ErotischeVerhalen.com: Carlo en Marco, hun vriend Bart, deel 7. door klimbeer-jack [deel 7]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal langs mij en gingen we samen, andersom was het niet anders. Ook toen we gingen studeren, bleven we bij elkaar komen, natuurlijk werd het toen wat minder, maar de weekends waren voor ons altijd feest, samen uit gaan, een date scoren en dan trots alles tegen elkaar vertellen. En nu, nu heb ik alles kapot gemaakt, niet nagedacht, ik ben aan zijn gevoelens voorbij gegaan, ben ik te vroeg geweest met dit idee had ik langer moeten wachten, had ik überhaupt moeten komen met zoiets, misschien had ik hem beter kunnen vragen of hij wel eens een trio gehad had, het voorzichtiger aan moeten pakken, maar dat is achteraf, daar ben ik nu te laat mee, want nu moet ik nog maar afwachten of het allemaal nog wel goed komt. En als het ooit goed komt blijft hij toch denken, als hij ons weer ziet dat wij wat van hem willen, iets dat hij niet wilt of kan geven, omdat zijn liefde voor mij waarschijnlijk dus groter was dan ik had kunnen denken of vermoeden. Ik zit met mijn hoofd voorovergebogen in mijn handen, als ik ineens een hand op mijn schouder voel, "gaat het nog maatje"? "Nee, niet echt schatje, oh god wat heb ik gedaan, wat heb ik die jongen aangedaan schat, ik heb onze vriendschap volledig kapot gemaakt". "Dan ligt dat ook aan mij Carlo, want oorspronkelijk was het mijn idee, ik heb je hiertoe gedreven, dus als je iemand wilt verwijten dan moet je bij mij zijn". "Zo is het niet helemaal Marco, ik ken Bart al veel langer dan jij, dit had ik moeten zien, ik had moeten weten dat hij zo zou reageren, dit had ik aan kunnen zien komen, waarom ik dit gemist heb, ik weet het niet". "Zijn wij dan zo in elkaar opgegaan Marco dat wij alleen maar aan ons zelf gedacht hebben, dat wij alleen maar mijn problemen opgelost hebben en daarmee totaal aan zijn gevoel voorbij zijn gegaan"? "Ik denk dat wij dit inderdaad niet goed hebben aangepakt maatje, we zijn veel te veel met onszelf bezig geweest, ik had ook alleen maar oog voor jou toen jij hier zo mee worstelde en had ook niet verwacht dat Bart zo zou reageren, want als wij samen waren had hij ook vaak zijn hand op jou of mijn schouder liggen of op onze boven benen, waar hij dan wel eens in kneep met een knipoog, dus ik dacht ook dat hij dit wel zou zien zitten, maar ik heb me net zo goed vergist als jij". "Alles voelde zo goed Marco, toen ik hem op onze trouwdag weer voor me zag, toen we bij hem op visite gingen, de avonden stappen met ons drieën, ik voelde zijn warmte, zijn vriendschap, alles voelde weer als vroeger, en nu, in een klap heb ik alles om zeep geholpen en god weet hoe hij nu thuis zit". "Bel hem dan maandag op jongen, dan heeft hij er een paar dagen over kunnen denken en laat weten hoe jij je voelt en dat het niet in jou bedoeling lag om hem zo op deze manier te behandelen of te kwetsen, dat je nog steeds zijn vriend bent". "Ik zal wel moeten hé, want helemaal niets van me laten horen kan ook niet, dit gaat niet gemakkelijk worden, Marco, dat kan ik je wel vertellen, waren we maar nooit met dit verdomde idee gekomen, dan was dit ook niet gebeurd". "Ben je nu ook boos op mij, want ik heb het idee dat het nu volgens jou allemaal aan mij ligt". "Nee, zo bedoel ik het niet, oké het was jou idee, maar ik heb er zelf ook mee ingestemd, dus komt het net zo goed van mij als van jou, we zijn hier samen verantwoordelijk voor, jij net zo goed als ik, maar als ik naar mijn eerste gevoel geluisterd had, dan hadden we dit niet aan de hand". "Dus toch mijn schuld, ik weet genoeg, ik ga naar bed, ik zie je straks wel weer, welterusten". Marco loopt de kamer uit en gaat naar bed, nou daar ben ik mooi klaar mee, heb ik niet alleen ruzie met Bart, maar nu is ook Marco nog kwaad op me, waar zijn we in godsnaam aan begonnen. Later die morgen komt Marco weer beneden, zwijgend gaat hij naar de keuken waar hij zichzelf een senseo maakt en komt met de koffie in de kamer, die hij op de salontafel zet en naar de hal loopt om de krant te halen, weer terug in de kamer slaat hij die open gaat lezen zonder Carlo een goede morgen te wensen. "Goede morgen", zei Carlo. "Mogge", komt er kort terug. Carlo staat op en loopt ook naar de keuken voor een kop koffie en gaat naast Marco op de bank zitten en slaat zijn arm om hem heen. Marco kijkt hem kort aan en zonder iets te zeggen gaat hij door met lezen, ondertussen komt ook Tristan naar beneden en pakt en de keuken een glas melk en gaat tegenover Carlo in de andere bank zitten, hij voelt dat er iets is en kijkt naar Carlo, "wat zijn jullie stil, is er iets "? "Nee, hoor knul, wat zou er moeten zijn"? "Normaal zijn jullie nu samen met de boodschappenlijst bezig of kletsen jullie me de oren van mijn kop en nu zeggen jullie helemaal niks, dus dacht ik dat er iets moest zijn"? "Och, een klein meningsverschil dat is alles, komt wel weer goed jongen, maak je maar niet druk, ga je nog iets doen vandaag"? "Ik ga samen met Olaf met de mountainbike crossen op de crossbaan daarna zien we wel". "Oké, dan zien we je wel verschijnen voor het eten vanavond". "Moet ik nog voor een bepaalde tijd thuis zijn "? "Rond zes uur dan gaan we eten", zei Marco zonder achter zijn krant uit te komen. Tristan kijkt me verbaasd aan maar zei niets en gaat op weg naar Olaf zijn vriend, en wenst ons nog een prettige dag verder. "Kunnen wij even praten samen", vraag ik aan Marco. "Hebben wij nog wat om over te praten dan, ik dacht dat jou mening hierover wel vast stond, dat het mijn schuld is, wat valt er dan nog te bespreken", dit alles werd gezegd vanachter zijn krant. "Leg op zijn minst die krant weg als je tegen me spreekt Marco, en ja we hebben maar zat om over te praten, maar laten we eerst de boodschappen gaan doen en daarna goed met elkaar praten schat, want dat is echt hard nodig". "Als jij dat zegt dan zal dat wel", hij legt zijn krant neer en gaat naar boven om zich op te frissen en aan te kleden. Carlo volgt hem en zwijgend staan ze naast elkaar in de badkamer, als ze klaar zijn worden de nodige boodschappen opgeschreven en gaan ze naar de supermarkt, daar komen ze Marco's ouders tegen en als een blad aan een boom draait hij bij en doet heel vriendelijk zodat ze niks merken van wat er gaande is tussen hun twee. Terug thuis vervalt hij weer in stilte, als alles is opgeruimd maakt Carlo twee koppen senseo en neemt die mee naar de kamer, "luister Marco, ik snap ook wel dat dit voor jou net zo moeilijk is als voor mij, maar jij hebt hier niet alleen schuld aan, ik net zo goed, wij beide zijn met dit idee aan de slag gegaan zonder aan de gevoelens van Bart te denken, en dan moeten we ook nog aan Tristan denken, want ik wil echt niet dat dit hem ter oren komt, die jongen heeft het zo al moeilijk genoeg en wat te denken van onze ouders en pa en ma de Wijs die slaan compleet door man als ze dit te horen krijgen". "Dus jij vindt niet dat het allemaal mijn schuld is, want gisteren leek het daar toch verdomd veel op jongen". "Dan spijt me dat heel erg schatje als ik je die indruk gegeven heb, want zo is het niet bedoeld, maar ik maak me grote zorgen om Tristan en Bart en dan kan ik ruzie met jou daar niet bij gebruiken wij hebben altijd alles uit kunnen praten dus moet dit ook kunnen dacht ik". "Je hebt eigenlijk wel gelijk maatje, maar wat jij gisteren zei kwam behoorlijk koud op mijn dak, vooral omdat ik naar beneden kwam om je te troosten". "Oké, sorry voor dat schat, maar hoe ga je dit nu oplossen met Tristan, ik wil dat die jongen dit echt niet te weten komt, al moet ik er voor gaan liegen dan doe ik dat, het fijt dat wij nu samen zijn, heeft al genoeg diepe indruk op hem gemaakt". "Je hebt helemaal gelijk Carlo, laten we het bij hem er maar op houden dat we een meningsverschil hadden en dat, dat nu uit de lucht is, oké"? "Dank je schatje, en dan blijft voor mij nu Bart nog over en hoe ik dat moet aanpakken weet ik echt niet". "Zou je het heel erg vinden als hij je nooit meer wilt zien, ik bedoel, toen je hem uit het oog verloren was had ik niet het idee dat hij zo diep bij je zat, dat kwam pas weer toen je hem weer voor het eerst had gezien". "Ik zou dat heel erg vinden en ja natuurlijk kom ik daar wel weer overheen, ik heb jou en Tristan dat is voor mij nu het belangrijkste wat er is, maar als ik aan Bart denk, denk ik ook meteen weer aan vroeger en hoe wij met elkaar omgingen dat was echt fantastisch, ook toen wij na ons trouwen samen met jou weer lekker uitgingen en leuke dingen doen, ik voelde me gewoon weer twintig man heerlijk was dat, ik zal dat best wel gaan missen". "Ja, jullie hadden een behoorlijk intensief leventje toen, maar dat kan je niet vergelijken met wat je nu hebt, oké, het is leuk, heerlijk, ontspannend, maar toch heel anders, ik denk dat als jij hem spreekt en het goed uitlegt hij je echt wel zal begrijpen, maar dat er tussen jullie nu veel veranderd is, is wel duidelijk, en dat komt niet alleen door ons voorstel maatje, dat weet ik zeker". "Toch kwam hij op mij niet zo veel anders over hoor Marco". "Maar je zei zelf dat hij vroeger heel wat milder reageerde op je als nu, dus lijkt het er op dat hij het een of ander heeft meegemaakt dat hem verandert heeft, hij lijkt mij nu veel harder en koeler dan wat jij me vertelde van vroeger". "Daar lijkt het wel op ja, god weet wat hij allemaal heeft meegemaakt in Zweden, want de ware reden van zijn terugkeer heeft hij nooit verteld en dan komen wij nog met dit aan bij hem, shit Marco wat hebben we gedaan"? Marco slaat zijn arm om Carlo heen, "het komt allemaal goed geloof me, geef hem even wat tijd om dit te laten bezinken en ga dan met hem praten, desnoods ga ik met je mee, als je dat wilt, maar laat hem niet vallen, en als hij dat zelf wil dan komt het tussen jullie echt wel goed, geloof me maar". Zo hebben we er nog het hele weekend over gesproken, als Tristan maar even niet in de buurt was hadden we het er over en s'avonds in bed ook natuurlijk, maar dan komt toch de dag dat ik met Bart moet gaan praten, die maandag na het eten ben ik met de telefoon naar onze slaapkamer gegaan en toetsten heel zenuwachtig zijn nummer in, ik zat te trillen op ons bed, wachtend tot hij opnam. "Bart Jansen". "Hoi, Bart met Carlo, kan ik naar je toe komen ik wil met je praten". "Ik niet met jou en laat me verder met rust". "Maar"......, verder kom ik niet, ik hoor een klik en de verbinding is verbroken, verbluft zit ik naar de telefoon in mijn hand te kijken, na een tijdje dringen die irritante piepjes van de telefoon door en druk ik de telefoon uit. Ik voel de tranen in mijn ogen branden, dit is goed fout, die wil me nooit meer horen of zien, hoe kan ik nou aan hem uitleggen dat het zo niet bedoeld was, dat ik hem wilde helpen, en dat ik zijn vriendschap absoluut niet kwijt wil, shit wat heb ik er een puinhoop van gemaakt. Hoelang ik zo gezeten heb weet ik niet, maar ik hoor de klink van de slaapkamerdeur naar beneden gaan en zie Marco binnen komen, "gaat het maatje"? "Nee, Marco, hij wil me niet spreken, hij wil niks meer met me te maken hebben, zei hij". "Waarom schrijf je hem dan geen brief en of een e-mail, en leg je uit wat onze bedoeling was, want dat hebben we niet gedaan toen". "Heeft dat nog zin, hij was heel duidelijk Marco, hij zei, ‘ik wil niet met jou praten en laat me verder met rust', dus denk ik dat hij mijn brief of e-mail ook niet zal lezen". "Maar probeer het in ieder geval, dan heb je er voor je eigen gevoel alles aan gedaan om hem te bereiken en hoef jij je zelf niks te verwijten jongen, doe het dan voor jezelf". "Ik kan het natuurlijk altijd proberen, want misschien denkt hij er over een tijdje toch anders over en gaat hij alsnog die brief of e-mail lezen". "Zo is dat maatje, nooit de moet verliezen, hij is en blijft je vriend jongen laat hem dat weten en ook dat je hem zult blijven steunen als hij dat nodig heeft". "Denk je dat hij op mijn steun zit te wachten, juist diegene die hem dit heeft aangedaan"? "Er zijn gekkere dingen gebeurt in de wereld maatje, waarom zou dit dan niet goed kunnen komen"? "Je hebt gelijk schatje, ik ga meteen een e-mail schrijven, dank je wel". Marco geeft me een kus op mijn voorhoofd en gaat naar beneden, ik ga voor de pc zitten en start word op en begint aan mijn brief, dit is nog niet gemakkelijk telkens als ik begonnen ben veeg ik het ook weer uit, hoe pak je zoiets aan, hoe begin je überhaupt aan zo'n brief, lieve Bart, of wat neutraler, hoi Bart, oh mijn god wat is dit moeilijk. Als ik opeens de handen van Marco op schouders voel, zie ik dat het al half twaalf is en ik heb nog maar een halve brief af, en naar mijn smaak is het nog nietszeggend ook, dit krijg ik zonder hulp nooit voor elkaar, ik merk dat Marco staat te lezen, "en wat vind je ervan"? "Het is moeilijk hé, zo te zien lukt het niet zo goed". "Het lukt me totaal niet schat, ik weet niet hoe ik dit aan moet pakken". "Luister maatje, je moet het verleden niet beschrijven dat kennen jullie maar al te goed, begin met hoe jij je voelde toen je hem weer terug zag, hoe jij je voelde, dan wat je dacht toen hij jou vertelde wat hij voor jou voelde, hoe je op het idee bent gekomen, wat onze drijfveren waren, waarom je hem echt niet kwijt wilt, dat zijn vriendschap voor jou goud waard is, denk je dat het je zo gaat lukken "? "Dank je schatje, ik denk dat ik het nu begrijp ja". "Mooi zo, dan kan nu de pc uit en gaan we slapen, want het is bijna twaalf uur en morgen moet je er weer vroeg uit, ik zie je zo in de slaapkamer, oké "? "Oké, schatje tot zo", ik sluit alles af ga me opfrissen in de badkamer en kruip naast Marco in het al lekker voorverwarmde bed, hij slaat zijn arm om me heen, geeft me een kus op mijn achterhoofd en wenst me welterusten. Hoofdstuk 2. Met een goed gevoel val ik in slaap, die brief gaat me morgen zeker lukken, mijn schat heeft me goed op weg geholpen. Als ik de volgende avond weer aan de pc zit en de brief lekker vordert, komt Tristan ineens binnen, "zit je nu alweer voor de pc". "Ja, ik heb even wat belangrijks te doen, waarom heb jij hem nodig dan"? "Ja, ik ben met een spreekbeurt voor school bezig en ik moet het een en ander opzoeken op internet, kan dat even"? "Geen probleem jongen, ik sluit dit even af en dan kan jij hem hebben". Tristan loopt naar zijn slaapkamer om wat spullen van school te pakken, als ik de brief op sla met een wachtwoord en het programma afsluit, wel raar om dit zo te doen, want dit is de eerste keer dat ik een wachtwoord gebruik zodat Tristan het niet kan zien, maar hij mag hier niks van te weten komen, ik hoop dat hij het niet merkt, want normaal hebben we geen geheimen voor elkaar, maar aan de andere kant dan weet ik ook meteen dat hij in mijn documenten zit te neuzen, ik wacht maar af wat er gebeurt. Tegen elf uur komt hij zeggen dat hij klaar is en dat hij gaat slapen, Marco zegt hem nog wel even dat hij de volgende keer wat eerder moet stoppen zodat hij op tijd naar bed kan, ik ga weer voor de pc en ga verder met mijn brief, na een uur komt Marco bij me en vraagt hoever ik ben en of ik mee ga naar bed, ik laat hem eerst nog even de brief lezen. "Kan ik hem zo versturen"? "Ik zou dit en die zin en dan daar nog wat veranderen, want dat komt wel erg koel over, maar verder heb je, je prima verwoord wat er bij jou leeft en hoe jij je voelt maatje". "Dan zet ik daar nog even een sterretje bij, zodat ik het morgen snel kan terug vinden en dan kom ik naar bed". "Mooi dan ga ik me opfrissen en zie ik je zo wel". Als ik op de slaapkamer kom zie ik aan het dekbed dat Marco behoorlijk opgewonden is, want ter hoogte van zijn kruis staat een aardig tentje, toch heb ik geen zin in seks en moet ik hem teleurstellen, wanneer hij zijn armen om me heen slaat en in mijn nek begint te kussen weet ik dat ik gelijk had. "Sorry schatje, maar mijn hoofd staat er nu even niet naar, vind je het heel erg"? "We gaan elkaar niet dwingen tot seks maatje, dan wacht ik wel, maar laat dit niet te veel doorwegen in je leven jongen, ons leven gaat gewoon door hoor". "Is goed schatje, het komt goed dat beloof ik je, welterusten lieverd". "Voor jou ook maatje, slaap lekker", Marco draait zich op zijn andere zij en ik voel zijn rug tegen mijn rug, die is behoorlijk teleurgesteld dat voel ik, maar ik kan nu even niet anders. Ik kan niet in slaap komen er blijven een aantal dingen door mijn hoofd malen, dingen waar ik toch behoorlijk bang van word, want al heb ik het niet gezegd tegen hem voor mijn gevoel heeft Marco weldegelijk de meeste schuld hier aan, de reden dat ik dit niet uitspreek is, dat ik hem dan meteen kwijt ben dat weet ik zeker, maar hoe ik zelf hiermee moet leven weet ik nog niet. Ik houd ontzettend veel van hem, een leven zonder Marco en Tristan kan ik me niet voorstellen, maar als hij nooit over een trio met Bart was begonnen hadden we nu dit niet gehad en hoefde we ook niet tegen Tristan te liegen, ook dat zit me behoorlijk dwars, dit kan je een jongen van elf jaar niet aandoen. Net doen of alles koek en ei is terwijl je weet dat het niet goed zit en hoelang ga ik dit nog volhouden? Er is ook niemand met wie ik dit kan bespreken, dat doe je niet zomaar, toen Marco met zijn idee kwam had ik hem om tegen te praten, hij heeft me toen geholpen met mijn probleem, maar nu heb ik niemand die mij kan helpen, ben ik zelf sterk genoeg om dit aan te kunnen, heb ik genoeg in huis om dit op te lossen, dit gaat niet gemakkelijk worden, omdat ik dit nu alleen moet doen. Ergens die nacht ben ik toch nog in slaap gevallen want ik word van de wekker wakker, maar uitgerust ben ik niet, doodmoe stap ik uit bed en ga me wassen en aankleden, beneden maak ik mijn boterhammen klaar en ga naar mijn werk, ik ben er niet goed bij met mijn gedachten. Het lijkt wel of ik alles doe op een automatische piloot, tot ik een zware stansmal uit mijn handen laat vallen, met een harde klap valt hij op de grond, maar hij komt met de messenkant tegen mijn been aan, die messen zijn vlijmscherp en snijden dwars door mijn broekspijp heen. Met een gil spring ik achteruit, maar het is te laat, het bloed komt door de snee in mijn broek heen, mijn collega komt meteen op me aflopen, als hij het bloed ziet zet hij meteen de machine uit en belt een EHBO'er. Het blijkt gelukkig allemaal mee te vallen, het lijkt erger dan het is, hij knipt mijn broek kapot, maakt de wonden schoon en plakt er een grote pleister op, op kantoor haal ik een nieuwe broek, want die ik aan heb kan in de vuilnisbak, maar voor die nieuwe broek moet ik dus bij Marco zijn. "Jezus, Carlo wat heb jij gedaan man"? "Och, het valt mee, ik heb een mal laten vallen en die viel tegen mijn been, een paar snijwondjes dat is alles". "Maar ik heb nu wel een nieuwe broek nodig, met deze kan ik niet blijven werken, pak jij er een voor me"? "Weet je zeker dat het niet ernstig is, want anders moet je even naar de dokter hoor". "Ja, jongen dat weet ik zeker, geef me die broek nu maar dan kan ik terug naar mijn werk, want die mannen staan nu alleen te werken", zeg ik een beetje nors. Marco kijkt me even verbaasd aan maar pakt dan toch de broek die ik meteen aanschiet, de kapotte broek gooi ik meteen in de vuilnisbak op kantoor, bedank Marco voor de broek en ga weer aan de slag, hem een beetje beduusd achterlatend. Als hij die avond thuis komt vraagt hij er direct naar, "wat was dat op kantoor"? "Hoe bedoel je", vraag ik zo onschuldig mogelijk. "Hoe ik dat bedoel, je komt mijn kantoor binnen vraagt om een broek, ik zie dat je behoorlijk gewond bent en dan doe je ineens zo kortaf, als ik bezorgt ben". "Sorry, maar ik wilde gewoon zo snel mogelijk weer aan het werk en zo erg is het nu ook weer niet, dat is alles". "Ik geloof er geen fuck van Carlo, er is hier meer aan de hand, sinds jij die brief geschreven hebt doe je zo raar, heeft Bart al gereageerd soms "? "Dat kan hij niet, want ik heb die brief nog niet verstuurd, ik twijfel heel erg, ik heb hem wat verandert maar ik weet niet of ik hem zo kan versturen, misschien wil jij er nog een keertje naar kijken, als je wilt "? "Kan mij niet schelen, maar toch heb ik het idee dat er meer aan de hand is, dan alleen die brief, als dat zo is kan je het toch gewoon vertellen"? "Dat zal ik ook zeker doen schatje, maar er is niks anders, behalve dan dat ik wat zenuwachtig ben voor die brief". "Nou dan kijken we daar na het eten wel naar, oké"? "Is goed jongen, dek jij even de tafel, het eten is bijna klaar", ik ga in de keuken door met het eten, oef hier ben ik mooi even tussenuit gekomen, ik mag hem absoluut niet laten merken waar ik mee bezig ben, want dan barst echt de bom daar ben ik zeker van. Na het eten nemen we samen de brief nog even door en als we beide ervan overtuigd zijn dat hij zo goed is, zoek ik het e-mailadres van Bart op en met een klein begeleidend schrijven druk op de verzendknop, nu is er geen weg meer terug, we kunnen nu alleen nog maar hopen dat hij de brief leest en met ons wilt praten, en daar kan je alleen nog maar op wachten. Het wachten duurt ook heel lang, elke dag kijk ik of ik mail heb van Bart, maar hij schrijft me niet, laat zich niet horen en als ik hem toevallig op straat tegen kom, draait hij zijn hoofd van me weg of slaat plotseling een andere straat in, het is me wel duidelijk dat hij me niet meer wil zien, niet meer wil praten, ik ben voor hem afgedaan, maar ik kan daar niet mee leven. Ik praat er wel met Marco over maar ook hij heeft geen pasklare oplossing voor me, wel blijft hij aandringen om met hem te blijven praten en dat als ik het echt opgelost wil krijgen met Bart ik toch stappen zal moeten ondernemen, maar hoe doe je dat als hij niet met mij wil praten. Voor Tristan en onze ouders houden wij ons groot, die mogen hier niets van merken, voor Marco lijkt het gemakkelijker te zijn dan voor mij, hij doet dat ogenschijnlijk zonder enige moeite, wat mij wel enigszins verbaasd, ik moet er echt moeite voor doen, voel ik hier een steek van jaloezie? Zoals de laatste keer dat wij seks hadden, Marco was weer eens lekker geil en begon mij onder het koken al lekker te maken, door regelmatig zalig in mijn billen te knijpen en heel lieve woordjes tegen mij te fluisteren, of strak tegen mij aan te komen staan en dan heerlijk zachtjes over mijn tepels te wrijven, op zich raakte ik daar ook wel opgewonden van, maar mijn gedachten waren over het algemeen toch met andere zaken bezig, toen we die avond naar bed gingen, lag Marco al met een knoert van een stijve op mij te wachten. Ik had de tijd zo veel mogelijk gerekt aan de pc en in de badkamer, maar uiteindelijk was er geen ontkomen meer aan, ik lag nauwelijks in bed, of hij kroop tegen mij aan, ik voelde zijn harde lul tegen mijn billen drukken en zijn handen streelde mijn borst en knepen in mijn tepels, ondanks alles kwam mijn lul wel omhoog, want wat hij deed voelde ontzettend lekker aan. Zachtjes beet hij in mijn oorlel en zakte een hand naar mijn lul en begon die heerlijk te masseren, zijn andere hand bleef ondertussen met mijn tepels spelen, ik pakte achter mij zijn grote lul en kneep daar in, net zo hard als hij het lekker vond, en dat deed hij ook want ik hoorde hem zachtjes kreunen in mijn oor. Ik liet hem los en draaide mij om, mijn lippen raakte zacht die van hem en met mijn tong likte ik eraan, langzaam ging zijn mond een stukje open en liet mijn tong naar binnen, ik woelde door zijn hele mond en vond al snel zijn tong, heerlijk draaide onze tongen om elkaar heen en we bleven lang verzonken in deze heerlijke tongzoen, waarbij hij zijn harde kruis stevig tegen die van mij drukte. Langzaam trok ik me uit zijn mond terug en likte het druppeltje speeksel van zijn lippen wat tijdens het vrijen daar terecht was gekomen, "wil je me neuken schatje", vroeg ik hem zachtjes en liefdevol. "Hmmm, heerlijk, zuig me dan maar eens lekker nat maatje, dan maak ik je gaatje lekker soepel", Marco draait zich zodat we in standje 69 komen te liggen en terwijl ik zijn lul in mijn mond neem likt hij mijn sterretje, hij maakt me zo geil dat ik steeds dieper over zijn pik heen zak en hem helemaal in mijn keel neem. Ik weet dat hij dat heerlijk vind, ik voel hoe Marco een vinger bij me naar binnen duwt en me zalig ligt te vingeren, niet lang daarna voel ik een tweede vinger in me komen, het voelt zo lekker dat ik vergeet verder op zijn lul te zuigen en kreun alleen maar dat hij door moet gaan. Dan draait hij zich weer om en komt op me liggen, zijn lul drukt hij tegen mijn gaatje en met zijn voorvocht en mijn speeksel is hij glad genoeg om langzaam bij me naar binnen te glijden, ik voel hoe de volle lengte in mij komt en voel me heerlijk opgevuld door hem, zachtjes begint hij te stoten, ik knijp hem in zijn billen en sluit mijn mond op de zijne, kreunend gaat hij door, steeds harder stoot hij bij mij naar binnen, ik moedig hem aan door op zijn kontje te drukken met mijn handen. Mijn benen klem ik om zijn heupen en trek die zo hard mogelijk aan, ik geniet van die man en wat hij doet met me, dit is zo ongelooflijk heerlijk, hij gaat steeds harder stoten, "oh Carlo ik kom", de laatste stoten ramt hij hard in mij, dan voel ik de warme gloed van zijn sperma in mij, dit geeft mij zoveel genot dat ik spontaan begin te spuiten, het wordt warm tussen ons in. Marco draait met zijn lijf over het mijne zo mijn zaad uitsmerend tussen ons. Hij trekt zich uit mij terug en blijft nog lekker op me liggen en geeft me een zalige tongzoen. We kijken elkaar diep in de ogen aan, Marco streelt door mijn haar, "ik hou van je maatje". "En ik van jou schatje, maar kom we gaan ons even wassen", samen lopen we naar de badkamer waar we ons schoonmaken en dan terug naar de slaapkamer, daar kruip ik in zijn armen. Marco streelt me waar hij kan en speelt met mijn haar, zo vallen we samen in slaap. Maar voor mij duurt die slaap weer niet lang, ik word wakker en kijk op de wekker, net een uurtje later, ik draai me op mijn rug en probeer weer in slaap te komen, het wil niet lukken, na nog een half uur zo te liggen draaien en woelen ga ik uit bed, pak mijn badjas en ga naar beneden. In de keuken pak ik een beker warme melk en ga in de kamer zitten, daar zet ik de tv aan, gelukkig is het morgen zaterdag, hier kan ik niet mee doorgaan, maar wat moet ik dan, ik hou van die jongen, ik hou van Tristan, het leven dat ik nu heb is fantastisch, wat is er dan mis met me, waarom voel ik me zo klote als ik met Marco gevreeën heb, en wat het ergste is, ik weet verdomme het antwoord. Ik kan geen toneel spelen, ik kan niet meer liegen tegen mijn ouders, of Tristan of tegen de ouders van Marco, maar de waarheid kan nu zoveel kapot maken dat wil ik ook niet, vooral Tristan gaat hier aan onder door dat weet ik zeker en dat wil ik niet op mijn geweten hebben, dus zit er maar een ding op, ik moet met Bart en daarna heel eerlijk met Marco gaan praten en dan maar hopen dat het goed uitpakt. Ja, mijn besluit staat vast, of hij nu wil of niet maar Bart zal naar me luisteren en wel morgen. Dit besluit heeft me op de een of andere manier toch wat geruster gemaakt, want als ik mijn ogen open doe, zie ik Marco en Tristan in de kamer, dus moet ik ergens die nacht toch nog in slaap zijn gevallen. "Goede morgen maatje", zei Marco. "Goede morgen schatje". "Kon je niet slapen Carlo", vroeg Tristan. "Niet echt nee, maar ik heb een beker warme melk op en ben toen op de bank in slaap gevallen, dat was niet echt de bedoeling, maar ach ik heb geslapen daar gaat het om hé". "Zo is dat maatje, wil jij ook een paar boterhammen"? "Nee dank je, doe voor mij maar alleen een mok koffie, ik ben net wakker, nog iets te vroeg voor eten". Marco gaat de keuken in en komt enige tijd later met een groot dienblad terug, daarop twee mokken koffie, een beker melk voor Tristan en twee bordjes met brood voor hen beide, we zitten rustig en in stilte te genieten van ons ontbijt, nou ja ik van mijn koffie dan. "Ga je nog iets doen vandaag", vraag ik aan Tristan, tussen twee slokken koffie door. "Gewoon lekker crossen met Olaf, trouwens pa, mag ik bij Olaf blijven eten vanavond, dat ben ik gisteren vergeten te vragen, ze eten spekpannenkoeken". "Ik vind het best, maar dan wel voor elf uur thuis vanavond, oké "? Na het ontbijt gaat Tristan naar Olaf en wij gaan boodschappen doen zoals iedere zaterdag, terug thuis ruimen we alles op en zitten we met koffie in de bank, als Marco ineens vraagt, "gaat alles toch wel goed met je, want je slaapt zo slecht de laatste tijd "? Enigszins geschrokken van deze plotselinge vraag antwoord ik, "ja hoor, nou ja ik zit met Bart, die heeft nog steeds niet gereageerd op mijn mail en dus heb ik zitten denken en een besluit genomen, ik ga van de week naar hem toe en ga met hem praten al moet ik hem dwingen met mijn voet tussen de deur, maar luisteren zal hij". "Zou je dat zo wel doen maatje, dat is wel erg drastisch vind je ook niet"? "Kan goed zijn, Marco maar ik zal en moet weten hoe het met hem gaat nu en misschien dat hij dan wel wil luisteren naar me, ik weet nu even geen andere oplossing". "Ik kan met je mee gaan als je dat wilt"? "Nee, laat maar, mooi dat je dat wilt doen hoor, maar dit moet ik nu even alleen doen, ik denk dat als ik voor zijn deur sta, hij wel wil praten met me en als wij daar staan ben ik bang dat het hem afschrikt en dat wil ik zeker niet". "Misschien heb je wel gelijk, maar doe het wel rustig, je weet hoe boos hij was en ik weet niet hoe hij gaat reageren, want zo rustig als hij vroeger was, zo is hij nu niet meer, dat weet je". "Ik weet het schat, maar ik denk dat onze vriendschap ook bij hem nog steeds aanwezig is en dat hij wel wil praten als ik eenmaal voor zijn deur sta". "Ik hoop het voor je jongen, ik hoop het voor je", zegt hij met een diepe zucht. Na een verder lekker rustig weekend, waarin ik het toch niet heb aangedurfd om naar Bart te gaan, sta ik die week in de late dienst, op maandag rijd ik naar Bart zijn huis, ik parkeer voor zijn deur en kijk naar binnen, alles is rustig en vrij donker binnen, na een paar minuten daar te hebben gestaan rijd ik door, ik heb niet het lef om aan te bellen, terug thuis laat ik me in de bank vallen, boos op mezelf dat ik niet heb durven aanbellen, ik ruim nog wat op en maak mijn brood klaar om te gaan werken. Zo gaat het de hele week, ik ben gewoon te bang om hem recht in de ogen aan te kijken, op vrijdag hoef ik niks te doen dan komt de werkster, zij ziet me zitten op de bank, diep verzonken in mijn gedachten en merkt dat er iets is. "Is er iets Carlo, je bent zo stil de laatste tijd"? Ik schrik van haar vraag, "huh nee hoor, eigenlijk ook wel, ik mag niet liegen tegen je, maar het komt allemaal wel goed, maak je maar geen zorgen om me". "Dat doe ik dus wel hé, ik merk gewoon dat er veel spanning hier in huis hangt en dat is niet goed jongen, daar moet je wat aan doen". "Komt wel goed hoor, geloof me maar". "Ik zou dat heel graag willen Carlo, maar als je wilt praten moet je dat gewoon doen, ik kan heel goed luisteren en mijn mond houden als het moet". "Dank je voor het aanbod, ik zal er aan denken als ik daar aan toe ben, oké"? "Is goed jongen, maar wacht daar niet te lang mee, want hier loop je al maanden mee, ik merk zoiets heel snel hoor". Ik geef haar een klein glimlachje en pak de krant voor afleiding, zo zou het toch duidelijk moeten zijn voor haar dat dit gesprek afgelopen is, gelukkig vraagt ze niet door, dus heel duidelijk voor haar dat ik niet verder wil praten. Hoe kan ik ook, want voor het eerst in een lange tijd dacht ik weer aan Erik, bij hem voelde ik me altijd geborgen, veilig, zeker, bij hem kon ik met al mijn problemen terecht, niets was hem te veel en zijn rationele denkwijze en zijn eeuwige optimisme miste ik nu heel erg. Natuurlijk had ik nu Marco, ook hij kan heel goed luisteren, ook hij ziet het allemaal niet zo zwart als ik, maar hoe leg je in godsnaam uit aan iemand dat je van hem houd en je hem volledig vertrouwd maar dat hij volgens jou wel de schuld is van alle ellende die je nu voelt. Door dit alles voel ik me gevangen in het verleden, het verleden met Bart, wat zo ontzettend mooi was, het verleden met Erik, bij wie ik mij zo gelukkig voelde, mijn jeugd bij mijn ouders thuis, die mij in alles gesteund hebben, ook toen ik uit de kast kwam, ik voel een traan op mijn wang komen, ik kan het niet stoppen. Ineens voel ik een arm om mijn schouder en een kus op mijn wang, "jongen toch wat is er toch aan de hand, praat alsjeblieft, je kunt zo niet door gaan, dit breekt je op en niet alleen jou, ook Marco en Tristan worden hier de dupe van". Ik laat me door de werkster troosten, met mijn hoofd op haar schouder huil ik voluit. "Ik kan er niet over praten Toos, dit ligt te gevoelig, sorry". "Als je dan niet met mij wilt praten, probeer het dan met je ouders, of met Marco, maar zo kan het niet langer, maar ik denk dat ik wel weet waar schoen wringt", gaat ze verder. Ik kijk haar verbaasd aan. "Je denkt toch niet dat ik gek ben hé, dit is aan de gang sinds Bart weer in je leven is, ik weet niet wat er voor gevallen is, maar hij komt ook al weken niet meer bij jullie, dus zal het wel daar iets mee te maken hebben". Met stomheid geslagen kijk ik haar nog steeds aan, ze laat een glimlach om haar mond verschijnen, "je hoeft nu niets te zeggen jongen, maar weet dat mijn aanbod blijft staan, want je hebt het er heel erg moeilijk mee, dat kan ik wel zien". "Dank je Toos, ik vind dit heel lief van je, maar ik kan er echt niet over praten met je, niet voor jou, maar ik moet dit zelf oplossen en voor de duidelijkheid, ja het heeft met Bart te maken, meer kan ik er niet over zeggen, sorry ik hoop dat je dit wilt begrijpen". "Oké, jongen, dan laat ik het hierbij, maar denk je wel aan je tijd je moet zo gaan werken". Hoofdstuk 3. Ook op het werk gaat het niet zoals het moet gaan, ik kan maar met moeite mijn aandacht erbij houden, dat ontgaat mijn collega's niet, maar ze zien ook wel aan mij dat er niet naar gevraagd moet worden en ze laten me met rust. S'avonds in de bank begin ik er over, "Toos begint ook al vragen te stellen over ons Marco". "Hoe bedoel je maatje"? "Ik ben de hele week naar Bart toe gegaan, maar durfde niet aan te bellen, vandaag zat ik in de bank in gedachten hoe ik dit moest aanpakken, toen ze zei dat ze het wel in de gaten had dat er hier iets aan de hand is, ik heb haar niks verteld, maar ze had ook al wel door dat het met Bart te maken had". "Dan moeten we dit echt zo snel mogelijk gaan oplossen Carlo, want anders gaat Tristan het ook nog merken en dat mag echt niet gebeuren, maar waarom heb je me niet verteld dat je naar Bart bent geweest"? "Ik wilde dit opgelost hebben schat, maar telkens als ik voor zijn deur stond verloor ik het lef om door te zetten en durfde ik niet aan te bellen en daar wilde ik je niet mee lastig vallen". "Een heel mooi streven jongen, maar ik dacht toch echt dat wij getrouwd waren met elkaar en dat we dit soort dingen samen op konden lossen, nu ben je in je eentje bezig met als resultaat dat je er geen donder mee bent opgeschoten". "Dat wil ik ook wel, maar ik heb echt het gevoel dat ik dit eerst zelf moet proberen". "Volgens mij is er veel meer aan de hand Carlo, je bent niet eerlijk tegen me, dat raakt mij zwaar jongen, ik merk het aan alles, ook in bed, het vrijen met je is niet als anders, het lijkt wel of je er niet bij bent met je gedachten, of en dat vind ik erger, dat je het me wel kwalijk neemt en dat je een afkeer van me hebt". Die opmerking komt heel hard aan, hij heeft me door, hier kan ik me niet uit praten, maar gelijk geven is ook geen optie, ik kan maar een ding doen. Met de tranen in mijn ogen vlucht ik de kamer uit, ik ren naar boven en sluit me op in de slaapkamer, met mijn gezicht in mijn kussen barst ik helemaal los, ik kan niet meer normaal denken huilen, huilen en nog eens huilen is het enige wat ik nog kan, lang lig ik zo op bed, als opeens ik het geklop op de deur hoor. "Carlo, doe open maatje, dit moeten we uitpraten, kom op laat me binnen". Ik hoor weer voetstappen op de trap, "pap wat is er aan de hand met jullie, jullie doen zo raar de laatste tijd". "Ga maar naar je kamer Tristan, het komt wel goed". "Maar pap...." "Nu Tristan, ik heb hier even geen tijd voor". "Carlo laat me binnen nu, wij moeten praten, kom op doe de deur open voor ik hem intrap". Geschrokken van wat ik hoorde van Tristan en die laatste opmerking van Marco doen me besluiten om de deur van slot te draaien, ik ga weer op bed liggen met mijn gezicht in mijn kussen. Marco legt zijn hand op mijn rug en streelt me zachtjes, "nu ga je me alles vertellen maatje, maar dan ook alles, het kan me niet schelen hoe laat het wordt maar nu gaan we praten, kom dan gaan we naar beneden daar hoort Tristan ons niet". Ik laat me door Marco naar beneden brengen en samen gaan we op de bank zitten, maar ik durf niet te beginnen. Tegen hem aan en met een arm om heen lig ik nog zachtjes te snikken, "dit kan echt zo niet doorgaan Carlo, je zult nu toch moeten gaan praten jongen". "Maar ik ben bang voor de gevolgen die het kan hebben schat, ik wil jullie echt niet kwijt, maar zo kan ik ook niet doorgaan". "Maar probeer me dan eens uit te leggen wat je nu precies dwars zit". "Beloof me dat je niet meteen boos wordt op me"? "Beloofd maatje, kom op vertel het nu maar". Met een diepe zucht begin ik te praten, "wat mij het meeste dwars zit is dat ik al tijden moet liegen tegen iedereen en vooral tegen Tristan, dat ik veel van je houd, en je vertrouwd, maar diep in mijn hard heb ik er inderdaad moeite mee dat jij toen met het idee van die trio bent gekomen en dus voor mijn gevoel jij de aanstichter bent van dit alles". "Maar ik ben me er ook van bewust dat ik net zo goed schuld heb, ik ben hierin mee gegaan, ik heb alleen maar aan mezelf gedacht, hoe ik hier het beste uit kon komen, zonder aan jou of Bart te denken, zonder de gevolgen te overzien". "Toen ik je daar al eens een keer over aansprak werd je boos en liep je weg, ik zat daar enorm mee en heb toen tegen je gelogen de andere dag, ik was bang dat wij uit elkaar zouden gaan als ik hiermee door zou gaan, maar ik krijg die gedachten niet uit mijn kop". "Het ergste komt nog, ik heb deze week vaak aan Erik moeten denken, hoe hij dit op zou lossen, hoe hij het aan zou pakken, maar ik bleef steken in mijn verleden en zag weer alles voor me hoe mooi en goed het allemaal geweest is, terwijl we elkaar beloofd hebben niet te gaan vergelijken, maar compleet opnieuw te beginnen, met een schone lei aan een nieuwe relatie". Ik stopte even en keek naar Marco, die zat heel stil naar me te kijken, hij gaf me een knikje om door te gaan, hij voelde dat er nog meer moest komen. "Onze hele relatie staat in het teken van vechten Marco, vechten tegen vooroordelen, vechten tegen de mening van anderen, huilen om van alles en nog wat, natuurlijk hebben we ook hele mooie momenten gekend, maar voor mij voelt het als momenten en dat is niet goed". "Telkens als het goed gaat met ons komt er weer wat tussen waardoor het weer de andere kant opgaat en moeten we weer een gevecht leveren om dat recht te zetten, ik trek dat niet meer, waarom moet er iedere keer weer wat tussen komen dat ons geluk in de weg staat, ik houd zo verdomde veel van jou en van Tristan dat ik in mijn gedachten dat gevecht aan wil gaan, maar ik kan het niet meer, ik kan het gewoon niet meer opbrengen, nu weet je hoe ik me voel, ik kan hier geen oplossing voor aandragen schat, help me alsjeblieft, help me", en weer begin ik te huilen. Ik leg mijn hoofd op Marco's schouder hij streelt me zachtjes door mijn haar, aan het schokken van zijn lichaam merk ik dat ook hij zit te huilen, dit is nu precies wat ik bedoel, dit wil ik niet, ik wil gelukkig zijn met hem, hem gelukkig maken, hem laten voelen dat hij de enige is voor mij en dat ik wil vechten voor ons huwelijk, maar de kracht ontbreekt me gewoon, hier heb ik hem voor nodig. We blijven zo heel lang zitten, Marco blijft me strelen, als hij ophoudt met snikken begint hij te praten, "dit heb ik niet aan zien komen maatje, ik houd ook ontzettend veel van jou, maar zo zwart als jij het ziet, zie ik het niet in, ja we hebben moeten vechten voor onze relatie, ja we zijn door heel veel dalen gegaan, maar kijk hoe we eruit zijn gekomen, met veel liefde en warmte voor elkaar, als een hecht gezin, iedereen roemt ons om wat wij voor elkaar hebben gekregen, dat wij een pracht van leven hebben, laat dat niet schieten, kom op vecht samen met mij, je kunt het". "Voor de buitenwacht hebben wij inderdaad een mooi leven Marco, maar hebben we dat ook echt"? "Vind jij van niet dan, is het allemaal alleen maar kommer en kwel met ons "? "Nee, zo erg is het niet nee, maar ik ben gewoon te moe om nog verder te vechten, ik moet rust krijgen in mijn kop, en waarom moest ik dan ineens aan Erik denken"? "Dat is alleen maar mooi jongen, dat betekend dat jullie alles goed voor elkaar hadden, laat mij dat nu voor jou ook zijn je alles, je vraagbaak, je vertrouweling, je maatje, ik houd van je met heel mijn hart en ziel schatje". "Ik ook van jou Marco, echt waar". "Luister Carlo, we moeten hier heel rustig over nadenken, en alles eens goed op een rijtje zetten, noem het een plan van aanpak, alleen zo kan jij rust krijgen in je hoofd". "Maar ben je dan niet boos dat ik je de schuld heb gegeven van dit alles"? "Prettig is anders, moet ik eerlijk toegeven, maar ik ben wel met dit stompzinnige idee gekomen, dus ook ik steek mijn hand in eigen boezem, wat nu telt is dat er een oplossing moet komen en wel zo snel mogelijk". "Wat mij het meeste bang maakt Marco is Tristan, die knul merkt het aan alles die zal je toch echt een uitleg moeten geven, zonder hem met onze problemen lastig te vallen". "Dat gaan we morgen meteen doen, ik zal hem wel vertellen dat het inderdaad even wat minder gaat tussen ons en dat wij daar kei hard aan het werken zijn". "Maar jij moet ook aan de slag, want ik heb het idee dat je mij niet volledig vertrouwd, al zeg je van wel, alsjeblieft vertrouw me, ik heb alleen maar het beste met ons voor, en het volgende wat je moet doen is met Bart gaan praten wel zo snel mogelijk, want ook daar blijf je te lang mee lopen". "Kan goed zijn, maar wat als het wel fout afloopt en hij me nooit meer wil zien, wat moet ik dan"? "Hoe het ook af gaat lopen maatje, dan heb je wel zekerheid, dan kan je met je leven doorgaan, hoe moeilijk het dan ook word ik help je daarbij, want nu staat het stil voor jou gevoel, je komt geen slag verder terwijl je wel je best doet, je bent tegen de stroom in aan het zwemmen en dat vergt alleen maar energie zonder dat het iets oplevert". "Je leven gaat door ook zonder Bart, het klinkt misschien wel hard wat ik nu zeg, maar je hebt mij, Tristan onze familie's en vrienden, je hebt een heel goed leven laat dat niet beheersen door een voorval, hoe groot dat nu ook is, het leven gaat door maatje". Ik tover een klein glimlachje op mijn mond, "je hebt gelijk schat, we moeten er voor elkaar zijn en vooral voor Tristan, laten we voorlopig normaal doen tegen elkaar en hem laten merken dat we veel van elkaar houden en van hem natuurlijk". "Zo is dat jongen en als jij geen zin hebt in seks zal ik je dat niet kwalijk nemen, ik zal het aan jou over laten als je seks met me wilt, oké"? "Dank je wel schatje, ik houd van je". "En ik van jou lieverd". Met een kus wordt dit gesprek beeindigd en drinken we samen een kop koffie, als Tristan de volgende morgen beneden komt liggen we in de bank te slapen, ik lig met mijn hoofd op Marco's schoot. Ik word wakker van het geluid van een beker die op tafel wordt gezet, langzaam kom ik van Marco's schoot af wrijf mijn ogen uit, ik zie de trieste blik in de ogen van de knul. Rustig sta ik op en loop naar hem toe, ik ga bij hem op de bank zitten en neem hem in mijn armen, zachtjes begint hij te huilen, met mijn armen om hem heen probeer ik hem te troosten, "stil maar jongen alles komt goed, dat beloof ik je". Marco heeft ons gehoord en komt ook omhoog en gaat aan de andere kant van zijn zoon zitten en ook hij slaat zijn arm om hem heen, samen nemen we de tijd om Tristan tot rust te laten komen. Als ik naar de keuken ga voor koffie begint Marco met zijn zoon te praten, hij legt hem uit dat het even wat minder gaat tussen ons, maar dat wij ook een heel goed gesprek gehad hebben vannacht en dat echt alles goed komt tussen ons. Op maandag heb ik het werk gebeld, dat ik me ziek meld, ik heb even tijd nodig voor mezelf, Marco krijgt de vragen aan zijn hoofd maar hij laat niets los en zegt dat ik gewoon een buikgriepje heb en dat ik snel weer kom werken. Rond tien uur bel ik Bart op, als hij mijn stem hoort hang hij op, maar ik weet nu tenminste dat hij thuis is. Ik trek de stoute schoenen aan en ga naar hem toe, als ik aanbel sta ik wel te trillen, maar klaar om mijn voet tussen zijn deur te drukken mocht hij me niet binnen willen laten. Het slot hoor ik klikken en de deur gaat open, even staat Bart verbaasd te kijken maar hij hersteld zich wonderbaarlijk snel, "ben ik niet duidelijk genoeg geweest tegen je"? "Dat ben je zeker Bart, maar ik moet met je praten, laat me op zijn minst uitleggen wat ik voel, heb je mijn mail gelezen"? "Ja, dat heb ik en denk je nu werkelijk dat ik dat gesnotter van je geloof"? "Laat het me dan uitleggen jongen, je praat nu ook tegen me, laat me alsjeblieft binnen en luister naar me". Even staat hij te twijfelen, maar dan zonder iets te zeggen gaat hij naar binnen en laat de deur open staan, ik zie dit als een uitnodiging en loop hem achterna naar zijn woonkamer. Bart is in de fauteuil gaan zitten ik neem recht tegenover hem plaats in de tweezitsbank en kijk hem recht in zijn ogen aan, dit voorspeld niet veel goeds, die is dus echt heel erg kwaad op me. "Bart alsjeblieft luister naar me, ik heb dit zo niet bedoeld, je bent me te dierbaar om dit zo kapot te laten gaan jongen, maar toen jij in de auto mij vertelde dat je ook van mij hield en je dat altijd al gedaan had, dacht ik dat je dit wel zou zien zitten, ik ben totaal aan jou gevoelens voorbij gegaan". "Ik heb alleen maar aan mezelf gedacht, want toen wij met dit idee op de proppen kwamen zag ik het ook helemaal niet zitten, ik voorzag grote problemen in mijn relatie met Marco en die wil ik echt niet kwijt, want ik hou van hem, maar jou zo voor je hoofd stoten was ook wel het laatste wat ik wilde, en toch heb ik dat gedaan". "Je bent me nog steeds heel dierbaar jongen en dat zal je altijd blijven hoe dit ook uitpakt". "Waarom vertel je me dit Carlo, dit stond ook allemaal in je mail, kom eens met wat nieuws man, dit gesnotter geloof ik niet van je". "Het is zoals ik het voel Bart, wij willen jou vriendschap niet kwijt, we hebben verschrikkelijk veel spijt dat wij jou zo voor je hoofd hebben gestoten, dat had nooit mogen gebeuren". "Maar dat is het wel, wat gaf jou het idee dat ik me als hoer door jullie zou laten gebruiken, welke zieke gedachten hadden jullie om me dit voor te stellen"? "Toen jij me vertelde dat je wel wat voor me voelde, was ik boos op je, jaren lang had je me voor gehouden dat je hetero was, dat je wel mijn vriend wilde zijn maar nooit mijn geliefde, een dag na mijn huwelijk kom je met dit, dat je wel van me houd dat je wel seks met me had gewild, hoe moet ik me dan voelen jongen"? "Dus jou antwoord op mijn verklaring is dan, dat je me als hoer samen met je man wilt delen, dat ik me maar moet in laten met zulke zieke mannen, lekker tussen jullie in liggen, hadden jullie al bedacht hoe je me ging nemen, wie mocht er aan de voorkant en wie aan de achterkant, of laat je dat aan het toeval over "? "Zo is het helemaal niet gegaan Bart, ik heb maanden lang geworsteld met het idee en hoe ik je dat moest vragen, ik had niet gedacht dat je daar zo fel op zou reageren, natuurlijk had ik verwacht dat je er over na zou moeten denken, maar deze reactie was voor mij volslagen en compleet nieuw, ik dacht meteen terug aan de tijd dat ik je vertelde dat ik homo was en verliefd op je, zelfs toen reageerde je niet zo fel, waarom dan nu wel"? "Als je dat moet vragen Carlo dan ben je de naam vriend niet eens waard, ik hoef je na al die jaren toch verdomme niet uit te leggen dat ik je hoer niet ben maar een vriend, ik heb je toen beloofd je vriend voor het leven te zijn, dat spookt dagelijks door mijn hoofd, maar na wat je me nu hebt geflikt weet ik niet of ik die belofte wel waar kan maken". "Geloof me Bart, als ik dit kon terug draaien was ik de eerste die dat deed, maar wat gezegd is kan ik niet terug nemen, alles wat ik je vraag is, laat het niet onze vriendschap kapot maken, denk er over na, ik bedoel niet het trio gebeuren, dat is volkomen van de baan, daar zal ik nooit meer over beginnen, maar laat het achter ons en als jij er aan toe bent kom dan naar ons toe, ik snap ook wel dat er nu een deuk in onze vriendschap zit, maar laat je er niet van weerhouden om onze vriend te blijven, dat geld ook voor Marco". "Je snapt niet half wat je me heb aangedaan Carlo, ik zal er over nadenken wat je hebt gezegd, ik beloof je niks, want zoveel nieuws heb je me niet verteld, ooit kom ik hier op terug". "Kan je me dan uitleggen waarom je zo reageert, wat is er in godsnaam gebeurd met je"? "Zoals ik al zei Carlo, ooit kom ik hier op terug, als je het niet erg vind moet je nu gaan, ik had met mijn ouders afgesproken vanmiddag en ik moet nu weg, je hoort nog van me". Met dat gezegd hebbende staat hij op en loopt naar de deur, me duidelijk makend dat dit gesprek afgelopen is, bij de deur draai ik me om en leg mijn hand op zijn schouder, "alsjeblieft Bart, ik houd van je laat me niet vallen, dat doe ik jou ook niet". Met een schuddende beweging van schouder schut hij mijn hand van zich af, "daar had ik dan meer van moeten merken", en met dat gezegd te hebben sluit hij zijn voordeur en laat mij staan. Eenmaal thuis laat ik het gesprek weer door mijn hoofd gaan, heb ik me voldoende duidelijk kunnen maken bij hem, is hij ervan overtuigd dat dit nooit onze bedoeling is geweest, zal hij ooit in ons leven terug komen, ik kan alleen maar hopen dat het gebeurt, het is nu aan Bart omdat zelf te beslissen. Ik wordt door de telefoon naar de werkelijkheid geroepen, als ik opneem hoor ik dat het Marco is, "hoi, je bent nu dus thuis, dit is al de vierde keer dat ik bel, hoe is het gegaan bij hem "? "Wat kan ik ervan zeggen Marco, hij heeft wel naar me geluisterd, maar of het wat heeft uitgehaald weet ik niet, hij komt er ooit nog op terug heeft hij gezegd". "We praten er vanavond verder over maatje, ik wilde je alleen maar even horen, vertel me dan maar precies wat er allemaal is gezegd, ik zie je straks wel, kus en tot vanavond maatje". "Kus terug en tot straks schat". Die avond na het eten en als Tristan op bed lig herhaal ik bijna woordelijk wat er allemaal is gezegd en ook mijn angst dat Bart ons niet gelooft. "Je hebt je best gedaan maatje verder kan je eigenlijk niet zo veel, het is aan Bart of hij je gelooft of niet, het enige wat je kunt doen is wachten op zijn antwoord". "Waar hoop jij op Marco"? "Bedoel je of hij ons ooit nog wil zien"? "Ja, en of hij met ons verder wil als vrienden". "Ik hoop van wel ja, Bart is een goede kerel jongen, we hebben in de korte tijd die wij samen hadden al veel lol gehad, ja ik hoop dat hij terug komt in ons leven". Op bed begin ik toch weer te piekeren, Marco zegt dan wel dat hij Bart weer terug wilt, maar is dat ook zo, want als je het goed bekijkt kan Bart toch een behoorlijke bedreiging vormen, ik ben hopeloos verliefd op hem geweest, hij voelt nu ook wat voor mij, nou ja nu even wat minder, maar dat gaat goed komen. Dus als hij ooit weer in ons leven terug komt zal Marco er dan ook alles aan doen om hem te laten voelen dat hij er echt weer bij hoort? We wachten het maar af. Hoofdstuk 4. En het wachten duurt lang ontzettend lang, het is nu bijna een maand geleden dat ik mijn gesprek met Bart heb gehad en nog steeds heeft hij niks van zich laten horen, ik krijg toch sterk het gevoel dat ik me niet duidelijk genoeg gemaakt heb, ik voel me ook behoorlijk zenuwachtig, Marco merkt het ook aan me, soms trek ik me helemaal uit het gezin terug en wil ik op mezelf zijn even geen gezeur van Tristan aan horen, terwijl die knul er helemaal niks mee te maken heeft. Ook onze relatie loopt nog steeds niet lekker, bij Tristan en anderen doen wij normaal tegen elkaar, maar in bed is er de laatste tijd niet zoveel gebeurd, ik merk vaak aan Marco dat hij meer wil dan ik en af en toe geef ik toe, maar ik voel het meer als een verplichting naar hem toe dan dat ik het zelf echt wil, als we dan wel seks hebben dan probeer ik daar wel al mijn liefde in te leggen die kan opbrengen, maar of dat voldoende is weet ik niet. Wat voelt Marco dan, heeft hij me door, voelt hij de remmingen die ik heb, en als dat zo is wat denkt hij daarvan, want diep in mijn hart is die schuldkwestie nog steeds niet weg en het wachten op Bart werkt meer op mijn zenuwen dan ik zou willen. Als ik op vrijdag van mijn vroege dienst thuis kom, heb ik zin om weer eens een lekkere verse spaghetti te maken, dit om Marco en Tristan weer eens ouderwets te verwennen, besluit ik naar de supermarkt te gaan om de boodschappen te halen. Het is lekker weer dus ik ga te voet, met een tas bij me loop ik rustig naar het centrum, bijna bij de winkel zie ik een figuur lopen, nou ja lopen zeg maar gerust meer schuifelen dan lopen, helemaal in elkaar gedoken met een veel te lange warme leren jas aan voor de temperatuur die er nu is, in mijn gedachte is kerel niet goed bij zijn hoofd en stilletjes moet ik er toch wel om lachen. In het voorbij gaan kijk ik met een schuin oog naar die vent en ik schrik me kapot, het is Bart ongeschoren, ongewassen, en zijn ogen stralen een ongekend groot verdriet uit, ik sta als aan de grond genageld en weet niet goed hoe ik moet reageren. Even kijkt hij me aan en schuifelt dan verder, ik kan geen voet verzetten en kijk naar de gebogen rug van mijn vriend, ik hertstel me en loop naar hem toe en ga naast hem lopen. "Hoi", is het enige dat ik nu kan uitbrengen, Bart zegt niets terug en gaat met zijn hoofd naar beneden gebogen gewoon door, ik laat me niet kennen en blijf bij hem lopen. Hij kijkt me nog een keertje kort aan, "rot op wil je", zegt hij tegen me. "Kom op Bart zo kan je niet doorgaan, wat is er toch met je, waarom praat je niet met me"? "Alsof dat nog zin heeft, rot nou maar gewoon op en laat me met rust". "Absoluut niet jongen jij gaat nu met mij mee naar jou huis en jij gaat praten, er is hier veel meer aan de hand dan alleen maar onze ruzie", ik pak hem bij zijn arm om hem mee te nemen, maar dan wordt hij ineens ontzettend fel en haalt flink uit naar me, hij raakt mijn kaak en ik deins met een sprong achteruit. Ik voel aan mijn kaak, gelukkig geen bloed, Bart is door gelopen, maar ik geef niet op, snel ga ik hem achterna, "EN NU IS HET AFGELOPEN MET JOU, BEN JE NOU HELEMAAL BEDONDERT, IK GA JE HELPEN OF JE DAT NU WILT OF NIET, MEEKOMEN NU". Even is hij overdonderd, maar dan laat hij zich tegen me aanvallen en begint te huilen als een klein kind, voorbijgaande mensen kijken ons aan, maar dat interesseert me niet, ik sla mijn armen om hem heen en geef hem de tijd tot hij uit gehuild is, "kom dan breng ik je naar huis en gaan wij eens rustig praten met elkaar, want zo kan het niet langer". Bij hem thuis laat ik hem in de bank plaats nemen en vraag waar ik de koffie kan vinden, in no time heb ik de koffie klaar en ga met twee mokken terug naar de kamer, waar hij ineen gedoken op de bank zit, ik zet een mok voor zijn neus, "drink even wat dat zal je goed doen". Na een paar slokken kijkt hij me aan, "waarom blijf je me lastig vallen, ben ik niet duidelijk genoeg geweest"? "Heel duidelijk Bart, maar ik kan je niet laten vallen, je bent en blijft mijn vriend, en net zoals jij het vroeger tegen mij zei, zeg ik het nu tegen jou, je bent een vriend voor het leven". "Luister nu eens verdomme goed naar me, ik kan heus wel voor mezelf zorgen, daar heb ik jou en je lieve vriendje niet voor nodig, ga hem lastig vallen met je zielige praatjes en laat me nu eindelijk eens met rust, of denk je nu werkelijk dat ik mijn hart ga uitstorten bij iemand die mij wil gebruiken als hoer"? Ik laat die laatste opmerking maar voor wat hij is, want ik voel gewoon dat er veel meer aan de hand is. "Dat je voor jezelf kan zorgen zie ik, je ziet er niet uit man, je stinkt een uur tegen de wind in je loopt erbij als een zwerver, je hebt jezelf al in geen weken verzorgd en volgens mij ben je ook al in geen weken op je werk verschenen, of zit ik er ver naast"? Hij kijkt me heel diep in mijn ogen, ik kijk gewoon terug maar herken bijna niets van mijn oude vriend, zo dof staan zijn ogen, zoveel verdriet heb ik bij hem nog nooit gezien, ook niet toen het een keer uitging met een meisje waar hij meer dan vier jaar verkering mee had en zei drie weken voor hun huwelijk het uit maakte, zelfs toen was hij er redelijk snel bovenop. "Waarom doe je dit Carlo, waarom", zei hij ineens. "Omdat ik van je houd Bart, ik kan het niet aanzien hoe jij jezelf naar de kloten helpt vanwege mijn stomme fout, maar ik denk dat ons voorstel meer heeft los gemaakt dan je wilt toegeven, er is in Zweden iets gebeurd wat jou geknakt heeft, waarom wil je het niet vertellen, toen ik je weer voor het eerst terug zag vond ik je uitermate vrolijk, maar toen schreef ik dat toe aan ons weerzien, nu heb ik het idee dat het gespeeld is jongen, wat is er in godsnaam gebeurd daar"? Bart zweeg, ik legde mijn hand achter op zijn hoofd en streelde zijn ongewassen plakkerige haren, na een tijdje gaf ik hem een kus op zijn wang. Hij draaide zijn hoofd met een schok naar mij toe, "waarom doe je dat"? "Om te laten zien dat ik er voor je wil zijn, ik wil je helpen ook Marco wil je helpen, wij staan er voor jou geloof me nou eens, wij hebben een grote stomme fout begaan, dat kan ik niet genoeg herhalen, dat doen we nooit meer, maar wij willen jou wel helpen, ik wil onze vrolijke, blije Bart weer terug, is dat zo gek dan "? Zachtjes schut hij nee, "nou dan praat met me laat me weten wat er dwars zit bij je, laat me helpen jongen". "Het is een heel verhaal, dan ben je hier zomaar niet weg". "Oké, dan bel ik Marco op en blijf ik vannacht bij je slapen ik wil alles horen". "Bij mij slapen", ik zag een kleine twinkeling in zijn ogen. "Niet zoals jij denkt viespeuk op je logeerkamer, maar ik blijf wel bij je, dan kan jij je hart eens goed luchten". Ik bel Marco op zijn werk en leg de hele situatie uit en dat ik bij Bart blijf slapen, hij zal vandaag voor het eten moeten zorgen en tegen Tristan uit moeten leggen dat ik niet thuis kom vannacht, hij is er niet blij mee, ik heb geen zin in ruzie aan de telefoon en zeg dat ik morgenvroeg weer thuis ben, dan kunnen we praten, met een kus hang ik op. "Marco is er niet blij mee zo te horen dat je bij mij blijft slapen, vertrouwd hij je niet "? "Jawel Bart, maar het komt voor hem allemaal wat onverwachts, maar ik leg het hem morgen wel uit, dat komt wel goed, maar nu eerst een kop koffie en dan ga jij praten jongen", ik loop naar de keuken en schenkt de mokken nog eens vol, daarna neem ik plaats naast Bart en laat hem zijn verhaal doen. "Ik schaam me kapot Carlo om dit te moeten vertellen, maar het moet er een keer uit, ik kan hier niet mee blijven doorgaan, daar heb je gelijk in. "Je kent die meid uit Zweden nog wel hé"? "Je bedoelt die Inga, toen je in Utrecht studeerde toch "? "Ja, die, ik werd hopeloos verliefd op haar en van wat ik dacht zei ook op mij, je weet dat wij zijn gaan samenwonen in mijn studentenkamer, maar dat was al snel niet te doen, veel te klein, dus gingen we op zoek naar iets met meer ruimte, we vonden dat bij een andere Zweeds dame, daar kregen we de hele bovenverdieping voor de prijs van een kamer, omdat Inga uit Zweden kwam zei ze en landgenoten elkaar moeten helpen". "We hebben daar zeker drie jaar heel prettig gewoond, ze zorgde goed voor ons kookte regelmatig waste onze kleding en als het een te grote puinhoop was dan ruimde ze onze verdieping ook nog op, na een jaar begon Inga over trouwen, ik wilde daar niets van weten tot we beide afgestudeerd waren dat vond ik beter, want het kost een hoop geld en dat hadden we toen niet". "Ik wilde haar een echte uitgebreide bruiloft geven met alles er op en er aan, met veel mensen en vrienden, ook wilde ik haar familie over laten komen uit Zweden, voor haar hoefde dat allemaal niet gewoon even naar het gemeentehuis en klaar, als we maar getrouwd waren dat was alles wat voor haar telde, ik was het daar niet mee eens en het was vaak onderwerp van discussie en vaak ook hadden we daar ruzie over, uiteindelijk gaf ze toe op een voorwaarde, dat we dan wel in Zweden zouden trouwen en daar dan gaan wonen, ik vond het prima, ik zag dat avontuur wel zitten". "Maar ik zat met nog een probleem wat ik haar niet verteld had, namelijk mijn biseksualiteit, daar durfde ik het niet over te hebben, want ik kende haar te goed om te weten dat zij dit niet zag zitten en hield te veel van haar om haar op te geven, dus ben ik af en toe vreemd gegaan met een man, in utrecht heeft ze daar gelukkig niets van gemerkt, het enige wat ik wilde was haar gelukkig maken, maar ik moest ook aan mezelf denken om er niet aan onderdoor te gaan, want geloof me het is niet gemakkelijk om bi te zijn". "Zal ik even een biertje halen voor ons", onderbrak ik hem. "Nee, laat maar dat doe ik wel voor je, jij doet al genoeg". Ik gaf hem een glimlach, Bart stond op en haalde twee flesjes bier uit de keuken, zonder glazen kwam hij terug en zetten ze op tafel, ik pakte mijn flesje en nam een slok, "ah dat is lekker net als vroeger hé"? "Zo is dat jongen, maar om verder te gaan, na onze studies zijn we dus naar Zweden gegaan, daar hadden beide snel werk en een huis, het was van haar oom geweest en we konden het voor een prikkie kopen, er moest wel veel aangedaan worden, maar dat deed ik in mijn vrije tijd, na ruim twee jaar was het helemaal naar ons zin, ik had er zelfs een kinderkamer in gemaakt, voor het geval dat zij zwanger zou raken". "Toen wilde ze toch wel gaan trouwen en ook dat was zo geregeld, het was een pracht feest precies zoals ik het voor haar wilde, we waren gelukkig toen Carlo, ik had alles wat mijn hartje begeerde, een mooie vrouw, een prachtig huis, en een baan om je vingers bij af te likken, met hele goede promotiekansen, ik had de kans om directeur te worden daar". "Maar toen begon ook mijn kleine probleem weer op te spelen, ik had in al die jaren geen man meer aangeraakt en er loopt me daar mooi mannelijk spul rond, niet te geloven, als we samen aan het winkelen waren kon ik maar met moeite mijn ogen van die kerels afhouden, soms was ik bang dat het haar ging opvallen, maar ik deed mijn best om dit verborgen te houden". "Op het werk was ik een kerel tegengekomen waar ik het heel goed mee kon vinden, van begin af aan klikte het heel goed tussen ons, hij had ook een vrouw en twee kinderen en woonde twee blokken van ons vandaan, we raakte bevriend met elkaar en ook de dames konden het prima vinden met elkaar, zo goed zelfs dat ze bijna elke zaterdag samen naar de stad gingen om lekker te shoppen en thee te drinken". "Na een jaar hadden we afgesproken om samen op vakantie te gaan, de kinderen zouden bij zijn ouders gaan logeren en wij zouden met ons vieren naar het noorden van Zweden rijden waar we een leuk huis hadden gehuurd, met zwembad en bubbelbad en sauna, alles erop en er aan, geweldig was het". "Maar ook hier wilde de dames lekker samen gaan shoppen en in onze auto gingen ze naar de dichtstbijzijnde stad, Harald en ik zouden thuis blijven en voor het eten zorgen zodra de dames thuis kwamen, het weer was warm en we lagen lekker in de tuin bij het zwembad in onze zwembroek van een pilsje te genieten, ik had een bermuda aan, maar Haralt een strakke zwemslip, hij was echt groot geschapen en die bult liet mij niet los". "Ook zijn lijf mocht er zijn, goed vol en bijzonder goed gespierd, ik kon er mijn ogen niet vanaf houden en het onvermijdelijke gebeurde, ik zat op een gegeven moment naar hem te staren met open mond". "Kan je het goed zien", was Harald's lachende commentaar. "Huh, ja, sorry", stotterde ik, "ik wilde niet staren naar je maar je hebt nu eenmaal een goed figuur Harald". "Doe ik ook veel voor, ik ga elke dag naar de sportschool en jij doe jij ook aan sport"? "Nee, daar ben ik te lui voor", lachte ik, blij dat het pijnlijke moment voorbij was, maar die blijdschap was van korte duur. "Ik heb je vaker naar me zien kijken op kantoor Bart, volgens mij wil jij meer dan alleen maar kijken, of heb ik het mis"? "Ik werd zo rood als een kreeft en wist niet waar ik moest kijken", "maak je niet druk jongen, ik ben ook biseksueel, dus kunnen we misschien wat voor elkaar beteken", zei hij terwijl hij zijn wenkbrauwen bewoog. "Harald kwam langzaam van zijn stoel omhoog en liep in mijn richting, ging voor me staan en legde meteen zijn hand in mijn kruis en begon daar heerlijk in te knijpen, hij boog zich voorover en drukte zijn lippen op de mijne, ik deed ze een beetje van elkaar en voelde zijn tong bij mij naar binnen komen, ik pakte zijn hoofd in mijn handen ging heel wild te keer, alsof ik tijd had in te halen, zo lekker vond ik het vrijen met hem". "Na bijna vijf minuten verbrak hij de tongzoen en nam me aan zijn hand mee naar hun slaapkamer, daar legde hij me op bed en kwam op me liggen, ik voelde meteen een gigantische grote en harde lul op mijn bovenbeen en werd daar nog geiler van". "Met zijn handen op mijn tepels nam hij weer bezit van mijn mond en streelde en kneep ondertussen in mijn tepels, ik stootte met mijn onderlijf tegen dat van hem, ik wilde hem zo dicht mogelijk op mij voelen, ik wilde die grote paal op en in mij voelen, in mijn mond in mijn kont overal waar hij hem kon steken mocht hij van me, zo opgewonden raakte ik van hem". "Langzaam verbrak hij wederom de kus en zakte al kussend af naar mijn tepels, likte en beet erin, en weer ging hij verder naar beneden, in mijn navel likte hij en maakte intussen mijn bermuda los en stak zijn hand naar binnen, daar vond hij al snel mijn harde en kloppende paal en begon die te masseren". "Met mijn handen op zijn hoofd drukte ik hem naar mijn inmiddels van het voorvocht natte eikel, hij begreep de hint en liet zich door mij leiden, nam mijn eikel in zijn mond en zoog zich een weg naar onder tot aan mijn ballen zoog hij me naar binnen, dit was zo geweldig dat ik me niet kon in houden en gilde de hele buurt bij elkaar, je moet weten dat Inga mij nooit zuigt, dat vind ze vies zei ze altijd, terwijl ze wel wilde dat ik haar deed beffen". "Terwijl hij zo bezig was draaide ik me in standje 69 nam zijn immense pik in mijn mond, ik kon hem maar voor de helft hebben, maar ik deed mijn best, hij smaakte zo godvergeten lekker ik kon er geen genoeg van krijgen, toen hij dan ook aan zijn hoogtepunt dreigde te komen wilde hij dat ik stopte, dan kom je maar twee klaar zei ik tussen het pijpen door en bleef doorgaan tot ik zijn zaad in mijn mond voelde komen". "Harald richtte zich nu op mijn gaatje, daar wilde hij zijn paal wel in rammen zei hij, ik voelde hoe hij begon te likken en er een vinger naar binnen duwde, ik lag te kronkelen van genot, na een tijdje deed hij er een tweede vinger bij en vingerde mij snel, hard en diep, zijn lul was inmiddels wat slapper geworden dus die nam ik weer in mijn mond en zorgde ervoor dat die binnen een paar seconden weer zo hard als staal was geworden". "Hij haalde zijn vingers uit mijn kont en zei, "ga eens op je knieën zitten dan zal ik je hemel laten zien en voelen, voegde hij er lachend aan toe, ik deed wat hij vroeg en nog maar net op mijn knieën zittend voelde ik zijn grote harde eikel al tegen mijn kontgaatje komen". "Met een ram stootte hij zijn eikel bij me naar binnen en bleef toen even wachten, mij laten wennen aan zijn omvang, want die was ook niet gering, langzaam drukte hij zijn lul verder door tot ik zijn lijf tegen het mijne voelde komen, ik was verrukt dat ik hem helemaal in me kon hebben en gilde dan ook dat hij me flink moest doorpalen, nou dat deed hij, het leek wel of hij meteen naar de hoogste versnelling schakelde en ramde in hoog tempo zijn paal in me". "Lang volhouden was volgens mij zijn trademark, want hij wist van geen ophouden hij ramde maar door, zeker tien minuten heeft hij me staan neuken, toen voelde ik hem trillen, en voelde ik zijn zaad in me komen die warme gloed in mijn lijf vergeet ik nooit meer, dacht ik dat het nu wel minder zou zijn nadat hij al een keer gespoten had, niets was minder waar, hij vulde me helemaal met zijn hete sap". "Eenmaal klaar liet hij zich van me af vallen en lag hij op rug naast me op bed, ik ging naast hem op mijn zij liggen en streelde zijn mooi behaarde borst, Harald draaide zich naar me toe en begon me te zuigen, ik had niet veel nodig, ik was zo opgewonden dat ik na een paar diepe halen van hem zijn mond vol spoot, met mijn zaad in zijn mond kwam hij naar mijn mond en al tongzoenend deelde wij het zaad, dit was zo heerlijk dat we helemaal de tijd vergeten waren, toen wij de auto aan hoorde komen". "Als een speer deden wij onze zwembroeken aan en gingen naar de keuken om aan het eten te beginnen, snel streek ik mijn haar nog wat glad toen de dames binnen kwamen, Inga keek mij verbaasd aan maar zei niets, ik wist dat zij door had dat er wat gebeurd was, maar probeerde zo normaal mogelijk te doen". "De rest van de vakantie was ze wat stil tegen mij, maar tegen Harald en zijn vrouw liet ze niets merken, en zo stil als ze daar was zo roerde ze haar mond toen we eenmaal thuis waren, ik kon niets anders doen dan toegeven en haar vertellen van mijn biseksualiteit, en dat was het begin van het eind, ze had me in haar klauwen en liet me niet meer los". "Als ik niet deed wat zei wilde dan zou ze het tegen iedereen vertellen en kon ik mijn promotie naar directeur wel op mijn buik schrijven". Bart viel stil ik zag tranen in zijn ogen komen en sloeg een arm om hem heen, "was het zo erg dan"? "Man ik schaam me dood om wat ik toen allemaal heb gedaan en met me heb laten doen, om het maar niet uit laten lekken, ze wilde ineens ook aan trio's gaan doen maar dan alleen met mannen, want zij was wel een echte hetero zei ze,, ik moest haar beffen, en dan zei ze tegen die mannen, zeg zou je dat hoer van mij niet willen neuken, zo strak heb je het nog nooit om je lul gevoeld, dat weet ik zeker, gevolgd door dat sarcastisch lachje van haar". "Ik moest me alles laten welgevallen, tot ze me uit wilde lenen als hoer aan een homo club, toen was voor mij de maat vol, en zij hield haar belofte, vertelde tegen iedereen die het horen wilde dat ik bi was en een hoer, dat ik me liet neuken door iedere man die ik tegen kwam, ik kon die promotie wel op mijn buik schrijven, maar ook mijn baan, mijn baas vond dat ik niet meer te handhaven was en ik schade toebracht aan het imago van de zaak, toen ze dat voor elkaar had wilde ze scheiden van me, want ze had genoeg van een man die niet eens voor zichzelf op kon komen en al helemaal van een man die zich als hoer liet gebruiken". "Ik was gesloopt Carlo, helemaal kapot, ik ben terug gekomen, heb werk gevonden en me opgesloten in mijn huis alleen een paar collega's kwamen bij me op bezoek, zo heb ik een paar jaar geleefd, zij haalde mij over om weer uit te gaan, toen hoorde ik dat jij ook hier in het dorp was komen wonen en dat je zou gaan trouwen met Marco". "Wil je me geloven dat ik ontzettend blij was toen Tristan ineens op mijn stoep stond met de vraag of ik op jullie huwelijk wilde komen en dat het een verrassing moest blijven voor jou, ik heb je heel goed kunnen ontwijken al die tijd, ik durfde je niet onder ogen te komen, maar na die vraag kon ik niet anders dan toegeven aan mijn verlangen om jou terug te zien en ik had ook besloten dat ik je de waarheid over mijn geaardheid zou vertellen, alleen het moment dat ik koos wat niet echt goed te noemen, daar had ik mee moeten wachten, maar ik was echt heel erg blij dat ik je weer terug zou gaan zien". "Al die tijd dat wij met elkaar optrokken samen met Marco was voor mij een feest, ik hoefde niet aan mijn verleden te denken, jij reageerde redelijk op mijn coming out en alles ging me van een leien dakje, tot jij met dat vreselijke voorstel kwam, toen sloegen alle stoppen bij me door en kon ik je alleen nog maar haten, hoe durfde je dat mij aan te doen". "Het voelde alsof je me met valse voorwendsels mij in huis had gehaald, eerst even paaien en dan toeslaan, man ik kon je wel kapot maken toen ik het hoorde, toen je mij belde was ik nog steeds zo ontzettend boos op je dat ik je nooit meer wilde zien of horen". "Maar toen ik je mail kreeg zag ik wel dat je er spijt van had en dat je het weer goed wilde maken, maar toch wilde ik je niet te woord staan je had me in het diepst van mijn ziel gekrenkt en dat had ik van jou nooit verwacht, alleen kon jij toen niet vermoeden wat je me aangedaan had omdat je mijn verleden in Zweden niet kende, daarom heb ik je nu toch mijn verhaal verteld zodat je weet wat jullie me aangedaan hebben en geloof me, dat kan ik niet snel vergeten jongen". Hoofdstuk 5. Ik had al die tijd stil naar hem geluisterd, hem laten praten want nu kwam alles eruit, ik had tranen in mijn ogen, hoe kan iemand je zoiets aandoen en dan wij daar nog bovenop, ik kon me zijn woede heel goed voorstellen, ik wist nu even niet wat te zeggen tegen hem, en keek zonder iets te zien strak voor me uit. "Zo nu weet je alles en ook waarom ik zo boos op jullie was, ik kan je nu niet zeggen of het nog helemaal goed komt, wel wil ik je bedanken dat je naar me hebt willen luisteren, want jij bent de eerste die dit te horen hebt gekregen, zelfs mijn ouders weten hier niets van en dat wil ik zo houden ook, kan je dat begrijpen"? Ik reageerde nog steeds niet zo was ik er van onder de indruk. "Kan je me begrijpen Carlo", vroeg hij weer, met angst in zijn stem. Ik schrok op van zijn vraag, "natuurlijk kan ik je begrijpen en geloof me dit is bij mij veilig, zelfs als je zou willen dat ik het niet tegen Marco vertel dan doe ik dat niet, dan kijk ik morgen wel hoe ik het hem ga uitleggen". "Vertel het hem maar wel jongen dat kan jou een hoop ellende besparen, want als jij zonder uitleg bij mij blijft slapen en hem dan ook nog eens niet verteld wat er hier is gebeurd kan je het wel vergeten denk ik, denk jezelf ook niet "? "Is wel waar wat je zegt, maar jij moet het wel goed vinden". "Doe het maar, scheelt weer een scheiding", zei hij met een wrang lachje er achteraan. Het was ondertussen al behoorlijk laat geworden, zodat het voor ons tijd werd om te gaan slapen. "Waar wil je me hebben", vroeg ik hem lachend. "Bij mij in bed"? "Bart", zei ik met een waarschuwende vinger. "Oké, oké, ik snap het kom maar mee, dan zal ik je de logeerkamer laten zien". Achter hem aan loop ik mee naar boven, in de logeerkamer wil hij het bed op gaan maken, "laat dat maar aan mij over dan kan jij je gaan douchen want zo kan je niet naar bed". Bart geeft mij het laken en het dekbedovertrek en verlaat de kamer, rustig begin ik met het opmaken van mijn bed, als ik daarmee klaar ben overweeg ik nog om Marco even te bellen, als ik op mijn horloge kijk zie ik dat het te laat is en hij waarschijnlijk al op bed zal liggen, ik kleed me uit en ga onder het dekbed liggen, ik kan niet meteen slapen ik moet constant aan Bart denken en wat hij allemaal heeft door moeten staan bij die trut, had hij dan ook maar eerder zijn mond open getrokken, dan was dit misschien niet gebeurt, meteen voel ik ook dat het zo niet had moeten gaan, het is gebeurt en nu moeten we hem helpen om daar overheen te komen, mijn gedachten worden onderbroken door een klop op de deur. "Kom maar binnen Bart", zeg ik. Hij staat voor me met een badhanddoek om zijn middel heen geslagen, toch kan ik de contouren van zijn niet helemaal slappe lul zien, "is het allemaal gelukt"? "Ja, hoor jongen, ik lig hier best, ga jij nu ook maar slapen dat heb je hard genoeg nodig". "Je hebt gelijk, bedankt dat je naar me hebt geluisterd Carlo", met een kus op mijn wang gaat hij naar zijn eigen kamer, even lig ik nog te piekeren maar dan slaat de vermoeidheid toe en val ik in een diepe slaap. Als ik de volgende morgen wakker word en naar beneden ga, ruik ik in de hal de koffie en weet ik dat Bart ook al op, in short en t-shirt staat hij in de keuken brood te smeren, ik had me al aangekleed. "Ik dacht dat jij vast wel een ontbijt zou kunnen waarderen". "Daar heb je helemaal gelijk in jongen, maar daarna ga ik toch naar huis hoor, ik zal even naar Marco bellen en zeggen dat ik er zo aankom", ik loop naar de kamer waar ik de telefoon pak en naar huis bel, als Marco heeft opgenomen doe ik mijn verhaal en zeg hem dat ik zo thuis ben. "Doe vooral geen moeite Carlo om snel te zijn de boodschappen zijn al gedaan, ik hoop dat je het naar je zin hebt gehad afgelopen nacht"? "Waar slaat dit nu weer op, ik heb alleen geslapen op de logeerkamer als je daar soms bang voor bent, Bart heeft me alles verteld en ik kon hem nu niet alleen laten, ik ben zo snel mogelijk weer thuis dan vertel ik je alles". "Bart kon je niet alleen laten maar mij wel"? "Kom op Marco doe normaal, ik ga nu geen discussie met je aan ik zie je zo". "Dat zal dan wel moeten hé, tot zo", en zonder verder te groeten hangt hij op. Ik leg de telefoon neer en loop meteen naar de keuken, "sorry, Bart maar dat ontbijt zal moeten wachten jongen, ik moet meteen naar huis, Marco is behoorlijk pissig geloof ik", zonder me verder op te frissen ga ik naar huis, daar zie ik Marco op de bank zitten met een heel boos gezicht. "Waar is Tristan", vraag ik als ik binnen kom. "Die is naar Olaf, dus kan je meteen beginnen te vertellen". "Doe even normaal man, jij wilde toch ook dat het weer goed zou komen tussen ons en Bart"? "Ja, dat wil ik zeker, maar moet je er dan meteen blijven slapen als je hem weer tegen komt in het dorp"? "Marco alsjeblieft luister naar me, we hebben niets gedaan, ik heb alleen geslapen op de logeerkamer, ik heb hem zijn verhaal laten doen dat is alles, wil je dat ik het vertel of blijf je zo eigenwijs doen "? "Nou kom maar op met je verhaal". Met een diepe zucht van frustratie ga ik vertellen, hoe ik hem tegen kwam in het centrum, dat ik hem gedwongen heb om mee te gaan, de klap die hij me gegeven had, waar nog maar weinig van te zien was gelukkig en dat Bart toen zijn hart heeft uitgestort. Ik probeerde het zo goed mogelijk te verwoorden, maar de ellende die Bart meegemaakt heeft kan ik niet goed overbrengen, dat zal hij toch een keer zelf moeten doen aan Marco. Nadat ik uitverteld ben blijft het lang stil, ik dacht dat ook Marco diep onder de indruk zou zijn van dit gebeuren, maar in plaats van verder te vragen valt hij uit tegen me, ik begrijp er helemaal niets van, snapt hij het dan niet, ik kon Bart toch niet aan zijn lot overlaten, hij kan mij toch vertrouwen, ik zou echt nooit vreemd gaan. De verwijten vliegen over en weer, we gaan steeds harder praten, er worden dingen gezegd die kant nog wal raken, ook van mijn kant. Dit gaat helemaal fout, als ik na een uur van hevig ruzie maken er genoeg van heb ga ik naar boven. "Ja, loop maar weg lekker gemakkelijk hé, dat doe je altijd, heb je dat bij Erik ook altijd zo gedaan, kan ik geloven dat hij jullie relatie moest dragen, jij voegt totaal niks toe, ook hier niet". Dit sneed door mijn ziel, hier kon ik niet tegen op, op de slaapkamer bel ik naar huis en huilend vraag ik mijn moeder of ik een tijdje bij hun kan komen wonen, want het gaat niet goed hier. Geschrokken van mijn vraag zegt ze dat ik dan maar snel naar huis moet komen om mijn verhaal te doen en even tot rust moet komen, ik pak een grote sporttas en vul die met mijn kleren, uit de badkamer haal ik mijn scheerspullen en loop naar beneden, in de hal pak ik een jas en ga naar de kamer, daar zit Marco met zijn hoofd in zijn handen te huilen, mijn hart breekt, maar dat had hij al eerder ook gedaan, ik loop op hem toe en leg mijn hand op zijn schouder. "Luister Marco, zo kan het niet langer, ik heb net mijn moeder gebeld ik ga een tijdje thuis wonen, we hebben beide even de tijd nodig om tot rust te komen, het laatste wat je tegen me zei heeft me heel diep geraakt, ik heb alleen maar goed willen doen voor Bart, iets dat jij ook wilde, maar nu ben je te ver gegaan, denk alsjeblieft goed na over ons want diep in mijn hart houd ik ontzettend veel van jullie, ik laat zo snel mogelijk wat van me horen, doe rustig aan schat, ik hou van je". Ik pak mijn tas van de grond als Marco zijn armen om mijn benen slaat, "ga alsjeblieft niet weg Carlo het spijt me wat ik tegen je gezegd heb, dat had ik niet mogen doen, maar laat ons niet alleen, blijf bij ons". "Nu even niet jongen, ik bel morgenavond wel op, kom laat me nu los", ik wring me van Marco los en draai me om, dan zie ik Tristan staan in de deuropening de tranen staan in zijn oogjes, voor de derde keer breekt mijn hart maar ik kan nu niet terug, ik heb de tijd en de rust voor mezelf nodig, zachtjes streel ik zijn haren en loop door, ik sluit de achterdeur ga naar mijn auto, daar blijf ik nog even zitten en wrijf de tranen uit mijn ogen, start de auto en rijd weg. Voor het raam zie ik Tristan staan huilen, niet omkijken nu doorgaan ik moet doorgaan, even afstand nemen van alles, misschien dat het dan nog goed kan komen.... Groetjes J.

Carlo en Marco, hun vriend Bart, deel 7. (mm:een-op-een, 16764 words) [7/9] Toon alle delen
Auteur: klimbeer-jack	Toegevoegd: May 04 2008	Kijkers/Lezers: 4641/3361 [72%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
De reactie van Bart was onverwacht en hoe ga je daar mee om...

Dit is deel 7 van totaal 9 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel