ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 5 door Lucky Eye [deel 5]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal provoceren" opnieuw weer eens toe te passen en liet ik mijn moeders vurige preek over me heen komen zonder een spier te vertrekken. Omdat haar betoog na die openingszin nog lang niet afgelopen was en erg lang duurde, had ik mijn bord eerder leeg dan mijn ouders en toen ik klaar was, vroeg ik hen of ik van tafel mocht. Het toetje liet ik maar schieten voor die ene keer. Een nieuwe verbale explosie was het gevolg, maar ik legde haar niet antwoorden uit als "geen bericht is goed bericht" stond heel rustig van tafel op, schoof mijn stoel netjes onder de tafel om vervolgens naar boven te gaan. Op mijn kamer aangekomen drukte ik het kussen van mijn bed tegen mijn hoofd, opdat ze beneden mijn onbedaarlijke lachen niet zouden horen. Stef kwam vroeger altijd heel vaak bij mij over de vloer. De verhouding van hij bij mij thuis en ik bij hem was ongeveer gelijk. Toen we beiden acht waren werd dat anders. We waren vaak te vinden bij het skateparkje. We probeerden op onze skateboards de trucs van de oudere jongens na te doen en als het lukte waren we de koning te rijk! Het meest gaaf was het als de ouderen hun waardering dan lieten blijken. Minder leuk was het als we bij een mislukking uitgelachen werden. Maar dat zorgde er niet voor dat we opgaven. Een valpartij was overkomelijk. Blauwe plekken en schaafwonden heel gewoon. Een keer fietste Stef met mij mee naar huis omdat ik flink gevallen was. Mijn moeder was die middag thuis om de een of andere reden die mij onbekend was. Toen ze mijn verwondingen zag begon ze meteen moord en brand te schreeuwen. Had ze me niet vaak genoeg gewaarschuwd! Luisterde ik dan nooit eens naar haar! Stef maakte zich snel uit de voeten. De volgende dag vroeg Stef mij: "Hebben jullie er 's avonds nog over gepraat?" Ik wist niet wat hij bedoelde. "Mijn vader en moeder zijn ook wel eens boos op mij," zo lichtte hij toe. En ik wist me een voorval te herinneren waarbij hij op een ontdekkingstocht van ons door de weilanden achter hun huis in een sloot was gevallen en bij thuiskomst de wind flink van voren kreeg. "Maar," zo was Stef verder gegaan, "wij praten er 's avonds later dan wel over. Doen jouw moeder en vader dat ook?" En daar had hij mij tuk. Hij vertelde me dat zijn ouders hem dan uitlegden waarom ze kwaad waren geworden en meestal was dat puur en alleen vanuit bezorgdheid. Ruiterlijk erkende ik toen tegenover hem dat er bij ons thuis niet gepraat werd, haast nooit gepraat werd. En toen kon ik me zijn angst voor mijn moeder beter voorstellen: boosheid die niet weggenomen wordt blijft hangen. Later ging het op een keer echt goed fout voor mij bij het skateboarden. Ik wilde over een rail gaan, maar het pakte helemaal verkeerd uit. De skateboard gleed onder me vandaan. Het ging allemaal ontzettend snel en met een enorme smak. Ik hoorde een bot breken. Er was enorm veel pijn! Overal! Ik schreeuwde het echt uit! Eerst was er wat gelach te horen geweest, maar al snel had iedereen de ernst van de situatie door. Mijn handen had ik om mijn ballen geslagen en opgerold probeerde ik de pijn daar te verwerken. De breuk in mijn sleutelbeen zag er raar uit. Het leek alsof het een poging deed door mijn huid te prikken: wat ook zo was. Iemand belde 112 en binnen een paar minuten was er een ambulance. Ik werd er ingeschoven en aangesloten op allerlei apparatuur. Een vrouw kwam naast me zitten en vroeg me wat het meest zeer deed. Ik vond het lastig. Beide kwetsuren schreeuwden om voorrang. "Stef moet Grace bellen. Wilt u hem dat zeggen?" vroeg ik haar. Ze vroeg me het nummer en tikte het meteen in. Het ging zonder sirene naar het ziekenhuis en hoewel ik verrekte van de pijn vond ik dat eigenlijk wel jammer. Lag ik eens in een ambulance en dan ging het heel rustig, netjes alle verkeersregels in acht nemend, naar het ziekenhuis. Ik werd naar de spoedeisende hulp gebracht en eerst heel snel onderzocht. Een verpleegster vroeg me, nadat er twee artsen bij mij waren geweest, of ik alles had begrepen. Ik schudde mijn hoofd en kreeg in jip-en-janneke-taal een uitleg. Van mijn ballen moest eerst een echo gemaakt worden. De breuk in mijn sleutelbeen was zodanig dat ik geopereerd moest worden. De schrik sloeg me om het hart en ik begon zachtjes te huilen. De verplegers waren allemaal heel lief voor me, maar konden me niet rustig krijgen. Dat gebeurde pas toen ik een vertrouwde hand door mijn haren voelde strijken: Grace. Zij was gekomen. Zij troostte mij zoals alleen zij dat kan. Rustig geworden legde zij mij opnieuw uit wat er zou moeten gaan gebeuren. De echo was niet erg. Daar voelde ik alleen iets van toen de man het apparaatje stevig tegen mijn ballen aandrukte. Dat gaf een heel vervelende pijn. Gelukkig had hij mij gewaarschuwd wat hij ging doen en deed hij het niet lang. Toen ging het naar een zaal op de kinderafdeling. Grace mocht mee. Daarna was het lang wachten. Later hoorde ik van Grace dat een uroloog de echo moest beoordelen en dat hij op dat moment niet goed wist wat hij ermee moest. Er werd besloten dat voorlopig te laten rusten. Grace mocht helemaal mee tot aan de deuren van de operatiekamer. Maar wel verkleed. Ze had een blauw mutsje op haar haren, blauwe sloffen om haar schoenen, en een blauw ding over haar kleren heen. Geen gezicht! Maar erom lachen kon ik toen niet. Bij de deuren van de operatiekamer namen we afscheid. Ze had me gezegd dat ik niet moest gaan huilen, omdat ik anders overstuur de operatie in zou gaan en dat dat niet goed voor me was. Ik deed wat ze me zei. De operatie ging goed. De twee botgedeelten werden met een plaatje en schroeven aan elkaar gezet. Toen ik bijkwam uit de operatie zat Grace naast me en waren die rare blauwe kleren verdwenen. Toen moest ik ineens wel huilen. Ze begreep het heel goed. Ze ging met me mee terug naar de zaal en zei dat ik die nacht daar moest blijven. De volgende ochtend zou ik naar huis mogen, maar zij kon me dan niet ophalen omdat ze tentamens had. Mijn moeder kwam de volgende ochtend en aan haar gezicht was duidelijk te zien dat ze niet blij was. Waarschijnlijk had ik haar agenda verstoord. Toen Grace 's middags thuis kwam was net de fysiotherapeut bij me. Hij legde mij uit dat ik de vingers van mijn hand moest blijven bewegen en ook de pols. Hij legde haar uit welke oefeningen ik daarvoor kon gebruiken. Zij vond het vanwege de door haar gekozen opleiding reuze interessant natuurlijk. Na een eerste periode van rust begon ze met mij te oefenen en ik vond het nog leuk ook. Een half jaar lang bezocht ik regelmatig de uroloog om te kijken hoe het probleem met mijn bal - één bleek flink beschadigd te zijn - zich ontwikkelde. Eerst was er heel lang een enorme zwelling. Mijn zak was enorm groot en stond helemaal strak. Een naar gezicht. Nog veel vervelender was het dat ik heel veel dingen niet mocht doen. De eerste tijd moest ik naar school gebracht worden. Ik mocht niet eens lopen! Fietsen was heel lange tijd niet toegestaan en meedoen met gym was ook uit den boze. Mijn vader bracht me vaak naar school en de moeder van Stef weer naar huis. Toen ik wel weer mocht wandelen, kwam Stef me elke ochtend ophalen. Na verloop van tijd begon de zwelling te slinken en werd er opnieuw een echo gemaakt. Toen kon de arts beter zien wat er nou precies aan de hand was. Het bleek dat het euvel hem zat in de bijbal van mijn rechter bal. Die had flink te lijden gehad onder de val op de rail. Hij wilde het eerst een tijdje aanzien. Grace ging zo veel mogelijk met me mee en als zij niet kon dan viel de moeder van Stef in. Alles beter dan mijn eigen moeder in elk geval. Zij vroeg nooit naar de ontwikkelingen als ik naar het ziekenhuis was geweest. Mijn vader wel. Het leek alsof hij veranderde. Een half jaar na het ongeval leek het de dokter toch beter dat de bijbal zou worden verwijderd, ook omdat ik er veel pijn aan bleef houden. Hij had uitvoerig overlegd met zijn collega's. Ik vond het vervelend dat ik opnieuw geopereerd moest worden. We planden het zo dat het in een schoolvakantie, ook omdat Grace dan vrij zou zijn, zou gaan gebeuren. Na de operatie was het eerst weer een tijdje een flink gezwollen toestand, want er ontwikkelde zich een bloeduitstorting. Die trok gelukkig ook weer weg. Wel bleef ik nog steeds iets last van pijn houden: een pijn die soms ineens opkwam en dan later ook weer wegtrok. De arts raadde me aan om een strakke slip te dragen in plaats van een boxer of short. En dat doe ik nog steeds, want het werkt. Af en toe heb ik nog wel eens een boxer geprobeerd, maar al snel merkte ik dat de pijn dan vaker voorkwam en ging snel weer terug naar de gewone onderbroeken. Met zwemmen heb ik een tussenoplossing bedacht. Ik draag een wijde zwemshort met lange pijpen (niet al te lang want dan blijven je benen zo wit) met daaronder een ballenknijper en zo gaat het prima. In de brugklas lieten Stef en ik ons strikken voor de wielerclub in Zwolle. In een van de eerste weken presenteerden diverse sportclubs zich met de bedoeling de leerlingen voor sport te interesseren. Wielrennen leek ons prachtig. Mijn ouders hadden er geen oren naar. Die zagen alleen maar dat ze mij overal naar toe zouden moeten brengen in de weekenden en daar pasten ze voor. Mijn verzekering dat Stefs vader dat wel zou doen en dat anders Grace wel mee zou willen, zorgde ervoor dat de toestemming toch kwam. Ik vond het een mooie sport en was er nog goed in ook. Stef iets minder, maar hij had er wel plezier in. Heel erg gelukkig in het wielrennen was ik niet. Vaak raakte ik betrokken bij valpartijen en diverse keren kwam ik, ergens in het land, terecht in een ziekenhuis. Een keer in Rotterdam, een keer in Nijmegen en de laatste keer in Alkmaar. Toen kwam ik bij een val met mijn rechter onderbeen ongelukkig op een stoeprand terecht, waarna een hele meute over me heen viel. De combinatie van stoeprand en kluwen pubers zorgde voor een breuk in scheen- en kuitbeen. Nog meer bouten en moeren waren er nodig om me weer in elkaar te zetten. Ik zou met mijn ouders op vakantie gaan naar Slowakije, maar kwam na een tijdje ziekenhuis (eerst Alkmaar en later Zwolle) bij Grace in huis om te herstellen. Voor mij was de lol van het wielrennen als sport er toen voorgoed af. Een hele tijd raakte ik mijn racefiets niet meer aan, maar na verloop van tijd probeerde ik het toch weer. Ik bleef het leuk vinden, zij het dat ik nooit meer in een groep wilde fietsen. Alleen eropuit vond ik goed. Stef stelde nog wel eens voor om samen te gaan fietsen, maar angst voor een nieuwe valpartij hield me tegen. Dat was litteken nummer drie. Trouwens ... die op mijn zak had Remi niet gezien. Het litteken op mijn buik was afkomstig van een blindedarmontsteking. Vorig jaar wilden mijn ouders dat ik met hen mee zou gaan op vakantie. Ik was zestien en zag dat absoluut niet zitten. Ze gaan al jarenlang naar dezelfde plaats in Slowakije en ik had het daar wel gezien. Ik kende in dat dorp heel veel jongens en meisjes en heb nog steeds contact met een aantal van hen, omdat ik in die vakantieweken daar met hen speelde. Handig voor mijn ouders want dan konden zij de dingen doen die zij wilden. Net als in de vakanties thuis ging mijn vader wel regelmatig met mij en andere kinderen uit het dorp op stap. Hij zocht altijd iets leuks voor ons uit. Maar dat jaar wilde ik dus echt niet meer mee. Behoorlijke woordenwisselingen erover gehad. Ik had graag alleen thuis willen blijven, iets dat mijn moeder absoluut niet zag zitten. Natuurlijk had ik naar Grace gekund, maar ook dat stond haar niet aan. De moeder van Stef kwam met een ander voorstel: ik mocht met hen mee naar Zuid-Limburg om te kamperen. Eerst wilden mijn ouders dat niet. Na heel veel gezeur van mijn kant zwichtten ze uiteindelijk toch. Gelukkig. Van de periode direct voorafgaande aan die vakantie en de eerste dagen ervan, weet ik heel erg weinig. Alles wat ik weet is van horen zeggen. Ik werd me pas bewust van iets toen ik wakker werd in een ziekenhuiskamer in Maastricht. Wat was er gebeurd? Al in de aanloop naar de vakantie, toen ik al bij Stef logeerde, had ik me niet helemaal lekker gevoeld. Een vervelende, zeurderige pijn in de buik af en toe. Het trok ook weer weg. Echt koorts had ik niet wel iets verhoging, want Stefs moeder had mij dat laten controleren. Onderweg naar het zuiden was ik me steeds beroerder gaan voelen. Slapen hielp en dat deed ik dan ook grotendeels. De eerste dag ging het nog wel, naar ze mij verteld hebben, maar daarna werd de pijn steeds erger. Al snel begrepen de ouders van Stef dat het mis was. Ze brachten me zelf naar het ziekenhuis in Heerlen. Daar constateerden ze een gecompliceerde blindedarmontsteking. Vervolgens ging ik met de ambulance met loeiende sirene - toen wel, maar had ik het zelf niet door - naar Maastricht. Vanwege die complicaties kon ik niet met een kijkoperatie geholpen worden, vandaar dus dat lange litteken op mijn buik. Maar nu zouden Stef en ik samen gaan kamperen zonder zijn ouders. Een herkansing voor mij om Zuid-Limburg te leren kennen. 'Heb je zin in de vakantie?' vroeg ik Stef toen hij opgenomen had. 'Ja. Jij?' 'Zeker wel! Dat, volgens jou wondermooie, Zuid-Limburg wil ik nu wel eens goed bekijken en niet vanuit een ziekenhuiskamer in Maastricht.' 'Wie wordt er dan ook ziek in zijn vakantie!' 'Ik.' 'Mooi stom hoor!' 'Hé, kon ik het helpen?' 'Ik plaag je maar wat, vriend van me!' 'Oh. Dan is het goed.' Ik vertelde hem wat er was voorgevallen en toen ik uitgepraat was bleek hij net zo zorgzaam te zijn als mijn zus. Hij stelde voor dat we ons weg zouden laten brengen. Zijn vader had hem ook al gevraagd of dat niet handiger was. Ik vertelde hem de oplossing die Grace had voorgesteld en hij kon zich daar prima in vinden, maar ook hij was van mening dat we het haar moesten terugbetalen. 'Dat vond ik dus ook. Maar je kent Grace, hè! Die wilde daar helemaal niets van weten!' 'Dan moeten we het maar als een vakantiecadeautje bekijken, want bekvechten met je zus dat zie ik niet zitten.' 'Daar moet je een opleiding voor hebben gevolgd of heel veel praktijkervaring.' 'En jij wil beweren dat jij over een van beide beschikt en je zus dus wel aan kan?' 'Euh ... ' Dat zorgde ervoor dat Stef vreselijk moest lachen en daarna kreeg ik geen verstandig woord meer uit hem. Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 5 (mm:overige, 3460 words) [5/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Oct 31 2020	Kijkers/Lezers: 1573/1293 [82%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Vervolg...

Dit is deel 5 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel