ErotischeVerhalen.com: MORGENSTER - hoofdstuk 27 door Lucky Eye [deel 27]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal Ondanks de enorm met gif beladen opmerking schoot Richard in de lach. 'Rood haar.' 'Wat is er met rood haar?' 'Ze zeggen wel eens dat vrouwen met rood haar erg fel zijn.' 'Ook maar een stomme regel die lang niet voor iedere roodharige vrouw opgaat.' 'Bij jou wel, lieve Nancy. Maar houdt dat felle er alsjeblieft in. Het past heel goed bij je. Je weet mij door dat felle soms ook weer met beide benen op de grond te zetten, te bepalen bij de realiteit. Dank je.' 'Ik moet jou bedanken. Sinds jij hier bent lijkt het alsof mijn leven ineens zo anders is geworden. Zo meer betekenisvol. Ik ... nou ja ... moeilijk te zeggen. *** Nadat Richard naar de keuken gegaan was om de bestelde drankjes op te halen en Nancy hem gevolgd was viel er een enorme stilte in de studeerkamer van Max. Jocelyn, Edith en Max leken zich te laven aan de ingevallen rust. Max voelde zich alleen ineens. Het hele traject van de onderzoeken had hij er niets van besproken met Edith. Het was haar wens geweest om er, net als Richard, niets van te weten. En hij had dat gerespecteerd. Hij wist waarom ze het zo had gewild. Ze wilde Richard, ook bij totaal verrassende uitkomsten, kunnen invoelen. Ze wilde hem tot steun kunnen zijn en had het idee dat ze dat, zonder informatie vooraf, zo het beste kon zijn. Maar ... het had hem wel heel veel moeite gekost. Altijd had hij alles met haar besproken en nu ... nu niet. Toen het werk hem te heftig en te veel was geworden had hij Jocelyn ingeschakeld. Ze had aangeboden, vanwege haar betrokkenheid bij Richard, het voor niets te doen maar dat had Max niet willen hebben. Ze had een huis, een eigen praktijk, een partner en alleen de zon ging voor niets op. Hij had ervoor gezorgd dat ze haar uren mocht declareren bij de Giles Hammond Stichting.. Het had hem goed gedaan met haar samen te werken. Ze was veel kundiger nog dan hij op het gebied van een gesprek voeren, zo had hij gemerkt. Dat had natuurlijk alles te maken met haar werkveld. Ook hun gezamenlijke besprekingen waren altijd heel erg goed geweest. Af en toe waren er wat meningsverschilletjes maar ook altijd hadden ze consensus weten te bereiken, waren ze er samen uitgekomen. 'Je bent stil, Edith, is alles goed?' Een antwoord kwam er niet direct. Ze pakte een nieuw papieren zakdoekje en begon die heel bewust te versnipperen, zo zag hij. Hij stond op, liep naar haar stoel en reikte haar zijn hand. 'Kom, laten we samen even op de bank gaan zitten.' Ze liet zich door hem geleiden. Op de bank kroop ze dicht tegen hem aan en begon zachtjes te huilen. Jocelyn keek naar het tweetal en voelde de liefde die volop stroomde tussen die twee. Het was prachtig om te zien dat twee mensen zo verliefd en vol van liefde voor elkaar konden zijn. Max had opgemerkt wat ook haar was opgevallen: de stille onrust bij Edith. Ze was stil geweest net als zij beiden maar toch ... toch waren de zakdoekjes de een na de ander versnipperd. 'Het is gewoon niet eerlijk,' snikte Edith. 'Richard en Stan ... ze zijn beiden zulke lieve jongens en dan ... dan wordt er zo wreed en gemeen met hen omgegaan. En ... dan kan Mary wel zeggen dat ze voor hen gezorgd heeft maar ... wat is dat waard als je ze zodra ze voor zichzelf kunnen zorgen niet echt meer naar hen omkijkt? Wat is dat waard, Max? Je weet net zo goed als ik dat je je hele leven lang voor je kinderen moet zorgen. Natuurlijk verandert de manier waarop je dat doet maar je kunt ze nooit helemaal ... aan hun lot overlaten.' 'Nee, lief, nooit. Jij en ik zullen altijd voor onze kroost blijven zorgen. En is het niet voor onze kinderen en hun partners, dan wel voor hun kinderen. Zo zitten wij in elkaar. Zo doen wij het.' 'Maar er is dus ook een andere manier,' klonk het snifferig. 'Ja. Maar ... ' hij vond het moeilijk om het niet als een excuus te laten overkomen, 'bij Mary ... waren er heel andere omstandigheden. Ik heb Richard ook een keer iets uitgelegd over leren. Bij ons hadden onze kinderen de kans om iets te leren. Wij lieten hen hun fouten maken en vingen hen op. Zo zorgden wij voor onze kinderen. Anders dan hij ooit had gekend. En ... zo is het denk ik ook met Mary. Ze zag geen andere mogelijkheid. Had wellicht geen andere mogelijkheid.' 'Maar waarom is ze nooit bij de klootzak vandaag gegaan,' kwam Edith's felle reactie. 'Liefde.' 'Ik kan me daar totaal niets bij voorstellen.' 'Nee, omdat jij Edith bent en ik Max. Voor ons is liefde iets heel anders. De betekenis van dat woordje kan op verschillende manieren worden ingevuld. Wat voor jou en mij waar is, hoeft dat niet te zijn voor anderen. Niet voor Mary. Zij was verliefd op Shaun wat voor een vreselijke man hij ook was voor haar en Richard en Stan. Liefde maakt blind, en dat ging voor haar ook op.' 'Maar is dat niet vreselijke stom!' 'Hoe denk je dat Mary zich nu voelt?' 'Oh ... ja ... ziet ze nu wel in dat het anders had moeten zijn?' 'Ja. Dat ziet ze nu wel in.' 'Oké, dan moet ik het daarbij laten. Dank je, Max, voor het eeuwige geduld dat je met me hebt.' 'Onderdeel van ons liefdespact, schat. Jij hebt dat geduld ook altijd met mij.' De deur ging open en Nancy kwam binnen met het dienblad gevolgd door Richard die zich meteen verontschuldigde dat Nancy al het werk deed. 'Haar voorstel hoor! Ze vertrouwde het mij om de een of andere reden niet toe.' Jocelyn schoot in de lach. 'Vond je hem wat te bibberig, Nancy?' 'Ja, niet helemaal stabiel op dit moment. Grapje hoor, Richard!' 'Ja, ja, maken jullie maar grapjes over mij. Vooral blijven doen hoor, dames!' De drankjes werden uitgedeeld en Max en Edith bleven samen zitten op de bank, hand in hand. Richard, gezeten in de stoel waar eerder Edith zat, stelde voor, ook gezien de tijd die ze nog hadden voordat Nathan en Stan terug zouden zijn, om verder te gaan. Hij zei nog nagedacht te hebben over een paar dingen en wilde als eerste weten of er ook geprobeerd was om met Shaun te praten. 'Die mogelijkheid hebben we overwogen en met twee partijen besproken. Ten eerste met de juristen van de Stichting. Zij raadden het ons af omdat jij voor Stan een aanklacht wegens mishandeling tegen hem hebt ingediend. Jij, wij, zijn partij in die aanklacht en dan met Shaun gaan praten leek hen niet juist. De politie in Victoria was de tweede partij die we ernaar gevraagd hebben maar hun antwoord was hetzelfde. Shaun ... ' Max zuchtte 'Shaun is ontspoord. Hij heeft op die vrijdag dat Stan en Mary bij hem weggingen problemen veroorzaakt in een café. Werd die nacht opgesloten. De volgende ochtend met een proces verbaal heengezonden. Die middag tijdens een toernooi van zijn team maakte hij stampei in het stadion en ging op de vuist met een van zijn eigen spelers. Zijn werkgever heeft hem de maandag daarop geschorst. En ook die gebeurtenissen waren voor Jocelyn en mij reden genoeg om niet met hem te praten.' 'Dank je, het is me duidelijk. Verder. Ik ... ik ... SHIT ... ' Richard voelde de stress in zich opborrelen. Het voelde zo rot allemaal ineens. De woede was er weer. 'Neem je tijd, Richard. Ga niet overhaast te werk,' deed Jocelyn een poging om de onrust die ineens op Richards gezicht te lezen was weg te nemen. 'Nou ja ... ik heb altijd gedacht dat ... heb het jou ook gezegd volgens mij, Max, dat ... dat hij ... Shaun ... mij mijn voornamen heeft gegeven. Gewoon omdat hij vond dat ik een echte man moest zijn. Het is verwarrend allemaal. Heet ik echt Richard? En nu weet ik ook niet meer welke achternaam ik moet gaan gebruiken. Heb er drie zo lijkt het ... Sterling, Donahue, Hartman. Maar als hij mij die voornamen heeft gegeven dan ... dan wil ik die ook niet! Dan wil ik dat ze gewijzigd worden. Kan dat?' 'Dat zou kunnen,' was Jocelyns prompte reactie. 'Maar het is niet nodig. Niet Shaun en Mary hebben jou je voornamen gegeven maar Vicky. Zij heeft jou Richard Maynard genoemd en dat als verwijzing naar haar achternaam Hartman.' Max gaf een toelichting. 'Je weet dat ik geïnteresseerd ben ik de herkomst en betekenis van namen. Op die avond, zolang geleden alweer zo lijkt het, dat je voor het eerst bij ons was gaf ik jou de betekenis van je voornamen en je achternaam. Vicky had zich er waarschijnlijk ook in verdiept. Ik denk ... maar dat is misschien alleen maar een gevoel en ... iets dat ik niet, nooit, zal kunnen bewijzen ... dat ze jou die twee namen heel bewust heeft gegeven. Ze wist dat je kracht en moed nodig zou hebben en haar wens voor jou is in vervulling gegaan.' Max schoot vol. 'Sorry, ik begin een oude dwaas te worden.' 'Waarom krijg ik van jullie allemaal altijd te horen dat ik geen "sorry" mag zeggen en doen jullie het eigenlijk net zo vaak? Kom zeg! Sorry is niet nodig! Ook niet als je emotioneel wordt van zoiets dat je zo mooi hebt omschreven, Max. Ik ... als ik moet kiezen dan denk ik dat de naam ... nou ja ... euhh ... ik weet het gewoon niet. Ik ga verder met mijn vragen. Of beter gezegd, dit is een vraag van Nancy zij wil het heel graag weten en vroeg mij ernaar te vragen maar ik wil dat zelf ook weten. Maar ... ik weet niet of ik alles wil weten. Nu al wil weten. Het kan zijn dat ik toch op de rem trap.' 'Laat eens horen?' vroeg Jocelyn. 'Is het bekend waarom Vicky mij heeft afgestaan?' 'Mary vertelde Max en mij dat het kwam omdat het haar studie in de problemen bracht. Maar, daar zijn wij beiden van overtuigd, er moet meer achter zitten. Dat meer is echter nog onduidelijk. En daarom lijkt het mij goed om met de familie een gesprek te gaan voeren. Hopelijk kunnen we dan meer te weten komen.' 'Met wie hebben jullie contact gehad?' 'Ik kreeg,' zo lichtte Max toe, 'van mijn onderzoekers het telefoonnummer van de moeder van Vicky ... ' 'Je oma, Richard!' klonk het verrukt uit de mond van Nancy maar ze voegde er meteen een verklaring aan toe: 'Voor mij is mijn Oma heel belangrijk maar voor jou misschien niet. Het ... nee, dat zouden we niet meer zeggen.' 'Dank je, Nancy, ook voor dat weglaten van een excuus. Jouw oma is een moordvrouw en ik weet hoe Edith omgaat met haar kleinkinderen en zij verdient hetzelfde predicaat. Maar ga alsjeblieft verder, Max.' 'Toen ik haar belde, was ze heel confuus. Ze schrok ongetwijfeld van mijn toch zo zorgvuldige introductie. Ze verbond mij op de een of andere manier door met haar zoon. Met hem, Johan Hartman, ik mocht hem ook John noemen, de oudere broer van Vicky, heb ik gesproken.' 'Logisch. Je zou je toch rot schrikken!' gaf Nancy haar gevoel de vrije loop. 'Ja. Logisch ook wel. Met hem heb ik een lang gesprek gehad. Ik had het gevoel dat het van zijn kant, en dat is ook heel verklaarbaar, vooral een checken van mijn ... laat ik het maar betrouwbaarheid noemen ... was. Hij wilde zeker zijn om te voorkomen dat zijn ouders te grote hoop zouden krijgen.' 'Wisten ze van mijn bestaan?' 'Ja. Maar dat gedeelte vind ik heel moeilijk om opnieuw te vertellen nu. Jocelyn, wil jij het doen?' 'Natuurlijk, Max. Heel goed dat je het aangeeft dat het voor jou even te veel is. Zo hebben wij steeds samengewerkt, moeten jullie weten. We hebben elkaar aangevuld waar dat nodig was. Beiden hebben we onze eigen vaardigheden en ik ben echt heel blij dat Max mij heeft gevraagd of ik met hem wilde samenwerken hieraan. Oké, het was de allerlaatste dag van het leven van Vicky. Zij was heel erg ziek. Opgenomen in het ziekenhuis. Iedereen wist dat ze spoedig zou komen te overlijden. Haar moeder, zo vertelde Johan aan Max, had op dat moment een vraag voor Vicky: "Liefste, je bent zo geweldig goed met kinderen ... waarom ... waarom ben je zelf nooit getrouwd en heb je geen kinderen gekregen. Als ik zie hoe je omgaat met Charles en Haimi en met je patiëntjes dan heb ik altijd het idee dat er een pracht van een moeder aan jou verloren is gegaan." Die vraag veroorzaakte grote onrust bij Vicky. Zo erg dat het personeel de familie moest vragen om even naar de gang te gaan. Na een kwartiertje mochten ze terug. De arts schudde met zijn hoofd en zij begrepen dat het afscheid nabij was. Vicky pakte de hand van haar moeder en kwam tot het volgende: "Ik heb een zoon gekregen, zestien jaar geleden, hij heet R... " '. Stil. Het was stil. Enorm stil. Een stilte waarin je een speld had kunnen horen vallen. Iedereen was bezig met alleen maar zijn of haar eigen gedachten. Nancy vond het enorm zielig. Waarom had ze er zo moeilijk over gedaan? Wat was de reden daarvoor? Godsdienst? Schaamte? Edith voelde verdriet. Zo zou het nooit moeten gaan. Als je ongewenst zwanger raakte, dan .. dan ... Hier was zoveel verdriet geweest. Voor Vicky moest het vreselijk geweest zijn om ... om haar kind af te staan. Maar hoe was ze daar toe gekomen? En ... dan ... het verdriet van haar moeder toen ze te horen kreeg dat er toch een kind van Vicky was ... en tegelijkertijd ... alleen maar de beginletter van zijn voornaam ... meer niet ... onzekerheid ... Max had het bewust niet willen vertellen. Het raakte hem als grootvader te veel. Toen Johan Vicky's laatste ogenblikken had verteld was hij compleet stilgevallen ... had hij niet geweten wat te moeten zeggen ... waren er stille tranen gekomen. En daarom had hij het nu niet willen overbrengen. Jocelyn was kalm. Rustig. Ze probeerde zich niet al te zeer te laten raken. Ze lette heel goed op Richard. Ze zag zijn tranen. Hij ging haar aan het hart. Ze maakte zich zorgen om hem. Hoe zou hij dit alles oppakken? Verwerken? Richard kon zijn tranen niet bedwingen. Uiteindelijk had zijn moeder zijn bestaan dan toch bevestigd. Zijn bestaan erkend. En wat moest hij nou? 'Daarna hebben Johan en ik besloten om het gesprek te beëindigen,' bracht Max iedereen weer terug bij het verhaal. 'We hebben een datum afgesproken waarop Jocelyn en ik naar Hawaï gaan. Een gesprek onder, in eerste instantie, zes ogen leek ons beter. Ik hoop echter dat dat gesprek zo goed verloopt dat we daarna ook de ouders van Vicky kunnen ontmoeten. Johan is echter enorm voorzichtig.' 'Waarom?' 'Bij de vader van Vicky werd zeven jaar geleden een hersentumor ontdekt. Die is operatief verwijderd. Het was een zeer zware en risicovolle operatie en hij is er niet helemaal goed van hersteld, zo heb ik begrepen. Als mocht blijken dat het toch niet om de juiste persoon zou gaan, zou dat heel nare, emotionele gevolgen kunnen hebben. Vandaar die voorzichtigheid.' Jocelyn had Richard continue gadegeslagen. Hoewel ze aan het begin van de avond aangegeven had dat ze hier niet was als zijn therapeut had ze die functie de laatste minuten wel uitoefenend. Ze had hem in de gaten gehouden. Gekeken of het nodig was om Max te onderbreken. Gekeken wat voor signalen Richard afgaf. Eerst had hij heel rustig in zijn stoel gezeten maar langzaamaan was hij onrustig geworden. Met de nagels van zijn rechterhand was hij regelmatig over zijn wang heen en weer gegaan. Het begin van rode strepen tekenden zich af. Een teken voor haar om in te grijpen. 'Richard? Wil je daarmee stoppen? Ik weet dat het een onbewuste handeling is maar zorg ervoor dat je er bewust van wordt.' Richard stopte. Shit, zijn wang deed zeer. Hij was zo opgegaan in die paar mededelingen van Max dat hij helemaal niet had opgemerkt wat hij aan het doen was. 'Sorry,' kwam er automatisch over zijn lippen. 'Nee, dat hoef ik niet te zeggen,' kwam ook meteen de correctie. En hij wist ook wat Jocelyn nu van hem wilde. Ze vroeg zonder daar expliciet om te vragen naar een reactie van zijn kant, naar een weergave van zijn gevoelens. 'Ik voel me overrompeld. Natuurlijk ... ik wist al eerder vanavond dat er familie was ... maar als ze dan benoemd worden - een oom, een neef, een nicht, een oma, een opa - dan ... dan is het toch ineens anders. Ik ... wij ... Stan en ik hebben nooit familie gekend. Zij waren er en meer ook niet. En als je dan hoort dat jij, Max, met een tante hebt kennisgemaakt die dan wel officieel niet echt een tante van ons is, en ook met een oom van mij hebt gesproken ... dan voelt dat enorm vreemd. Zoiets had ik nooit! Familie!' Hij voelde tranen prikken in zijn ogen maar wilde ze niet laten lopen. Niet nodig. Niet nu. Het koppie erbij houden. 'Tja ... en nu weet ik het ook even niet. Ben ik nu volledig op de hoogte van alles dat de onderzoekers ontdekt hebben?' 'Ja. Alle grote lijnen zijn uitgetekend,' zei Max rustig en kalm. 'Ik weet nu niet of ... of ik verder wil gaan. Of ik wel wil dat jullie naar Hawaï gaan. Elke stap in die richting zal er namelijk toe leiden dat ... dat ik zelf ook aan de bak moet ... ergens ... en ... shit ... ik weet niet of ik dat durf.' 'Waar twijfel je aan?' legde Jocelyn de woorden van Richard uit. 'Je kent me door en door. Twijfel. Ik twijfel altijd en overal aan.' 'Nee. Niet waar. Je maakt een karikatuur van jezelf door dat te zeggen. Ik weet honderd procent zeker dat jij vanaf het moment dat jij met je honkbalknuppel naar beneden rende om ervoor te zorgen dat Shaun in het vervolg van Stan en jou af zou blijven, zeker wist wat je wilde. Dat er op dat moment en alle momenten daarna geen sprake was van twijfel. Elke terugslag die kwam ving jij op. Niet door te twijfelen en onzeker te zijn maar door te weten wat je wilde. Ging het niet volgens plan A dan kwam er een plan B. Zeker. Je was er zeker van wat je wilde. Je wilde daar weg. Zo snel mogelijk. Alles stond ik het teken daarvan. Jij bent zeker van je zaak, Richard! Vanaf dat moment was je zeker van jezelf. Je wist wat er gedaan moest worden. Beatrice had haar voorbereidende werk gedaan en jij hebt het afgemaakt op dat moment. Een moment van ommekeer. Jij nam de touwtjes in handen. En natuurlijk ... af en toe moest je je even bezinnen om te kijken of de koers die jij bepaald had nog bereikt zou worden. Geen probleem. Je wist dat jij er zou komen. En ja ... de afgelopen tijd was moeilijk. Je maakte een smak. Letterlijk. Het beton was hard. Zorgde voor langdurig ongemak. En ... toen jij je overgegeven had aan de zorg van Edith en Max kon je tot rust komen. Eindelijk tot rust komen. Maar ... met die rust kwam ook de twijfel. De onzekerheid. Want ... je hoefde even niet meer te zorgen. Niet voor jezelf, alles werd geregeld hier voor je. Niet voor Stan, Edith en Max leerden heel goed met hem omgaan en Stan liet zich door hen en anderen begeleiden. En ja ... het nadeel van die rust om je heen was dat er twijfel kwam. Je had even teveel tijd om na te denken. Op te gaan in jouw gedachtewereld en dat zorgde voor onzekerheid. Maar ... dat is een fase waar je door heen aan het komen bent, Richard. Je zult weer terugkeren, mijn vaste overtuiging, naar de persoon die je voordien was.' Nu kwamen de tranen wel. Zijn voornemen om niet te huilen aan werd aan flarden gescheurd door oplaaiende emoties. Waarom voelde hij dit zelf niet zo? Waarom twijfelde hij aan de vreselijk goed bedoelde woorden van Jocelyn? 'En je zult het nu nog niet zo voelen. Twijfel is er nog steeds. Was er aan het begin van de avond. Je had je geheim. En ... wij hadden ook nog het een en ander in petto voor jou. Heel moeilijk allemaal. Maar ... met tijd, die jij jezelf moet gunnen, Richard, zul je er komen. Daarvan ben ik overtuigd. Vertrouw je mij?' Richard knikte. Kon alleen maar knikken even. Maar hij vond dat niet genoeg. Hij hief zijn hoofd op en sprak met een van tranen doordrongen stem: 'Ja. Ik vertrouw jou. Ik vertrouw Max. Ik vertrouw Edith. Ik vertrouw Nancy. Ik vertrouw Nathan. Ik vertrouw Stan. En ... daarnaast al die andere vreselijke lieve mensen die ik de afgelopen tijd hier heb leren kennen. Maar ... ik vertrouw mezelf soms nog niet. Soms voel ik me nog zo nietig, zo klein, zo ... onbeduidend.' 'Ook dat weet ik. En daar werken jij en ik samen aan. En geloof me, vertrouw me ook daarin, we hebben al flinke vorderingen gemaakt.' Richard nam de tissue die Nancy van Edith gekregen had aan en veegde daarmee over zijn ogen. 'Doe me er nog maar één,' zei hij zacht. Toen hij die gekregen had nam hij opnieuw het woord: 'Ik denk ... dat jullie het moeten doen. Ik wil heel graag dat jullie naar Hawaï gaan. Maar ... ikzelf ga nog niet met mee. Ik wil heel graag dat jullie het eerste contact leggen. Als jullie absoluut overtuigd zijn dat dit familie van mij is, dan wil ik ook contact hebben met hen. Maar dan moet het wel honderd procent zeker zijn.' 'Dank je, Richard, voor je vertrouwen in ons,' antwoordde Max ook namens Jocelyn. 'Ik heb er een heel goed gevoel over maar zal zorgen voor duidelijk, wetenschappelijk bewijs.' 'En ... omdat ik niet een deuk wil oplopen wil ik ook graag dat je hen vooraf vertelt dat ik homoseksueel ben en een relatie heb met Stan. Ze zullen dat en hem ook volledig moeten accepteren.' 'Neem ik mee. Een duidelijke en heel voorstelbare voorwaarde van jouw kant.' Opnieuw was het even stil tussen de vijf personen in de studeerkamer maar toen verbrak Edith de stilte en bracht het gesprek terug naar iets dat eerder die avond al ter sprake was gekomen. 'Ik heb nog een vraag,' merkte ze op. 'Je hoeft niet te antwoorden. Het kan zijn dat het al eerder aan de orde is geweest maar ... dan is het niet goed bij mij blijven hangen. Dus ... een vraag van mij aan jou,' zo richtte ze zich tot Richard en toen ze hem zag knikken ging ze verder. 'Je bent hier naar Monterey gekomen om te studeren. Je wilde met je studie een vak gaan uitoefenen.' Ze zag het Richard bevestigen. 'Dan wilde je Stan laten overkomen. Maar ... maar dan?' Richard snapte de vraag. De anderen niet, zo had hij het idee. 'Of je voor iedereen duidelijk bent, weet ik niet.' Hij zag hoofden schudden. 'Oh... ' 'Nee, niets toevoegen, Edith, want voor mij ben je wel duidelijk. Ik wilde Stan hierheen halen als ik alles voor elkaar had. Ik had met niemand ooit gesproken over Stan omdat ik hem hierheen wilde halen als mijn vriend. Met hem samen wilde wonen als mijn vriend. Twee jongemannen die een relatie met elkaar hebben. Kon ook gerust dan want niemand kende Stan als mijn broer, halfbroer. En ja ... dan was er het probleem van onze gezamenlijk achternaam. Maar daarvoor had ik al een oplossing. Plan ... aan welke letter ben ik toe?' Richard schoot in de lach en was blij dat de anderen ook begonnen te lachen want het brak iets van de spanning. 'Ik ben niet trots op de oplossing die ik bedacht had. En zeker niet meer na alles wat ik over Mary en Shaun heb gehoord. Ik was van plan om een vals paspoort voor Stan te laten maken.' 'Richard!' klonk het verontwaardigd uit de mond van Nancy. 'Dat was de enige oplossing! Het kost wat geld maar ... het is te regelen.' Hij keek de kring rond en zijn blik bleef rusten op het gezicht van Edith. Een lieve glimlach en heel erg twinkelende ogen zorgden ervoor dat hij haar bleef aankijken. 'Edith?' 'Een binnenpretje. Meer niet. Ga alsjeblieft verder.' Maar toen Richard aangaf dat hij klaar was was het de beurt aan Max voor een vraag. Hij wilde graag weten of Richard zijn plannen had aangepast toen alles anders liep, toen hij Stan toch over had moeten laten komen naar Monterey. Richard dacht na voor hij begon te praten. Dacht lang na maar uiteindelijk bracht hij het onder woorden. 'Ik was er nog steeds niet helemaal uit. Voor mij was het echter van het begin af aan wel duidelijk dat mijn oorspronkelijke plan zou moeten worden aangepast. Jullie kenden Stan. Wisten van onze familierelatie en ... samenwonen hier in Monterey kon dus niet. En ... daarom was ik van plan om hier weg te gaan en samen ergens anders met Stan te gaan wonen.' 'Je wilde ons achterlaten?' kwam het met grote nadruk op het laatste woord uit Ediths mond. 'Ik zag geen andere mogelijkheid. Toen niet in elk geval. Nu ... nu is alles anders. Het ... ik ... er was enorme vertwijfeling bij mij. Mijn plan was in het water gevallen. Alles was ineens anders en dus moest ik het wel aanpassen. Ik hield van Stan. Ik houd van Stan en ... hij van mij ... en wilde ... ' 'Ik begrijp het, Richard,' onderbrak Edith hem. 'Je wilde het beste voor Stan.' 'En voor mezelf natuurlijk. Ik wil niet zonder Stan leven. Ik kan het niet!' 'Oké,' maakte Max een begin om alles samen te vatten en het gesprek te beëindigen want op de klok had hij gezien dat Nathan en Stan spoedig op de stoep zouden staan, 'we weten dat er geen familieband is. Samenwonen is voor jullie dus geen enkel probleem en alsjeblieft ... haal het niet in je hoofd om hier weg te gaan! Je weet dat wij van jullie houden! Dat jullie speciaal voor ons zijn en wij willen er alles aan doen om ervoor te zorgen dat jullie samen gelukkig kunnen zijn.' Richard onderbrak de afsluiting, waarvan hij het idee had dat die wel eens lang zou kunnen gaan duren, van Max. 'Edith, denk je dat samenwonen met Stan tot problemen kan leiden?' 'Je bedoelt wat betreft organisatie en zo, neem ik aan?' 'Ja. De praktische kant van dingen. Ik ... nou ja ... ik wil ...' Richard vond het nog steeds moeilijk om aan zichzelf te denken. Om aan te geven wat hij zelf zo vreselijk graag wilde. Zijn hele leven had tot nu toe in dienst gestaan van Stan. Altijd had hij zijn broer beschermd. Altijd had hij van alles en nog wat gedaan om te werken aan het plan om zijn broer daar weg te halen. 'Ik ... nu alles anders is ... wil ik heel graag gaan studeren. Ik wil naar de universiteit. Ik wil daar leraar worden. Computeronderwijs. Ik weet niet eens wat er precies allemaal mogelijk is maar dat is wat ik heel erg graag wil. En ... ik weet niet of dat te combineren is ... met het samenwonen met Stan. Dat is iets waar ik nog niet goed over na heb kunnen nadenken omdat er altijd wel iets anders was om over na te denken.' Jocelyn gaf aan dat dat ook niet het meest urgente was. Dat het logisch was dat zoiets op de tweede plaats kwam. De zorg om Stan was altijd het eerste geweest voor Richard. 'Hoe schat jij Stan in, Edith?' 'De onderzoeken zijn allemaal achter de rug nu. Volgende week hebben we het eindgesprek maar ... dat zal niet meer zijn dan het stellen van een diagnose. Veel belangrijker is dat jij, Richard, dat wij weten hoe we het beste met Stan kunnen omgaan en wat zijn mogelijkheden zijn. Ik denk dat hij heel veel kan leren. Kijk maar eens wat ik hem de afgelopen tijd heb kunnen bijbrengen op het gebied van het huishouden,' zei ze met iets van moederlijke trots en voldoening in haar stem. 'Kijk maar eens hoe hij kan strijken bijvoorbeeld.' 'Vast beter dan ik dat kan,' gaf Nancy te kennen. 'Nou heeft hij ook een heel goede lerares natuurlijk,' sprak Richard vergoelijkend. 'Ik bedoel maar dat Stan nog lang niet aan het eind van zijn ontwikkeling is,' vatte Edith samen. 'Hij kan nog heel veel groeien. Hij heeft potentie genoeg. Is leergierig. Heeft interesse maar ... heeft ook zijn beperkingen. Het gaat langzaam. Met kleine stapjes en ik denk dat het goed is dat je hem de tijd geeft, Richard.' Die laatste opmerking snapte de jongen niet helemaal. Was hij niet altijd heel voorzichtig met Stan? Gaf hij hem niet altijd alle tijd? 'Ik zie hoe de vragen in je oprijzen. Ik neem je helemaal niets kwalijk. Nooit! Hoor je me?' 'Ja. Maar ... ' 'Jij hebt ook het recht om je te ontwikkelen. Je hebt zo-even je plan aan ons weergegeven. Jouw wens geuit. En ... daar moet je werk van maken. Je kunt het! En het zou doodzonde zijn om je op te offeren om ... nou ja ... ik bedoel maar, jullie zouden allebei de mogelijkheid moeten hebben je te ontplooien. Stan kan dat! Jij kunt dat! Maar ... en dat is mijn heel persoonlijke mening die ik nu ga verwoorden ... samen gaan wonen terwijl jullie beiden nog volop bezig zijn je toekomstplannen te gaan waarmaken ... lijkt me wat te veel van het goede.' Richard begreep het even niet. Hij zag alleen maar dat zijn nieuw geformuleerde toekomstbeeld in duigen viel en de teleurstelling moest dan ook van zijn gezicht af te lezen zijn geweest want Edith ging meteen verder. 'Ik bedoel niet dat je het niet moet doen.' 'Je bent mij nu ook kwijt,' zei Nancy hoofdschuddend. Max keek naar zijn levensgezel en zag haar worstelen met de woorden. Hij sprak niet vaak voor haar maar nu had hij het idee dat hij dat wel moest doen. 'Ik denk dat Edith het volgende bedoelt, en als ik het niet goed heb, schat, dan vul je me maar aan en verbeter je me maar.' Hij richtte zich rechtstreeks tot Richard en zei: 'Ontplooi je beiden. Maar doe dat vanuit een situatie waarin je je nog geen zorgen hoeft te maken over een gezamenlijk huishouden.' Een snelle blik op Edith liet hem opluchting zien. 'Ja. Dat bedoel ik,' voegde ze eraan toe om daarna het toch in eigen woorden te gieten. 'Blijf alsjeblieft hier bij ons wonen. Samen. En werk dan vanuit die betrekkelijke rust hier aan jullie gezamenlijke toekomst.' Max keek naar Richard en zag hoe achtereenvolgens allerlei emoties zich op zijn gezicht aftekenden: verwarring en besluiteloosheid maar uiteindelijk ook opluchting. Of was het meer overgave. Het maakte Max niet uit. Met beide laatste opties was hij in zijn nopjes. Voor het eerst had Richard die avond zijn eigen plannen laten zien. In alle gesprekken die hij met de jongen had gevoerd tot deze avond toe was dat nooit eerder naar boven gekomen. Altijd had alles in het teken gestaan van Stan, van het zorgen voor een goede en veilige plaats voor Stan. Zelfs het voorstel van Fred Quintana was onderdeel daarvan geweest. En ... hoe ze dat nu moesten gaan plooien, wist hij nog niet maar hij had er alle vertrouwen in dat er een oplossing zou komen. 'Hoeveel tijd hebben we nog?' vroeg hij met een blik op de klok. 'Ik check wel even of de film al afgelopen is,' stelde Nancy voor en pakte haar telefoon. Max wachtte Nancy's handelingen niet af maar gaf aan wat zijn verdere bedoelingen waren met betrekking tot het onderzoek naar de vrouw die Stan had afgegeven bij Richard thuis. Hij praatte zo bondig mogelijk wetende dat Richard een goed verstaander was die in de regel aan een half woord voldoende had. En toen hij uitgepraat was en alles had gezegd wat hij wilde zeggen kwam Richard ook meteen met een antwoord. 'Als ... als ik in die richting, het onderzoek voor Stan, je ergens mee kan helpen dan moet je me dat zeggen. Ik ga graag met je mee, als je dat wilt.' 'Het is niet belangrijk wat ik wil. Het gaat erom wat jij wil, Richard.' 'Ik wil me graag nuttig maken op dat stukje en dan kun je op mij rekenen.' 'Dat vind ik prachtig, jongen. Bedankt!' Nancy had even met Nathan gepraat en legde haar telefoon weer neer. 'Ze komen naar huis. 'En dan nu,' zo kondigde Richard haast plechtig aan, 'nog een allerlaatste vraag van mijn kant. Een vraag waarop ik het antwoord van Jocelyn al gekregen heb toen ze het mij influisterde eerder vanavond. Ik denk te weten wat jullie ervan denken maar ... toch wil ik hem gesteld hebben.' Hij keek Nancy, Max en Edith aan en bewaarde even het stilzwijgen alsof hij de spanning wat wilde opvoeren. 'Jullie vinden het oké dat ik homo ben. Oké dat Stan en ik iets hebben nu we geen enkele familierelatie blijken te hebben maar ... wat als we nou wel halfbroers zouden zijn geweest. Wat dan?' Opnieuw zocht hij hun gezichten op. Nancy glimlachte breed. Edith glimlachte ook en weer was er die bijzondere twinkeling in haar ogen. Op het gezicht van Max was niets te lezen. 'Voor mij maakt het helemaal niets uit,' nam Nancy als eerste het woord. 'Verliefd zijn is echt heel erg fijn! Een gevoel dat gewoon niet te beschrijven is en ... het maakt mij niet uit op wie je verliefd bent. Wetten proberen ons te beschermen maar ... iets als liefde regelen met een wet ... tja ... erg lastig lijkt me. Enige voorwaarde voor mij is dat het van beide kanten een eigen vrije keus is.' 'Ik laat mijn antwoord over aan Edith,' sprak Max. 'Zij weet mijn mening over heel veel dingen en ook over dit. Dat krijg je als je zolang getrouwd bent als wij zijn. Nou is het nie... ' 'Ja, ja, al goed, Max. Als je mij het woord wilt laten doen, houd dan ook gewoon je mond!' Nancy schoot in de lach en Richard kon vanwege het toneelstukje dat opgevoerd werd ook niet anders want er lag nu wel een heel bijzondere uitdrukking op het gezicht van Max; een heel verongelijkte maar toch wel komische. 'Ik zei het al eerder vanavond, als ik liefde zie moet dat gevierd en beleefd kunnen worden. Incest is het woord dat gebruikt wordt om een seksuele relatie tussen naasten te verbieden. Maar de definitie van het woord verschilt in sommige rechtssystemen enorm, zo weet ik. Ooit hadden wij twee broers hier in huis. Ze scheelden een jaar van elkaar. Thuis was het niet goed voor hen. Ze waren weggelopen van huis, zwierven op straat rond en werden door de politie hier opgepakt. Er werd gezorgd voor opvang en zodoende kwamen ze bij ons. Ze liepen rond met allerlei trauma's, echt heel erg naar. Wij hebben ze opgevangen en een thuis geboden. Daarnaast ook doorverwezen naar hulpverleners. De oudste was enorm gesloten. Zijn herkomst speelde hem parten. De jongste had daar ook last van maar hij was veel opener. Hij praatte heel veel van zich af. Vertelde ons bijvoorbeeld wat ter sprake kwam in de therapie. Heel handig ook wel voor ons want dan konden wij daar weer op inspelen. Op een dag vertelde hij me aan de keukentafel dat hij en zijn broer al jarenlang seks hadden samen. Het kwam er gewoon heel natuurlijk uit. Ik had nergens naar gevraagd. Wel dingen opgemerkt. Net als bij jou en Stan waren er die blikken over en weer. Het vluchtige aanraken. Maar er bewust nooit naar gevraagd en er niets mee gedaan. Toen hij er echter open over was, kon ik er iets mee. Hij vond het heel moeilijk dat zijn broer zo gesloten was. Dat het leek alsof hij hier niet gelukkig was. Nog net zo was als thuis eigenlijk. Hij wilde van mij weten wat ik ervan vond dat zij iets hadden met elkaar. Voor mij is het allerbelangrijkste of de liefde echt is. Of het eeuwigheidswaarde heeft. Het was bij hen niet alleen maar experimenteren en het draaide om meer dan seks alleen. Het was echt. Beiden verliefd op elkaar tot over hun oren bleek toen ook de oudste opener werd en erover durfde te praten. En ... ik heb toen precies dezelfde woorden gebruikt over de liefde. En dus ... mag het duidelijk zijn. Ook voor mij maakt had het niets uitgemaakt als jij en Stan wel een familierelatie hadden gehad. Ik zie wat ik zie. Ik voel wat ik voel. En als dat liefde, echte liefde is, dan maakt het mij helemaal niets uit tussen welke personen dat speelt. Liefde is niet te verklaren. Het is lang niet altijd duidelijk waarom je verliefd wordt op iemand en ... waarom zou je niet verliefd kunnen worden op een naaste. En ... daarom moest ik eerder ook al glimlachen. Dat het echte liefde was blijkt uit het feit dat ze nog steeds samen zijn. Officieel getrouwd, en de twee vaders van twee geadopteerde kinderen: een meisje en een jongen. Elk jaar krijgen we in elk geval een heel lange brief zo voor de Kerst met foto's en soms ook gewoon tussendoor.' Edith smolt zowat. De herinnering, de liefde die ze voelde voor die twee jongens was zo groot. 'Maar de oudste heeft dus ook zijn naam gewijzigd, net als jij van plan was Richard, opdat niemand het gek zou vinden dat twee jongens met dezelfde achternaam samen zouden wonen.' 'Wauw, een heel mooi verband tussen hen en Stan en mij. En ... je praat er zo ... zo ... liefdevol over. Je voelt dat ook echt zo, hè?' 'Ja. Ze zijn een deel van Max en mij geworden. Net als jij en Stan dat nu ook al zijn.' 'Je gebruikte twee keer het woordje naaste,' merkte Richard op. 'Ik ken jullie goed genoeg om te weten dat woorden, net als bij mij, belangrijk zijn bij jullie. Je gebruikt het niet voor niets.' 'Met naaste bedoel ik liefde binnen een familieverhouding bijvoorbeeld. Maar nu schiet het me te binnen dat dat een verduidelijking behoeft. Ik moet er aan toevoegen dat het moet gaan om gelijken. Is dat duidelijker?' 'Voor mij niet,' kwam Nancy prompt. 'Ik bedoel ermee dat er voor mij helemaal niets mis is met iets dat ontstaat tussen gelijken. En met gelijken bedoel ik niet een jongen met een jongen of een meisje met een meisje maar mensen die gelijkwaardig aan elkaar zijn ook als dat binnen familieverband is.' 'Oké,' richtte Nancy zich snel tot Edith voor ze weer verder zou gaan met praten, 'maar wat zijn dan ongelijken.' 'Voor mij, en het is natuurlijk alleen maar mijn definitie en niet eentje die voor iedereen hoeft te gelden, is er sprake van ongelijkheid bij bijvoorbeeld een relatie van ouder tot kind. Dan heb je toch vaak te maken met een machtsverhouding.' 'Oh. Ja.' 'Nogmaals. Mijn definitie. En ik heb dus geen enkele moeite met dat wat jij voelt voor Stan en voor wat Stan voelt voor jou.' 'Ook niet ... ' Richard stopte even om zijn woorden te goed te overwegen. 'Ook niet als je weet dat Stan ... nou ja ... anders is dan elke andere zeventienjarige jongen?' 'Nee. Ook dan niet. Ik heb de kans gehad om jullie heel vaak te observeren de afgelopen tijd. Jullie gaven Max en mij ook die gelegenheid. Heel vaak als jullie wat bespraken met elkaar was dat gewoon in de woonkamer of in de keuken waar wij erbij waren. En ik heb telkens gezien hoe goed jij met Stan omgaat. Je hebt hem wel eens op dingen gewezen als hij bijvoorbeeld zijn rotzooi achter zich liet slingeren. Maar je hebt hem nooit terechtgewezen zoals een ouder zou doen. Je hebt hem altijd alle ruimte gegeven om zijn eigen mening te vormen, hoe moeilijk dat ook is voor hem. Je was steeds geduldig. Vroeg hem om die mening en maalde er niet om dat het lang duurde voordat er iets kwam of als er helemaal niets kwam. Je hebt hem steeds in zijn waarde gelaten, Richard, en dat is voor mij een teken dat je Stan ziet als een volwaardig gelijke.' 'Maar is hij dat ook?' 'Nee. En toch zie jij hem zo en toch behandel jij hem zo. En daar gaat het om. Het gaat om jouw handelen, Richard. En ... je doet het perfect. Ik snap niet waar je die kennis vandaan hebt gehaald om zo met iemand om te gaan. Het is in elk geval niet iets dat zij je hebben bijgebracht. Hij heeft in elk geval steeds gehandeld vanuit een machtspositie. Misbruik gemaakt van de macht die hij had over jullie beiden en ... en jij bent in staat om totaal niet zo te zijn. Ik kan niet anders zeggen dan, petje af.' 'Ik kan niet anders,' gaf Richard een verklaring voor zijn gedrag. 'Ik heb hun gedrag ook gezien en me steeds voorgehouden dat ik absoluut niet zo wil zijn als zij. Steeds maar weer. Steeds weer me dat ingeprent en ... ' 'Ja,' liet Jocelyn van zich horen, 'maar dan is het nog steeds de kunst om het ook zo te doen. Zo uit te voeren als je jezelf hebt voorgenomen. Heel vaak val je toch in de valkuil waar je weet van hebt en waarvan je jezelf hebt voorgehouden er niet in te vallen. Praktijkvoorbeelden genoeg.' 'En daarom des te meer, blijkt het hoe sterk jij bent, Richard. Je doet je namen meer dan eer aan,' sloot Max het gesprek af. Tot de volgende keer... Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, juni 2017 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

MORGENSTER - hoofdstuk 27 (mm:overige, 7650 words) [27/32] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Dec 09 2017	Kijkers/Lezers: 2436/1883 [77%]	Waardering (deel): 9.00 (2 stemmen)
Vervolg...

Dit is deel 27 van totaal 32 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel