ErotischeVerhalen.com: Revalidatie door Ivan K.

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal "Mooi," zegt ze, "dat weet u ook nog. Het zuurstofmasker mag nu wel af." Terwijl Nico probeert na te denken over hoe hij aan een zuurstofmasker is gekomen, verwijdert ze alle bandjes en het masker zelf. Hij wil wat zeggen, maar voelt nog steeds hoe droog zijn keel is. "Ik zal u rechtop zetten," zegt Marcella en al snel voelt hij hoe zijn bovenlichaam omhoogkomt en krijgt hij meer in zijn zichtbeeld. Hij lijkt in een ziekenhuis te liggen en hij snapt steeds minder van wat er gaande is. Het laatste dat hij weet is dat hij op zijn telefoon aan het kijken was naar een filmpje over maffe dieren. "Kijkt u eens," zegt ze en ze overhandigt hem een bidon met een slang eraan, precies zo één als ze in de Formule 1 ook gebruiken. "Voorzichtig, kleine en korte slokjes nemen," zegt Marcella. Nico merkt dat zijn arm wankel is en dat hij de bidon met beide handen moet vasthouden, hoewel het niet eens vol is. Geduldig wacht Marcella tot hij minstens vijf kleine slokjes genomen heeft. "Mijn naam is Marcella," zegt ze nogmaals, "ik ben verpleegkundige in het Rijkswege Ziekenhuis. Blijft u drinken, mijnheer Kan, u zult zeker vragen hebben en uw keel moet dan een beetje gesmeerd zijn." Het doet hem pijn als hij met een zwakke stem zegt, "U hebt dan zeker geen bier?" Ze glimlacht. "Nee, voorlopig mag u zeker nog geen bier of andere alcoholische versnapering. U ligt hier omdat u betrokken bent geraakt bij een bedrijfsongeval... blijven drinken... U stond te wachten tot uw lading gelost was. Toen de heftruck voor de laatste keer langs u reed, brak de stuurstang af, waardoor het voertuig scherp rechtsaf boog en de verhoging ramde waarop u stond. Deze brak af en u viel. U bent toen bekneld geraakt tussen het plateau, de vloer en de pallet met de lading." Ze zwijgt even. "Uw verwondingen vielen grotendeels mee. Twee gebroken ribben, voor de rest schrammen en wat geschaafde plekken." Ze zwijgt weer. Langzaam komt de stem van Nico terug. "Maar... hoe lang is dit geleden?" vraagt hij met enige stevigheid in zijn uitspraak. Ze kijkt even opzij naar een kalender, rekent even in haar hoofd en zegt, "Ongeveer zes weken geleden." "Zes weken?" zegt Nico, "Ik hoef voor een paar gebroken ribben, schrammen en schaafplekken toch niet zes weken in een ziekenhuis te liggen, verdoofd en al?" "Ja," zegt ze, "Dat hoeft inderdaad niet. Maar het is niet het enige. Bij het ongeval is uw rechterbeen onder alles terecht gekomen. Het heeft meer dan een uur geduurd voordat u bevrijd was, maar uw been was helaas niet meer te redden. Niet alleen was er sprake van langdurige doorstremming van de bloedsomloop; de botten, de pezen, de spieren... alles was compleet verpletterd; zodat, zelfs als u er meteen onderuit gehaald zou zijn, er niets meer te redden was." "Niets meer te redden?" vraagt Nico, "Bedoelt u dan dat..." Hij kijkt naar zijn benen. Hij ziet niets bijzonders. "We hebben het brandwondenrooster erover gelegd, zodat u niet meteen zou zien dat het rechterbeen geamputeerd is," zegt Marcella. Voorzichtig en langzaam, sneller redt hij namelijk niet, trekt Nico het deken weg. Als eerste komt zijn linkerbeen tevoorschijn. Deze heeft nog enkele stukken verband zitten, maar is verder nagenoeg genezen. Nico trekt verder, het deken naar zich toe. Hij ziet het rooster en de matras. Meer matras. Zijn linkerknie aan de ene zijde, aan de andere kant matras. "Nee, nee, nee," jammert hij en trekt verder. Pas na de knie, waar ooit zijn rechterknie was, komt zijn been tevoorschijn. Dik verbonden, maar het is duidelijk dat zijn onderbeen weg is, inclusief zijn knie tot zo'n tien centimeter erboven. Nico begint te huilen en laat het deken op de grond vallen. Marcella recht het scheefgetrokken rooster en legt het deken er weer overheen, zodat het deken de wond van het been niet kan belasten. Ze blijft geduldig bij hem wachten tot het snikken minder wordt. "We hebben een uitstekende psycholoog in dienst. Zij zal zich bij u melden. Daarnaast hebben de advocaten van uw werkgever en van het verantwoordelijke bedrijf verzocht contact met u op te nemen met betrekking tot de schadevergoeding," zegt ze. De dagen die volgen zijn gevuld met het bezoek van Marcella die hem helpt met drinken, eten, wassen en het doen van zijn behoefte. Urineren valt nog mee. Van Marcella heeft Nico een soort van kruik alwaar hij zijn lul in kan gangen, waarna zijn blaas de rest doet. Voor de grote boodschap, die vrij lang op zich liet wachten omdat Nico pas sinds kort weer vast voedsel tot zich neemt, leunt hij heftig op de fragiel ogende maar opvallend sterke Marcella die hem moeiteloos ondersteunt naar het toilet toe. Hij aarzelt als hij zijn onderbroek moet laten zakken. "Mijnheer Kan," zegt ze, "Ik heb u in uw coma al regelmatig gewassen en heb het daar al gezien, bovendien ben ik professioneel. U bent niet de eerste patiënt die ik naakt gezien heb en u zult ook zeker niet de laatste zijn." Met toch enige géne laat Nico zijn onderbroek zakken. Het valt meteen op de grond rond zijn enig overgebleven enkel. Moeizaam, leunend en hangend aan alles in de buurt, gaat hij zitten. "Het kan nog even duren," zegt ze, "voordat het op gang komt. U hebt natuurlijk een tijd lang geen vaste voeding gehad." Ze is nog niet uitgesproken of de sluitspier van Nico ontspant en hij poept soepel de pot halfvol. Even blijft Marcella onbewogen staan, dan dringt de stank haar neusgaten binnen. Ze slaat haar hand voor haar neus en mond. "Oh, mijn hemel," steunt ze. Nico ruikt het nu zelf ook. "Gatverdamme," zegt hij, "Stink ik echt zo?" Marcella houdt haar adem in en knikt. Hij draait zich om en wil doorspoelen, maar Marcella houdt hem tegen. "Dan spat het tegen uw billen en moet dat allemaal schoongemaakt worden," zegt ze. "Wil je dan in de lucht blijven staan tot ik mijn kont heb afgeveegd?" "Eigenlijk niet," zegt ze, "Ik ben wel wat gewend, maar dit van u is wel heel erg." Nico wijst op de douche naast hem. "Als ik doorspoel zijn we van de stank af maar zul je me moeten schoonspoelen." Snel wikt en weegt ze. "Spoel maar door," zegt ze al snel, "die lucht is echt niet te harden. Ik zal het plastic pakken om de wonden af te dekken." Nico drukt op de knop en het toilet spoelt door. Hij voelt hoe er water en andere zaken tegen zijn bullen en ballen spatten. Hij huivert bij de gedachte. Met veel moeite, en na heel veel toiletspray gespoten te hebben, hangt Nico even later voorovergebogen aan de beugels aan de muur. Hij heeft zijn ziekenhuisschort uitgedaan en staat nu naakt voor Marcella, met zijn rug naar haar toe en zijn kont uitgestoken. De plastic zak om de stomp van zijn been zit goed strak. "Sorry, Marcella," zegt hij. Ze trekt een vies gezicht, passend bij wat ze ziet. Spetters, klonten en strepen fecaliën over zijn billen en bovenbenen. Zijn bilspleet zit zo goed als vol. "Ik ben wel wat gewend," zegt ze. "Dat kan wel zo zijn," zegt hij, "Maar dat maakt het niet minder onsmakelijk en je hoeft het ook niet leuk te gaan vinden." "Oh, mijnheer Kan," zucht ze, "maakt u zich geen zorgen. Dit ga ik zeker niet leuk vinden." Ze doet de plastic handschoenen aan, opent de douchekraan en wacht tot het water op temperatuur is gekomen. Het eerste deel van de schoonmaakklus is nogal walgelijk en zal ik u niet mee belasten. Nadat het grote en grove werk gedaan is, gaat Marcella met het preciezere werk aan de gang. Voorzichtig boent ze de billen van Nico schoon, zijn bilspleet volgt en uiteraard ook zijn ballen die ook hun deel hadden meegekregen. Hoewel hij nu op geen enkele wijze enige vorm van sexuele interesse heeft, begint zijn lul zich toch op te richten als gevolg van de handelingen van Marcella. Uiteraard merken ze het beiden. Nico wordt vuurrood, "Sorry, Marcella, dat wil ik helemaal niet, maar je bent zo bezig..." "Geeft niet," zegt ze, "het is ook niet de eerste erectie die ik zie, ook niet de eerste bij een patiënt en ook niet de eerste die ik veroorzaak. Ik zie het maar als een compliment. Pas als gezonde jongemannen geen erectie meer van me krijgen ga ik me zorgen maken. En bekijk het positief, dat werkt allemaal nog gewoon volgens fabrieksspecificaties." Ze kan het niet laten om toch even naar de stijve lul van Nico te kijken. "Al waren ze niet allemaal zo lekker als die van jou," denkt ze maar zegt ze niet hardop. Ze bukt zich nog verder en kijkt naar de onderzijde van de stijve lul. "Verdorie," zegt ze, "ook daar zitten spetters." Ze probeert eerst of ze die met de warme waterstraal kan wegspoelen, maar ze blijken te hardnekkig. Nico kreunt, want de warme straal stimuleert hem. Tussen al het water vallen de druppels voorvocht die uit zijn eikel komen niet op. "Het spijt me, mijnheer Kan," zegt ze, "Maar ik zal uw penis toch even beet moeten pakken." Ze legt de douchekop op de vloer, zet haar voet erop om te voorkomen dat het ding gaat zwerven, haakt haar wijsvinger om zijn eikel en trekt zijn paal naar zich toe. Zacht boent ze over zijn huid. Nico kijkt even toe; maar ziet, naast dat Marcella zijn stijve lul in bedwang houdt, ook de stomp die ooit zijn rechterbeen was. Hij wendt zijn blik weer af. De zachte, stevige strelingen van Marcella doen hem kreunen. "Marcella," zucht hij met zijn ogen gesloten, "ik denk dat je beter even kunt stoppen." "Ik denk het niet," zegt ze, "zoveel tijd heb ik niet meer over, ik moet zo de ronde lopen. Bovendien ben ik bijna klaar." "Ik ook," kreunt Nico en schiet dikke stralen zaad uit zijn kloppende pik. "Oh," zegt Marcella die de ejaculatie in haar vinger voelt trillen en de klodders net naast haar voeten ziet landen, "op die manier." Zeven dikke klodders sperma spuit, de zich enorm schamende, Nico met kracht op de vloer van de douche. "Sorry," kreunt en hijgt hij, "Het spijt me enorm. Je bent met net aan het schoonmaken van de stront en ik kom klaar." Met enige verbazing kijkt ze naar de indrukwekkende kwam die langzaam het doucheputje inspoelt. "Tja," zegt ze, "laten we dat dan ook maar onder het kopje complimenten zetten." Ze pakt de douchekop van de grond, spoelt de laatste klodders weg en richt op de ontblote eikel van Nico. Die huivert. "Mijn excuus," zegt ze, "maar ik spoel even de resten weg." Als ze klaar is pakt ze de handdoeken. Ze legt er één op de stoel, waarop Nico plaatsneemt. Kalm, maar vlot, dept ze zijn onderlichaam droog. Nico durft haar niet aan te kijken. Als ze tevreden is dat hij voldoende droog is, helpt ze hem weer omhoog, zijn hele lichaam, in het schort en hobbelen ze naar het bed terug. Daar klimt Nico met moeite op en zodra hij ligt valt hij in slaap. De dragen kruipen voorbij. Nico spreekt met de advocaten die de ingewikkelde kwestie moeten afhandelen. Ligt de aansprakelijkheid bij het bedrijf, omdat er iets aan de heftruck afbrak? Ligt de aansprakelijkheid bij het bedrijf dat de constructie geleverd, en gemonteerd, heeft waar Nico op stond? Ligt het bij de leverancier van het zuur dat lekte op de stuurinrichting van de heftruck, waardoor er iets afbrak? In ieder geval is het vrij snel duidelijk geworden, ook uit de camerabeelden, dat Nico zelf niets te verwijten valt. De drie firma's in kwestie hebben besloten een fonds te starten om hem schadeloos te stellen. De ziekenhuisrekeningen en zijn revalidatie plus een eventuele prothese worden hieruit betaald. Daarnaast is men bezig met een zeer royale schadevergoeding. Vanwege de aard van deze regeling mag ik u geen bedragen noemen, maar het is in de zeven cijfers voor de komma voor een directe uitbetaling en daarnaast per maand een bedrag dat u recent ook bij de Staatsloterij had kunnen winnen. Maar dan levenslang en Nico moet er wél belasting over betalen. Lichamelijk gezien geneest Nico goed en voorspoedig, maar mentaal zakt hij af. Natuurlijk had hij de wens en de droom om een heleboel geld te hebben en dat werken een hobby zou worden; maar dan wel met zijn beide benen nog aanwezig. Af en toe komt dokter Laurent langs met Marcella in zijn kielzog. De scéne verloopt elke keer hetzelfde. De dokter die de bekijkt de wond aandachtig, knikt even en zegt dan, "Dat geneest mooi." Nico citeert dan altijd Monty Python's Meaning of Life, "Dus dat been groeit er gewoon weer aan?" De dokter mist elke keer de verwijzing. "Ehm... nee... dat... eh... dat niet," en hij vertrekt weer zo snel als hij kan. Twee weken na Nico's ontwaken komt de in het ziekenhuis gestationeerde psycholoog op bezoek in een aantal pogingen hem moed in te spreken en hem de situatie te laten accepteren. Het helpt niet echt. Eigenlijk gewoon niet. Niets ten nadele van de psycholoog van dienst; de man doet zijn uiterste best om Nico op te beuren, hem de positieve dingen te laten zien, hem erop te wijzen dat hij financiëel onafhankelijk is en zich kan richten op de leuke dingen in het leven zonder zich ooit nog zorgen te hoeven maken over geld. Ondanks de inspanningen van de psycholoog, Marcella en dokter Laurent, van wie het eigenlijk niet duidelijk is of het zijn voor- of zijn achternaam is, zak Nico langzaam in een depressie. Hij ligt in het ziekenhuisbed, komt er alleen maar uit omdat Marcella hem eruit schopt, zit de hele dag in zijn rolstoel in de serre naar buiten te kijken. Hij eet. Hij drinkt. Hij plast. Eéns in de twee tot drie dagen poept hij. Inmiddels kan hij zichzelf, na het breien van een bruine trui, zelfstandig schoonmaken en voor het zitten en opstaan heeft hij de hulp van Marcella niet meer nodig. Om preciezer te zijn: Nico vindt van wel, maar Marcella, die vaker met weerbarstige patiënten te maken gehad heeft, weigert hem nog te helpen hiermee, zodat hij het, noodgedwongen, nu zelf doet. Over het incident bij de eerste keer poepen, hebben ze het niet meer. Op een dag rolt Marcella hem echter niet naar de serre toe, maar naar de sportzaal van het revalidatiecentrum, twee gangen verder weg. Nico protesteert hevig, maar Marcella is mogelijk nog feller. "Nee, mijnheer Kan," zegt ze bits, "u bent een gezonde man die toevallig een been mist. Al het andere werkt nog perfect. Het is hoog tijd dat u zich vermand en weer voor uzelf opkomt in plaats van alleen maar de hele dag zielig zitten doen. U bent niet zielig! U kunt nog van alles, maar u verdomt het om er enige moeite voor te doen! De revalidatiezuster zal er zo zijn; zij zal u weer leren lopen; ja, met één been. Met krukken en later met een prothese. Die wordt straks aangemeten en ik verwacht dat u dan in staat bent om dit ziekenhuis te verlaten. Ontslagen en zelfstandig lopend, zodat u kunt plaatsmaken voor mensen die onze hulp wel nodig hebben!" Ze zet de rolstoel op de rem en beent geërgerd weg. Nico wacht. Vijf minuten, die voelen als tien. Tien minuten die voelen als twintig. Vijftien minuten die voelen als een uur. Hij kijkt om zich heen. Voor hem staat een turntoestel. Een brug met twee balken, nu op gelijke hoogte gezet. Twintig minuten, voor Nico gelijk aan twee uur. Dan loopt er een jonge vrouw de ruimte binnen. Het valt Nico niet zo op, maar haar kleding wijkt iets af van die van Marcella. Haar hals is wat meer bedekt en de zoom van haar rok komt niet nét tot onder haar knieën, zoals bij Marcella, maar ruim onder haar knieën; zo ongeveer halverwege haar knie en haar enkel. Ook lijkt de kleur wat donkerder te zijn. Nico ziet haar naar binnenlopen. Ze kijkt even rond, ziet Nico en loopt naar hem toe, een glimlach om haar mond. "Goedemorgen," zegt ze vrolijk en met een licht Slavisch accent, passend bij haar uiterlijk. "Mijn naam is Vogin," zegt ze. "Nico," bromt hij en schudt haar slapjes de hand, "En laat dat goed maar weg. Ik heb maar één been, daar is helemaal niets goeds aan." "Ach kom," zegt ze, "u leeft nog en met mijn hulp gaat u weer op de been komen." Nico bromt, "Ja, die ene, ja." Ze lacht. "Kom," zegt ze, "hier ziet u de brug, kunt u van het ene eind naar het andere lopen?" "Ik heb maar één been," zegt Nico, "ik kan dus niet lopen." "Correctie," zegt ze, "U wilt niet lopen. Hebt u het al geprobeerd? Met een kruk?" Nico mompelt wat. "Sorry," zegt Vogin, "ik verstond u niet, wat zei u?" Nico bromt, "Nee, dat heb ik niet geprobeerd, dan val ik toch om en alleen kan ik niet opstaan." "Nou dan," zegt ze, "hoe kunt u dan weten dat u het niet kunt als u het nog niet eens geprobeerd hebt? Ik zal een kruk voor u pakken, dan gaan we dat proberen." Al pratend loopt ze weg, op zoek naar een kruk. "U kunt dan op mij leunen, maar het is de bedoeling dat u de kruk gebruikt, maar het is eigenlijk ook maar tijdelijk; u gaat straks toch een prothese krijgen. Ah, gevonden." Met een kruk in haar handen loopt ze terug naar Nico die haar in zich opneemt. Ze is klein, hij schat dat ze maximaal één meter zestig groot is. Slank is ze niet, ze ziet er niet uit als een breekbaar poppetje. Stevig, is de correcte omschrijving. Haar uniform drukt haar borsten plat, of ze zijn gewoon niet zo groot. Een cup B of een kleine C. "Zo," zegt ze, "Mijnheer Nico." Ze spreekt de �c' niet uit als een �k' maar meer als een �ch'. "Kijkt u eens. Een kruk voor u." Nico moppert, "Moet dit nu echt?" "Jazeker," zegt Vogin, "Dit moet. Hoe wilt u dan ooit weer onafhankelijk worden?" "Ik heb geld," zegt Nico, "Ik kan iemand inhuren om voor me te zorgen." "Maar, meneer toch," zegt Vogin, "Dan blijft u afhankelijk! Waar is uw trots? Uw gevoel van eigenwaarde?" Nico bromt, "Die zitten in het been dat ik kwijt ben." "Nou," zegt Vogin vrolijk, "Dan gaat u straks een mooie, kunstmatige trots en eigenwaarde krijgen als de prothese wordt aangemeten. Laten we het eens proberen?" Nico mort en moppert. Vogin pakt hem moeiteloos op en zet hem op zijn ene been. Snel drukt ze hem de kruk in zijn rechterhand en neemt een klein beetje afstand. Genoeg voor hem om het zelf te moeten doen, maar niet zover dat ze hem niet zou kunnen opvangen mocht hij vallen. Na enig gewankel lukt het hem om overeind te blijven staan. Het duurt even, maar hij vindt zijn evenwicht. Langzaam stapt Vogin achteruit tot ze aan het andere uiteinde van de brug is aanbeland. "Kunt u nu naar me toe lopen?" vraagt ze. "Naar je lopen?" steunt Nico, "Ik ben blij dat ik overeind blijf staan." Ze wijst met haar handen naar hem, uitnodigend, "Het is maar een klein stukje en mocht u vallen dan kunt u zich altijd nog aan de brug vastgrijpen. Voor u op de grond kunt vallen ben ik bij u om u op te vangen. Probeer het maar." Hij kijkt naar zijn rolstoel. Vogin ziet het. "Nee, nee," zegt ze, "niet terug laten vallen in de stoel. Naar mij toe lopen." Nico kijkt naar Vogin. Nico kijkt naar de rolstoel. Nico kijkt naar Vogin. Nico kijkt naar de rolstoel. Dan ziet hij hoe Vogin de stoel van de rem haalt en zeker tien meter verder neerzet. Dan loopt ze terug naar haar plek aan de uiterste zijde van de brug. "Nu kunt u kiezen," zegt ze, "of zeven meter naar mij toe of tien meter naar de stoel." Nico kijkt naar de rolstoel, nu tien meter weg. Nico kijkt naar Vogin, zeven meter weg. "Ik kan natuurlijk ook hier blijven wachten tot jij die stoel terugbrengt," zegt hij. "Dat kan," zegt ze, "maar dat kan nog even duren." "Waarom zou ik naar jou lopen," vraagt hij boos, "met mijn stoel kan ik me prima redden." "Wat kan ik doen om het aantrekkelijk te maken voor u om hierheen te lopen?" vraagt ze. "Wat?" vraagt Nico, "Wil je me dan jouw tieten laten zien?" Ze denkt even na. "Sorry," zegt Nico schuldbewust, "Dat bedoelde ik niet serieus. Ik maakte een botte, sexistische, ongepaste en onfatsoenlijke opmerking in de hoop dat je �nee' zou zeggen en mijn stoel terug zou pakken. Dat heeft mijn voorkeur." "Maar," vraagt ze, "als u mijn borsten zou zien, zou u dan hierheen lopen?" "Nee... ja... nou... god... nee... ja... ja!" stamelt Nico. Ze knikt. "Ok," zegt ze en maakt één knoopje van haar uniform open. Ze kijkt even in de spiegel en open een tweede knoopje. Ze bukt even voorover, knikt goedkeurend en neemt haar plaats weer in. Ze bukt iets voorover, niet veel, maar net genoeg om de allereerste aanzet van haar borsten te tonen. "Als u meer wilt zien, mijnheer Nicho, zult u hierheen moeten komen lopen," zegt ze. Nico kijkt naar haar. Hij ziet de lichte bolling in het deel waar haar hals naar haar borsten gaat. "Komt u maar," zegt ze. Sinds het incident met Marcella is hem niets sexueels overkomen. Tot nu. Sinds dat moment had hij er ook geen enkele interesse is. Toen ook niet. Geen moment had hij ook maar enige sexuele interesse in Marcella. Geen fantasie, niets. Hij had niet getracht onder haar rok te kijken of een diepere blik in haar, zorgvuldig verborgen, decolleté te werpen. Maar nu biedt Vogin dit aan. Ok... het is eigenlijk gewoon een poging om hem om te kopen. Ze wil dat hij loopt. Met zijn ene been en de kruk. Naar haar toe. "Er verandert verder niets," zegt ze, "U kunt zich nog steeds aan de brug vastgrijpen en ik blijf in de buurt om u, mocht het nodig zijn, op te vangen." Nico zet de kruk een stap naar voren, leunt erop en zwaait zijn linkerbeen naar voren en pauzeert om zijn evenwicht te hervinden. Hij wacht, zucht en herhaalt de procedure. Weer een stap. Weer het evenwicht hervinden, wachten, zuchten en een nieuwe stap. Dan nog één. Nico kijkt naar de kruk, zijn been, de brug, de grond. Nu is hij echter nog slechts drie stappen verwijderd van Vogin. Zweet parelt langs zijn slapen en valt via zijn kin op de grond. Een nieuwe stap. Nu focust hij zich niet meer op kruk, been, brug, vloer, maar op het decolleté van Vogin. Nog een stap. Bijna heeft hij zicht. Als hij de laatste kan zetten heeft hij zicht op de twee C-cups, waarvan de bovenste delen reeds te zien zijn. Hij zet de stap. Vogin loopt weg, naar de andere zijde van de brug. "Hé!" roept Nico boos uit. "Als u ze wilt zien," zegt Vogin en duwt haar borsten even omhoog, "zult u er moeite voor moeten doen." "Ja, zeg!" roept hij. Vogin opent een extra knoopje. Helaas voor Nico zitten alle knoopjes van haar uniform erg dicht op elkaar, één enkel extra knoopje onthult niet heel veel meer, maar het onthult wel wat meer. "Tegenover de inspanning moet natuurlijk wel wat staan," zegt Vogin, "Loopt u maar hierheen." Nico zicht, draait zich met moeite om en loopt, stap voor stap naar haar toe. Hoewel hij zich met één hand vasthoudt aan de brug, is zijn methodiek al veranderd. Hij kijkt niet meer naar zijn kruk en been; nee, hij let alleen nog op de borsten van Vogin. Hij stapt, wacht op zijn balans en stapt weer. In de helft van de tijd van de heenreis is hij nu weer bij Vogin. Ze glimlacht. "Goed zo," zegt ze, "het gaat nu al veel beter!" Ze loopt weer naar de andere zijde van de brug, waardoor Nico slechts een glimp van haar borsten kon opvangen. "Kut!" vloekt hij en draait zich weer om. Vogin ontsluit het volgende knoopje. Nico loopt weer naar haar toe. De pauzes om zijn evenwicht te hervinden worden korter en zo staat hij al snel weer voor haar neus. Ze gunt hem een korte blik op haar boezem en loopt weer naar de andere zijde van de brug. Ze opent opnieuw een knoopje. Haar uniform is echter zo gevormd dat Nico wel steeds beter zicht krijgt op de huid tussen haar borsten, en de bolling aan de binnenkanten ervan, maar haar borsten zelf blijven nog verborgen. Na een aantal passen staat hij weer voor haar. Ze knikt goedkeurend, loopt weer naar het andere eind en opent het volgende knoopje. Haar uniform is nu tot halverwege haar navel open. Nico loopt weer naar haar toe, het begint zelfs een beetje op �soepel' te lijken. Vogin herhaalt haar handeling: ze loopt naar het andere eind en opent een knoopje. Haar buik komt in beeld, haar borsten nog niet. Drie reizen heen en weer en het laatste knoopje voor haar riem is open. "Ja," zegt Nico, "zo zie ik ze nog niet." "Ok," zegt Vogin, "loopt u maar naar me toe, dan zal ik u mijn borsten tonen." Sceptisch loopt hij naar haar toe, leunend op de kruk en de brug. Als hij voor haar staat, trekt ze haar uniform open en flasht ze hem, toont ze zich voor slechts een fractie van een seconde. "Ik kan ze nauwelijks zien," moppert hij. Ze loopt weer naar de andere zijde. "Nieuwe ronde, nieuwe kansen," zegt ze. Nico zucht en loopt weer naar haar toe. Ditmaal let hij beter op, hij weet wat hij kan verwachten, maar in een seconde is nog steeds bitter weinig te zien. Vogin staat alweer aan de andere zijde en Nico loopt weer naar haar toe. Ze flasht hem weer en loopt naar de andere zijde. Nico zucht en blijft staan. "Wilt u ze niet meer zien?" vraagt ze. "Nee," zegt hij, "maar je laat ze te kort zien." Vogin denkt even naar. "Ik weet wat," zegt ze, "Ik laat ze zien, zolang u naar me toe loopt. Stopt u met lopen of bent u bij me, dan doe ik mijn uniform weer dicht." Nico knikt, "Ik begrijp het." Hij wacht, zij wacht. Na een minuut zegt ze, "U moet dan wel gaan lopen." "Ik dacht dat je ze eerst zou laten zien," zegt hij maar ze schudt haar hoofd. "Eerst lopen," zegt ze. Nico loopt naar haar toe en ze opent haar uniform. Alle zes passen lang heeft hij zicht op de stevige C-cups die zich al die tijd vrij in haar uniform bevonden, ongehinderd door een BH. Als hij weer voor haar staat sluit ze haar uniform, loopt weer naar de andere zijde van de brug en begint het overnieuw. Leunend op de brug en de kruk loopt Nico naar haar toe, zijn blik gefixeerd op haar borsten en de roze/rode tepels met de grote tepelhoven. "Staan ze nu stijf?" vraagt Nico zich af. Tijd voor bevestiging is er niet, hij staat weer voor haar en ze sluit haar uniform. Ze glimlacht en loopt weer naar de andere zijde. "Of wilt u ze aanraken?" vraagt ze. Nico knikt. "Graag," zegt hij. Haar woorden doen iets roeren in zijn broek. "Ok," zegt ze, "loop dan hierheen, zonder op de brug te leunen. Voor elke keer dat u leunt gaat er een knoopje dicht en verliest u de optie mijn borsten te voelen. Als er knoopjes dicht zijn, moet u ze eerst weer allemaal open spelen door één keer heen en weer te lopen. Per heen en weer gaat er dan weer één knoopje open. Leunt u op de brug dan gaan er weer knoopjes dicht. Maar als u het nu in één keer redt zonder op de brug te leunen mag u ze meteen al voelen. Duidelijk?" Nico knikt, "Ik snap het," zegt hij. "Mooi," zegt Vogin, "loopt u dan maar hierheen; zonder op de brug te leunen. Op de kruk van uiteraard wel." "Ok," zegt Nico, "Daar gaat ie dan." Hij laat de brug los en leunt nu alleen nog op zijn linkerbeen en de kruk onder zijn rechteroksel. Even twijfelt hij hoe te beginnen, maar dan leunt hij op de kruk en zwaait zijn been naar voren, leunt erop en ze de kruk naast zich neer. Hij wankelt, maar hervindt zijn evenwicht zonder de brug te grijpen. Nico wacht en wacht en zet dan de tweede stap. Ook deze gaat net goed. Hij grijnst, kijkt haar aan en kijkt verlekkerd naar haar borsten. Ja, de tepels zijn stijf. Hij haalt adem en zet de volgende stap. Ditmaal gaat het mis en moet hij de brug grijpen om niet te vallen. "Shit," vloekt hij en Vogin sluit hoofdschuddend een knoopje. "En nu moet ik een keer heen en weer?" hijgt hij, hangende aan de balk. Ze knikt. Hij trekt zichzelf rechtop en zet een nieuwe stap. Weer moet hij de brug grijpen en sluit Vogin een knoopje. Nadat hij heen en terug is, heeft ze in totaal zes van de negen knoopjes weer gesloten. Hijgend staat hij voor haar. "En wat moet ik nu doen om jouw tieten aan te mogen raken?" vraagt hij. Vogin telt even, "Zes keer op en neer lopen om alle knoopjes weer open te krijgen en een zevende keer om ze aan te raken. Allemaal zonder te leunen op de balk." "Zeven..." steunt Nico. Vogin denkt nog even na, "Ja," bevestigd ze, "Zeven." Nico zucht en begint aan de reis. Langzaam, heel erg langzaam voltooit hij de eerste ronde, maar zonder zich vast te hoeven klampen aan de brug. Vogin open een knoopje. Hijgend wacht hij tot hij op adem is gekomen, de tijd in bed heeft zijn conditie geen goed gedaan, dan vertrekt hij voor de tweede ronde die hij ook langzaam, maar sneller, aflegt; weer zonder de hulp van de brug. Het tweede knoopje gaat open. Met veel moeite redt hij de derde gang en ziet hij hoe Vogin het derde knoopje weer opent. Hijgend kijkt hij haar aan en schudt zijn hoofd. "Nee," hijgt hij en voelt zijn hart bonzen, "nee. Ik kan niet meer. Ik wil ze dolgraag zien en voelen maar ik ben kapot." "Zeker weten?" vraagt ze en Nico knikt. "Ok," zegt ze en knoopt haar uniform weer helemaal dicht. "Lukt het u om weer bij uw rolstoel te komen?" vraagt ze en Nico knikt. "Als ik even op adem kan komen, wel," zegt hij. "Ok," zegt ze, "Dan zie ik u morgen weer. Tot dan," zegt ze en ze loopt weg. "Vogin!" roept hij haar na, "Geldt dan hetzelfde?" Ze denkt even. "Wat mij betreft wel. Tot morgen," en ze loopt weg. Nico kijkt haar na. Na een paar minuten loopt hij, wankel en al, naar zijn rolstoel en zwaait zich erin. Met een plof landt hij op de zitting. De kruk haakt hij in de daarvoor bestemde houder. Hij zit nog geen vijf minuten als Marcella de ruimte komt binnen gebeend, duidelijk geërgerd. Ze pakt de rolstoel, duwt, vloekt, haalt de rem eraf en duwt. Als een volleerd Max Verstappen raast ze, zonder iets te zeggen, door de gangen terug naar zijn kamer. "Lukt het u om op bed te komen?" vraagt ze en Nico proeft de toon in haar stem. "Eh, ja," zegt hij, "Dat zal me wel lukken, maar ik moet nu eerst naar de WC. Dat lukt me ook wel." Verbaasd kijkt ze hem aan. Hij pakt de kruk, komt moeizaam overeind, maar de route naar het toilet lukt hem met redelijk gemak, de deur te openen en naar binnen te stappen. Hij zet de kruk tegen de muur, zorgt dat het ding in goede balans is, leunt tegen de andere muur en knoopt zijn broek open. Voorzichtig laat hij de broek en zijn boxer zakken en gaat hij op de pot zitten. De, nog steeds verbaasd, toekijkende Marcella had even zicht op zijn niet onaantrekkelijke lul. "Ja," zucht hij en zijn blaas begint de lading te lossen. Nog steeds verbluft schudt Marcella haar hoofd en vertrekt. Ze is net bij de deur van de kamer als ze Nico haar naam hoort roepen. Denkende dat hij alsnog hulp nodig heeft, snelt ze naar de badkamer. "Oh, Marcella," zegt hij, "Ik zie dat er nog maar één rol wc-papier is, kun jij ervoor zorgen dat ik weer wat extra krijg. Niet dat ik die nu nodig heb, maar je weet maar nooit en het zal altijd op een moment zijn dat het niet uitkomt." Marcella knikt en vertrekt. Rustig pist Nico in de pot. Hij overdenkt wat hem is overkomen. Bij de herinnering aan Vogin, haar geopende uniform en haar ferme borsten wordt zijn lul hard. Gelukkig was hij net klaar met urineren. Zachtjes begint hij zijn eikel te masseren en trekt hij zijn voorhuid naar achteren. Zijn laatste ontlading was met Marcella en al even geleden. Wat vlotter trekt hij aan zijn pik, het is prettig om te merken dat die het ook nog doet op het moment dat hij zelf bezig is. Hij verlaagt zijn tempo om langer te kunnen genieten, maar daar wil zijn paal niets van weten. Zijn ballen beginnen te tintelen en hij voelt de eerste samentrekkingen al. Met fikse stralen spuit hij zijn zaad in de wc-pot. Het is een grote hoeveelheid, wat hem verbaasd want meestal, na een lange tijd geen ejaculatie gehad te hebben, heeft hij wel een keer een natte droom. Hij kijkt naar beneden, naar zijn schokkende lul. Hij ziet de slierten aan zijn eikel hangen, onderin de pot is de bovenste laag wit, of meer ivoorkleurig, desnoods crème, van zijn sperma. Hij blijft nog even zitten uitrusten, alvorens hij zijn eikel schoonveegt met wc-papier en hij weer opstaat. Het omhoogtrekken van zijn boxer en broek gaat moeizamer dan het laten zakken, maar het lukt hem. Hij spoelt door, loopt met zijn kruk naar de wastafel, wast zijn handen, loopt naar het bed, kruipt erop en schakelt de TV aan. Op BBC First begint net Death in Paradise, wat een goede timing. De volgende dag wordt hij weer door Marcella naar de revalidatiezaal gereden. Ze kijkt om zich heen, bijna wild. Ze zucht een paar keer, loopt door de zaal en kijkt in elk kantoortje, om geërgerd en zuchtend terug te lopen naar Nico die het geheel bekijkt. Marcella zucht weer, kijkt op haar horloge, zucht nogmaals en zegt, "Ze zal zo wel komen, ik moet nu echt verder." "Oh," zegt Nico, "Ik red me wel. Ga maar." "Echt?" vraagt Marcella. "Ja, echt," zegt Nico, "Ga maar. Ga. Fort! Kst!" probeert hij haar weg te jagen. "Ok, ik ga al. Dank u," zegt ze en ze sprint weg. Kort na haar vertrek komt Vogin de ruimte binnengelopen. "Goedemorgen, mijnheer Nicho," zegt ze vriendelijk en ze loopt naar de brug. Nico groet minstens even vriendelijk terug. Ze heeft haar uniform van boven tot beneden dichtgeknoopt, wat betekend dat: "U zult nu negen keer heen en weer moeten lopen, zonder op de brug te leunen om alle knoopjes van mijn uniform open te krijgen en een tiende keer om mijn borsten aan te mogen raken. Dat mag u met één hand doen of met twee, maar u moet dan wel uw evenwicht bewaren. Als u alsnog de brug grijpt, dan moet u eerst weer een ronde lopen voor u weer aan mijn borsten mag zitten. En elke keer dat u de brug aanraakt om uw evenwicht te behouden, gaat er weer een knoopje dicht. Begrijpt u?" Nico knikt, pakt zijn kruk en komt uit de rolstoel. Redelijk makkelijk loopt hij naar de brug toe. Ze glimlacht als ze het ziet. "U hebt in één dag al veel opgestoken," zegt ze. "Ja," zegt Nico, "dat gebeurde toen ik jouw tieten zag." Hij gaat voor haar staan en glimlacht. "Nul," zegt hij en draait zich om. Hij loopt naar het einde, draait zich om en loopt terug. "Eén," zegt hij tegen haar en ze opent het eerste knoopje. "Twee," volgt. "Drie," volgt. "Vier," volgt. Maar als Nico halverwege de �vijf' is en zich omdraait, blijft zijn kruk even haken aan de rand van de brug. Nu heeft hij geen keus en moet snel de brug grijpen om niet te vallen. Verschrikt kijkt hij Vogin aan maar in haar ogen ziet hij dat zij ook schrok. "Gaat het?" vraagt ze bezorgd. Nico knikt, "Ja," zegt hij, "maar telt dit mee als op de brug leunen?" Ze schudt haar hoofd. "Nee," zegt ze, "dit was geen leunen uit gemak, maar om te zorgen dat u niet valt." Nico slaakt een zucht van verlichting. "Gelukkig," zegt hij en trekt zichzelf weer overeind. Hij pakt zijn kruk en vervolgt zijn weg. Als hij weer voor haar staat zegt hij, "Vijf." "Zes," volgt. "Zeven... acht... negen..." Elke keer opent Vogin een knoopje. "En... dat... is ... tien..." zegt Nico tenslotte grijnzend. Vogin glimlacht ook. "Ziet u nu wel dat u wel kunt lopen," zegt ze. Nico knikt. "Je hebt gelijk," zegt hij, "Ik had, denk ik, alleen de juiste motivatie nodig." Ze glimlacht en opent haar uniform. Nico kijkt nog eens naar de twee ferme, fraaie C-cups. De tepels zijn slap, maar hij denkt, "Daar ga ik voor zorgen, dat die twee weer lekker stijf worden." Met zijn linkerhand pakt hij naar rechterborst vast. Haar borst heeft een zachtheid die je normaal alleen in een fantasie tegenkomt. Hij kneedt in het vlees en al snel voelt hij de tepel opstijven. Ze zucht even. "Vind je het lekker?" vraagt hij en ze kreunt. In zijn broek groeit er ook iets; langzaam wordt zijn lul hard. "Probeert u het eens met twee handen," hijgt Vogin. Nico leunt nog op zijn linkerbeen en de kruk aan zijn rechterarm. Voorzichtig verplaatst hij zijn gewicht naar zijn overgebleven been. "Ehm," zegt hij en kijkt rond. "Geeft u uw kruk maar aan mij," zegt ze en ze neemt het stuk aluminium van hem over. Voorzichtig, om niet met bruuske bewegingen zijn wankele evenwicht te verstoren, pakt hij met zijn rechterhand haar linkerborst vast en begint ook daar te kneden. Al snel is ook deze tepel stijf. Hij laat ze beiden zachtjes door zijn vingers rollen en ze huivert, ze kreunt. "Wilt u meer?" kermt ze. "Meer?" hijgt ook Nico, "Wat bedoel je?" "Wilt u me daar beneden ook voelen?" hijgt ze. "Graag," zegt hij, "Ik wil wel weten hoe jouw poesje voelt, hoe je smaakt." "Ok," hijgt ze, "Maar daar moet wel wat tegenover staan." "Wat?" hijgt Nico, wiens stijve lul inmiddels klem zit. "Loop met me het hele ziekenhuis door," fluistert ze, "als we dan hier terug zijn mag u me daar beneden voelen." "Het hele ziekenhuis?" vraagt hij, "Dus alle verdiepingen?" Ze slikt en knikt. Hij laat haar borsten los en houdt zijn hand uitgestoken. Ze geeft hem zijn kruk en zucht even. "Jeetje," zucht ze, "Dat was heftig." "Ik ben ook hard geworden," zegt Nico en ze bloost even. Nico wacht tot ze haar uniform weer netjes heeft dichtgeknoopt en dan lopen ze samen, rustig, de zaal uit. Als u de sketch van Herman Finkers kent over de fitness dan hebt u al een idee. Gang door, volgende gang, andere gang, lift. Gang. Gang. Gang. Lift. Overal waar ze lopen zijn er verbaasde blikken. Nico voelt zich trotser en trotser worden. Glunderend loopt hij door de gangen en de afdelingen. Na een aardige tippel, door het hele ziekenhuis heen, komen ze terug bij de revalidatiezaal. Even later staan ze weer bij de brug. Nico leunt tegen de balk en hijgt uit. "Zo," zegt hij, "dan merk je pas hoe slecht je conditie wordt als je een hele tijd niets doet." Vogin knikt. "Keken ze nu elke keer naar mij of naar jou?" vraagt hij. Ze glimlacht. "Ze keken naar u. Een verpleegster is niet zo bijzonder," zegt ze. "Nou," zegt Nico, "Zo'n mooie als jij wel. Of keken ze naar jouw kont? Is die net zo lekker als jouw tieten?" Ze schudt haar hoofd. "Om daar achter te komen, mijnheer Nicho, zult u toch eerst een paar opdrachten moeten doen," zegt ze, "en ik moet nog eerst verzinnen wat die opdrachten zullen zijn." Nico grijnst en kijkt even achter haar naar haar, door haar uniform bedekte, kont. "Ik kijk er al naar uit," zegt hij, "maar eerst wat anders." Vogin glimlacht even. "Beloofd is beloofd," zegt ze en ze knoopt haar uniform open. Niet alleen de eerste negen knoopjes, maar ook haar riem en de resterende tien tot haar uniform volledig open hangt. Nico houdt de helften uit elkaar. "Oh," zucht hij, "Wat ben je mooi." Ze bloost even. Hij heeft niet eens gemerkt dat zij de kruk van hem overnam en tegen de brug zette en dat hij nu op zijn ene been staat. Met de vingers van zijn rechterhand glijdt hij over haar zachte huid, van de ruimte tussen haar borsten, naar beneden over haar buik, niet te dik, niet slank, normaal, verder naar beneden naar haar schaamhaar. "Goh, een vrouw die zich daar niet scheert," zegt hij, wroet door het onkruid en vind haar schaamlipjes. Ze huivert. "Oh, wat ben je zacht en wat ben je nat," hijgt hij en duwt zijn wijsvinger in haar. Haar adem stokt even, pas als Nico haar met zijn vinger begint te neuken haalt ze weer adem. Hij kromt zijn vinger en vindt haar g-plek, zijn duim flitst over haar klitje. Ze grijpt de twee balken van de brug beet en staat te trillen op haar benen. Ze slaakt kleine, korte pieptoontjes uit. Nico voelt hoe haar sappen over zijn vingers druipen. "Lekker, hé?" vraagt hij en ze knikt alleen maar. Haar ogen zijn gesloten en ze houdt haar hoofd in haar nek. Ze klemt haar nagels in het hout en komt kermend klaar. Nico vertraagt zijn tempo en trekt zijn vinger uit haar. Ze kijkt hem weer aan en langzaam likt hij zijn vingers af. "Je smaakt heerlijk," zegt hij. Ze zegt niets maar kijkt hem hijgend aan. Zwijgend en trillend knoopt ze haar uniform dicht en loopt weg, ietwat wankel. "Tot morgen?" roept Nico haar na, maar er volgt geen antwoord. Hij pakt zijn kruk, ruikt nog een keer aan zijn vingers en loopt terug naar zijn rolstoel. Hij zit net als Marcella naar binnen stormt. "In de rolstoel?" vraagt ze terwijl ze om zich heen kijkt. "Ja," zegt Nico, "Ik zit net." "Ik was straks al hier," zegt ze, "Maar u was er niet. U was aan de wandel geslagen." "Ja, zegt Nico, "Met jouw collega. Je moet haar net zijn misgelopen." Ze kijkt hem erg vreemd aan. "Is de stoel nog nodig, of kunt het stuk terug naar uw kamer al lopen?" vraagt ze. "Nou," zegt hij, "als je het niet erg vervelend vindt, in de rolstoel. Ik kwam er net al achter dat er van mijn conditie niet heel veel meer over is." "Ok, mijnheer Kan," zegt ze, "dan rij ik u terug. Na zo'n wandeling mag dat ook wel." Snel en kundig jaagt ze de rolstoel met Nico door de gangen terug naar zijn kamer. "Morgen krijgt u bezoek," zegt ze als ze op de kamer zijn. "Oh," zegt Nico, hopende op de reeds vermeldde en nog immer smakelijke Margo. "Dokter Hillebrink zal komen om uw prothese aan te meten," zegt ze. "Oh," zegt Nico met toch een lichte teleurstelling, "Dat is ook mooi." "Dokter Hillebrink is echt de beste die er is. Binnen twee dagen hebt u de prothese al." "Twee dagen!?" roept Nico verbaasd uit, "Zo snel al?" Marcella knikt heftig. "Dokter Hillebrink is echt de top. Hij werkt goed en heel snel." "Ok," zegt Nico, "We zullen het zien." De volgende dag is Dokter Hillebrink inderdaad op bezoek en ze werkt snel en grondig. In korte tijd verricht ze alle benodigde metingen en ze houdt ook woord. Binnen twee dagen is ze terug met de prothese die in één keer perfect op maat is voor Nico. Dit verbaast haar overigens ook, normaal gesproken moet ze ter plaatse nog wat kleine afstellingen veranderen. Zo staat Nico weer op twee benen. Eén van vlees, bloed, bot, spieren en pezen en de ander van, deels, carbon, aluminium en kunststof. "Zo," zegt ze met haar diepe stem, "En nu oefenen, mijnheer Kan, vooral veel oefenen." Met bewondering kijkt Nico naar de constructie van zijn prothese. "Dat zal ik zeker doen, dokter. Heel erg bedankt." Ze schudt hem de hand en vertrekt. De rest van de middag oefent Nico met het omdoen en afdoen van de prothese en al snel wordt hij er handig in. De volgende dag loopt hij, met de prothese onder zijn ene arm en de kruk in de andere, naar de revalidatiezaal, maar in plaats van Vogin vindt hij daar Marcella. "Ah, mijnheer Kan," zegt ze, "er is een kleine verandering. Komt u maar mee." Verbaasd en met een lichte teleurstelling loopt hij achter haar aan. "Niet zo snel!" roept hij en ze vermindert vaart. Na twee gangen en drie afslagen komen ze in een kamer. "Zo," zegt Marcella, "Mijn collega zal zo komen," en ze vertrekt. Nico bekijkt de ruimte eens. Deze is groter dan hij in eerste instantie dacht. Er staat een bureau, een gewone stoel, een bank, een plant en een dossierkast. Nico schrikt als de deur opengaat en Vogin naar binnen stapt. "Och," zegt hij, "Je laat me schrikken." "Mijn excuus, mijnheer Nicho," zegt ze, "Dat was niet de bedoeling. Ik zie dat u uw prothese hebt." Nico knikt en houdt het omhoog. "Wat een staatje techniek is dat," zegt ze, "bijna buitenaards." "Nou," zegt Nico, "Dat valt ook wel mee, maar het is inderdaad een prachtig staaltje vakwerk." "Het is meestal heel moeilijk om het om te doen," zegt Vogin, "maar als u het in één keer redt en meteen kunt staan mag u kiezen." Nico zet meteen zijn beste pokerface op. "Poeh," zucht hij, "In één keer om; én dan ook nog eens staan. Daar leg je de lat meteen wel heel erg hoog. Maar als het lukt, dan mag ik bepalen?" Ze knikt. "Ook als dat is dat je me afzuigt? Of ga ik dan te ver?" zegt hij. Ze aarzelt even, "Nee, niet te ver," zegt ze, maar knikt dan toch. "En je mijn kwakje doorslikt?" zegt hij. Ze knikt meteen. "Natuurlijk," zegt ze, "als ik dat afzuigen al doe, dan hoort doorslikken daarbij. Anders moet je er niet eens aan beginnen." "Deal?" vraagt Nico en steekt zijn hand naar haar uit. "Sorry?" vraagt ze. "We zijn het eens?" herformuleerd hij. "Ja," zegt ze en schudt zijn hand. "Mooi," zegt hij met een gemene glimlach. Hij laat zijn broek zakken en gaat op de stoel zitten. Met enige moeite krijgt hij de broek uit. Dan pakt hij de prothese, verbaasd zich er wederom over hoe licht het is, en monteert het soepel aan de stomp die ooit zijn rechterbeen was. Vervolgens staat hij op en kijkt Vogin lachend aan. "Mijnheer Nicho," zegt ze met een min glimlachje, "U hebt geoefend." Nico knikt, "Dat klopt," lacht hij, "al had ik nooit verwacht dat jij zou zeggen dat ik mag kiezen." "Ik had ook niet verwacht dat u het in één keer zou redden," zegt ze. Nico laat zijn boxer zakken tot deze op zijn enkels, één keer menselijk en één bionisch, ligt en gaat zitten. "Ok," zegt ze en ze gaat voor hem op haar knieën zitten. Ze neemt zijn half harde pik in haar handen, waarop hij meteen verder groeit. Ze kijkt naar de eikel, alwaar ze al een druppel voorvocht ziet glimmen. Zachtjes knijpt ze en de druppel wordt groter, aangevuld door een verse lading die omhooggestuwd wordt. Onhandig neemt ze hem in haar mond. Met haar tong likt ze het vocht van zijn eikel en proeft ze de zilt zoute smaak. Langzaam drukt ze haar hoofd verder over de paal van Nico. Hij kreunt. "Doe maar rustig," zegt hij, "hij hoeft er niet helemaal in. Als ik maar in jouw mond klaarkom dan vind ik het al prachtig." "Niet te hard zuigen," instrueert Nico, "En wat minder fel met jouw hoofd op en neer gaan." Ze volgt zijn aanwijzingen op en Nico slaakt een zucht van genot. "Zo is het lekker ja, iets meer met jouw tong... zo, ja" Vogin heeft de bewegingen nu goed onder de knie. Met haar hand trekt ze hem zachtjes af; met haar tong likt ze over en om zijn eikel, met haar hoofd schuift ze over zijn paal en met haar wangen zuigt ze. "Ohww," kreunt hij, "Wat doe je dat goed." Af en toe ontsnapt er wat speeksel langs haar lippen en glijdt over zijn pik. Haar masserende hand smeert het al snel over de huid heen. Nico kijkt even toe hoe het hoofd van de verpleegster over zijn lul schuift en sluit zijn ogen. "Ow, jaaaa," kermt hij. Vogin zuigt en likt verder. "Langzaam, langzamer," zegt Nico na een paar minuten, "Ik ga zo komen." Vogin stopt met trekken, zuigen en de bewegingen met haar hoofd en likt alleen nog maar met haar tong over zijn eikel. Af en toe probeert ze het puntje in zijn pisgaatje te duwen, wat hem doet rillen van genot. "Ow, wat lekker. Ik ga komen, ik ga komen... ik kom," kermt hij en hij spuit zijn zaad in de mond van Vogin, die meteen alles dapper doorslikt. "Owmmmmnnnngggg. Mmmmm," kreunt hij en hij schiet straal na straal, recht in haar keel. Als hij klaar is zuigt ze het laatste beetje uit zijn lul en laat ze dan zijn verslappende lul uit haar mond glippen. Hijgend kijkt hij toe hoe ze blijft slikken; haar tong tegen de speekselklieren in haar mond duwt en weer slikt. "Was het jouw eerste keer?" vraagt hij en ze knikt. "Oh," zegt hij, "Ik vond dat je het super deed, maar nu ik weet dat het jouw eerste keer was, dan ben je echt een natuurtalent. Wat deed je dat ongehoord goed. Echt super." Vogin slikt nog steeds, maar bloost wel een beetje. Ze hoest. "Zullen we het voor vandaag hierbij houden?" vraagt ze met een overslaande stem. Nico glimlacht, "Ik vind het helemaal prima." Ze hoest nog een paar keer en vertrekt. Nico heeft zich net weer aangekleed als Marcella de kamer binnenstormt. Nico kijkt haar aan. "Sorry," zegt ze, "Maar de volgenden hebben de kamer nodig." "Ok," zegt Nico en staat op. Met kruk én prothese loopt hij naar de deur. "Wat is die vlek daar op de grond?" vraagt ze. Nico kijkt en ziet een donkere vlek voor de stoel, zo'n beetje waar Vogin geknield zat. "Zo," denkt hij, "werd ze er nog zo geil van," en zegt, "Sorry. Ik liet een bekertje water vallen." "Oh," zegt ze, "Geeft niet. Droogt wel weer op. Kom, we moeten gaan," en ze jaagt hem de kamer uit. De volgende dag is Nico weer terug in de kamer. Van de vlek bij de stoel is al bijna niets meer te zien. Al snel na hem loopt Vogin naar binnen. "Hallo," zegt Nico vrolijk en zet de kruk tegen de dossierkast. "Hallo mijnheer Nicho," zegt ze, "aangezien het omdoen van de prothese duidelijk geen problemen oplevert," ze slikt een keer, "gaan we het nu anders doen. We maken er een kat-en-muis spel van. Deze kamer is groot, maar u moet nog veel oefenen met het lopen met alleen de prothese, zonder de kruk." Nico grijnst, "Met alleen de prothese is inderdaad een flinke uitdaging," zegt hij, "mag ik ook mijn gezonde been gebruiken?" Ze lacht even. "Ja hoor," zegt ze, "uw gezonde been mag u ook gebruiken. U krijgt een half uur om mij te pakken. Als het u lukt dan mag u met mij. Lukt het u niet, dan mag u het morgen opnieuw proberen, maar dan hebt u dan nog maar vijfentwintig minuten." "Ja, ho even," lacht Nico, "is dit net zoals met die grap met die zakenman die wil afvallen?" Vragend kijkt ze hem aan. "Welke grap van welke zakenman?" "Ken je die niet?" vraagt hij en ze knikt. "Nou," zegt Nico, "Er is een zakenman die graag wil afvallen. Hij loopt over straat en hij ziet in de etalage een advertentie van een revolutionaire nieuwe methode. Hij gaat naar binnen en boekt een sessie. Hij wordt naar een kamer geleidt, zoals deze, waar, na even wachten, een bloedmooie vrouw, bijna net zo mooi als jij, naakt de kamer binnenkomt. Ze zegt tegen hem dat hij haar moet zien te pakken en dan mag hij een keer met haar. Ze rent en hij achtervolgt haar, maar hij krijgt haar niet te pakken. �Sorry mijnheer,' zegt ze, �volgende keer meer succes.' De man is doodop en teleurgesteld dat hij haar niet heeft weten te pakken." Vogin luistert aandachtig toe. Nico verteld verder, "In de avond, thuis, staat de man op de weegschaal en constateert dat hij vier kilo is verloren. Het had wel effect! De volgende dag gaat hij terug. Eénmaal in de kamer zet de man alles aan de kant om zichzelf een zo groot mogelijke kans te geven om haar te pakken en hij kleedt zich alvast helemaal uit. Dan gaat de deur open en komt er een grote neger naar binnengelopen die tegen hem zegt �Ik ben Bubba, en als ik u te pakken krijg ga ik u neuken.'" Vogin barst in lachen uit. "Die is goed," zegt ze, "Die is sterk." Langzaam kalmeert ze weer. "Mijnheer Nicho, maakt u zich geen zorgen. Als u mij vandaag niet te pakken krijgt, dan kunt u morgen bij mij, en niet bij een grote neger, een nieuwe poging wagen. Kunt u de deur wel even op slot draaien? Het is niet de bedoeling dat er iemand naar binnen wandelt terwijl wij bezig zijn met deze sessie." Nico knikt, loopt naar de deur en draait deze op slot. "Kleedt u zich maar uit," zegt Vogin, "Dan doe ik dat ook." "Mag ik kijken terwijl jij je uitkleedt?" vraagt hij. Ze haalt haar schouders op. "Daar is niets spectaculairs aan, maar als u dat wilt," zegt ze. Ze opent haar riem en de knoopjes, schudt even met haar schouders en ze staat naakt voor hem, op haar schoenen en sokken na. "Je hebt gelijk," zegt Nico, "Het uitkleden is niets bijzonders, maar wat ik zie is prachtig." Hij trekt zijn bovenkleding uit en, met wat moeite, zijn onderkleding. Zijn half harde lul hangt tussen zijn benen. "Wat ben je mooi," zucht hij, "En voor alle duidelijkheid: wanneer ik je pak, ga ik je neuken en in je klaarkomen." Ze grijnst, "Als..." zegt ze, "als u me pakt..." "Klaar?" vraagt ze en Nico knikt. Ze drukt op de knop van de grote eierwekker die braaf begint met terugtellen van dertig minuten tot nul. Nico doet een eerste sprong en landt op zijn goede been, Vogin doet een stap opzij. Hij grijpt naast zich, maar voelt zijn vingertoppen over haar huid glijden. Met vier stappen is ze buiten zijn bereik. Er volgt inderdaad een kat-en-muis spel waarbij Nico af en toe moet stoppen om op adem te komen of om de banden die de prothese op de plek houden, te verstellen. De minuten tikken weg en hij merkt dat het intussen zijn conditie, of het gebrek eraan, is dat hem ervan weerhoudt Vogin te pakken. Zelfs de snelle, korte draaibewegingen, zowel over links als over rechts, zijn probleem- en pijnloos; als de protesten van zijn longen even niet meegeteld worden. Ook een poging om haar met een list te vangen, door te doen alsof hij enorm op adem moet komen, mislukt want ze trapt er niet in. De wekker geeft nog één minuut aan. Met een enorme snoekduik springt Nico naar haar toe. Ze stapt opzij maar hij kan net haar been vastgrijpen. "Oh nee," roept ze en probeert zich los te trekken. Nico voelt hoe de grip van zijn hand op haar been zienderogen afneemt. Snel draait hij zich om en pakt haar been met zijn andere hand stevig vast. Nu kan hij zijn eerste hand lossen en opnieuw vastpakken. Zo hengelt hij haar naar binnen. Ze kronkelt en schudt en probeert zich los te trekken; maar schoppen, wat ze ook kan doen, doet ze niet. Hij slaat zijn arm om haar middel en zegt, "Hebbes." Precies op dat moment gaat de wekker. "Net op tijd," grinnikt hij. "Bijna gelukt," zegt ze, ze voelt zijn lul tegen haar billen rusten en langzaam stijf worden. "Hier zat ik me al op te verheugen," zegt hij, laat haar los en trekt met één hand haar been omhoog en zet met zijn andere zijn eikel tegen haar schaamlippen. "Mooi," zegt ze, "dan werkt het motiverend." Met één beweging duwt hij haar op zijn lul en zit hij meteen tot zijn ballen in haar kutje. "Ow," kreunt ze. "Wat heb je een heerlijk strak kutje," kermt hij terwijl hij haar schede om zijn lul voelt. Hij merkt dat, met de prothese, het stoten vanuit zijn heupen makkelijker gaat dan hij had verwacht. Hij zet de voet van het kunstbeen klem tegen de bank en kan zo met zijn rechterbovenbeen beter afzetten. Met forse stoten begint hij haar te neuken. Met één arm houdt hij haar vast, met de hand van de ander begint hij haar klitje te bewerken, zodra hij het tussen al haar haren heeft gevonden. Als hij het knopje beroerd begint ze te kreunen. Fel glijden zijn vingers over haar genotsknobbeltje. Haar borsten deinen op het ritme van zijn stoten en hij gromt in haar nek. Ze heeft haar ogen gesloten en kreunt op zachte toon. Woest beukt hij door en weet zichzelf te verbazen. Hij heeft vaker vrouwen geneukt in dit tempo, maar dat was elke keer een vluggertje dat, toevallig, in alle gevallen plaatsvond op een toilet. De meest frappante vond Nico de Nederlandse vrouw die het toilet in Frankrijk op de péage binnenstapte en hem smeekte haar te neuken; terwijl haar man vijf meter verderop naast hun auto stond, rustig een sigaretje rokend en hun drie kinder zaten op de achterbank, jengelend en schreeuwend. "We moeten nog tot Cádiz," verzuchtte ze, "Dat ga ik echt niet trekken met die kutkinder en die vaatdoek van een vent. Alsjeblieft, neuk me." Binnen een minuut spoot Nico zijn zaad in haar kutje en vingerde haar snel naar haar eigen hoogtepunt. "Dank je," zei ze, trok haar slipje op en haar korte rok weer omlaag. "Dank je," zei ze en weg was ze. Dat was toen, dit is nu. Met kracht pompt Nico zijn lul in het strakke kutje van Vogin. Ze voelt zo zacht aan, maar toch aan zo strak. Haar sappen smeren zijn stoten en glijden over haar been. "Ja," kreunt hij, "ja." Hij neemt haar klit tussen zijn duim en wijsvinger en begint het knopje quasi af te trekken. Vogin huivert, kreunt en klauwt in de vloerbedekking. Nico voelt haar kutspieren samentrekken, met een hese piep komt ze klaar en duwt ze zijn hand weg. Hij gromt en spuit zijn ballen leeg, diep in haar smachtende lichaam, voor zijn gevoel zo hard en zo ver dat zijn zaad meteen in haar baarmoeder geloosd wordt. "Oh, mijn hemel," kreunt Nico, "Wat ben jij ongelooflijk lekker." Ze blijven liggen uithijgen. Langzaam wordt Nico's paal weer slap om uiteindelijk uit haar vulva te glijden. Ze staat op. "En nu nog opstaan," zegt ze tegen hem, pakt haar uniform van het bureau en trekt het aan. "Op... staan..." zegt hij. "Ja," zegt ze. Ze heeft alle knoopjes alweer dicht en leunt met haar kont tegen het bureau, haar armen over elkaar en ze kijkt toe. "Ehm..." zegt hij en kijkt om zich heen. "Ik ga u niet helpen," zegt Vogin. Nico denkt na. Hij rolt zich om, zet zijn kunstbeen klem tegen het bureau, duwt zich met zijn armen omhoog zodat hij zijn goede been kan buigen en hij zich overeind kan duwen. "Zo," zegt hij, "en wat staat hier tegenover?" "U hebt me net geneukt," zegt ze, "Was dat al niet genoeg? En is uw jongeheer alweer klaar voor actie?" en ze wijst op zijn slappe lul. Hij kijkt. "Je hebt, weer eens, gelijk. Dat is hij niet." "Ik ga," zegt ze, "Ik zie u morgen." "Morgen geen neger, hé?" vraagt Nico. "Geen neger," belooft ze hem en ze loopt naar de gang. Nico kleedt zich weer aan en ziet op de grond, bij de bank, een vlek. "Zo," grinnikt hij in zichzelf, "die meid lekt alles er weer uit. En ik maar denken dat ik zo diep in haar spoot." Hij recht zijn kleding en loopt naar de deur. Hij trekt de klink naar beneden, maar de deur opent niet. "Vreemd," denkt hij eerst, "oh nee," vervolgt hij, "Vogin heeft de deur natuurlijk weer op slot gedaan, zodat ik me rustig kon aankleden." Hij ontsluit de deur en loopt naar zijn kamer terug. Hij vergeet zijn kruk. De volgende dag loopt hij weer naar de kamer toe. Onderweg vraagt hij zich af waar hij zijn kruk gelaten heeft. Eénmaal binnen ziet hij het ding staan, gaat zitten en wacht af. Al vrij snel stapt Vogin de kamer binnen. "Goedemorgen, mijnheer Nicho," zegt ze vrolijk. "Goedemorgen, Vogin," groet Nico terug, "Je hebt toch echt geen grote neger meegenomen?" vraagt hij. Ze lacht, "Ik verzeker u dat ik geen grote neger, of iemand van een andere etniciteit heb meegenomen, alleen u bent in deze kamer." Nico glimlacht, "En wat doen we vandaag?" vraag hij. "Hetzelfde als gister," antwoordt ze, "Alleen hebt u nu niet meer een half uur, maar slechts vijfentwintig minuten om me te vangen. En gister had u me net voor het einde van de tijd..." Nico glimlacht, "Dus net als gister, wanneer ik je vang, mag ik doen wat ik wil?" "Als... u me vangt, mag u doen wat u wilt," bevestigd ze. "Wanneer... wanneer ik je vang ga ik je in jouw kontje neuken," zegt hij. Ze slikt even. "Áls u me vangt, mag u mij in mijn... kontje neuken," stemt ze in. Snel kleedt Nico zich uit, terwijl Vogin haar uniform losknoopt, weer op het bureau legt en op de knop van de eierwekker drukt. "Klaar," zegt Nico en ziet dat er al dertig seconden verstreken zijn. "Hey, stiekemerd!" roept hij uit en rent op haar af. Lachend rent ze weg. Ze rennen door de kamer, om de stoel, om de bank, om het bureau, over de bank. Ze schuilt achter het bureau en schrikt. "De deur!" roept ze uit, "die is nog van het slot!" Ze drukt op de knop van de wekker, Nico loopt naar de deur en draait deze op slot. Als hij terug is bij het bureau drukt ze weer op de knop en de wekker telt verder terug. Er is een patstelling. Nico aan de ene kant van het bureau en Vogin aan de andere. Als Vogin naar een zijkant dreigt te gaan, gaat Nico er naar toe. Als Nico naar een zijkant dreigt, gaat Vogin naar de andere kant. Hij haalt uit, recht over het bureau en ze kan nog net wegspringen. Eén rondje door de kamer en ze staan weer tegenover elkaar met het bureau tussen hen in. Dan krijgt Nico een idee. Hij tilt het bureau op en schuift het naar Vogin toe, waardoor ze verder in de hoek gedrukt wordt. "Hé," zegt ze en probeert terug te duwen, maar hij is sterker. Nico duwt verder en zet het bureau met één punt tegen de muur. Vogin kan nu niet meer ontsnappen. Op zijn gemak loopt bij naar de vrije kant toe. Als hij bij haar is laat ze zich vallen en probeert ze onder het bureau door te kruipen, maar Nico pakt haar heupen met beide handen vast en trekt haar terug, waarbij hij meteen een prachtig zicht heeft op haar billen. "Hebbes," zegt hij en trekt haar omhoog. Ze kijken op de klok. "Ik had zelfs nog vijf minuten over," grinnikt hij. Voorzichtig draait hij haar zodat ze niet met haar achterhoofd tegen de onderkant of de rand van het bureau botst. Dan legt hij haar plat op haar buik op het bureau, op haar uniform dat daar ook ligt. Hij zet de wekker stop en pakt zijn inmiddels stijve lul vast. "Gister was het jouw kutje al zalig, ik ben benieuwd hoe jouw kontje zal aanvoelen." Hij duwt zijn eikel tussen haar billen en drukt zich in één vloeiende beweging tot zijn ballen in haar anus. "Oempg," is haar onderkoelde reactie. "Ohw, mijn hemel. Dit is heerlijk," kreunt Nico. Hij gaat even anders staan, spreidt zijn benen en begint vanuit zijn heupen in haar kontje te pompen. Zijn voornemen was om rustig te beginnen en pas later het tempo op te voeren. De uitvoering hiervan lukt hem ook zeker, voor vier stoten. Dan al voert hij het tempo van zijn slagen op en al snel staat hij wild op haar kont in te beuken. Hij verschuift het bureau met elke ingaande slag. Vogin kreunt zachtjes en Nico hijgt van inspanning. Ooit, al masturberend, heeft hij zijn lul in een plastic fles gestopt en dat voelde al even strak als dit nu. "Owww," kreunt hij. Nee, die fles was heter dan haar kontje dat zowaar koel aanvoelt, wat hem overigens wel bevalt. Ze neemt zijn stoten zonder protest, zonder gegil en met een weinig gekreun. De knopen van haar uniform drukken in haar huid, maar ze geeft geen kik. "Is dit jouw eerste keer anaal?" vraagt hij haar hijgend en ze knikt. "Dan ben je echt een natuurtalent," kreunt hij. Als een koel washandje is haar darmkanaal om zijn lul gedrapeerd, hij ziet haar sluitspier bewegen op zijn stoten. "Ow ja," kreunt hij, "ik ga komen. Ik ga mijn zaad in jouw kont spuiten. Ow ja." Hij drukt zichzelf zo diep mogelijk in haar reet en spuit enkele stralen zaad haar ontlastingskanaal in. Hij blijft duwen en schuift zo het bureau weer naar de originele plek, al is het onbewust en onbedoeld. Nico voelt hoe de druk in zijn ballen afneemt en hoe hij weer slap wordt. Al hijgend leunt hij op het bureau. Als zijn slappe lul uit haar anus glijdt, doet hij een stap naar achteren, zodat zij kan opstaan. Zwijgend trekt ze haar uniform weer aan. Nico leunt tegen de muur. "Dat was heerlijk," zegt hij tegen haar. Ze glimlacht. "Ik ben blij," zegt ze, "dat u weer helemaal in de samenleving wilt meedoen." Nico glimlacht en hijgt, "Op deze manier wel, natuurlijk." Ze glimlacht. "Ik ga, tot ziens," zegt ze. Nico knikt. Pas als ze weg is vraagt hij, "Tot morgen?" maar uiteraard krijgt hij geen antwoord. Hij kijkt naar het bureau en ziet een plasje vloeistof liggen. "Oei," schrikt hij, "dat moet wel weg." Hij zoekt door de laden van het bureau en vindt een doos tissues. Hij veegt, zo goed en kwaad als het kan, alles weg en gooit de tissues in de prullenbak. Dan kleedt hij zich aan en loopt weg. Weer is de deur op slot, maar dat had hij al verwacht. Onderweg naar zijn kamer komt hij Marcella tegen. "Mijnheer Kan," zegt ze, "Ik zocht u al. We hebben gezien dat u weer helemaal mobiel bent, dus u wordt morgen ontslagen en kunt dan weer naar huis." "Oh," zegt Nico. Hij had natuurlijk verwacht dat hij een keer naar huis zou moeten, maar het komt toch een beetje als een verrassing. "Ok," zegt hij. "Morgen," zegt Marcella, "zo rond een uur of twee zal een taxi u naar huis brengen." "Ok," zegt hij weer, "dan zorg ik dat ik tegen die tijd al mijn spullen gepakt heb." Marcella glimlacht, "Dank u," zegt ze en ze verdwijnt een andere gang in. "Jammer," denkt Nico, "Ik had Vogin nog graag een keertje geneukt, maar het is dankzij haar dat ik weer kan lopen." Door de spanning is zijn nacht onrustiger dan anders. Tegen een uur of twaalf in de middag heeft hij zijn ontbijt achter de kiezen en zijn koffers gepakt. Via internet heeft hij een wandelstok gekocht, mocht hij er één nodig hebben, maar zijn versie is er één met een rapier erin, een dun zwaard. Maar die wordt thuis bezorgt en dus zit hij zich nu te vervelen. Hij hoort stappen in het halletje tussen zijn kamer en de grote gang en even later staat Vogin voor zijn neus. Zijn gezicht klaart op. "Vogin!" zegt hij vrolijk, "Wat fijn om je te zien. Ik ga vandaag naar huis," zegt hij. Ze knikt. "En eigenlijk wilde ik je nog eens zien," zegt hij, "Ik heb me gister en eergister nogal laten gaan. Ik heb je geneukt maar geen moment iets gedaan om het voor jou fijn te maken. Dat zou ik nu graag willen doen, dat goedmaken." "Oh," zegt ze, "Wat hebt u in gedachten?" Nico grijnst, loopt naar de deur, draait deze op slot en loopt terug. "Zou je zo vriendelijk willen zijn om jouw uniform uit te trekken en op je rug op het bed te gaan liggen, over dwars dus zoals je nu staat achterover," vraagt hij. "Ok," zegt ze, knoopt haar riem los, de knoopjes van haar uniform en ze laat het geheel op de grond vallen. Zo staat ze naakt voor hem. Dan springt ze op het bed en gaat op haar rug liggen, haar benen bungelen over de rand. "Prima," zegt Nico, pakt de stoel, zet deze tussen haar benen en gaat zitten. "Oh," zegt ze als ze begrijpt wat hij wil gaan doen. Hij spreidt haar schaamlippen, opent haar vulva en steekt zijn tong naar binnen. "Ohww," kreunt ze. Ze smaakt naar rozemarijn en ruikt als een vers gewassen bed. Kundig beft Nico haar, slaat geen millimeter van haar kutje over en probeert zijn tong zo diep mogelijk in haar lichaam te krijgen. Het lukt hem haar klitje met haar neus te beroeren en elke keer als hij het knopje aantikt huivert ze. Met zijn vingers trekt hij haar lipjes zo ver mogelijk uit elkaar en blaast lucht naar binnen. Haar adem stokt. Hij drukt haar klit omhoog en begint eraan te sabbelen. Ze klauwt met haar handen in de matras en hijgt. Nico voelt hoe haar kutspieren trillen en stilletjes komt ze heftig klaar. Ze kronkelt onder zijn hoofd, maar stoot geen geluiden uit. Nico is inmiddels zelf hard geworden. "Dank u, mijnheer Nicho," kreunt Vogin. "Mag ik je neuken?" vraagt hij. Ze knikt. Snel staat hij op, moeiteloos met de prothese. Hij opent zijn broek en duwt zijn harde lans in één vloeiende beweging in haar schede. In een hoog tempo pompt hij in haar en spuit al na zes slagen zijn ballen in haar leeg. "Het moest even?" vraagt ze hijgend. Nico knikt, ook hijgend. "Ik weet niet hoe het komt," zegt hij, "maar op één of andere manier word ik altijd enorm geil als ik een vrouw bef. En kom ik dan enorm snel klaar, ook al ben ik al drie dagen achter elkaar klaargekomen." Nico trekt zich uit haar terug en stapt naar achter, de stoel wegschuivend. Vogin laat zich van het bed glijden en kleedt zich weer aan. Ze geeft Nico een zoen op zijn wang en vertrekt zonder iets te zeggen. Nico kleedt zich ook weer aan, met het alleen het ophijsen van zijn boxer en broek is hij al klaar. Hij pakt zijn koffers en kijkt nog een laatste keer om zich heen. Op het bed, waar Vogin net nog lag, ligt alweer een vlek. "God," zegt Nico zacht, "die meid kan echt niets binnenhouden." Hij loopt naar de deur, voelt aan de klink en merkt dat deze op slot zit. "Tuurlijk, dank je Vogin," zegt hij, "dan kan er niemand naar binnen lopen terwijl ik met mijn broek op mijn enkels sta." Hij haalt de deur van het slot en loopt door de gangen naar de ingang. Daar, op het terras, wacht hij rustig af. Na een half uur komt een Mercedes E220d met blauwe kentekenplaten aangereden en stopt bij het terras. Marcella, dokter Laurent en nog een verpleegkundige, die Nico niet herkent, komen aangelopen, direct op hem af. Hij staat op. De taxichauffeur, Sabine geheten, neemt zijn koffers aan en legt ze in de kofferruimte van de taxi. "Zo, mijnheer Kan," zegt dokter Laurent, "U bent dan toch hersteld. Ik geef toe, we hadden er een hard hoofd in en in eerste instantie werkte u ook niet echt mee; maar we zijn blij dat het dan toch gelukt is." "Dank u, dokter," zegt Nico, "voor uw hulp. Marcella," hij richt zich tot haar, "dank je voor al jouw hulp, jouw geduld, en dat had je bij mij ook wel nodig, en jouw discretie bij mijn... eh... ongelukje." Ze buigt kort en glimlacht, "Dank u," zegt ze. Nico kijkt rond, om zich heen. "Ik wil ook graag Vogin bedanken. Kon ze geen afscheid nemen?" vraagt hij. Marcella kijkt hem vragend aan. "Pardon? Wie zegt u?" vraagt ze. "Vogin, de verpleegkundige die me geholpen heeft met de revalidatie. Die me weer aan het lopen gekregen heeft." Nico blijft rondkijken. "Pardon," zegt de tweede verpleegkundige, "Mijn naam is Abigaïl, ik ben de revalidatieverpleegkundige in dit ziekenhuis." "Dat geloof ik meteen," zegt Nico, "Maar u bent niet de verpleegkundige met wie ik... gewerkt heb. U bent slank en lang, zeker één meter vijfentachtig. Vogin is meer gedrongen, één meter zestig en stevig. Een verschil van vijfentwintig centimeter zou ik zeker gemerkt hebben." "Abigaïl?" vraagt Marcella, "Heb jij met mijnheer Kan gewerkt?" Abigaïl stottert, "Ja... ik... eh... ik..." "Abigaïl!" vraagt Marcella bits. "Eh..." stamelt Abigaïl, "Nee, ik was... in... eh... overleg met dokter Laurent op die momenten die me bijles gaf in... eh... analllanotomie." Dokter Laurent lacht, ietwat nerveus, "Ik denk dat het niet zo belangrijk is," zegt hij, "het belangrijkste is dat mijnheer Kan, hier, weer kan lopen, zonder kruk of stok." Nico knikt, "Maar toch wil ik heel graag Vogin bedanken voor al haar hulp en inzet." Marcella lacht kort. "Mijnheer Kan," zegt ze, "In dit ziekenhuis werkt niemand met de naam... Vogin, zegt u?" Nico knikt. "Ook geen leerling-verpleegkundige ofzo?" probeert hij. "God," zegt Marcella, "leerling-verpleegkundige. Die zou ik graag willen hebben, eindelijk wat ondersteuning." "Maar," zegt Nico, "Wie was ze dan? Ze had een ander uniform aan dan jullie, hoger in de hals, lager over de knieën en met een riem om haar middel. Jullie uniform is een tint lichterblauw, dat van haar was donkerder. Jullie hebben..." Hij telt snel, "Vijftien knoopjes, die van haar had er negentien," zegt hij. "Donkerblauw, zegt u?" vraagt Abigaïl. Nico knikt. "Loopt u eens mee," vraagt ze. De vier lopen naar binnen, Abigaïl voorop. Ze gaat de inpandige wachtruimte binnen en wijst op een ingelijst uniform aan de wand. "Zo één?" vraagt ze aan Nico. "Ja!" zegt hij, "precies zo één is het. Exact. Eh... bijna exact, één maat kleiner, maar qua ontwerp is dat hem helemaal." Hij telt de knoopjes en komt tot negentien. "Ja," zegt hij. Marcella leest het kaartje dat erbij hangt. "Verpleegstersuniform 1898 tot 1923," zegt ze. "Misschien hebt u het uniform hier gezien," suggereert dokter Laurent. Nico schudt zijn hoofd. "Ik ben direct in mijn kamer wakker geworden," zegt hij, "en toen ik met Vogin door de gangen liep, zijn we hier niet geweest." Hij kijkt de ruimte rond. "Daar!" roept hij en wijst op een foto. Hij loopt erheen. Op de foto's staan veel verpleegsters op het bordes van het ziekenhuis. Allemaal keurig in gelid, artsen erbij en, uiteraard hoger op het bordes, overig ondersteunend personeel. "Zij," hij wijst op één van hen, op de tweede rij, "Dat, dat is Vogin. Dat is �er helemaal." Dokter Laurent kijkt aandachtig naar de foto. "Met alle omgevingsfactoren meegerekend, zou ik zeggen dat ze één zestig is." Marcella leest het bijschrift. "Doktoren, verpleegsters en ondersteunend personeel, 1917." Abigaïl pakt een boek. "Hierin staat de geschiedenis van dit ziekenhuis," zegt ze en ze bladert. "1917 zei je?" vraagt ze en Marcella knikt. Abigaïl vindt de foto. "Welke zei u?" vraagt ze aan Nico. "Tweede rij van onderen, zesde verpleegster van links," zegt hij. "Tweede rij," zegt ze, "één, twee, drie, vier, vijf, zes. Nummer 42: Taletha Dzknars, 23 jaar oud. Ontvluchtte de Armeense Genocide en kwam als 22-jarige in 1916 in Nederland aan. In korte tijd leerde ze de taal en het vak van verpleegster... verpleegkundige, dat ze in Armenië ook al vervulde. Ze overleed plotseling in 1918 aan een onbekende oorzaak. Sommige mensen beweren haar geest gezien te hebben. In 1943 hielp ze gewonden van een bombardement, in 1968 hielp ze iemand die een overdosis had genomen en in 1993 zweert een patiënt dat ze heeft voorkomen dat hij zelfmoord pleegde." Nico staart voor zich uit. "De vlekken..." zegt hij, "de deur die op slot was..." Hij kijkt van Marcella naar Abigaïl naar dokter Laurent. "Wat is er gebeurt?" The end? Of komt er in 2043 een nieuw verhaal?

Revalidatie (vm:een-op-een, 13689 words)
Auteur: Ivan K.	Toegevoegd: Dec 07 2020	Kijkers/Lezers: 4249/3693 [87%]	Waardering (verhaal): 9.40 (5 stemmen)
Nico komt na een ongeval in een revalidatiecentrum terecht. Daar moet hij leren lopen, maar veel zin heeft hij er in eerste instantie niet in. Kan een verpleegster daar verandering in brengen?