ErotischeVerhalen.com: MORGENSTER - hoofdstuk 10 door Lucky Eye [deel 10]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal aangevallen en dat hij het zag gebeuren maar onmachtig was om in te grijpen. En net als in de droom waarin hij zelf met hem vocht, bleef er ook van Stan niets anders over dan een hoopje stof dat vervloog in de wind. Met een schreeuw was hij wakker geworden en had meteen gemerkt dat hij kletsnat van het zweet was. Het pyjamajasje kleefde hem aan het bovenlijf. Hijgend bleef hij liggen in de stoel en merkte dat zijn ademhaling heel moeilijk ging. Het licht ging aan en Max en Edith kwamen de woonkamer binnen. Zonder dat ze iets vroegen vertelde hij dat hij een nachtmerrie had gehad en lichtte deze ook toe. Max had iets gemompeld maar dat had hij niet helemaal begrepen. Hoewel hij het vreselijk warm had, had Edith hem toegedekt. Eerst begreep hij dat niet maar toen ze even later met een nieuwe pyjamajas terugkwam, snapte hij haar bedoeling. Ze wilde niet dat hij kou zou vatten. Haar moederlijke verzorging roerde hem en langzaam begon hij te huilen. 'Het geeft niet, Richard. Verzet je er niet tegen,' zei ze tegen hem. 'Het spijt me dat ik jull... ' 'Ook dat is niet nodig, Richard. We hebben afgesproken dat we voor jou zullen zorgen en ook dit hoort daarbij.' Terwijl Edith hem had gewassen, afgedroogd en weer aangekleed had Max voor een kop thee gezorgd voor hun drieën. Die dronken ze op terwijl hij antwoord gaf op een vraag van Max. 'Wat mijn plan was?' 'Ja, jou een beetje kennende nu heb ik het idee dat jij altijd hebt geweten wat je uiteindelijk wilt. Of zie ik dat verkeerd?' Richard vond het mooi om te merken dat Max hem in zo korte tijd al zo goed kende. 'Mijn streven is altijd geweest om Stan daar in elk geval weg te halen. Met hem ergens ver van huis te gaan wonen en een heel nieuw leven te beginnen. Niemand die ons kent. Niemand die ons linkt aan ...' Richard viel stil. 'Ik snap het. Gewoon alles achter je laten.' 'Ja. Een definitieve breuk is op een gegeven moment nodig. Maar dan moet ik wel voor Stan kunnen zorgen. En dat kan ik nu nog niet. Ik woon veel te klein. Ik kan hem nog niet eens laten logeren bij mij. Nou ja ... dat zou kunnen maar ... ik zou hem dan niet meer kunnen terugsturen. Zoiets zou ... ' Hij zocht naar woorden. 'Onmenselijk zijn,' vulde Edith in omdat alleen dat woord voor haar de lading dekte. 'Ja. Zo is het. Stan ... is bijzonder. Ik heb hem beloofd dat ik hem daar weg zal halen ooit, maar ook heel duidelijk aangegeven dat ik niet weet wanneer. Hij vraagt er gelukkig nooit naar want met die tegenslag dat zij ons geld vonden en inpikten, zijn we gewoon op flinke achterstand gezet.' 'Ja. Ik begrijp het. Een flinke aderlating moet dat zijn geweest.' 'Ja.' En daar hadden ze hun nachtelijke gesprek bij gelaten. Het was tegen drieën geweest dat Edith weer naar bed was gegaan en Max in de stoel naast Richard was gaan liggen. Richard had zich bezwaard gevoeld maar Max had de praktische kant onder woorden gebracht door te zeggen dat hij zo dichtbij zou zijn als Richard opnieuw een nachtmerrie zou krijgen. Die was gelukkig niet gekomen. Regelmatig had hij kleine dutjes gedaan maar echt diep in slaap vallen, wilde niet meer lukken. Toen hij op een gegeven moment naar links keek, daar waar de stoel van Max stond, zag hij dat de stoel leeg was. Hij hoorde geluiden in de keuken. Hij controleerde zijn horloge en zag dat het nog geen half vijf was. Tastend naar de afstandsbediening van de stoel vond hij deze en met een druk op de knop ging de stoel langzaam omhoog naar zittende positie. Dat deed pijn. Vreselijk pijn. Ineens was er meer druk op zijn ribbenkast en tegelijkertijd moest hij hoesten. Dat zorgde voor nog veel meer pijn. Max stond al snel naast hem en legde hem uit dat hij bij een hoestbui niet voorover moest buigen, wat je vaak automatisch wel doet, maar moest proberen zo rechtop te blijven staan of zitten als mogelijk was. 'Liever staan,' zei hij, 'dan heb je namelijk de mogelijkheid om dat wat in je longen zit er uit te hoesten en verse lucht erin te krijgen. Kom, ik haal slippers, een pyjamabroek en een ochtendjas voor je en dan gaan we even buiten wandelen. Het is nog wel donker buiten maar de kou van de nacht is al verdwenen. Het belooft een prachtige dag te worden.' Met zijn linkerarm om de schouders van Max geslagen liep Richard, nadat Max hem in de gehaalde kledij geholpen had, voetje voor voetje naar buiten. Hij voelde zich een invalide omdat hij niet in staat was zelf te lopen. Gisteravond kon hij zijn shirt niet eens zelf los maken maar nu leek het allemaal nog veel erger. Alles deed hem zeer. En tijdens die hoestbui had hij het idee gehad dat zijn longen uit hun naad scheurden. 'Goed gelukt, nietwaar?' zei Max toen ze buiten aangekomen waren terwijl hij Richard glimlachend aankeek. 'Ja. Maar niet zonder jouw hulp.' 'Soms heb je hulp nodig, Richard. Denk je dat ik mijn hele leven tot nu toe doorgekomen ben zonder perioden waarin ik me moest verlaten op de hulp van anderen?' 'Niet?' 'Nee. Ik denk ook dat dat niemand lukt. Misschien in verhalen maar ... niet in het echt. Een griepje kan mij tegenwoordig al flink slopen en dan ben ik echt ziek. En dan voel ik me heel gelukkig dat Edith er is. Zonder haar ... zou ik het echt niet redden. En niet alleen als ik ziek ben hoor. Ik heb haar altijd nodig.' 'Dat moet ook een goed gevoel zijn,' zo redeneerde Richard hardop. 'Ja. Voor mij is dat een heel goed gevoel. We hebben voor elkaar gekozen en zijn daar nog steeds blij mee.' 'Een goed teken.' 'Ja. Lopen we een eindje door de tuin of blijf je liever hier staan?' 'Lopen kun je het niet echt noemen wat ik doe dus ik kan beter vragen of het jou nog lukt mij te ondersteunen als ik zou willen lopen.' 'Ik lijk dan misschien wat fragiel maar ik ben taai. Geen Iers bloed maar wel taai.' Edith keek vanuit de woonkamer naar het tweetal buiten. Heel voorzichtig liepen ze, over het pad, de tuin in. Richard had zijn goede arm om de schouders van Max geslagen en steunde op hem. Een gevoel van medeleven doortrok haar lijf en ze voelde het kippenvel op haar armen komen. Het gesprek van gisteravond en de nachtmerrie van de jongen van die nacht trok ze zich aan. Ze vond het vreselijk om te horen dat twee kinderen geen echt thuis hadden gehad. Dat een jongen van elf jaar oud zijn vader met een honkbalknuppel had moeten bedreigen om rust te garanderen voor zijn broertje en hemzelf. Vreselijk gewoon. En nu ... nu zou dat mogelijk veranderen als Richard zich wilde laten helpen. Want wat haar man ook bedacht mocht hebben, het zou erop uitdraaien dat zij beiden Richard en Stan zouden gaan helpen en daar stond zij helemaal achter. Nu maar hopen dat Richard straks zou inzien dat het een goed plan was. 'Vind je het niet prachtig?' zei Max en wees, vanaf het hoogste punt in de tuin, naar de zee. 'Ja. De zee is prachtig. Thuis gaan Stan en ik ook vaak naar zee. Het maakt niet uit hoe koud het is, we duiken er altijd in.' 'Stoer, hoor!' 'Ja. Doe ik mijn naam toch eer aan,' zei hij terwijl hij naar Max keek. 'Dat heb je je hele leven al gedaan, Richard.' 'Gek eigenlijk, maar zo voelt het niet voor mij.' 'Omdat je niet anders hebt geweten. Het was niet een bewust gedrag dat je vertoonde of een rol die je speelde. Het moest. Kom, we lopen terug want ik wil niet dat je al te moe wordt.' 'Ik ben nog lang niet moe,' merkte Richard verontwaardigd op. 'Mijn verhaal van gisteren was enorm chaotisch. Niet?' 'Een verhaal zoals jij dat ons vertelde is niet iets dat je keurig geordend kunt vertellen. Er spelen emoties mee. Veel emoties mee en dan krijg je dat er soms maar fragmenten van de werkelijkheid verteld worden.' 'Was het wel te volgen?' 'Ja.' 'Over Beatrice heb ik lang niet alles verteld. Er is meer dat je moet weten.' 'We hebben tijd genoeg om nog heel veel met elkaar te praten, Richard, het hoeft niet nu.' Maar Richard had aangegeven dat hij het nu wel wilde vertellen. Het zat hem dwars. Het voelde voor hem alsof er opzet van zijn kant meespeelde en dat voelde niet goed. Beatrice had nadat hij met haar had gepraat meteen aangifte willen doen. Hij had haar tegen gehouden. Gezegd dat hij dat niet wilde, dat hij niemand durfde vertrouwen en dat er daarom een alternatief moest zijn voor het geval het toch niet zou lukken. Ze had hem gevraagd wat hij wilde en hij had onder woorden gebracht dat hij zichzelf zou moeten kunnen verweren, dat hij daarom ook op zelfverdediging was gegaan en dat hij heel veel had geleerd maar ... dat het niet voldoende zou zijn om hem van zich af te houden. Ze had het begrepen. Wekenlang hadden ze heel veel met elkaar geoefend. Na de lessen zelfverdediging maar ook tussendoor. Ze wist dat de meeste jongens een honkbalknuppel hadden en had daar gebruik van gemaakt. Ze had hem dat leren gebruik als wapen om zich te verdedigen en als het nodig was hem aan te vallen. Ze had hem voorgehouden dat hij gebruik moest maken van zijn snelheid. "Je bent een ukkie," had ze gezegd, "en je zult het afleggen tegen zijn kracht en gewicht. Zorg dat je bij hem uit de buurt blijft zodat hij zich nooit op jou kan werpen. Zorg voor ruimtekussen tussen jou en hem. Pak hem op zijn zwakheden. Hij is groot en sterk maar ook lomp en langzaam in zijn bewegingen. Jij moet ervoor zorgen dat je altijd sneller bent." Hij had zichzelf vergeleken met Jackie Chan en zij had dat een prima voorbeeld gevonden. 'Na een aantal weken heel intensief oefenen met haar en thuis had ik voldoende vaardigheid en snelheid ontwikkeld om de honkbalknuppel te kunnen gebruiken als mijn wapen.' 'Je snelheid was ook je wapen tegen die overvallers voor de Kerst, heb ik begrepen van Nancy.' 'Ja. Ik ben flink veel sterker geworden in de loop der jaren maar zal altijd een ukkie blijven. Moet zorgen dat ik uit de handen van anderen blijf. Zelf het initiatief nemen, als verrassingeffect, en bliksemsnel bewegen zijn de dingen die ik daarvoor gebruik. Maar ... ik vraag me nu af ... en vannacht ook al wel ... is het goed geweest zoals ik het gedaan heb. Heb ik Beatrice niet meegetrokken in een opzet om hem ... ' 'Kijk naar het doel dat je voor ogen had, Richard. Je wilde dat hij van Stan en van jou zou afblijven. Dat was jouw doel! En Beatrice heeft je daarbij heel goed geholpen.' 'Ja. Zo heb ik dat destijds ook gevoeld nadat ik hem tegen de grond werkte die eerste keer. Maar later ... zijn er vaak bedenkingen gekomen. Had ik niet gewoon eerst moeten afwachten. Eerst aangifte moeten doen en pas dan ... ' 'Je wantrouwen bleek juist te zijn, achteraf. Nietwaar?' Richard knikte. 'En dus heb je het gelijk aan je kant. Was de manier waarop jij het aangepakt hebt de juiste. Denk er niet te veel over na, jongen. Je haalt jezelf alleen maar problemen op de hals als je steeds blijft evalueren.' 'Ja. Het maakt me doodmoe.' 'Dat moeten we niet hebben want je moet nog teruglopen naar huis en ... ik ruik dat Edith zowat klaar is met het ontbijt.' 'Dat gaat er wel in, heb ik zo het idee.' 'Het is een goed teken om te weten dat je eetlust nog volop aanwezig is.' Aan de ontbijttafel was het eerst stil. Een verplichte stilte want Edith had, nadat ze de met gebakken ei en spek belegde boterhammen van Richard in stukjes had gesneden, voorgesteld om niet te praten tot het eten op was. Ze vond het namelijk zonde om dat koud te laten worden. Toen dat eerste gedeelte van het ontbijt eenmaal achter de kiezen was opende Max het gesprek. 'Ik heb je gisteravond gezegd dat ik wat dingen op een rijtje moest zetten en dat heb ik gedaan. Er zijn nog heel veel vragen maar die moeten nog wachten. Het meest belangrijke eerst. Het lijkt me verstandig dat je vandaag niet naar huis rijdt.' 'Maar ik kan Stan onmogelijk een weekend lang alleen laten!' 'Dat weten we en dat begrijpen we ook helemaal. Daarom wil ik je voorstellen dat we Stan gaan ophalen zodat hij hier samen met jou kan zijn.' 'Wat?' Een enorm ongeloof sprak uit de manier waarop Richard dat ene, kleine woordje uitsprak. Het leek alsof hij tolde op zijn stoel. Dat wat zijn oren was binnengekomen resoneerde op de een of andere manier heel erg vreemd in zijn hoofd. 'We willen jullie beiden graag als gast voor een tijdje,' lichtte Edith toe. 'Maar ... waarom?' Nog steeds kon hij het niet geloven. 'Ik had het zojuist tijdens onze wandeling over helpen en hulp bieden en Stan en jij moeten geholpen worden en wij kunnen die hulp bieden.' 'Maa... ' 'Misschien is het beter om eerst even te luisteren, Richard. Kom dan alsjeblieft met je vragen. Vind je dat goed?' 'Ja. Sorry. Ik ben lastig.' 'Nee, dat is het niet. Maar mijn plan moet in werking gezet worden. De eerste dingen heb ik al geregeld maar er moeten nog meer dingen afgehandeld worden en voor sommige is er enige tijdsdruk.' Richard knikte en luisterde hoe Max zijn plan ontvouwde en hoe hij daar af en toe bij werd geholpen door Edith. Ze waren van plan om Stan naar Monterey te halen zodat hij en zijn broer toch samen konden zijn. Hij vond het een geweldig voorstel maar ... wilde ze niet tot last zijn. Bovendien hadden ze al zo veel voor hem gedaan. Nee. Niet denken maar luisteren, sprak hij zichzelf vermanend toe. Hij hoorde dat Nancy onderweg was met een nieuwe telefoon voor hem. Dat hij daarop een videoboodschap moest gaan inspreken voor Stan. Dat Max dan met Nancy en Nathan, die nu nog bezig was met zijn ochtenddienst bij O'Malley maar snel hierheen zou komen, naar Victoria zouden vliegen om Stan op te gaan halen. Wauw, Stan zou het geweldig vinden om te vliegen, schoot het door hem heen. Toen was er een opdracht voor hem. Hij zou Stan moeten bellen en hem zeggen dat hij niet naar school moest gaan maar zich ziek moest melden en thuis moest blijven. 'Lukt dat, denk je? Zal Stan dat begrijpen en kunnen uitvoeren?' 'Ja. Dat kan hij. Als ik het hem duidelijk maak, kan hij dat.' Toen ging het verhaal verder. Hij moest om negen uur in het ziekenhuis zijn om foto's te laten maken. Alice Jenkins had gisteravond laat nog een afspraak voor hem gemaakt en Edith zou daar met hem heengaan. Best wel goed, vond hij, want de pijn in zijn ribbenkast was vreselijk en hij voelde gewoon dat hij lang niet altijd volledig uitademde omdat dat pijn deed. Misschien had hij toch een rib gebroken. Of ze daar iets aan konden doen wist hij niet, maar het was altijd beter om zoiets zeker te weten. Hij raakte de draad van het verhaal kwijt toen Max het had over ene Jocelyn Harper. 'Sorry, ik was even afgeleid en begrijp het even niet. Waarom zou zij moeten komen en waarom zou ik met haar moeten praten?' 'Zij is psycholoog van beroep en in jouw verhaal zitten naar mijn mening gaten met betrekking tot de herkomst van Stan.' 'En waarom is het belangrijk om die informatie te weten en daar een psycholoog bij te halen?' 'Aan dat wat jij ons vertelde over die avond is iets vreemds, heb ik het idee. Het is niet dat wij jouw weergave niet geloven maar je was nog jong toen en je zei zelf dat je het niet allemaal begreep.' 'Ja. En zeg me maar als ik het verkeerd uitleg maar je zou willen dat mevrouw Harper mij ondervraagt om te achterhalen of ik wellicht meer weet dan dat ik me kan herinneren? Of zoiets?' 'Ja. Dat is precies wat ik bedoel, Richard. Dat wat zij doet heet cognitief interview. Soms gebruikt ze daarbij hypnose maar niet altijd, weet ik. En, geloof me, het is geen hocus pocus! Soms leggen we iets in woorden uit, zoals jij tegenover ons deed, maar schuilen achter die woorden nog heel veel dingen die we niet zeggen. Niet onder woorden brengen. En zij kan dat soort dingen soms boven water krijgen.' 'Wat vinden jullie precies vreemd aan dat wat ik vertelde?' 'Om te beginnen de moeder van Stan. Na bijna twee jaar staat zij ineens haar zoon af en verdwijnt zij voorgoed want ik heb nergens van jou gehoord dat er ooit weer contact is geweest. Verder vind ik het bijzonder dat jouw vader Stan in huis neemt. Natuurlijk, je vertelde dat Stan je halfbroer is maar heeft hij zich ooit afgevraagd of hij wel de vader van Stan is? Al dat soort dingen zou ik graag willen achterhalen.' 'Dan mag je wel een detective inhuren want daar weet ik dus, hypnose of niet, helemaal niets van.' 'Dat ben ik ook van plan. Een aantal dingen kan ik zelf maar lang niet alles en dus laat ik een onderzoekbureau werk voor mij doen.' 'Maar zoiets kost klauwen met geld en ... en dat heb ik niet. En als ik het had zou ik het niet kunnen missen. Er zijn andere prioriteiten, Max! Ik wil ...' 'Dat hoeft ook niet, Richard,' zei Edith terwijl ze haar hand over die van Richard legde in de hoop dat hij wat rustiger zou worden want voor haar was het duidelijk dat hij zich te veel opwond op dat moment, 'wij betalen dat voor jullie. Wij willen jullie graag helpen en als er antwoorden komen, denken we dat we jullie beter kunnen helpen.' 'Maar wat maakt het uit of ... of hij de ... ' dat woordje wilde hij niet zeggen! Nooit zou hij het zeggen over hem! 'Of hij dat van Stan is of niet.' Edith wist maar al te goed wat ze moest invullen in de stiltes die Richard had laten vallen. 'Misschien helemaal niets. Misschien ook wel. We weten het niet, Richard, maar het is als een puzzel voor Max en als hij een puzzel ziet dan wil hij die heel graag oplossen.' 'Maar deze puzzel,' zo vulde Max aan, 'wil ik alleen maar oplossen als jij het ermee eens bent en niet voor mezelf. Ik wil het doen voor jou, voor jullie. Misschien heb je nu het idee dat antwoorden er helemaal niet toe doen maar ... soms kunnen antwoorden je wel verder helpen. Iedereen heeft een achtergrond. Een familie waar je uit voortkomt en soms is het belangrijk daar dingen over te weten. Te weten waarom bepaalde dingen zo geworden zijn als ze geworden zijn.' Richard wist het niet. Het duizelde hem allemaal. Stan hierheen halen? Oké! Maar ... waarom die dingen achterhalen die zojuist genoemd waren? Schoot hij daar iets mee op? Schoot Stan daar iets mee op? 'Ik weet het niet. Ik weet het allemaal even niet,' wist hij uiteindelijk te zeggen. 'Kun je het misschien loslaten?' vroeg Edith. 'Ik bedoel, alles even aan een ander overlaten?' 'Aan jou en Max, bedoel je.' 'Op dit moment is het lastig voor jou om zelf aan die puzzel te werken. Eraan denken alleen al is een opgave. Jij kunt je energie nu beter steken in het helen. Niet alleen van de pijn in je lijf op dit moment maar ook van alle ellende die jou en Stan is overkomen.' 'Ja, dat begrijp ik maar dan heb ik nog een veel groter probleem. Eentje waar ik helemaal niets van snap!' 'Gooi het eruit, Richard, het kan heel goed zijn dat wij iets over het hoofd gezien hebben of dat we iets vergeten zijn te vertellen.' 'Als jullie Stan gaan ophalen ... dan ... dan ... kan hij niet meer terug. Nooit meer terug! Eenmaal hier kan ik hem niet terugsturen naar die ellende! Naar die hel! En ik kan niet voor hem zorgen op dit moment. Ik heb geen geschikte woonplaats! ik heb geen geld genoeg!' Heel bewust wachtte Max tot Richard uitgepraat was. Hij wilde daarmee in elk geval aangegeven dat hij dat wat de jongen opmerkte serieus nam. Pas toen nam hij het woord door te zeggen: 'Sorry, Richard. Wij hadden het beter moeten aangeven. Het is ons voornemen om Stan hier naar toe te halen en hem hier te laten blijven en met hier bedoel ik bij ons. Wij willen voor hem en voor jou zorgen. Jullie kunnen hier een thuis krijgen dat jullie nooit hebben gehad.' 'Maa... Maa.. ' Verder kwam Richard niet. De tranen kwamen en hij beet op zijn onderlip. 'En je hoeft daarvoor helemaal niets terug te doen, Richard,' zei Edith die naast hem was gaan staan en voorzichtig een arm om zijn schouders legde. 'Wij doen het omdat het goed voelt voor ons om te doen.' 'Maar jullie ... jullie zijn al op leeftij... ' 'Oei, nou begeef je je op glad ijs, Richard,' was de reactie van Max. 'Toen ik gisteravond een opmerking in die richting maakte vloog ze me zowat aan!' 'Je overdrijft, Max Drummond, en bovendien doet het niet ter zake. Wij beiden zijn nog behoorlijk fit en een paar jonge mensen in huis zal ons goed doen.' 'Maar ... komt daar geen gedoe van? Ik bedoel ... juridisch ... Stan is nog minderjarig en zij hebben nog steeds de voogdij over hem.' 'Kan Stan bij zijn Amerikaans paspoort komen?' 'Ja. Hij weet waar die ligt.' 'Eerste stap gezet. Stan is net als jij Amerikaans Staatsburger en volgens mij is het geen probleem als hij, als zeventienjarige, zelf van Canada naar de Verenigde Staten zou willen reizen. Dus ... denk ik niet dat er een probleem zal ontstaan. Ontstaat dat er wel dan schakel ik ter plekke een advocaat in en ga ik in jouw naam een klacht indienen en ervoor zorgen, dat zou een goede uitkomst zijn, dat de voogdij over Stan tijdelijk aan jou wordt toegewezen vanwege de thuissituatie. Maar ... laten we hopen dat het allemaal snel en makkelijk kan. We moeten echter wel voorbereid zijn en daarom dus straks de nodige papieren opstellen. Jij moet in elk geval een kort briefje schrijven die wij bij jou thuis zullen achterlaten. Een mededeling dat Stan een tijdje bij jou zal zijn. Laten we zeggen tijdens Pasen. Dat is het volgende week zondag al. Zij kunnen ons dan in elk geval nooit het verwijt maken dat zij niet weten waar Stan is. En als Stan hier eenmaal is ga ik, met de hulp van anderen, van alles en nog wat uitzoeken en proberen boven tafel te krijgen.' 'Dank jullie wel. Ik ... ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.' 'Zeg dan maar niets,' zei Edith met een stralende glimlach omdat ze het gevoel had dat de jongen zich gewonnen had gegeven. Richard wilde niet langer bezwaren opwerpen. Hij kon het niet. Hij was moe. Doodmoe en dus legde hij zich neer bij het plan dat hem gepresenteerd was. Hij vertrouwde er volledig op dat de Drummonds wisten wat ze deden. Maar er was nog een heel prangende vraag die hij wel moest stellen: 'Nancy. Die komt straks en Nathan ook. Moet ik hen iets vertellen?' 'Alleen als jij dat wilt. Zie het absoluut niet als een verplichting. Ik betrek hen hierbij omdat jij Stan vast wel eens wat verteld hebt over Nancy en misschien ook wel over Nathan.' Max keek Richard aan en zag hem knikken. 'Oké. Dat is belangrijk.' Hij begon het idee over de videoboodschap en hoe die er ongeveer uit moest komen te zien uit te leggen. Regelmatig zag hij Richard knikken en dat was een goed teken. Richard leek enthousiast te worden, ook over de stappen die hij later wilde zetten, en dat gaf hem een goed gevoel. 'Maar ... ' begon Richard daarna toch opnieuw, 'moet ik het hen vertellen? Wat vinden jullie?' 'Ik vind,' nam Edith het woord, 'dat dat jouw beslissing moet zijn. Niet de onze, toch, Max?' 'Helemaal mee eens.' 'Ik denk dat ik het hen wel moet vertellen. Ze hebben mij vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoetten altijd heel erg goed behandeld. Ze zijn vrienden hoewel ik die rol niet altijd heel erg goed gespeeld heb omdat ... nou ja ... omdat ik nogal gesloten was.' 'Maar dat had een oorzaak,' bracht Edith ter verdediging van zijn handelswijze in. 'Ja. En dat kan ik nu goedmaken!' Wordt vervolgd ... Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, juni 2017 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

MORGENSTER - hoofdstuk 10 (mm:overige, 5064 words) [10/32] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Aug 11 2017	Kijkers/Lezers: 2818/2137 [76%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Vervolg ...

Dit is deel 10 van totaal 32 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel