ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 27 door Lucky Eye [deel 27]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal ook een nadeel. Je zult de rest van je leven ingeschreven staan bij die school. Maar ja ... niet echt een nadeel natuurlijk. Het kost geen cent!' 'Hmm,' begon ik brommend, 'het voelt alsof je gelijk hebt. En het zal ongetwijfeld met vallen en opstaan gaan.' 'Ja. En bij dat opstaan heb je heel veel mensen om je heen die je daarbij helpen! Mensen die van je houden! Maar nu ga je nog even wat rusten! Denk erover na, maar niet nu! Oh ja ... nog iets. Ik heb contact gezocht met je huisarts. Niet zo verschrikt kijken, man! Ik heb het keurig overlegd met Pa en hij vond het goed! Je bent tenslotte nog minderjarig!' 'Ze plaagt je, hoor!' stelde Grace me gerust. Een weerwoord gaf ik niet. Wilde alleen maar weten wat mijn huisarts - mevrouw Van Vliet - had gezegd. 'Ze heeft me verteld wat je gebruikt tegen die zenuwpijn. Hoe gebruik je dat?' 'Staat op het doosje.' 'HAHA. Niet leuk, nieuw broertje! Kom op!' 'Zodra ik het merk, neem ik een pil.' 'Klinkt eenvoudig. Maar doe je dat ook werkelijk zo?' Ja toch? Als er teveel pijn was ... ah ... ik snapte waar ze heen wilde. 'Ik probeer het eerst zelf op te vangen. Slik niet meteen.' 'Waarom niet?' 'Ik wil liever geen medicijnen gebruiken. Alleen maar als het echt nodig is.' 'Waarom?' Ik zuchtte. Was ze mij aan het "doorzagen" zoals Alex het had genoemd? Onder het motto "voor wat hoort wat" besloot ik haar toch een antwoord te geven, want ik wist nog steeds niet alles wat ik wilde weten. 'Ik vind dat ik daar te jong voor ben. Jonge mensen, zoals ik, zouden geen medicijnen nodig moeten hebben.' 'Weet je dat dat hard klinkt?' 'Misschien. Maar het is een mening.' 'Oké. Laat ik het er, wat betreft die mening, bij zitten. Op de manier waarop jij jouw pijnmedicatie gebruikt, ga ik wel verder. Stef vertelde me dat ene Riet je op vrijdag wees op je medicijn. Zij had gezien dat je pijn had gehad en pas toen zij je daar opmerkzaam opmaa... ' 'Klopt! Ik had andere dingen aan mijn hoofd toen! Het was te vol in mijn hoofd om aan die pil te denken.' 'En vanmorgen bij de McDo... ' Voor de tweede keer onderbrak ik haar. 'Precies hetzelfde.' 'Marc!' keek Grace me streng aan en gaf een kneepje in mijn bovenarm. 'Als ik met teveel dingen in mijn hoofd zit dan ... nou ja ... ' 'Dan vergeet je het,' kwam Julia me tegemoet. Ik wilde knikken, maar bedacht me op tijd. 'Het is niet goed. Ik zal er beter opletten.' Dat was niet voldoende voor haar, bleek me al snel. Met mijn huisarts had ze overlegd om er iets bij te gebruiken. Dezelfde pijnstiller, maar in een iets andere vorm. Een technisch verhaal volgde over "verlengde afgifte" en ik begreep het ook nog. 'Als je het niet wil gebruiken, is dat jouw keuze. Maar ik zou het wel verstandig vinden.' Mijn zus was duidelijker. Zei dat ik het moest gebruiken. 'Het is de bedoeling dat je een grote piek in die zenuwpijn probeert te voorkomen. Mijn advies is dan ook, om zodra je ook maar iets voelt daar - en jij weet het beste hoe die pijn zich manifesteert - meteen dat nieuwe medicijn in te zetten. Gewoon driemaal per dag. Is het niet voldoende dan neem je de pil die je kent er ook nog bij.' 'Maar krijg ik dan niet veel te veel van die rotzooi! Ik heb nu soms al dat ik me suf en sloom ervan voel als ik twee dagen achter elkaar moet gebruiken!' 'Te veel is het niet. Het is wat jouw lichaam nodig heeft op dat moment. Dat suf en sloom voelen, lijkt me niet zo slecht voor jou. Af en toe eens wat rustig aan doen, daar ben jij alleen maar bij je gebaat, jongen!' klonk het fel. Ik dacht terug aan dat wat Stef eerder tegen me had gezegd: woorden van gelijke strekking. 'De volgende dag kun je dan kijken of het weg is. Is dat niet het geval, slik je opnieuw. Ik heb dan goede hoop dat je het inzetten in noodgevallen, zoals je nu doet, kunt voorkomen. Werkt het allemaal toch niet, kan natuurlijk ook, dan zou ik het eens opnieuw na laten kijken. Er zijn heel veel jaren verstreken sinds jij voor dit probleem bij een specialist bent geweest. Ik hoop dat ik het je duidelijk heb gemaakt.' 'Maar wat is er nou precies gebeurd?' Iets wat ik na heel veel heen en weer gepraat, zeker wel interessant en nodig, nog steeds niet wist. 'Het menselijk systeem kan pijn tot een zekere mate verdragen. Pijn kan verschillend ervaren worden. Sommige mensen merken niet eens dat ze een snijwond oplopen. Ze zijn druk bezig met iets, verwonden zich en pas zodra er bloed begint te druppen, vragen ze zich af hoe dat kan. Pijn kunnen we aan. Je lijf kan het hebben. Maar als pijn echt vreselijk prominent aanwezig is, dan zegt het lichaam stop.' Ik vond het leuk om te zien dat ze ook nu weer met haar armen en handen gebaarde. 'Het lichaam zorgt ervoor dat de meest cruciale onderdelen van het systeem blijven functioneren, zoals bijvoorbeeld hart, longen, hersenen. Rechtop staan, is niet noodzakelijk en dus ... ' 'En dus ging ik onderuit.' 'Ja. Je lichaam moest alles inzetten om die pijn op te vangen. Energie om rechtop te blijven staan was er niet meer. Heb je zoiets eerder gehad?' 'Nee! Anders had ik het toch geweten!' merkte ik bits op. 'Eerst even nadenken voor je een antwoord geeft, is soms beter, Marc! Dat van vandaag had je ook niet geweten als je geen publiek had gehad! Alleen uit getuigenverslagen kon ik achterhalen, een vermoeden krijgen, wat er precies is gebeurd. Maar ... als je helemaal alleen bent, kan het dus ook gebeuren, zonder dat je het zelf goed registreert. Duidelijk?' 'Ik zal erover nadenken. Mag ik uit bed?' 'Had ik net niet gezegd dat je nog wat moest rusten!' klonk het verontwaardigd en opnieuw fel. 'Ik moet naar de wc!' maakte ik haar duidelijk. 'Oh. Sorry. Ik ... ' 'Ik ga wel met hem mee,' bood Grace aan. Het leek erop dat Julia even van slag was. Mijn zus moest haar in elk geval tot actie aanzetten door te vragen: "Wil jij even naar beneden gaan, om ervoor te zorgen dat de pizza voor Marc warm gemaakt wordt en zijn medicijnen halen?" Julia ging weg. Grace glimlachte breed naar me. 'Ze is heel goed, Marc! Maar af en toe iets te snel met haar mond. Maar, ga er altijd van uit dat ze het goed bedoelt.' 'Dank je, zus. Neem ik mee.' Het in de benen komen daarna kostte me nogal wat moeite. Ik maakte het zelf ook nog lastiger door, toen ik op de rand van het bed zat, voor te stellen mijn kleren aan te trekken. Slapen zou ik toch niet meer kunnen. Hier boven op mijn bed blijven, prima, maar verder niet. Mijn zus was praktischer dan ik. 'Eerst maar eens naar de wc, Marc! Dan kijken we verder!' Ze keek er streng genoeg bij en dus dreef ik het niet op de spits. Ik weet wanneer ik gas moet terugnemen bij haar. In de benen dus. Het voelde raar. Wankel. Wiebelig. Even zorgen voor een goede balans en toen stapje voor stapje, met een arm om mijn zus heengeslagen naar de badkamer. Ik voelde me waardeloos. Afhankelijk van steun van een ander. Toen ik op het toilet zat, kneep ze me opnieuw in mijn bovenarm. 'En laat die gedachten allemaal gaan, broertje! Ja, je bent even aangewezen op iemand die je helpt! Daar is helemaal niets mis mee! Iedereen helpt je graag, maar jij vindt het vervelend dat je geholpen moet worden! Laat dat!' Terug in de bibliotheek ging ik weer rechtop in bed zitten. Over het aantrekken van mijn kleren repte ik niet meer. Het voelde goed om weer van de benen af te zijn. Dat korte toiletbezoek had me behoorlijk veel energie gekost. Gedachten aan dat ik op een bejaarde leek, zette ik stil en schudde ik van me af. Dat laatste niet letterlijk, want ik wilde niet opnieuw hoofdpijn of last van mijn nek krijgen. Julia kwam weer naar boven. Met mijn nieuwe medicijn. Meervoud zoals me al snel bleek, want naast een klein doosje - dat heel veel leek op wat ik normaal gebruikte, alleen de kleurstelling was anders - had ze flinke doos bij zich. 'Twee!' riep ik verbaasd uit. Al snel kwam een uitleg. 'Dit is geen medicijn,' zei Julia terwijl ze de grote doos omhoog hield. 'Het is een voedingssupplement dat je bijna altijd voorgeschreven krijgt als je oxycodon moet gebruiken.' Ik zag mijn zus knikken. Ze kende het dus. Julia's uitleg ging verder. Ik luisterde goed en begreep al snel dat het voor mij en mijn andere probleem alleen maar goed was. Oxycodon wil nog wel eens obstipatie - of zoals Stef het ongetwijfeld zou verwoorden "een poepopstopping" - veroorzaken. De inhoud van de zakjes moest je oplossen in lauw water en dan opdrinken. 'Nu maar meteen?' vroeg Julia en dit keer klonk het echt als een vraag. Ik vond het goed. Ze maakte het klaar en toen ik het opdronk, en tegelijk een nieuwe pil inslikte, vond ik de smaak prima. Viel me dik mee. Het kleine doosje werd op het nachtkastje gelegd met de mededeling dat ik er vanavond voor het slapen nog één moest nemen. Bezwaar maken deed ik niet meer. Er werd geklopt. Stef kwam binnen met het eten dat heerlijk rook. 'Oké, dan gaan wij weg. Heb j... ' 'Eventjes nog. Die pizza blijft wel warm. Ik weet nog iets.' En ik vertelde haar over een laat feest in het restaurant. Mijn fietstocht naar huis. Het uitslapen - dat ik in elk geval probeer - de dag erna. 'Tegen elf uur werd ik wakker. Ik ging rechtop zitten in bed en merkte dat er veel pijn was in mijn bal.' Stef ging op het bed zitten. 'En ... toen ik weer wakker werd, zag ik op de klok dat het 11.20 uur was. Ben ik toen ook flauwgevallen?' 'Hmmm, lijkt erop. Je hebt het niet over een ontzettende hoeveelheid pijn gehad. Iets dat je niet geregistreerd hebt. Net als vandaag. Waren er nog meer bijzondere dingen?' 'Ja. Ik slaap of op mijn rug of op mijn zij. Heb een voorkeur voor rechts dan, maar wel altijd met een arm onder het hoofd. Toen ik die tweede keer wakker werd, lag ik op mijn linkerzij, maar in een vreemde knik en zonder die arm erbij.' 'Alsof je gewoon omgevallen was.' Een juiste constatering leek het mij. 'Ja.' Verwachtingsvol keek ik haar aan. 'Een bevestiging van mijn vermoeden. Het lijkt me dat het je toen ook is overkomen, Marc. Heel goed dat het bovenkwam in je geheugen. Af en toe ... en ik zeg heel bewust af en toe bij jou, is het goed om na te denken. Maar niet te vaak doen!' 'Nog wat.' 'Het allerlaatste, Marc!' vermaande mijn zus me. 'Ja. Echt. Door mij wordt alles zo laat ...' 'Laat dat!' Grace had vlammetjes in haar ogen. 'Oké, maar ... hoe zit dat met Pa en Maria en Henrik Jan en Andre? Blijven ze allemaal? En hoe?' 'Ook iets wat bij jou hoort, hè,' stelde mijn arts. 'Je denkt altijd eerst aan anderen. Ga eens wat meer om en aan jezelf denken, Marc! Als ze willen blijven, en dat willen ze allemaal neem dat maar van mij aan, dan zijn er oplossingen. Pa heeft een hotelkamer, de ouders van Stef hebben de afgelopen nacht ook in het huis van Alex en mij geslapen en Andre ... die stallen we ook wel ergens! Geen probleem van maken in je hoofd. Zorg dat je je rust krijgt. En eten.' Waarschijnlijk keek ik nog niet echt overtuigd, want fel zei ze: "Doen, Marc!" Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 27 (mm:overige, 2599 words) [27/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Feb 13 2021	Kijkers/Lezers: 1494/1170 [78%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Vervolg...

Dit is deel 27 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel