ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 7 door Lucky Eye [deel 7]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal 'Schiet maar op, jij!' spoorde Lisa me aan. 'Je moet het flink verknald hebben als Mam je uitnodigt in haar bloementuin!' Ik slikte. Was me van geen kwaad bewust. Met ietwat knikkende knieën ging ik naar de bloementuin van de moeder van Stef. Die tuin is het pronkjuweel van Stefs vader die hij speciaal heeft aangelegd voor zijn vrouw. Een tuin die bijna het hele jaar door kleurrijk is en waar Henrik Jan zijn hart had ingelegd, zo was mij duidelijk. Ik mocht daar graag zijn, maar dit keer ... Toen ze me zag, wenkte ze me en klopte uitnodigend met haar hand op de plaats op het bankje naast haar. Mijn paniekerige gedachten zette ik abrupt stop. 'Heb ik het verknald?' begon ik meteen toen ik was gaan zitten. 'Hoe bedoel je, lieve jongen?' Ik vertelde haar wat Lisa me had gezegd en ze moest onbedaarlijk lachen. 'Je bent nog steeds niet gewend aan het plagen, merk ik,' reageerde ze met een glimlach terwijl ze mijn hand beetpakte. 'En die twee weten dat maar al te goed. Het is een plagerijtje, Marc. Meer niet.' Ik zag er de lol niet van in en bleef stuurs voor me uit kijken. 'Relax, jongen! Je hele lijf voelt gespannen aan.' Ik vroeg me af hoe zij dat kon voelen, terwijl ze alleen maar mijn hand vast had, maar ... ze had gelijk. Ik stond stijf van de zenuwen. 'Kan ik het ooit bij jou verknallen?' vroeg ik timide. 'Wees gerust, lieve jongen, jij niet! Nooit! Als ik Henrik Jan of de kinderen hier eens uitnodig om te praten, dan is het omdat ik iets met hen te bespreken heb dat privé is. En ja, soms is dat stevige kritiek. Vandaar wellicht ook de opmerking van Lisa. Maar op jou heb ik helemaal niets aan te merken.' 'Niets aan te merken omdat ik jouw kind niet ben zeker,' kwam het er nog steeds benepen uit. 'Nee. Dat is het niet. Mijn kinderen houden me soms voor dat ik jou mijn allerliefste kind vind. Flauwekul natuurlijk! Mijn kinderen zijn mij allemaal even lief! Alle vier!' Ik keek haar aan en meende twee gevoelens in haar ogen te kunnen lezen: blijdschap en verdriet. 'Ja, je hebt het goed verstaan. Ik zei alle vier, want jij bent er net zo goed eentje van mij. Je bent mij even vertrouwd als mijn linkerhand. Ik denk dat ik jou beter kan peilen dan mijn eigen kinderen. Misschien ook wel logisch. Die drie van mij zie ik elke dag en die hebben geleerd hoe ze hun moeder om de tuin kunnen leiden. Soms. Weten uit ervaring hoe ze hun gevoelens voor mij kunnen verbergen. Soms. En ... als ik dat merk ... dan nodig ik hen ook uit voor een praatje in mijn bloementuin.' 'Maar er is dus wel iets dat je met mij wil bespreken?' 'Ja. Maar ik wil heel graag dat je niet in de stress schiet. Laat dus alle angstige gevoelens los. Laat ze gaan. Ik ben geen monster toch?' 'Echt niet! D... dan ... ' Ik had nog wat toe willen voegen, maar deed het niet. Ze wist wat ik bedoelde. Ze knikte. 'Thuis is het lang niet altijd gemakkelijk voor jou. Ik weet het. En daarom weet ik dat je je hier vaak beter thuis voelt dan waar je dat gevoel zou moeten hebben. Ik heb geprobeerd dat te veranderen, maar ... het lukte me niet.' Was het dat? Was dat de reden waarom de vriendschap tussen de ouders van Stef en die van mij afgebroken was? Ik vroeg het haar. 'Ja. Heel lang heb ik me stilgehouden. Heel lang alleen maar mijn zorgen besproken met Henrik Jan en ... en van hem het advies gekregen om me er niet mee te bemoeien, maar ... dat lukte me niet. Ik zag gewoon hoe ... nou ja ... hoe anders ze jou behandelde dan dat wij dat met onze kinderen doen. En ... ik weet ... ik hoef een ander niet te oordelen, maar ... ' Ze viel stil. Ditmaal was het mijn beurt om haar te ondersteunen, zo voelde ik, en daarom kneep ik zachtjes in haar hand. 'Dank je. Je bent een geweldige jongen. Zo lief, zo attent.' 'Ja ja ... ' Ik glimlachte naar haar. 'Ik kon het gewoon niet langer aanzien hoe ze jou behandelde, Marc! Hoe ze de zorg voor jou bijna volledig overliet aan Grace. En hoe goed je zus dat ook heeft gedaan, het is niet zoals het zou moeten zijn. Je zus had ook recht op een eigen leven en ik weet dat ze altijd met heel veel plezier voor je zorgde, maar toch ... En daarom heb ik er met je moeder over gesproken. Niet dat het iets hielp. Totaal niet. Het zorgde er juist voor dat ... dat wat er was nog minder werd. Beperkt werd tot het broodnodige overleg als jullie bij elkaar wilden logeren.' Of als dat goed uitkwam, voegde ik er in gedachten aan toe. 'Ik had een grens gepasseerd waarvoor ik had moeten blijven staan. Henrik Jan had me gewaarschuwd.' 'Maar dat kon je niet,' trok ik mijn conclusie. 'Ja. Ik kon dat niet.' 'Ik kan je daarvoor alleen maar bedanken.' Ze keek me vreemd aan. 'Leg eens uit, als je wilt.' 'Ik denk ... nou ja ... gut ... ' Het werd gestamel in het begin. Ik zocht naar de juiste woorden, maar liet het zoeken ook weer los. Het moest er maar uitkomen zoals het er uit kwam. 'Voor mij voelt het alsof die breuk belangrijk is geweest. Als jullie vrienden waren gebleven dan ... dan ... nou ja ... dan had ik wellicht steeds het gevoel gehad dat ik me hier ... bij jullie ... zou moeten inhouden.' 'Omdat je dacht dat wij er met hen over zouden kunnen praten?' 'Ja! Dat is het! En na die scheuring hadden jullie geen echt contact meer en zou er dus ook niet gepraat worden.' 'Dat is een heel mooie gedachte! Zo heb ik het nog nooit bekeken! Weet je ... ik heb me heel vaak schuldig gevoeld. Schuldig omdat ik er de oorzaak van was dat de vriendschap met jouw ouders werd verbroken. Maar nu ... nu plaats jij daar een ander gevoel voor in de plaats. Dank je, lieve Marc.' 'Zo voelt het voor mij. Ik voelde me hier vrij omdat alles wat er hier gebeurde nooit onderwerp van gesprek zou zijn tussen jullie en mijn ouders. Ik hoop ... dat ik daar geen misbruik van heb gemaakt.' 'Je weet niet eens hoe zoiets moet! Jij en misbruik maken van iets? Kom, laat je nakijken!' Even was het weer stil. 'Maar nu waarover ik met je wilde praten.' Het hete hangijzer. 'Hebben jij en Stefan iets?' Het was dezelfde vraag, in iets andere bewoording, dan die waar Grace die middag mee was gekomen. Maar dit keer wist ik even niet wat te antwoorden. Met mijn zus dat bespreken was voor mij toch anders dan met de moeder van Stefan. 'Het gaat mij helemaal niets aan! Ik weet het, maar ... als mijn kinderen lijden, dan voel ik dat en wil ik dat graag proberen weg te nemen.' 'Is er iets niet goed met Stef?' vroeg ik ongerust terwijl ik met mijn ogen die van haar zocht. 'Ogenschijnlijk is er niets aan de hand met Stefan. Vooral de tijd dat hij met Henrik Jan nu samenwerkt, gaat het heel erg goed. Maar als moeder merk je dingen op. Stefan is de laatste tijd anders dan anders. Minder open. Minder spontaan. Teruggetrokken soms. En zo ken ik mijn oudste niet.' Ik ook niet. Stef mocht graag praten. Mocht zichzelf graag hardop horen denken en vond het maar wat fijn als er dan iemand luisterde. 'Af en toe heb ik het idee dat hij wat depressief is zelfs.' Toen begonnen er allerlei alarmbellen in mijn hoofd te rinkelen. Dit klonk niet goed. 'Je weet hoe ik ooit ontdekte dat hij op jongens viel, hè?' Ik knikte. De la onder zijn bed. Zij vond het daar bij de grote schoonmaak en ik toen we samen huiswerk maakten en hij me vroeg om de Grote Bosatlas te pakken. Die was te groot voor de boekenplanken en lag daarom daar. Ik trok de la naar me toe, zag de atlas helemaal onderin liggen en toen ik hem wilde pakken, gleed er iets anders naar voren: een DVD. De plaatjes op de voor- en achterkant waren veelzeggend. Ik pakte de DVD en legde die voor hem neer in plaats van het gevraagde. Hij schrok zich een hoedje en werd vuurrood. Hij stamelde van alles en nog wat, maar kwam niet echt uit zijn woorden. "Relax, jongen, ik ben ook zo," had ik hem gerustgesteld. "Ik vind jongens ook leuker dan meisjes." Toch voelde hij zich betrapt. Logisch. 'Laatst was zijn kamer weer eens een puinhoop.' Dat kon ik me heel goed voorstellen. 'En gaf ik hem de opdracht het zelf op te ruimen, omdat anders ik het zou gaan doen. Hij had het druk. Druk met de examens.' Ik begon me bezwaard te voelen. Stef had het niet druk met zichzelf gehad. Hij kon goed leren. Hij had het druk gehad, omdat hij mij overal bij had geholpen. 'Druk met mij,' voerde ik aan. 'Ook dat. Hij heeft het hart op een goede plaats zitten, onze Stefan, en heeft jou heel graag geholpen. Maar ... opruimen deed hij niet. En toen ging ik dus maar aan de gang. Overal lagen boeken. Toen ik er een oppakte, viel er iets op de grond. Ik bekeek het blaadje en verbaasde me over de tekst en het door hem getekende plaatje. Hij kan, net als jij, heel goed tekenen, maar ... dit was zo mooi! Zo ontzettend mooi ... Maar vooral de tekst deed me zeer. Natuurlijk heb ik er niet meteen met hem over gesproken. Stefan heeft recht op z'n privacy. Net als iedereen. Ik was van plan het te laten rusten. Maar ... omdat hij veranderde, zoals ik je al zei, vind ik toch dat ik er iets mee moet doen.' 'En dat wil je via mij doen?' 'Ja. Omdat jij erbij betrokken bent. Deel bent van. Ik zal je laten zien wat ik vond, dan begrijp je vast wel waarom ik het zo doe.' Ze haalde iets uit de zak van haar jasschort, vouwde het uit tot formaat A4 en gaf het aan mij. Ik nam het aan en bekeek het. 'Het is een kopietje. Het origineel heb ik teruggelegd in het boek.' Logisch. Ze wilde niet dat Stef zou weten dat zij het had gevonden. Mijn aandacht werd als eerste getrokken naar de tekening. Een naakte jongen in de pose van de denker van Rodin. En ... het gezicht was duidelijk dat van mij. 'Natuurgetrouw!' stelde ze met een tedere klank in haar stem. 'Stef overdrijft.' 'Jij moet goed in de spiegel leren kijken! Maar wat vind je van dat wat hij geschreven heeft?' 'Ik heb het nog niet gelezen.' 'Neem je tijd.' Ik richtte mijn ogen op het geschrevene en zoog de woorden één voor één in me op. Dit was wat er stond: "Zou ik zeker weten dat onze vriendschap er niet onder zou lijden, dan zou ik hem nog vandaag mijn liefde betuigen. Maar ... het voelt zo vreemd! Hem mijn liefde betuigen? Hoe zou ik dat kunnen? Zou ik niet vreselijk tekortschieten?" 'SHIT!' kwam mijn eerste reactie. Ik stond op en zette een paar stappen in de richting van de border. Ik keek uit over de weilanden achter het huis terwijl de tranen me in de ogen stonden. Voelde ik het niet precies zo? Had ik het niet precies zo verwoord naar Grace toe! Ja, ik hield van Stef! Maar wat als hij nou eens niet verliefd was op mij? Wat dan? Zou onze vriendschap eronder lijden? Dat mocht nooit gebeuren! En ... en daarom had ik altijd mijn mond gehouden! Zou ik altijd mijn mond houden! En ... nu ... nu bleek dat Stef het precies zo voelde en onder woorden had gebracht. 'Prima dat je even wat ruimte zoekt, Marc, maar sluit je alsjeblieft niet af van me. Ik ben er om met je te praten en voel ... nee ... ik weet dat we samen Stefan kunnen helpen.' Ik draaide me naar haar om en liet haar zien dat ik huilde. 'Het voelt voor mij precies zo,' zei ik snikkend. 'Vanmiddag vroeg Grace me hetzelfde en vertelde ik haar hoe het voor mij voelt. Ja! !k zou verrekte graag iets met Stef willen! Maar ... het mag onze vriendschap niet schaden! Nooit! Onze vriendschap is veel belangrijker dan wat een relatie, en alles wat daarbij hoort, ons ooit zal kunnen brengen.' 'Je doelt ook op de seks?' Ik knikte. Ja. Ook de seks. Hoe fijn het ook zou kunnen zijn ... ik had liever dat Stef mijn vriend was dan mijn sekspartner. 'Kom bij me zitten, schat!' Ze opende haar armen voor mij en ik wilde en kon geen weerstand bieden. Gelukkig had ze haar eeuwige jasschort aan, want al huilende in haar armen maakte ik haar flink nat. Haar armen streelden zachtjes over mijn rug en zo bracht ze me weer wat tot rust. 'Klonk het stom wat ik zei?' vroeg ik toen ik merkte dat de tranen aan het opdrogen waren. 'Nee. Absoluut niet.' 'Maar ik begrijp het zelf niet helemaal. Of eigenlijk helemaal niet! We zijn bijna achttien en toch ... toch nog zo onzeker, lijkt het. Ik voel me gewoon zo ontzettend ... !' 'Niet doen, Marc! Nergens voor nodig! Je bent nog jong. In plaats van te zeggen dat je onzeker bent, kun je zeggen dat er onzekerheid in je is. Een beter alternatief. Het lijkt op het eerste gezicht een klein verschil maar, geloof me, dat is het niet. Je hebt al heel veel geleerd, maar je bent nog lang niet uitgeleerd. Het leven heeft nog heel wat lessen voor je in petto. Met de jaren krijg je ervaring. Overal in. En ... zul je ook merken dat het leven je nog steeds kan verrassen. Denk je dat ik zo verstandig was toen ik jong was?' 'Niet?' 'Echt niet! Ik was dolverliefd op Henrik Jan en begreep verstandelijk volledig dat ik met hem mee zou moeten gaan naar Nederland, maar ... ik durfde het niet. Niet dat het heimwee of zo was om uit de Beierse Alpen naar dat vlakke land hier te gaan, maar ... ik wilde het niet! Het was een spagaat voor mij. Zo voelde het. Aan de ene kant hopeloos verliefd en aan de andere kant wilde ik er niet aan omdat alles voor mij zou veranderen. En ja ... dat heeft een tijdlang geduurd. Ik heb zelfs twee keer de verkering uitgemaakt. Ongelofelijk gewoon! Enorm ... niet slim! Maar gelukkig bleef Henrik Jan aandringen en volhouden.' 'Maar is het niet enorm ... niet slim dat wij al die tijd als twee uilskuikens onze mond naar elkaar toe hebben gehouden, terwijl wij precies hetzelfde voor elkaar voelen en nu ... nu geholpen moeten worden door jou?' 'Met wat hulp in het leven af en toe is helemaal niets mis, jongen! Maar wat ga je nu doen met dat wat ik je heb laten zien?' Dat was duidelijk voor mij. 'Denk dat het tijd is om eens goed met Stef te gaan praten,' zei ik terwijl ik rechtop ging zitten en met de rug van mijn hand mijn ogen afveegde. Ik kreeg een papieren zakdoekje aangereikt en snoot luidruchtig mijn neus. 'En dan?' 'Onszelf voor gek verklaren dat we al heel lang verliefd zijn op elkaar en er niets mee hebben gedaan!' 'Heb jij ... Nee, daar heb ik niets mee nodig.' 'Ik heb geen seks gehad met iemand anders. Wilde je dat vragen?' 'Ja. Maar nogmaals, ik heb daar niets mee nodig vandaar dat ik mijn vraag inslikte.' 'De vragen van Grace van vanmiddag kwamen eigenlijk ook daarop neer. Zij weet het en jij mag het ook gerust weten. Het voelt goed voor mij om het te vertellen. Begin dit jaar ben ik een aantal keren met een jongen uit geweest, maar toen het leek uit te draaien op seks ... toen deinsde ik terug. Wilde ik het niet. Hij pakte dat gelukkig heel goed op. Hij analyseerde mijn terugkrabbelen en vertelde me dat ik verliefd was op iemand anders. Hij had het bij het rechte eind. Het leek erop dat hij me beter kende dan ik mezelf.' 'Stefan heeft ook zoiets gehad. Na het eindexamen ging hij een tijdje om met een jongen hier uit het dorp. Een leuke jongen. Niets mis mee. Maar als ik er eens naar vroeg, was hij altijd enorm kort. Het liep op niets uit.' 'Kan het me voorstellen. Denk dat hij zich net zo gevoeld zal hebben als ik met die ander. Als het niet goed voelt, moet je er niets mee doen.' 'Jullie zijn allebei heel wijs!' 'Weet het niet. We leren, denk ik. Nog één ... twijfel als het mag.' 'Laat het eens horen?' Iets wetenschappelijks. Iets dat ik daar over had gehoord. De onderzoekers hadden bewezen - waarbij ik dat laatste woord tussen aanhalingstekens gezet zou willen zien - dat mensen die dicht bij elkaar opgegroeid waren nooit - ook al zo'n woord dat je niet al te vaak moet gebruiken - verliefd op elkaar zouden kunnen worden. 'En?' wilde ik van haar weten toen ik het in mijn eigen woorden had weergegeven. Ze keek me glimlachend aan. 'Ach, lieve jongen, ik weet wat jouw mening is over de wetenschap. Je hebt het ons vaak genoeg laten horen aan tafel. Het is wat ongenuanceerd, maar ... in dit geval ... zou ik willen zeggen, hou je vast aan je eigen mening! Bovendien ... liefde is niet iets dat je tot wetenschappelijk onderwerp zou moeten maken. Het is, naar mijn mening, een gevoel.' 'Maar ... zijn gevoelens altijd waar?' Een ontkenning volgde, maar er kwam wel een restrictie. 'Ik jullie geval is het wel waar. Bij jullie is het wederkerig: jij houdt van Stefan, hij houdt van jou! Zo'n gevoel moet je de ruimte geven, wel voor waar houden.' 'Bedankt!' 'En hoe pak je het nu aan?' 'Voordeel is nu dat ik weet dat hij ook verliefd is op mij. Dan moeten we er toch iets van kunnen maken?' 'Goed gezien, knappe jongen! Samen komen jullie er wel uit! En ik weet zeker dat jullie vriendschap zal blijven zoals hij is.' 'Echt?' Toch wilde ik die bevestiging van haar. 'Jullie passen heel erg goed bij elkaar. De enige voorwaarde is, zo denk ik, dat Stefan wel weer zichzelf wordt. Dat hij zich niet langer laat plagen door de gevoelens van onzekerheid en tekortkomen, want dat is het volgens mij.' 'Ja. De gek! Hoezo zou hij mij niet kunnen liefhebben?' En dat gezegd hebbende voelde ik mezelf ineens heel zelfverzekerd ... nee ... beter gezegd ... voelde ik dat er heel veel zelfverzekerdheid in mij was. En ... ik wist in elk geval dat ik van Stef hield! 'Weet je,' begon Maria, maar ze viel ook meteen weer stil. 'Je wilde nog iets zeggen?' 'Hmmm. Ik weet het niet. Bedenk me ineens dat het wellicht niet goed is om te zeggen.' 'Waarom zou het dat niet zijn?' drong ik aan. 'Tja ... ik wil niet dat het voelt alsof ik jou, jullie, onder druk zet.' 'Probeer het eens.' 'Zeker weten?' Ik wist het zeker. 'Ik heb heel vaak het idee gehad dat jullie bij elkaar hoorden. En ... dat was natuurlijk ook zo. Jullie vriendschap was heel erg goed. Daar kwam nooit iemand tussen. Toen ik die DVD vond bij Stefan, voelde het voor mij alsof er een kink in de kabel kwam. Onze Stefan was dan wel zo, maar ... hoe zat het met jou? Henrik Jan en ik vonden dat we het wel met Stefan moesten bespreken. Hem vooral moesten vertellen dat er helemaal niets mis mee was dat hij zo was. Dat gesprek verliep heel erg goed. Maar ... ik had wel mijn zorgen. Zorgen als moeder. Hoe gaat zoiets? Hoe ... nou ja ... dat soort vragen. Je weet vast wel wat ik bedoel.' 'Ja.' 'Gelukkig kwam jij in het weekend, toen je bij ons was, er ook meteen mee. Kwam je uit de kast. En meteen was er bij mij de opluchting.' 'Kan ik me voorstellen. Voor jou, zo denk ik, voelde het goed dat wij samen hetzelfde pad zouden gaan.' 'Ja. Maar er was meer. Ik wilde zo heel erg graag dat jullie samen zouden zijn. Ik wist gewoon dat dat goed was. En ... nou ja ... ik loop vooruit op dingen. Daarom wilde ik het liever ook niet zeggen.' 'Het geeft niets! Het is goed. Hij verliefd op mij, ik verliefd op hem ... kan er nog iets fout gaan?' 'Je bent lief, Marc! Bedankt dat je naar mij hebt willen luisteren. Maar ... er is nog iets. En misschien moet ik me daarmee helemaal niet bemoeien. Het is jouw keuze. Maar ... ' Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 7 (mm:overige, 4215 words) [7/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Nov 07 2020	Kijkers/Lezers: 1523/1313 [86%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Vervolg...

Dit is deel 7 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel