ErotischeVerhalen.com: Een leven kan soms raar lopen! door Pieter23 [deel 4]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal zijn deel van de woning wilde. Dat betekende dus dat ik het huis zou moeten verkopen. Alle herinneringen van de afgelopen tijd zouden daarmee dus voorgoed uitgewist worden. We hadden weliswaar niet lang samengewoond, maar toch. Die avond heb ik huilend alle spullen bij elkaar geraapt en ze één voor één vaarwel gezegd. Erik zijn kleren waren al zo goed als weg, maar goed, de klein dingen zijn ook heel waardevol op die momenten. Foto's en dergelijke wilde hij niet, "die mocht ik houden" zoals de e-mail vermeldde. Op zaterdagochtend was ik vroeg uit de veren. Veel geslapen had ik niet. Ik had weliswaar bijna een hele fles Bacardi soldaat gemaakt, maar die maakte de pijn alleen nog maar veel erger. Een erg fris hoofd had ik dan ook niet toen ik de deur opende nadat de bel gegaan was. Hans was op tijd en wilde ook snel weer vertrekken. Maar ik zat nog met mijn vragen en dus bood ik hem een kop koffie aan. Die sloeg hij beleefd af met de smoes "ik heb het nog druk". Maar zo snel liet ik me niet afschepen. "Goed, als je dan geen koffie wilt, vertel me dan wel hoe het kan dat Erik wist waar jij zat." "Ik heb al die tijd contact gehouden met Erik. Niet vaak, maar wel vaak genoeg om te weten van elkaar waar we zaten" vertelde meneer me met een triomfantelijke lach op zijn smoel. Ik had hem op dat moment het liefst op zijn muil geslagen, maar ik kon mezelf beheersen. "En waar bestonden die contacten dan uit?" "Ik denk niet dat je dat wilt weten." werd me geboden. "Goed, in dat geval wil dat je de spullen pakt en meteen weer op fuckt!" Ik heb hem bijna het huis uit gesodemieterd, en meneer kon nog net op tijd zijn hakken lichten voordat de deur hem op de hielen zou slaan. Voor zover de pijn nog niet hevig genoeg was, was ik nu helemaal gebroken. Ik had er nooit iets van gemerkt dat Erik misschien een ander zou hebben gehad. Maar blijkbaar heb ik me dus flink op hem verkeken. Die avond heb ik mezelf weer onder de tafel gezopen en de daarmee bedoelde uitwerking kwam deze keer wel. Zij het dan ook met een hevige koppijn de volgende dag. Ik werd pas laat wakker en ben verder ook niet veel meer uit bed gekomen. Maar goed het leven gaat verder, en een uitvlucht zoeken in de drank was voor mij geen optie. De verkoop van de woning was binnen een maand rond en toen de brief van de notaris kwam met de uitnodiging om het contract te tekenen, heb ik deze dan ook vriendelijk verzocht om dat te laten doen door de notarisklerk. Ik heb een machtiging afgegeven en daarmee was de kous af. Ik had geen zin om Erik nog tegen te komen. Hij was zo laf om niets van zich te laten horen, en dus zou ik ook niet de confrontatie met hem gaan opzoeken. Wat mij betreft kon hij de boom in. Van het geld wat we verdient hadden met de verkoop kreeg ik uiteraard ook mijn helft. Dit was een vrij aanzienlijk bedrag en dus vond ik het tijd worden om weer eens op pad te gaan. Ik had op mijn huidige werkplek te veel herinneringen liggen en daar wilde ik vanaf. Toen ik op zekere dag dan ook de boer hiervan op de hoogte stelde, was hij niet verbaasd maar vond het wel erg jammer. Op de vraag waar ik heen zou gaan moest ik hem voorlopig nog even het antwoord schuldig blijven. Hij beloofde me her en der een goed woordje voor me te zullen doen. Zelf was ik ook wel aan het nadenken over de vraag "wat nu?". Ik had op zich genoeg geld om ergens ver weg mijn geluk te gaan zoek, en dus ging ik maar eens naar een internationaal uitzendbureau. Verschillende landen bleken in de aanbieding te zijn, maar zelf had ik de voorkeur voor óf Zweden óf Australië. Na lang wikken en wegen is het dus ook Australië geworden. In de buurt van Canberra zat een Nederlandse boer in hoge nood en hij wilde dan ook dat ik zo spoedig mogelijk naar Australië zou komen. Ik zat natuurlijk nog met mijn spullen, maar ook dat was snel geregeld. Ik zou mijn spullen voor de tijd dat ik in het buitenland zat bij mijn huidige, maar bijna voormalige, werkgever kunnen opslaan. Van een vergoeding wilden ze absoluut niets weten. "Ga jij maar eerst eens een poosje op adem komen, jongen" zei de boerin, toen ik het nieuws kwam vertellen. Amper twee weken later zat ik al in het vliegtuig. Ik zou in eerste instantie voor een jaar gaan, maar mocht het wederzijds goed bevallen, dan zou een langere periode ook niet uitgesloten zijn. Waar ik terecht kwam, was het perfect. Een machtig mooi bedrijf van 1000 hectare groot. 750 koeien en 150 paarden. De wereld lag weer open voor me en ik zou alles met open vizier tegemoet gaan. Op het bedrijf werkten nog 6 andere Nederlanders. Allemaal aardige gozers maar niemand was, net als ik, homosexueel. Ik vond dat eigenlijk wel prima. Ik hoefde in de eerste plaats niet zo snel een nieuwe relatie en gedoe op het werk vond ik al helemaal niet meer van deze tijd. We konden het goed met elkaar vinden en dat was het belangrijkste. Regelmatig had ik contact met de achterblijvers in Nederland en daarbij vergat ik niemand. Ook met mijn oude werkgever hield ik geregeld contact en dat vonden we wederzijds erg leuk. Dit alles heeft zich afgespeeld tot oktober vorig jaar. Ik dacht dat ik Erik voorgoed vaarwel had gezegd en dacht niet meer dagelijks aan hem. Hij passeerde nog wel eens mijn gedachten, maar dan meer als vage herinnering. Tot 3 maanden geleden. De boer had weer eens nieuwe hulp nodig en dus werden de lijnen weer uitgegooid naar Nederland. Waarom die kerel alleen Nederlanders wil, is mij ook niet duidelijk, maar goed, het zij zo. Echter toen ik die ochtend me bed uitkwam en aan de ontbijttafel iemand zag zitten, wilde ik die persoon wel terug naar de andere kant van de wereld kijken. Ik liet echter niets blijken, en liep gewoon naar de persoon toe die met de rug naar me toegekeerd aan tafel zat. Ik tikte hem op de schouders, de persoon draaide zich om, en viel zowat van zijn stoel. "Pieter" stelde ik me, met een zelfverzekerd toontje in mijn stem, voor. Ik dacht "als je nu wat laat blijken, dan vermoord ik je ter plekke." "Oh, ja, ehm, ja, Erik." Inderdaad ja, daar zat die hufter. Hij werd zo rood als een tomaat en wist zich plotseling geen houding meer te geven. Ook de honger was plotseling verdwenen. Hij vroeg meteen de boer waar hij zijn spullen kon laten en verdween uit de keuken. "Sommige Nederlanders zijn toch ook rare snuiters!" reageerde de boer verbaasd, toen hij Erik bijna struikelend over zijn eigen voeten, de keuken uit zag vliegen. "Je moest eens weten" dacht ik er meteen achteraan. Erik heb ik de rest van de ochtend niet meer gezien. Pas tijdens de middagpauze kwam meneer weer te voorschijn. Schijnheilig als ik ben, kon ik het niet laten om een gesprekje met hem aan te knopen. "Zo, dus jij bent de nieuwe hier." "Eh, ja." "Rechtstreeks uit Nederland gekomen?" "Eh, ja." Erg spraakzaam typje was hij nooit, maar dit was wel heel karig. "En daar ook bij de boer gewerkt?" vroeg ik met een stalen kop. "Eh, ja." "Zeg, heb je nog last van de jetlag of ben je altijd zo bescheiden met woorden?" "Het zal de jetlag nog wel zijn, denk ik. Zeg meneer," zo vroeg hij de boer, "vind u het erg als ik vanmiddag nog wat ga slapen?" "Nee hoor," antwoordde de boer, "ik begrijp dat je nogal moe zult zijn. Doe het vandaag en morgen nog maar even rustig aan." "Zo, dus meneer is vandaag en morgen dus veelal te vinden op zijn kamer! Komt dat mooi uit!" dacht ik. "Tijd om es even een babbel te maken!" Die middag heb ik heerlijk gewerkt. Het gevoel van triomf was onbeschrijvelijk. Ik had hem precies waar ik hem wilde hebben, in de hoek. Hij was per slot van rekening degene geweest die hier iemand had bedrogen, niet ik. Die avond was mister ook weer uit het zicht verdwenen. Tijd om dus maar eens even een slaapkamerbezoekje af te leggen. Ik liep naar zijn kamer toe en nam niet eens de moeite om aan te kloppen. Ik trok de deur open en zag hem daar op bed liggen. God, wat was hij mooi. Nog steeds kon hij me de rillingen bezorgen. Maar snel riep ik mezelf ook weer tot de orde. Hiervoor was ik niet gekomen. "Zeg, blijf je de rest van het jaar slapen of kom je ook nog eens een keer weer je nest uit?" riep ik door de kamer. "Huh? Wat?" sprak een slaperig hoofd. "Ik vroeg of je ook nog eens een keer je nest uit komt!" nu op gebiedende toon. Ik voelde me oppermachtig. Dit was mijn terrein, ik was hier, ten opzichte van hem, heer en meester. En dat wilde ik hem ook laten merken. Slaperig richtte hij zich op en keek me verward aan. "Ik heb een vraag en een opdracht voor je. Wat moet je hier? En ik wil dat je voor het einde van de week weer opgerot bent!" "Zeg," sprak een krakerige en onzekere stem "kan dit ook anders?" "Hoe wil je het dan hebben? Moet ik je het huis uitslaan? Je hebt nog altijd wat van me tegoed, als het aan mij ligt!" "Mooi, sla me dan maar eerst op me bek, dan kunnen we daarna praten." "Ik heb jou verder niets meer te zeggen!" schreeuwde ik bijna. "Ik jou wel!" schreeuwde hij terug. Even was ik lichtelijk uit het veld geslagen, wist ik niet wat te doen, maar snel vond ik weer de kracht om tegen hem in te gaan. Één ding wist ik wel, ik wilde hem dit huis uit, zo snel mogelijk! "Kan me geen reet schelen! Ik wil dat je voor het eind van de week bent opgerot. Zo niet, dan pak ik m'n biezen en vertrek ik!" "Luister nou gewoon naar wat ik te zeggen heb!" "Alles is al gezegd en gedaan. Oprotten moet je!" "Doe ik niet!" "Moet jij weten!" Op mijn weg naar buiten hoorde ik nog de woorden luister nou, maar ik was vastberaden. Hij eruit of ik eruit. Maar ik wilde niet meer met hem onder 1 dak zitten. 's Nachts sliep ik onrustig, of zeg maar liever helemaal niet. Wat moest hij nou weer hier? Hoe wist hij dat ik hier zat, want per toeval hier terecht komen, dat zou ik dus nooit geloven! Die volgende ochtend kwam Erik op tijd z'n bed uit. Aangezien hij nog een dag vrij zou hebben, keek ik hier al van op. Toen hij naast me plaats nam aan de ontbijttafel en me doodleuk een goedemorgen wenste, kon ik helemaal wel dood kijken. Toen onder de tafel ook nog eens een hand op mijn knie werd gelegd, werd het me te veel. Ik schoof abrupt achteruit en liep bij de ontbijttafel weg, op weg naar de te verrichtten werkzaamheden. Voor dat ik de deur achter me dicht sloeg, hoorde ik nog net een triomfantelijk stemmetje achter me zeggen "die heeft slecht geslapen volgens mij!". De brutaliteit! Waar haalde hij dat opeens vandaan? Die middag kwam een collega van me bij zitten op een baal stro. Hij heet Roy en is een goeie vent. "Jullie kennen elkaar hè?" "Nee hoor. Kom je erbij?" "Kom op zeg, je kop spreekt boekdelen" "Ik heb gewoon slecht geslapen." "En hij is daar niet de reden van?" Hopeloos hief ik mijn armen de lucht in. "Ik weet het ook niet meer. Wat moet hij hier nou?" "Zei ik toch" zei roy. "Vertel me maar eerst eens wat er aan de hand is hier. Iedereen kijkt raar op van je. Niemand kent je zo. Altijd ben je de vrolijkheid zelve en sinds hij hier over de vloer is, is daar weinig meer van over." "Dat is een lang verhaal." "Nou, troost je, ik ben hier met een missie, speciaal op pad gestuurd door de baas zelf. Ik mocht niet eerder terug komen voordat ik alles zou weten en dus ga je me dat nu es even vertellen." Ik zag wel in dat hij het echt wilde horen en dus vertelde ik hem de hele geschiedenis van Erik en mij tot aan het moment dat ik dus vertrokken ben naar Australië. Anderhalf uur en heel wat tranen later begreep ook hij dat dit dus zo niet kon en begreep hij ook dat als Erik niet zou vertrekken, ik zou gaan. "En dat moet maar niet gebeuren" zo was zijn reactie. "Hij is het niet waard Pieter." Tja, dat wist ik ook wel. "Misschien helpt het als je toch met hem gaat praten. Dan kan hij zeggen wat hij te zeggen heeft en als het niet het door hem gewenste resultaat heeft, dan zal hij toch wel gaan." "Ja, waarschijnlijk heb je wel gelijk. Maar ik ga niet op stel en sprong met hem praten. Hij wacht maar." Ondertussen stond het natuurlijk wel 1-0 voor hem. Ik zou niet weggaan. En ook al zou ik dat willen, de baas zou me waarschijnlijk vastbinden op een tractor en me daar laten zitten tot ik vrijwillig zou willen blijven. Maar ik wilde hem nog wel terugpakken. Langzaam ontvouwde zich een plannetje zich in mijn hoofd. Ik zou hem wel krijgen. Die avond liep ik naar het kantoor. Ik wist dat de boer daar nog aanwezig was. Na een gesprek van een half uur gaven we elkaar een handdruk en met de woorden veel sterkte van zijn kant, namen we afscheid van elkaar. De volgende ochtend was ik vroeg wakker. Ik boekte een last-minute in de richting van Schiphol en regelde ook direct dat er zorg voor zou worden gedragen dat de rest van de reis ook in orde zou zijn. Op de vraag wanneer ik wilde vliegen, reageerde ik met de woorden "zo snel mogelijk". Dat bleek gelukkig ook mogelijk. Diezelfde dag nog zou ik aan begin van de avond richting Singapore vliegen. Toen ik de aan de ontbijttafel aanschoof en Erik naast me plaats nam, legde ik triomfantelijk mijn hand op zijn arm en keek hem strak aan. "Je hebt je zin, ik ga!" Verschrikt keek hij om zich heen. Het werd ijzig stil aan tafel, hij liet zijn brood van schrik uit zijn mond vallen en vloog bij de tafel vandaan. "Zo, die zat!" kwam er een reactie van de boerin. "Maar hij is er nog niet helemaal" zei ik "moet zo nog even naar mijn kamer". Iedereen aan tafel proestte het uit van het lachen en toen ik uitgegeten was stond ik op en liep zelfverzekerder dan ooit te voren de keuken uit. Achter mij klonk gejoel van mijn collega's. Onderweg kwam ik langs de deur van Erik, waar ik een hartstochtelijke huilbui voorbij hoorde komen. Ik moest in mezelf even lachen. "Jank jij nu maar, heb ik vorig jaar gedaan!" zie ik iets te hardop. De deur vloog open en Erik keek me met het vuur in de ogen aan. "Wat zei je daar? Dacht jij dat ik geen verdriet heb gehad?" "Eigenlijk kan het me niets schelen wat jij hebt gehad." Ik liep door en hoorde dat er voetstappen achter me aan kwamen. Maar dat deerde me niet, ik sloeg de deur van mijn kamer voor zijn neus dicht en draaide hem meteen op slot. Het bleef echter stil. Toen ik na een kwartier de gang weer op kwam, was Erik verdwenen. Ik vond het op zich een klotenstreek van mezelf maar ik vond dat ik dit even moest doen. Hij was vorig jaar niet tot rede vatbaar, nu ik niet. Die middag vertrok ik naar Canberra waar ik aan het begin van de avond het vliegtuig nam. 36 uur later stond ik weer op Nederlandse bodem. Omdat ik geen tijd had gehad om thuis aan te kondigen dat ik zou komen, wist ik dus ook niet of er wel iemand thuis zou zijn. Toen de taxi voor de deur halt hield, was ik dan ook blij dat de deur vrijwel meteen opvloog en mijn moeder het tuinpad op kwam rennen. Nog voor ik de tijd had om fatsoenlijk uit te stappen hing ze me al om de hals en werd ik overladen met begroetingen en zoenen. "Jongen, wat doe jij hier?" vroeg ze, terwijl de tranen haar over de wangen biggelden. "Verrassing!" "Nou dat kun je wel zeggen. Had me even laten weten dat je zou komen!" "Heb ik geen tijd voor gehad." "Hoezo niet?" "Lang verhaal ma, heel lang verhaal!" "Nou kom dan eerst maar eens binnen." Eenmaal binnen wilde ze direct weten wat de reden was en of ik toevallig niet ontslagen was. Dat dit niet geval was begreep ze al gauw na dat ik de naam Erik noemde. "Wat moest hij?" "Met me praten, ma" "Daar komt ie dan wel mooi op tijd mee aan! Maar wat ga je nu doen?" "Eerst eens even 2 weken vakantie houden in ons mooie kikkerlandje. Weet je, Australië is mooi, maar Nederland is minstens zo mooi! Het is fijn om weer even thuis te zijn." "En wat ga je allemaal doen?" "Nou voorlopig zoek ik even mijn bed op. Tenminste, als die er nog staat!" "Tuurlijk staat je bed hier nog. Opgemaakt en al!" Dat was mijn moeder. Altijd voorbereid op onverwacht bezoek. De daarop volgende 2 weken waren prachtig. Ik heb al mijn oude vrienden weer eens bezocht en ben ook nog in Dokkum langs geweest. Daar keken ze helemaal raar op hun neus, toen ik voor de deur stond. Dus ook maar weer het bekende verhaal vertellen en toch echt de verzekering geven dat ik niet ontslagen was. Op hun bedrijf liep alles goed, mijn spullen stonden nog steeds op dezelfde plek en dat kon voorlopig ook nog best zo blijven. Onderweg terug naar huis kwam ik nog een tractor tegen. Op die tractor zag ik iemand zitten die ik het liefst al eerder op zijn bek had geslagen. Toen hij zijn hand opstak en me groette, werd hij dus ook getrakteerd op een middelvinger! Ik heb in die 2 weken flink wat krachten en energie bijgetankt en toen ik dan ook weer in het vliegtuig zat voelde ik me als herboren. Echter, des te dichter ik bij Australië kwam, des te erger werden ook weer de zenuwen. Australië betekende Erik en Erik betekende herinneringen. Mooie, maar zeer zeker ook pijnlijke herinneringen. Maar goed, het leven kan niet alleen maar uit mooie momenten bestaan. En dus ging ik met opgeheven hoofd terug naar het bedrijf. Ik was echter wel vastbesloten om me niet maar zo gewonnen te geven. In feite wilde ik alleen maar zijn verhaal aanhoren en hem dan alsnog vertellen dat hij weg moest gaan. Eenmaal terug op de boerderij bleek dat mijn afwezigheid niet onopgemerkt voorbij was gegaan. Iedereen had meer werk moeten verzetten en men was dus ook blij me terug te zien. In eerste instantie zag ik Erik nergens. Ook werd er door de collega's niet over hem gesproken. "Hij zal ook wel vertrokken zijn" dacht ik nog. Echter toen er 's avonds op de deur geklopt werd en ik open deed stond hij voor mijn deur. Hij wachtte niet op een uitnodiging en liep mijn kamer in. "EN NU GAAN WE PRATEN!" bulderde hij door de kamer. "Zeg houd je een beetje in ja," zei ik kalm "ik heb buren weet je nog wel!" "Kan me geen reet schelen, na alles wat jij hier hebt rondbazuint." "Alles wat ik vertelt heb, was volledig op waarheid berust en ik heb het niet rondbazuint maar slechts aan 1 persoon verteld. Dat was Roy" "Ja, dat heb ik ondervonden ja!" "Hoezo?" "Hij heeft me nadat je vertrokken bent, vriendelijk doch dringend verzocht om mijn spullen te pakken en het bedrijf te verlaten". "Och, de schat, staan ze nu niet meer allemaal aan jouw kant? Zeg, waarom hoepel je gewoon niet op en ga je weer terug naar Hans. Daar kun je het toch zo goed mee vinden?" "Laat me nou gewoon eens mijn kant van het verhaal doen!" "Goed, begin maar." "Allereerst wil ik graag weten wat jij denkt dat ik met Hans had." "Nou, die lul kwam me, toen hij je spullen bij me ophaalde, ook meteen maar even vertellen dat jullie al langer, of beter gezegd, nog altijd contact hadden gehouden." "Dat klopt." "En waarom wist ik daar nooit wat van af?" "Omdat je het toch niet zou begrijpen!" "Nee, nu begrijp ik het! Het ligt toch allemaal aan mij! TOCH?" schreeuwde ik nu. "Dit heeft zo geen zin. Kom maar bij me als je weer voor rede vatbaar bent. En oh ja, ik blijf! Punt uit!" Erik liep de kamer uit en sloeg de deur achter zich dicht. Wat dacht die lul wel niet wie hij was. Hij was degene hier die een jaar lang niets van zich had laten horen, die niet wilde praten, te laf was om zelf zijn spullen op te halen. En nu moet ik vervolgens bij hem komen. Echter, direct daarna zag ik ook wel in dat ik ook niet de eenvoudigste persoon was op dit moment. Maar ik zou me nog steeds niet gewonnen geven. Als hij fatsoenlijk wilde praten, moest hij maar terug komen. Die week zagen we elkaar dagelijks, maar meer dan een "goedemorgen" en "goedenacht" kon er wederzijds ook niet vanaf. Werken deed ik als een paard en de enigszins, tijdens mijn afwezigheid opgelopen achterstand, werd weer ingehaald. Australië beviel me goed en ondanks dat ik hier pas een paar maanden was wilde ik eigenlijk niet meer weg. Dus begaf ik me op zekere dag naar de boer en besprak mijn contractverlenging met hem. Hij was dolgelukkig dat ik wilde blijven, want zo zei hij "ik heb maar weinig mensen die zo werken als jij", wat natuurlijk een groot compliment was. Hij vroeg me of ik bedrijfsleider wilde worden, hetgeen ik al langer ambieerde, maar nog nooit hardop gezegd had. Ik ging dan ook meteen in op zijn voorstel en alles werd beklonken met een stevige handdruk. Ik was hier volledig op mijn plaats en had nog maar 1 probleempje. Maar als bedrijfsleider kon ik daar nu ook wat aan doen. Het probleem was Erik. Ik moest hem hier kwijt zien te raken. Ik zag hem te vaak en begon weer aan dingen te denken, waar ik niet aan wilde denken. Ik vond dat hij het niet waard was om nog langer van mijn liefde te genieten en ik was dan ook vastberaden om hem bij de eerste fout waar ik hem op kon betrappen de laan uit te sturen. Maar dat bleek nog niet zo eenvoudig te zijn. Intussen was hij nu 8 weken hier. Ik was net 6 weken terug uit Nederland. Op een woensdagmiddag bleek de dieseltank, achter een van de schuren, niet goed afgesloten te zijn en, je raad het al, er was behoorlijk wat uitgelopen. Na wat rondvragen over wie er het laatst had getankt, kwam ik er al snel achter dat Erik de enige was die op die dag had getankt. Dat kwam mooi uit. Ik had een reden en hij zou vliegles krijgen! Die avond zat ik nog op kantoor. Ik belde naar het huis en de boer nam zelf de telefoon aan. Ik vroeg hem of hij Erik deze kant op wilde sturen, omdat ik iets met hem te bespreken had. Hij zei me dat hij Erik een seintje zou geven en dat hij over een kwartiertje wel bij me zou zijn. Ik zat op het moment dat Erik bij me binnen stapte al even op hem te wachten en begon me al lichtelijk te ergeren aan het feit dat hij niet opschoot. Toen hij er dan eenmaal was, was ik geenszins van plan om een lang verhaal op te gaan hangen en kwam meteen maar ter zake. "Om maar meteen met de deur in huis te vallen, je bent ontslagen" zo begon ik. "HOEZO?" Met grote ogen van verbazing, ongeloof en beginnende woede keek hij me vanaf de andere kant van het bureau aan. "Je bent vandaag aan het tanken geweest en je hebt de handel niet goed afgesloten. Daardoor is er zo'n 300 liter dieselolie weg gestroomd en dat kunnen we ons, gezien de huidige brandstofprijzen niet meer veroorloven. Ik houd je opzegtermijn van 2 weken aan, maar als je eerder wilt gaan, sta je daar natuurlijk vrij in." Ik voelde me oppermachtig! Ik zat dan ook met een iets te grote grijns op mijn gezicht achter het bureau. Ik was tevens niet op verdacht dat hij echt boos werd, opstond en met een grote zwaai over het bureau sprong en me een ram op mijn smoel verkocht. Achteraf denk ik dat die slag in mijn gezicht best wel verdiend had. Even was ik volledig uit het veld geslagen, letterlijk en figuurlijk, en wist ik niet wat ik moest doen. Maar toen ik me oprichtte en me enigszins hervond zag ik dat hij klaar stond om me nog een ram te verkopen. "Je kunt nu kiezen of delen! Of je krijgt er nog, of je zult nu eens naar me luisteren!" sprak hij ongekend fel. Omdat ik het niet durfde te riskeren dat hij me nog eens zou slaan, deze kon nog wel eens harder aankomen dan de eerste, koos ik toch maar voor de tweede optie. "Goed dan, ik zal naar je luisteren. Maar je ontslag blijft overeind staan." "Dat zullen we nog wel eens zien! Ik wil dat je nu gewoon eens mijn kant van alles wat er gebeurt is aanhoort. Dat je gewoon naar me luistert, zonder me in de rede te vallen of dat je direct conclusies trekt. LUISTEREN ZUL JE!" bulderde hij. "Ik zei toch al dat ik zou luisteren." zei ik zo droog als ik maar kon. Ik durfde hem niet nog eens uit te dagen. "Wat er gebeurt is, is deels de schuld van ons beide, maar vooral mijn schuld" zo begon hij. "Ik ben die avond dat ik weggegaan ben een lul geweest. Ik had het niet zo op de spits moeten drijven. Want zeg nou eerlijk waar ging het eigenlijk over? Een paar sokken! We zijn uit elkaar gegaan vanwege een stomme ruzie over een paar sokken. De beslissing om te gaan nam ik in een opwelling. Toen ik het eenmaal gezegd had, dacht ik dat ik niet meer terug kon. Ik vond van mezelf dat ik dan een zwakkeling zou zijn. Ik was er gewoon te trots voor." "En daarmee heb je wat moois verkloot!" viel ik hem in de rede. "HOU DIE STOMME ROTKOP VAN JE NOU EENS VIJF MINUTEN!" Hij was nog steeds ongekend fel tegen me. Ik had door dat alle opgekropte emotie van de laatste paar maanden er nu in een keer uit kwam. "Zelf ben je namelijk ook niet de eenvoudigste geweest, hoor! Maar goed. Nadat ik weggegaan ben, was ik gebroken. Ik besefte dat ik een ongelooflijke fout gemaakt had en dat ik niet meer terug kon. Ik ben direct naar Hans gegaan. En ja, ik heb al die tijd contact met hem gehouden. Maar dat wist je al. Waarom ik dat gedaan heb en het je nooit verteld heb, weet ik nu nog niet. Ik kan je alleen met mijn hand op m'n hart zweren dat er nooit iets is gebeurt tussen ons." "Daar denkt hij heel anders over!" viel ik hem weer in de rede. "Wat hij denkt, moet hij weten. Ik weet nu echter wel, dat hij een eersteklas klootzak is. Nadat hij bij jou vandaan gekomen is om mijn spullen op te halen, wilde hij meteen met mij de koffer in. Ik vertelde hem echter dat ik daar niet van gediend was. Ik was verdomme nog geen 2 week bij jou weg. Ik heb hem dan ook maar gevraagd of hij het de eerste tijd wat zou willen laten rusten. Hij begon echter de volgende ochtend weer. Ik lag nog in bed te slapen, toen ik ineens wakker werd omdat mijn deken werd opgetild. Ik schrok me het leplazarus en toen ik me omdraaide lag meneer poedeltjenaakt in mijn bed. Ik vroeg hem wat dit te betekenen had en als antwoord vleide hij zich boven op me, en begon me onplezierig hard te zoenen en zijn stijve tegen me op te rijden. Ik heb hem meteen van me afgegooid, heb zonder nog ook maar een woord te zeggen, mijn spullen gepakt en ben dat huis uitgevlucht. Ik had geen andere keus dan mijn ouders te bellen en te vragen of ik daar een poosje kon blijven. Je weet dat ik nooit een goede relatie met mijn ouders heb gehad, en dus weigerden ze mij ook. Toen heb ik als laatste wanhoopspoging mijn zus maar gebeld. Die vond het echter prima, maar wilde wel weten wat er gebeurt was, dat wij uit elkaar waren. Toen ik daar dan ook kwam, werd ik meteen voor een vuurpeloton gezet. Althans, zo voelde het. Ik heb een uur naar haar getier en gevloek moeten luisteren, en ze vertelde me nog eens haarfijn dat ik een ongelooflijk rund was. Niet dat ik dat nog niet wist, maar zij peperde me dat nog eens in. Bij wijze van straf zegde ze me toe dat ik 4 weken de tijd had, om wat voor mezelf te zoeken en dat ik daarna op moest rotten. Iemand die zo stom was geweest om zo'n jongen te laten gaan, die verdiende het niet om bij haar in huis te wonen, zo vond ze. In de eerste week dat ik bij haar zat heb ik alleen maar in bed gelegen. Ik was gebroken. Ik had mijn grote liefde verloren door mijn eigen stomme schuld en daarna was ik ook nog eens gebruikt door een goede vriend. Ik zag het in Nederland niet meer zitten en ben opzoek gegaan naar een baan in het buitenland. Eerst wilde ik naar zweden. Maar toen de naam Canada voorbij kwam schieten, was de kogel meteen door de kerk. Die 4 weken heb ik niet helemaal gered. Het zijn er uiteindelijk 6 geworden. Maar goed, ook bij mijn zus bleek het dat de soep niet zo heet werd gegeten, als dat ze werd opgediend. Ik ben vertrokken naar Canada met het doel nooit meer terug te komen. Nederland was voor mij een land waar allemaal herinneringen lagen waar ik niets meer van wilde weten. Ik was er volledig van overtuigd, dat mijn toekomst in het buitenland lag. En als dat in Canada zou zijn, prima! Als ik maar weg kon uit Nederland. Het schuldgevoel wat ik had ten opzichtte van jou, was groot. Erg groot. Zo groot zelfs, dat ik in Canada iets stoms heb gedaan." "Je hebt toch niemand de nek omgedraaid, hoop ik?" viel ik hem in de rede. De enige reactie die ik kreeg was een vermanend vingertje en een boze blik. "Ik zag in Canada maar één uitweg, en dat was de fles. Toen ik na een week dronkenschap mijn auto al in de prak reed en zwaargewond afgevoerd werd naar het ziekenhuis, zag ik in dat dit dus ook geen optie was. Ik moest leren leven met het idee dat ik je voor altijd kwijt was, zonder dat ik daarbij stomme dingen zou gaan doen. Het gezin waar ik woonde heeft in de tijd dat ik in het ziekenhuis lag en revalideerde, voor mij gezorgd. Zij hebben mij ook laten inzien dat het zo niet langer kon. Na een periode van 8 weken revalideren ben ik dan ook maar terug gegaan naar Nederland. In de periode dat ik in Nederland was heb ik nagedacht hoe ik het zou moeten aanpakken. Na lang wikken en wegen heb ik dan toch maar alle moed verzameld en ben naar Dokkum gegaan. Toen ik daar kwam en jou daar niet aantrof sloeg bij mij de paniek toe. Er werd me echter verteld dat je in Australië zat. Er was dus een mogelijkheid om je op te zoeken en toen ik wist hoe je hier verzeild geraakt was, ben ik meteen naar dat uitzendbureau gegaan. Het bleek dat er hier nog meer mensen gezocht werden en dus heb ik meteen maar aangeboden te gaan. Toen ik echter hier kwam en jij je houding aannam gaf me dat ook weinig hoop. Ik heb vaak gedacht om te vertrekken, maar was ook steeds overtuigd van het feit dat ik het recht had, mijn deel van het verhaal ook aan je kenbaar te maken. Daarnaast was er ook nog steeds mijn liefde voor jou. Ik vond dat ik het moest proberen om je terug te krijgen. Dat je naar me zou moeten luisteren. Toen je wegging zakte alles in elkaar. Ik ben 2 weken radeloos geweest. De rest hier heeft me eigenlijk een beetje in mijn sop gaar laten koken, en was ook niet van plan om mij te vertellen hoe het werkelijk zat. Toen je terug kwam kon ik wel huilen van blijdschap. Om eerlijk te zijn, heb ik dat ook gedaan. Daarom ben je me de eerste uren ook niet tegen gekomen, op de dag dat je thuis kwam. Meteen echter nam je ook weer die houding aan. Liet je me blijken dat je me niet meer moest. Toen ik het op een gegeven moment niet meer zag zitten hier, trok Roy eindelijk zijn mond open. Hij vertelde dat hij de enige hier was, op de boer na, die wist van ons verleden. Hij heeft me verteld wat hij wist, en ik heb hem toen ook mijn deel verteld. Nadat hij dat gehoord had, vond hij dat ik het moest proberen. Maar ja, hoe doe je dat, als je zo iemand als jij tegen over je hebt. "Ik ben inderdaad niet de eenvoudigste geweest." sprak ik nadat hij een half uur lang aan het woord was geweest. "Nou niet meteen week worden" dacht ik er ook meteen achteraan. Want wie weet, zoog hij het allemaal maar uit zijn dikke duim. "Maar wat wil je nou dat ik doe of zeg?" vroeg ik hem. "Ik wil dat je me gelooft. Nee ik wil het niet, maar ik vraag het je. Alsjeblieft geloof me. Als je me niet gelooft, moet je me nu zeggen dat ik moet gaan en dan ga ik. Dan beloof ik je dat je nooit meer iets van me hoort. Hoe ik dan verder moet weet ik nog niet, maar ik zal mijn draai in het leven wel weer vinden. Maar...." en toen brak hij. Snikkend liet hij zich onderuit zakken in zijn stoel. "Maar ik hou van je! Zie je dat dan niet?" "Ja wel, maar er is nogal wat gebeurt. Ik heb in al die tijd ook flink met mezelf in de knoop gezeten. Wist ook niet meer wat ik moest. Dat jij je spullen niet zelf bent komen halen, vond ik laf. Dat je je niet meer hebt laten horen, vond ik gemeen. Als je me dit alles toen had verteld, was het niet moeilijk voor me geweest. Dan had ik je met open armen ontvangen. Maar in plaats daarvan, heb je me laten aanmodderen. Het huis wat van ons was heb je laten verkopen, zonder dat ik daar ook maar enige invloed op kon uitoefenen." "Zoals ik al zei, ik durfde niet meer terug. De enige oplossing was inderdaad, dat ik de beslissing zou nemen om de woning te verkopen. Eenvoudig was dat niet. Het zou betekenen dat het dus definitief was. Dat de breuk compleet was. Maar als ik verder wilde met mijn leven, moest dat." "Ik vond het in ieder geval een klotenstreek van je. Ik weet zelf ook wel dat ik niet altijd eenvoudig ben om mee te leven. Maar om nu meteen te zeggen dat ik je terugneem en je blindelings op je woord vertrouw, nee dat kan ik niet. Je hoeft voor mij niet weg te gaan. Ik zal eerlijk zijn. De reden waarom ik zo afstandelijk en bij tijd en wijle ronduit lullig deed, was een manier van mij om je te lozen. Ook het ontslag was voor mij een manier om je kwijt te raken. Maar zoals gezegd, je kunt blijven. Ik wil alleen wel tijd om na te denken over wat je me zojuist allemaal verteld heb. Ik wijs je niet nu al af, maar geef me alsjeblieft tijd. Als ik er uit ben, dan hoor je dat direct van mij. Natuurlijk wist ik het al. Hij kon me laten smelten waar ik bij stond. Dat kon hij altijd al. En dat wist hij. "Goed, als je er uit bent, zeg het me dan. Dan kan ik daarna verder." Hij liep op me af en wilde me omhelzen. Dat sloeg ik beleefd af. Ik wilde nog even geen lichamelijk contact, want dan zou ik meteen verkocht zijn. Dat weekend hadden we besloten om met alle collega's naar Canberra te gaan om eens flink te gaan stappen. Tevens zouden we ook in Canberra overnachten. We hadden die week gewerkt als idioten, zodat we het weekend vrij zouden hebben. We gingen op zaterdagmiddag tegen één uur met 3 auto's op pad. Het was een rit van 3 uur. Ik zorgde er goed voor dat ik niet bij Erik in de auto zou zitten. Ik had met Roy afgesproken dat ik bij hem in de pick-up zou gaan en daar was verder geen plaats voor nog een derde. Onderweg vertelde ik hem het verhaal van die woensdag. "En, wat ga je doen?" vroeg hij me toen ik uitgepraat was. "Ik weet het nog steeds niet, Roy. Ik wil maar wel, maar wat nou als hij me wel een mooi, maar gelogen verhaal heeft voorgehouden?" "Denk je dat ie zo is? Heeft ie je ooit eerder voorgelogen?" "Nee, afgezien van het feit dat hij verzwegen heeft dat ie contact had met Hans, heeft ie nooit eerder tegen me gelogen." "Als je dat al als liegen wilt bekijken. Hij heeft het je niet verteld, maar of dat ook liegen is, dat weet ik denk ik niet." "Maar hij heeft het niet verteld." "En waarom zou hij dat niet gedaan hebben, denk je?" "Tja, wist ik dat maar." "Wat als hij je dat wel had verteld. Wat had je dan gedaan? Had je hem dan nog vertrouwd? Had je hem niet gevraagd dat contact te verbreken? Ai, hier werd me op een niet mis te verstane manier een spiegel voor gehouden. Waarschijnlijk had Roy gelijk. Nee, niet waarschijnlijk, hij had gelijk! Tuurlijk had ik dat gedaan. Hans was leuk en ik wist dat hij iedereen zou kunnen krijgen die hij wilde, als hij dat wilde. Dus dan had ik Erik ook verboden om met Hans contact te houden. Dat deel was dus mijn fout. "Bedankt dat je me dit duidelijk hebt gemaakt." "Geen dank, maar wat doe je nou?" "Ik denk dat ik wat langer in Canberra blijf als jullie!" antwoordde ik met een grijns. "Go get'em girl!" lachte Roy me toe. Dat had hij beter niet kunnen zeggen. Het kwam hem te staan op een flinke stomp op zijn schouder. "Au au au! Sorry, sorry! Maar dat is toch altijd zo bij jullie homo's! Eentje is toch altijd het vrouwtje?" We lachten beide hard om zijn woorden en ik voelde me heel wat beter! Éénmaal in Canberra aangekomen nam ik direct de sleutels van de auto over van Roy. Hij pakte zijn tas en ik fluisterde hem toe dat ik nog even het één en ander moest regelen. Hij zou er zorg voor dragen, dat het niet teveel op zou vallen dat ik weg zou zijn. Toen ik anderhalf uur later terug ten tonele verscheen, had niemand me dan ook gemist. Die avond gingen we met zijn allen eerst gezellig uiteten. Daarna, zo hadden we besloten zouden we eerst naar een heterobar gaan, en daarna naar een nichtentent. Want, zo vonden Erik en ik, wij moesten ook nog aan onze trekken komen. Eerst waren de anderen er niet zo blij mee, maar toen ik aangaf ook niet zo blij te zijn met die heterobar waren ze het allemaal wel met me eens. Dus, zo gebeurde het ook. In de heterobar was het wel gezellig, maar na een uurtje hadden we het eigenlijk allemaal wel gezien. Dus, op naar de homokroeg. Toen we éénmaal binnen waren, vond iedereen het geweldig. Goeie muziek, lekkere kerels en veel gezelligheid. Toen ik om me heen keek naar de anderen, waren er zelfs wel een paar bij die met een veelzeggende bult in de broek rond liepen. Ik heb er verder geen aandacht aan geschonken en heb me prima vermaakt. Erik heb ik bewust nog even links laten liggen. "Dat komt nog wel" dacht ik bij mezelf. Toen ik mijn blaas moest legen en in de toiletten aan kwam, flikkerde ik zowat op mijn muil van verbazing. Daar stond Roy en hij had een jong knulletje vol op de mond! In het voorbijgaan riep ik hem nog even toe of het lekker ging. Verschrikt keek hij op, maar toen hij mij zag kreeg ik prompt ook een klapzoen. "Bedankt dat je me hierheen hebt gebracht!" Hij draaide zich om, liep naar zijn nieuwe lover en trok hem mee naar boven, waar zich een darkroom bevond. Ik stond hem verbouwereerd na te kijken, en barstte daarna in een lachbui uit, die er voor zorgde dat ik me bijna in de broek pieste. Maar gelukkig, was het toilet grotendeels vrij en was ik nog op tijd. Toen we aan het eind van de nacht met zijn allen naar het hotel terugkeerden, waren we allemaal moe maar voldaan. Roy was echter in geen velden of wegen te bekennen. Ik gniffelde in mezelf "Go get'em girl"! Die zondag hebben we met zijn allen lang geslapen. Pas tegen een uur of 3 was iedereen weer paraat. Ook roy kwam tegen half 4 weer aanlopen met een veelzeggende blik op zijn gezicht. Toen hij naast me plaats nam vroeg ik "en?" "Wat nou en?" lachte hij me toe. "Hoe was ie?" "Onbeschrijflijk!" "Ben je verliefd?" "Kom op zeg, ben net een dag er achter dat er meer tussen hemel en aarde is dan alleen de vrouwtjes!" "Is ie voor herhaling vatbaar?" "Eh.....volgende week, ja!" straalde hij. Weer moesten we lachen. Hij was een goede vriend geworden. Eentje om te koesteren. Tegen het eind van de middag wilde iedereen graag weer huiswaarts. Echter, ik stond op en iedereen keek me aan. "Erik en ik, wij blijven nog even een paar dagen. Geen zorgen, het is bekend op het bedrijf." Erik, die net een slok van zijn zwarte, sterke koffie nam, keek me met lodderige ogen aan en verslikte zich abrupt in zijn koffie. "Huh?" "Ja, dat wist je nog niet, maar nu wel!" "En wat gaan wij hier doen dan?" "Zeg, zeikwijf," begon Roy, "hou jij je waffel nou es een keer! Doe gewoon wat ie zegt en stel geen vragen!" "Oke, oke, ik wacht af!" "Ook al zou je dat niet doen, je hebt geen keus, want niemand wil je mee in de auto hebben. Toch boys?" Iedereen antwoordde instemmend en dus zag Erik in dat hij inderdaad geen keus had. Ik had al met Roy afgesproken dat hij de pick-up hier zou laten en dat hij met een ander mee terug zou rijden. Toen we afscheid namen van de ploeg en ik bij Roy aan kwam lopen, sloeg hij zijn armen om me heen. "Nogmaals, heel erg bedankt voor dit weekend en dat je ons daar mee heen hebt genomen! Het heeft mijn leven veranderd." snikte hij bijna. "Hé watje, voor wat hoort wat! Toch?" "En heel veel succes! Maak er wat van de komende dagen. Hoelang blijven jullie?" "Ik heb voor een week geboekt." "Waar gaan jullie heen?" Ik fluisterde hem de naam van het hotel in de oren. Meteen daarna, schalde het over straat "BEN JIJ WEL LEKKER?" Ik lachte om zijn reactie en antwoordde "Alles voor de liefde kerel, alles voor de liefde!" Om nog niets te laten merken aan Erik hielden we ons verder in, al keek hij na die opmerking van Roy wel even raar onze kant op. Een grijns begon langzaam op zijn gezicht te komen. Toen Roy hem ook nog eens veel plezier wenste, was zijn gezicht helemaal opgeklaart. Toen iedereen weg was liepen ook wij naar de auto. "Zeg, wat ben jij allemaal van plan?" vroeg hij me, toen we in de auto zaten. "Wacht rustig af!" gaf ik als antwoord. "Ik beloof je, je zult van een beetje geduld geen spijt krijgen. Maar laat me even mijn gang gaan." Ik reed de auto de garage uit richting het Barrique Café/Restraurant. Toen we daar aan kwamen keek hij met grote ogen. "Wat moeten wij hier?" vroeg hij. "Wat dacht je? De inwendige mens roept, bij mij althans." "Je bent niet goed bij je hoofd, weet je dat!" "Weet ik, maar zoals ik al zei, laat me nou even." Gezamenlijk liepen we naar binnen en toen ik vroeg naar de bestelde tafel, keek hij me verbaasd aan. "Heb je dit geregeld?" "Ja!", glunderde ik. "Je kunt me ook zo wel zeggen, wat je wilt zeggen, hoor!" "Weet ik, maar hou nou eens op te zeuren. Enjoy the ride!" Hij had door dat ik niet over te halen was om voorlopig iets te zeggen en dus genoten we van een heerlijke maaltijd in een heerlijk sfeertje. Tegen tien uur vroeg ik om de rekening en betaalde. Hij wilde zijn portemonnee ook trekken, wat voor mij goed uitkwam, want dan kon ik die meteen in beslag nemen. "Hé!" riep hij verontwaardigt. "Jij betaalt hier niets!" antwoordde ik heel kalm. "JE BENT GESTOORD!" "Weet ik! Hoe vaak ga je nog zeggen dat ik niet helemaal goed bij mijn hoofd ben?" "Ligt er aan wat er nog meer komt!" "Wacht maar af!" We zochten de auto weer op en reden richting Black Mountain Lookout. Toen we daar aan kwamen en hij al uitgestapt was, pakte ik nog snel iets uit het dashboardkastje van de auto. Vervolgens stapten we uit en liepen naar de plek van waaruit je 360 graden in het rond kunt kijken over de stad. Aangezien het al donker was, was de stad prachtig verlicht. Hij liep voor me naar de reling van de uitkijk. Plotseling pakte ik hem van achteren vast, sloeg mijn armen om hem heen en kuste hem hartstochtelijk in zijn nek. Hij draaide zich om en wilde wat zeggen. Ik legde hem echter een vinger op zijn mond en fluisterde "Ik eerst." Hij keek me aan en ik drukte hem tegen de reling van de uitkijk. "Ik wil je al de hele avond wat zeggen. Ik kan het niet meer voor me houden, het moet er nu uit. Lieve Erik, ik heb je vreselijk gemist de afgelopen tijd. Ik wist bij tijd en wijle niet meer wat ik moest zonder je. Het feit dat je hier rondliep maakte het er niet eenvoudiger op. Ik wilde je lozen, dat leek me de eenvoudigste manier om niet toe te hoeven geven aan mijn gevoelens. Want dat die er nog waren wist ik vanaf het eerste moment dat ik je hier weer zag. In feite zijn ze nooit weggegaan. Ik hield echter alleen rekening met mijn gevoelens en de angst om nog weer een keer gekwetst te worden. Toen vertelde je me jouw kant van het verhaal. Ik leefde volledig in de veronderstelling dat je me bedrogen had met Hans. Dat bleek dus niet waar te zijn. Dat zie ik nu ook wel in. Daar was wel iemand voor nodig. Gister was er iemand die me een spiegel heeft voorgehouden. Die me heeft laten inzien dat ik niet op de goede weg zat, door dat te doen waar ik mee bezig was. Ik wil daarom ook graag dat we weer verder gaan met elkaar. Dat je mijn geliefde weer wordt en ik de jouwe. Ik weet dat ik je lang in spanning hebt laten zitten, maar ik weet nu zeker dat ik je kan vertrouwen. Dat ik van je hou." De tranen liepen intussen over mijn wangen. Lang hoefde ik niet op antwoord te wachten. Als antwoord nam Erik mijn gezicht tussen zijn handen en leidde mijn mond naar zijn lippen toe. Langzaam voelde ik zijn lippen de mijne aanraken. Zijn lippen weken van elkaar en ik voelde zijn tong langzaam mijn mond binnen dringen. Minutenlang hebben we daar zo staan zoenen. Toen haalde ik een klein doosje uit mijn jaszak. Ik verbrak de kus en toonde hem het doosje. Tranen sprongen hem in de ogen toen hij het van me overnam en openmaakte. Er zaten 2 ringen in. "Wees gerust, ik vraag je niet ten huwelijk. Dat kan hier in dit land nog niet, maar ik wil je wel vragen of je een ring met mijn naam wilt dragen," zo vroeg ik hem, "om onze opnieuw gevonden liefde voor elkaar ook naar buiten toe uit te dragen. Iedereen mag het weten dat wij weer stel zijn. Het heeft lang genoeg geduurd." Hij haalde de ring met de grootste maat, zijn ring, uit het doosje en las de inscriptie. "Nooit meer alleen!" "Wanneer heb je die laten maken? En wanneer heb je dit allemaal geregeld?" "Toen we hier gisteren zijn aangekomen, ben ik meteen weer weggeglipt. Ik ben ongeveer een anderhalf uur op pad geweest, en in die tijd kun je samen met een mobiele telefoon heel wat regelen, kan ik je vertellen!" Hij brak in tranen uit. Ik niet minder. We hebben daar zo nog uren, tenminste voor ons gevoel, gestaan. Toen we het koud kregen zijn we weer naar de auto gegaan. "Ik heb nu nog één verrassing", zie ik tegen Erik. "Wat dan? Nog meer?" hij glimlachte in het maanlicht tegen me. Ik startte de auto en reed naar het hotel wat ik geboekt had. Toen we bij het hotel aankwamen en hij zag welk hotel het was, vroeg zich helemaal af met wat voor debiel iemand hij weer een relatie had. "Zo was je vroeger nooit!" zei hij. Ik had een kamer gehuurd in het Hyatt Hotel. En niet zomaar een kamer. Toen we hand in hand binnen kwamen en stijf tegen elkaar aan bij de balie gingen staan, keek de dame vanachter de balie ons glimlachend aan. "Can I help you?" vroeg ze beleefd. "Yes, you can. Yesterday I called for a room." What is your name?" "Mr. Janssen." Verschrikt keek ze me aan, en toen gleed haar gezicht weer in een glimlach. "Yes, ofcourse, that room." Ze speelde het spelletje ongevraagd mee, en gaf me een sleutel. "Welcome in the Hyatt Hotel. On behave of the hotel crew, I wish you a pleasant stay." Erik en ik bedankten haar uitvoerig en liepen vervolgens in de richting die ze ons gewezen had. Toen Erik het bordje guest house tegen kwam keek hij me vreemd aan. "Wat ben je nu weer van plan?" "Jou laten schreeuwen om meer!" antwoordde ik hem geil aankijkend. Ik had de bruidssuite gehuurd, die gelegen was in een guest house, een apart gedeelte, vrijstaand van het hotel, van alle gemakken voorzien. Toen we voor de deur stonden en ik de deur had los gemaakt, zwaaide ik de deur open en bedacht me niet en tilde erik bij de knieën en de schouders op. Ik droeg hem de drempel over en liep regelrecht naar het bed. Onderweg schopte ik de deur met mijn voet achter me dicht. Voordat we bij het bed waren hadden we elkaar al gevonden in de tongzoen. Ik gooide hem op het grote kingsize bed neer en liet me op hem zakken. Opnieuw raakte we verzeild in een lange, diepe tongzoen en loom gleden onze tongen langs elkaar. Ik wilde dat dit eeuwig door zou gaan. Nooit meer zou stoppen, dat we altijd aan elkaar vastgeplakt konden blijven. Zijn handen gleden over mijn rug naar beneden en knepen in mijn kontje. Ik wilde echter nog lang genieten vannacht en gleed van hem af. Ik bestelde bij de roomservice 3 flessen champagne een schaaltje verse aardbeien. Ik liep naar de badkamer en draaide de kraan van het grote bubbelbad open. Gooide flink wat badschuim in het water en liep vervolgens terug naar de slaapkamer. Ik kroop aan het eind van het bed in een verleidelijke positie het bed op en kreunde "liefde, geef me je liefde zoals je me dat vroeger gaf." Meteen dook hij op me af en ging bovenop me liggen. Door onze broeken heen voelde ik zijn kruis tegen de mijne aanrijden en net toen hij mijn shirt kapot gescheurd had van opwinding werd er aan de deur geklopt. Met de flarden van mijn shirt nog aan mijn lijf liep ik naar de deur. Toen ik open deed keek de ober me verschrikt aan. Hij liep binnen en zag Erik op het bed liggen. "Roomservice!" sprak hij, terwijl hij niet wist waar hij kijken moest. Het kon me allemaal niets meer schelen. Ik betaalde de man een fooi en liet hem de kamer weer uit. Ik draaide me, leunde tegen de deur en riep plotseling "wie het eerst in bad ligt, wordt het eerst geneukt!" Meteen zette ik de sprint richting badkamer in en hoorde achter me Erik vloeken en tieren. "Jij geil kreng! Je bent gemeen! Je laat eerst mij je shirt kapot scheuren en je komt vervolgens met zo'n voorstel! Dat zul je weten!" "Graag!" riep ik nog. Uiteraard lag ik als eerste in bad en toen Erik zich ook had uitgekleed en naar de badkuip toe kwam lopen, wierp ik hem mijn meest geile en smachtende blik toe. "Neem me!" kreunde ik tegen hem. Hij stapte het bad in en kwam direct over me heen liggen. Het warme water en het vele badschuim maakte dat we als een stel palingen langs elkaar heen gleden. Het was zo opwindend dat onze pikken al snel weer fier overeind stonden en lekker langs elkaar heen gleden. Terwijl we zoenden en elkaar betastten waar we maar konden, nam Erik mijn beide benen en plaatste ze op zijn schouders. Ik wist wat er ging komen, maar ik wilde het. Ik had deze jongen zo lang moeten missen en wilde hem nu diep in me. Dat dit ook zou gaan gebeuren, zag ik zijn ogen. Mij geil aankijkend, plaatste hij zijn grote pik voor mijn kutje en ramde hem meteen diep naar binnen. "OOHHH!!!" kreunde ik hard. "JAAA!!!" kreunde ook Erik. Lang nam hij me diep en langzaam, maar ook Erik is maar menselijk en dus voerde hij na zeker een half uur het tempo langzaam op en na nog een diepe stoot plantte hij zijn stam diep in mij en spoot zich daar leeg. Terwijl hij zich leegspoot trok ik hem over me heen en zocht met mijn tong zijn tong. Een lange tongzoen volgde en toen hij uitgespoten en weer wat tot rust gekomen was, verbraken we de tongzoen en bleef Erik over me heen liggen. Na een poosje knuffelen hoorde ik hem snikken. "Hé, wat is er?" vroeg ik hem. "Niks joh, het is niks. Ik heb dit alleen zo ontzettend gemist en voel me nou weer zo gelukkig hier met jou. Dat is gewoon niet onder woorden te brengen." Ik wist wat hij bedoelde en trok hem dicht tegen me aan. Toen het water koud begon te worden, besloten we maar weer naar bed te gaan. Toen we weer in bed lagen merkte hij opeens op dat ik nog niet klaar gekomen was. "Nou en?" zei ik. "Ja maar, jij moet toch ook je genot hebben?" "En wat heb ik net gehad dan? Dat was beter dan al de keren dat ik in de afgelopen tijd ben klaar gekomen!" Zin aan sex hadden we niet meer. Het was een lange, maar o zo mooie dag geweest. "Dat doen we morgen nog wel weer!" zei ik. "En overmorgen, en de dag daarna. We gaan het nou gewoon iedere dag doen!" reageerde Erik met een geile blik. We zijn daar uiteindelijk een week gebleven. We regen de dagen aan elkaar met veel eten, veel drinken en vooral heel veel sex. We genoten van elkaar en van onze nieuw hervonden liefde. Eenmaal terug op het bedrijf, vonden de anderen dat we nog maar eens wat meer tijd moesten gaan nemen. Wij dachten daar zelf nog wel wat anders over, maar goed, ze lieten ons geen keuze. We zijn dus 2 dagen later in het vliegtuig gestapt weer richting Nederland. Eenmaal in Nederland zijn we maar eerst naar mijn ouders gegaan. Toen de taxi dan ook voor de deur stopte en mijn moeder ons zag (we hadden niet gebeld van te voren) keek ze met grote ogen. Eerst omhelsde ze mij. Toen ze Erik zag betrok haar gezicht. "Mam, het is goed! We zijn weer bij elkaar." zei ik haar, terwijl ik mijn arm om Erik heen sloeg en hem tegen me aantrok. "Hoi mevrouw! Lang niet gezien." Toen ze ons samen zo gelukkig zag staan, toonde ze ons een gelukzalige glimlach en gaf ons een reactie die ons weer versteld deed staan. "Weet ook niet wat jullie bezield heeft! En als jij nog één keer over vuile sokken begint, dan begin ik over jou!" gaf ze me met een strenge blik te kennen. We hebben haar die avond alles uit de doeken gedaan. Ook zijn we in de eerste week naar Dokkum geweest. Ook daar alleen maar blije gezichten. Er was echter nog 1 ding wat ik graag wilde. Meteen op vrijdag, in de eerste week ben ik daar dus ook maar over begonnen te praten. "Zeg weet je nog wat ik zei daar op die berg in Canberra?" "Wat bedoel je?" "Nou, je weet wel, over dat wat we in Australië niet kunnen doen en hier wel." Erik's gezicht vertrok compleet en er kwam iets van een glimlach op liggen. "Bedoel je dat, eh..... dat je, eh......" begon hij te stamelen. "Ja Erik, dat bedoel ik!" Ik ging op mijn knieën voor hem zitten en keek hem aan. "Erik, ik weet dat het nu behoorlijk snel is. Dat we nog alle tijd hebben. Maar we zijn hier nu in Nederland. Erik, allerliefste Erik, zou je met mijn willen trouwen?" Tranen met tuiten huilde hij inmiddels al en hij wist niets anders uit te brengen als een kort "uhuh!" Mijn moeder had hem beneden horen snikken en was snel de trap opgerend. Toen ze mijn kamer in kwam rennen riep ze verbijsterd "Wat heb je nou weer gedaan?" tegen me. "Gevraagd of ie met me wil trouwen!" "Wat heb je gedaan?" Ook bij haar kwamen de tranen en toen ik dat zag kon ik me al helemaal niet meer inhouden. In de overige 2 weken hebben we alles geregeld wat er geregeld moest worden. Om een lang verhaal kort te maken. Gisteren, vrijdag de 26e augustus, zijn we getrouwd. Het was geweldig. Gewoon met een paar vrienden en de wederzijdse families naar het gemeentehuis. Daarna een gezellig, maar intiem feestje. Niets overdreven of met veel mensen, maar gewoon heel bewust alleen die mensen aanwezig die ons dierbaar zijn. Het is laat geworden. Nu ik dit schrijf, voel ik me gelukkiger dan ooit. Ik weet het, ik ben heel stom geweest, maar ik kan het niet terugdraaien. Dit had al veel eerder een feit geweest kunnen zijn, als ik me niet zo achterlijk had gedragen in de eerste tijd. Misschien was het wel mijn trots die me daartoe opdracht gaf. Ik weet nu echter 1 ding zeker. Hij is het die me gelukkig kan maken. Die ik de rest van mijn leven naast me wil hebben. De man waarmee ik oud wil worden en die ik gelukkig wil maken. Alles voor hem doen wat ik kan. Het klinkt misschien zoet, ja misschien wel mierenzoet, maar dat maakt me niet uit. Echte liefde bestaat tegen woorden maar amper meer. Wij willen er echter alles aan gaan doen om dat voor ons tweetjes waarheid te maken. Het is nu half zeven in de ochtend. Ik zit achter mijn computer om dit te schrijven, en als ik me omdraai zie ik hem liggen. Ik geniet van hem. Ook als hij slaapt. Morgen gaan we terug naar Australië. Niet voorgoed overigens, we komen over een half jaar voorgoed terug. Maar dat zegt me dus dat we nu nog 24 uur hebben. 24 uur met, als het aan mij ligt, stomende hete sex. Weet je wat? Ik denk dat ik hem maar eens ga wakker zoenen! Dit verhaal heb ik vorig jaar geschreven. Ik vond dat jullie, als lezers van "Op stage" hier nog recht op hadden. Het heeft even geduurd, voordat ik het ook daadwerkelijk geplaatst heb, maar goed, het is er toch van gekomen. Ik hoop dat jullie het een mooi eind op het geheel vinden. Het is misschien wat zoetsappig, maar dat moet kunnen toch. Ik zal verder geen verhalen meer plaatsen. Daar heb ik zo mijn redenen voor. Het heeft me veel plezier gegeven dit te schrijven, en ik hoop dat jullie er van genoten hebben, op welke manier dan ook maar!

Een leven kan soms raar lopen! (mm:sex op het werk, 11144 words) [4/4] Toon alle delen
Auteur: Pieter23	Toegevoegd: Jul 24 2006	Kijkers/Lezers: 6260/4411 [70%]	Waardering (deel): 9.67 (3 stemmen)
Dat heb ik wel ondervonden. Dit is deel 4 van "Op stage". Heb je de vorige delen niet gelezen, dan kun je die hier ook vinden. Dit is het laatste deel.