ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 24 door Lucky Eye [deel 24]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal en Henrik Jan eraan zouden komen. Zij vond het een prima idee en stelde voor dat ze mee zouden luisteren via de babyfoon. Eerst snapte ik niet dat Alex en Julia die al gekocht hadden. Pas toen ze mij uitlegde dat die in huis was om 's nachts voor Alex te kunnen zorgen, begreep ik het. Daarna belde ik met mijn vader. Ik had hem nodig. 'Hé, Marc! Alles goed?' 'Ja, Pa. Alles goed. Ik weet dat jij en Ma gaan scheiden,' viel ik met de deur in huis. 'Nou ja ... ik weet het niet officieel natuurlijk, maar wat ik gezien heb was wel heel vreemd.' 'Het spijt me, Marc! Ik had het je liever zelf willen vertellen, vandaar ook die gemaakte afspraak voor volgende week op jouw vakantieadres. Als ik geweten had dat jij voor detective zou gaan spelen, dan had ik je meteen apart genomen in de hal bij de ouders van Julia of zo en het je verteld. Echt, het spijt me dat dit zo gelopen is.' 'Het geeft niet. Maar ... heb je ook spijt van de scheiding die eraan gaat komen?' 'Euhh ... nee! Echt niet! Die was onvermijdelijk voor mij. Graag had ik hem nog wat opgeschoven in de tijd, maar ... het lukte me gewoon niet meer.' 'Waarom wilde je het euh ... later doen?' 'Jij bent nog geen achttien. En als die scheiding dus nu aangevraagd gaat worden, zou jij onderdeel zijn van die scheiding.' Snappen deed ik het in eerste instantie niet, maar ik kreeg een uitleg. Absurde regels eigenlijk. Waarom zo moeilijk moeten doen als iemand al bijna achttien is? Maar ja ... wettelijk geregeld zo. 'Duidelijk, Pa. Maar als het beter is voor jou om het nu al wel te doen, moet je het gewoon doorzetten. We zien dan wel wat ervan komt.' 'Dank je, Marc!' 'Weten de anderen het al wel?' 'Nee. Nog niemand. Nou ja ... ' Ik kon het "nou ja ... " van hem plaatsen, vanwege dat wat Henrik Jan had verteld en vroeg er dus niet verder naar. 'Grace alleen spreken of met alleen Hannah erbij is me nog niet gelukt. Alex ... Hij is erg ziek en ik weet niet of het goed is als hij het nu te horen krijgt.' Dat laatste begreep ik en vertelde ik hem ook. Het leek alsof hij blij was met mijn begripvolle houding. 'Zou je iets voor mij willen doen?' 'Altijd!' En ik legde hem uit wat ik wilde: iets meer tijd. De bedoeling was geweest dat hij en mijn moeder zo tegen half tien zouden komen. Mijn moeder heeft echter altijd de gewoonte om net iets eerder te verschijnen. Prima op zich, maar nu even niet! 'Ik snap het, Marc, en zorg ervoor. Moet ik nog iets meenemen voor bij de koffie voor de hele club?' 'Nee, daar wordt voor gezorgd door Julia's moeder.' Ik wist dat ze appeltaart gingen bakken met z'n allen. We sloten af. Ik deed dat door meteen alles wat in me opkwam de kop in te drukken. Er waren heel wat stemmetjes en allemaal riepen ze dat ik het anders had moeten doen. Dat ik toch beter ... 'Wist jij dat Julia zwanger was?' vroeg Stef me net nadat hij een hap had genomen van zijn tweede McKroket. 'Ja.' 'Weer zo'n ingeving van jou?' Ik schudde m'n hoofd, want ook ik was begonnen aan mijn tweede portie van van alles nog wat. 'Wat dan?' 'Het zijn geen ingevingen, Stef. Het is niets bijzonders. Het is gewoon iets dat me opviel. Net als bij Addy, zoals ik je vertelde. Toen ik Julia voor het eerst zag, stond zij op het stoepje bij de voordeur en streelde ze met haar hand over haar buik.' 'En is een vrouw dan meteen zwanger?' 'Natuurlijk niet. Maar als het gebaar heel liefdevol wordt gemaakt, en dat meende ik te hebben gezien, wel,' zo legde ik uit. Het was net als met die getallen die ik ineens had gezien en die een datum hadden gevormd. Geen ingeving, niets bovennatuurlijks. Ik had die datum gezien, er niets mee gedaan, maar het was wel blijven hangen in mijn hoofd. 'Wel heel mooi, hè, dat ze zwanger is?' 'Ja, Stef, heel erg mooi. Wil jij later ook kinderen?' 'Ik???' 'Nee, wij!' 'Hmm, weet het niet zo goed. Zou dan wel graag de garantie willen hebben dat het allemaal zulke lieverdjes zijn zoals jij.' 'Slijmerd! Even serieus, man! Wel iets waar we het eens over moeten hebben. Toch?' 'Ja. We moeten niet wachten tot een van ons zwanger wordt.' En meteen schoot hij in de lach. 'Later maar, meneer Goelema! Praten we wel eens over als je wat serieuzer bent.' 'Ja. Beter. Ik ben wat melig na al dat gepraat van de afgelopen dagen.' 'En dan staat je straks nog heel wat te wachten!' 'Denk je dat het uit de hand loopt?' Dat gevoel had ik wel. 'Je kunt nog terug, hè!' Ineens voelde ik vreselijk veel pijn in mijn bal! Meestal weet ik wanneer het begint. Zijn er wat tekenen vooraf. Nu niet dus. Ik heb een manier om het dan op te vangen: het ballen van mijn vuisten of het klemmen met tanden en kiezen of een combinatie daarvan. Nu niet gelukt, omdat ik het niet aan had voelen komen. Het was er ineens, heel heftig. Ik kromp ineen. 'Wat is er?' riep Stef geschrokken uit. 'Pijn!' kwam het er beroerd uit. 'In je bal?' klonk het zachter. Ik knikte alleen maar. 'En je pil? Heb je die bij je?' Ik haalde het doosje voorzichtig uit mijn broekzak. Opnieuw een pijnscheut. Verdomme! Ik legde het doosje op tafel. Meteen was Stef er om het open te maken. Maar ... er zat geen pil in. SHIT! Ik had de inhoud na gisteren niet aangevuld. Opnieuw vloekte ik binnensmonds. 'Leeg? En in je tas dan?' Gelukkig was Stef helderder dan ik. Daar had ik een doosje ingedaan en het hem ook gezegd gelukkig. Hij was sneller dan ik. Pakte het doosje, opende het, drukte een pil uit de strip, gaf me deze en ik slikte het met wat water uit mijn drinkfles door. Nou werkt zoiets niet van het ene op het andere moment en dus waren er nog heel wat pijnscheuten, maar ik wist dat ze na verloop van tijd in hevigheid zouden afnemen. En daar was het wachten op. 'Gaat het weer wat beter?' vroeg Stef, na een tijdje met bezorgde blik naar me gekeken te hebben. 'Ja. Het trekt weg. En ... Ik ga het niet uitstellen, Stef! Ik zie wel wat ervan komt!' 'Verstandig.' De pijn ebde langzaam weg. Stef at zijn hele tweede portie op, maar ik liet een gedeelte staan. De honger was weg. Het leek erop alsof de pijn hem verdreven had. Met de milkshake voor Alex gingen we terug. Daar waren ze druk in de weer. Koffiemokken en schoteltjes met vorkjes voor de appeltaart werden overal op bijzettafeltjes neergezet. De stofzuiger ging nog een keer door de woonkamer. Alex wenkte ons meteen bij binnenkomst. 'Hebben jullie het meegenomen?' 'Tuurlijk!' zei Stef terwijl hij hem de milkshake overhandigde. Het was te zien dat Alex genoot. Kon het me trouwens niet voorstelen, want Stef had natuurlijk beter kunnen wachten met het ophalen tot wij weggingen daar. Nu was het hooguit lauw en niet meer koud. 'Dank je, Stef! Het was heerlijk! Euhh ... ik wil eigenlijk nog even naar buiten.' Ik keek op mijn horloge. Was daar nog tijd voor? 'Kan het, chef?' 'Ik weet het niet. Moet je dat niet met Julia overleggen?' 'Julia! Julia!' riep Alex zo hard mogelijk om de stofzuiger te overstemmen. 'Meneer, wenst?' zei Julia toen ze haar hoofd vanuit de hal de kamer in stak. 'Ik wil graag naar buiten en nu deze twee sterke kerels er zijn, zouden zij me kunnen helpen daarbij.' 'Hmmm,' klonk het afkeurend. 'Ik weet het niet. Even voelen buiten.' 'Het is flink warm, hoor!' verkondigde Stef. Dat kwam hem op een felle oogopslag van de vriendin van mijn broer te staan, voor ze naar buiten ging. Ik schoot in de lach. 'Nooit meer doen, Stef! Neem van mij aan dat Julia tegenspreken vragen om moeilijkheden is!' waarschuwde Alex glimlachend. 'M'n vader zegt dat het wel ka... ' zo meldde Julia zich. 'Zei ik toch!' was het Stef opnieuw. 'Hè, makker!' bitste Julia, 'Ik wil alles graag zelf controleren! Begrepen!' 'Ja, hoor! Maar ik wist het al,' bond Stef niet in. Ik had bewondering voor hem. Alex droeg een joggingpak en sokken, maar dat was voor buiten niet voldoende. Niet voor hem. Hij werd dik ingepakt door Julia en Hannah. Daarna tilden we met z'n tweeën Alex naar buiten. Hij woog verrekte weinig. Zijn BMI wilde ik niet weten. In de tuin op een plekje uit de wind, aangewezen door David, zetten we Alex op een stoel bovenop een dikke stapel kussens. Heel verstandig die stapel, want het leek me toe dat zijn botten zowat door zijn vel staken. Ik keek bezorgd toe. Hij zou toch geen kou vatten of zo? 'Niet zo moeilijk kijken, Marc!' wees hij me terecht. 'Het gaat prima zo. Ik vind het heerlijk om even buiten te zijn. Even de frisse lucht diep in te ademen.' En ja hoor ... meteen brak hij uit in een hoestbui. Meteen ook kwam Julia het trapje van de achterkamer naar de tuin afgerend. 'Niets aan de hand! Rustig, schat!' voorkwam hij dat Julia begon te praten. Ik begreep de zorgzaamheid van Julia maar al te goed. Zo zou ik ook reageren als Stef iets ergs had. Je wilt het allemaal voorkomen en ... dat is eigenlijk onmogelijk. Vanaf dat moment week Julia niet meer van Alex' zijde. En dat was goed. Zo hadden ze samen even een rustmomentje. Zeker toen Stef mij mee naar binnentrok. 'Bijna tijd, dude!' Ik hoefde niet op mijn horloge te kijken, maar deed het toch. Als mijn opzet was gelukt, en mijn vader erin was geslaagd om hun aankomst wat te vertragen, zou het nooit meer lang duren voor mijn ouders er waren. En ja hoor ... als je het over de duivel hebt ... nou ja ... dat had ik niet echt gedaan natuurlijk ... maar de bel ging. David deed open. Zijn stem verging door het geaffecteerde geluid dat mijn moeder produceerde. De herinnering aan het liedje van Brigitte Kaandorp kwam bij mij naar boven: "Ik spreek alles uit zoals het hoort iedere letter elk woord". Maar erom lachen, deed ik dit keer niet. Snel maakten Stef en ik ons uit de voeten. We verstopten ons in de keuken. 'Fijn dat jullie even komen helpen! De afwas moet nog afgedroogd worden,' zei Iris terwijl ze droge theedoeken voor ons pakte. Geen probleem. Alles liever dan mijn moeder nu al onder ogen komen. Maar van uitstel zou natuurlijk geen afstel komen. Iets dat ik ook niet wilde! Stef had mij de bewijsstukken gegeven. Die ochtend was ik het vergeten mee te nemen, maar Maria en Henrik Jan - die inmiddels boven zaten met een thermoskan koffie en appeltaart - hadden eraan gedacht gelukkig. Er stond een flinke vaat op twee afdruiprekken. Zachtjes met elkaar pratend - we wilden de aandacht niet op ons beiden hier vestigen - zetten we ons aan het werk. Vanuit de keuken hoorden we hoe de woonkamer langzaamaan volstroomde. Het geluid van de diverse gesprekken werd steeds luider, net als het bonken van mijn hart. Toen we klaar waren met de klus, hingen we de droogdoeken op om te drogen. We sloegen de armen om elkaar heen en ik vlijde mijn hoofd tegen Stefs brede borst. Ik wilde dat ik hier voor voelde kon blijven. Veilig. Beschut. Onwetend van dat wat ik wilde weten. 'Je kunt het, Marc!' verzekerde Stef me. 'Denk je?' Eerder had Stef mij zelfverzekerd genoemd. En ja, op dit moment was er zelfverzekerdheid in mij. Ik kon het. Ik zou het doen. 'Ik weet het zeker!' 'En waarom weet je dat zo zeker?' 'Je bent sterk. Je wil antwoorden hebben; en daarvoor zul je die ene vraag moeten stellen. Aan je ogen zie ik dat je zelfverzekerd bent. Drie heel goede redenen.' 'Maar ... maar wat als die antwoorden niet komen? Als er alleen maar gezwegen wordt?' 'Dan zul je verder moeten met de stilte die er was. En ook dat kun je, gewoon omdat je weet dat het dan niet anders is. Echt, Marc, ook dat kun jij aan, want je hoeft dat niet alleen te doen. Je hebt mensen om je heen die van je houden.' 'Ja. Heel veel mensen.' Ook daar kwam dat gevoel van zelfverzekerdheid van mij vandaan. De liefde die ik van alle kanten - bijna alle kanten - voelde. Een kus en toen gingen ook wij de kamer binnen. Alex was alweer binnen. Ik gokte erop dat mijn vader en David dat geregeld hadden. Zekerheidshalve had ik Grace gevraagd om ruimte voor Stef en mij vrij te houden op de bank. We gingen zitten, Hannah schonk koffie voor ons in en wees ons op de appeltaart op een van de bijzettafeltjes. 'Slagroom erbij?' Beiden wilden we dat. Ze kwam terug met echte slagroom en met een knipoog mikte ze op beide punten een enorm dikke klodder. De knipoog was me duidelijk: ook zij wist dat ik gewicht verloren had. Ze bracht de slagroom terug naar de keuken en ging als laatste zitten. Ik begon aan mijn appeltaart. Het zou me niet opnieuw gebeuren dat ik er haast niets van naar binnen kreeg! Na de tweede hap vroeg ik me ineens af of mijn ouders inmiddels ook wisten van de baby en wendde ik me tot m'n zus. 'Weten Pa en Ma het?' 'Ja' fluisterde ze. 'En?' Ze boog zich helemaal naar me toe, opdat niemand anders het zou kunnen horen. 'Pa vond het prachtig en Ma ... die was zichzelf. Liet weinig emotie zien. Heeft gezegd dat ze het te vroeg vond.' Ik zuchtte en schudde m'n hoofd zachtjes. 'Fluisteren in gezelschap is niet netjes!' klonk het ineens. 'Een onderonsje, Ma,' reageerde Grace snel en kort. Voordat er meer woorden aan het onderonsje vuil gemaakt konden worden, nam Julia het woord. 'Het is fijn dat we als familie hier bij elkaar zijn. Ik hoop dat de koffie en appeltaart jullie goed smaken.' Diverse reacties volgden. Zo was het ook eigenlijk bedoeld. Een gewoon, gezellig, samenzijn van een familie. En ik zou dat opblazen, maar niet voordat ik mijn appeltaart op had. Toen ik mijn schoteltje leeg weg had gezet, wist ik dat het tijd voor mij was. Het kruit was goed droog. 'Ik heb een vraag die ik graag zou willen stellen.' Ik moest die openingszin nog een keer herhalen, want niet iedereen was meteen stil geweest. En logisch ook. Misschien had ik met het lepeltje tegen mijn mok moeten tikken, of Stef moeten vragen om met zijn donkere stem iedereen het zwijgen op te leggen. Nee. Het was goed zo. 'Het is een vraag voor mijn ouders, maar omdat het ons allemaal raakt is het voor mij belangrijk om het op dit moment, nu we met z'n allen bij elkaar zijn, naar voren te brengen.' De zenuwen gierden door mijn keel. Mijn hart bonkte als een gek. Ik voelde de pijn in mijn bal die nog steeds niet helemaal weg was. En ik had nog wel opnieuw een pil genomen eerder! Twee dagen achtereen nu al! Iets wat ik niet wilde! 'Komt er nog wat van, Mladen? We wachten op je vraag!' M'n moeder! 'Ma, zie je niet dat hij het moeilijk heeft!' kwam Alex voor me op. 'Hij wilde iets vragen, toch? Laat hij dat dan ook doen! En niet onze tijd verspillen!' Keurig geaffecteerd gesproken. "Ik spreek alles uit zoals het hoort iedere letter elk woord". Zoals ze altijd deed. Ik opende mijn mond. En sloot hem ook weer. Op mijn tijd. Als ik eraan toe was, zou die vraag komen. Ik zou me niet, nooit meer, laten opjagen door haar. Juist niet doen, wat zij wilde dat ik zou doen. Ik keek de kring rond. Nam in me op waar iedereen zat. Mogelijk belangrijk voor straks. Ik zag verwachting. Lieve glimlachen, waarvan ik het gevoel kreeg dat ik aangemoedigd werd. Wist dat mijn Mam en Pap boven waren en dat voelde heel erg goed. Ik opende mijn mond en vroeg: 'Ben ik een gewenst kind?' Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 24 (mm:overige, 3476 words) [24/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Jan 09 2021	Kijkers/Lezers: 1534/1226 [80%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Vervolg...

Dit is deel 24 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel