?' 

'Vwo-6.' Net als Jem eerder had gedaan, zag hij haar denken en voor zij
ernaar kon vragen legde hij uit hoe het zat. Gaf ook meteen aan wat er 
later was gebeurd. 

'Verstandig van je, Henri!' 

'Vind je?' 

'Ja. Zijn je ouders erg gericht op goed presteren op school?' 

'Ja. Alleen maar. Dat is wat telt voor hen.' 

'Heb het gevoel dat jij het daar niet mee eens bent.' 

'Klopt. Voor mij is er meer. Altijd meer. Je kunt iets niet vanuit één
kant bekijken. Als ik goed zou presteren op school, maar daarnaast een 
enorme etter zou zijn, dan zouden zij dat vergoelijken. Zich er niet 
echt druk om maken in elk geval. De cijfers waren goed toch?' 

'Ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Mijn Jem is niet zo sterk op
school. Hij doet zijn best. En hij is een ontzettend goede jongen.' 

'Dat bedoel ik dus. Je moet op diverse vlakken je best doen. Uitmunten
in iets is leuk, maar je mag andere dingen niet uit het oog verliezen.' 


'Doe je verzoeknummers?' 

Hij glimlachte naar haar. 'Zeg het maar.' 

'Zou je "Komt allen tezamen" voor mij willen spelen.' 

Henri ging weer recht achter het toetsenbord zitten, plaatste zijn
vingers en vulde al snel de kamer met muziek. Tinie genoot. Het was het 
favoriete kerstlied van haar moeder geweest. Vooral vanwege dat 
uitbundige, dat jubelen. Ze kon er niets aan doen, maar al snel kwamen 
de tranen. Het was inmiddels tien jaar geleden dat zij was overleden. 
Jem was toen nog maar zes geweest. Hij had er helemaal niets van 
gesnapt dat zijn oma niet meer met hem kon praten. Hij had een stoel 
naast de kist  - die in deze kamer had gestaan - gezet, en had haar van 
alles over school verteld. "Oma kan niet meer met je praten, lieverd", 
had ze tegen hem gezegd, terwijl ze met haar hand door zijn warrige 
haren had gestreken. Hij had het afgedaan met: "Dat geeft niet. Ik kan 
haar alles wel vertellen". Hij was door het overlijden van zijn oma 
geraakt, maar niet compleet van slag geweest. Twee jaar later bij het 
heengaan van zijn opa was dat anders geweest. Toen voelde het voor haar 
alsof hij - het allerliefste dat er in haar leven was - hopeloos 
verloren was. 

'Heb ik het goed gespeeld?' wilde Henri weten. 

'Ja! Ontzettend goed. Kom, laten we bij de haard gaan zitten.' 

Henri sloot de klep, stond op, schoof de kruk op z'n plek, en ging bij
haar zitten. 'Mag ik vragen waarom je speciaal dat lied wilde horen?' 

'Natuurlijk, lieve Henri.' Ze vertelde het hem en ging daarna verder.
'Mijn vader was degene die op die vleugel speelde. Hij heeft gewerkt op 
het conservatorium als leraar. Had enorm veel talent. Kon ook, net als 
jij, improviseren. Vond het leuk als Jacob en ik bij hem waren om 
verschillende liedjes door elkaar heen te spelen, ze te combineren, en 
dan was het ons spel om de titels te noemen. En als dat lukte, dan 
zagen we zijn brede glimlach.' 

'Dus het talent heb je van hem?' 

'Hé, ik heb geen talent. Ik kan een klein beetje spelen, maar kan
absoluut niet dat wat hij kon en jij zo-even liet horen.' 

'En Jacob?' 

'Nee. Ook hij niet. Hij had er geen zin in, en mijn vader vond dat
prima. Hij dwong ons niet. Liet ons dat kiezen wat wij wilden. Zo deed 
hij dat ook met Jem. Die wilde wel. Vond het prachtig om naast zijn opa 
te zitten. Wilde het ook leren. Mijn vader was geduldig, zoals hij dat 
ook altijd met ons was. Hij deed zijn uiterste best om het hem te 
leren. Voelde zich ook enorm bezwaard toen hij mij aangaf dat hij ermee 
zou stoppen.' 

Dat snapte Henri niet. En hij vroeg ernaar. 

'Het is soms lastig omgaan met Jem. Vrienden, leraren op school, het
lijkt er altijd op dat mensen aan hem moeten wennen.' 

Opnieuw iets dat Henri niet begreep. Toen hij Jem had gezien ... 

'Voor mijn ouders was dat natuurlijk niet zo. Na mijn scheiding van Jems
vader ben ik hier eerst bij in komen wonen. Ik ging full time werken en 
mijn ouders pasten op Jem. Toen hij naar school moest had ik een woning 
in Maastricht. Jem ging daar naar school. Maar ... hij kon niet tegen 
de drukte in de kleuterklas van meer dan twintig kinderen. Hij ... nou 
ja ... het ging niet goed. Ik overlegde met mijn ouders en Jem ging bij 
hen wonen. Zij zorgden voor hem en hij ging in het dorp hier naar de 
basisschool. Daar gedijde hij veel beter. En ... mijn vader wilde mij 
ervan overtuigen dat hij echt alles had gedaan om Jem te leren spelen 
op de piano.' 

'En daar slaagde hij in.' 

'Ja, natuurlijk. Ik wist hoe hij met mijn zoon omging. Hij en ook mijn
moeder. Ze waren heel erg op hem gericht. Wisten hoe ze met hem moesten 
omgaan.' 

'Is er een gebruiksaanwijzing nodig dan, of zo?' Misschien had hij zijn
mond moeten houden, realiseerde Henri zich te laat. 

'Hmmm. Gooie vraag. Laat ik je in elk geval zeggen dat daar geen
uitgeschreven exemplaar van bestaat. Nee. Het is beter om Jem te leren 
kennen door met hem om te gaan. Zoals mijn ouders dat dus konden doen. 
Zoals ik dat heb moeten leren.' 

'En Jems vader?' Opnieuw had hij zich wel voor zijn hoofd kunnen slaan! 

'Jems vader is ... ' Tinie brak het begin van haar zin af. 

'Het spijt me. Ik had er niet over moeten beginnen. Jem heeft me verteld
van het gesprek dat hij en jij gehad hebben. Heeft me gezegd wat zijn 
vader heeft gedaan. Vandaar mijn vraag, denk ik. Maar ... je hoeft er 
niet op te antwoorden als je dat niet wil.' 

'Ik brak mijn antwoord af, omdat ik niet wilde vervallen in een
scheldpartij.' Ze glimlachte naar de jongen in de andere stoel. Het 
leek haar toe alsof hij er ontspannen bij zat. 'Al die scheldwoorden 
die ik in gedachten had, zijn op hem toepasbaar. Geloof me! Maar ... 
het doet mij geen goed die te herhalen. Vandaar dat ik het anders moet 
formuleren. Andrew was niet geduldig. En met Jem moet je geduldig zijn. 
Jem begrijpt niet alles meteen. Alleen woorden als uitleg, is soms 
lastig voor hem. Soms is het handiger om hem iets voor te doen. Maar 
... ja ... het zou heel handig zijn geweest als bij Jems geboorte een 
handleiding voorhanden was geweest. Mijn vader had het geduld wel. 
Bleef proberen. Tot hij begon te merken dat het Jem frustreerde dat hij 
niet verder kwam met het pianospelen.' 

'Het plezier begon te verdwijnen bij hem? Leg ik het zo goed uit?' 

'Ja. De spijker op zijn kop, zoals ze zeggen.' 

'Het werd voor Jem een opgave, niet meer iets dat leuk was om met zijn
opa te doen. Mijn vader vond het moeilijk om mij dat te zeggen. Was 
bang dat ik het gevoel zou hebben dat hij de strijd had opgegeven. En 
dat was het absoluut niet. Ik wist hoe hij met Jem omging, en dat ... 
dat te zien ... was zo heel erg mooi.' Ze haalde haar neus op. Verdrong 
de tranen. 'Maar verder dan de vlooienmars is Jem dus nooit gekomen. 
Jem bleef de speciale momenten met zijn opa echter wel steeds opzoeken. 
Als zijn opa muziekstukken instudeerde, zat Jem altijd bij hem in deze 
kamer. Soms naast hem op de kruk, maar vaker al spelend, met wat dan 
ook, op de grond, onder de vleugel.' 

Henri zag het voor zich. Hij begon te glimlachen. 

'Ga jij iets doen met dat talent van jou?' 

Voor hem was het niet nodig om over een antwoord over deze vraag na te
denken. Daarom kwam het antwoord meteen. 'Denk het niet.' 

'Echt niet! Je bent fenomenaal!' 

'Misschien. Maar mijn ouders, mijn vader beter gezegd, want mijn moeder
bemoeid zich er niet mee, hij ... hij wil dat ik, nadat ik mijn diploma 
gehaald heb, international law en economics ga studeren op een 
universiteit in Engeland.' 

'En jij? Wat wil jij?' 

Henri zuchtte. 

'Oké. Ander onderwerp?' 

'Ja. Ik zie daar een tafeltje met een schaakbord. Wie spelen er schaak
hier?' 

'Speelden kun je beter vragen. Mijn vader, Jacob en Jem deden het.' 

Henri stond op en liep naar het tafeltje toe. Hij bekeek het schriftje
waarin nauwgezet de zetten waren bijgehouden. 

'Wie is er volgens jou aan de winnende hand?' 

'Zwart,' klonk het gedecideerd. 

'En wit?' 

Opnieuw bekeek hij de stand van de stukken, om daarna ook de notities
die gemaakt waren goed in zich op te nemen en te analyseren. 
'Weifelachtig. Het draait uiteindelijk uit op verlies voor wit. Als ik 
de zetten bekijk, dan heeft zwart diverse malen iets weggegeven. En dat 
heeft hij dan gedaan om het spel te rekken. Wit is aan de beurt. Mag ik 
een voorstel doen voor een zet?' Het viel hem op dat het lang duurde 
voor ze reageerde. Te lang, naar zijn mening. De hand die hij al had 
uitgestoken naar de witte toren liet hij zakken. 

'Misschien is dat wel een goed idee, maar ... doe het nog maar niet.' 

Hij kon haar niet volgen. Liet het schaakbord met rust en liep terug
naar zijn stoel. 'Wat bedoel je precies?' vroeg hij nadat hij weer 
plaats genomen had. 

'Het verleden, zoals dat schaakbord, is veelvuldig aanwezig hier in
huis. Het is logisch dat er hier herinneringen zijn aan mijn ouders. 
Bovendien was het hun huis natuurlijk. Maar ... boven zijn twee grote 
slaapkamers volgestouwd met meubels, dozen, kisten, en wat al niet 
meer. Voor de schuur en de garage op het erf, geldt precies hetzelfde. 
De kamers zou ik heel graag leegruimen. Ze zouden een nieuwe invulling 
kunnen krijgen.  En ... als jij schaak wil spelen, waarom dan niet met 
het schaakspel van mijn vader? Herinneringen zijn oké, maar het moet 
niet zijn dat ze de toekomst in de weg staan.' 

'Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn,' reageerde hij meteen. 

Ze wist dat ze zelf voorgesteld had om over iets anders te praten. Maar
toch ... toch zinde het haar niet helemaal dat het vorige onderwerp 
niet goed ... nou ja, wat is goed ... Het was lastig. Maar toch deed ze 
een nieuwe poging. 'En nu we dan toch onderweg zijn naar de toekomst, 
ga jij werkelijk naar Engeland om die studie die jouw vader voor jou 
heeft uitgezocht doen?' 

'Ik den... ' 

'Conservatorium zou een veel betere keuze zijn, Henri. Maar ... dat is
mijn mening. Ik neem aan dat je dat zelf ook zo voelt en dat je 
geprobeerd hebt er met je ouders over te praten.' 

'Ja. Diverse keren. Ze weten ook dat daar mijn hart ligt. Ze weten dat
ik goed ben op de piano. Maar ... zien het meer als een act. Op 
feestjes mag ik spelen, en dan laten ze hun vrienden en kennissen 
duidelijk weten dat ze trots op me zijn. Maar ... ze zien het niet iets 
als een toekomst voor mij. Ze geven altijd af op artiesten. Vinden dat 
- hun woorden - niet een "eerzaam beroep". Klinkt lekker ouderwets, 
nietwaar?" 

'Ja. Bovendien vind ik het een vooroordeel. Ik ken een mensen die je
artiest kunt noemen. Weet van hen dat geld verdienen met optreden, en 
er dan goed van kunnen leven, niet voor iedereen is weggelegd.' 

'Wil ik ook niet eens! Heb ik ze ook uitgelegd! Ik wil naar het
conservatorium om uiteindelijk leraar te worden. Ik wil anderen kennis 
laten maken met de piano, met muziek in het algemeen. Ik wil ze 
begeleiden, kijken of ik talent kan ondersteunen. Het vak van 
muziekleraar op een school, zie ik ook wel zitten. En ... heel 
misschien wil ik zelf leren componeren. Maar ... het moet blijken 
tijdens die studie of dat voor mij weggelegd is.' 

'Je praat er zo bevlogen over, en dan toch naar Engeland voor iets met
economie en rechten?' 

Henri zuchtte diep. 'Het is een tegenstrijdigheid in mij. Ik wil mijn
ouders niet teleurstellen. Geen enkel kind wil dat. We zoeken allemaal 
naar een stukje bevestiging, waardering. Ik wil het in elk geval. Ik 
wil niet dat als het echt fout gaat ... ' 

Ze onderbrak hem. 'Kun je dat duidelijk maken voor mij?' Tinie keek hem
recht in de ogen. Wilde - als het enigszins kon - dingen helderder 
hebben. 

'Als het uiteindelijk toch niet goed gaat ... da ... dan zal ik volledig
met hen breken. Alle contact weg. Maar ik wil niet dat dat mijn schuld 
is. Ik zou daarmee niet kunnen leven. Ik wil alles gedaan hebben om dat 
te voorkomen.' 

Tinie voelde pijn. Diep in haar hart. Dit was zo'n wezenlijk probleem
voor Henri dat ze hem met geen mogelijkheid zou kunnen helpen. 

'Af en toe ... vertelde het al ... reageer ik me af. Verbouw ik mijn
kamer. Dat helpt.' 

'Maar kun je dan niet beter ... ' 

'Een psycholoog. Dat bedoel je toch?' 

Dat was in haar opgekomen, en daarom knikte ze. 

'Wekelijks zie ik zo'n figuur. Iemand van het personeel kwam er achter
dat ik van die buien had en briefte dat door aan mijn ouders. Meteen 
werd er een psycholoog geregeld. Die eerste keren voelde het voor mij 
alsof ik veilig mijn hart kon luchten, alsof ... Zij werd vervangen. 
Een ander kwam. En zodra ik iets van een band voel met mijn 
behandelaar, komt er weer een ander. Ze worden betaald door mijn vader. 
Niet vanuit de zorgverzekeraar of zo. Hebben ook allemaal een opdracht 
meegekregen. Die luidt ongetwijfeld dat ik weer gewoon moet worden. 
Gewoon in de betekenis van dat ik geen gekke dingen moet doen.' 

'Ik wou dat ik iets voor je kon doen, lieve Henri!' 

'Dat heb jij, dat hebben jullie gedaan. Ik voel me hier op m'n plek. Ik
kom er wel.' 

'Maar als je je hopeloos voelt, als je het even niet meer ziet zitten
... kom dan alsjeblieft hier naar toe! Neem contact met mij, met Jem, 
of met Jacob op. Weet dat je er nooit alleen voor staat! Heb je je 
telefoon bij je?' 

Die lag op de slaapkamer van Jem, onder het bed. 

'Doen we het morgen,' reageerde Tinie, nadat ze Henri's antwoord had
gehoord. 'Onze telefoonnummers in jouw telefoon. Altijd handig. En ... 
wacht.' 

Henri zag dat ze naar een kast liep en daar wat rommelde in een laatje.
'Kijk! Hier heb je twee sleutels. Een van dit huis en een van het huis 
van Jacob. Mocht je, om welke reden dan ook, er even uit willen, dan 
heb je altijd een plek waar je terecht kunt.' 

Met de twee sleutels in zijn hand wist hij eerst niet hoe te reageren.
Het voelde goed. Hij voelde dat zij hem vertrouwde, volledig 
vertrouwde. 'Maar alsjeblieft, Tinie, maak je niet al te veel zorgen om 
mij. Ik weet wat ik doe. Ik probeer het goed te maken. Ik ben jong. Kan 
dat wat mijn vader wil uitproberen. Loop ik erop dood, dan ... dan kan 
ik het jaar erna alsnog naar het conservatorium gaan.' 

'Je hebt de tijd aan jouw zijde. Je bent nog erg jong. Maar ... het is
een soort van compromis dus?' 

'Dan heb ik het in elk geval geprobeerd. Ligt het niet aan mij. Ben ik
niet al te dwars geweest. Ik ... ik kan mijn ouders waarschijnlijk niet 
veranderen. Kan wel een poging doen mezelf zodanig op te stellen, dat 
ik niet al te veel bots met hen. En dan ... dan hoop ik dat zij ook 
bereid zijn iets in mijn richting te bewegen. Dat ze inzien ... inzien 
dat ik ... ' verder kwam hij even niet. Het voelde alsof zijn keel was 
dichtgeknepen. Bewust ademde hij een aantal keren diep in en uit. 'En 
ik zal ze steeds weer opnieuw een kans geven, zodat het uiteindelijk 
goed gaat komen. Iedereen heeft een tweede kans nodig toch?' 

'Ja. Maar ... hoeveel kansen ga jij hen geven? 

Daar moest hij over na denken. Hij nam alle tijd daarvoor. Tinie zou
moeten wachten tot hij een antwoord had, of ... totdat hij er niet 
uitkwam. Dat laatste gebeurde. 'Ik weet niet of het zo werkt voor mij. 
Het gaat niet om een getal, denk ik. Maar ... ' 

'Het is goed, Henri. Jij bepaalt wat er gaat gebeuren, en zo hoort het.
Ik ben maar een buitenstaander.' 

Het woordje "maar" dat ze gebruikt had, was niet helemaal op z'n plaats.
Ze was meer voor hem. En dat voelde goed. 

'Eerder zei je je dat je ouders erg prestatiegericht zijn. Wat als zij,
nadat jouw poging die studie in Engeland te doen volgens jou niet goed 
gaat,  instemmen met jouw keuze voor het conservatorium, maar dan wel 
willen dat je naar het allerbeste conservatorium in de wereld gaat. Wat 
doe je dan?' 

'The Julliard School,' zei hij en keek haar aan. 

Die opleiding had ze in gedachten gehad. 

'Hoewel die opleiding inderdaad de beste in de wereld schijnt te zijn,
zal ik dat zeker niet doen. Goed, beter, best is iets dat voor mijn 
ouders werkt. Niet voor mij. New York is gewoon te ver weg voor mij.' 
Bovendien zou hij dan niet in een weekend, of als hij dat nodig had, 
hierheen kunnen komen. 'De opleiding in Maastricht is goed genoeg. Ik 
heb daar nu ook twee ontzettend goede, bevlogen leraren. Maar ... Nee. 
Als ik dat wil kan ik dat altijd later nog doen. Natuurlijk weet ik wel 
dat ze graag jong talent willen hebben, maar ... voor mij is dat te ver 
van ... Ik heb gezegd dat ik vaak stuk loop op mijn ouders. Dat ik me 
niet thuis voel, daar waar ik woon, maar ... ik wil hen nog niet 
afschrijven. Wil hen de kans geven om een thuis voor mij te maken. Is 
dat verkeerd?' 

'Nee. Als je dat uit mijn woorden sluit, dan heb ik het verkeerd onder
woorden gebracht.' 

'Nee, het zijn niet jouw woorden. Begrijp me goed. Het zijn mijn
gedachten. Ik wil graag dat ik bij hen een echt thuis heb. Wil hen 
daarvoor de gelegenheid geven. Wil daarom ook die studie die mijn vader 
wil uitproberen.' 

Het bleek haar dat dat onderwerp hem hoog zat. Tinie hoorde hem aan,
maar had het idee dat zijn streven wel eens onhaalbaar zou kunnen zijn. 
Ze kende zijn ouders natuurlijk niet, maar had het idee dat Henri zich 
op een onmogelijke taak stortte. En natuurlijk begreep ze waarom hij 
dat deed. Hij had het haar duidelijk gemaakt. Een mogelijk definitieve 
breuk, zou niet zijn schuld mogen zijn. Die last kon hij niet dragen. 
Nu nog niet in elk geval. 'Ik begrijp het,' zei ze nadat ze haar 
gedachten had afgesloten. 

'Zou jij het ook zo doen?' 

'Ik moet eerlijk zijn. Ik weet niet of ik het zo zou kunnen. Je moet
ongelofelijk sterk zijn, heb ik het idee, als je het op de manier die 
jij tekende wil doen. En jij bent sterk! Enorm sterk! Dus ... doe het 
zoals jij het wil.' 

'Dank je. Het voelt voor mij enorm goed dat ik jouw zegen heb.' 

'Maar beloof me alsjeblieft, dat als die studie in Engeland je echt
niets lijkt, je dan gaat doen wat jij graag wil.' 

'Ja, dat doe ik, erewoord.' 

'Heftig deze kerstnacht, Henri.' 

'Ja. Maar ook heel goed. Ik vind het fijn om met een volwassene over dat
wat er in mijn hoofd omgaat te kunnen praten. Niet om pasklare 
antwoorden te krijgen, maar om mijn ideeën te ventileren en te kijken 
wat jouw reactie is. Respons te krijgen die eerlijk en oprecht is, en 
niet een die ik al jarenlang hoor.' 

'Blij dat wij je kunnen helpen, Henri. Blijf je hier tot je weer naar
huis moet?' 

'Als dat mag, dan blijf ik graag.' 

'We stellen jouw aanwezigheid op prijs, lieve jongen. Bovendien komt het
mooi uit dat je zo prachtig piano kunt spelen. Kunnen we daar nog veel 
van genieten de komende dagen.' 

'Maar ... je moet me wel aangeven wat ik jou moet betalen voor je
gastvrijheid.' 

'Hé! Ben jij mal! De betekenis van het woord gastvrijheid mag duidelijk
zijn. Geen cent willen we van jou hebben!' 

'Dan zal ik als tegenprestatie extra goed mijn best doen op mijn
pianospel.' 

'Ha! Dat is meer dan goed, Henri! Streef nooit naar perfectie!' 

Het laatste zorgde ervoor dat hij aan het denken sloeg. 'Wat is daar mis
mee?' kwam zijn vraag. 

'Als dat je streven is, raakt het woord tevredenheid uit je
woordenboek.' 

Niet helemaal duidelijk voor hem. Iets waarover hij na moest denken. Het
was toch goed om zo goed mogelijk te willen zijn. Zeker als het aan 
kwam op je prestaties op school, of - in zijn geval - het spelen op de 
piano. Maar toch ... ze had het niet voor niets gezegd. En ... ze had 
meer ervaring in het leven dan hij had. Er moest iets mee zijn ... 

Voor Tinie duurde het iets te lang. Ze wilde zich verduidelijken.
'Perfect zou het geweest zijn als mijn huwelijk met Andrew stand had 
gehouden. Perfect, omdat hij mijn grote liefde was. Perfect, omdat hij 
dan niet gerotzooid had met andere vrouwen. Perfect, omdat hij me alles 
kon geven wat mijn hartje begeerde. Maar ... hij bedroog me. Mijn leven 
nadat ik van hem weggegaan was, was anders. Ineens moest ik full time 
gaan werken om voor Jem en mezelf te zorgen. Geen probleem natuurlijk. 
Ik was jong. Ik was sterk. En dat perfecte ... dat kon ik loslaten. Ik 
kon tevreden zijn met dat wat ik had, ook al was het niet perfect. Ik 
wist me gesteund door mijn ouders en Jacob.' 

'Ah! Ik snap het. Dank je voor je toelichting. Ik voelde dat je die
opmerking niet voor niets had gemaakt, maar kon er niet zo snel achter 
komen waar het hem in zat.' 

'Ik was tevreden, nadat ik Andrew had verlaten. Moest alle zeilen
bijzetten om te voorkomen dat ik mezelf de schuld gaf van het mislukken 
van ons huwelijk. Ik kreeg verwijten. Van hem. Van vrienden en 
bekenden.' 

'Dat laatste snap ik niet. Hij had je niets te verwijten. Maar wat
hadden die vrienden en bekenden ermee te maken?' 

'Ik was ouderwets volgens een aantal van hen. Vriendinnen van mij. Dat
de man af en toe een slippertje maakte, dat was normaal. Hun 
echtgenoten deden dat toch ook!' 

'Wauw! Daar zakt me de broek van af! Euhhhh ... ' 

Ze schoot in de lach. 'Ik begrijp wat je bedoelt, lieve Henri. Zo
verging het mij ook. Ik ben zo niet opgevoed. Mijn vader hield van mijn 
moeder, en ik weet absoluut zeker dat hij nooit, maar dan ook nooit, 
iets heeft gehad met een andere vrouw. Hij hield van mijn moeder. Zou 
haar die pijn nooit willen aandoen.' 

'Ik snap dat soort beweringen niet. Hoe kan je als je een relatie met
iemand hebt, dat soort gedrag goed praten. Onmogelijk voor mij!' 

'Sommige van mijn vriendinnen vonden dat het normaal gedrag was. De man
was een veroveraar, moest steeds weer opnieuw op jacht. Zat in zijn 
genen ingebouwd.' 

'Als dat waar is, dan schaam ik me ervoor een man te zijn. Dat soort
gedrag vind ik walgelijk! En ... het is ook flauwekul! Het gaat om de 
keuzes die je maakt. Niet om ... Het zal mij niet gebeuren! Nooit! Ik 
ga volledig voor één persoon!' 

'Mijn Jem?' 

Hij voelde hoe het bloed naar zijn hoofd steeg. De vlammen sloegen hem
uit. Hij keek van haar weg, maar bedacht zich ook meteen. Keek haar 
weer recht in het gezicht. Zag liefdevolle ogen. 'Liefde op het eerste 
gezicht. Bestaat dat?' 

'Ja.' Ze had er iets aan toe willen voegen, maar deed het niet. Dit
moest gaan over Henri. Niet over haarzelf. 'En het is heel erg mooi.' 

'Je hebt het aan mij gemerkt. Hoe?' 

'De manier waarop je naar Jem keek. Dat vooral. Maar ook de interactie
tussen jullie beiden.' 

'Hij is mooi. Maar dat is natuurlijk niet het belangrijkste.' 

'Niet?' 

Opnieuw werd hij rood. 

'Sorry.' Ze leunde naar voren en pakte Henri's beide handen beet. 'Ik
plaag je maar wat.' 

'Geeft niet. Ik vind hem heel erg mooi. Niet alleen uiterlijk, maar ook
hoe hij is.' Hij zuchtte. 'Ik ken hem nog veel te kort. Maar dat wat ik 
van hem heb kunnen zien, dat is mooi. Maar ... ' Hoe hij dit onder 
woorden moest brengen, wist hij niet precies. Het liefste wilde hij dat 
het er vloeiend uit zou komen, maar dit was live. Geen opname die hij 
achteraf kon bewerken. 'Het lijkt me ook dat ... dat Jem ... kwetsbaar 
is.' 

'Ja. Dat klopt.' 

'Hij vertelde me iets over die vriendengroep waar hij bij is. Dat het
niet echte vrienden zijn. Dat ze hem wel eens ... rot behandeld 
hebben.' 

'Dat met dat computerspel. Bedoel je dat?' 

'Ja. Zoiets doe je toch niet!' 

'Dat is onder andere het kwetsbare aan Jem. Hij wil graag vrienden
hebben, en dan is het gevaar aanwezig dat hij dingen gaat doen, die 
niet goed voor hem zijn. Hij weet dat die dingen niet goed voor hem 
zijn ... en toch ... ' 

'Ik wil ook graag echte vrienden hebben. Heb die niet. Natuurlijk ga ik
op school om met klasgenoten, maar ... ik zie ze niet als echte 
vrienden. Ook de kinderen van de kennissen en bekenden van mijn ouders 
zie ik niet als vrienden. En ... ik werd meteen verliefd op Jem ... 
niet ... ik probeer het netjes te zeggen, maar wil wel eerlijk naar jou 
toe zijn.' 

'Zeg het zoals jij het wil, lieve jongen.' 

'Ik ... ik reageerde niet met mijn lichaam. Ik voelde die liefde voor
Jem hier.' Hij maakte een hand los uit die van Tinie en hij legde die 
op zijn hart. 'Daar nam hij meteen een plaatsje in. Heel raar. Daarom 
wist ik ook meteen dat het echt was. Iets wat ik nooit eerder heb 
gehad. En ... misschien kan ik het dus ook niet weten, of het echt is. 
Maar ... ' 

Zonder woorden nodigde ze hem uit zijn hand weer aan haar te geven. Ze
vond het fijn dat hij haar begreep en kneep even stevig in zijn hand 
toen hij die weer in die van haar legde. 'Twijfel niet aan dat gevoel, 
Henri. Liefde op het eerste gezicht is wonderbaarlijk mooi.' 

'Natuurlijk heb ik wel naar jongens gekeken. Die waren mooi.' Opnieuw
voelde hij zijn wangen branden. 'Maar dat was ... anders. Daarbij kwam 
dat andere kijken. Dat andere waar niets mis mee is. Maar bij Jem ... ' 
Hij viel stil. 

'Jem is erg innemend. Zo komt hij op veel mensen over. Hij heeft iets
... tja ... het woordje innemend is duidelijk genoeg.' 

'Ja. Het overrompelde mij. Sloeg me bijna van de benen.' 

'Vandaar die duizeligheid?' grapte ze. 

'Nee! Dat was het niet!' 

'Ik weet het. Ik plaag je maar wat.' 

'Oh. Zit in de familie zeker.' 

Tinie moest lachen. 'Zeg ... heb je honger? 

* * * 

Henri had inderdaad honger en dorst gehad. Samen waren ze naar de keuken
gegaan, waar Tinie de koelkast en voorraadkast aan een grondige 
inspectie had onderworpen, en vervolgens had ze medegedeeld dat ze voor 
de komende dagen nog het een en ander in huis zou moeten halen. Ze 
stelde voor om sandwiches met koud vlees te maken. Henri had het prima 
gevonden en haar meegeholpen die klaar te maken. Hij vond het fijn om 
daar zo in stilzwijgen met haar bezig te zijn. Was hij jaloers op Jem, 
dat die zo'n leuke en lieve moeder had? Nee. Hij was blij voor Jem. En 
... wat ook belangrijk was ... ze had het hem gezegd. Hij mocht hier 
altijd naar toe komen, als hij dat wilde. Had hem zelfs een sleutel 
gegeven van het huis hier en dat van Jacob in Maastricht. Had haar 
vertrouwen in hem daarmee uitgesproken. 

Ze sloegen een bres in dat wat ze samen klaargemaakt hadden en daarna
ging hun gesprek als vanzelf verder. Allerlei onderwerpen werden 
aangesneden, vragen gesteld en beantwoord. En zo leerden ze elkaar die 
nacht goed kennen. 

Toen er een stilte viel, maakte ze er meteen gebruik van. Er was nog
iets wat ze wilde weten. 'Vind je het het goed ik nog even terug kom op 
jouw verliefdheid op mijn Jem?' 

'Ja. Natuurlijk is dat goed.' 

'Heb je het hem verteld?' 

'Nee. Heb er vaag iets over gezegd, maar het bewust zo gelaten.' 

'Waarom?' 

'Omdat hij me aangegeven had dat hij aan dat soort dingen nog niet toe
was. En ... als ik hem verteld had dat ik verliefd op hem geworden was, 
dan ... dan zou hij dat als druk van mijn kant kunnen voelen en dat wil 
ik niet.' 

'Welke vage woorden heb je gebruikt?' 

'Hij vroeg me of ik verliefd was op een jongen. Ik antwoordde dat ik
iemand had ontmoet die ik heel leuk vond. Vervolgens vroeg hij mij of 
ik die iemand gevraagd had. Toen ik ontkennend antwoordde, wilde hij 
weten waarom niet. Mijn antwoord was dat ik het niet gedaan had omdat 
ik niet wist of die ander verliefd op mij was, of hij wel wilde. Jem 
leek dat te begrijpen, zo had ik het idee. Wel raadde hij me aan om 
niet te lang te wachten met vragen.' 

'Oh. Vraag me af waarom hij dat deed.' 

'Vanwege de spanning die het kon oproepen, legde hij me uit. Daarbij
verwees hij naar dat wat hij zelf had meegemaakt de afgelopen tijd.' 

Nu begreep Tinie de reactie van haar zoon en ze knikte. 

'Jem heeft mij verteld wat zijn vader heeft gedaan.' 

'Het is goed van hem dat hij dat zelf aan jou heeft verteld. Goed dat
hij het onder woorden brengt. Was hij boos?' 

'Ja. Maar daarna ... kraakte hij zichzelf erg af. Noemde zichzelf stom.
Doet hij dat vaak?' 

'De woordjes "stom" en "gek" vliegen hier ontzettend vaak over tafel. Ik
heb geprobeerd dat wat uit te bannen, maar dat is me niet gelukt. Als 
het me te erg wordt, dan sla ik met de vuist op tafel en dat helpt.' 

'Maar hij is niet stom, is niet gek!' 

'Daarom heb ik ook liever dat hij die woorden niet gebruikt,' verzuchtte
Tinie. 

'Ga je er iets aan doen ... aan dat met zijn vader?' 

'Is al gebeurd. De eerste stappen heb ik gezet.' 

Waren zij en Jacob daarom nog zo laat weggegaan? Was het een smoes
geweest dat ze een kennis zouden bezoeken? 

'Ik hoor je denken, Henri. Jacob heeft mij naar het huis van de vader
van Jem gereden. Tenminste ... daar waar hij nu woont. Het is het huis 
van zijn vriendin. En daar heb ik hem geconfronteerd met de bewijzen 
die Jem mij heeft gegeven. Vervolgens heb ik hem keihard op zijn 
onderkaak geramd, waarna hij languit ging.' 

'Echt?' sprak hij met van bewondering glinsterende ogen. 

'Ja. Het was met voorbedachte rade, edelachtbare. Ik ben schuldig.' 

Henri schoot in de lach en Tinie viel hem bij. 

'Jem zei al dat hij hoopte dat jij iets voor hem zou kunnen doen.' 

'Heb ik gedaan. Die slag op z'n kop was een stukje afreageren van mijn
kant. Had ik nodig. Daarna was ik echter alleen maar bezig met dingen 
te regelen voor Jem. De bezoekregeling die zijn vader en ik destijds 
moesten afsluiten, is van de baan. Als Jem het niet wil, hoeft hij 
nooit meer naar hem toe. Ik moet alles officieel nog rond zien te 
krijgen met behulp van een advocaat, maar weet zeker dat Andrew zal 
instemmen.' 

Henri fronste zich de wenkbrauwen. 'Je hebt hem ergens mee gedreigd?
Voel ik dat goed aan? 

'Ja. Dat was mijn wapen. Als hij niet instemt, dan maak ik dat wat hij
gedaan heeft openbaar.' 

'Dat zal hij niet willen, lijkt me.' 

'Klopt. Zoiets zal zijn reputatie enorm schaden, en ik weet dat dat zijn
achilleshiel is.' 

'Wat een eikel. Sorry. Had ik nie... ' 

'Ik ben het helemaal met je eens, Henri. Andrew is een eikel. Dus zeg
het gerust.' 

De jongen bracht zijn gedachten onder woorden met: 'Andrew vindt zijn
reputatie dus belangrijker dan zijn zoon.' Toen hij zag dat Tinie 
knikte, ging hij verder. 'In mijn ogen iets dat niet deugt. Maar ... ik 
zie dat ook bij mijn vader, bij mijn ouders. Ik moet me gedragen. 
Vandaar die waakhond die ervoor zorgt dat ik overal op tijd ben, me 
daarvoor keurig heb gekleed, enzovoorts, enzovoorts. Natuurlijk moet ik 
goede cijfers halen op school. Als de pers er ooit achter zou komen dat 
ik ergens slecht voor scoor, dan komt dat mogelijk in de kranten en 
bladen, en dan ... ' 

'Is dat laatste niet een beetje overdreven?' 

'Ja. Dat is het. Geen reporter die daar interesse in heeft, laat staan
er tijd aan wil besteden.  We leven hier niet in Amerika. Maar ... bij 
mijn ouders leeft op de een of andere manier die angst wel. Hun leven 
is gebaseerd op angst. Ze willen dat wat ze hebben houden. Zijn bang 
dat te verliezen.' 

'Ben je zeker van je toekomstplannen?' 

Henri keek haar verbaasd aan. 

Ze glimlachte naar hem. 'Natuurlijk weet je dat zeker. Ik maakte maar
een grapje.' 

'Moet je me die grap wel even uitleggen, want anders heb je de kans dat
ik naar de clou blijf zoeken.' 

'Volgens mij heb je die angst van je ouders aardig goed geanalyseerd.
Iets dat een psycholoog zou doen.' 

'Oké,' lachte Henri, 'ik snap het. Maar het is gewoon iets dat ik in de
loop der jaren heb leren herkennen. Het is een patroon geworden bij 
hen.' 

'Ja. Waarschijnlijk hebben ze er veel mee geoefend. En ... zo werkt het
nou eenmaal ... als je veel met iets oefent, dan word je er goed in. 
Kijk maar naar de manier waarop jij piano kunt spelen.' 

'Is dat een uitnodiging?' klonk het gretig. 

'Ik zou het fijn vinden, als je dat zo zou opvatten.' 

Henri stond op en nam opnieuw plaats op de pianokruk. Vervolgens vroeg
hij haar of ze een voorkeur had. Die was er niet. Ze liet het aan hem 
over. Hij wist wat hij zou gaan spelen. Het was iets dat hij zelf in 
elkaar gezet had. Het was een arrangement van fragmenten uit diverse 
kerstlieden, traditioneel en modern. 

Ruim negen minuten lang luisterde Tinie naar de klanken die de jongen
aan de vleugel van haar vader wist te ontlokken. Ze herkende de diverse 
melodieën. Het middenstuk was haar echter onbekend. Heel aandachtig 
luisterde ze ernaar. Ze merkte dat ze er rustig van werd. Met haar ogen 
dicht, dwaalde ze af zonder ook maar één noot van dat wat er gespeeld 
werd te missen. Ze zag sneeuwvlokken naar beneden vallen die zich 
voegden bij de witte massa die al op de grond lag. De takken van de 
naaldbomen bogen zwaar door onder de daar verzamelde sneeuw. De ruiten 
van de huizen waren versierd met ijzige kristallen. Ze hoorde het 
knappende hout in een vuurkorf. Het gelach van kinderstemmen weerklonk 
vanwege de sneeuwpret. Toen er weer een bekende melodie gespeeld werd, 
opende ze haar ogen met een glimlach op haar gezicht. 

De jongen sloot het laatste gedeelte van zijn kerststuk af. Liet de
vingers rusten boven de toetsen, en boog het hoofd. 

'Wauw! Magistraal, Henri!' 

'Vond je het mooi?' 

'Mooi is niet het juiste woord. Het is veel meer dan dat, lieve jongen!
Ik herkende de melodieën, maar dat intermezzo was mij onbekend. Van wie 
is het?' 

Henri stond op en liep terug naar het haardvuur, ging zitten en zei:
'Van mij.' 

De uitroep "Echt!" lag op het puntje van haar tong, maar toch liet ze
het niet over haar lippen komen. Hij was goed. Hij was subliem en 
allerlei synoniemen voor dat woord schoten door haar hoofd. 'En dan 
vraag jij je af of je zou kunnen componeren?' 

'Componeren is veel meer dan dit wat ik gedaan heb. Als ik dat wil
leren, dan moet ik de muziek die ik in mijn hoofd heb niet alleen 
uitschrijven voor de piano, maar ook voor alle andere instrumenten, en 
eventuele stemmen, die het werk zullen vertolken. En geloof me, daarbij 
komt veel meer kijken.' 

'Oké, blijkt maar weer eens dat ik er niet alle verstand van heb. Maar
... het was werkelijk heel erg mooi. Ik raakte er compleet van de 
wereld van.' 

'Ik zag het. Je ogen vielen dicht en gingen pas weer open toen het
afgelopen was.' 

'Echt, het was alsof ik in een winterwonderland was.' 

De complimenten deden hem goed, maar ineens vroeg hij zich iets af. Zelf
een antwoord geven op de vraag in zijn hoofd wilde hij niet. 'Als jij 
en ik over Jem praten, is dat dan roddelen?' 

'Nee,' antwoordde ze resoluut. 'In de definitie van dat woord wordt
gesproken over slechte dingen doorvertellen. Ik weet niet iets slechts 
over mijn zoon te vertellen. Natuurlijk ... hij heeft alle menselijke 
eigenschappen, dat is normaal, maar ... hij bedoelt het nooit slecht. 
Hij probeert altijd het goede te doen, helpt mensen waar dat kan.' 

'Kun je een voorbeeld geven?' 

'Hij helpt mij altijd met het zware werk in de tuin. Ik hoef daar niet
om te vragen. Het spreekt vanzelf voor hem dat hij mij helpt. Daarnaast 
kan de vader van Mathieu bij grote drukte altijd een beroep op hem 
doen. Past goed bij de opleiding die hij nu doet en later wil gaan 
doen, maar ook zonder dat zou hij hem geholpen hebben.' 

'Jem vertelde me dat hij een ... hmm ... hoe noemde hij dat nou
precies.' Henri kon er even niet opkomen, maar toen schoot het hem toch 
weer te binnen. 'Hij noemde het volgens mij een 
ontwikkelingsachterstand. Is dat officieel vastgesteld?' 

'Ik noem het altijd dat hij bijzonder is. Jem ontwikkelt zich op zijn
eigen manier. Iedereen zou dat moeten doen, wordt je een stuk 
gelukkiger van.' 

'Ik kan je niet helemaal volgen.' 

'Jem heeft tijd nodig om zich dingen eigen te maken. Heeft hij altijd al
gehad. Dan kun je zeggen dat hij ten opzichte van leeftijdgenoten een 
achterstand heeft. Je kunt ook stellen dat hij zich ontwikkelt in een 
tempo dat voor hem goed is. Op school wilden ze op een gegeven moment 
dat ik hem zou laten testen. Uiteindelijk heb ik daarin toegestemd. Ze 
zouden op school dan ook meer ruimte krijgen om Jem beter te 
begeleiden.' 

'Een rugzakje.' 

'Ja, zo noemden ze het. De conclusie was dat Jem PDD-NOS heeft. Ken je
dat?' 

'Nee.' Aandachtig luisterde Henri naar de uitleg die Tinie hem gaf. Het
verklaarde het een en ander over het gedrag van Jem, voor zover hij dat 
had gezien. 

'Maar dat etiket zegt lang niet alles. In grote lijnen misschien wel.
Jem kan zich moeilijk concentreren bijvoorbeeld. Het lezen van een boek 
vind hij vreselijk. Maar ... als ik bezig ben met verstelwerk, of het 
naaien van kleren, dan vind hij het fijn om bij mij te zitten. Dan 
leest hij in zijn Donald Duck Pockets en dan maakt het hem niet uit hoe 
lang het duurt voor ik klaar ben.' 

'En dan is hij dus wel geconcentreerd bezig met lezen.' 

'Ja. Voor heel veel andere dingen was hij te ongeduldig. Mijn vader
heeft geprobeerd hem piano te leren spelen. Verder dan de vlooienmars 
zijn ze nooit gekomen. Jem had er enorme moeite mee om zijn twee handen 
verschillende dingen te laten doen.' 

'Jouw benadering vind ik mooi. Denk dat Jem daar baat bij heeft gehad,
en nog steeds heeft.' 

'Ik benader hem zoals hij is. Niet zoals in de boeken van de geleerde
pedagogen, orthopedagogen en welke geleerden dan ook staat hoe hij zou 
moeten zijn, gelet op zijn leeftijd. En ... terugkomend op jouw 
verliefdheid op Jem, als jij het serieus meent met hem, en dat meen ik 
te voelen, dan is het wenselijk dat ook jij daar rekening mee houdt. 
Jem is op dit moment nog niet toe aan dat soort dingen. Hij ... Het 
speelt niet voor hem. Nog niet. En ... ik kan je niet aangeven wanneer 
dat wel zal komen.' 

'Ik ben oprecht verliefd op hem. Tot over mijn oren verliefd. Ik ben
serieus. En ... ik kan wachten. Ik zal wachten.' 

'Kun je lang wachten?' 

'Ja. Ik heb geen haast. Uit dat wat je mij verteld hebt, begrijp ik dat
Jem pas verliefd op mij zal worden als hij eraan toe is, en geen 
seconde eerder. Ik zal dat absoluut niet forceren. Maar ... dan zit ik 
nog wel met die opmerking van hem.' 

Tinie dacht na. Wat had Henri haar verteld. Het zat ergens diep, te
diep, verstopt in haar geheugen. 'Ja ... je hebt het mij gezegd, maar 
ik ben het kwijt. Krijg je als je zo oud bent als ik.' 

'Zo oud ben je toch niet?' 

'Ah! Nu het kan het interessant worden! Ben benieuwd hoe oud jij denkt
dat ik ben!' 

Glad ijs onder zijn voeten. Zo voelde het ineens. Maar uit de guitige
blik op haar gezicht, meende hij te kunnen lezen dat ze het grappig 
meende. Hij speelde mee. Nam haar goed in zich op. Bromde wat en liet 
af en toe een "nee" horen, om daarna weer in stilzwijgen te vervallen. 
Uiteindelijk kwam hij met een reactie, die luidde: 'Tussen de veertig 
en vijfenveertig.' 

'Knap gedaan, Henri! Ik ben veertig. En ... dat vergeetachtige heeft dus
niets met mijn leeftijd te maken. Was ... 

'Een grap?' 

'Ja. Goed ingeschat. Vond de manier waarop jij mij opname ook al erg
lang duren. Goed gespeeld! Maar ik weet het inmiddels weer. Jij had Jem 
verteld dat je iemand had ontmoet die je leuk vond. Zijn reactie was 
dat je niet al te lang moest wachten om het aan die persoon te 
vertellen.' 

'Ja. Wat moet ik daar nu mee? Wetende dat Jem er nog absoluut niet aan
toe is?' 

'Een goede vraag. Maar ook eentje waar ik zo niet het antwoord op weet.
En ... ' 

'En dus kun je mij geen advies geven.' 

'Nee. Wellicht ook niet nodig. Doe het op jouw manier, lieve Henri. Kies
het moment als het voor jou goed voelt.' 

'Maar stel je nou voor dat hij dan in paniek raakt ... stel je voor dat
hij helemaal niets met jongens wil ... niet homoseksueel is.' 

'Dit doet spanning onder andere met je, Henri. Het zorgt ervoor dat je
in een kramp schiet, dat angst de stoel van de piloot overneemt. Kom ga 
staan!' 

Hij zag hoe zij als eerste opstond. Deed wat ze hem gezegd had. Ze
stonden dicht bij elkaar. De kleine ruimte tussen hen, werd door haar 
overbrugd. Ze sloeg haar armen om hem heen. Hij begon te huilen. Met 
grote uithalen kwam al zijn verdriet, al de spanning die er zoveel 
jaren in hem geweest was eruit. Hij kon niet stoppen voordat alle 
tranen geplengd waren. Wilde niet stoppen. Voelde zich zo enorm veilig 
hier in haar armen. Ze moedigde hem aan om alles eruit te gooien. "Ga 
door! Ga door!" hoorde hij haar regelmatig zeggen, terwijl ze met haar 
handen over zijn rug streelde. Na lange tijd merkte hij dat hij 
rustiger begon te worden. 'Dank je,' kwam het zachtjes over zijn 
lippen. 

Tinie had hem gehoord. 'Je hoeft mij niet te bedanken. Ik ben blij dat
ik er deze avond en nacht voor jou mocht zijn. Ook een stukje eigen 
belang, heb ik ontdekt in dit alles.' Ze verbrak de stevige omhelzing, 
maar pakte in plaats daarvan de handen van Henri opnieuw beet. 

Hij vond het fijn dat het lichamelijk contact er bleef. 'Hoezo eigen
belang?' 

'Ik ... ik ... maak me vaak, beter gezegd, altijd zorgen om Jem. Hij is
mijn allerliefste, heb ik je wel verteld geloof ik, en anders weet je 
het nu. En als zoveel andere moeders wil ik dat mijn kind gelukkig zal 
zijn. Hij is dat. Nu is hij dat. Dat voel ik. Maar ... ik vrees ook het 
moment dat hij verliefd gaat worden. Wat als hij verliefd wordt op 
iemand, en die ... die ander is dat niet op hem? Wat zal dat met hem 
doen?' 

'Je bent bang dat het gevoel van afwijzing voor hem te groot zal zijn?' 

'Ja. En ... ik ben ontzettend blij dat jij verliefd bent op hem. Dat jij
de kans hebt om het hem als eerste te zeggen. Dat hij dan de keuze 
heeft ... ' Ze stopte. 

'Je hebt liever dat hij mij afwijst, dan dat iemand anders hem afwijst?
Dat is wat ik uit jouw woorden sluit, maar tegelijkertijd kan ik me 
niet voorstellen dat je dat bedoelt.' 

'Ik bedoel dat als jij het hem zegt, dat hij dan alle tijd kan nemen die
hij nodig heeft om aan het idee te wennen, dat er iemand verliefd is op 
hem. Dat hij zijn tijd en plaats kan kiezen. Ik ben geen profeet, maar 
als jij bereid bent om lang, heel lang, op hem te wachten ... dan weet 
ik dat hij te zijner tijd, wanneer dat ook zal zijn, jouw vraag zal 
beantwoorden.' 

'Positief, mag ik dan hopen.' 

'Ja. Positief.' 

'En dus ... dus moet ik niet al te lang wachten.' 

'Ik wil je absoluut niet onder druk zetten, maar ik denk dat Jem gelijk
heeft met zijn opmerking. Als er spanning bij komt kijken, dan is het 
niet goed. Jij weet wat je voelt voor Jem. Probeer daarvan te genieten. 
Laat gedachten over een mogelijke afwijzing, om welke reden dan ook, 
niet toe, want dat zal het er niet gemakkelijker voor jou op maken. Dan 
zal dat eerste euforische gevoel, dat jij gehad moet hebben toen jij 
het ontdekte, overschaduwd worden.' 

'Wauw! Deze kerstnacht zal ik nooit kunnen vergeten.' Hij voelde zich
enorm opgelucht, vrij, en dit keer was hij het die zijn armen om Tinie 
heen sloeg, en haar dicht tegen zich aan drukte. 'Weet je ... ik ben zo 
ontzettend gelukkig op dit moment. Zo gelukkig dat ik hier wel altijd 
wil blijven staan.' 

'Wat zijn jullie aan het doen?' klonk ineens een slaperige en krakende
stem. 

Beiden schrokken ze op. Jem stond in de opening van de deur en wreef met
een hand de slaap uit zijn ogen. 

'Niets bijzonders, Jem,' reageerde Tinie, terwijl ze ervoor zorgde dat
de omhelzing met Henri niet verbroken werd. Ze had gevoeld dat hij dat 
wel wilde, maar gaf daaraan niet toe. 'Kom! Een knuffel in de 
kerstnacht hoort erbij!' 

'Oh! Is dat traditie?' 

'Ach, niet echt. Meestal slaap jij elke nacht gewoon door. Maar ... wij
konden dat deze nacht niet. En daarom hebben wij andere dingen gedaan.' 


Jem was dichterbij gekomen. Hij keek hen nog steeds wat wazig aan. Zag
dat Henri een arm losmaakte en zijn moeder ook. Niets mis mee, 
concludeerde hij, en nestelde zich tegen hen aan. 'Mmm, wel goed om 
hier een traditie van te maken,' mompelde hij in de warme omhelzing. 

'En er is nog iets, Jem,' opende Tinie een vervolg. 

'Oh. Vast iets dat minder goed voelt dan dit.' 

'Hoe weet jij dat nou!' merkte Henri op. 

'Zo werkt dat vaak, dude, eerst komen volwassenen met het goede bericht,
en daarna met iets dat niet zo leuk is.' 

'Wijsheid, mijn zoon? Ken ik niet zo van jou!' 

'Jaja. Plaag me maar met mijn stomhei... AUW!' 

Beiden hadden ze hem in een arm geknepen. 

'Niet doen, Jem,' voegde Tinie eraan toe. 

'Het is maar een geintje, ma!' 

'Ik weet het. Zo ben je. Maar het is goed om dat woord, en andere die
hetzelfde betekenen, niet zo vaak te gebruiken.' 

'Ik ben toch niet echt stom! Dat weet ik heus wel, hoor!' 

'Dan is het goed, Jem!' verzekerde Henri hem. En snel keek hij even naar
Tinie. Hij hoopte dat hij niet voor zijn beurt gesproken had. Haar 
knipoog was hem duidelijk. 

'Maar ... er was nog iets had je gezegd.' 

'Ja. Henri wil graag een keer met jou schaken.' 

Absoluut niet, was het eerste dat Jem door het hoofd schoot. Dat
schaakspel was van zijn opa en hem. Niemand mocht daar aankomen. Zelfs 
Jacob niet. Die had vaker geprobeerd hem zover te krijgen dat ze samen 
een nieuw spel zouden beginnen, maar het gelukkig uiteindelijk 
opgegeven. 

Tinie voelde de eerste impuls van haar zoon duidelijk. Waar hij eerst
zacht in haar armen had aangevoeld, was er ineens dat harde van spieren 
die zich aanspanden. Een teken van verzet. Ze streelde over zijn rug, 
zoals ze bij Henri had gedaan. Dat wat ze eerder gevoeld had, kwam 
terug. Jem leek zich te ontspannen. 

'Waarom?' 

Het was voor Henri duidelijk dat de vraag aan hem gericht was. 'Omdat ik
schaken een mooi spel vind. En ... ik heb van jouw moeder de 
uitnodiging gekregen om hier vaker te komen. Niet alleen deze 
kerstdagen, maar ook op andere momenten. Als ik het nodig heb, mag ik 
hier bij jullie zijn.' Hij merkte dat Jem zijn moeder aankeek. 

'Vind ik prima. Maar kunnen we misschien gaan zitten. Mijn benen zijn
nog niet echt wakker.' Nadat ze elkaar los gelaten hadden, liep Jem 
naar een hoek van de kamer en trok daar een fauteuil vandaan. Ineens 
was er lawaai. 

'Oh, Jem!' riep Tinie verschrikt uit. Ze haastte zich naar hem toe, ging
op haar knieën op de grond zitten en begon de schaakstukken - want het 
was het schaaktafeltje dat omgevallen was - op te pakken. Ze voelde een 
hand op haar schouder. 

'Laat maar, ma. Ik denk dat het een voorteken is.' 

'Maar, lieverd, we kunnen de stukken weer op hun plaats zetten. Jij weet
precies waar ze moeten staan, en anders pakken wij de foto erbij die we 
gemaakt hebben voor Janine.' 

Een nieuwe naam. Henri keek Jem aan. 

'Onze hulp in de huishouding. Elke week stoft zij dat tafeltje en de
schaakstukken af. We hebben een foto voor haar gemaakt, zodat zij de 
stukken altijd weer op de juiste manier terug kan zetten.' 

'Dank je, Jem.' 

'Maar, ma, kom alsjeblieft overeind. Laat die stukken maar liggen.
Morgen zal ik ze in de beginstand zetten, zodat Henri en ik een nieuw 
spel kunnen beginnen. Maar, dude, weet wel dat ik de afgelopen jaren 
bijgeleerd heb!' 

Overeind komend keek Tinie haar zoon verbaasd aan. 'Bijgeleerd? Hoezo!' 

'Al drie jaar schaak ik via de computer met een man in Appingedam. Ik
moest opzoeken waar dat lag. Wist het niet. Hij wist ook niet waar ons 
dorp lag, hoor! Elke dag doen we beiden een zet. Hij vroeg in de 
ochtend, en ik 's avonds. Als we een spel uit hebben, bespreken we het 
met elkaar. Dan zijn we soms lang aan het chatten. Hij is goed. Ik word 
steeds beter. Heb hem al een paar keer tot een remise kunnen dwingen.' 

'En dat heb je mij nooit verteld! Waarom niet!' 

'Nou ja ... vond het moeilijk. Vanwege opa.' Jem voelde tranen prikken
in zijn ogen. Hij wist ze terug te dringen. 'Het is goed, ma, zei hij,' 
toen hij zag dat zijn moeder hem opnieuw wilde omhelzen. 'Ik vind dat 
knuffelen heel fijn, maar de kerstzang komt steeds dichterbij. Zullen 
we gaan luisteren bij de deur?' 

'Kerstzang?' vroeg Henri. 

'Kom eerst maar luisteren. Straks leggen we het wel uit.' 

'Met z'n drieën liepen ze naar de hal. Jacob kwam de trap af en vroeg:
'Zijn ze al bij ons?' 

'Bijna, Jacob,' gaf Tinie te kennen. 

Het was gelukkig droog buiten. Onder het afdakje bleven ze staan en
keken naar het gezelschap dat zich vormde bij de lantaarnpaal aan het 
begin van de oprit. De muzikanten begonnen en vervolgens vielen de 
stemmen in. Het klonk mooi. 

Henri voelde de arm van Tinie om zijn schouders en keek haar van opzij
aan. Ze gaf hem opnieuw een knipoog. 

Tinie was blij met de opening die Jem haar geboden had. Nu kon er meer
gaan veranderen. Konden eindelijk die kamers boven, de garage en de 
schuur in de tuin leeggeruimd worden. Was ook nodig, want ze had Henri 
aangeboden dat hij hier bij hen mocht zijn. En ... als hij dat deed, 
dan zou er een kamer voor hem moeten zijn. Slapen bij Jem op een kamer 
- wellicht een andere die groter was - prima, maar hij moest ook een 
plek hebben waar hij rustig zijn huiswerk zou kunnen doen. 

De knipoog die Tinie hem gegeven had voelde goed voor hem. Hier bij deze
familie mocht hij zichzelf zijn. Kon hij laten zien wie hij werkelijk 
was. Hoefde hij zich niet in te houden. Waren ze benieuwd naar dat wat 
er in zijn leven speelde. En hij ... hij wilde maar wat graag weten wat 
er in de levens van Tinie, Jacob en Jem allemaal speelde. Voor het 
eerst in zijn leven voelde hij dat hij deel van een gezin was. Ja, hier 
had hij een thuis. 

Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal
geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk 

©Lucky Eye, december 2022 

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt
worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere 
wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de 
houder van het auteursrecht.




Auteurs waarderen reacties!
Vergeet niet te stemmen, en schrijf de auteurs om te vertellen wat je al dan niet leuk vond aan het verhaal!
Lucky Eye heeft 90 verhalen op deze site.
Profiel voor Lucky Eye, incl. alle verhalen
Email: lucky_eye2@yahoo.co.uk
Geef je mening over dit verhaal:
 
Typ beneden tekst in voor een snelle, anonieme reactie aan de auteur
De auteur zal dit dan in zijn/haar email ontvangen.

Stuur dit bericht:

Anoniem (geen afzender, auteur kan niet reageren!)
(Voer een email adres in als "chat email" in de instellingen, en het zal hier verschijnen)
met dit email adres als afzender:

verhalen in "overige"   |   alle verhalen van "Lucky Eye"  



Sex dating | Hete Livecams (NL) | Erotic Bisexual Stories




(c) Copyright, 2001-2024 ErotischeVerhalen.com   email webmaster Art voor ondersteuning
Powered by StoryEngine v1.01