ErotischeVerhalen.com: FLORIS deel 1 door Hans Bernard [deel 1]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal Floris knikte en kroop op de bank tegen zijn moeder aan. Hoewel hij al 17 was, voelde hij zich niet te oud om af en toe wat met zijn moeder te kroelen. De twee konden uitstekend met elkaar overweg. Bovendien waren ze erg op elkaar gesteld omdat Floris enig kind was en zijn vader drie jaar geleden gestorven was. "Weet je Floris, als we vanavond nu eens in de stad een hapje gingen eten? Ik heb helemaal geen zin in koken. Wat vind jij ervan?" Uit eten was Floris zijn lievelingsbezigheid. Dus vloog hij zijn moeder om de hals en kuste haar op beide wangen. "Goh mam, gaaf. Waar gaan we naar toe?" Zijn moeder had aan het bekendste eetcafé gedacht dat de stad rijk was. "Ga maar gauw iets anders aantrekken dan zijn we er ook niet zo laat." Floris was al op weg naar zijn kamer. Daar stond hij een ogenblik in gedachten als hij nu eens zijn nieuwe broek aan deed met het witte overhemd en zijn zwarte leren jack. In een mum van tijd verkleedde hij zich. Onder zijn nieuwe broek droeg hij zijn rode AussieBum slip. Hij voelde zich best sexy toen hij in de spiegel keek en zichzelf goedkeurend toe knikte. Hij draaide zich om en liep de kamer uit. In de gang stond zijn moeder al met haar jas aan op hem te wachten. Ze zag er buitengewoon goed uit en was voor haar leeftijd nog ‘n bijzonder knappe vrouw te noemen. Floris was dan ook erg trots op zijn moeder. Gearmd verlieten zij het appartement en namen de lift naar beneden. In het late avondzonnetje wandelden ze samen het centrum van Litburg in, op weg naar " 't Elfde Gebod". Dit eetcafé al twintig jaar een begrip in deze grote stad had een donkerbruin interieur vol met heiligenbeelden en andere kerkelijke relikwieën. Toch was het bepaald geen vroom adresje. Het elfde gebod ‘Gij zult genieten' werd hier zeer ter harte genomen. Moeder en zoon stapten even later binnen, vonden nog een tafeltje aan het raam, wenkten de ober en genoten van de gezellige drukte om hen heen. Floris was juist midden in een verhaal over school toen de ober aan hun tafeltje kwam met de kaart. "Pardon, mag ik even storen" klonk een aantrekkelijke jongensstem. Floris keek met een ruk op, geloofde zijn eigen ogen niet en kon nog net met veel moeite uitbrengen: "Natuurlijk." Het kon niet waar zijn. Daar stond het stuk van vanmiddag, de jongen die hij achterna gefietst was en vlak voor het verkeerslicht uit het oog had verloren. Floris wist zich geen houding te geven temeer daar hij voelde dat hij tot achter zijn oren kleurde. De ober, die zich voorgesteld had als Wiebe, scheen niets te merken en ging rustig verder met zijn uitleg van de kaart. Floris voelde wel dat zijn moeder hem aankeek. Die snapte er natuurlijk niets van. Floris dwong zichzelf terug te keren naar de werkelijkheid, bestudeerde de kaart en maakte zijn keuze. Het liefst had hij een driekeuze menu genomen dat bestond uit voorgerecht ober, ober als hoofdgerecht en obertoetje. Onwillekeurig schoot hij bij die gedachte in de lach wat hem opnieuw een vragende blik van zowel zijn moeder als de ober opleverde. Wiebe gaf overigens geen enkele blijk van herkenning en wachtte onverstoorbaar op de bestelling. "Misschien kan ik beter eerst iets te drinken halen zodat u nog even de kaart kunt bekijken?" klonk het vriendelijk maar beslist uit Wiebe's mond. "Wat mag ik voor u inschenken?" Nadat hij de bestelling genoteerd had verdween hij naar de bar achter in de zaak. Floris en zijn moeder bogen zich nu samen over de menukaart. Vijf minuten later zaten zij aan hun drankje en was de keuze van het eten al aan de keuken doorgegeven. Floris bleef zich ondertussen afvragen waarom Wiebe die ‘s middags toch naast hem op de bank gezeten had geen enkel teken van herkenning gaf. Daar kwam hij aan met de voorgerechten. Hij serveerde eerst de moeder van Floris haar salade en zette daarna de visfantasie voor Floris neer. Schijnbaar onbewust raakte hij daarbij de bovenarm van Floris. Die voelde als het ware een schok door zijn arm gaan. Hij kreeg het helemaal warm. Was het opzet of toeval geweest van Wiebe? Op datzelfde ogenblik liep Wiebe licht zwevend terug naar de keuken. Zou die leuke blonde knul, die hunk van vanmiddag op de bank in het bos, die nu hier in de zaak zat, het duwtje tegen zijn arm begrepen hebben? Een moment vloog een lichte paniek hem aan. Misschien viel die knul wel niet op jongens. Toch maar een andere tactiek bedenken bij het hoofdgerecht. De voorgerechten waren verrukkelijk. Floris en zijn moeder genoten van de culinaire kunsten van de kok. De muziek op de achtergrond, het geroezemoes van de andere gasten en de gastvrije sfeer maakten dit etentje tot een heerlijke belevenis. Een koel glas witte wijn rondde het geheel af. Of alles naar wens was, kwam Wiebe vragen. Op het "ja, prima" verdween hij weer. Opnieuw keek zijn moeder Floris onderzoekend aan. Die deed alsof hij helemaal verdiept was in zijn visfantasie. Toen ze klaar waren werden hun borden door een meisje weg gehaald. Het eetcafé zat intussen overvol zodat diverse bezoekers, die nog een plaatsje wilden hebben teleur-gesteld de zaak moesten verlaten. Reserveren gewenst was hier dus geen loze kreet. Of zoals Floris met zijn moeder, op tijd binnen komen om zeker van een tafeltje te zijn. Na een kwartiertje rust kwam het hoofdgerecht. Floris had intussen flink honger gekregen. Voor een gezonde Hollandse jongen was een voorgerecht maar een lichte hap. Wiebe zette het bord voor hem neer en vertelde waaruit het hoofdgerecht bestond. Floris hoorde er niets van. Hij keek alleen maar naar Wiebe met zijn prachtige groene ogen. Zelfs toen Wiebe al weg was zat hij nog in gedachten voor zich uit te staren. Toen zijn moeder hem duidelijk maakte dat als hij nu niet begon te eten, alles koud zou worden, keerde hij terug op aarde. Hij keek haar verlegen lachend aan en pakte mes en vork om te beginnen aan al het heerlijks dat op zijn bord lag. Er werd niet gepraat en moeder en zoon lieten het zich goed smaken. Toen Wiebe de borden kwam weghalen zei hij quasi nonchalant tegen Floris dat hij wel honger zou hebben gehad na een flinke fietstocht en dat het ook wel te zien was aan het lege bord. "Hoe komt hij daar nu bij?" Vroeg zijn moeder verbaasd aan Floris. "Hij heeft me vanmiddag gezien toen ik van de muziekschool in Oostwick naar huis fietste." "Had jij hem dan niet herkend?" "Eigenlijk niet" Loog Floris met een stalen gezicht. "Pas nu hij een opmerking maakte over het fietsen, ging er bij mij een lampje branden." "Dus je kent hem nergens van?" vroeg zijn moeder door. "Nee mam, ik heb hem vanmiddag voor het eerst gezien. Hij heeft net als ik een paar minuten op hetzelfde bankje in de zon gezeten. Hij heeft zelfs geen woord gezegd alleen even geknikt." Floris kreeg het er warm van. Zijn moeder zou toch niets vermoeden. Zij zelf had hem nog nooit lastig gevallen met de vraag of hij al een vriendin had. Heel wat anders dan al die kennissen, die meenden te moeten opmerken dat het onderhand wel eens tijd werd voor een vriendinnetje. Floris had in de loop van de jaren heel wat uitvluchten verzonnen. Van ‘te druk met studeren, nog tijd genoeg, de ware nog niet ontmoet tot veel te jong' en een geheimzinnig "Wie weet......". "Was jouw hoofdgerecht ook zo lekker?" vroeg Floris, met de bedoeling het gesprek een andere wending te geven. Gelukkig vroeg zijn moeder niet verder en zei ze enthousiast dat zij heerlijk gegeten had. En al die tijd probeerde Floris, zo onopvallend mogelijk Wiebe in de gaten te houden. De nagerechtenkaart gaf zoveel heerlijke desserts te zien dat beiden zich lieten verleiden tot een zalige zoete compositie van bavarois en ijs. Toen Wiebe, de ober, het dessert van Floris voor hem neerzette, zag deze meteen het bijna verborgen en uiterst kleine opgespoten chocolade hartje naast het bolletje ijs. Zijn hart maakte een sprongetje. Dit moest Wiebe de kok hebben laten doen als een boodschap voor hem. Floris keek naar zijn moeder of die iets in de gaten had. Maar nee, zij had alleen oog voor het heerlijk uitziende dessert. Dus maar gauw het hartje laten verdwijnen voor ze er erg in kreeg. Met een gevoel van opwinding stak hij het hartje in zijn mond en knipoogde naar Wiebe die juist zijn kant uit keek. Wiebe op zijn beurt tuitte licht zijn lippen, als wilde hij een kus geven. Een kop koffie na. Daarna de rekening. Nog een stiekeme knipoog naar Wiebe. Floris en zijn moeder stonden op, pakten in de garderobe hun jassen en vertrokken, uitgelaten door Wiebe. "Het was zalig, mam" zei Floris. En in stilte genietend liepen ze terug naar hun torenflat aan het Koningsplein. Boven aangekomen wilde Floris het liefst meteen gaan slapen omdat hij morgen schoolonderzoeken had. Hij bedankte zijn moeder, wenste haar welterusten en verdween naar zijn kamer. Wat was het een gave avond geweest. En wat was die Wiebe een heerlijk stuk. Maar hoe moest het nu verder? Wacht, eerst even zijn jas weghangen in de halkast. Hij zocht in zijn zakken naar zijn sleutels. Hé, wat was dat? Met zijn sleutels kwam een klein opgevouwen briefje te voorschijn. Floris vouwde het open en las Bel me voor een afspraakje xx, Wiebe. Volkomen verrast stond Floris met zijn jas in de ene hand en het briefje in de andere voor zich uit te staren. Wanneer had Wiebe dat in zijn zak gestopt? Het deed er eigenlijk ook niet toe. Wiebe wilde een afspraakje met hem. Whauw! Het liefst was hij de kamer in gerend om het zijn moeder te vertellen. Zou hij het doen en het haar nu vertellen? Hij hing zijn jas in de halkast, liep naar de deur van de woonkamer, legde zijn hand op de klink en bleef doodstil staan. Hij haalde diep adem, sprak zich moed in en duwde de klink zachtjes omlaag. 2008 © Hans Bernard

FLORIS deel 1 (mm:een-op-een, 2438 words) [1/8] Toon alle delen
Auteur: Hans Bernard	Update: Jul 21 2010	Kijkers/Lezers: 9060/6297 [70%]	Waardering (deel): 9.50 (2 stemmen)
Een natte,laaghangende taak sloeg venijnig in zijn gezicht. Het begin van de liefde tussen twee jongens.

Dit is deel 1 van totaal 8 delen.
	toon alle delen	volgend deel