ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 18 door Lucky Eye [deel 18]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal zijn.' Het leek alsof hij zich even afvroeg waarom dat zo geweest was. 'Dat ik jou een keer geslagen heb, Marc, wist ik ook niet meer. Het spijt me,' snikte hij. De tranen stroomden over zijn wangen. Julia depte ze met nieuwe tissues en deed haar best hem weer tot rust te brengen. Ik voelde me rot. Het voelde alsof ik hier even niet bij hoorde en tegelijkertijd was ik onderwerp van gesprek. Heel apart. Onwerkelijk. Verder gaan hoefde voor mij nu niet. We zouden een andere keer verder kunnen praten, als hij dat wilde. Ik moest echter nog een ding weten en toen Alex weer rustig geworden was, stelde ik mijn vraag: 'Wat wil je van mij, Alex? Ik heb die vraag eerder gesteld, ik weet het. Ik hoef niet alles te horen wat er voorgevallen is. Ik begin te begrijpen dat Stef helemaal gelijk heeft gehad.' Zijn derde optie. 'Invloeden van buitenaf maken iemand soms tot wat hij wordt. Of zoiets. In jouw geval de stress. De druk die jij voelde door dat wat Ma deed. Maar ... ' heel bewust liet ik even een stilte vallen, 'ook ik blijf zitten met de vrije keus die we hebben. Je had niet zo hoeven te reageren, lijkt me. Je had iets anders kunnen doen, maar ... ik geef ook eerlijk toe ... ik heb makkelijk praten ... Ik zat niet in die situatie. Mij heeft mij ook regelmatig achter de broek gezeten wat leren betreft. Maar toen ze door had dat ik gewoon niet intelligent genoeg was om in haar ogen ook maar iets te bereik... ' 'Hé! Hou daar mee op!' reageerde Stef fel nadat hij me een mep tegen m'n schouder had verkocht. 'Zo was het wel, Stef! Precies zoals ik zeg! Op het moment dat zij dat besefte dat ik nooit universiteitsniveau zou halen, liet ze mij met rust en werd het voor mij gemakkelijker. En bovendien, speelt ook mee natuurlijk, ik had me voorgenomen dat ze geen invloed op mij mocht hebben.' 'Sterk van je, Marc! Zo had ik ook moeten zijn!' sprak een herstelde Alex. 'Ik weet het niet. We hebben onszelf niet gemaakt. We moeten het doen met dat wat er in ons zit. Natuurlijk .... we kunnen allemaal dingen aanleren. Doe ik ook. Moet ik ook! En daar ben jij nu ook mee bezig, Alex, zo begrijp ik maar al te goed. Jij hebt in elk geval geleerd dat je dit met mij bespreekbaar moet maken, en daar ben ik blij om. Natuurlijk vond ik het helemaal niets toen Grace kwam en onze vakantie verstoorde door te vragen of ik mee wilde naar jou. Maar ... ik ben toch heel blij dat ik gekomen ben. Ik ... maa... ik blijf met dat ene zitten. Wat wil je van mij, Alex?' Het duurde even voor hij het antwoord, op die voor mij zo belangrijke vraag, in zijn hoofd had geformuleerd en ik gaf hem die tijd. Zou hem nog veel meer tijd hebben gegeven als hij dat nodig had gehad. 'Ik ben ziek. Erg ziek. Sta voor een belangrijk moment.' 'Is je ziek zijn de reden dat je met Grace en mij wilde praten?' 'Nee. Die wens was er al eerder. Alleen ... Even nog alsjeblieft. Dat ik ziek ben is grotendeels aan mijzelf te wijten.' Dat Julia wilde protesteren was me duidelijk, maar hij legde haar met een handgebaar het zwijgen op. 'Niemand heeft dat zo gezegd hoor, maar ik weet het gewoon! Alcohol, drugs in verschillende soorten, verslaving, ontwenning, weer verslaving en ga zo maar door hebben mijn lijf ondermijnd. Tot een wrak gemaakt. Maar ... ik wist uiteindelijk volledig af te kicken. En dat dankzij Julia.' 'Nee, dat heb jezelf gedaan!' bracht ze haar mening te berde. 'Als ik niet verliefd op jou geworden was, dan ... Oh Shit! Helemaal vergeten! Ik vind het heel fijn dat jullie meer dan vrienden zijn. Dat jullie verliefd op elkaar zijn geworden. Heel fijn, jongens! Echt!' Opnieuw zag ik tranen bij Alex. Hij was ontroerd. 'Liefde is iets heel moois. Kan werelden doen veranderen. Als ik niet verliefd was geworden op Julia, dan weet ik niet waar ik nu zou zijn.' 'Het heeft meegespeeld.' 'Heel duidelijk! Je wilde alleen maar met mij verder als ik clean was. En dat was heel logisch. Had de harde manier gekozen. Van de ene op de andere dag heb ik alles laten staan. Het was een hel, maar ... het was het meer dan waard. Het lukte!' 'Het lukte jou!' kwam Julia met een opsteker. 'Een jaar zo'n beetje ging het goed. Kon ik werken aan mijn herstel. Ik werd fit. Ik sportte. Ontwikkelde spieren waar ik ze nog nooit had gehad,' sprak hij lachend. Ik vond het mooi om te zien dat hij om zijn eigen opmerking lachte. 'Ik was fit. Hartstikke gezond, begon plannen te maken om iets te gaan doen, een nieuwe studie, iets dat ik zelf wilde en niet Ma ... toen zakte ik in. Van de een op de andere dag. Julia, wil jij verder vertellen?' Het was me duidelijk dat Alex te moe was. Zijn stem was steeds meer gaan kraken op het eind. Julia nam het verhaal over. Nuanceerde het een en ander ook. Dat van de een op andere dag, noemde ze overdreven. 'In februari 2014 kwam Alex uit de kliniek. We hadden afgesproken dat we pas aan een serieuze relatie zouden denken als hij een jaar clean was. Dat lukte ons niet helemaal. In september in dat jaar hielden we een korte vakantie in Overijssel. We toerden kris kras door de provincie heen. Ik moest en zou pannenkoeken eten in het pannenkoekenschip in Zwolle, de mooie winkelstraatjes in Deventer zien, punteren in Giethoorn, pizza eten bij de pizzeria in de Rode Haansteeg, fietsen over de Lemelerberg en noem maar op. Op onze laatste vakantiedag nam Alex me mee naar jullie huis.' Ineens was er schrik bij mij. 'Alex wist dat jullie ouders er niet waren. Het was ook absoluut niet zijn bedoeling om op visite te gaan. Hij wilde mij alleen maar laten zien waar hij had gewoond. We reden het laantje in, gingen het huis voorbij, reden over een zandpad en parkeerden in het bos. We liepen door het bos. Over heel smalle paadjes.' Me het bos voor ogen halen, was geen enkel probleem voor mij. Als je een bos als achtertuin hebt, ken je dat op een gegeven moment als je broekzak. 'Na een flinke wandeling wees hij me ineens op het huis. We hadden een rondje gelopen. Iets wat mij totaal ontgaan was. Ik ben een stadsmens. In een bos ben ik zo de weg kwijt. Even bleven we staan. Ineens merkte ik op dat hij verstarde. Ik draaide m'n hoofd, volgde zijn blik en zag iemand op de fiets komen aanrijden.' Ik? 'Jij was het, Marc. Snel trok ik hem naar me toe. Ik deed alsof we aan het zoenen waren en draaide Alex zo dat hij met de rug naar jou toe stond. Ik keek langs hem heen en vond je er heel leuk uitzien.' 'Hé! Pas op, hè! Hij is wel mijn vriendje!' baste Stef. Of hij serieus was kon ik even niet zien aan hem. 'We liepen terug naar de auto. Alex wilde rijden, maar dat liet ik niet toe. Ik had door dat hij geschrokken was. We reden weg en een eind verderop zette ik de auto op een parkeerplaats en maande hem om te praten. Op dat moment ontstond al het idee dat hij het goed wilde maken met jullie beiden.' 'Oké. Dank je.' Op de een of andere manier voelde het voor mij beter dat hij niet had afgewacht tot het moment dat hij ziek was geworden. 'Dat het er niet van kwam, werd veroorzaakt door een aantal dingen. Ten eerste wilde hij eerst zijn jaar volmaken. Zijn belofte aan mij, was voor hem het allerbelangrijkste. Als hij dat niet kon volbrengen, dan zou er voor hem niets meer zijn.' Het klonk dramatisch, maar ik kon het me wel voorstellen. 'Voordat het zover was, praatten we er diverse keren met elkaar over. Of beter gezegd: ik zorgde ervoor dat hij erover ging praten. En dat omdat ik aanvoelde dat het problemen zou gaan geven. Die kwamen er: aanvechtingen, huilbuien, woede. En ook ... de neiging om zichzelf iets aan te doen.' Ik keek naar Alex en zag hoe hij in de kussens lag. Zijn linker hand ging naast het bed en was op zoek naar iets. Julia bukte zich en gaf het hem: een zuurstofmasker. Ze opende het kraantje op de cilinder voor hem. 'Gelukkig doorstond hij het goed. Wist hij dat hij door moest gaan op de weg die hij gekozen had.' Tranen vulden mijn ogen. Ik wist veel te weinig van verslaving af, realiseerde ik me. Stef reikte me een nieuw zakdoekje aan. 'Toen het jaar officieel om was, gaven we elkaar een ring. We maakten plannen om een huis te gaan kopen. En ... Alex gaf aan met Grace en jou te willen praten. Die volgorde moest het volgens hem zijn. Als het met Grace niet zou lukken, dan ... dan had hij er weinig hoop op dat het met jou wel goed zou komen. Hij noteerde de afspraak in zijn agenda op zijn telefoon. Maar toen werd hij ziek. Kwam het er niet van. Eerst dachten we beiden aan een griepje. Even ziek, maar ... het liet zich niet verdrijven. Toen toch maar naar de huisarts. Die onderzocht Alex en kon meegaan in onze gedachtegang. Hij schreef antibiotica voor. Toen dat niet werkte, liet hij een bloed- en urineonderzoek doen om een volledig beeld te kunnen krijgen. Dat onderzoek gaf aan dat er iets goed mis was met de lever van Alex. Een verwijzing naar een specialist volgde. Allerlei andere onderzoeken ook. Tenslotte kwamen ze uit op een auto-immuunziekte van de lever. Hij kreeg medicijnen voorgeschreven. En die werkten.' 'Dus ... ' 'Nee. Hij zal er niet van genezen. De medicatie heeft er alleen maar voor gezorgd dat het afbraakproces door die auto-immuunziekte vertraagd wordt. Maar het is wel goed om te weten dat de medicatie aanslaat.' 'Maar het is niet voldoende?' 'Nee. Woensdag moeten we naar het ziekenhuis voor een afspraak. Dan krijgen we te horen of een transplantatie mogelijk is.' 'Wauw! Heftig!' liet Stef zich horen. 'Ja, dat is het ook,' begon Alex toch weer te praten, nadat hij het zuurstofmasker weggelegd had. 'Enorm spannend omdat ons leven samen ervan afhangt.' Even was het stil. Op de een of andere manier werd ik onrustig en al heel snel had ik door waarom. Het TIK, TIK, TIK, TIK, TIK, in de woonkamer was terug. Alex moest het ook gehoord hebben, want hij ging meteen verder, maar wel heel rustig. Kalmer dan voorheen, toen het soms leek alsof ook hij haast had gehad. 'Het is dus afwachten. In het beste geval krijg ik een andere lever. Verder denk ik niet. Er is geen andere optie voor mij. Het gaat goedkomen! En ... als ik voor die operatie sta ... dan ... dan ... zou ik graag weten dat er voor jou en mij een toekomst is, Marc! Ik vraag je absoluut niet mij te vergeven voor dat wat ik gedaan, misdaan, heb allemaal. Ik zou het niet eens durven! Dat gaat veel en veel te ver! Maar ... misschien ... misschien ... en ga niet meteen een beslissing nemen! Ga er alsjeblieft over nadenken! Gebruik je gezonde verstand! En als ook jij het idee hebt ... dat ... dat het mogelijk is, dat er voor ons iets is ... dan zou ik dat heel erg mooi vinden. Dan zou ik met dat beeld voor ogen voor een operatie in kunnen slapen en weten, dat er iets is waarop ik kan hopen.' Snel richtte ik mijn blik even op Julia. Aan het lichtjes, en onzichtbaar voor Alex, heen en weer gaan van haar hoofd, wist ik dat ze mij begreep. Het bleef stil. Een hele tijd. Echter niet in mijn hoofd. Mijn hersenen werkten op volle toeren. Het arbeidsproces daar was zo intensief, dat ik meende dat er stoom uit mijn oren kwam. Gelukkig was Stef er. Hij tikte mij opnieuw op mijn schouder en stelde voor dat ik er inderdaad over na zou denken. 'Ja... ' was mijn enige reactie. 'Marc?' vroeg Julia. 'Is er ook iets waar jij op hoopt?' Hoop. Ik wist het niet. Tegelijkertijd wist ik het ook wel. Maar het was een chaos in mijn hoofd en dus zouden er geen woorden kunnen komen. Zou ik wel iets zeggen, dan zou het wartaal zijn. En toch wist ik, dat ik iets moest zeggen. Ik voelde het niet als een verplichting. Maar het zou wel mooi zijn als ik iets zou kunnen uitbrengen. En dat kwam gelukkig ook. 'Ik zou willen ... dat ...dat als ik weer eens ... eens een nacht heb waarin ik niet kan slapen, het spook wegblijft, mij met rust laat, zodat ik toch tot rust kan komen.' 'Dank je,' zei Julia met zachte stem. 'Stef, heb jij nog iets in te brengen? Nog iets te vragen?' Ik keek naar mijn vriend en zag hem van kleur verschieten. 'Ik vind namelijk dat dit ook jou aangaat,' verduidelijkte ze. 'Ik weet het niet,' was Stefs eerste reactie. 'Dit is een familieaangelegenheid en ik ben niet echt familie.' 'Laat je nakijken, man!' kaatste Julia fel en snel terug. 'Je hebt iets met Marc en daarmee ben je onderdeel van zijn familie. Hoor ook jij erbij. Net zoals ik dat doe.' Ze gaf hem even tijd maar drong toen toch aan. 'Nou?' 'Oké. Ik wil, als het kan, nog één ding duidelijk hebben. Maar echt alleen als het kan en Alex niet te moe is.' 'Het is goed. Vraag maar,' verzekerde Alex hem. 'Ik mis de rol van jullie vader. Ik weet hoe jullie moeder is. Ben doodsbang voor haar! Altijd al geweest! Vond logeren bij Marc altijd doodeng! Moest me er steeds weer toe zetten. Maar ... hoe was je vader, Alex? Hoe reageerde hij? Hij moet toch gezien hebben dat jij leed onder de stress die zij op jou laadde? 'De rol van Pa was positief, maar deels verpestte ik dat zelf. Ik zal het uitleggen.' Omdat zijn stem nog meer gekraakt had dan voorheen, brak ik in. 'Kun je het nog hebben?' vroeg ik bezorgd. 'Ja. Het klinkt wat rot en als ik, net als zo-even, merk dat het niet meer lukt dan zal Julia het over nemen. Toen ik zo tegen begin december van dat brugklasjaar de stress niet meer kon hebben, praatte ik er met Pa over. Hij deed een poging me gerust te stellen en zegde toe dat hij het er met Ma over zou praten.' Het tikken van haar hakken hamerde in mijn hoofd. Heel bewust sloot ik haar opnieuw buiten. Concentreer je op dit verhaal, bromde ik tegen en in mezelf. 'Hij besprak het inderdaad, zoals hij had beloofd. Er ontstond een enorme woordenwisseling. Ik ... ik weet niet waar jij en Grace toen waren. Heb het me vaak afgevraagd. Maar ... misschien hebben jullie het wel meegekregen.' Ik voelde zijn blik op mij gericht, maar schudde het hoofd. Kon ook haast niet. Hij ging met elf jaar naar de brugklas en toen moest ik nog vier worden. 'Geeft ook niet. Pa kwam er de volgende ochtend op terug. Zei me dat hij helaas niets had kunnen bereiken. Voelde dat hij er graag voor mij had willen zijn. Ik deed me groter voor dan ik was. Gaf aan dat ik het wel zou redden. "Maar praat wel tegen me aan, als je dat nodig hebt," zo kwam hij met een tussenoplossing. Hij kon het niet veranderen. Maar mijn gevoel, over dat hij er voor mij wilde zijn, was juist. Dat voelde goed. Af en toe maakte ik er gebruik van. Maar ... toen ik jaren later verder van het pad afdwaalde, en me dit herinnerde kreeg ik het sterke gevoel ... een vermoeden ... dat hij bakzeil had gehaald omdat Ma macht over hem had ... of zoiets... het is moeilijk te verwoorden. Pa hield me goed in de gaten. Gaf me regelmatig op m'n donder, als hij dat nodig vond. Toen hij wist dat ik drugs en alcohol gebruikte, hield hij mijn zakgeld in. Probeerde me zo terug op het juiste spoor te krijgen en ik ... ik klaagde erover tegen Ma. Het was gemeen! Ronduit slecht van me! Ik wist dat Pa één keer het onderspit had gedolven en gebruikte nu Ma om ... ' Alex viel stil. Hij snikte. Er waren geen tranen. Een paar keer zag ik hoe hij probeerde de draad van het verhaal op te pakken, maar het lukte hem niet meer. 'Gisteravond hebben Alex en zijn vader met elkaar gepraat. Het was een heel goed en open gesprek,' zo ging Julia zonder een teken van Alex verder. 'Ik was er, net als nu, bij. Je vader was oprecht blij dat er open over gepraat kon worden. En jullie vader heeft eerder ook al heel veel goeds gedaan voor Alex. Hij was er toen dat het meest nodig was. Zorgde op een goede manier voor Alex.' 'Maar,' zo kwam Alex terug, 'waarom hij toen bakzeil heeft gehaald, weet ik nog steeds niet. Ik misbruikte het later ook. Als Pa me op m'n donder gaf, maatregelen nam, klaagde ik erover tegen Ma. Ik maakte gebruik van mijn meest nare belager om van de straf die hij oplegde af te komen.' 'Bewust?' wilde ik weten. 'Ik weet het niet. Denk het wel.' 'Maar het kan ook komen omdat je soms te ver heen was. Je wilde geen bondje met je moeder, Alex, en toch zocht je dat op! Dat is toch vreemd?' 'Ja. Dat wel. Ik kan het ook niet verklaren.' Ik had mijn antwoorden. Stef de zijne, maar toch wilde ik nog meer weten. 'En later.' 'Ik verklootte één jaar op het vwo. Woedend was ze. Maar het leek erop dat ze me toen wel meer met rust liet. Of ... het kwam omdat ze carrièrekansen zag op haar werk. Ze was minder vaak thuis. Ze liet me met rust. Ik maakte op m'n sloffen de laatste jaren af. Hoefde er weinig moeite voor te doen. Het laatste jaar begon ze echter opnieuw. Bemoeide ze zich met mijn studiekeuze.' Een rilling trok door mijn lijf. Dat had ze ook bij mij gedaan. En ongetwijfeld met een vooropgezet plan, zo kwam ineens bij me op. Ineens was het helder voor me. 'Zegde me toe dat alles voor me betaald zou worden, als ... ' Dit voelde rot. Zo bekend. 'Als je maar een studie nam met garantie op een goed betaalde baan'. 'Ja! Woorden van die strekking. En dus ... liet ik me opnieuw ringeloren. Maar ... ik bepaalde wel dat ik naar Utrecht zou gaan om te studeren. Woedend was ze! Ze wilde dat het Groningen zou worden. Zou enorm veel schelen in de kosten, omdat ik dan bij haar in haar appartement zou kunnen wonen.' Wat een gruwelbeeld! 'Geen haar op mijn hoofd die daar aan wilde denken. Ik verbaasde me enorm over mezelf, maar hield voet bij stuk. Het moest Utrecht worden. En nu ... nu stop ik ermee, Marc.' 'Heel goed dat je het aangeeft. Fijn ook dat je het zelf wilt vertellen. Ik heb het gevoel, en dat heeft ze ook laten zien, dat Julia het zo van je kan overnemen, maar het is ook goed dat je zo veel mogelijk zelf wilt vertellen.' Ik zag hem knikken. 'Wanneer kunnen we verder praten?' 'Wil je dat?' Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 18 (mm:overige, 3942 words) [18/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Dec 12 2020	Kijkers/Lezers: 1586/1223 [77%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Vervolg...

Dit is deel 18 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel